Πίνακας συμμετοχής

Με ξεκουράζει αυτό που με 'κουράζει' και αν μέσα σε αυτό υπάρχει και λίγη ή πολύ περιπέτεια, τότε ακόμα καλύτερα. Ίσως να είμαι λίγο 'περίεργος' με την γενική τάση... Εδώ και αρκετά χρόνια έχω πάψει να ψήνομαι κάτω από τον ήλιο με το πρόσχημα του μπάνιου και 'τι ωραία που περνάμε στη θάλασσα' πέντε ώρες. Απλά γιατί το βαριέμαι? Άσε που θεωρώ ότι οι ώρες 13.00 - 18.00 σε ένα νησί, είναι νεκρές ώρες. Να γυρνώ στη ζέστη, με κουράζει, να χωθώ σε ένα καφέ για να περάσει η ώρα, δεν έχει νόημα, το κάνω παντού. Δεν χρειάζεται να ταξιδέψω, να προετοιμάσω, να ξοδέψω για κάτι τέτοιο. Να πάω για ύπνο μεσημεριάτικα, πάλι δεν έχει νόημα. Έμενα και στο σπίτι... Τις διακοπές επίσης στα super all inclusive 5άστερα, τις έχω ζήσει σαν μουσικός που έχει κάνει σεζόν και πάλι μετά από λίγες ημέρες βαριέμαι. Το προηγούμενο καλοκαίρι είχα την ευκαιρία, αφού δεν υπήρχαν συναυλίες και project στον ορίζοντα, να κάνω ένα μεγάλο ταξίδι διαρκείας. 20 ημέρες πριν την αναχώρηση τα οργάνωσα όλα, χωρίς οργανωμένα group και άλλα τέτοια συναφή. Βέβαια έχω προηγούμενη εμπειρία από ταξίδια περιπέτειας και έτσι κατάφερα να φύγω για 36 ημέρες, κάτι που είχα να το κάνω, από τότε που έκανα το Everest base camp, αρκετά χρόνια πίσω. Στο 2ο μισό του ταξιδιού, αυτό που είχε και την περιπέτεια, ήμουν ολομόναχος! Η εμπειρία δεν περιγράφεται!!! Οταν επέστρεψα ήμουν τόσο γεμάτος και με ένα χαμόγελο μέχρι εκεί, κάτι που κράτησε για αρκετούς μήνες. Ήταν μάλιστα αρκετές οι φορές που ξυπνούσα με μια αίσθηση ευτυχίας, αφού μέρος και εικόνες από το ταξίδι με συντρόφευε και στον ύπνο μου. Α, να μη το ξεχάσω. Το κόστος ήταν πολύ μικρότερο από το αντίστοιχο κόστος σε ένα Ελληνικό νησί για τις αντίστοιχες ημέρες!! Η ζωή είναι μικρή για να αναβάλλουμε όλα τα όμορφα για 'του χρόνου' - για όταν θα 'βγούμε στη σύνταξη' κλπ. Μια πολύ-πολύ μικρή ιδέα μέσα από τις εικόνες... Ταυλάνδη Βιετνάμ Νεπάλ Annapurna -Himalaya Tilicho lake 5025m Thorang La Pass 5416m (Εδώ ήταν η μοναδική φορά που την 'άκουσα' λίγο, αφού έπιασε μια ξαφνική χιονοθύελλα με ομίχλη και υπερβολικά χαμηλές θερμοκρασίες και έπρεπε να κατηφορίσω αμέσως σε χαμηλότερο υψόμετρο, αφού σε λίγο τα σκέπασε όλα το παγωμένο χιόνι!!)

Θα ηταν μεσα στις δεκα μπαντες που θα ειχα, αν ηταν να εμενα για παντα σε ενα απομονωμενο νησι. Θυμαμαι ακομα ζωντανα τη στιγμη καπου πισω στις αρχες των '80s, που εχω δανειστεί απο ενα φιλο το δισκο back in black με το μαυρο χοντρο αναγλυφο εξωφυλλο, και βαζω το βινύλιο στο πικαπ και ακουμπαω τη βελονα στο πρωτο κομματι hells bells. ? Oταν τον επεστρεψα πρεπει ειχε το μισο βαρος, απο το λιωσιμο που εφαγε.

Το αυτονόητο: τρομερή μπάντα. Ίσως η top hard rock'n'roll μπάντα όλων των εποχών με λίγο πιο πίσω τους motorhead (η σειρά καθαρά από εμπορική σκοπιά). Κατ' εμέ τουλάχιστον. Το τι τους έκανε τόσο popular είναι μια πληθώρα πραγμάτων που δεν ξέρω αν πολυέχει νόημα να προσπαθήσουμε να τα εντοπίσουμε. Το σίγουρο είναι ότι είχαν πάντα ένα ιδιαίτερο groove που βασιζόταν στο συνδυασμό μάλλον απλών drum parts και κοφτών κιθαριστικών ριφ που άφηναν αρκετό ελεύθερο χώρο. Φυσικά και οι δύο τραγουδιστές τους έπαιξαν πολύ μεγάλο ρόλο στην επιτυχία της μπάντας με πολύ ιδιαίτερες φωνητικές ικανότητες που τερμάτιζαν το κοντέρ με την ένδειξη "τσαμπουκάς". Και πολλά άλλα.

Θα πάτε πουθενά ετούτο το καλοκαίρι, δεινόσαυροι, ή θα αράξετε να βλέπετε τα νερά να ανεβοκατεβαίνουν? Αν ναι για το πρώτο, για που λέτε?

εγκζactly

Οκ, διορθώνω: "Αυτός ο Ζολί δεν έχει πεταχτεί ήδη στον Σηκουάνα (σκέτο)??"

Επειδή έχω την τύχη να είμαι φίλος με αρκετούς σεσσιον κιθαρίστες στο Nashville, στις ακουστικές αλλάζουν χορδές κάθε ΜΙΑ ώρα παιξίματος (σε ηχογράφηση)

Έχεις τρελαθεί; Αφού μετά τις βροχές έχει μολυνθεί το ποτάμι και δεν μπαίνει κανείς μέσα ?

Και ο Louis Vuitton ?

Ο Louis de Funes πέθανε νωρίς (και γλύτωσε τα χάλια τους...?)

Όχι, την τελετή λήξης θα την κάνει ο Tres Jolie.

Αυτός ο Ζολί δεν έχει πεταχτεί ήδη στον Σηκουάνα με βαρίδια στα πόδια??

Αφτό το "νήμα" έχει καταντήσει ολίγον... passé. Όμως περιμένω εναγωνίως (στις 11 Αυγούστου) το "Ολυμπιακοί Αγώνες - Παρίσι 2024 - Τελετή Λήξης" ?

εδω πηγαινω στην Ιαπωνια εδω και χρονια (τις μισες ημερες έμεινα στην ακριβοτερη, και καλα, πολη του κοσμου το Τοκυο) και ειναι φθηνοτερα ή έστω τα ίδια αναλογα με την ισοτιμια, στο Νεπαλ δεν θα ηταν..... και φυσικα δεν μιλαμε για το value for money....το να δινεις ενα καρο λεφτα για να καθεσαι κατω απο τον ηλιο σε μια παραλια και μετα να τρως κοΠσιδια στην ταβερνα και το να γυρνας τον κοσμο ανοιγοντας το μυαλο σου δεν συγκρινονται...

Εγώ, στην κιθάρα (000 28 EC) που κρατάει ο εικονιζόμενος, βάζω τις χορδές που εικονίζονται (σε χάρτινο κουτί, ακριβές, και που, παραδόξως, με αυτόν βγάζουν ΠΟΛΥ καλύτερο ήχο) Δεν κρατάνε πάνω από μήνα - μετά όμως παραμένουν σταθερά μουντές για τουλάχιστον 2 χρόνια Στις ηλεκτρικές 9 στις fender 10 στις Gibson (σπίτι παίζω και μόνον όταν λείπει η γάτα)

Τελευταια που ειμαι μαθητευομενος στην οργανοποια… επιβεβαιιωνω ποσο πιο σημαντικα ειναι τα ξυλα, τα υλικα γενικοτερα , η γεωμετρια, ο τροπος κατασκευης, οι συνθηκες του περιβαλλοντος, στα ακουστικα οργανα.. Παραλληλα οι δοκιμες διαφορετικων τυπων χορδων, ειναι μια συνηθεια που με λογικο κοστος μπορει να σου φερει εξαιρετικα αποτελεσματα…. Με 3 ακουστικες συν 1 (που ετοιμαζω) ο πειραματισμος εχει περισσοτερο ενδιαφερον…

Ταυλάνδη!Ιμαλάια!Βιετνάμ!Νεπάλ!Ναπάλμ!!! (στο μαγαζάκι του κυρίου που έχει απλωμένο τον αλιγάτορα).

Και η επικαιρότητα τρέχει. ? Έχουμε δηλώσεις του Τούρκου προέδρου για το show της τελετής έναρξης. https://www.newsit.gr/kosmos/erntogan-gia-teleti-enarksis-ton-olympiakon-agonon-2024-tha-tilefoniso-ston-papa-gia-tis-anithikes-skines-sto-parisi/4145914/

Οταν είδα ανθρώπους να κολυμπούν στον Σηκουάνα,έτρωγα ένα σάντουιτς και το πέταξα. "Στα 100 ελεύθερης κολύμβησης έχουμε πρώτη μια γαλλική κουράδα,στην δεύτερη θέση έναν καναδό με ότι λογής βακτήριο κυκλοφορεί,ενώ οι υπόλοιποι κολυμβητές αναζητούνται". Οι μόνοι που κοντραρίζουν στα ίσα τους Εγγλέζους.

Χαχαχαχαχαχαχαχαχα τι θυμηθηκα τωρα, γονεις του καλυτερου μου φιλου ο οποιος εμενε στον απο κατω μας οροφο οι οποιοι ηταν προχω για την εποχη και επαιρναν οτι εξελιξη της τεχνολογιας εβγαινε τοτε, πρωτοι , με αποτελεσμα εμεις οι υπολοιποι να τους κοιταμε με ανοιχτο το στομα (πρωτοι που πηραν atari, εγχρωμη tv κ.λ.π). Πηραν λοιπον οι ανθρωποι το πρωτο βιντεο της εποχης (αυτο που εγραφε σε κασσετες) και μετα......................................εγραψαν σε καμμια 10 κασσετες τα...........Εικαστικα που επαιζαν στην υενεδ.

Το Κυριακατικο πρωινο ξυρισμα. Ζεστα, αλλα μετα δροσιες και φρεσκαδουρες. Σετ Varesino 70th anniversary, (αρωμα παρόμοιο με Giorgio Armani Acqua Di Gio αλλά πιο ενδιαφέρον) ωραιοτατο δροσερο κι ελαφρυ καλοκαιρινο. Σημερα ειχα και καθαρισμο εξοπλισμου, λουσιμο χτενισμα πινελου, σαπουνισμα μηχανης. Επιστρατευσα και το ανεμιστηρακι μπαταριας, δεν γινοταν αλλιως. ?SOTD Sunday 21/7/2024 - Time: Morning - Beard: 2 Days - Razor: Blackland Blackbird Titanium Polished CC 85mm handle. - Blade: Astra Superior Stainless Blue (India) (#2) - Brush: Maseto Manchurian Silver Tip Badger 26mm w/ Oumo Metal New Chubby Defender Handle - Accessories: Dscosmetic Deluxe Chrome Stand ds003 32mm, Tasmanian Devil Mug - Pre Shave: Shower, PAA CUBE 2.0 Slick Scentless - Shaving Soap: Saponificio Varesino - 70th Anniversary - Alum: Osma Tradition Alum Stone - After Shave Lotion: Saponificio Varesino - 70th Anniversary - Eau De Parfum Saponificio Varesino - 70th Anniversary - Passes: 2 (WTG, XTG/ATG) + a little buffing - Duration: 20' - Outcome: BBS - Irritation: 9/10 - Post Shave: 10/10 - Overall Rating: 10/10

Αν τον θυμαμαι λεει......μπορει με απολυτα κριτηρια να ειναι πολυ συντηρητικος, πολυ ΥΕΝΕΔ, πολυ Ελλαδα του 1960, πολυ μαυροασπρη tv........αλλα ακριβως για ολα αυτα η νοσταλγια ξεπερναει τη λογικη και τον θυμαται οπως και τον Φουντουκιδη να λεει τις αθλητικες ειδησεις. Τελειος. Και βεβαια μζι με αυτο:

Να πω και εγω την δικια μου @@αρα. Αν και η τελετη εμπαζε σε πολλα σημεια, εκανε τεραστιες κοιλιες, το παρακαναν σε καποια σημεια με τη συμπεριληπτικοτητα και δεν θα ηθελα επ ουδενι λογο να ειμαι εξ αυτων που πληρωσαν το διολου ευτελες ποσο του εισητηριου για να την παρακολουθησουν απο κοντα μου αρεσαν παρα πολυ τα εξης σημεια και οι Γαλλοι εχουν την εκτιμηση μου για το οτι: -ενω μπορουσαν να παιξουν στο πιο ασφαλες γηπεδο δηλαδη λιγο πυργο του Αιφελ, λιγο Παρισι και παραδοσιακη τελετη μεσα σε καποια σταδιο και το εχουν σιγουρακι πηγαν στην επιλογη της ισως πιο εικονοκλαστικης τελετης εναρξης ever. Αυτο για να το κανεις θελει πολλα @@ και μπραβο τους. Mε πολλα ιστορικα στοιχεια και αναφορες, ετριψε στη μουρη πολλων τις αντιληψεις της πλακας που εχουν για τη ζωη (ειχα να τσακωθω ετσι με φιλους απο την εποχη του δημοψηφισματος οταν μου ελεγαν οτι τους προσεβαλλε η σκηνη με τον Μυστικο Δειπνο (που δεν ηταν μυστικος δειπνος τελικα χαχαχαχαχα). Εδειξε με τον πιο δυνατο τροπο και με το καλυτερο timing ever, γιατι δεν ειμαστε εμεις οι δυτικοι ιδιοι με αυτους που δολοφονουν τους δημοσιογραφους του Charlie hebdo οταν εικονιζεται ο "θεος" μας με τροπο που δεν μας αρεσει. Μου αρεσει που ξεσηκωσε ολα τα απανταχου Λεπενοειδη (και τα εγχωρια) και ξεβρακωσε ολους τους ηλιθιους δυτικους που αρεσκονται στο να κραζουν τη δυση επιτελωντας το θεαρεστο εργο ολων των απανταχου απολυταρχων που μισουν αυτο που η Δυση αντιπροσωπευει και που θελουν να επιβαλλουν σε ολους μας τη δικη τους θεωρηση των πραγματων. Μου αρεσε που ακουσα τη Marseillaise σε δυο φοβερες εκτελεσεις και βεβαια ξετρελλαθηκα με αυτο που εκανε η Celine Dion στο τελος, αν και θα προτιμουσα κατι πιο risky και λιγοτερο παραδοσιακο. Οπως ειπαν και αλλοι , και σωστα, ηταν μια Γαλλικη τελετη εναρξης.

ΤαΚσιδιωτικο κσυριΖμα , γνωστό και ως το αντίπαλο δέος του @Spyros Delta ? BIC metal (το καλύτερο disposable ουσιαστικά ένα ελαφρύ Schick Injector είναι που δεν κοστίζει 100 ευρώ) και Pre/Post Shave Proraso cream που την χρησιμοποιω σαν κρέμα ξυρίσματος (δουλεύει τελεια καλύτερα απο οποιονδήποτε αφρό ή τζελ) και after shave. Ξύρισμα σε δύο λεπτά και τέλειο αποτέλεσμα . Τώρα που το σκέφτομαι λόγω συχνών αεροπλανικων ταξιδιών σχεδόν το 1/4 των , καθημερινών φυσικά,ξυριΖματων μου με αυτά γίνεται...

Αυτό λέω κι εγώ. Άστον Λόρδα και τους άλλους σουρουκλεμέδες και άκου τ΄αδέλφια Asheton με τον Ιγγυ. Μάθε μπαλίτσα ντεκουρελέ της Κανήθου

Μένουμε Ελλάδα και ακούμε το alter ego των Manticore's Breath, τους Will-O-The Wisp, και μια κομματάρα από το πρώτο τους άλμπουμ. Δυστυχώς τα δυο-τρία βίντεο που υπάρχουν από αυτό στο youtube είναι παρμένα από βινύλιο και, όπως ήταν αναμενόμενο, ακούγονται χάλια.? Αλλά μην ανησυχείτε, ο Waterfall διαθέτει το άλμπουμ (που του βγήκε η Παναγία να το βρει) σε CD, και μόλις το ανέβασε στο κανάλι του στο youtube.? Enjoy Will-O-The Wisp - A Sign Or A Smile (1999) Angelos Gerakitis - vocals Takis Barbagalas - guitar Dina Nassi - Hammond Kostas Pagonas - bass Nikos Manousopoulos - drums

Βάλτε το καλό πχιοτικό Prog στη ζωή σας. Beardfish - Sunrise (2007) Rikard Sjoblom - vocals, keys, guitars David Zackrisson - guitars Robert Hansen - bass Magnus Ostgren - drums & percussion

Έλα να σοβαρευτούμε τώρα λίγο.??? I know...

Σήμερα το μενού έχει βινύλια...

Τι να κάνουμε ρε φίλε. Ξεγελάμε τη φτώχεια μας με γκλαμουριές. Και αυτή για το μεροκάματο παλεύει, μη νομίζεις, μέχρι να της κάτσει κανας ποδοσφαιριστής. ?

Corrected...

δεν θα ήθελα κάτι τέτοιο. γιατί...

Εγω είμαι σίγουρος πως είναι ο Dimsonic. Επέστρεψε. Το ειχαν πει και οι γραφές...... έφυγε ως αμνός και θα γυρίσει ως λέων?

Εγώ σε stone disc 18 κιλών.

Ας εκφράσουμε τις απόψης μας στο πνεύμα της ολυμπιακής εκεχειρίας.

Avi Silverberg: Αρσιβαρίστας πήρε μέρος σε γυναικείους αγώνες και έσπασε το ρεκόρ

Άλλο ένα κείμενο, (δεν θυμάμαι ποιος το έγραψε) με ενδιαφέρουσα άποψη. "Ας πω λοιπόν και εγώ την άποψη μου για το χθεσινοβραδινό σόου. Αφού ο καθένας έχει μια άποψη σύμφωνα με τη γνωστή ρήση του Γκράουτσο Μαρξ και οφείλει να την γράφει εξάπαντος στο facebook όπως διατάσσει ο Zuckerberg. Χτες, λοιπόν, περάσαμε πολύ ωραία, είχε και πολλή δροσιά εδώ στο Αμόνι ενώ η Αίγινα απέναντι στολίστηκε με φώτα από νωρίς. Ιδιαίτερα ενθουσιάστηκε η μικρή μου κόρη, η οποία και μου εξηγούσε αρκετά από όσα δεν καταλάβαινα. Παράδειγμα τη γαλλική μέταλ μπάντα Gojira που της άρεσε πολύ! Δείγμα του ότι οι Γάλλοι προσπάθησαν να στήσουν μία πληθωρική, συμπεριληπτική, άλλοτε αναρχική και άλλοτε συγκινητική, πάντα όμως έμπνευσμένη γιορτή στην οποία χωρούν όλοι, νέοι και γέροι, ενώ πρωταγωνιστεί σταθερά η πόλη - σύμβολο του νεότερου, δυτικού πολιτισμού. Και βέβαια ο Σηκουάνας, La Seine, το πολυτραγουδισμένο ποτάμι της, ζωντανή απόδειξη του χρόνου που κυλάει σαν νερό δημιουργώντας τη μεγάλη ιστορία αλλά και τις μικρές, ιδιωτικές. Με χαρά ξαναείδα τα διάσημα κτίρια της, με τις λήψεις από ψηλά, το δημαρχείο - Hôtel de Ville, τα μπουλβάρ του ισοπεδωτή βαρώνου Hausmann - ευχαριστώ Ματίνα Καλτάκη ! - την Pigalle, τη Montmartre, το Trocadéro, το Λούβρο, την place des Vosges, την αριστερή όχθη, το νησί της Notre Dame και βέβαια την τεράστια πλατεία του πύργου του Eiffel. Αν μου έλειψε κάτι, ήταν μια πληρέστερη εκφώνηση. Δυστυχώς ο παρουσιαστής ήταν πολύ ελλιπής ως προς το ιστορικό αλλά και το καλλιτεχνικό κομμάτι - έχασε ακόμα και την lady Gaga. Για να μη μιλήσω για τους πίνακες του Clouet που αναδύονταν μέσα από τα νερά ή το παιχνίδι με την Joconde, την αναφορά στον Delacroix και την Ελευθερία που οδηγεί τον λαό το 1830, το κομμένο κεφάλι της Μαρίας Αντουανέτας στα παράθυρα του πιο γοτθικού κτιρίου της πόλης, της Concierge, της παλιάς φυλακής, την Opéra Garnier, τις φιγούρες της belle époque, του cancan, του vaudeville, του boulevard, του Moulin Rouge ή τις αναφορές στον Ροκαμβόλ και τα κλασικά κείμενα της γαλλικής λογοτεχνίας που αναφέρονται στον έρωτα: Le diable au corps, En saison en Enfer, Bel-Ami... Ένα ολόκληρο μάθημα τέχνης και αισθητικής αποδοσμένο με τόσο σημερινό και με τόσο φαντασμαγορικό τρόπο. Κι από την άλλη η νεοελληνική μας μιζέρια αλλά και άγνοια. Δερωτώμαι, αν χρειάζονται δύο παρουσιαστές για τη Eurovision και δύο δημοσιογράφοι για τον σχολιασμό των ποδοσφαιρικών αγώνων, γιατί να μην έστελνε η ακριβοπληρωμένη ΕΡΤ - ανάμεσα στους δεκάδες άλλους - και έναν ή μία ιστορικό τέχνης και του πολιτισμού, έναν νέο άνθρωπο από τους τόσους που σπούδασαν και σπουδάζουν στο Παρίσι, ώστε να μη χαθεί η χθεσινή ευκαιρία για εκείνη την ευχαρίστηση που θα συνδυαζόταν με γνώση; Φαντάζομαι πίσω από το μικρόφωνο χτες τον Γιάννη Διακογιάννη και μελαγχολώ. Επειδή σήμερα λείπουν δραματικά οι άνθρωποι με την ευρύτερη γνώση και την καλλιέργεια. Συμπέρασμα: Η μονοδιάστατη και ελλιπής μας παιδεία παράγει όλο και περισσότερους μονοδιάστατους "ειδικούς", πλην μονομερώς πληροφορημένους. Δηλαδή, μάλλον εξειδικευμένους αναλφάβητους. ΥΓ. Και ολίγα περί κιτς και την σύγκριση με τους Ολυμπιακούς μας του 2004. Όλο και περισσότεροι συμπατριώτες μου μοιάζει να έχουν άποψη για το kitch. Τους θαυμάζω! Μάλλον είναι όλοι αυτοί που παρακολουθούν κάθε Κυριακή τον Κοκλώνη και τους λοιπούς φασουλήδες. Προσωπικά έχω να πω ότι δεν υπάρχει μαζικό θέαμα, από τους ρωμαϊκούς θριάμβους της αρχαιότητας ως την αναπαράσταση της επίθεσης στα Χειμερινά Ανάκτορα πιο πρόσφατα του Tairov, που να μην έχει το στοιχείο του κιτς. Της υπερβολής και του μελοδραματισμού. Αρκεί αυτό το κιτς να περιλαμβάνει και την αισθητική του αυτοσαρκασμού, πράγμα που χτες συνέβη με τον καλύτερο τρόπο. Όπως συνέβη και στην Αθήνα του 2004 όταν βγήκε το φορτηγό με τα καρπούζια. Σκεφτείτε τί κατάλαβαν οι ξένοι! Αν δε λάβει κανείς υπ' όψη τη συγκλονιστική, την τόσο ευφάνταστη χρήση της τεχνολογίας, του μιξάζ των διαφορετικών εικόνων και θεμάτων, τότε το αποτέλεσμα ξεπερνάει τα όσα ξέραμε ως σήμερα. Τέλος, το υπαρξιακό ερώτημα, εμείς ή οι Γάλλοι είμαστε οι καλύτεροι; Υπαρξιακό ερώτημα που ταιριάζει απόλυτα στον πτωχοαλαζόνα επαρχιωτισμό μας. Λοιπόν, στην Αθήνα πρωταγωνίστησε το ταλέντο και η ευαισθησία ενός ανθρώπου, του Δημήτρη Παπαϊωάννου αλλά και η εθνική μας ιστορία που συμβαίνει να έχει παγκόσμιες αναφορές. Η δουλειά του έκτοτε υπήρξε ΤΟ σημείο αναφοράς. Χτες, στο Παρίσι, διαπίστωσα ένα μεγαλύτερο πλουραλισμό, παρά πάλι την ύπαρξη του ενός καλλιτεχνικού διευθυντή. Είδα πολλές και διαφορετικές απόψεις που όμως στο τέλος συνέκλιναν δημιουργικά και αυτό ήταν το μεγάλο κέρδος της χθεσινής γιορτής. Ασφαλώς η τελετή ράμφισε με κομψό τρόπο στοιχεία και από την Αθήνα και από το Πεκίνο αλλά και από τις μεγάλες, πρωτοχρονιάτικες συναυλίες της Βιέννης στις οποίες πρωταγωνιστούν η πόλη των Αψβούργων, η μουσική, ο χορός και οι λοιπές τέχνες. Για να αναφέρω μόνο μερικά παραδείγματα. Εν κατακλείδι: Ευχαριστούμε Παρίσι! Vive la France! Σημ. Σκέφτομαι πώς το γερμανικό πνεύμα είναι σταθερά μιλιταριστικό: Από τον Λούθηρο ως τον Marx πάντα πρέπει απέναντι να υπάρχει ένας αντίπαλος για να εξοντωθεί. Το αγγλικό πάλι είναι μπλαζέ, απομονωτικό, εμείς εδώ και αντίκρυ μας όλοι οι υπόλοιποι. Ενώ το γαλλικό συνδυάζει το αριστοκρατικό στυλ της αυτοκρατορίας με το στοιχείο της συναδέλφωσης που έφερε η Επανάσταση: Tolérance, coexistence και fraternité." Να σημειώσω επίσης, ότι δεν μου άρεσε η τελετή γιατί πήρε ένα ρίσκο που (κατά την άποψη μου) δεν πέτυχε. Έβγαλε το focus μέσα από ένα χώρο (γήπεδο) που μπορείς να επικεντώσεις τα δρώμενα και το μοίρασε σε μια πόλη, χάνοντας τον ειρμό. Και ξέχασε τους μεγάλους πρωταγωνιστές, τους αθλητές, στερώντας τους από το χειροκρότημα.

Άλλος ένας που έχει σοβαρό νοητικό πρόβλημα.? https://www.karpetshow.gr/blog/l-hymne-a-l-amour-ki-opoios-goystarei Επίσης, να σημειώσω για την ανάποδη σημαία... Πέρισυ ήμουν αρκετό καιρό στην επαρχία της Γαλλίας. Στο πρώτο χωριό που πέρασα, η πινακίδα ήταν ανάποδα, στο δεύτερο το ίδιο, στο τρίτο μου είπαν ότι οι καλλιεργητές έτσι διαμαρτύρονται για την αγροτική πολιτική της Ευρώπης απέναντι τους. Τη συνέχεια τη ξέρετε...τα τρακτέρ στο Παρίσι και μετά στις Βρυξέλλες!!! Σας θυμίζει κάτι με τη χθεσινή σημαία? Μπορεί να είναι και τυχαίο...

Χώμα Τα χωμάτινα γήπεδα είναι πολύ διαδεδομένα σε ολόκληρο τον κόσμο καθώς είναι από τις πιο φιλικές επιφάνειες για τα πόδια και τα γόνατα ενώ η αργή συμπεριφορά τους, λόγω μεγαλύτερης τριβής μπάλας-επιφάνειας, προσφέρουν περισσότερο χρόνο αντίδρασης, με αποτέλεσμα το παιχνίδι να γίνεται πιο διασκεδαστικό αλλά και πιο απαιτητικό. Η αργή συμπεριφορά της μπάλας και η μεγαλύτερη αναπήδηση, ευνοούν τους κλασικούς παίκτες βασικής γραμμής που τους αρέσει να βάζουν σπιν στη μπάλα και να τρέχουν ασταμάτητα στη baseline. Ο πόντος τελειώνει πιο δύσκολα ενώ οι μεγάλοι σέρβερ, χάνουν σημαντική από τη δύναμή τους. Οι ιδιαιτερότητες στον τρόπο κατασκευής είναι τέτοιες που απαιτούν συγκεκριμένη μεθοδολογία που να εξασφαλίζει την καλή συμπεριφορά και διατήρηση ενός χωμάτινου γηπέδου. Σκύρα, χαλίκι, ελαφρόπετρα και κεραμιδόχωμα είναι τα βασικά υλικά κατασκευής ενός χωμάτινου γηπέδου. Το πιο σημαντικό και παράλληλα δύσκολο κομμάτι που ανεβάζει κατά πολύ το κόστος ενός χωμάτινου γηπέδου, είναι η συντήρηση. Το γήπεδο από κεραμιδόχωμα είναι ένας «ζωντανός» οργανισμός. Το χώμα παραμένει σε καλή κατάσταση μόνο όσο συντηρείται σωστά με το απαραίτητο βρέξιμο, το στρώσιμο και τη συμπίεση. Αν αφεθεί χωρίς συντήρηση η επιφάνεια σκληραίνει πολύ, το χώμα χάνεται και αλλάζει εντελώς η συμπεριφορά του και τα οφέλη του. Η συντήρηση γίνεται μετά από κάθε αγώνα ενώ απαιτείται ειδικός εξοπλισμός που ανεβάζει το κόστος. Τα χωμάτινα courts είναι πολύ διαδεδομένα στην Ευρώπη και στη Λατινική Αμερική.

Έχω σπουδάσει και ζήσει στη Γαλλία. Από το 1980, πάω -τουλάχιστον- μία φορά το χρόνο. Έχω φίλους από τότε, (δεν είναι πια φίλοι αλλά οικογένεια), στα σπίτια τους πάω όταν περιοδεύω και σκοπεύω μετά τη σύνταξη, να περνάω περισσότερο χρόνο εκεί. Αντιγράφω κάτι που...αυτό είδα εγώ στην χθεσινή τελετή, ένα μήνυμα εντός και εκτός. Μα είναι θεότρελος αυτός ο Ζολί; Όχι, δεν είναι θεότρελος. Είναι ένας δημιουργός που έκανε την πιο τολμηρή και δύσκολη από τεχνικής πλευράς τελετή Ολυμπιακών Αγώνων στην ιστορία. Με όλο του το συναίσθημα και την λογική του, με μια πολιτική σκέψη στιβαρή και ελεύθερη, κλώτσησε στερεότυπα, στεγανά και δυνάμεις που κρατάνε την Γαλλία εγκλωβισμένη στην κεκτημένη της φήμη. Αλλά κυρίως που την βυθίζουν στον βόθρο της ακροδεξιάς και του άκρατου ρατσισμού προς μετανάστες, queer, προς κάθε τι διαφορετικό. Ναι, έχει ενδιαφέρον να διαβάζουμε για την Λεπέν, τις ανισότητες μεταξύ Παρισιού και προαστίων, κουνώντας το κεφάλι μας αποδοκιμαστικά και νοσταλγώντας στιγμές στο Παρίσι σε καφέ και μπιστρό. Όμως αυτό που ζουν οι Γάλλοι είναι αληθινό. Πικρό, σκληρό, απέλπιδο. Και όσο και αν οι μεσήλικες έχουν συνηθίσει μοιρολατρικά σε αυτό, οι νέοι θέλουν ένα νεύμα, ένα σπρώξιμο: δεν είναι αυτός ο τρόπος, μπορούμε να συνυπάρξουμε όλοι μαζί. Το δικαιούμαστε. Αυτό είναι το πνεύμα που αναδύθηκε από την τελετή. https://www.iefimerida.gr/politismos/teleti-enarxis-parisi-istoriki-politiki

Καλησπέρα σας κύριοι. Κυριακατικο πρωινο ξυρισμα και δυστυχως δεν μπορεσα να το κανω να διαρκεσει περισσοτερο απο 40 λεπτα (συμπεριλαμβανομενου του ντουζ και face scrubbing). Φουλ σερβις λοιπον με face scrubbing, 3 περασματα κλπ με αποτελεσμα ... εκχερσωση, χωρις παρατραγουδα ομως με ερεθισμους, μονο ελαχιστο τσουξιμο με το Alum στα δυσκολα σημεια. Αυτο, προσωπικα, μονο με την Blackbird και την Astra την μπλε, μπορω να το κανω, η οποία astra η Ινδική (για αυτούς που με ρωτούσαν), είναι τελικά για μενα ένα σκαλί πάνω από τη Ρώσικη, σε γλύκα και κόψη. Λες και ξυπνησα στον παραδεισο λοιπον σημερα το πρωι. Το Poseidon της KEPKINH Artisan Soapery (composed by Sea Salt, Linen, Freesia, Moss and Powder) με αρωμα απο αλλο πλανητη, ελαφρυ, φουλ καλοκαιρινο, με ιδιοτητες τρομερες και post απεριγραπτο, το συνθετικο Caramel της Yaqi παει πολυ με τα Κερκινη, πανευκολο lathering, η Aqua Velva αναμεμειγμενη με 444 με μενθολη μου εδωσε τρομερη ευχαριστηση και δροσια. Μετα απο κανα μισαωρo χτυπησα και την Aqua di Parma και εδεσε το γλυκό. ? SOTD Sunday 14/7/2024 - Time: Morning - Beard: 2 Days - Razor: Blackland Blackbird Titanium Polished CC - Blade: Astra Superior Stainless Blue India (#2) - Brush: YAQI Caramel Cat's Whisker Synthetic 26mm - Accessories: Yaqi Shaving Bowl AB018, Dscosmetic Deluxe Chrome Stand ds003 32mm - Pre Shave: Shower, Apivita face scrub with olive, PAA CUBE 2.0 Slick Scentless - Shaving Soap: Kerkini Poseidon - Alum: Osma Tradition Alum Stone - After Shave Balm: 444 Gel mixed with asl - After Shave Lotion: Williams Aqua Velva Ice Blue - Eau De Cologne: Acqua di Parma Colonia Intensa - Passes: 3 (WTG, XTG, ATG) - Duration: 40' - Outcome: BBS - Irritation: 9/10 - Post Shave: 10/10 - Overall Rating: 10/10

Πω πω σεβεντίλα, ο Τεπενδρής λείπει ! Ωραίες εποχές (υπό μία έννοια), βασικά επειδή δεν είχες κινητό ήσουν "αναγκασμένος" να ζήσεις κανονικά, να μιλήσεις κανονικά, να γνωρίσεις ανθρώπους κανονικά.

Κατ εμε: Μιά ζωή ήταν πρώτα παρέα και μετά μπάντα, σημαντικό για οποιοδήποτε ξεκίνημα αλλά και για όταν έρθουν τα δύσκολα. Παρέμειναν πιστοί στο ύφος τους, ξέρεις τι να περιμένεις από εκείνους, ανεξάρτητα αν είναι ή όχι της προτίμησης σου. Ποτέ δεν δήλωσαν πως κάνουν υψηλή τέχνη, σαν διάφορους απερίγραπτους κι έτσι μπορούσε πολύς κόσμος να δεθεί μαζί τους. Σε έκαναν να θέλεις να χτυπηθείς στα live τους, πόσοι μπορούν να το κάνουν αυτό;