Πίνακας συμμετοχής

Αυτοί οι αφορισμοί υπάρχουν σε όλα τα είδη τέχνης και ειδικά σε niche υπο-είδη όπου έχουν σχετικά μικρό κοινό και διατίθεται πεδίο για ανάπτυξη και συντήρηση μύθων αλλά και αυτόκλητων αυθεντιών στο θέμα. Στην Ελλάδα ειδικά όπου ένα από τα κύρια γνωρίσματά μας είναι η μόνιμη αίσθηση ότι αδικηθήκαμε, χαρακτηριστικό που τείνω πλέον να πιστεύω ότι είναι τυπωμένο στο ελληνικό DNA, επειδή δε μας αναγνωρίζεται η αυταπόδεικτα μεγάλη αξία μας, είναι πολύ κοινό να ακούς θηριώδεις μπαρούφες, πολύ συχνά δε από ανθρώπους που η σχέση τους με το οικειοποιημένο αντικείμενο είναι επιπέδου δεύτερο μάθημα στο τζούντο. Πέραν αυτού βεβαίως να πούμε ότι στην τέχνη δεν "πρέπει" τίποτα αλλά και τέχνη δεν είναι όλα. Μην συγχέουμε δηλαδή τη μη αναγκαιότητα υπακοής σε κανόνες με ευκολία δημιουργίας έργου που έχει κάποια αισθητική αξία γιατί τότε πάμε στην άλλη άκρη τύπου ο Χέντριξ δεν ήξερε θεωρία, εγώ δεν ξέρω θεωρία άρα εγώ είμαι Χέντριξ.

Σαν το Steven Slate Drums τίποτα για μένα. Μετά θα έβαζα τα MixWave. Στα ΕΖDrummer / Superior Dummer τα περισσότερα κιτ είναι φουλ εφεδιασμένα και σχεδιασμένα να κάνουν ένα πολύ συγκεκριμένο πράγμα. Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν είναι "mix ready" τύμπανα. Πάντα χρειάζονται πολύ πείραγμα και πολύ κόψιμο το reverb για να ακουστούν σχετικά πειστικά. Δε θα τα πρότεινα σε αρχάριο αν μπορεί να πάει στα προηγούμενα. Επίσης δεν ξέρω κατά πόσον τα ηλεκτρονικά τύμπανα που πάιζει ο OP έχουν δυναμικές. Αν δεν έχουν πολλές καλό είναι να παίξει με το "humanize" (ή ότι αντίστοιχο έχει το daw που χρησιμοποιεί). Άλλο ένα κόλπο είναι να ακούσει σε ποια velocities ακούγεται καλύτερα το σετ. Με την εμπειρία μου αυτό συνήθως είναι στο 70-80%. Μετά το 90% μπορεί τα samples να αλλάζουν και να γίνονται λιγότερο πειστικά.

Δεν υπάρχει το άριστο. Υπάρχουν διαφορετικές γεύσεις. Αυτό θεωρείς εσυ άριστο πιθανόν μέσα στο μιξ να μην είχε σωστή παρουσία, σε αντίθεση με τον bluesbreaker (σόρρυ, εννοούσα bassbreaker…). Δεν μπορείς να αγοράζεις χοιρινό και να το κατακρίνεις επειδή προτιμάς το μοσχάρι.

Ωραίο review και πολύ ωραίες ηχογραφήσεις. Νομίζω είναι ένας παρεξηγημένος ενισχυτής. Δεν πρόκειται για ένα φτηνό υποκατάστατο ενός blackface, και κακώς ψάχνεις τέτοιους ήχους σε αυτόν. Ανήκει σε άλλη ηχητική κατηγορία και τη δουλειά του την κάνει πολύ καλά σε όλες τις εκδόσεις. Μην το βάζεις στα αρνητικά διότι αυτό δείχνει ότι άλλο ενισχυτή ήθελες και άλλον αγόρασες…

Πάντως, Ηλία, εάν ειχα τη δυνατότητα να σου πάρω μια 40λεπτη συνέντευξη, η θεματολογία θα περιελάμβανε αποκλειστικά θέματα τεχνικής φύσεως (εξοπλισμός και χειρισμός του), καθώς και θέματα που αφορουν τη διαδικασία της σύνθεσης, αλλά και για «ιστορίες» πίσω από κάποιους στίχους. Πιθανότατα να μην έφτανε το 40λεπτο, βέβαια…. Παρεπιπτόντως, σήμερα μου κρατούσες συντροφιά στο αμάξι για κάνα 2ωρο τουλάχιστον (God bless Spotify!) ?

Θυμάμαι την Trident που ηχογραφούσαμε πριν το studio την αλλάξει σε SSL. Πολύς χαρακτήρας και χρώμα, μόνο καθαρή δεν την έλεγες. Αλλά ποτέ δεν έξυνε τίποτα και έβγαινε πάντα ένα ωραίο punch στα μεσαία, ισως τα έφερνε λίγο πιο μπροστά. Τί ζητάς από τις φωνές και τα έγχορδα όταν επιλέγεις μια Trident προσομείωση;

Πολύ ωραίο review. Προσωπικά μου φαίνεται πολύ ωραίος ενισχυτής, και από ένα σύντομο ψάξιμο δεν μου φαίνεται περίεργο ότι μόνο αυτός είναι διαθέσιμος από την συγκεκριμένη σειρά ενώ τα άλλα μοντέλα είναι discontinued -μπορεί να κάνω και λάθος. Εγώ είχα τον 45ρη head αλλά δεν έχει καμιά σχέση με τον 30ρη... δεν είχε fx loop, ήταν μονοκάναλος (με τρια input)... ωραίος ήταν αλλά τον χρησιμοποιούσα ως βάση για πετάλια.. ετούτος εδώ με το ξεχωριστό EQ ανα κανάλι και δικάναλος με ωραίο γκάζι μου φαίνεται πολύ πιο χρήσιμος (για τον τρόπο που χρησιμοποιώ τους ενισχυτές) και ευέλικτος, μακάρι να είχα αυτόν τελικά. Ωραίο μηχάνημα...

Ωραια συνεντευξη Ηλια. Αγαπημενα σημεια εκει που λες για τα παλια και εκει που παιζεις ακουστικη και τραγουδας!

Fantom-X6/7/8 (2004) Fantom-G6/7/8 (2008) Fantom-6/7/8 (2019) Τα πιό πάνω σχετικά με δυνατότητες Master Keyboard. Τώρα σχετικά με τα "υπόλοιπα", Κάθε μηχάνημα έχει την δική του φιλοσοφία και τον δικό του χαρακτήρα. Εκτός φυσικά τις δυνατότητες. Αρκεί ο κάθε χρήστης να το αξιοποιήσει και να βγάλει κάτι καλό από αυτό. Και από παλιό μηχάνημα μπορείς να βγάλεις πολύ καλύτερη μουσική. Αρκεί να ξέρεις να παίξεις μουσική. Σημασία έχει να εντυπωσιάσει η μουσική που παίζεις και όχι το μηχάνημα.

H βάση της AMW2 λέγεται waveform και παίζει το ρόλο του sample και τα πολλά elements παίζουν το ρόλο του oscillator που ΟΠΩΣ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ SAMPLE PLAYBACK synths, racks κλπ έχουν τη λογική του multisample. Προφανώς η yamaha τους 8 oscillators που είχε στο part της τους έκανε....... 128 και καλά το έκανε. Προφανώς το κέρδος είναι αντί να βάλουμε στην αλυσίδα parts για να έχουμε περισσότερα multisamples και τις πρωτογενείς ρυθμίσεις τους (pitch, amp, lfo κλπ. ) μπορούμε να το κάνουμε σε ένα part. To πως παντρεύεται η ROM και η RAM μέσα στο ένα part ή μεταξύ των parts δεν το γνωρίζω ακριβώς αλλά μπορώ να το βρώ από τα διαγράμματα, τα βιντεο των μενού ή όταν πάρω ο όργανο. Αυτά γίνονται σε όλες τις sample playback μηχανές με τον ίδιο τρόπο. Εδώ γίνονται πιο ποσοτικά διότι είναι πιο καινούργιο το όργανο και έχει περισσότερη χωρητικότητα δειγμάτων. Στα παλαιότερα sample playback synths, είχαμε λιγότερη ROM και RAM περιοριζόταν σε ΜΒ Εδώ έχουμε 10 GIGA χιλιάδων samples γι αυτό υπάρχοιυν περισσότερα .......elements. Περισσότερα και πλουσιότερα multisamples άρα και έχει νόημα και για για περισσότερα parts που να αποτελούνται από πολλά elements. Συνεπώς, σε σχέση με τις άλλες sample playback μηχανές δεν τίθεται θέμα κορυφής ιεραρχίας. Το καταλαβαίνουμε αυτό. Μόνο ποσοτικά δεν έχει νόημα να κατατάξουμε σε ιεραρχία "καλύτερου από τα άλλα" Εγώ βλέπω μία από τα ίδια, τουλάχιστο σε αυτό το θέμα. Αυτό γίνεται σε όλα. Σε όλα τα multisamples μπορεί να αποτελούνται από αντίστοιχο αριθμό samples. Ουσιαστικά όμως πολλά performances έχουν δομή που θυμίζει programm, patch whatever. Στα περισσότερα workstations αν υπάρχει το σταδιο των patches και με patches φτιάχνεται ένα performance, αν πειράζεις τα patches μέσα από το performance λογικό είναι να υπάρχουν αλλαγές. Μπορείς να κάνεις ...............duplicated patches αν θες να τα πειράζεις. Συνήθως για να πειράξεις τα patches πρέπει να μπεις στο patches mode και τότε επηρεάζεται το performance. Και εδώ δεν υπάρχει τίποτα πρωτοποριακό κατά τη γνώμη μου, είναι μέθοδος εργασίας. Εγώ δεν θα πάθαινα πλάκα, μάλλον θα προτιμούσα την κλασσική κατηγοριοποίηση patch/performance. Γούστα είναι αυτά. Όλοι όσοι ξέρουν από music workstations καταλαβαίνουν/βρίσκουν πρακτικότητα. Δε νομίζω να πέφτουν ξεροί από την πρωτοπορία. ? ούτε αυτό θα αποτελέσει την ειδοποιό διαφορά για να επιλέξουν Montage έναντι του ανταγωνισμού. ? Υπάρχει και ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΔΙΚΤΑΤΩΡ, η ΠΟΛΥΦΩΝΙΑ? και τα όρια επεξεργαστικής ισχύος. Υπερβολές! Μόνο χασμουρητό σαν της Σαττι ? μπορεί να κάνει ένας έμπειρος χρήστης των samplers, του software, των DAW αλλά και των hardware music workstations κλπ. για αυτά μέχρι στιγμής τουλάχιστο. Όσο αφορά την AWM2 σύνθεση ...........? Συνθ σαν όλα τα άλλα θα έλεγα με δυνατότητα καλύτερου articulation πιθανώς λόγω της καλής δουλειάς που έχουν κάνει στην επιλογή samples της ROM, η Yamaha έχει πολύ καλά δείγματα κιθάρων και πνευστών και κρουστών και η RAM επιτρέπει το versatility στο expression, έχει ήχους σε κάποιες κατηγορίες που είναι θρυλικοί, αλλά αντίστοιχους classic με καλό articulation και velocity curving έχουν και τα άλλα, μπορεί και καλύτερους σε κάποιες κατηγορίες γι αυτό οι πορωμένοι λεφτάδες δεν περιορίζονται σε ένα που θα τα αντικαταστήσει όλα. Έχουμε και το σύνδρομο του συλλέκτη classic ήχων, όλοι οι πληκτράδες θεωρώ που η μεγαλύτερη ROM και RAM έδωσε περισσότερα δείγματα εκφρασης, φυσήματα, τριξίματα, licks, slaps. slides ήχους ΚΣΥΛΟΥ του οργάνου κλπ που μας τα έκαναν καλύτερα. Για τις άλλες μηχανές που συνθέτουν την ηχητική παλέτα................ Η πρωτοπορία που βρίσκω σε αυτό το όργανο και στο προηγούμενο προσωπικά είναι αυτά που έχω πεί. Το πολύ καλο audio interface και το integration με το cubase και τη VST μορφή του. Εδώ δίκαια πρέπει να κατεβάσουμε βρακιά και να προσκυνήσουμε ακόμα και με δέος οι πληκτροπαραγωγή, Εδώ μάλιστα. Τι αντίρρηση να φέρει κάποιος αν γι αυτό το λόγο πεις το synth αυτό ΣΠΕΡΝΕΙ Εσύ το εγκωμιάζεις για την AMW2 που μόνο αυτή θα είχε και θα ήταν κορυφαίο ? Όχι. Για την προηγούμενη παράγραφο θα έπρεπε να το επιβάλλεις μάλιστα σε όλους. Για τον συνδυασμό των 3 μηχανών και κυρίως για την προσθήκη της VA που διατηρούν την ανεξαρτησία τους στην πολυφωνία αλλά και για τον τρόπο που δουλεύουν τα motion και το seamless control, όλες αυτές οι live εναλλαγές για να μη γράφω τώρα βαρέθηκα, ο τρόπος διαχείρισης και το πλούσιο control panel, ολα αυτά τα χαρακτηριστικά που το κάνουν δικαίως το ΑΠΟΛΥΤΟ MASTER KEYBOARD ναι μπορεί να το πούμε ΔΙΚΑΙΑ σε σχέση με τον ανταγωνισμό που έχει όμως αντίστοιχα παντρέματα σε engines. Ναι, εδώ μπορούμε να πούμε πως είναι μια κορυφαία προσέγγιση. Εγώ λοιπόν ως ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ των ΣΥΝΘΕΣΑΪΖΕΡ αυτά έχω να επισημάνω κρίνοντας το όργανο στην ουσία του και να συμβάλλω στην ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ πληροφόρηση γι αυτό. ?

Μα πρόκειται για υβρίδιο Mosrite σαν αυτό που κρέμαγε ο Johnny Ramone. Κανένας δεν είναι πανκ εδω μέσα;? Στο θέμα μας, πέρα απο την παραπάνω σιχαίνομαι τα sunburst που έβαψε κάποιος ξυλοκόπος, σαν αυτά της Fender που ανέφερε ο @odis13, τα ανάποδα headstock και τις μυτερές κιθάρες με 37 τάστα και Floyd Rose.

Ιστορία δεν έχουν από την άποψη ότι δεν υπήρχαν στα 70s, αλλά πόσοι ιστορικοί παίκτες κατέληξαν να παίζουν με αυτές? ? Δεν θα αναφέρω καν πιο νέα ονόματα όπως Mikael Akerfeld, Steve Wilson, Orianthi, Dave Navaro κτλ, αλλά Carlos Santana, Bernie Masden, Al di Meola, Neal Schon (Journey), Alex Lifeson (Rush), Martin Barre (Jethro Tull), Mike Oldfield και δεκάδες άλλοι παίκτες με ιστορία ? A ρε Paul... Διδάσκεις ιστορία... ? Κιθαρακλες ?

Με όλον τον σεβασμό στον Dimebag, δεν υπάρχει πιο άσχημο headstock από αυτό των Dean

Δεν μπορώ, δεν μπορώ ΚΑΘΟΛΟΥ ΟΜΩΣ τα οval soundholes σε ακουστικές κιθάρες (πλην των manouche). Είχαν γίνει της μόδας στα 90s απο διάφορους κατασκευαστές (Guild, Martin, Washburn, Yamaha) καθώς "βολέυαν" την κατασκεύη με cutaway. To birkenstock με ασπρη καλτσα του flattop κοσμου.

Γεια χαρά ! Μόλις ανέβηκε στο YouTube , σε μορφή βιντεοπαραγωγής , το δεύτερο ψηφιακό πρότζεκτ με τίτλο '' Πραγματικότητα '' , από το one person's band μου , που λέγεται '' Τ.Ε.Λ.Ο.Σ. '' . Επίσης , τα κομμάτια του συγκεκριμένου πρότζεκτ , υπάρχουν σε μορφή ψηφιακού άλμπoυμ , σε Bandcamp και Soundcloud !

Μπες και ακου τα δύο πρώτα,βάζω και εγώ ηλεκτρονικά στοιχεία μέσα.Μην χαθείς σε videos. Αυτό που σου έγραψα κάνω,σε περίπτωση που σου αρέσει το αποτέλεσμα. Εύκολο είναι.

Αν μιλάμε για midi drums , έχω ήδη το SSD5 σε free version από Steven Slate Drums , αλλά στο συγκεκριμένο πρότζεκτ , δεν έγραψα με midi drums . Το drum set που έχω φτιάξει στο SSD5 είναι μιξαρισμένο και το χρησιμοποιώ για covers ή άλλα βιντεάκια μικρής διάρκειας ... Το superior που λες το γνωρίζω , αλλά δεν το έχω χρησιμοποιήσει ποτέ ! Κρατάω τη συμβουλή σου και θα δω τι μπορώ να κάνω μελλοντικά με αυτό...

Ειλικρινά , δεν παρεξηγήθηκα από τίποτα ... Αντιθέτως , θέλω να δω όλες τις γνώμες που γράφονται εδώ , για να κοιτάξω πως μπορώ να βελτιωθώ μελλοντικά σε επίπεδο ηχογράφησης , μίξης και παραγωγής , ώστε να προκύψει ένα περισσότερο φυσικό αποτέλεσμα , στο επόμενο μου πρότζεκτ ...

Σε ευχαριστώ πολύ για τις συμβουλές σου ! Θα προσπαθήσω να βρω κάποιο ανάλογο YouTube tutorial , για μεγαλύτερη πρακτική διευκρίνηση ...

@kpeyos ναι βρε ούτε καν όπως και προείπα... εννοείται ότι δεν τίθεται σε καμία περίπτωση θέμα κακής προαίρεσης... απλά αισθάνθηκα ότι τον "πήρες λίγο από τα μούτρα" και όπως με έχουν διδάξει οι μαθητές μου κατά καιρούς, αυτό είναι το τελευταίο που πρέπει να αφήνεται ως αίσθηση όταν θες να βοηθήσεις κάποιον να διορθώσει κάποιες τεχνικές του αδυναμίες (όπως ντεφάκτο εσύ μπορείς)... ίσως να αντέδρασα υπερβολικά αλλά μάλλον τα γηρατειά με κάνουν υπερευαίσθητο...?

μέσα στον κυκεώνα των "SSL-οειδών" αλλά και των μυριάδων άλλων vst eq υπάρχουν και κάποιες προσομοιώσεις κλασσικών υλοποιήσεων της Trident... όσοι έχουν στα αυτιά τους τον ήχο της (και οι πιο τυχεροί στα "χέρια" τους), χρησιμοποιώντας τα θα νοιώσουν σε αυτά (τηρουμένων των αναλογιών πάντα), κάποια από τα στοιχεία "ζεστασιάς" και "μουσικότητας" που χαρακτήριζαν την εταιρεία... οι υπόλοιποι αξίζει τον κόπο να τους ρίξουν μια ματιά έτσι κι αλλιώς ως δυνητικές επιλογές... μπορεί να εκπλαγούν ευχάριστα βρίσκοντας κατά περίπτωση μια διαφορά που θα τους αγγίξει... παρεμπιπτόντως αγαπημένη μου η προσέγγιση της Softube που χρησιμοποιώ πολύ συχνά σε φωνές και έγχορδα... Τrident Αudio Δevelopments Softube A-Range Arturia Pre Trida Analog Obsession TREQ

AndersonPonty Band - Infinite Mirage (2015) Jon Anderson - vocals Jean-Luc Ponty - violin Jamie Glaser - guitars Wally Minko - keys Baron Browne - bass Rayford Griffin - drums

Ο Fender Bassbreaker 30r (όπου r reverb) είναι λαμπάτος ενισχυτής της Fender. Είναι 30watt και έχει ένα Celestion® G12V-70 ηχείο 12 ιντσών. Οι λυχνίες που φοράει είναι τρείς 12ΑΧ7 στην προενίσχυση και τέσσερις EL84 στο τελικό στάδιο. Ζυγίζει περίπου 20 κιλά (ο δικός μου τόσο ακριβώς). Έχω αυτόν τον ενισχυτή εδώ και 3 χρόνια και θέλω να κάνω αυτό το μικρό review γιατί αυτή η σειρά ενισχυτών τρώνε ΠΟΛΥ κακή φήμη στα κιθαριστικά fora. Λένε ότι ακούγεται πολύ χάλια, κάνει πολύ θόρυβο, και ουσιαστικά είναι non-serviceable, τον περιγράφουν an amp technician's nightmare, άρα παίξε να τον χαρείς και μετά τον πετάς. Θα παραθέσω κάποια ηχητικά (ηχογραφημένα με ένα sm57 και ένα e906 ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΜΟΥ που δεν είναι acoustically treated, άρα οι εντάσεις πρέπει να σεβαστούν τη γειτονιά) και θα πω τι μου αρέσει και θα ήθελα να ήταν καλύτερο. ΗΧΗΤΙΚΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ Tele Clean, Amp Reverb Tele Clean, Amp Reverb.mp3 Tele Clean, Spring Reverb (MXR M300) Tele Clean, Spring Reverb.mp3 Tele Clean, No Reverb Tele Clean, No Reverb.mp3 Tele Low Gain Blues Tele Low Gain Blues.mp3 Tele Medium Crunch Tele Medium Crunch.mp3 Tele Full Crunch Tele Full-Blown Crunch.mp3 Tele High Gain Tele High Gain.mp3 Tele Full Gain Tele Full Gain.mp3 Gretsch Clean Gretsch Clean.mp3 Gretsch Epic Reverb (MXR M300) Gretsch Epic Reverb.mp3 Gretsch Shimmer (MXR M300) Gretsch Shimmer.mp3 ΣΤΑ ΘΕΤΙΚΑ: Φορητότητα. 20 κιλά combo, με έχει βγάλει ασπροπρόσωπο σε κάμποσα live, φορτώνεις ξεφορτώνεις από πορτ μπαγκάζ και κουβαλάς άνετα. Insider tip: Με ιμάντες γυμναστηρίου δεν κουράζεται ούτε η παλάμη. Δεν χρειάζομαι πεταλιέρα. Έχει πολύ περισσότερη παραμόρφωση από όση χρειάζομαι, παίζει μέχρι vintage metal άνετα. Το reverb του ενισχυτή δεν είναι και Fender spring reverb, αλλά για ψηφιακό βγάζει μια χαρά ήχο. Το overdrive channel είναι καταπληκτικό. Ειδικά με neck μαγνήτη στα σόλο είναι ότι πρέπει. Και στα ριφάκια δεν πάει πίσω. ΣΤΑ ΑΡΝΗΤΙΚΑ: Τα καθαρά δεν είναι και Fender cleans. Είναι ωραία, ακούγονται όμορφα, αλλά αν ακούσει κανείς Blackface καθαρά η διαφορά είναι εμφανέστατη. Του λείπει η πληρότητα του ήχου, ειδικά στα μπάσα. Με όσους ηχολήπτες έχω μιλήσει μου είπαν "τι σε νοιάζει, στη μίξη αυτά αφαιρούνται". Αλλά με νοιάζει. Το reverb μετά τη μέση κάνει λίγη φασαρία. Στο live ουτε που το καταλαβαίνεις, αλλά σε ηχογράφηση ακούγεται. Το XLR OUT είναι μια βλακεία και μισή, δεν έπρεπε καν να υπάρχει. My Two Cents Μου αρέσει πολύ. Δεν είναι ο high-end ενισχυτής των ονείρων μου, αλλά κάνει ότι θέλω να κάνει ένας ενισχυτής και με το παραπάνω. Για live είναι μια πολύ καλή grab n go λύση και ηχητικά ξεπερνά οτιδήποτε τρανζιστοράτο έχω ακούσει ακόμα και στην ίδια τιμή (Fender ToneMaster, Quilter, DV Mark κλπ)!

γραψε εσυ τη λίστα σου, να γράψω και εγώ τη δίκη μου και τα στέλνουμε όλα μαζί στον @Terry RoscoeBeck5 για τα περαιτέρω…. ?

Allan Holdsworth Group - White Line (live) Allan Holdsworth - guitar Steve Hunt - keys Jimmy Johnson - bass Gary Husband - drums Live in Tokyo, 1990.

@npap Δεν είναι κακοπροαίρετη η κριτική μου, απλά προσπαθώ λίγο να βοηθήσω τον @j.g.!!! στο επόμενο βήμα. Σίγουρα πρόκειται για μια home παραγωγή αλλά ίσως αν καταλάβει πέντε βασικά πράγματα, θα μπορέσει εύκολα να βελτιώσει το επίπεδο της παραγωγής του -ΑΝ είναι αυτός ο σκοπός του. Γιατί αν του αρέσει ως έχει, τότε μια χαρά. Το πώς να μην ακούγονται τα τύμπανα χωρίς αυτό το "machine gun effect" του ίδιου sample, το γιατί ένα φοβερά hi-end sample τυμπάνων μάλλον δε δένει με lo-fi κιθάρες, το πώς οι κομπιουτερέ κιθάρες μπορούν να ακούγονται πιο φυσικές και η ρυθμιση των levels μιας μίξης, δεν είναι σήμερα μια εκπληκτική τέχνη - οι περισσότεροι ερασιτέχνες και οι home παραγωγές πλέον τα κατέχουν αυτά. Όσο για την τότε punk σκηνή, και γράφοντας ως Εξαρχειώτης της τότε φάσης: Κατ' αρχάς όταν έγραψα "κατα λαθός" εννοούσα αυτό που έγραψες κι εσύ. Ο αρχικός σκοπός δεν ήταν να βγει lo-fi. Καθώς όμως λαμπάτο Marshall τότε δεν είχε κανείς και λεφτά για studio και κανονικές ηχογραφήσεις επίσης δεν είχε κανείς (αφού ακόμη και το τελευταίο χρέπι απαιτούσε να δουλεύεις δυο μήνες για ένα demo), συνήθως οι περισσότεροι κατέληγαν να ηχογραφούν με καναν Marshall Valvestate την πρόβα και αυτό ήταν και το demo tape. Αν ήσουν μια αναγνωρισμένη underground μπάντα τότε μπορεί να σκεφτόσουν και την ακραία ακριβή λύση να γράψεις σε 8-κάναλο, νοικιάζοντας και καναν ενισχυτή από backline που θα σου πήγαινε όλο αυτό σημερινά εύκολα 5-6 χιλιάρικα για 5-6 κομμάτια. Τώρα για ηχογραφήσεις τυμπάνων τί να συζητήσουμε; Καινούργια δέρματα + κούρδισμα + στήσιμο + αξιοπρεπής χώρος + καλό ντραμσετ με πιατίνια της προκοπής + καλό σετ μικρόφωνα; Αυτά στην Αθήνα του '80 μόνο Νταλάρας - Αλεξίου παίζει να τα είχαν :) Παρόλα αυτά οι μίξεις τους δεν ήταν εντελώς ότι να 'ναι. Υπήρχε κάποιες φορές αυτή η σκυλάδικη αισθητική που μόνο με punk δεν είχε σχέση και ήθελε τον τραγουδιστή να ακούγεται πολύ πιο πανω απ την υπόλοιπη μπάντα αλλά μέχρι εκεί. Εν κατακλείδι, αυτό που έγραψα για το ψηφιακό-κουμπιουτερέ αντίστοιχο μια τότε παραγωγής, δεν το θεώρησα προσβλητικό για κάποιον που του αρέσουν αυτές οι παραγωγές. Τώρα αν ο δημιουργός παρεξηγήθηκε γιατί θεωρούσε πως είναι μια αντικειμενικά καλή μίξη και πως τύμπανα και κιθάρες ακούγονται φυσικά, αυτή δεν ήταν σε καμία περίπτωση η πρόθεσή μου. Αν θέλει όντως να ακούγονται πιο φυσικά, νομίζω ότι μπορούμε να του δώσουμε κάποια hints.

φανατικος του Tidal εδω και καιρο! ασυγκριτη ποιοτητα ηχου! και σε στερεοφωνικο απλα ο 2ος δεν τον πλησιαζει! εχω συνδρομη. Εχω και Spoti, δεν μπαινω σχεδον ποτε , το κραταω μονο γιατι ειναι οικογενειακο και οι υπολοιποι μπαινουν! Ειμαι φαν και του cd ομως!οποιος συλλεγει ξερει,,, δεν μπορεις να το σταματησεις αυτο ευκολα!!!

Μη του. @LK Αν οι φωτό είχανε καλύτερη ανάλυση, θα βλέπαμε τις ράχες των DVD τουλάχιστον. Τώρα ξεχωρίζω μόνο το Tommy.

Εγώ θα σου έλεγα.

κάτι τέτοιο προσπαθούσα να "ψαρέψω" ?

1-7-2024 update. Επεξέτεινα λίγο το physical media storage για να μπουν σε μια σειρά. Risky τοποθετηση γιατι ήταν η σκάλα και μετά το κενό....αλλά πέτυχε ?.

Κωνσταντίνε μήπως υπεραναλύεις μια "ερασιτεχνική" πανκ προσπάθεια όπως αυτή του φίλου μας; προσωπικά δεν αισθάνθηκα πουθενά ότι μας την παρουσίασε ως audiophile ώστε να χρήζει αυστηρής προσέγγισης η κρίση της παραγωγής και την αντιμετώπισα αναλόγως αφού συχνοτικά τηρουμένων των αναλογιών ήταν μια χαρά και δεν μου πήρε κάτι τ' αυτιά όπως σε πολλέεεες άλλες... επίσης πανκ και δυναμικές πότε συναντήθηκαν για να μαθαίνω κι εγώ που σοβαρά τώρα όντως δεν έχω εντρυφήσει στο είδος... τελικά δεν νομίζεις ότι τον αδικείς λίγο; ΥΓ. αλήθεια τώρα έβαλες δίπλα τα διαχρονικά απαράδεκτα ηχοληπτικά "κατσαρολοτήγανα" των "επαγγελματικών" τυμπάνων των παραγωγών των 80ς (από τα οποία βρίσκομαι στην θέση να γνωρίζω καλά ότι πολλά ακριβοπληρώθηκαν στα εγχώρια studio την ίδια εποχή που από την αρχή της μάλιστα έγραφε direct disc ο Jim Keltner π.χ. ?) και σε "ενόχλησαν" τα ψηφιακά από το bedroom του j.g; ... τα περί "low budget πανκ μπάντας" δεν τα λαμβάνω καν υπόψη... εγώ επεκτείνομαι σε όλα τα είδη τότε... όχι "κατά λάθος"... ήταν απλά εξ ανικανότητας ή ημιμάθειας (διαλέγεις)... μη κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας...? ΥΓ2 αυτό είναι για μένα το low fi... σεβαστό και λόγω συνθηκών και σαν άποψη αλλά μακρυά από τα αυτιά μου... μάλλον παίρνουμε άλλη θέση επ αυτού... ΥΓ3. εννοείται αλλά το αναφέρω δια τους τύπους ότι δεν αγγίζω τις προθέσεις σου που τις θεωρώ εκ προοιμίου τις καλύτερες...?

Δεν ρώτησαν τίποτα για gear ? Δε λέω, καλός ο χυμός Φλώρινα, αλλά ρώτα strat versus tele και super η twin reverb

Στην αρχή νόμιζα ότι το drum machine είναι εκτός μίξης μέχρι που μπήκε η φωνή και ήταν τόσο εκτός μίξης που τίποτα άλλο δεν είχε σημασία στην πραγματικότητα. Γενικά θα το χαρακτήριζα το ψηφιακό-κομπιουτερέ αντίστοιχο μιας τετρακάναλης low budget πανκ μπάντας των Ελληνικών 80s. Έχοντας ζήσει αυτές τις εποχές έχω μια συμπάθεια στο είδος παρόλα αυτά ίσως λόγω ηλικίας κουράστηκα γρήγορα και δεν άκουσα πολύ.

Ήθελα να έχω σε αρχεία υψηλής ανάλυσης, κομάτια ενός έλληνα τζαζίστα, ο οποίος για κάποιο λόγο τα έχει δώσει μόνο στο Qobuz. Γράφτηκα, είδα ότι αρνούνται την πληρωμή, δοκίμασα άλλη κάρτα, δοκίμασα vpn... τίποτε. Τελικά, με την άδεια του πατέρα της, απευθύνθηκα στην κόρη ενός γνωστού μου η οποία πήγε να σπουδάσει στην Αγγλία, την έβαλα και έκανε λογαριασμό, της έστειλα τα χρήματα και της ζήτησα να αγοράσει τα εν' λόγω κομάτια. Τέτοια ταλαιπωρία δεν έχω ξαναπεράσει για να αγοράσω κάτι από το ίντερνετ. Στην πορεία, πριν απευθυνθώ στην κοπέλα, μου είχανε στείλει μήνυμα από το Qobuz να σταματήσω να προσπαθώ να αγοράσω από την Ελλάδα. Θα με ειδοποιήσουν λένε, όταν αυτό αλλάξει.

Με μέτρο. Πριν όμως βρες τις smart μουσικές ιδέες που θα έχουν κάτι να πουν και θα αντέξουν στο χρόνο και τους smart μουσικούς.

Πριν αρκετά χρόνια, τον καιρό που δεν είχαν τόσα μηχανήματα το σημερινό multitimbrality και όσα είχαν ήταν από 2 μέχρι το πολύ 8 και με πολυφωνία έως 8 ή έως 16, τότε λόγω ανάγκης γράφαμε όσα takes θέλαμε, όσα layers, με όση πολυφωνία θέλαμε και όλα αυτά unlimited, με φαντασία, όσο ήθελες και όσο άντεχες. Τότε που δεν υπήρχε προχωρημένη τεχνολογία έγραφαν μουσική που υπάρχει μέχρι και σήμερα. Σήμερα όμως που υπάρχει προχωρημένη τεχνολογία και κάθε μέρα ανεβαίνουν στις πλατφόρμες χιλιάδες κομμάτια ανά ημέρα, ψάχνεις να βρεις τη μουσική. Πριν αρκετά χρόνια, τον καιρό που χρησιμοποιούσαν τα πιό πάνω μηχανήματα με λιγοστό έως καθόλου multitimbrality και με λιγοστή πολυφωνία, ναι αυτά τα τότε non-smart μηχανήματα, υπήρχαν smart μουσικοί, που τα χρησιμοποιούσαν ανάλογα και κατάφερναν κι έγραφαν smart μουσική. Σήμερα έχουμε μηχανήματα με δυνατότητες, smart μηχανήματα που όμως έχουν κάνει..... λιγότερο smart τους μουσικούς. Προσοχή,,,

Μην μπερδεύεται τα hardware με τα software. Ειδικά τα hardware workstation. Αν και τα hardware (workstation) έχουν φτάσει σε τέτοιες τιμές που αν κάποιος το αγοράσει ειδικά και μόνο για τους ήχους του, μάλλον η στροφή προς το software μοιάζει να είναι μονόδρομος.

Εγω δουλεύω και στα δύο κσι κυρίως τα τελευταία 20 χρόνια γενικότερα με software samplers. Αλλα θέλω να υπάρχει και στο όργανο.Γκολ!!

Σε split ναι, δηλαδή έως και 128 δείγματα ανά patch ανά part. Κάποια στιγμή μάλιστα σε κάποια μηχανήματα τα μείωσαν (τα user - του χρήστη) διότι απλά δεν είχε κανένα νόημα, αφού δεν τα χρησιμοποιεί σχεδόν κανένας χρήστης. Ελάχιστοι θα ασχοληθούν και αυτοί όχι με 128 δείγματα. Κι αν θέλουν παραπάνω υπάρχει και η λύση των performances. Όχι μόνο λόγω ποσότητας δειγμάτων αλλά και γενικότερης δομής - προγραμματισμού από το O/S. Εάν όμως αυτά τα 128 είναι layered και παίξουν ταυτόχρονα, λέμε τώρα...128 layered, η πολυφωνία πάει κυριολεκτικά περίπατο. Οπότε, πρακτικά δεν έχει νόημα διότι δεν συμβαδίζει με την πολυφωνία. Το κάνει απλά για λόγους διαφήμισης;;; Εντάξει, μην λέμε ό,τι θέλουμε, 128 δείγματα σε split ναι, αλλά 128 δείγματα layered ταυτόχρονα σε ένα patch/part είναι απλά εκτός. Συνήθως δουλεύουνε μέχρι 4 άντε μέχρι 8 ανά part και αν θες παραπάνω τα βάζεις σε performance όπου εκεί μπορείς να τα φτάσεις μέχρι και επί 16. Δηλαδή το μέγιστο 4x16=64 ή 8x16=128 και με την υποστήριξη της αντίστοιχης πολυφωνίας φυσικά. Με απλά λόγια και πρακτικά, με μία μόνο νότα θα έχει φάει όλη την πολυφωνία, ο νοών νοείτω...

Ναι, εχω το έθεσα με τις δυνατότητες audio interface του Montage στο μυαλό και το integration με το Cubase. Όλα τα Music Workstations είναι εξαιρετικά Master Keyboards, ,ιδιαίτερα τα συγκεκριμένα Roland.

Πάντως αν αναφέρεσαι στην "εξαγορά" της Epiphone απο την Gibson το '57, η ιστορία είναι αρκετά πιο περίπλοκη από το "η Gibson (CMI) αγόρασε την Epiphone και την εκανε budget brand" που διαβάζουμε παντού online. Στην πραγματικότητα δεν έγινε καν -αυστηρά μιλώντας- εξαγορά της εταιρείας (εξ'ου και τα εισαγωγικά μου). H Epiphone δυστυχώς άρχισε να δυσκολέυεται επιχειρηματικά απο το '43 που πέθανε ο Epi και ανέλαβαν τα αδέρφια του Frixo και Orphie. Το '51 πρακτικά σχεδόν βάρεσε κανόνι μετά απο πολλούς μήνες απεργειών,το εργοστάστιο στη Νεα Υόρκη έκλεισε και η παραγωγή μεταφέρθηκε στη Philadelphia. Μεγάλο μέρος του εργατικού δυναμικού (απο factory floor μέχρι και upper management) απλά δεν ακολούθησε, και οι περισσότεροι απορροφήθηκαν απο την Guild, η οποία σχεδόν εν μια νυκτί αντικατέστησε την Epiphone ως τον κύριο αντίπαλο της Gibson στην archtop αγορα. Απο το '51 λοιπόν μέχρι και το '57 η εταιρεία φυτοζωούσε, με συνεχείς διαμάχες μεταξύ Orphie και πιστωτών ως προς τον έλεγχο της εταιρείας, με περιορισμένη γκάμα οργάνων σε παραγωγή και κυρίως αισθητά πεσμένη ποιότητα. Το '57 η κατάσταση έφτασε στο αμήν και η εταιρεία βάρεσε κανόνι κανονικά και με τη βούλα. Απο όσο ξέρω δεν αγοράστηκε ως επιχειρηματική οντότητα απο την CMI, χρεωκόπησε και έκλεισε, με τα διάφορα asset να πωλούνται δεξιά και αριστερά για να καλυφθούν χρέη. Εδώ μπαίνει η Gibson - ο Ted McCarty είχε καλές (λέει) σχέσεις με τον Orphie, και όταν ο δεύτερος αποφάσισε να το κλείσει το μαγαζί πήρε τηλέφωνο τον McCarty να τον ρωτήσει αν τυχόν η Gibson ενδιαφέρεται να αγοράσει tooling και υλικά απο το stock της Epiphone. Συγκεκριμένα, το έναυσμα ήταν η παραγωγή κοντραμπάσων. H Gibson έιχε μια σύντομη είσοδο στο χώρο στα late '30s, αλλα με το WWΙΙ η παραγωγή σταμάτησε και στα early '50s κοίταγε το ενδεχόμενο να ξανα-μπει στην αγορά. Το αστείο ήταν ότι κάπως, μάλλον με την αναμπουμπούλα του WWII και την αναδιοργάνωση της παραγωγής, όλο το tooling για την παραγωγή μπάσων... χάθηκε. Ο McCarty μάλιστα λέει το είχε συζητήσει με τον Orphie, και του είχε πει ότι άν ποτέ η Epiphone αποφάσιζε να σταματήσει την γραμμή κοντραμπάσων της (που ήταν αρκετά πετυχημένη) τότε η Gibson ίσως ενδιαφερόταν να αγοράσει το tooling τους. H επαφή λοιπόν έγινε με αφορμή αυτό το κομμάτι του inventory αλλά εν τέλει ο Orphie προσέφερε στον McCarty πρακτικά όλο το στοκ της εταιρείας (απο tooling και ξυλεία μέχρι μισοτελειωμένα όργανα) καθώς και τα δικαιώματα εμπορικής εκμετάλευσης του brand name, logo κλπ. Οι τύποι της Gibson πήραν ένα convoy φορτηγά απο το Kalamazoo μέχρι τη Philadelphia, φορτώσαν ότι μπορούσε να φορτωθεί απο το εργοστάσιο (το οποίο αυτό καθαυτό δε ξέρω τι απέγινε, δεν πήγε πάντως στην Gibson, όπως και το εργατικό δυναμικό) και γυρίσαν πίσω με ένα κάρο υλικό το οποίο για κάποιο καιρό δεν ξέρανε τι να το κάνουνε - ήταν λέει σχεδόν απόφαση του ποδαριού το ολο deal. Εν ολίγοις δυστυχώς οι φίλοι στην Epiphone το έιχαν λούσει απο μόνοι τους καιρό πριν καταλήξουν να γίνουν ένα Gibson brand, αν μη τι άλλο η "αναβίωση" που ήρθε απο τις Gibson-made Epiphone στα late 50's - 60's συνέβαλε στο να μην ξεχαστεί τελείως το legacy.

+1000

Ρε φίλοι πλήκτροι... Περισσότερες από 100 σελίδες, περισσότερα από 1000 posts... Τελικά, Montage πήρε κανείς;

Τώρα που είδα το μήνυμα έφυγα. Τρώμε στην χαμοστερνας βρωμικα και θα κάνω μια βόλτα με τη μηχανή γρήγορη να χωνέψω

Αυτά τα ψευτορελικιάσματα πότε θα τα κρίνει παράνομα και καταχρηστικά το συμβούλιο της επικρατείας;

Μου θύμισε λίγο το Big Sur Moon από Buckethead Ωραίος τίτλος, delay έχεις, το echoes ταιριάζει