Πίνακας συμμετοχής

Καλό μήνα και σε εσένα. Το να βαυκαλίζονται κάποιοι πως είναι υπέρ των αστέγων πχ, δεν με λέει κάτι και να σε πιω και κάτι ακόμα πιο ΧΟΝΤΡΟ, επειδή έχω πάει σε αρκετές χώρες της Μ. Ανατολής, η φωτογραφία που έβαλες είναι προσβλητική, όχι προς εμένα. Προς όλους μας Δεν σκοπεύω να σε μάθω τρόπους, απλά αν δεν με γουστέρνεις, μην ασχολείσαι μαζί μου

Στην ελληνική οργανοποιία συχνά μιλάμε για όργανα που στην τοπική γεωγραφικά μουσική συνηθίζονται. Και για αυτό μπουζούκια, μαντολίνα πιο παλιά, Λαούτα και λύρες όλων των ειδών και μερικά κρουστά έχουν την τιμητική τους και δίκαια. Το θέμα της κιθάρας αν και από την αρχή παρόν έχω την αίσθηση ότι ήταν πάντα κάπως πιο παραγκωνισμένο καθώς όλοι είχαν στο μυαλό τους το όργανο ως «συνοδευτικό». Από τον καιρό που κάποιοι σκέφτονταν την κιθάρα ως ακομπανιέρο στην μαντολινάτα ή το μπουζούκι και τράβαγε μέσα στα χρόνια χωρίς αναθεώρηση. Ωστόσο οι οργανοποιοί πάντα έφτιαχναν κιθάρες σε μικρότερους αριθμούς. Σχετικά με τους οργανοποιούς, εκτός από τον Μούρτζινο και τον Σταθόπουλο που δεν έχουμε και πολλά δείγματα δυστυχώς εχουμε Κ.Λ.Πεσπαζόγλου, και κυρίως τους Αρμένηδες αγαπημένους πολλών ασχολουμένων (Τερζιβασιάν, Απαρτιάν κλπ) που έφτιαξαν πολλές και όρισαν στυλιστικά το περίγραμμα της λαικής κιθάρας. Προσωπικά μου αρέσουν πολύ οι Αθηναίοι Παναγήδες (Αφοι Παναγή). Με μακρά παράδοση και συμβολή στην ελληνική οργανοποιία. Ο πατέρας τους ήταν επίσης οργανοποιός (Πανηγύρης Παναγής) από τη Μάκρη της Μ.Ασίας (σημερινό Fethiye) όπου με την καταστροφή της Σμύρνης και την εκδίωξη των ελληνικών πληθυσμών της Μ.Ασιας περνάει αρχικά στη Ρόδο με τη γυναίκα και τα δυο παιδιά του και στη συνέχεια τον Πειραιά. Ο Πανηγύρης έστησε εργαστήριο στην Κρεμμυδαρού όπου κατασκεύαζε κυρίως δημοτικά όργανα (λύρες και ξακουστά για την ποιότητά τους λαούτα) αλλά και λίγα μπουζούκια, μαντολίνα και κιθάρες. Μεγαλώνοντας τα δύο του παιδιά, ο Βασίλης και Γιώργος έγιναν αρχικά βοηθοί στο εργαστήριο του πατέρα τους και στη συνέχεια έπαιρναν και δικές τους παραγγελίες. Ο μεγαλύτερος σε ηλικία Γιώργος Παναγής (1911-1995) το 1938 παντρεύεται και φεύγει για την Αθήνα όπου ανοίγει εργαστήριο κοντά στην πλατεία Καρύτση (Χαβρίου 9 εντός στοάς) και δύο χρόνια αργότερα ο πατέρας τους ο Πανηγύρης πεθαίνει και το εργαστήριο στον Πειραιά κλείνει με τον έτερο αδελφό Βασίλης Παναγή (1914-1998) να ενώνει τις δυνάμεις του με τον αδελφό του στο εργαστήριο της Χαβρίου στην Αθήνα. Το εργαστήριο παρέμεινε στην πλατεία Καρύτση σε όλη τη διάρκεια του αλλάζοντας από Χαβρίου 9 σε πλατεία Καρύτση 3 και μετά Πραξιτέλους 7. Οι Αφοί Παναγή παρά το ότι έφτιαχναν και μπουζούκια (είναι γνωστό ότι υλοποίησαν το τετράχορδο του Χιώτη) ασχολήθηκαν πολύ με την κιθάρα τόσο σε αντικείμενο κανταδοκιθάρας (μην ξεχνάμε ότι ήταν πολύ διαδεδομένο είδος), αυτού που ονομάζουμε σήμερα «λαϊκή» κιθάρα όσο και κλασσική κιθάρα. Έφτιαξαν πλήθος οργάνων και αρκετών διαφορετικών τυπολογιών (αντίθετα με τους Αρμένηδες που μάλλον ήταν πιο εστιασμένοι στον προσανατολισμό του λαϊκού τραγουδιού). Οι κιθάρες τους έγιναν όργανα αναφοράς στην ελληνική οργανοποιία τόσο για τις λαϊκές τους που έπαιξαν σε πλήθος ιστορικών ηχογραφήσεων, όσο και τις κανταδοκιθάρες που επίσης ηχογραφήθηκαν πολλάκις και τις κλασσικές τους. Στην αυγή της κλασσικής κιθάρας στην Ελλάδα όπως σήμερα τη γνωρίζουμε, ο πρωτεργάτης τότε Γεράσιμος Μηλιαρέσης, έχοντας μόλις γυρίσει από τα μαθήματα τελειοποίησης με τον A.Segovia και όντας ο πρώτος κιθαριστής στη χώρα με πιο αξιόλογες σπουδές, φιλοδοξώντας να εκκινήσει έναν κύκλο μαθητών που θα δίδασκε στα πρότυπα που έμαθε, βρέθηκε μπροστά στο αδιέξοδο της ανυπαρξίας αντίστοιχων μουσικών οργάνων. Οι λαϊκές κιθάρες και οι κανταδοκιθάρες της εποχής δεν ήταν όργανα των προδιαγραφών που έθεταν η τεχνική και το ρεπερτόριο που απαιτούσε το εγχείρημα του Μηλιαρέση και η εισαγωγή οργάνων από την Ισπανία ήταν απαγορευτική για το εισόδημα του Έλληνα της εποχής. Ο Μηλιαρέσης για να λύσει αυτό το πρόβλημα προσκάλεσε τον Segovia στην Αθήνα το 1951 για δύο ρεσιτάλ, στα περιθώρια των οποίων τον πήγε με την κιθάρα του στο εργαστήριο των Παναγήδων (Είχε μια Hermann Hauser τότε που μάλλον ήταν βελτιωμένο αντίγραφο A.Torres. Φαίνεται ότι ο Segovia είχε κάτι σαν endorsement γιατί ο Hauser του έφτιαξε 12 όργανα και ο γέρος τα παίνευε όπου στεκόταν και βρισκόταν αφήνοντας την M.Ramirez του που είχε από το 1912). Οι Παναγήδες μελέτησαν προσεκτικά την κιθάρα και κατασκεύασαν αρχικά αντίγραφα και στη συνέχεια κιθάρες βασισμένες σε αυτό το πρότυπο, με μερικές τροποποιήσεις από την εμπειρία τους και ξυλεία που ήταν πιο προσιτή και σε αυτούς σαν πρώτη ύλη αλλά και στην αγοραστική δύναμη του ελληνικού κοινού. Δεν πρέπει να υπάρχει Έλληνας κλασσικός κιθαρίστας μέχρι και τη δεκαετία του 90 που δεν έβαλε κάποια στιγμή τα δάχτυλά του πάνω σε μια Παναγή. Ωστόσο τα όργανα αυτά είχαν διαβάθμιση στην ποιότητα και φυσικά στην τιμή. Προσωπικά έχω δει και παίξει με δεκάδες όργανα από εκείνη την εποχή. Είναι αχανής η κατάσταση και μπορείς να βρεις από όργανα με λίγο random ξύλα και λούστρα μέχρι πραγματικά διαμάντια με ΑΑΑ flame maple πλάτες και AAA ελάτινα καπάκια ή καρυδιές με έλατο. Χαρακτηριστικό των Παναγήδων είναι η projected φωνή με έντονα μπάσα (πιο βαθύ ηχείο) και ωραία άνετα μανίκια με έβενο. Επίσης οι Παναγήδες έκαναν χρήση διαφορετικών ετικετών μέσα στα όργανα, πράγμα που αποτελεί και τεκμήριο χρονολόγησης πλέον στα όργανά τους. Αυτό γίνεται τόσο από την διεύθυνση του εργαστηρίου και το layout της ετικέτας όσο και από μια σειρά σπανίων οργάνων με γαλλόφωνη ετικέτα (παραλληλόγραμμη) που βγήκαν από το εργαστήριο της Πλ.Καρύτση 3, την ίδια χρονική περίοδο που έβγαιναν κανονικά και οι υπόλοιπες με την ελληνική ετικέτα (ρόμβο) με το γνωστό κλειδί του σολ. Για τα όργανα αυτά με τη γαλλόφωνη ετικέτα-θρύλο υπάρχει μια φήμη ότι προορίζονταν για εξαγωγή στο εξωτερικό αλλά δυστυχώς εγώ προσωπικά δεν έχω κάποια τεκμηρίωση για αυτό. Οι Παναγήδες είχαν δώσει όργανα που έγιναν πολύ γνωστά στα χέρια πλήθους μουσικών με ενδεικτικά γνωστούς το Νίκο Γούναρη και το Τρίο Καντσόνε (Πετσίλας/Παπαθεοδώρου/Τρούπτσιος), τον Κώστα Χατζή με μία ιδιαίτερης κατασκευής κιθάρα με μεγαλύτερο σώμα, το τετράχορδο του Χιώτη, τετράχορδα σε Σταματίου και Ζαμπέτα αλλά και τρίχορδα στον Βαμβακάρη. Λαϊκές σε Καζατζίδη, Νταλάρα κ.α και φυσικά κλασσικές σε Μηλιαρέση, Φάμπα και ΌΛΟΥΣ τους μαθητές τους αλλά και την πρώτη απόπειρα ανακατασκευής μιας αρχαίας κιθάρας που κατασκευάστηκε κατά παραγγελία του σκηνοθέτη Α.Λάβδα για την παράσταση του «Προμηθέα Δεσμώτη» που ανέβηκε το 1962 στο αρχαίο θέατρο των Φιλίππων από το Κρατικό Θέατρο Β.Ελλάδος. Ο Γιώργος Παναγής έφυγε προδομένος από την καρδιά του το 1995 και το 1998 ακολούθησε και ο αδερφός του ο Βασίλης (νομίζω από ίδια αιτία). Ελλείψει αρσενικών απογόνων (τότε δεν υπήρχαν γυναίκες οργανοποιοί) το εργαστήριο τους πέρασε στα χέρια του ανιψιού τους Λάζαρου Καβάση που ήδη εργαζόταν ως βοηθός καποια χρόνια, από όπου έχουμε μερικές κιθάρες με ετικέτα που γράφει «Αφοι Παναγή- Λάζαρος Καβάσης» όπου δυστυχώς δεν γνωρίζουμε τι από αυτά είναι αμιγώς του Καβάση και αν κάποιο ήταν μισοτελειωμένο από τους Παναγήδες και ολοκληρωμένο από τον Καβάση. Δυστυχώς και ο Λ.Καβάσης πέθανε σε μικρή ηλικία οδηγώντας στο τέλος την ύπαρξη του ιστορικού εργαστηρίου. Αρκετά από αυτά τα όργανα υπάρχουν ακόμα γύρω μας εκτός του ηχητικού αποτυπώματός τους στη δισκογραφία της χώρας μας και τη συλλογική μας μνήμη. Τα βλέπουμε μερικές φορές στα μεταχειρισμένα να αλλάζουν χέρια. Αλλά δυστυχώς τα όργανα του Π.Παναγή είναι πανσπάνια (ειδικά τα λαούτα), τα μαντολίνα τους επίσης, τα μπουζούκια πολύ σπάνια και οι κιθάρες τους αν και πολλές, αρκετά συχνά είναι σοβαρά και μερικές φορές μη αναστρέψιμα πειραγμένες. Αυτό είναι αποτέλεσμα της επιχείρησης αρκετών λαϊκών μουσικών της δεκαετίας του 80-90 να αναπαράγουν τον ήχο των λαϊκών κιθαρών τους, παίρνοντας μια κλασσική Παναγή και βάζοντας χορδιέρα και άλλο καβαλάρη ώστε να πάρει μεταλλικές χορδές. Δυστυχώς η διαφορετική κατασκευή δε σήκωνε στον οπλισμό του καπακιού την αυξημένη τάση των χορδών και την πίεση στον καβαλάρη με αποτέλεσμα να έχουμε το κλασσικό βύθισμα στο καπάκι κάτω από τον καβαλάρη ή αν κρατιόταν η παλιά "κλασσική" γέφυρα, η τάση σήκωνε μαζί καπάκι και γέφυρα. Ευτυχώς από το 2000 και μετά μετα το boom με τη μόδα του gitane swing και στη χώρα μας, αρκετοί ενδιαφέρθηκαν για τις ακουστικές κιθάρες και ως συνέπεια είχαμε και οργανοποιούς που μετά την μελέτη των κλασσικών οργάνων του gypsy swing (maccaferri, selmer κλπ) μελέτησαν και ελληνικά σχέδια με κορυφαία τα σχέδια των Απαρτιάν και Παναγή. Δε γνωρίζω σε τι ποσοστό τα ενσωμάτωσαν στις κατασκευές τους, αλλά δεν νομίζω ότι έχω δει ακριβές αντίγραφο Παναγή. Πανηγύρης Παναγής με οικογένεια στη Μάκρη και ετικέτα οργάνου του απο το εργαστήριο στον Πειραια. Πανηγύρης Παναγής και ο μικρός γιός του Βασίλης έξω απο το εργαστήριο του Πειραιά. Οι Αφοί Παναγή επι το έργον στο αθηναικό εργαστήριο με κιθάρες και μπουζούκια. Αφοί Παναγή με Τρίο Καντσόνε και τις κιθάρες τους ανα χείρας.

Samy, δεύρο μέσα, σε λίγο αρχίζω το μάθημα...

Πλάκα κάνεις,δεν υπάρχει ομορφότερη κιθάρα.

Σιγουρα η καλυτερα σχεδιασμενη κιθαρα της Fender (με εξαιρεση την γεφυρα αν παζεις κατω απο 011-050 αλλα αυτο εχει πλεον αντιμετωπισθει πληρως) ,με το καλυτερο tremolo που υπαρχει (super smooth & καλυτερο κρατημα σε κουρδισμα δεν υπαρχει) και φανταστικη εργονομια . Επισης ειναι σχεδον αδυνατον να σπασει καποιος χορδη.....

Έχει μια βάση αυτό που λέει ο Νεκτάριος. Όταν πιάνω lp παίζω riffs, οταν πιάνω charvel ξεκινάω τα σόλο, όταν πιάνω ibanez κάνω ταρζανιές (καμία σχέση με μπλουζ). Όταν πιάνω στρατ, μόνο μπλουζ γουστάρω να παίζω, και αυτό εχει να κάνει με τον σκαστό, low gain ηχο που έχει, ο οποίος υποσυνείδητα με σπρώχνει να παίζω έτσι. Έχει να κάνει με το mojo κάθε οργάνου. Η telecaster δε μου το βγάζει αυτό, εκεί παίζω λίγο απ' όλα.

Λες και ήταν χτες... Τι γρήγορα που περνάει ο καιρός... Σαν να μην πέρασε μια μέρα... Τα κλισέ τσιτάτα θα μπορούσαν να πέφτουν βροχή. Η ουσία είναι μια. Πέρασαν 70 χρόνια από την κυκλοφορία της πρώτης Stratocaster το μακρινό πλέον 1954 και το κούτσουρο της καρδιάς μας, συνεχίζει να μας συγκινεί. Τρίβιδες, τετράβιδες, alder, ash, κάτι άλλο, μικρό headstock, μεγάλο headstock, nitro finish, poly finish, Fender Stratocaster να γράφει και ας είναι ότι να 'ναι... Και απευθυνόμενος τώρα στους εξάχορδους... Ποιο κατά την ταπεινή (και υποκειμενική) σας φυσικά άποψη, είναι το holy grail όταν η κουβέντα πάει στην Stratocaster; Ποια περίοδος έβγαλε τις κορυφαίες Stratocaster; Ποια θα θέλατε διακαώς και κυρίως, γιατί; Δικό σας...

Εξαιρετικες οδηγιες χρησης για την κλασσικη αυτη κιθαρα

Απουσία πάλι. Κλασικά.? Δεν είναι τυχαίο που ακόμα RS ακούει αυτό το παιδί, ζήτημα να έχει πατήσει το πόδι του στην τάξη 5-6 φορές τα τελευταία 10 χρόνια. Ας είναι, το μάθημα αρχίζει κανονικά και χωρίς αυτόνανε.? Jay Gordon's Blues Venom - Winds of Thor (2011) Jay Gordon - vocals & guitar Sharon Butcher - vocals & bass Harlen Spector - Hammond B3 Rich Gordon Lambert - drums

Κάτσε να του χτυπήσω κουδούνα να μαζεύτει.Του έχει μείνει απο τους Stones.

-5- Εάν από τις αγγγελίες σου κάνεις "Bump-Up!" (σε αγγελία που χρονικά είναι εντάξει για να γίνει), αφού εκτελεστεί η ανανέωση πάνω δεξιά εμφανίζει πως είσαι αποσυνδεδεμένος. Στην πραγματικότητα όμως δεν είσαι γιατί αν κάνεις refresh την σελίδα εμφανίζει πως είσαι συνδεδεμένος.

Και ακριβά να ήταν, τα μαύρα δηλώνουν έλλειψη φαντασίας. Αν ήταν κάτι σε γαλάζιο, το συζητάμε το θέμα.

Η tuneomatic δυστυχώς δεν έχει το σωστό radius. Ούτε αυτές που βάζει η Fender μια και tuneomatic με 7αρι ή 9αρι radius δεν υπάρχει. Κάποιους τους πειράζει κάποιους όχι. Και η κλασσική γέφυρα με 11αρες ή και 10αρες μια χαρά παίζει φτάνει να ξέρεις να την σεταρεις κάποτε είχα γράψει ένα άρθρο για το πώς στο Noiz αλλά βαριέμαι να το ψάχνω για τους 3 άνθρωποι που παίζουν με JM εδώ μέσα?

H tuneomatic ειναι η πιο παραδοσιακη "λύση" στο προβλημα της jazzmaster, είναι βέβαια και τρόπον τινα μια λύση ημι-μετρο. Στην JM μπορείς να πειράξεις το ύψος και της γέφυρας συνολικά αλλά και του κάθε saddle ξεχωριστά, πράγμα που δε γίνεται με σχεδόν καμιά άλλη γέφυρα. Είναι και κατα κάποιο τρόπο μέρος του jangly ήχου της. Εγώ να πω την αλήθεια δε θα χαλιόμουν με το να έχω tuneomatic και την ησυχία μου, αλλά λέμε τώρα. Πέραν αυτου, μια μικρή βελτίωση στις JM είναι η χρήση Mustang saddles - βαρελάκια δηλαδή με ένα, βαθύ groove αντί για τα πολλαπλά της JM/Jaguar. 'Η ξηλώνεσαι και παίρνεις Mastery (ή αντιστοιχο, βλεπε Halon) και έχεις και το real deal και την ησυχία σου.

Τι έκανα πάλι;

Έχω tunomatic και δεν έχω πρόβλημα! Αν όμως στο μέλλον βαρεθω και αναζητήσω μια σε πιο περιπετειώδες χρώμα (αρκετά πιθανό), θα το έχω υπόψιν.

Δεν πειράζει η καλύτερη γέφυρα jazzmaster φτιάχνεται στην Θεσσαλονίκη https://halonguitarparts.com/product/jazzmaster-bridge/

Κιθάρα για ΛΟΑΤΚΙ+

Ωρες ώρες μου λείπει μια Squier VM Jazzmaster που είχα, πολυ αξιόλογη κιθάρα για την κατηγορία της. Και είχε όλο το πακέτο - σωστούς μαγνήτες (που πριν το 2010 δεν έβρισκες JM σε budget pricerange που να είχε όντως JM μαγνήτες), σωστο τρέμολο (χωρις το lock), σωστη γέφυρα...την έδωσα μόνο και μόνο επειδή για χρόνια έπαιζα ελάχιστα γενικώς, και οι υπόλοιπες είχαν πιο μεγάλη συναισθηματική αξία.

? Όχι ρε φίλε... τρελή 60ιλα

Χαχα,ρε αυτό το είχα!

Οι κασσέτες και οι δίσκοι ακούγονται καλύτερα ρεεεεεεε!!!! Πότε θα το παραδεχτείτε επιτέλους ? ? Βγάλτε τα compact έξω και ακούστε μουσική σαν άνθρωποι, όχι σαν ζόμπι ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ξεσηκωθείτε!!!!!!!!?

Μπαμπς, είσαι ο επόμενος μετά το Κ-κ και τον MG. το λέω για να μη σε βρει η συμφορά απροετοίμαστο.

Η μόνη fender που θα ήθελα να έχω.

Μιας μια μου τελιεώσαν τα σκόρδα, θα προσπαθήσω με τα παρακάτω

Μιλκο η μωβέ κάμπια, μόνο Μιλκο πίνει τα υπόλέπειδα να είχαμε να λέγαμε, άντε να πιει κανά ανθρακούχο στα κέφια του, όταν ακούει σμοκ ον δε γοάτα, πέπσες ζίρο και πίτσα χατ. Είναι και της υγιεινής διατροφής ο κάμπιας ο μωβέ. Μνημόσυνα καθ εκάστη για το μασιν χεντ,λες και είχαν και κανά άλλο άλμπουμε αυτά τα χρέπια οι κουρελίδες που αλλάζαν μέλη σα σωβρακοφανέλες και του κάμνει εντύπωση του μπαγλαμά, πως έπαιζαν τα άσθματα διαφορετικά κάθε φορά. Με συγχύζεις Mg θα σε βάνω να ακούεις Πατατανατσίου-τσίου

Κάτι κρητιτσάκια ημείς, τα βάζουμε για μπαριέρα. Κοζ αργείς και βγάζουν γλώσσα τα κοπέλια. Ημείς στη πατρίδα τα κόβουμε, όσο είναι μικρά. Ταύτα κάμνεις και βγάζουν γλώσσα κάτι Καταρράκτες και οπίσω κολλάν και οι mgδες. Άσε να τους βανω στη Παράγκα να τους φύγουν τα τσισάκια

Σε άλλα νέα τώρα,με αγωνία αναμένετε η τελευταία συμμετοχή στο ράλλυ Ακρόπολις. Πληροφορίες αναφέρουν οτί ο Έλληνας οδηγός οδεύει τελικά εν μέσο επιφωνημάτων προς τον τερματισμό,2 μήνες μετά την απονομή των μεταλλίων. Η διοργανώτρια αρχή WRC αναγκάστηκε να αλλάξει εκ νέου τους κανονισμούς,αφού κατα την διάρκεια του αγώνα ο συνοδηγός της Ελληνικής συμμετοχής συνταξιοδοτήθηκε και εγκατέλειψε,ενώ τα τηλεοπτικά συνεργεία και οι εργαζομένοι έλαβαν εντολή μετά απο αρκετά κρούσματα θερμοπληξίας να αποσυρθούν,τοποθετόντας την καρό σημαία σε πλατάνι.

Εγω παντως ποτέ. Ισως επειδη δεν ξερω να παιζω πεντατονικες και φυσικα δεν ξερω και να παιζω μλουζΣ ?

Ντροπή. Δεν έχει να κάνει με τις στρατ προφανώς. Η πλειοψηφία των κιθαριστών, όταν πιάνουμε μια οποιαδήποτε ηλεκτρική κιθάρα, αυτό κάνουμε.

Νομίζω η κορυφαία Strat ever είναι η εξής Πέρα από την πλάκα, και εμφανισιακά και ηχητικά μου αρέσει η 1961 του Mick από That Pedal Show που φαίνεται στο βίντεο Ένα πράγμα με χαλάει στις Strat. Όταν πιάνω μια και ξεκινάω να παίζω, καταλήγω σε πεντατονικά πράγματα και σε blues. Ίσως φταίω εγώ. Αλλά συμβαίνει

Pure Rn Roll

Μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά απόψε...

Τελευταίο, πάμε για μπανάκι και όξω για ποτάκι(α). Bruno Marini - Mannish Boy (2015) Bruno Marini - Hammond? Steve H. Walker - guitar Chubby John - bass B.C. Bag - drums

Ακολουθεί σοβαρή καταγγελία Σάμη. "Έχω πουρέ, αλλά όχι t-bone".

Εσύ, όχι μπουθαρίστα, αλλά ΟΥΤΕ ΚΙΜΠΟΡΜΤΊΣΤΑ δεν ημπορείς να προτείνεις

Παίζουν στα ζάρια ένα ''πρωτάθλημα'' ο Παρτέρης παρακολουθεί τη σπυριάρα, εγώ, είχα όλη την ομάδα του Παγρατίου συμμαθητές, μικρότερους-μεγαλύτερους, πηγαίναμε να δούμε τους συμμαθητές μας, μεγάλη κόντρα με τους΄΄ γιούφτους'' τους Περιστεριώτες τότε, μετά πήγα Σαλονίκη έβλεπα Γκάλη να παίζει μπουνιές με τον Μπάνε. Αν εξαιρέσουμε το γεγονός πως ΟΛΟΙ με έβριζαν ΧΑΜΟΥΤΖΉ, ήταν εύμορφα, οι τύποι ήταν γείτονες και μάτωναν. Από παιδάκι, έβλεπα F1 ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΏ

Αριστερά ποιος είναι; Ο Ανδρουλάκης;

Τα μπράτσα σου είναι μια θάλασσα πλατιά, νοιώσε στα στήθη το ΡΙΓΟς της νυχτιάς λαίμαι. Τσιμέντωσε τον το κάμπια και τον MG και θα γενώ δικός σου λαίμαι Τελεκάστερε Μπάσο-ΘΑ ΗΘΕΛΕ Η ΛΑΜΙΑ Ο ΠΑΡΤΕΡΗΣ- ΟΥΣΤ Σκότωσέ τους και έλα να παίξουμε ΠΑΝΚ

Φιλαράκι, αφού σε φορέσει τα τσιμεντένια μποτίνια ο Κοζ και περάσουν μερικές μέρες-μήνες, θα εμφανίσω οβίνδεο, με τη τελευταία σου μπουγάδα

The Jimmy Bruno Trio - Broadway (1999) Jimmy Bruno - guitar Craig Thomas - bass Vince Ector - drums Scott Hamilton - sax (guest)

Μόλις έμαθα ότι το βιβλίο του Παναγιώτη Καγιάφα για τους αδελφούς Παναγή είναι σε φάση τυπώματος και προς το τέλος του μήνα θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Έμβρυο (https://www.embryopub.gr/)

Και ένα ακόμα πριν χρόνια που ο Νιλ Γιανγκ ΠΑΝΤΑ με έκοβε, μικρή Κανηθιώτισα, σιχαμερή πράσινη κάμπια https://www.youtube.com/watch?v=wRDwFZ3acJ0

Δεν κρύβω ότι αναμένω εναγωνίως τις απαντήσεις κάποιων συγκεκριμένων... γερόντων του forum μας. ? ?

Ευχαριστούμε @Shelter για την πολύ ενδιαφέρουσα αφήγηση. Μου είχε ξεφύγει το θέμα τον Σεπτέμβριο αλλά είναι διαχρονικά χρήσιμο. Παραθέτω δύο μπουζούκια της οικογένειας μου που φωτογράφησα χθες. Το αριστερό γράφει Δ. Μουρτζινος με αρκετό μυστήριο στην προέλευση του (το έχουμε ψάξει και με τον Π. Καγιάφα) όπως έχω πει σε άλλο θέμα και το δεξί, Αφοί Παναγή. Δυστυχώς έχει σκευρώσει το μπράτσο (κάτι που διορθώνεται) αλλά κατα τ' άλλα είναι σε καλή κατάσταση για την ηλικία του. Είχαν γούστο οι παπούδες μου.

Μιας και το θέμα ανακινήθηκε, και δεν υπάρχει πλέον απο μέρους μου η δυνατότητα να επεξεργαστώ την αρχική αναρτηση, κάνω μια μικρή αναθεώρηση που προέκυψε απο ανασκαφη στο αρχείο μου. Ο Γ.Μηλιαρέσης αναφέρει στο σπάνιο πλέον βιβλίο του, ότι γύρω στο 1946, δανείστηκε μια κιθάρα γερμανική προέλευσης απο τον Νίκο Ιωάννου, την οποία πήγε στους αδελφούς Παναγή, ωστε να του κατασκευάσουν αντιγραφο. Απο αυτήν ξεκίνησε η κατασκευή κλασσικών κιθαρών απο τους Παναγήδες. Η παρανόηση ωφείλεται σε κακή μνήμη, καθώς ο Μηλιαρέσης αναφέρεται αμέσως μετά απο αυτό το περιστατικό, 3-4 φορές στην Hauser του Segovia και κάπως τα συνέδεσα στο μυαλό μου. Ωστόσο ο Segovia είχε έρθει στην Ελλάδα 2 φορές. Μία το 1931 και άλλη μία το Δεκέμβριο του 1951 όπου παρέμεινε 11 ημέρες στο ξενοδοχείο Μ.Βρεταννία και πραγματοποίησε 2 ρεσιτάλ. Ο Νίκος Ιωάννου, ήταν προιστάμενος ηλεκτρολόγος στο ξενοδοχείο Μ.Βρεταννία, ο οποίος παραιτήθηκε για να αφοσιωθει στη μελέτη της κιθάρας. Είχε λάβει διπλωμα απο την Αθηναική Μαντολινάτα του Λάβδα, και πραγματοποίησε δημόσιες εμφανίσεις. Ο Μηλιαρέσης αναφέρει ότι είχε λάβει μαθήματα και απο τον Νίκο Πατρώνα. Σύμφωνα με την ίδια πηγή, υπήρξε ο πρώτος δάσκαλος του Δ.Φάμπα. Ο Ιωάννου ξόδεψε σημαντικά για την εποχή χρηματικά ποσά για να αγοράσει κιθάρες απο τη Γερμανία για τον ίδιο και μαθητές του, όσο και δίσκους του Segovia και του Llobet που εκείνη την εποχή ήταν σπανιότατοι. Επίσης σε μια επικοινωνία που είχα με τον Παναγιώτη Καγιάφα, τον οποίο ανέφερα ως πηγή πληροφοριών μέσω ενός άρθρου που είχε δημοσιεύσει, έμαθα ότι ετοιμάζει ένα μεγάλο άρθρο (που ενδέχεται να γίνει και βιβλίο) για τους Παναγήδες. Προσωπικά θα το αναμένω με μεγάλο ενδιαφέρον.

Και ένα μικρό ηχητικό δείγμα Παναγή. Με τις ατέλειές του δυστυχώς, σε σύνθεση για λαούτο απο το18ο αιώνα.