Πίνακας συμμετοχής

τα τύμπανα σε μια εν γένει ροκ παραγωγή είναι κατά κανόνα το πιο απαιτητικό κομμάτι της... είτε πρόκειται για φυσικά (κυρίως) είτε για vst (που συνήθως η αρχική ποιότητα των samples δεν επαρκεί από μόνη της για ένα αληθοφανές αποτέλεσμα), απαιτείται χρόνια εμπεριστατωμένη γνώση και εμπειρία ώστε να καταλήγεις στο επιθυμητόν κάθε φορά... και δυστυχώς για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, οι "μπούσουλες" και τα τιπς που θα συλλέξεις από δω κι από εκεί, απέχουν από το να σε βοηθήσουν ουσιαστικά ώστε να παραχθούν άμεσα εμφανή συνειδητά δείγματα προόδου στην δουλειά σου... καλά είναι αλλά αποσπασματικά και σαν food for thought μέχρι να τα κάνεις κτήμα σου και δυνητικά τελικά μπορεί και να χειροτερέψεις τα πράγματα ως προς αυτό που προσδοκάς... πχ αν δεν κατανοήσεις πρώτα σε βάθος την λειτουργία ενός κομπρέσορα όποια "μαγικά" settings και να σου προταθούν σε κάθε νέο σου κομμάτι ξεκινώντας θα βρίσκεσαι στο σημείο μηδέν... πάντως επειδή διαβλέπω όρεξη και πάθος για αυτό που κάνεις, σίγουρα αναζητώντας και μελετώντας μεσοπρόθεσμα θα βελτιωθείς εκθετικά... μέχρι τότε βέβαια άκου, βλέπε, μάζευε αλλά κατά την ταπεινή μου γνώμη αν θέλεις γρήγορα αποτελέσματα ξεκίνα παράλληλα άμεσα να ψάχνεις και λούπες παιγμένες από ντράμερς που πάνω σε αυτές θα χτίζεις τα κομμάτια σου μέχρι να βρεθείς εσύ στο επίπεδο που θα τις προσεγγίσεις τεχνικά με separate samples... ενδεικτικά σου παραθέτω ένα παράδειγμα από μια εμπορική συλλογή για το είδος και ένα με free samples... Drum Werks X: 100% Loud and Fast Drum Loops for Punk and Punk Rock Sample Focus - Punk drums εννοείται υπάρχουν εκατοντάδες αν γκουγκλάρεις λίγο... και ναι θα μου πεις και με το δίκιο σου ότι οι έτοιμες λούπες εργονομικά αλλά και καλλιτεχνικά είναι κάπως περιοριστικές.. αλλά από την στιγμή όμως που η ρυθμική αγωγή του είδους που υπηρετείς δεν φημίζεται για την ποικιλία της, μέχρι εσύ να αποκτήσεις την εμπειρία το πράγμα εξισορροπείται σχετικά... π.χ. για σκέψου λίγο το προτζεκτ που μας παρουσίασες χτισμένο πάνω σε κάποιες από αυτές με φυσικά τύμπανα...?

Μήπως είμαι μεθυσμένος ή δεν καταλαβαίνω καλά ?? Δείτε προσφορά για τη γνωστή mastering suite https://www.ikmultimedia.com/products/tr5max/ Mε € 61,99 ??? συμπεριλαμβανομένου ΦΠΑ.?? Ρωτούν πολλοί? ποιο είναι το μυστικό του cos_dr που βγάζει τόσο εύηχα μουσικά κομμάτια στο πενιχρό home studio του. Είναι που για χρόνια εμπιστεύεται το T-Racks είτε με τη χρήση μεμονομένων virtual effect racks στα κανάλια του είτε σαν ολοκληρωμένο σύστημα για mastering της τελικής του μίξης. Τώρα το δίνουν σε τιμή ΞΕΦΤΙΛΑ. Μήπως τους παίρνει η ανάπτυξη και ξεπουλάνε όσο όσο για να γλυτώσουν τη φυλακή απ τα χρέη? ? Μήπως ξεπλένουν μαύρο χρήμα ? Σημασία έχει πως αν κάποιοι το σκέφτονται και θέλουν μια καλή mastering suite που έχει καλό όνομα, μπορεί όχι τόσο οσο ωσάν τα izotope και waves, αλλά έχει κάνει το όνομά της και έχει το κύρος της ομολογουμένως δίνει τρομερές και πολυποίκιλες επιλογές, ιδιαίτερα στις preset αλυσίδες της, τώρα είναι η μεγαλύτερη ευκαιρία τους, τώρα είναι η στιγμή, είναι ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ? Αν το θέλατε, Τρέχτε να προλάβετε!!!! ΤΡΕΧΤΕ ΠΡΙΝ ΒΓΟΥΝ ΤΑ ΤΙΜΟΛΟΓΙΑ ΡΕΥΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ??? OMG??

Πάντως, Ηλία, εάν ειχα τη δυνατότητα να σου πάρω μια 40λεπτη συνέντευξη, η θεματολογία θα περιελάμβανε αποκλειστικά θέματα τεχνικής φύσεως (εξοπλισμός και χειρισμός του), καθώς και θέματα που αφορουν τη διαδικασία της σύνθεσης, αλλά και για «ιστορίες» πίσω από κάποιους στίχους. Πιθανότατα να μην έφτανε το 40λεπτο, βέβαια…. Παρεπιπτόντως, σήμερα μου κρατούσες συντροφιά στο αμάξι για κάνα 2ωρο τουλάχιστον (God bless Spotify!) ?

Το δικό μου λιθαράκι στην Stratocasterοσύνη του πλανήτη ??? Φαίνεται λιγο κόκκινη αλλα στην πραγματικότητα είναι midnight wine. American Standard body 1994 με American Standard maple neck 1998 και SCN by Bill Lawrence noiseless μαγνήτες.

FYI το τρέχων τευχος του Guitarist εχει ενα εκτενές αφιέρωμα στην strat ενεκα της επετείου. Δεν το διαβάζω συχνά πλέον αλλά έτυχε να πέσει το τεύχος στα χέρια μου και έχει ενδιαφέρον, έχουν φέρει μάλιστα τον Hank Marvin ως guest editor για το τεύχος (άλλο θηρίο που καθιέρωσε την strat απο τους πρώτους πρώτους).

Δέκα άλμπουμ που διάλεξα και προτείνω την ακρόαση τους σε κάθε μουσικόφιλο, ειδικά σε όσους αγαπούν το «λευκό ηλεκτρικό μπλουζ» με την κιθάρα να κυριαρχεί – αλλά και στους επίδοξους εκφραστές του είδους, μόνο καλό μπορεί να φέρει αυτή η γνώση. Φυσικά η λίστα είναι ενδεικτική και όχι με αξιολογική σειρά, έκανα τις επιλογές μου με γνώμονα την επιρροή και την αυθεντικότητα των μουσικών. Hollywood Fats Band - Rock this house Ο Michael Mann πρόφτασε να βγάλει μόνον ένα δίσκο με τη μπάντα του, ήταν αρκετός όμως για να σημαδέψει σχεδόν κάθε νέο μπλουζ κιθαρίστα έκτοτε. Jimmie Vaughan - The Fabulous Thunderbirds Στο ντεμπούτο των T-Birds ο Jimmie Vaughan ζωγραφίζει με νότες χαράζοντας εν πολλοίς τα όρια ανάμεσα στα οποία κινείται το ηλεκτρικό σύγχρονο Texas guitar blues. Roy Buchanan – Second album Το παπαδοπαίδι με το θεϊκό άγγιγμα και την εύθραυστη προσωπικότητα, ο άρχοντας των false harmonics, ο άνθρωπος που μετέτρεψε την απλή Telecaster σε ηχητική νιρβάνα. Eric Clapton – John Mayall & the Bluesbreakers Το Beano album περικλείει τον ήχο και την αισθητική που πάνω τους στηρίχθηκε κάθε μεταγενέστερη εγγραφή με Les Paul κιθάρα στον κόσμο του μπλουζ. Η αρχή. Peter Green – Mr. Wonderful (Fleetwood Mac) Ο σαμάνος του ήχου, κάθε ηχογράφηση εκείνης της περιόδου αντικατοπτρίζει τη μαγεία που έφερε στη μαύρη μουσική, μαζί και ο Jeremy Spencer ως link στην παράδοση. Mike Bloomfield – Super Session Ποτέ άλλοτε μια πλευρά ενός δίσκου δεν υπήρξε τόσο καθοριστική για την εξέλιξη της λευκής προσέγγισης στην ηλεκτρική μπλουζ κιθάρα. Johnnie Winter – Nothin’ but the blues Ο πληθωρικός αλμπίνος με το γκρουπ του Muddy Waters στο πιο vintage άλμπουμ του. Δίσκος διαμάντι από όπου κι αν τον κοιτάξεις. Ronnie Earl - Blues and Forgiveness (Live in Europe) Ο κιθαρίστας που ανέδειξε την ηλεκτρική σε απόλυτο πρωταγωνιστή, εδώ στα καλύτερα του, σου κόβει την ανάσα. Robben Ford - Live Jimmy Witherspoon & Robben Ford Ο νεότατος Ford με τον γίγαντα Spoon σε ένα καταπληκτικό ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ, όπου η απλότητα του είδους αγκαλιάζεται θερμά με μια πιο πολύπλοκη jazz αισθητική. Διακεκαυμένη ζώνη. Stevie Ray Vaughan – Texas flood Το ξεκίνημα του τυφώνα που έμελλε να παρασύρει τα πάντα στο διάβα του και ν’ αλλάξει δραστικά τον κόσμο της ηλεκτρικής κιθάρας στο μπλουζ.

Εδώ δεν αξιολογείται ούτε διαγωνίζεται κάποιος, αλλίμονο, η λίστα έγινε απο την καψούρα μου για τη μουσική με κάποια κριτήρια που είχα στο μυαλό μου και δεν έχει κάνέναν άλλο στόχο πέρα απο το μοίρασμα (και δεν το κρύβω, την ελπίδα πως ίσως φανεί χρήσιμη σε κάποιους). Σε ανύποπτο χρόνο έχω δηλώσει και γράψει πως αν ήμουν "υποχρεωμένος" να απομονωθώ έχοντας μόνον ένα δίσκο μαζί μου, αυτός θα ήταν "The Allman Brothers at Fillmore East". Κι αυτό όχι γιατί θεωρώ τον Duane καλύτερο, το ίδιο και τον καθένα απο τούτη τη λίστα και τον κόσμο της μουσικής. Αυτό το επίθετο δεν υπάρχει στον κόσμο μου περί τέχνης.

Τα έχουμε πει ήδη μια δόση και μέσες άκρες θυμάμαι την άποψή σου για τον Robillard και το φλερτ του με την τζαζ. Αλλά πέρασαν πολλά χρόνια ρε Ηλία και δεν το πήρα καν χαμπάρι. Οπότε έχουμε catching up.

Η περίπτωση του Δούκα με απασχόλησε πολύ, έτσι η αλλιώς όμως δε γίνεται να χωρέσουν όλοι και είχα συγκεκριμμένα κριτήρια για τη λίστα, θα χαρώ να το συζητήσουμε απο κοντά (και θα το ήθελα).

Στα περισσότερα συμφωνώ και προσκυνώ, ένα-δυο δεν τα πιάνω (δε λέω ονόματα μην έχουμε άλλα) και θα έβαζα στη θέση τους το παρακάτω. Αν και θα ήταν διπλό entry για Ronnie Earl.

8 στα 10. Καλά πάω...?

Στη γειτονιά του LK πετάνε PCs, CRT/LED οθόνες, laptops, decks και vintage calculators. Στη δική μου είμαστε πιο αρχαιολάτρες...?

Για γεροντάκια καλά είναι... Δεν μπορούν βέβαια να ξεφύγουν από τη μετριότητα που τους χαρακτηρίζει διαχρονικά, δεν τα κατάφεραν στα νιάτα τους, τώρα θα τα καταφέρουν...

Θα συμφωνήσω για τον Fender αλλά παίζω κυρίως hard rock και μέταλ. Όλα μου τα ακούσματα έχουν έναν JCM 800 γκαζωμενο! Αυτός είναι το όνειρο μου και ψηνομουν άσχημα για τον 20αρι combo είτε κεφαλή με καμπίνα αλλά προσπαθώ να σκεφτώ λογικά και να πάρω κάτι που θα το αξιοποιήσω σωστά όχι απλά να δώσω χρήμα για το συναίσθημα και μόνο. Ούτε σε μπάντα παίζω ούτε πάω σε στούντιο οπότε dsl1 με ένα 12αρακι ηχείο με 2-3 πεταλακια (Boss SD-1 και boss digital delay)και τέλος.

πάντα επίκαιρο, λόγω πυρκαγιών....

Αντιπαθώ οτιδήποτε δεν είναι σχήμα les paul...tele....strat....explorer....όλα τα υπόλοιπα ΜΕ ΕΚΝΕΥΡΙΖΟΥΝ και μόνο που τα βλέπω.... Οποιοδηποτε χρώμα κρύβει τα νερα του ξύλου....γενικά μου αρέσει το natural στην κιθάρα....την θέλω έπιπλο....κανένα χρώμα....μόνο wood stain...κανένα φλόγιστρο....κανένα σκάλισμα.... και γενικά τεχνοτροπίες....ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΧΡΩΜΑΤΑ!!!!! Δεν θέλω να φαίνονται οι πόλοι στους μαγνήτες....καπάκια παντού...ακόμα και στην τελε έχω hot rails ακόμα και στη στρατ έχω lipstick....δε το συζητάμε για τίποτα ασπρόμαυρους η χρωματιστούς κτλ....ΤΣΙΡΚΟ. Κάτι περίεργα τρεμολΑ και b-bender μου φέρνουν αναγουλα!!!!Χχχχχχφτού!!!!! Από ήχο δεν μπορώ τη νταρκίλα και την υπερβολική παραμόρφωση που κάνει ΛΑΣΠΟΥΡΙΟ...προτιμώ 3-4 tracks με ευκρίνεια και λιγότερη παραμορφωση....εκεί που σπάει ο ήχος....πάμε ένα κλικ πάνω το gain....και από αυτό το κλικ....πάμε άλλο ένα κλικ πάνω ....καλά είμαστε.... Θα θυμηθώ κι άλλα....

Η μεγάλη Ethel Smith το 1944. Η εταιρεία Hammond ήταν μόλις 9 χρονών, o Jon Lord 3? και ο Jimmy Smith 16.? 12 χρόνια μετά θα κυκλοφορήσει το πρώτο του άλμπουμ, and the rest is history.??

Μια και ο λόγος για μπλουζ και πως "πρέπει" να παίζεται, αυτό τόγραψα προχθές στο ΦΜ. "Κάθε λευκό παιδί που παίζει μπλουζ, κουβαλάει δυσβάστακτο βάρος, οφείλει να ισορροπήσει ανάμεσα στην προσωπική φωνή που ηχεί μέσα του και στο χρέος που νοιώθει πως έχει απέναντι στη φόρμα και τους ιστορικούς της ερμηνευτές. Για τους μαύρους σπάνια θα σχολιάσεις, τους ανήκει και δε μας πέφτει λόγος, οι λευκοί όμως καλούνται να φέρουν εις πέρας κάτι εξαιρετικά δύσκολο, μια μετουσίωση."

Αυτοί οι αφορισμοί υπάρχουν σε όλα τα είδη τέχνης και ειδικά σε niche υπο-είδη όπου έχουν σχετικά μικρό κοινό και διατίθεται πεδίο για ανάπτυξη και συντήρηση μύθων αλλά και αυτόκλητων αυθεντιών στο θέμα. Στην Ελλάδα ειδικά όπου ένα από τα κύρια γνωρίσματά μας είναι η μόνιμη αίσθηση ότι αδικηθήκαμε, χαρακτηριστικό που τείνω πλέον να πιστεύω ότι είναι τυπωμένο στο ελληνικό DNA, επειδή δε μας αναγνωρίζεται η αυταπόδεικτα μεγάλη αξία μας, είναι πολύ κοινό να ακούς θηριώδεις μπαρούφες, πολύ συχνά δε από ανθρώπους που η σχέση τους με το οικειοποιημένο αντικείμενο είναι επιπέδου δεύτερο μάθημα στο τζούντο. Πέραν αυτού βεβαίως να πούμε ότι στην τέχνη δεν "πρέπει" τίποτα αλλά και τέχνη δεν είναι όλα. Μην συγχέουμε δηλαδή τη μη αναγκαιότητα υπακοής σε κανόνες με ευκολία δημιουργίας έργου που έχει κάποια αισθητική αξία γιατί τότε πάμε στην άλλη άκρη τύπου ο Χέντριξ δεν ήξερε θεωρία, εγώ δεν ξέρω θεωρία άρα εγώ είμαι Χέντριξ.

το "μυστικό" το ανέφερες... χαρακτήρας "Αλλά ποτέ δεν έξυνε"... το πλούσιο αναλογικό της συχνοτικό "σώμα" δεν θα το βρεις βέβαια στα pluginακια, αλλά προσωπικά με έχουν "σώσει" ουκ ολίγες φορές και στα φωνητικά και στις κιθάρες δίνοντάς μου την δυνατότητα για "ευάκουστους τονισμούς" χωρίς artifacts στο τελικό στάδιο ενός mix (συνήθως το χρησιμοποιώ στο τέλος της αλυσίδας μετά από κάποιο άλλο eq που ήδη έχει κάνει την "βρώμικη δουλειά" όπως το fab, ως κερασάκι στην τούρτα...? π.χ. δοκίμασε το softube αν θες για "αέρα" στα ψηλά σε οποιοδήποτε τρακ νιώθεις την ανάγκη ότι χρειάζεται και θα καταλάβεις τι εννοώ...

AndersonPonty Band - Infinite Mirage (2015) Jon Anderson - vocals Jean-Luc Ponty - violin Jamie Glaser - guitars Wally Minko - keys Baron Browne - bass Rayford Griffin - drums

Ana Popovic - Train (2016) Ana Popovic - vocals & guitar Joe Bonamassa - guitar Derwin Perkins - rhythm guitar Ivan Neville - keys George Porter Jr. - bass Raymond Weber - drums Anjelika Joseph - back vocals Erica Falls - back vocals

Allan Holdsworth Group - White Line (live) Allan Holdsworth - guitar Steve Hunt - keys Jimmy Johnson - bass Gary Husband - drums Live in Tokyo, 1990.

Alphonso Johnson - One To One (1976) Alphonso Johnson - bass Ray Gomez - guitar Patrice Rushen - keys Chester Thompson - drums Sheila Escovedo - percussion + 5-piece horn section

Θυμάμαι την Trident που ηχογραφούσαμε πριν το studio την αλλάξει σε SSL. Πολύς χαρακτήρας και χρώμα, μόνο καθαρή δεν την έλεγες. Αλλά ποτέ δεν έξυνε τίποτα και έβγαινε πάντα ένα ωραίο punch στα μεσαία, ισως τα έφερνε λίγο πιο μπροστά. Τί ζητάς από τις φωνές και τα έγχορδα όταν επιλέγεις μια Trident προσομείωση;

Δεν προτίθεμαι να μπω σε κάποια συζήτηση για τους DP, αλλά μιλώντας γενικά για μπάντες με τόσο μεγάλη ιστορία, ο δείκτης για το "ποιος τελικά είχε τις ιδέες" αποδεικνύεται από τις λεγόμενες "σόλο καριέρες" των μελών, αν και όταν υπάρχουν. Σε άλλες περιπτώσεις, είναι γνωστό από τη πρώτη στιγμή, μέσω συνεντεύξεων ή αναφορών σε credits. Π.χ. ποιος τελικά είχε τις "ιδέες" στους Pink Floyd; Ε, μάλλον αυτός που έκανε την πιο περίλαμπρη σόλο καριέρα, συνεχίζοντας να παρουσιάζει "ιδέες", ενώ οι εναπομείναντες ήπιανε τεράστιες ποσότητες Ατλακόλ. Ποιος τις είχε στους Emerson Lake Palmer; Ο Emerson, καθώς από την πρώτη στιγμή ήταν σαφές ότι αυτός είχε κυρίως το καλλιτεχνικό όραμα για την μπάντα. Ποιος τις είχε στους Jethro Tull; Αυτός που ακόμη τις έχει. Και ούτω καθεξής.... Βέβαια, οι λεγόμενες "ιδέες" από μόνες τους δεν είναι αρκετές. Δηλαδή αν είχα γράψει εγώ την μπασογραμμή του Staying Alive δε σημαίνει ότι θα είχα γίνει παγκοσμίως γνωστός (λείπανε οι Bee Gees από το δωμάτιο), αλλά τέλος πάντων συνήθως τα μέλη με τις "ιδέες" το περπατάνε πιο πέρα το όλο πράγμα, ανεξάρτητα από το ποιος υπογράφει τα τραγούδια, το οποίο άλλωστε έχει και σημαίνουσα νομικής κατοχύρωσης δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

"Αγαπητό μου παιδί, τώρα που έχω φύγει από το μάταιο κόσμο, θα ήθελα να προσέξεις ιδιαίτερα τον πράσινο τρίφτη που είναι κάτω από το νεροχύτη, δίπλα στις θρούμπες. Μπορεί σε άλλους να φαίνεται ένας απλός τρίφτης, αλλά να ξέρεις ότι κάποτε έσωσε τη ζωή μου, καθώς είχαμε τσακωθεί με τη μάνα σου και είχα μείνει μόνος στο σπίτι με ένα πακέτο μακαρόνια και λίγη μυτζήθρα. Καίτοι μας είχαν κόψει το νερό, πήρα τον τρίφτη και βγήκα στο δρόμο αναζητώντας υποψήφιο αγοραστή. Δεν βρήκα, αλλά με λυπήθηκε ο κυρ. Φώτης από το καφενείο στη γωνία και μου έδωσε λίγο ψωμί και ένα μπουκαλάκι ούζο, τα οποία με στυλώσανε μέχρι να της περάσουνε τα νεύρα και να γυρίσει."