Πίνακας συμμετοχής

λέει για τα δικά του προϊόντα. Που ΟΚ δεν μας ενδιαφέρει κι όλας να τα ακούσουμε. Και σίγουρα δεν θέλουμε νατα ακούσουμε σε βινύλιο Για ολα τα άλλα εχει μιλησει η ιστορία.

To CD standard, γνωστό και ως Red Book είναι 44,1khz/16bit. Αυτό το CD για πολλούς επαγγελματίες του ήχου είναι το σημείο αναφοράς μας. Πέρασε μια φάση κοντά στο 2000 με τα Super Audio CD (SACD) και DVD-Audio. Ωστόσο, κανένα από αυτά δεν υιοθετήθηκε εν μέρει λόγω της προφανούς έλλειψης βελτίωσης στην ποιότητα ήχου για το ευρύ κοινό. Οταν ακούω κόσμο να μιλάει για ψηφιακίλα του CD, αναρωτιέμαι αν έχει ακούσει φυσική μπάντα να παίζει χωρίς P.A. ή μήπως συγκρίνει με σημείο αναφοράς ένα πλατώ με βραχίονα - κεφαλή της σειράς που άκουσε ή ακούει και θεωρεί αυτό πιστό ή φυσικό. Φυσικά θα είναι διαφορετικά. Αλλά πιστότερο θα είναι το CD αν μιλάμε για την ίδια ηχογράφηση, όσο και αν δεν σου αρέσει. Έχω γράψει αλλού για τα εγγενή μειονεκτήματα του βινυλίου σαν μέσο εγγραφής, όπως ο περιορισμός στη σχέση χρόνου και δυναμικής που δεν μπορεί να πλησιάσει το CD παρα μόνο σαν EP. Το CD σαν πρωτόκολλο και μέσο έχει πολλά πλεονεκτήματα συγκριτικά.

καλό θα είναι να μην τσουβαλιάζουμε (βάζουμε στο ίδιο καλάθι) το τι γίνεται στην Ελλάδα που είναι πολύ μικρη δισκογραφικα χώρα με το εξωτερικό και την για χρόνια μανία (θέλετε τάση) των remaster. Στο εξωτερικό το remaster συνδυάζεται με προηγμένες τεχνολογίες απομόνωσης κάθε track κλπ. Στην Ελλάδα το remaster συνήθως σημαίνει αυτό που περιγράφετε. Εχω αγοράσει δίσκους ελληνικους που έγιναν remaster ή πήρα remaster σε cd και ηχητικά το αποτέλεσμα ήταν χειρότερο από βινύλιο που είχα αγοράσει στις αρχες του 70 αν έχετε δίσκους των poll ή Αλεξίου, καλύτερα να τους καθαρίσετε και να τους απολαύσετε. η εστω αναζητείστε στο discogs πρώτες εκδόσεις σε καλή κατάσταση

καποιος θα πρεπει να ενημερωσει τον κυριούλη που δεν ξέρω ποιός είναι ότι οι παρακάτω δίσκοι (που τυχαίνει να τους έχω στην φτωχή δισκοθήκη μου) όλοι ηχογραφήθηκαν σε ταινία και πρωτοκυκλοφόρησαν σε master για βινύλιο. Συνεπώς αν κάποιος θέλει να τους ακούσει όπως τους φαντάστηκαν οι μουσικοί και ο ηχολήπτης (όχι αυτός,αυτός σίγουρα τότε ήταν στο νηπιαγωγείο) πρέπει να αναζητήσει βινύλιο που τυπώθηκε το πολύ έως το 1985 βαρια βαρια, οσο παλιότερο τόσο καλύτερα Τα άλλα για τα οποία λέει,προφανώς δεν αφορούν όλους και σίγουρα μέσα σ αυτούς δεν είμαι και γω

Συνάθροιση "τιτάνων"...

36 WATT. Πάρε ένα καλό SOLAR POWER STATION και έναν μικρό ενισχυτή οργάνων και είσαι άρχοντας. Θα πουλάς και στους άλλους ναυαγούς, ακόμα και με είδος.

Είμαι βέβαιος ότι είχα πληρώσει και ακριβότερα σε βινύλια, αλλά δεν έχει σημασία. Εγώ υποστηρίζω ότι - στην εποχή μας, όχι τότε - το να δώσεις το αντίτιμο δύο πιτσών για ένα βινύλιο, δεν το λες και κλοπή, μην είμαστε υπερβολικοί. Το δεύτερο θα το έχεις μία ζωή, αν το θέλεις.

Φυσικά. Το αναλογικό θέλει να χώσεις το χέρι στην τσέπη. Και το ψηφιακό θέλει. αλλά λιγότερα.

Έχω κάτι φιλαράκια που σίγουρα θα διαφωνούσαν ως προς το σκέλος της κατώτερης ηχητικής ποιότητας του βινυλίου έναντι του CD. Βέβαια οι συγκεκριμένοι είχαν πετάξει δεκάδες χιλιάδες ευρώ σε deck, ηχεία, λαμπάτους ενισχυτές κλπ... Το ήθελαν 100% αναλογικό στην πιο pure μορφή του. Και πάντα μου έλεγαν ότι το CD και το digital έκοβαν αρμονικές, έκοβαν "λεπτομέρειες", κομπρέσαραν υπερβολικά κλπ... Πάντως τα συστήματα που είχαν στήσει έπαιζαν υπέροχα.

Mπορεί. Όμως η ψυχοακουστική είναι μια πιθανότερη εξήγηση, διότι αναφέρεται στον υποκειμενικό τρόπο με τον οποίο η ανθρώπινη ακοή αντιλαμβάνεται τους ήχους. Η έρευνά μου έχει δείξει πως δεν ακούμε όλοι το ίδιο, έχει να κάνει με την ανατομία μας, τη φυσιολογία μας, την ψυχοσύνθεσή και το επίπεδο αντίληψής μας. Το μέσο ακόμα και σαν ιδέα μας επηρεάζει και όλα αυτά επηρεάζουν το πως παίζουμε, το πως συνθέτουμε αλλά και το πως καταφέρνουμε να μιξάρουμε μουσική.

οι περισσότεροι που τα λενε αυτά δεν εχουν ακούσει καλό σύστημα βινυλίου

η μέση τιμή ενός δίσκου σήμερα είναι 25. Πολλές επανεκδόσεις όμως το ξεπερνάνε. Όμως υπάρχουν και προσφορες στα 16-17

Κοίτα, στο παμπλικ εγώ, κάτω από 30 ευρώ δεν πέτυχε το μάτι μου δίσκο.

Πάντως, κοιτάζοντας λίγο τις τιμές βινυλίων κλασικής μουσικής, οι τιμές είναι ακριβώς εκείνες που θυμάμαι προ-Ευρώ, σε δραχμές μετοικημένες ως Ευρώ. Υποθέτω πως οι περιπτώσεις που λέτε ότι τα χρεώνουν "χρυσά" είναι για πιο νεανικά (τω πνεύματι) ακροατήρια;

Είναι αλήθεια. Σε αρκετά ναι και ειδικά ξένα. Παίζει ρόλο η αρχική εγγραφή και οι δυναμικές, εάν έχουν δυναμικές τα κομμάτια. Καλό είναι και το CD, πιό φθηνό και πιό πρακτικό. Απλά όπως λες, σε σχέση με δίσκο είναι ανεκτό.

Ναι, σε πολλές περιπτώσεις ήταν μία "τεχνική" για να επισκιάσει αν θες, τον θόρυβο από τα... τέλος πάντων "pianissimo" ας μου επιτραπεί η έκφραση, αν και μιλάμε για λαϊκά και κυρίως εμπορικά τραγούδια. Το αποτέλεσμα, αν και εις βάρος κάποιων αλλοιωμένων λεπτομεριών, ήταν ανεκτό και εξυπηρετούσε τον σκοπό. Δεν θα αναφερθώ παραπάνω. Φυσικά και δεν μιλάμε για κλασική μουσική όπου εκεί οι δυναμικές έχουν τον ρόλο τους. Επίσης κάτι πολύ σημαντικό. Την εποχή εκείνη το εμπορικό CD είχε (και έχει) ως δεδομένο format τα 16bit / 44.1kHz. Οπότε, αν έγινε remaster με πηγή από κάποιο CD της εποχής εκείνης και όχι από κάποια ταινία, δεν θα πάρεις κάτι παραπάνω, ποιοτικά τουλάχιστον.

@thebest20 Μην παίρνεις ως σημείο αναφοράς τα Ελληνικά remastered. Εξαρτάται από που έχουν γίνει remastered και πως. Δηλαδή από ποιά πηγή. Η αρχική πηγή είναι η νούμερο ένα επιλογή γι'αυτές τις δουλειές, καθ'ότι όπως καταλαβαίνεις είναι πιό κοντά σε αυτό που αρχικά αποτυπώθηκε, έτσι όπως αποτυπώθηκε. Βλέπε για παράδειγμα πολυκάναλη ταινία ή ταινία master.

Εγώ συμφωνώ και με τους 2. 1ον είναι ηλίθιο να αγοράσεις το 2024 βινύλιο, διότι το πουλάνε πανάκριβα (βασιζόμενοι στο φετίχ ακριβως). Η εποχή να αγοράσεις βινύλιο ήταν μέχρι το 2010 που τους πετούσαν. (Έχω αγοράσει δισκους με τιμή μονάδας όχι το τεμάχιο, αλλά το κιλό). 2ον Ένα σωστά σεταρισμενο σύστημα, πλατο- ηχεία- ενισχυτής μπορούν να χαρίσουν απίστευτες ακροάσεις.

Ήμουν παιδί της κασέτας όπως έχω ξαναπεί. Δεν επένδυσα σε δίσκους. Πικάπ άκουσα σε φίλους πιτσιρικάς που ειχαν λατρεία. Ένας φίλος πριν 10 χρόνια είχε οικονομικά προβλήματα και πήγε να βρει πουλήσει τη συλλογή του από δίσκους στο Μοναστηράκι και δεν τον άφησα γιστι ακούγαμε μικροί στο πικάπ του και του έδωσα εγώ λεφτά για να την κράτησει. Ίσως είναι η λανθάνουσα μνήμη ίσως οι ατέλειες της βελόνας φταίνε αλλα παρόλο που η επιστήμη λέει το αντίθετο, εχω ξαναπάει πως εμένα οι δίσκοι μου ακούγονταν πιο ευχάριστα Οταν πήρα τα πρώτα CD μου ακούγονταν καλύτερα άρα η επιστήμη καλά λέει και ακούγονται καλύτερα. Βασικά ακούω μιας και έχω και θεϊκά perfect pitch αυτιά πολύ ευαίσθητα στις διακυμάνσεις πιο καθαρά και με λεπτομέρειες τον ψηφιακό ήχο, αλλα και εμένα ο ήχος του βυνιλιου μου έχει αφήσει μια πιο μουσική αίσθηση. Γιατί? Είναι ψυχοακουστικο το θέμα??

Σε καμία περίπτωση. Άλλωστε, πως νομίζεις ότι έγινε η αλλαγή από το ένα μέσο στο άλλο; Θυμάμαι σαν τώρα (στο δικό μου, πολύ πιο αδύναμο σύστημα) που είχα πάει και αγόρασα το πρώτο μου CD Player. Το αγόρασα από το Κολωνάκι, πέρασα από την τότε "Λέσχη του Δίσκου" και αγόρασα σε CD ένα άλμπουμ που το είχα ήδη σε βινύλιο, πήγα σπίτι, το συνέδεσα, πάτησα PLAY και τα αυτιά μου ματώσανε από το πόσο σκληρός, μη-μουσικός, ήταν ο ήχος. Περάσανε χρόνια για να διαμορφωθεί η κατάσταση όπως είναι σήμερα (και καλά... με 100 ευρώ), αλλά κάτι μου λέει ότι οποιοδήποτε original βινύλιο της Blue Note, θα παίζει ακόμη καλύτερα σε εκείνο το σύστημα (όχι το δικό μου).

Με κάθε ειλικρίνεια, το καλύτερο ηχητικό σύστημα αναπαραγωγής που έχω ακούσει μέχρι σήμερα είχε ως πηγή ένα πικαπ βινυλίου και μία κεφαλή Koetsu. Αυτό βέβαια, ΔΕΝ σημαίνει ότι τα CD είναι "χειρότερα" ηχητικά (είναι πολύ καλύτερα για την ακρίβεια), αλλά σημαίνει ότι (εγώ τουλάχιστον) δεν έπεσα πάνω σε κάποιον άνθρωπο που να είναι διατεθειμένος και ικανός (οικονομικά) να επενδύσει σε ένα τέλειο ηχητικό αποτέλεσμα στην εποχή του CD, μία προσωπική παρατήρηση βεβαίως, αλλά ενισχύεται από: α) Την τετραετή μου θητεία ως εγκαταστάτης στερεοφωνικών εγκαταστάσεων για εξαιρετικά γνωστό κατάστημα στερεοφωνικών τη δεκαετία του 80, β) Την γενικότερη επίγνωσή μου ότι οι θιασώτες των ψηφιακών μέσων αναπαραγωγής απασχολούνται πρωτίστως με την ευκολία (χρήσης, απόκτησης κλπ) παρά με οτιδήποτε άλλο. Πέραν αυτών, ας μην ξεχνάμε ότι οι δίσκοι βινυλίου δεν αντιπροσώπευαν μόνο ένα μουσικό περιεχόμενο, αλλά επίσης ήταν μία πλήρης καλλιτεχνική πρόταση, από το εξώφυλλο, μέχρι το χρώμα του βινυλίου (αν είχες ποτέ το Going For The One των Yes σε βινύλιο, θα ήξερες με απόλυτη ακρίβεια σε τι αναφέρομαι). Τώρα έχω το Going For The One σε αδιανόητα υψηλής ανάλυσης αρχείο (νόμιμο, από το HDTracks) αλλά και πάλι η εμπειρία είναι ασύγκριτα φτωχότερη από εκείνη που είχα όταν πρωτοαπόκτησα το βινύλιο. Τα σέβομαι όλα αυτά, και δεν κατηγορώ όσους επιμένουν γι' αυτά.

Καμιά σχέση. Δεν είναι θέμα συναισθηματισμού, είναι θέμα άγνοιας, βλακείας κ' φετιχισμού. Τους φετιχιστές τους καταλαβαίνω, η πλειονότητα αυτών ξέρει γιατί αγοράζει βινύλια, είναι συνειδητοποιημένοι και ενήμεροι για την (ηχητική) τραγικότητα του μέσου, οι υπόλοιπες δύο κατηγορίες είναι απλά για σφαλιάρες (η άγνοια είναι επιλογή στις μέρες μας) ή για λύπηση ("αθώοι λόγω βλακείας").?

Ελάχιστοι άνθρωποι έχουν τη σύνεση και την αυτοκυριαρχία ώστε να αγοράζουν με μη-συναισθηματικά κριτήρια: εσύ και εγώ δεν είμαστε σε αυτούς, μην αυταπατάσαι. Ακριβώς επειδή ισχύει το ως-άνω, υπάρχει αυτό που λέμε εμπόριο (ρούχων, παπουτσιών, τροφίμων, ποτών, δίσκων, υπολογιστών κλπ κλπ). Αν όλοι αγοράζαμε μόνο αυτό που είναι λογικό να αγοράσουμε, βράστα Χαράλαμπε. Ο τύπος που μαζεύει βινύλια, δεν διαφέρει σε τίποτε από κάποιον που μαζεύει κιθάρες π.χ. ή παλιά αυτοκίνητα, ή κατακτήσεις - όλα έχουν από πίσω το ίδιο υπόβαθρο και όλα (με τον τρόπο τους) είναι πανάκριβα.

Εμένα πάλι μου κάνει εντύπωση που υπάρχουν ακόμα άτομα που σκάνε λεφτά σε βινύλια, γενικώς.? Τραγικό/κάκιστο μέσο αναπαραγωγής για τα σημερινά δεδομένα, plus πανάκριβο (έχουν μυριστεί ότι τα κορόιδα σ'αυτόν τον πλανήτη δεν έχουν τελειωμό, και βαράνε τις τιμές στο Θεό, και πολύ καλά τούς κάνουν). Μην περιμένεις απάντηση, ο Dim είναι αποκλεισμένος.

ναι αυτό λεω ,σχεδόν με την προϋπόθεση ότι πρέπει να γίνεται και μια σχετική έρευνα. πχ εχω δίσκο ξένου ρεπερτορίου που παίζει εξαιρετικά , ενω φίλος μου αναζήτησε τον ίδιο δίσκο και τον βρήκε σε πρώτη γερμανική (νομίζω) κόπια και το ελληνικό επαιζε καλύτερα. Συμφωνείς λοιπο ν ότι αυτό λεμε μήπως, "δεν είναι κανόνας" ???

Εξαιρετικα, τις προαλλες το παρήγγειλα και αναμένω με ενδιαφέρον!

Στη μία οθόνη το ματς στο mute, στην άλλη live η γέφυρα, στην τρίτη το ΝΟΙΖ, στην 4η ένα άλμπουμ της Akiko Tsuruga να παίζει και στην 5η ανοιχτό το file με τη δισκογραφία της.

Αγόρια IMHO το θέμα - μέσες άκρες- έχει ως εξής: Το βινύλιο, το αναλογικό βινύλιο είναι τέζα συνυφασμένο με ότι μεγαλειωδέστερο έχει παρουσιάσει μουσικά η ανθρώπινη διανόηση του 20ου αιώνα. Ασχέτως μουσικού είδους, προσανατολισμού κλπ... Παραγωγές βγαλμένες από τα όνειρα, από "μάστορες" παραγωγούς που δεν είχαν τις ασύλληπτες ψηφιακές ευκολίες, αλλά έβγαλαν τους ήχους που οριοθέτησαν τα πάντα. Έγιναν το απόλυτο reference. Το CD και η ψηφιακή επανάσταση, έκανε πιο εύκολα τα πάντα, αλλά σιγά- σιγά αρχίσαμε να χάνουμε την "ουσία"- τη μουσική. Το σήμερα, με τις πλατφόρμες, το "περιεχόμενο", και φυσικά τη σούπερ ψηφιακή "μαλακοποίηση" της όλης διαδικασίας - της παραγωγικής, της παικτικής, της συνθετικής- για εμένα σημαίνει ένα πράγμα. Η μουσική όπως την ξέραμε μας έχει κουνήσει προ πολλού μαντίλι. Δίσκοι- μνημεία όπως αυτά που ανέβασε ο @sultan of string (και άλλα πολλά) δεν θα βγουν ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ. Και ας βγαίνει απίστευτα μεγαλύτερη "ποσότητα" μουσικής σήμερα σε σχέση με τότε. Σας το έχω ξανά πει: Είμαστε είδος προς εξαφάνιση ?? Βέβαια, όπως και το βινύλιο, από καιρού εις καιρόν, έτσι και κάποιοι μελλοντικοί "εμείς" θα κάνουν ένα revival, ένα comeback, αλλά έτσι... Για το retrospective, την τιμή των όπλων κλπ... Οπότε ας βολευτούμε τώρα με κάνα... The Tortured Poets Department- από πλατφόρμα "περιεχομένου" φυσικά- και ας απολαύσουμε την καλοκαιρινή νύχτα.

Θε μου σχώρα με τα βαριέμαι τα ταξίδια ελαφρώς αλλά αφού τζάμπα είναι η κουβέντα, ορίστε... Διάφορα σενάρια περνάνε απ' το μυαλό μου. Ορεινά χωριά στη Βόρεια Ελλάδα φθινώπορο ή άνοιξη (πείτε κανένα καλό, ο πατέρας μου μόνο να περνάει τον Ισθμό ήξερε!). Ή αν πρέπει να παιδευτούμε, μέρη με δύσκολη πρόσβαση, οποιαδήποτε εποχή (τα Διαπόντια Νησιά ή/και οι Στροφάδες μου έχουν κάτσει). Αν μιλάμε για εξωτερικό, θα ήθελα να εξαντλήσω τις πιθανότητές μου να δω το Βόρειο Σέλας. Όλα αυτά είτε τώρα είτε σε λίγα χρόνια που τα παιδιά θα είναι λίγο μεγαλύτερα. Για όσο περισσότερο γίνεται. Περί budget... άσε μας να ονειρευόμαστε, έτσι κι αλλιώς και τα προηγούμενα ασκήσεις επί χάρτου θα παραμείνουν? Ειδικές παράμετροι.. ξέρω κι εγώ, λουκάνικα, αφού ρωτάς. Και αίθριος καιρός στο Σβάλμπαντ αν φτάσω ως εκεί. ?

Θα φτιάξουν τα πράγματα. Έχουν παρθεί πολλά νέα μέτρα από την κυβέρνηση. Από Σεπτέμβρη θα υπάρξει μεγάλη διαφορά στην τσέπη της μικρής και της μεσαίας τάξης. Έχουν δεσμευθεί.

Πάμε για το νήμα "Imaginary Αποταμίευση".

Όσο μεγαλώνεις τα πράγματα γίνονται όλο πιο απλά και ξεκάθαρα. Και εσύ, μιας και είμαι και εγώ μισός Ευβοιώτης είσαι σε μια από τις πιο ευλογημένες πόλεις του κόσμου, εφαλτήριο για εξορμήσεις σε παραλίες και βουνά με τοπία μαγευτικά, καλό παιδί είσαι που σε γνώρισα, ταλαντούχο, τι άλλο χρειάζεσαι ? Όλα τα έχεις στα πόδια σου, εκτός από το Montage M, οπότε μην το σκέφτεσαι. Πάρτο. Για να είσαι ολοκληρωμένος. Μια ζωή ζούμε. Πάρτο. Και άσε τους άλλους να τρέχουν να ανακαλύψουν τον κόσμο. Τον εαυτό τους προσπαθούν να ανακαλύψουν? Εμείς τον βρήκαμε εκεί που γεννηθήκαμε, πέρα από αυτόν και το MONTAGE M, το χάος. ?

Θα σου πώ εγω που θυμάμαι τους δίσκους, ψάξε εσυ τις πίτσες. 900 δρχ (τέλη 80΄s) - 2.500 χιλιάδες δρχ. (τελη 90's)

Με τη δραχμή έπαιρνες 20 πίτσες όμως ?. Αλλά ναι, η πίτσα πλέον είναι πιο ακριβη από τον δίσκο.

Για τιμοκατάλογο Koetsu... εδώ παρακαλώ: http://www.koetsuaudio.com/cartridges ?

Δεν είναι πολλά τα τριάντα ευρώ. Δυο καλές πίτσες είναι. Όπως έγραψα, το ίδιο ίσχυε επί δραχμής.

Βινύλιο πάντως δεν αγοράζεις για την ανώτερη ηχητική του ποιότητα γιατί αυτή δεν υπάρχει. Το παίρνεις για να το βλέπεις να κινείται στο πικάπ, να ανεβοκατεβαίνει ο βραχίονας και να θυμάσαι τα νιάτα σου όταν έβαζες το αγαπημένο σου κομμάτι στο εκατοστό repeat κατά τη διάρκεια της μέρας. Είναι, κατά ένα τρόπο που οι νεώτεροι δύσκολα θα καταλάβουν, ζωντανό και συμμετέχει στην όλη εμπειρία ακρόασης μουσικής.

Διότι πολύ πιθανό έγινε απλά convert το αρχείο από 16/44.1 σε 24/88. Η ουσία όμως, η πηγή ήταν στα 16/44,1 τα υπόλοιπα (μπάσα - eq) μπήκαν μετά για να ανεβάσει κάποιες συχνότητες κατά το δοκούν. Ακριβώς, απλά εκεί έχει γίνει πολύ προσεγμένη δουλειά εξ'αρχής και κοντά στα όρια έτσι ώστε να εκμεταλευτεί σωστά και στο έπακρο τις δυναμικές για ποιότητα CD. Άλλες παραγωγές...

Ήταν που είχε συνηθίσει το αυτί σου (μας) στη "λασπουριά" τόσων χρόνων, και έπαθε ένα ψιλοσόκ όταν άκουσε πως πραγματικά ακούγεται το άλμπουμ. Θέλει τον χρόνο του να ξεσυνηθίσει το αυτί και να αποβάλει τη "μαρμελάδα" τόσων χρόνων.?

Αν αντικαθιστούσες το πικάπ με ένα CD player των...€100, θα άκουγες πιστότερα. Ε τότε τι συζητάμε? Αυτά τα θέματα είναι λυμένα εδώ και δεκαετίες. Άστους να ασχολούνται, όσοι το κάνουν. Και? Αυτό δεν λέει κάτι για την ηχητική ανωτερότητα του συγκεκριμένου μέσου. Πασίγνωστα όλα αυτά και κατανοητά. Τα ζήσαμε εξ απαλών ονύχων, δεν γεννηθήκαμε το 2000. Κι εγώ τα σέβομαι και δεν κατηγορώ όσους επιμένουν γι' αυτά. Αυτοί που ακούγοντας βινύλιο νομίζουν ότι έχουν γ@^%$^ει τον Πάπα και κατέχουν την απόλυτη αλήθεια της ηχητικής πιστότητας, και παράλληλα μας κοιτάνε αφ ̓ υψηλού και μας κουνάνε και το δάχτυλο, κάνοντας μας...μαθήματα, αυτά τα γίδια δεν μπορώ.? Εδώ ο φίλος σου μωρό, αρχές '70s. Στα βινύλια κολυμπούσα από τότε, τα έφαγα επαρκώς στη μάπα, τα αηδίασα και στο τέλος τα σούταρα και έκανα τη ζωή μου πολύ, πολύ πιο εύκολή.?

Για όλους εσάς που μένετε σε παραθαλλάσια μέρη (νησιά ή και mainland), αλλά κυρίως νησιά. Το όνειρό μου είναι να ήμουν και εγώ σε ένα τέτοιο , νησί όπως προείπα, και να έχω μαγαζί με ήδη λαικής τέχνης. Να το δουλεύω μόνος, και να κάθομαι εκεί από τις 7 το πρωί μέχρι τις 12 το βράδυ, με χαβανέζικο πουκάμισο και να έρχονται οι τουρίστες και να παίρνουν τσολιαδάκια και να μου αφήνουν ευρώ. Άσκαστα λεφτά......?

Αυτός δεν είναι ενισχυτής για να μεταφέρεται, τον έχω στημένο μόνιμα σε ένα μαγαζί που παίζω Παρασκευοσαββατα, δεν μετακινείται. Ωραία η Κρήτη, θυμάμαι που με πήγαινε ο παππούς μου κάθε καλοκαίρι γιατί ήτανε από εκεί (χωριό κοντά στην Σητεία). Εγώ ιδανικά θα ήθελα να πάω σε ένα μικρό νησάκι τύπου Χάλκη, Τήλο Νίσυρο ή Καστελόριζο για κάτι πιο χαλαρό για ένα τριήμερο αλλά δεν...

Αμα σας αρεσουν τα λουμπεν, δειτε αυτο το επος, που ειχα κανει πολυ παλια convert απο ενα cd που ειχε πεσει στα χερια μου και το ανεβασα YT (του 2006 ειναι η "ταινια") . 7 κομματια ειναι

Το απόσπασμα είναι ήπιο. Αγαπάμε Ινδικό κινηματόγραφο?

Cos, η ζωή χρειάζεται απλότητα. Μια ερημική παραλία, εσύ, ένα ηλιακό πάνελ, ένας stereo ενισχυτής για keys και ένα Montage M.

Καλησπέρα στην παρέα! Το βιβλίο έχει κυκλοφορήσει από τις 27/7/2024 από τις εκδόσεις ΕΜΒΡΥΟ. https://www.embryopub.gr/index.php?target=products&product_id=4396 Νομίζω ότι μπορεί κανείς να το βρει και σε άλλα ηλεκτρονικά βιβλιοπωλεία. Τα περιεχόμενα του βιβλίου: - Μάκρη και Λιβίσι - Μερικά ιστορικά στοιχεία. Ως γνωστό η οικογένεια Παναγή είχε καταγωγή από την Μάκρη της Μικράς Ασίας. - Εισαγωγή - Ανάλυση του ρόλου της οργανοποιίας και των οργανοποιών στον πολιτισμό μας, με ιδιαίτερη αναφορά στους πρόσφυγες οργανοποιούς - Πανηγύρης Παναγής. Η πορεία του από τη Μάκρη στη Ρόδο και από εκεί στη Δραπετσώνα. Τη δουλειά έκανε στη Μάκρη. Πως έγινε οργανοποιός. - Οι αδελφοί Παναγή (πότε άνοιξαν το πρώτο εργαστήριο στην Αθήνα, που ήταν τα επόμενα κτλ) - Τα όργανα που κατασκεύαζαν (λαούτα, μαντολίνα, κιθάρες, μπουζούκια κτλ) με εκτενείς αναφορές στις τέσσερις πρωτιές τους: -- Η πρώτη κλασική κιθάρα στην Ελλάδα (1946) -- Το τετράχορδο με το Χιώτη (1955) -- Η πρώτη ανακατασκευή αρχαίου οργάνου (1962) -- Η πρώτη ηλεκτρική κιθάρα (τέλος '50 αρχές '60). - Οι καλλιτέχνες που έπαιξαν και παίζουν με όργανά τους - Τα "μυστήρια" με τα ονόματα των Παναγήδων (Π. Παναγής ή Π. Πανηγύρης;). Γιατί ο Γιώργος λεγόταν Παναγής ενώ ο Βασίλης λεγόταν Τερσανέλης. - Οι ετικέτες στα όργανα, εκτεταμένη αναφορά με πολλές φωτογραφίες, σε μια προσπάθεια χρονολόγησης των οργάνων τους - Λάζαρος Καβάσης. Ο ανιψιός που δούλευε από μικρός μαζί τους και συνέχισε το εργαστήριο Παναγή Όλα τα παραπάνω με πολλά τεκμήρια και αναφορές στις πηγές, εφημερίδες, φωτογραφίες, παλιές συνεντεύξεις, απομνημονεύματα κτλ. Ευχαριστώ όλους τους φίλους που έχουν εκφραστεί πολύ θετικά για το βιβλίο. Καλό καλοκαίρι! Παναγιώτης Καγιάφας Πράγματι στην ταινία "Ο ταυρομάχος προχωρεί", του 1963 ο Μαρούδας εμφανίζεται με ηλεκτρική κιθάρα Παναγή. Γενικότερα έπαιζε με κιθάρες Παναγή. Στο βιβλίο υπάρχει φωτογραφία του Τώνυ Μαρούδα με τον Γιώργο Παναγή!

Και promo video. promo 1 mikro1.mp4

Σε περιμένω