Πίνακας συμμετοχής

Αναμένοντας το NAMM 2024 που θα πραγματοποιηθεί από 25 έως 28 Ιανουαρίου, ήδη κάποιοι κατασκευαστές άρχισαν να ανακοινώνουν τα νέα προϊόντα. Από Korg το νέο mikroKORG2. Επίσημο link. Επίσης από Korg το KingKORG Neo. Επίσημο link. Από την VOX η APC-1. Επίσημο link. Από την BOSS το VE-22. Επίσημο link.

Έλα ρε συ, υπάρχει όντως αυτό το "πιάνο"? Το έχω ξαναδεί αρκετές φορές αλλά νόμιζα ότι ήταν photoshopιά.?

O πρώτος ήχος μου θυμίζει Grissom, ο δεύτερος περισσότερο Page. Και οι δυο ήχοι μπορούν να σταθούν και να μιξαριστούν. Και οι δύο έχουν τους χώρους τους.

Μήπως η άσκηση είναι σχετική με κάποιο κεφάλαιο για τους οπλισμούς?

Είναι πολύ ευρύ το ερώτημα όπως το θέτεις μπιλ, και δεν καταλαβαίνω τι θες να πεις. Έχεις ένα παράδειγμα;

Αυτό είναι shielding (θωράκιση) για να γλυτώσεις το hum (τον θόρυβο, το βουητό) που ενδεχομένως μπορεί να έχει το όργανο. Αν όμως δεν έχεις hum, δεν υπάρχει κανένας λόγος να κάνεις shielding.

Το 7-9 weeks μπορείς ανα πάσα στιγμή να αλλάξει και να γίνει 3-4, το οποίο μπορεί να αλλαξει και να γίνει και 1 year ανά πάσα στιγμή (μου έχει τύχει). Το πιο πιθανο, βέβαια, είναι να ισχύει και να έρθει όντως σε 3-4 βδομαδες.

Ιδιαίτερα οι ιδεολόγοι και οι έχοντες ελλείπείς ιστορικές γνώσεις θα πρόσθετα. Για το πρώτο να πω πως δεν έχω κάποια ιδεολογική αρχή, όπως "λάμπα να'ναι κι ότι να'ναι" π.χ. ή μόνο γερμάνιο απο Farfisa κ.α. Για το δεύτερο να προσθέσω για όσους είναι κάτω απο τα 60 και αρκούνται στο hearsay πως η μαζική κατασκευή πεταλιών άρχισε στα τελη των 70'ς απο εταιρίες που μετριούνται στα 5 δάχτυλα. EHX, Boss, MXR κυρίως δηλαδή και πριν ήταν κάποιοι αδέσποτοι ηλεκτρονικοί που μπορεί να πήγαιναν σε κάποιον Hendrix και να τους έφτιαχναν/ανακάλυπταν το Octavia κατα παραγγελία. Το δε επιχείρημα "άκουσα τον Clapton να λέει στον Mayal" το 69 αυτο και τ' άλλο... δεν είναι σοβαρό τεκμήριο. Κι ας είναι απο τον Μποναμάσα (αν ισχύει) που είναι πολύ μικρός για να υποστηρίζει κάτι τέτοιο. Διότι δεν υπήρχε βιομηχανία πεταλιών τότε. Σε τελική ανάλυση πρέπει να καταλάβουμε εμείς που ζούμε στην εποχή της υπεροπλίας και που όλοι προσπαθούν να προσομοιάσουν τους ήχους του κλασικού ροκ, πως το 1970 είχαμε ένα ενισχυτή χωρίς Gain και Master volume αλλά μόνο volume, που έπρεπε να παίξει τέρμα για να ακουστούμε είτε πάνω απο τον ντράμερ, είτε σε ένα σινεμά π.χ. και που αυτός παραμόρφωνε είτε το θέλαμε, είτε όχι. Το αποτέλεσμα μιας Les Paul σε αυτη την ένταση ήταν και είναι σαν το πρώτο κλιπ του ΟΡ.

Λοιπόν επειδή κολάστηκα με τις εκπτώσεις, αποφάσισα να εγκαταστήσω το 14 day trial (χωρίς κανέναν άλλο περιορισμό) του γνωστού plugin του τίτλου και προς το παρόν επέλεξα την πιο vintage setup πρόταση εξοπλισμού (τι μας λες ρε μεγάλε, πώς το 'παθες;). Το συμπάθησα αμέσως. Για κάποιον που έχει ασχοληθεί λιγάκι με τέτοια Plugins, είναι πολύ απλό στη χρήση και με πολύ ξεκάθαρες λειτουργίες. Ηχητικά δε, με ελάχιστο tweaking, το έφερα εκεί που ήθελα. Δεν πολυασχολήθηκα με τα πετάλια που προσφέρει που είναι 2 overdrives, compressor, chorus, delay και reverb. Επίσης δεν πείραξα καθόλου το post eq του. Πείραξα προφανώς τα knobs του ενισχυτή και το είδος και τοποθέτηση των μικροφώνων. Σημειωτέον ότι δίνει αρκετές επιλογές μικροφώνων σε είδος-μοντέλο. Παραθέτω 2 κλιπάκια, ένα για κάθε κανάλι του εν λόγω ενισχυτή. Reverb είναι από το πετάλι και όχι το spring του ενισχυτή που ακούγεται πολύ ωραία στα ακουστικά αλλά δεν περνάει καλά σε ηχογράφηση όπως συμβαίνει και στην πραγματικότητα δηλαδή. Rhythm Channel: rhythm channel.mp3 Lead Channel: lead channel.mp3

@Grey @MGs @fusionakis και λοιποί Κρητικοί, καιρός είναι να κανονίσουμε καμία μάζωξη, να γνωριστούμε από κοντά. Εαν ειναι και ο @Alex Raptakis στην παρέα, ακόμα καλύτερα….

Και εκεί που μπορεί κάποιος να σκεφτεί ότι πλέον έχουν τερματίσει οι λόγοι για hate posts με θέμα τη Gibson έρχεται με τρομερό comeback, λανσάροντας τους "1959" PAFs στην τιμή ευκαιρίας των $999 ? https://www.gibson.com/en-US/Product/1959-Humbucker-Collectors-Edition-Series-1-Exclusive/PU59DCNC2-SET

Ένα Toto για να έρθω στα ίσια μου μετά τους PAF του χιλιάρικου που είδα και έπαθα κοκομπλόκο ?

Έλα; Πόσο; Είναι από τις περιπτώσεις που το no comment νομίζω ότι καλύπτει τα πάντα ?

minimalism extreme....?

Περιπλέκονται, αλλά λίγο. Όπως ακριβώς το έγραψες. Γιατί: - Το άνω τετράχορδο της μελωδικής μινόρε (5η, 6η, 7η, 1η) δεν είναι κάτι εντελώς ξένο, έτσι; Είναι το ίδιο τετράχορδο της ομώνυμης μείζονος. Δηλαδή, το διάστημα ΣΟΛ# - ΜΙ# απαντάται στη ΦΑ# ματζόρε, φα# σολ# λα# σι ντο# ρε# μι# φα#. Οκ; - Σίγουρα οπότε απαντάται και στην ανιούσα μελωδική μινόρε (φα# σολ# λα σι ντο# ρε# μι# φα#) αφού οι ντο# ρε# μι# φα# είναι κοινές.) - Σίγουρα απαντάται και στην αρμονική (φα# σολ# λα σι ντο# ρε μι# φα#) λόγω του προσαγωγέα. Όχι όμως και στην φυσική (ή αλλιώς κατιούσα μελωδική) ελάσσονα, αφού (φα# σολ# λα σι ντο# ρε μι φα#) - Όμως σίγουρα επίσης απαντάται όχι στην ομώνυμη, αλλά στη σχετική ελάσσονα. (ρε# μι# φα# σολ# λα# σι ντο# ρε#) Οπότε βλέπεις ότι η απάντηση εξαρτάται και από το αρχικό διάστημα που εξετάζουμε. Ένα διάστημα 2ης μεγάλης π.χ. ντο - ρε απαντάται σε πολλές περισσότερες κλίμακες από ένα διάστημα δεύτερης αυξημένης, π.χ. λα ύφεση - σι φυσικό.

Δεν υπάρχουν εύκολα και δύσκολα εδώ. Βρίσκεις τις μείζονες? Μια χαρά είσαι. Όλες οι σχετικές (φυσικές) ελάσσονες είναι μέσα. Όσον αφορά στην αρμονική και μελωδική ελάσσονα, κοιτάζεις τα διαστήματα στις μείζονες και ελάσσονες που βρήκες. Αν στο διάστημα που έχεις, δεν υπάρχει η τρίτη κάποιας από τις μείζονες κλίμακες που βρήκες, τότε το διάστημα υπάρχει και στην μελωδική ελάσσονα με ίδια νότα θεμέλιο με αυτή της μείζονος κλίμακας. Αν δεν υπάρχει ούτε η τρίτη ούτε η έκτη, τότε το διάστημα υπάρχει και στην αρμονική ελάσσονα με ίδια νότα θεμέλιο με αυτή της μείζονος κλίμακας. Αν στο διάστημα που έχεις, δεν υπάρχει η έβδομη κάποιας από τις φυσικές ελάσσονες κλίμακες που βρήκες, τότε το διάστημα υπάρχει και στην αρμονική ελάσσονα με ίδια νότα θεμέλιο με αυτή της φυσικής ελάσσονος κλίμακας. Αν δεν υπάρχει ούτε η έκτη ούτε η έβδομη, τότε το διάστημα υπάρχει και στην μελωδική ελάσσονα με ίδια νότα θεμέλιο με αυτή της φυσικής ελάσσονος κλίμακας.

Τον πιστεύω. Τη δεκαετία των '80s οτιδήποτε μεταχειρισμένο & vintage αναλογικό πουλιόταν σε αστείες τιμές. Αστείες τιμές σε σύγκριση με το σήμερα βέβαια, μια χαρά λογικές ήταν οι τιμές τότε, με λιγότερα από $1,000 αγόραζε κάποιος ένα CS80 στα μέσα των '90s. Τώρα πως φτάσαμε στα 20ρια και 40ρια χιλιάρικα για το ίδιο όργανο στις μέρες μας είναι μια άλλη ιστορία. Όποιος θέλει σήμερα να χτίσει ένα modular έχει απείρως πιο πολλές, καλύτερες και φθηνότερες επιλογές. Στην αγορά πλέον υπάρχει κάτι για όλους και για όλες τις τσέπες, αρκεί να ξέρει κανείς τι αγοράζει και να μην παραμυθιάζεται.

Ναι εννοούσα τις μείζονες και τις ελάσσονες (αρμονικές-μελωδικές) Όσον αφορά τις μείζονες, ακολούθησα και εγώ την δική σου φιλοσοφία στηριζόμενος στον οπλισμό. Όμως με τις ελάσσονες υπάρχει ένα θέμα, γιατί στην ελάσσονα αυξάνουμε την 7η βαθμίδα (στις αρμονικές) και ανεβάζουμε και την 6η και την 7η στις μελωδικές, οπότε τα πράγματα περιπλέκονται λίγο. Στο παράδειγμα που ανέφερα (Ρε-Φα#), εύκολα βρήκαμε τις μείζονες. Σίγουρα θα υπάρχει το διάστημα και σε όλες τις σχετικές ελάσσονες αυτών? Αν ναι, τότε οκ έχουμε βρει και τις ελάσσονες. Όχι όμως όλες... Γιατί η Σολ ελάσσονα, όπως πολύ σωστά έγραψες στο επόμενο post, δεν ανήκε στις σχετικές, όμως περιέχει το ΡΕ-Φα# .... Εκεί κάπου το χάνω, στις ελάσσονες δηλαδή. Τις μείζονες τις εντοπίζω εύκολα. Πως μπορώ να ξέρω (εκτός από τις σχετικές) σε ποια ή ποιές άλλες ελάσσονες μπορεί να είναι κρυμμένο το διάστημα? Το Ρε-Φα# είναι εύκολο παράδειγμα. Αλλά τι γίνεται σε ποιο δύσκολα ερωτήματα, πχ να πρέπει να βρεις σε ποιες κλίμακες συναντάμε το διάστημα ΣΟΛ#-ΜΙ# ή το διάστημα ΡΕ#-ΛΑ# Μείζονες οκ τις βρίσκεις.

Ωραία. Μια σχολή από μόνοι τους είναι αυτοί οι τύποι.

Να προσθέσω την G μελωδική μινόρε, και την G αρμονική μινόρε (στην κλασσική αρμονία ανιούσες, στην jazz αρμονία και ανιούσες και κατιούσες). Συν φυσικά τους τρόπους όλων των παραπάνω κλιμάκων που έγραψε ο Βρασίλης (αν και όπως το έθεσε ο killbill φαντάζομαι ότι θέλει μόνο τις βασικές κλίμακες).

Επανέρχομαι μια και ένας συνδεσμολογικός συνδυασμός απέδωσε καρπούς. Έκανα το παρακάτω εν ολίγοις: Αναλυτικότερα: Απενεργοποίησα την καμπίνα του Neural DSP και κατόπιν συνέδεσα την έξοδο της κάρτας μου στο FX Loop Return του Laney VC 30. Με λίγα λόγια, πήρα τον ήχο του sim σε μεγάφωνο πραγματικού ενισχυτή. Ο ήχος και η αίσθηση, δεν έχει ΚΑΜΙΑ διαφορά από το να έπαιζα με πραγματικό ενισχυτή, οπότε το έπαθα ένα ψιλοσόκ. Στην ηχογράφηση τώρα, αν και είναι λίγο δώρον άδωρο να ηχογραφείς με μικρόφωνα πάνω σε καμπίνα ενώ μπορείς να ηχογραφήσεις κατευθείαν στην κάρτα, δοκίμασα να γράψω με τα μικρόφωνα και τις θέσεις που χρησιμοποιώ ούτως ή άλλως όταν γράφω ενισχυτή. Το αποτέλεσμα παρακάτω: Υ.Γ. Edit: Αν είχα τρόπο να έχω αυτή τη συνδεσμολογία σε live, το Neural DSP να βγαίνει σε μια καμπίνα 1x12 δηλαδή, θα το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη. Neural On Laney.mp3

Καλά, δεν υπάρχει λόγος να διχάζεται κανείς, περί ορέξεως...Απλά αναφέρουμε τα συν και πλην των modulars με αφορμή το βίντεο του Scott. Τίποτα δεν εμποδίζει κάποιον -πέρα απ'το budget του- να έχει στο setup του και ψηφιακά και αναλογικά και modular και ότι άλλο του αρέσει. Η modular φάση πιστεύω ότι είναι μόδα και απευθύνεται κυρίως σε μη-μουσικούς, χρήστες που εντυπωσιάζονται στη θέα των πολλών pots, κουμπιών και καλωδίων. Ξέρεις πόσοι τρελαίνονταν βλέποντας το μεγάλο Moog modular που κουβάλαγε πάντα στα lives του ο Keith Emerson? Παρεμπιπτόντως αυτός ήταν και ο λόγος που κουβάλαγε αυτό το τέρας στα lives του, ο εντυπωσιασμός του κοινού, όπως είχε δηλώσει ο ίδιος σε μια συνέντευξη του. Κάτι ανάλογο έκανε στα '70s και με το κλασικό μπουκάλι σαμπάνιας που είχε πάνω στο Hammond C3 του στα lives των ELP, το οποίο περιείχε νεράκι του Θεού. Αφού ο κόσμος έχει "άποψη" για τη ζωή των rock stars, ας μην του χαλάμε τον μύθο, έτσι κι αλλιώς πληρώνει (και) γι αυτόν.?

Δεν ειμαι υπερ των modular τα θεωρω ακριβα και δυσχρηστα.... Μου αρεσει η ιδεα ομως των mods σε vst και κυριως σε harware οπως πχ η μηχανη του korg ms20 στο kronos, αυτο φαινεται ενδιαφερων για πειραματισμο....

Η σειρα των διεσεων ειναι: ΦΑ, ΝΤΟ, ΣΟΛ, ΡΕ, ΛΑ, ΜΙ, ΣΙ Αρε αφου η ΡΕ ειναι Φυσικη, η κλιμακα θα εχει ή μονο τη ΦΑ# οποτε θα ειναι η Σολ ματζορε (ΜΙ μινορε) Ή Θα εχει ΦΑ#, ΝΤΟ# κ θα ειναι η ΡΕ ματζορε (ΣΙ μινορε) Ή θα εχει ΦΑ#, ΝΤΟ#, ΣΟΛ# και θα ειναι η ΛΑ ματζορε (ΦΑ# μινορε) Αυτες ειναι ολες οι ματζορε κ μινορε κλιμακες που εχουν το διαστημα που ψαχνεις

Άσκηση Δίνεται το διάστημα Ρε-Φα# Βρείτε σε ποιες κλίμακες ματζόρε καί μινόρε το συναντάμε

Τους φόβησε όλους ο scissorhand και δεν τόλμησε κανείς να γράψει κάτι τις.

Μιας και έχω και τα δύο σετ πάνω σε κιθάρα, είπα να κάνω μια μίνι παρουσίαση/συγκριτικό. Οι Lace sensors gold της δοκιμής χρονολογούνται κοντά στο 1990, και το αναφέρω διότι οι σημερινοί έχουν διαφορετική σχεδίαση και λίγο διαφορετικό ήχο (βάσει σχολίων χρηστών). Πρόκειται για μονοπήνιους μαγνήτες, όπου το πηνίο περιβάλλεται από μεταλλικά "φράγματα", τα οποία περιορίζουν τις ηλεκτρομαγνητικές παρεμβολές, δηλαδή το κλασικό hum. Λόγω αυτού του σχεδιασμού υπάρχει έντονη συγκέντρωση μαγνητικού πεδίου, με όφελος τη χρήση πιο αδύναμων μαγνητών εσωτερικά. Το αποτέλεσμα είναι να μπορούμε να πλησιάσουμε τον lace sensor κοντά στην χορδή, χωρίς να έχουμε έντονο φαινόμενο string pull. Έχουν αρκετά low output (5,6Kohm) και ηχητικά είναι πολύ κοντά σε ένα τυπικό σετ στρατ (μοιάζουν κάπως με τους fat 60s). Είναι αρκετά bright, σχεδόν όσο ένας bright true single coil και οι μεσαίες θέσεις βγάζουν την επιθυμητή στρατίλα. Ο ήχος, γενικότερα, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί στρογγυλός, ραφιναρισμένος, χωρίς την αγριάδα και το έντονο γρέζι του κλασικού μονού. Έχουν τον δικό τους ήχο, αλλά παραμένει ήχος στρατ. Επίσης, καθαρίζουν υποδειγματικά με το κλείσιμο του vol και έχουν όλη τη δυναμική ενός μονού. Οι Lace sensors είναι μια πολύ καλή εναλλακτική για κάποιον που θέλει πεντακάθαρο, glassy ήχο, χωρίς θόρυβο. Σε πρόβες που τους χρησιμοποίησα, μου δίδουν καλύτερο ήχο, με μεγαλύτερη ευκολία σε σχέση με κλασικούς μονούς. cleanish laceclean.mp3 dirty lace dirty.mp3 Οι Samarium Cobalt Noiseless χρονολογούνται γύρω στα μέσα 2000. Σχεδιάστηκαν από τον Bill Lawrence, εχουν παρόμοια σχεδίαση με τους vintage noiseless, με την βασική διαφορά ότι προτιμήθηκε ο πιο ισχυρός samarium cobalt μαγνήτης, παρά τον κλασικό alnico 5. To output τους είναι Neck 6,5Kohm, Middle 6,5 Kohm, και bridge 11,5 Kohm. Ο τελευταίος, παρότι με πολύ μεγαλύτερο output είναι απόλυτα ισορροπημένος με τους άλλους δύο, σαν ένταση και eq (δίδει απλώς λίγο παραπάνω distortion). Ηχητικά, o SCN είναι medium gain, με αρκετό παραπάνω output συγκριτικά με τους lace sensors. Σαν χροιά θυμιζει λίγο τους custom 69, αλλά είναι αρκετά πιο σκοτεινός. Έχει γεμάτο και ισορροπημένο ήχο, έχει χαρακτήρα στρατ σε μεγάλο βαθμό, όσο τον βοηθά το γεγονός ότι πρόκειται -ουσιαστικά- για humbucker με κάθετη διάταξη. Οι θέσεις 2 και 4 είναι, θα έλεγα, το αδύνατό του σημείο, καθώς είναι αδύναμες, χωρίς χαρακτήρα. Το δυνατό του σημείο είναι 100% noise free χαρακτηριστό του. Όσο gain και να δώσω, όσα πετάλια και να στακάρω, όσα καφριλίκια κι εάν το κάνω, λες και υπάρχει noise gate (δεν ακούγεται κιχ). Καθαρίζουν πολύ καλά με το κλείσιμο του vol, και δεν είναι τόσο δυναμικοί στο παίξιμο όσοι οι lace sensors. Οι samarium cobalt noiseless είναι μια καλή εναλλακτική για κάποιον που θέλει να παίζει ένα ευρύ φασμα μουσικής, με έμφαση σε μπλουζ και ροκ. Σηκώνουν πάρα πολύ gain, δεν βγάζουν έντονη στρατίλα και αυτό είναι πλεονέκτημα για κάποιες περιπτώσεις. cleanish scnclean.mp3 dirty scndirty.mp3 Έχω και τους κεραμικούς hot noiseless, αλλά δεν τους συμπεριέλαβα στο τεστ, διότι τους αντικατέστησα με τους black rose. Εν συντομία, οι hot noiseless είναι εξαιρετικοί. Βγάζουν έντονη στρατίλα, είναι πιο hot από τους SCN, και οι θέσεις 2 και 4 είναι εξαιρετικές και με χαρακτήρα. Είναι αρκετά δυναμικοί στην πένα, έχουν αρκετό μπασο και ισορροπημένα πρίμα, αλλά δεν καθαρίζουν καθόλου με ρίξιμο του vol. Ίσως ο,τι χειρότερο έχω ακούσει σε καθάρισμα. Κάποια στιγμή θα δοκιμάσω και με treble bleed.

Που να δεις τι (ακριβες) ΚΙΘΑΡΟΥΚΛΕΣ (τις βλεπει το Fender Custom Shop και τρεχει κορομηλο το δακρυ) φτιαχνουν με αυτο το ονομα (και τους μαγνητες του VZ) οι Ιαπωνες, μια απο τις καλυτερες tele που ειχα ποτε ηταν VDZT https://www.mij-guitars.com/vanzandt

Δεν χρειάζεται να προσεγγίσει κανείς πρακτικά το συγκεκριμένο θέμα για να έχει άποψη. Πρέπει να οδηγήσεις μια αντίκα του 1930 για να καταλάβεις τα συν και πλην σε σχέση με τα σημερινά αυτοκίνητα? Άρα, μια χαρά συμπεράσματα έχει βγάλει, τα οποία αφορούν κυρίως την χρηστικότητα των συστημάτων αυτών. Αυτά που λέει τα ξέρουν όλοι οι κάτοχοι modular συστημάτων, δεν λέει κάτι νέο ή άσχετο. Που το ξέρεις? Τον ρώτησες?? Το βίντεο αφορά τα Hardware modular συστήματα. Σωστά. Πρέπει να έχει κανείς πολύχρονη δισκογραφία στον χώρο για να μιλήσει για την δυσχρηστία συστημάτων της δεκαετίας του '60. Πως τολμάει?? Τα συστήματα αυτά είναι αρκετά φτηνά στην εποχή μας, ιδιαίτερα μετά την είσοδο της Behringer στον modular τομέα. Το System 55 παρακάτω παίζει στα €1,859, μια εξαιρετική τιμή για όσους γουστάρουν τον πειραματισμό με modular synths και νεοεισερχόμενους. Η συντριπτική πλειονότητα των synth players δεν θέλει να σπαταλάει τον χρόνο του σε modular συστήματα, κι αυτό λόγω ακριβώς των μειονεκτημάτων και της δυσχρηστίας που κουβαλάνε αυτά τα συστήματα. Πέρασαν δεκαετίες και δεκαετίες εξέλιξης για να μπορέσουν τα synths να γίνουν φιλικά στον χρήστη και να πάψουν να θεωρούνται εργαλεία βασανισμού.? Τα σημερινά "συμβατικά συστήματα" είναι χιλιάδες φορές πιο πολύπλοκα από οποιοδήποτε modular σύστημα, και με δυνατότητες που τα modulars δεν μπορούν καν να φανταστούν. Το ότι τα modulars είναι ικανά να δημιουργήσουν ήχους που κανένα μη-modular σύστημα δεν μπορεί δεν λέει κάτι. Το ίδιο συμβαίνει και απ'την ανάποδη και μάλιστα στην νιοστή. Το όποιο "τέλμα" στη σχετική δισκογραφία δεν αφορά τον ήχο αλλά τη σύνθεση, εκεί πάσχει η συγκεκριμένη δισκογραφία και η δισκογραφία γενικώς και ανεξαρτήτως είδους. Ηχητικά διανύουμε την καλύτερη εποχή, το μόνο που εξελίσσεται εδώ και δεκαετίες στη μουσική παραγωγή είναι ο ήχος και μόνο αυτός, και να είσαι σίγουρος ότι κανένα modular δεν βοήθησε σε αυτό. Όχι, ο Jarre και οι λοιποί δεν μεγαλούργησαν με modular συστήματα, τα πιο σημαντικά έργα του χώρου γράφτηκαν σε "συμβατικά" synths, αναλογικά και ψηφιακά. Το ότι ο Jarre χρησιμοποιεί σχεδόν πάντα κάποια modular/semi-modular syhths, ARP 2600 πχ, δεν λέει πολλά. Ένα-δυο signature "μπουρμπουλιθρέ"? ήχους χρησιμοποιεί από αυτά, περιπτώσεις "κερασάκι στην τούρτα" δηλαδή και that's all. Τσέκαρε και μερικές φωτός απ΄το το στούντιο του Hans Zimmer, θα δεις στην κυριολεξία τοίχους ολόκληρους να καλύπτονται με modular συστήματα, πάνω στα οποία μετράς-δεν μετράς 10 καλώδια. Πιο πολύ τον ρόλο ταπετσαρίας παίζουν.? Να μας τα πεις και εμάς να τα ακούσουμε, μπορεί να μας αρέσουν. Φυσικά, αφού απ'ότι φαίνεται αγοραστικό κοινό υπάρχει. Απλά αποτελεί μια ανθυπομειονότητα, για πασιφανείς λόγους. Ορίστε, τσίμπα το. Teenage Engineering Pocket Operator Modular 400 στα μόλις €289. Πόσο πιο χαμηλά πια? Το περίεργο εδώ βέβαια δεν είναι η χαμηλότατη τιμή του, το περίεργο είναι ότι αυτή η τιμή αφορά προϊόν της Teenage Engineering, μια εταιρεία-leader στα overpriced προϊόντα.? Όπως και να'χει, η συγκεκριμένη τιμή κάνει ακόμα και την Behringer να αναρωτιέται.

Βασίλη όπως σου είπαν και οι φίλοι μας ήδη, η απλούστερη λύση είναι μια οποιαδήποτε line έξοδος της κονσόλας του μαγαζιού συνδεδεμένη στην line είσοδο του ενισχυτή ακουστικών που έχεις (σε αυτή την περίπτωση η δικιά σου κονσόλα δεν χρειάζεται)... τώρα αν μπορείς να πληροφορηθείς και να μας πεις και το μοντέλο της κονσόλας του μαγαζιού (όχι απλά την εταιρεία παραγωγής της), μπορούμε να σου πούμε και ακριβώς την συνδεσμολογία... αν όχι, απλά μαντεύουμε όπως καταλαβαίνεις με βάση την θεωρία υποθέτοντας τι εξόδους προσφέρει ενδεχομένως αυτή... είναι μια μη ενδεδειγμένη λύση όταν υπάρχει εναλλακτική line εξόδου από την κονσόλα, αλλά αν είχες ανοίξει το ποτενσιόμετρο έντασης των ακουστικών της θα έπρεπε να έχεις (έστω και παραμορφωμένο στην χειρότερη) ήχο... αφού δεν είχες, δια της ατόπου το συμπέρασμα είναι ότι δυστυχώς υπάρχει πρόβλημα σε κάποιο μέρος της αλυσίδας ή το καλώδιο...

Η βασικη του κιθαρα εκεινης της εποχης (που την ειδα και επι σκηνής αφου παρακολουθησα 1 show της LoveTown Tour στο Παρίσι) ηταν μια σχεδον stock Εric Clapton strat (ειχε αλλαγμενο pickguard) η οποια τοτε φορουσε απο το εργοστασιο LS...βρηκα και βινΔεο (ΤΟΤΕΝΕΣ δεν αλλαζε κιθαρα σε καθε τραγουδι live)

Φυσικά και υπάρχουν ένα κάρο δυσκολίες με τα modular συστήματα. Θα τα πρότεινα ποτέ σε κάποιον που θέλει να έχει στη διάθεσή του έτοιμους 40 ήχους για να ένα synth pop live set? Φυσικά και όχι. Σε κάποιον experimentalist όμως που θέλει να φτιάξει κάτι μονάδικό; 100%. Η κάθε μουσική έχει τα δικά της εργαλεία έμπνευσης. Αν κάποιος καταδικάζει τα modular synths, τότε τί έχει να πει για μπάντες όπως οι Autechre που ανοίγουν synths και κάνουν circuit bending? Το εύκολα παραμετροποιήσιμο έχει το μειονέκτημα ότι μπορείς να παράξεις εύκολα αυτό που έχεις στο μυαλό σου αλλά δεν μπορείς να ξεφύγεις από αυτό, το οποίο πολλοί το θεωρούν έως και απαραίτητο στοιχείο της τέχνης. Γιατί όπως είπε και ο Marcel Duchamp όταν έσπασαν κατά λάθος το έργο του κατά τη διάρκεια παρουσίασης: "now the artwork is finished"

ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ------------- Απόψεις ενός ανθρώπου που έχει προσεγγίσει το ζήτημα εντελώς θεωρητικά, πληροφορήθηκε, ανέλυσε και κατέληξε σε συμπεράσματα χωρίς ο ίδιος να έχει ασχοληθεί... ΟΚ, σωστά είναι αυτά που λέει (για τις hardware υλοποιήσεις, όχι για τις software υλοποιήσεις, εκεί είναι μακρυά νυκτωμένος), αλλά παραμένει μία θεωρητική προσέγγιση. Νομίζω, γενικά, ότι αν κάποιος δεν έχει να δείξει ΕΡΓΟ, ανάλογο του χρόνου που διαθέτει και της (προφανούς) δαπάνης που έχει κάνει, καλό θα είναι να μην ισοπεδώνει τα πάντα έτσι εύκολα και να μην χαρακτηρίζει ως "ηλιθιότητες" αναπόφευκτες επιλογές όπως την καλωδίωση. ΓΙΑ ΤΑ MODULAR ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ------------------------ Αν το κόστος δεν ήταν μεγάλο (αν και μπορεί κάποιος να φτιάξει ένα μικρό σύστημα) τότε δεν μπορώ να φανταστώ άνθρωπο που να του αρέσει το synth ρεπερτόριο και να παίζει πλήκτρα, που δεν θα αφιέρωνε εβδομάδες να γαργαλάει ένα τέτοιο σύστημα. ΣΑΝ ΑΚΡΟΑΤΗΣ ------------ Με συμβατικά συστήματα παίρνεις συμβατικά αποτελέσματα. Πρέπει να πας αλλού για να παράξεις κάτι διαφορετικό. Η τυποποίηση των synthesizer μπορεί να έχει λύσει προβλήματα του τύπου "πως θα σώσω αυτό τον ήχο για να μείνει στην αιωνιότητα", αλλά επίσης έχει οδηγήσει σε θλιβερό τέλμα τη σχετική δισκογραφία - για να ακούσουμε κάτι ενδιαφέρον ακόμη παλεύουμε με τους παλιούς δίσκους του Jarre, και των λοιπών (που - ας σημειωθεί - με τέτοια συστήματα μεγαλούργησαν). Οπότε, οτιδήποτε θα μπορούσε να οδηγήσει κάποιον σε "ψάξιμο" είναι καλοδεχούμενο από 'μένα. Ήδη έχω ακούσει δύο δίσκους που έχουν παραχθεί αποκλειστικά με τέτοια συστήματα και είχαν σημαντική επίπτωση στη διάθεσή μου και τη γνώμη μου για όλα αυτά. ΩΣ ΠΑΙΚΤΗΣ ---------- Ως γνωστόν, έχω μόνο βασικές γνώσεις οργανοπαιξίας, αλλά βέβαια αυτά τα συστήματα δεν αφορούν τον παραδοσιακό πληκτρά. Για τύπους σαν εμένα λοιπόν, μία χαρά είναι, άλλος ένας τρόπος να παράγεις μουσικές ιδέες. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ---------- Έχουν ΚΑΙ αυτά τη θέση τους στην αγορά. Θα έδινα κάποια χρήματα για ένα μικρό τέτοιο, προκειμένου να ερευνήσω αν λειτουργώ μαζί του.

Και να αναφερω οτι οταν ακομα ψαχνομουν με τον τονο του ενισχυτη κλπ, τους ειχα βγαλει για πολλα χρονια τους μαγνητες απο την strat plus ως "ασθενεις" για τα γουστα μου και παραλιγο να τους πουλησω απο την αχρηστια. Ευτυχως οταν βρηκα τον τονο μου, τους ξαναβαλα και δεν ξαναβγηκαν απο πανω της. Ειναι εξαλλου ενας ηχος που δεν εχω στις αλλες κιθαρες.

Καλά κάνεις. Ετσι κι αλλιως εγω δεν προσπαθώ να πείσω κανένα για το τι χρησιμοποίησε ο Clapton στον δίσκο.Δεν διακρίνομαι για αυτες τις γνώσεις trivial. Απλά ανέφερα πως το treble booster αποκαλείται και beano booster απο πολλούς. Ο λόγος που ανταποδίδουμε σχόλια αγαπητό νέο μέλος, είναι το ότι οι παραθέσεις που έκανες δεν έχουν χρονολογική τοποθέτηση αλλά ούτε αναφέρονται σε κάποιον συγκεκριμένα. Το δε σχόλιο μου για αστειότητα αφορά αυτό που παρατήρησε και ο @odis13. Πως η παράθεση σου για τα μπουτικ πετάλια αφορά κάτι που έχει ειπωθεί την εποχή των υπολογιστών και όχι τη δεκαετία του '60 μιας και δεν είναι του Κλάπτον. Απο την άλλη αναφέρει πως υπάρχει φωτογραφία του στο session με το Rangemaster. Ανυπόγραφα. Όμως πραγματικά δεν με ενδιαφέρει να μάθω τι έκανε στον δίσκο. Εδω δεν θυμάμαι με τι έγραψα τον δικό μου δίσκο που κυκλοφόρησα τον προηγούμενο μήνα.

Φυσικα, οπως εδω, φουλ γκαζια ή απλα ροκ ντραιβ

Για αλλο λογο ειχε γραφτει αλλα ας προσθεσω κι αυτο ως δειγμα για gold lace sensors Να αναφερω μονο οτι ειναι τελειως clean η φαση. Εγω παντα βαζω always on booster, (εδω οχι) και τα καθαρα τα παιρνω με vol pot cut (εχοντας treble bleed) με αποτελεσμα να κλωτσανε αρκετα οι μαγνητες. Εδω μου φαινονται ψοφιοι οι lace αντιθετα με τους van zandt (που εκ κατασκευης ειναι πιο Hot κι απο texas special)

Από ότι βλέπω στην φώτο αυτοί οι samarium είναι stacked δηλαδή δύο μαγνήτες ο ένας πάνω στο άλλο ώστε να γίνεται noise canceling σαν τους dimarzio hs3 του malmsteen. Ψηφίζω samarium.

Δεν έχω ανεβάσει ποτέ και μια και είμαι θαμώνας τον τελευταίο καιρό νομίζω ότι πρέπει να δώσω ένα δείγμα. Είναι χαμηλογραμμένο, δυναμώστε λίγο για να το ακούσετε Agios - Evil Of Mine.mp3

Χάσμα γενεών... ? Ο Σουηδός- ένας είναι ο Σουηδός και το OD του. ?

Καλησπέρα φίλοι! Εδώ και μερικούς μήνες, ο συμφορουμίτης @loucas μου έδωσε μεγάλη χαρά και υλικό για μελέτη, στέλνοντάς μου τους τρεις δίσκους του, Blue Sense, Escape και Origins (κατά σειρά κυκλοφορίας). Έδωσα στον εαυτό μου λίγο χρόνο να τους ακούσω προσεκτικά, αλλά κάποια πράγματα στην προσωπική μου ζωή, συν ο χαμός στο noiz δε μου είχαν επιτρέψει να κάτσω να γράψω ένα κείμενο της προκοπής. Ξεκινώντας από το Blue Sense του 2014, σε μεταφέρει από το πρώτο κιόλας κομμάτι (Quiet Gaze) στον ατμοσφαιρικό κόσμο που είχε κατά νου ο Λουκάς, γεμάτο smooth jazz από μια πολύ δεμένη τριμερή μπάντα με κέντρο το πάντα εκλεπτυσμένο πιάνο του. Κατά τη διάρκεια του δίσκου συναντάμε και νέα στοιχεία, όπως pads και πολύ groovy ρυθμούς, στοιχεία τα οποία δε σε αφήνουν να "βολευτείς" σε αυτό που νόμιζες ότι θα ακούσεις. Την ίδια εντύπωση μου δίνουν και οι μεταβάσεις από το ένα section στο άλλο καθ'όλη τη διάρκεια του δίσκου, ο Λουκάς δεν ήθελε να βολευτεί και έσπρωξε τον εαυτό του μουσικά ώστε να ξεφύγει από τα κλισέ που εύκολα μπορεί να έχει κανείς ως αποκούμπι στη jazz. Θέλω να κάνω ειδική αναφορά στο Power of Three και για το υπέροχο piano intro του, αλλά και για τη συμμετοχή της συζύγου του Λουκά στο μπάσο. Συνολικά, εκτός από μια ολοκληρωμένη και πολύ ποιοτική δουλειά, το Blue Sense λειτούργησε για μένα ως μια εισαγωγή στο ποιος είναι ο μουσικός Λουκάς. Κατευθείαν πάμε στο 2017 και το Escape. Εδώ τα πράγματα είναι πιο up tempo, πιο funk, πιο παρεΐστικα. Πέρα από τους ήχους που συναντήσαμε στο Blue Sense, τώρα έχουμε και electic piano, synths, πνευστά, αλλά και λίγο διαφορετικές δομές, ακόμα πιο περιπετειώδεις σε σχέση με το Blue Sense. Θυμάμαι ότι στην πρώτη ακρόαση είχα ανοίξει ένα μπουκάλι κρασί με την κοπέλα μου και είχαμε εντυπωσιαστεί από το vibe που έδωσε ο δίσκος. Εδώ ξεχωρίζω σίγουρα το Escape Route, μου άρεσε πολύ η χρήση ηλεκτρικού μπάσου και ηλεκτρικής κιθάρας, έδωσαν κάτι διαφορετικό που δεν περίμενα. Μου άρεσε επίσης πολύ το Harlem Walk, με την πιο blues διάθεση και τα ξεσηκωτικά πνευστά. Δε γίνεται όμως να μιλάω για αυτόν το δίσκο χωρίς να αναφέρω το κομμάτι Far from coast, στο οποίο συμμετέχει ο αγαπημένος @fusiongtr. Όχι μόνο γιατί σπάνια τον ακούμε, αλλά γιατί όταν τον ακούμε εντυπωσιάζει με το πώς σκέφτεται μουσικά και πώς πατάει αρμονικά. Πολύ ωραίες οι ανταλλαγές solo με το electric piano στο τέλος. Και φτάνουμε στο πρόσφατο αλλά και μακρινό 2019, τη χρονιά που ο Λουκάς κυκλοφόρησε το Origins. Όπως προϊδεάζει και ο τίτλος, εδώ ερχόμαστε περισσότερο σε επαφή με τις καταβολές του, αλλά αυτό που με χαροποίησε ιδιαίτερα ήταν η συμμετοχή αγαπημένων μελών του forum. Πέραν αυτού όμως, το αληθινό brass section δίνει άλλο αέρα και για αυτό το λόγο νομίζω πως ήταν ο αγαπημένος μου δίσκος. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στο Scherzo Latino, για τα φοβερά syncopated grooves και τη συμμετοχή του αφεντικού @Yannis Methenitis που εντυπωσιάζει σε ένα κομμάτι που θα χαρακτήριζα "δύσκολο" για solo ηλεκτρικής κιθάρας. Στο Ride On βρίσκουμε τον λατρεμένο @gvour να δείχνει έναν άλλο εαυτό από εκείνον που μας έχει συνηθίσει, παντρεύοντας το παθιασμένο του blues στυλ με πανέξυπνα jazz περάσματα. Τέλος, στο πολύ groovάτο Stratosphere με τα υπέροχα πνευστά, έρχεται πάλι ο @fusiongtr να κεντήσει σε άλλο στυλ αυτή τη φορά, φέρνοντας τη fusion κιθάρα στο κέντρο του κομματιού, η οποία λειτούργησε ως "αντίπαλο δέος" στα πνευστά που ως τότε είχαν lead ρόλο. Θέλω να ευχαριστήσω τον Λουκά για αυτό το ταξίδι, τα albums του μου έκαναν παρέα σε μια αρκετά δύσκολη περίοδο. Συγγνώμη για την κακή φωτογραφία, όσο μουσικός είμαι, άλλο τόσο είμαι και φωτογράφος! ?

Γιατί δεν έχουμε καρδούλα να βάλω; (Εννοώ στα reactions)

Σαν σήμερα το 1972 κυκλοφόρησε ο πρώτος δίσκος αυτών των τύπων, με το περίεργο σήμα που είχε εξάψει την φαντασία...

Bill ευχαριστώ θερμά για τον κόπο σου να γράψεις ολα αυτά τα πράγματα..χαίρομια που η μουσική γίνεται ο σύνδεσμος επικοινωνίας στούς ανθρώπους. Ίσως να "ξένισες" με τις εναλλαγές του ύφους σε πολλά τραγούδια αλλά συνηθως γράφω όποια ιδέα έρχεται όπως είναι και δεν θέλω να τηνν προσαρμόζω στο συνολικό ύφος του cd γιατί απλά δεν έχω εμπορικές βλέψεις. Επίσης, η κάθε μουσική μας εποχή να τηνν πούμε, αντικατοπτρίζεται στην στιγμή της έμπνευσης.Είναι δηλαδή η αιχμαλώτηση του συνεσθήματος την συγκεκριμένη χρονική στιγμή. όπως και να έχει είναι αυτό που είναι .Πλέον το 4ο αν ποτέ βγεί θα έχει το ύφος που έχεις ακούσει τελεταία στο noiz. Σε ευχαριστώ όπως και να έχει. Mpamps σε ευχαριστώ θερμά για τα καλά σου λόγια καθως κια για τον χρόνο σου να ακούσεις το cd Dim περιμένω με το καλό και το δικό σου cd που τόσο καιρό συζητάμε και ξέρω οτι θα ακούσω "με τα χίλια"

Και η πρώτη αναμνηστική φωτο. Μου πάει, νταξ ?

Ο Suhr V60LP (από βίντεο) μου ακούγεται λίγο γκαζωμένος σε σχέση με τους fat 50s και φοβάμαι θα έχεις πρόβλημα με το balance σου. Καταρχάς θα συμφωνήσω με τους προηγούμενους ότι πρέπει να ακούσεις το μαμα-σετ σου στον ενισχυτή για να βεβαιωθείς ότι όντως δεν σου κάνει... Επίσης, αν θες το κάτι παραπάνω καθαρά από μεράκι και χόμπι και ''γιατί οχι δλδ'' πολύ καλή λύση είναι αυτό που πρότεινε ο Satanas για τον Gus γιατί στην τελική πας εκεί και δοκιμάζεις τα σετ- στον ενισχυτή σου θα πρότεινα- και το σημαντικότερο, θα κάνεις μια επιλογή που δεν θα σου βγάλει πρόβλημα με τους middle & bridge. Αν και μεταξύ μας, σε κόβω για ''hot blues'' set και σε κόβω να το παίρνεις ολόκληρο, χαχα. Καλή συνέχεια! υγ: #Mixolydian9b13, φοβερό clarity το όργανο!

Κλέβω τον τίτλο από ένα κομμάτι του Bird για να μοιραστώ κάτι που έχει πλάκα και ίσως για κάποιους είναι ενδιαφέρον. Αφορά το πως μπορεί κανείς να ενσωματώσει ένα νέο στοιχείο στο παίξιμο του-line, lick, concept-με τρόπο που βοηθάει-πιστεύω-να περάσει σχετικά γρήγορα από την άβολη φάση του...α, να ένα lick, να τώρα ένα άλλο κι ένα ακόμα...που, φαντάζομαι, όλοι έχουμε περάσει. Πρόκειται, επί της ουσίας, για έναν τρόπο να ενσωματώσουμε νέα στοιχεία στην ήδη υπάρχουσα ροή του παιξίματος μας. Σαν παράδειγμα χρησιμοποιώ τα βήματα που ακολούθησα τις τελευταίες δύο μέρες για να μάθω ένα σχήμα που μου προέκυψε όσο αυτοσχεδίαζα και μου τράβηξε την προσοχή. Αυτή τη φορά ανεβάζω μόνο ηχητικό υλικό, θεωρώ πως είναι αρκετά σαφές. Αυτά που θα ακούσετε είναι τα εξής: -Στην αρχή παίζω το εν λόγω σχήμα δύο φορές-μία αργά και μία double time. Η βασική ιδέα εδώ είναι να δημιουργούμε τρόπους εισόδου και εξόδου από το νέο στοιχείο. Πράγματα που είναι στοκ για τον καθένα μας, είναι ιδανικά γιατί τα κάνουμε ήδη με κάποια φυσικότητα. Στη συνέχεια λοιπόν, -παίζω αργά το συνεκτικό στοιχείο που θα με εισάγει στο καινούριο, μία στοκ-για μένα-μελωδική κίνηση πάνω στην σκάλα (Α Dorian) -και αμέσως μετά παίζω ό,τι έχω μέχρι τώρα -ύστερα παίζω μια blues φράση που θα χρησιμοποιήσω στην έξοδο από το νέο στοιχείο -και μετά όλο μαζί -μία ακόμα στοκ πεντατονική φράση που οδηγεί στο αρχικό συνεκτικό στοιχείο, άρα το αρχικό σχήμα προεκτείνεται κι άλλο προς την αρχ'η του -και όλο μαζί.( δύο φορές, η πρώτη είναι λίγο sloppy, σόρυ) Στη συνέχεια, αντικαθιστώ την προηγούμενη πεντατονική φράση με ένα άλλο σχήμα και, σταδιακά, την blues φράση εξόδου και αυτήν με ένα άλλο σχήμα που οδηγεί σε κάτι που δεν το εξηγώ αλλά είναι ένα καλό παράδειγμα για το πως λειτουργεί αυτός ο τρόπος, δηλαδή, το ένα οδηγεί στο άλλο με τρόπο φυσικό και οικείο. Στο τελικό παράδειγμα, το νέο στοιχείο είναι κάπου στην μέση ενός μεγάλου line, πλήρως ενσωματωμένο, ένα ακόμα building block που αργότερα θα συνδυαστεί, ως κάτι παλιό πια, με νέα στοιχεία. Warming Up A Riff.wav