Πίνακας συμμετοχής

Το γνωστό παραδοσιακό ποίημα σε πανκ ροκ εκδοχή. Σαράντα πέντε μάστοροι κι εξήντα μαθητάδες γιοφύριν εθεμέλιωναν στης Άρτας το ποτάμι. Ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ εγκρεμιζόταν. Μοιρολογούν οι μάστορες και κλαιν οι μαθητάδες. “Αλίμονο στους κόπους μας, κρίμα στις δούλεψές μας, ολημερίς να χτίζουμε, το βράδυ να γκρεμιέται.” Πουλάκι εδιάβη κι έκατσεν, αντίκρυ στο ποτάμι, δεν εκελάηδε σαν πουλί, μηδέ σαν χελιδόνι, παρά εκελάηδε κι έλεγε ανθρώπινη λαλίτσα: ” Άν δε στοιχειώσετε άνθρωπο, γιοφύρι δε στεριώνει και μη στοιχειώσετε ορφανό, μη ξένο, μη διαβάτη, παρά του πρωτομάστορα την όμορφη γυναίκα, που έρχεται αργά τ’ αποταχύ και πάρωρα το γιόμα.” Τ’ άκουσ’ ο πρωτομάστορας και του θανάτου πέφτει. Πιάνει, μηνάει της λυγερής με το πουλί τ’ αηδόνι. Αργά ντυθεί, αργά αλλαχτεί, αργά να πάει το γιόμα, αργά να πάει να διαβεί της Άρτας το γιοφύρι. Και το πουλί παράκουσε κι αλλιώς επήγε κι είπε: “Γοργά ντύσου, γοργά άλλαξε, γοργά να πας το γιόμα, γοργά να πας και να διαβείς της Άρτας το γιοφύρι.”

Ενα απλο τραγουδακι ...ετσι ...για Καλη Χρονια ..σε όλα τα ιδιαιτερα και δημιουργικα παιδια του NOIZ.

Ένα χαλαρό μπλουζάκι για το καλό...

Μάλλον ολοκλήρωσα αυτό που ξεκίνησα χθες, και το ανέβασα στα κλιπς. Εντελώς αυτοσχεδιαστικό και όλο παιγμένο με κιθάρα (εκτός τα τύμπανα και το μπάσο....). Ξεκίνησα γράφοντας τα εφέ και στη συνέχεια αποφάσισα να επενδύσω με τύμπανα και μελωδία. Εντελώς ανάποδη και αναρθολογική η προσέγγισή μου, αλλά δεν έγινε μεγαλη ζημιά.