Πίνακας συμμετοχής

Πολύ ωραίο το συγκριτικό Γιώργο. Όσον αφορά τον ήχο, για τα δικά μου αυτιά τουλάχιστον, δεν υπάρχει σύγκριση. Οι lace sensors απείρως καλύτεροι. Όταν είχαν κυκλοφορήσει εκείνες οι American Deluxe strats με τους samarium cobalt, θυμάμαι ότι είχε πέσει αρκετή γκρίνια για τους στοκ μαγνήτες. Όχι άδικα, για τους πουρίστες του στρατοήχου, θα προσέθετα.

τα κερατα του τα τραγια, για αυτο αλλωστε οι απολυτοι & πλεον standard backline ενισχυτες εχουν σχεδιαστει το 1965.

Το 1ο ωραίο-γεμάτο για solo playing στο σαλόνι. Το 2ο πιο ισσοροπημένο, θα δείξει τα κάλη του και την αξία του μόλις βάλεις backing track ή παίξεις με μπάντα!

Το ονομα και γενικα η σχεδιαση, απο το πανελ μεχρι τις τελικες, παραπεμπουν ξεκαθαρα στον Gibson Falcon GA-19RVT απο τη δεκαετια του '60. Φανταζομαι εν καιρο θα εμφανιστει κανενα Α/Β συγκριτικο.

Αχ δε το κανες τις γιορτές που ήμουν κάτω? Κάπως θα τα κατάφερνα να έρθω αν και το πρόγραμμα ήταν πολύ ζόρικο φέτος, ειδικά με τις αρρώστιες που επικρατούσαν παντού... Τώρα πάλι θα ξανάρθω καλοκαίρι! Κανόνισε να έρθεις ένα διήμερο όταν θα γίνει το jam εδώ! Σε φιλοξενώ εγώ!

Δεν είχε, ποτέ δεν χρησιμοποίησε.

Είμαι σίγουρος πως υπερθεματίζω αλλά το treble booster γνωστό και ως Beano booster (επειδή έγινε γνωστό απ' αλμπουμ του Κλάπτον) βοηθούσε όσους είχαν/είχαμε βρετανικούς ενισχυτές στα 70'ς να αλλάξουν τη σκοτεινή χροιά τους (βλέπε Vox και Brian May π.χ.). Είχα κι εγω ένα Screaming Bird που έμπαινε στην είσοδο του ενισχυτή. Το treble στην κιθάρα μπορεί να είναι πριμομεσαία στους ηχολήπτες που η περιοχή των υψηλών ξεκινάει πάνω απο τα 5khz αλλά το μεγάφωνο ενισχυτή κιθάρας εκεί παύει να λειτουργεί. Όπως το Greenback παρακάτω. Οι έγχρωμες καμπύλες είναι off axis δηλαδή πλάγια απο το μεγάφωνο, όπως ακούμε συνήθως δηλαδή. Εδω βλέπει κανείς πόσο κομμένα είναι τα πριμα. Η κιθάρα παίζει στις μεσαίες συχνότητες. Απο χαμηλο εως υψηλό - μεσαία δηλαδή. Οπότε το treble στους ενισχυτές κιθάρας ή ότι προορίζεται για κιθάρα είναι πριμομεσαία και αυτά αποκαλούμε treble. Γιατί αν ρύθμιζε πρίμα στα 10khz δεν θα ακουγόταν καμία διαφορά. Το ίδιο κάνει και το treble booster επίσης. Υπεροδηγεί μόνο τα πρίμα της κιθάρας. Ενδεικτικά οι περιοχές του ακουστικού φάσματος.

Magic touch !!!!

σύμφωνοι, και εγώ παίζω από 50's μέχρι metal με τον παλιό μου Bassman, αλλά με πετάλια.. συμφωνώ αλλά ενισχυτή με powerscaling για να σέρνεις σε λάιβ μπορείς να βρεις σε πολλές άλλες λύσεις και ίσως με πιο χρήσιμα features και EQ, και πολύ πιο φθηνά. Ναι σύμφωνοι υπάρχουν και οι Vox, Fender κτλ σε backline αλλά στο τέλος της μέρας αν θέλω vintage φάση ενισχυτή ας πάω σε Vox ΑC30 που έχει γραφτεί και η μισή ροκ με αυτόν παρά με τον Falcon που ''έχασε τα χαρτιά η Gibson αλλά τώρα τα βρήκε και τον ξανάβγαλε'' καταρχάς δεν είναι marketfail, ίσα ίσα που έγραψα ότι η τιμή είναι σωστή καθώς και η κίνηση να βγάλουν τέτοιου τύπου ενισχυτή Η Gibson όντως κρατάει το μεγαλύτερο μέρος της αγοράς με 34% και ακολουθεί η Fender με 30% (για κιθάρες μόνο)

Πολύ ωραίο είναι. Με λίγα τύμπανα και μια μικρή γεφυρουλα θα ήταν όπως πρέπει. Πως το ηχογράφησες?

Ξερουμε αν ειναι PCB της πλακας, σοβαρο PCB με τις λυχνιες στο σασσι ή handwired?

1) Ναι είναι δικό μου preset. Ξεκίνησα από το default δηλαδή όταν φορτώνεις το sim και από εκεί πείραξα σχεδόν τα πάντα. Να πω βέβαια ότι κάτι που παραβλέπει πολύς κόσμος στα amp sims είναι το είδος, η τοποθέτηση και το mix των μικροφώνων μπροστά στο μεγάφωνο. Αυτό είναι το πρώτο που πάω και αλλάζω πάντα. 2) Παίζω neck-middle από την αρχή ως το 1:44 περίπου και μετά γυρίζω σε neck. 3) Elixir nanoweb 11-49.

Εμένα μπορώ να πω ότι μου άρεσε οριακά περισσότερο το 2ο. Στα αυτιά μου: Το 1ο ήταν "στρογγυλο" και ζεστο", αλλά ακουγόταν λίγο "μπουκωμένο". Το 2ο είχε περισσότερη ευκρίνεια και σαν άκουσμα εν τέλει με κέρδισε. Εσύ παίζοντας με ποιο από τα 2 ένιωθες καλύτερα;

Φοβερός ήχος και παίξιμο! Έχω τις παρακάτω ερωτήσεις/απορίες (έτσι κουβέντα να γίνεται): 1) Δικό σου preset from scratch ή έκανες tweak κάποιο από τα υπάρχοντα; 2) Με τον necκ παίζεις ή στην 4; 3) Τι χορδές έχεις;

Σε ένταση και όγκο ναι (παίζει τεράστιο ρόλο η ευαισθησία των μεγαφώνων που φοράει στην ηχητική ένταση). Στη χροιά όμως ακούς ξεκάθαρα τον ενισχυτή... Φοβάμαι όμως ότι βγαίνουμε οφτοπικ... Edit: είδα έναν στις αγγελίες και είναι νομίζω και Κρήτη... ?

Εύγε νεαρέ μου! Ηχητικά είσαι μονίμως σε δική σου κατηγορία, αν μιλάμε για glass strat tone διαθέτεις μάστερ. Εκείνο που μου άρεσε πιο ειδικά, είναι πως εδώ είσαι "κρατημένος" και δεν "τρώγεσαι" - όπως συχνά ακούω σε δημιουργήματα σου - να μπερδέψεις το πράγμα αρμονικά, αυτό λειτουργεί στη μελωδία που σκάρωσες και είναι συν για το τελικό αποτέλεσμα, το οποίο μου θυμίζει ένα γλυκό ανακάτεμα απο γκόσπελ, στηβιρεηβονάδες αλλά και Roy Buchanan. Και εις ανώτερα.

Επανέρχομαι με ένα update. Είχα αυτές τις επιλογες -να πάρω ένα φθηνό passive attenuator (bugera, harley benton) να πειραματιστώ -να πάρω ένα πιο ακριβό πχ το Palmer PDI-06 -να πάρω ένα μεταχειρισμένο SPL reducer στις αγγελίες - να πάρω ένα παρόμοιου τύπου μεταχειρισμένο από το reverb πάνω κάτω στα ίδια χρήματα (weber, thd Hotplate, ultimate attenuator, Dr z) -να πάρω ένα SPL reducer ή Tube amp doctor silencer (ξεφεύγοντας στο μπάτζετ) επέλεξα την τρίτη περίπτωση, έφτασε σήμερα. Είχα χαμηλές προσδοκίες γιατί έριξα πολύ διάβασμα σε φορουμς για το αν αξίζει ένας ''master volume'' ενισχυτής όπως ο DSL να έχει attenuator, ''το γκάζι στον συγκεκριμένο ενισχυτή είναι στο pre-amp gain'' κτλ κτλ Καταρχάς μου έκανε εντύπωση πόσο χαμηλώνει η ένταση στο δωμάτιο με -3db (και ακόμα περισσότερο με -5db) . Νόμιζα ότι θα χρησιμοποιούσα κυρίως το ''γραμμικό'' knob και όχι τον 3 ή 5db επιλογέα. Κατα δεύτερον, το attenuator αυτό όντως λειτουργεί άψογα. Διάβασα πολλά reviews χρηστών (thomann, reverb κ.α.) και όντως συμφωνώ μαζί τους ότι κάνει αυτό που λέει, δεν αλλοιώνει τον ήχο. Θα το αγόραζα full price αν το έχανα ή μου το έκλεβαν? NAI. Δεν ξέρω αν είναι υπερκοστολογημένο (αυτό είναι το κυρίως κράξιμο που τρώει στα φόρουμς) αλλά αφού λειτουργεί, δεν με νοιάζει. Θα μου έκανε ένα φθηνότερο την ίδια δουλειά? Δεν ξέρω γιατί δεν έχω εμπειρία από attenuators, αλλά τώρα που το έχω δοκιμάσει, γιατί να το ρισκάρω? Τέλος, μου έκανε δουλειά για τον ενισχυτή που ήθελα? Απολύτως. Αυτό δεν είναι confirmation bias, είναι 100% αντικειμενικό. Το ultra κανάλι αυτού του ενισχυτή, ΔΕΝ κάνει για σπίτι. Πολύ αδύναμο και με fizzy high end, ειδικά αν αφήσεις ένα γεμάτο ακκόρντο να ακουστεί, ή αν παίξεις μετά το 12ο τάστο. Θυμάμαι στα λάιβ το είχα στο volume 3 αλλά τελικά το sweetspot του είναι ακόμα πιο μετά (στην μέση περίπου). Είναι τόσο προφανές το πόσο πιο σφιχτό είναι το γκάζι attenuated από το να έχεις το master volume στο 2 που ακόμα και η γυναίκα συμφώνησε (χωρίς να ξέρει ποιος ήχος είναι με το master και ποιος με το spl). Οι τελικές ΠΑΙΖΟΥΝ ρόλο και δεν είναι μόνο preamp gain στο συγκεκριμένο κανάλι. Tέλος, μετά την δοκιμή με τον Μάρσαλ, το δοκίμασα στον 1969 drip edge Bassman που έχω. Κράνκαρα το volume και έβαλα το attenuator στο -5db Μάι γκόντ! (στο 10 είχε πολύ fuzz ο ήχος και ειδικά οι μπάσες χορδές παραμορφωναν πολύ και τον χαμήλωσα λίγο, ενώ έκλεισα τελείως τα μπάσα). Δεν περίμενα ότι είχε τόσο drive αν τον ανοίξεις... με ένα tubescreamer τύπου παίζεις late 70's metal άνετα! Αυτά εν ολίγοις.. θα ακολουθήσουν και άλλες εντυπώσεις με άλλους ενισχυτές κτλ

@Grey @MGs @fusionakis και λοιποί Κρητικοί, καιρός είναι να κανονίσουμε καμία μάζωξη, να γνωριστούμε από κοντά. Εαν ειναι και ο @Alex Raptakis στην παρέα, ακόμα καλύτερα….

Τον Αύγουστο του περασμένου έτους η Gibson ανακοίνωσε ότι βρήκε κάποια blueprints από ενισχυτές και πετάλια και πιθανόν η σειρά Falcon να βασίζεται πάνω σε αυτά. Να σημειώσουμε ότι είναι οι πρώτοι ενισχυτές που παρουσιάζει η εταιρία από το 1967 που σταμάτησε να ασχολείται με αυτό το αντικείμενο ώστε να επικεντρωθεί αποκλειστικά στις κιθάρες. Το αποτέλεσμα είναι οι Falcon 5 και Falcon 20. O πρώτος των 7W είναι εξοπλισμένος με ένα 10ιντσο Jensen Blackbird ηχείο και ο δεύτερος των 12W με ένα 12” Jensen Blackbird. To circuit έχει σχεδιαστεί από τον Randall Smith, ιδρυτή της Mesa Boogie, πράγμα απολύτως λογικό μιας και η Gibson είχε εξαγοράσει την εταιρία του κάποια χρόνια πριν. Και οι 2 είναι Class A ενισχυτές με 6V6 λάμπες, οι οποίες μπορούν να αντικατασταθούν και με 6L6. Και οι 2 διαθέτουν spring reverb ενώ ο 20αρης έχει και tremolo. Oι τιμές τους σε δολλάρια είναι $1,499 και $1,799 ? Falcon 5 Falcon 20

Για μένα, No.? Το γιατί θα σας το αναλύσει στο παρακάτω βίντεο ο φίλος μου ο Scott.

Έκανα ένα τεστ με τη Les Paul. Ποιο ταίριαζε καλύτερα; Και τα 2 επάνω στο Full-Drive 3. IMG_1676.mov

Μιας και έχω και τα δύο σετ πάνω σε κιθάρα, είπα να κάνω μια μίνι παρουσίαση/συγκριτικό. Οι Lace sensors gold της δοκιμής χρονολογούνται κοντά στο 1990, και το αναφέρω διότι οι σημερινοί έχουν διαφορετική σχεδίαση και λίγο διαφορετικό ήχο (βάσει σχολίων χρηστών). Πρόκειται για μονοπήνιους μαγνήτες, όπου το πηνίο περιβάλλεται από μεταλλικά "φράγματα", τα οποία περιορίζουν τις ηλεκτρομαγνητικές παρεμβολές, δηλαδή το κλασικό hum. Λόγω αυτού του σχεδιασμού υπάρχει έντονη συγκέντρωση μαγνητικού πεδίου, με όφελος τη χρήση πιο αδύναμων μαγνητών εσωτερικά. Το αποτέλεσμα είναι να μπορούμε να πλησιάσουμε τον lace sensor κοντά στην χορδή, χωρίς να έχουμε έντονο φαινόμενο string pull. Έχουν αρκετά low output (5,6Kohm) και ηχητικά είναι πολύ κοντά σε ένα τυπικό σετ στρατ (μοιάζουν κάπως με τους fat 60s). Είναι αρκετά bright, σχεδόν όσο ένας bright true single coil και οι μεσαίες θέσεις βγάζουν την επιθυμητή στρατίλα. Ο ήχος, γενικότερα, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί στρογγυλός, ραφιναρισμένος, χωρίς την αγριάδα και το έντονο γρέζι του κλασικού μονού. Έχουν τον δικό τους ήχο, αλλά παραμένει ήχος στρατ. Επίσης, καθαρίζουν υποδειγματικά με το κλείσιμο του vol και έχουν όλη τη δυναμική ενός μονού. Οι Lace sensors είναι μια πολύ καλή εναλλακτική για κάποιον που θέλει πεντακάθαρο, glassy ήχο, χωρίς θόρυβο. Σε πρόβες που τους χρησιμοποίησα, μου δίδουν καλύτερο ήχο, με μεγαλύτερη ευκολία σε σχέση με κλασικούς μονούς. cleanish laceclean.mp3 dirty lace dirty.mp3 Οι Samarium Cobalt Noiseless χρονολογούνται γύρω στα μέσα 2000. Σχεδιάστηκαν από τον Bill Lawrence, εχουν παρόμοια σχεδίαση με τους vintage noiseless, με την βασική διαφορά ότι προτιμήθηκε ο πιο ισχυρός samarium cobalt μαγνήτης, παρά τον κλασικό alnico 5. To output τους είναι Neck 6,5Kohm, Middle 6,5 Kohm, και bridge 11,5 Kohm. Ο τελευταίος, παρότι με πολύ μεγαλύτερο output είναι απόλυτα ισορροπημένος με τους άλλους δύο, σαν ένταση και eq (δίδει απλώς λίγο παραπάνω distortion). Ηχητικά, o SCN είναι medium gain, με αρκετό παραπάνω output συγκριτικά με τους lace sensors. Σαν χροιά θυμιζει λίγο τους custom 69, αλλά είναι αρκετά πιο σκοτεινός. Έχει γεμάτο και ισορροπημένο ήχο, έχει χαρακτήρα στρατ σε μεγάλο βαθμό, όσο τον βοηθά το γεγονός ότι πρόκειται -ουσιαστικά- για humbucker με κάθετη διάταξη. Οι θέσεις 2 και 4 είναι, θα έλεγα, το αδύνατό του σημείο, καθώς είναι αδύναμες, χωρίς χαρακτήρα. Το δυνατό του σημείο είναι 100% noise free χαρακτηριστό του. Όσο gain και να δώσω, όσα πετάλια και να στακάρω, όσα καφριλίκια κι εάν το κάνω, λες και υπάρχει noise gate (δεν ακούγεται κιχ). Καθαρίζουν πολύ καλά με το κλείσιμο του vol, και δεν είναι τόσο δυναμικοί στο παίξιμο όσοι οι lace sensors. Οι samarium cobalt noiseless είναι μια καλή εναλλακτική για κάποιον που θέλει να παίζει ένα ευρύ φασμα μουσικής, με έμφαση σε μπλουζ και ροκ. Σηκώνουν πάρα πολύ gain, δεν βγάζουν έντονη στρατίλα και αυτό είναι πλεονέκτημα για κάποιες περιπτώσεις. cleanish scnclean.mp3 dirty scndirty.mp3 Έχω και τους κεραμικούς hot noiseless, αλλά δεν τους συμπεριέλαβα στο τεστ, διότι τους αντικατέστησα με τους black rose. Εν συντομία, οι hot noiseless είναι εξαιρετικοί. Βγάζουν έντονη στρατίλα, είναι πιο hot από τους SCN, και οι θέσεις 2 και 4 είναι εξαιρετικές και με χαρακτήρα. Είναι αρκετά δυναμικοί στην πένα, έχουν αρκετό μπασο και ισορροπημένα πρίμα, αλλά δεν καθαρίζουν καθόλου με ρίξιμο του vol. Ίσως ο,τι χειρότερο έχω ακούσει σε καθάρισμα. Κάποια στιγμή θα δοκιμάσω και με treble bleed.

Φυσικα, οπως εδω, φουλ γκαζια ή απλα ροκ ντραιβ

Σε ευχαριστώ για την ενημέρωση.

Για αλλο λογο ειχε γραφτει αλλα ας προσθεσω κι αυτο ως δειγμα για gold lace sensors Να αναφερω μονο οτι ειναι τελειως clean η φαση. Εγω παντα βαζω always on booster, (εδω οχι) και τα καθαρα τα παιρνω με vol pot cut (εχοντας treble bleed) με αποτελεσμα να κλωτσανε αρκετα οι μαγνητες. Εδω μου φαινονται ψοφιοι οι lace αντιθετα με τους van zandt (που εκ κατασκευης ειναι πιο Hot κι απο texas special)

Tο μπουκωμα που βγαζει οταν παει Μι και στην αμεσως επομενη φραση πριν το κλεισιμο (00.15"), μονο με Fuzz (και κομμενο vol pot με Treble bleed) εγω παντως βγαζω αυτη τη χροια. Με τι επαιζε και υπεροδηγησε τον ενισχυτη τοσο πολυ και με τοσο "αρρωστα" μπασο ηχο?

Δεν έχω ανεβάσει ποτέ και μια και είμαι θαμώνας τον τελευταίο καιρό νομίζω ότι πρέπει να δώσω ένα δείγμα. Είναι χαμηλογραμμένο, δυναμώστε λίγο για να το ακούσετε Agios - Evil Of Mine.mp3

Το παίξιμο σου είναι μια χαρά αλλά ο ήχος χάλια.Οπως είπε και gk από πάνω τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ.Με μια κάρτα ήχου των 50-100 ευρώ και ένα δωρεάν daw μπορείς να γράψεις σε επίπεδο studio και να προσθέσεις από πάνω οτι θες.

Πρεπει να ηταν πολυ μπροστα ο EC το 1966 για να παραπονιεται στον Mayall καθως γραφανε το αλμπουμ οτι εχει μπουχτησει με τα "boutique" και δε θελει να ακουγεται σαν "αλγοριθμος", "λες και μολις ανοιξε το pc του". ? (Οχι οτι εχει καμια σημασια, αλλα αυτο το quote φαινεται να ειναι του Μποναμασα, συνεχιστε).

Ένα κλιπάκι με την αγαπημένη μου στρατ με τους Black Rose και ενισχυτή Neural DSP - TKI II.

Αρχίζω το κάπνισμα...

ναι αλλα αΦτος παιζει με vintage amps, δεν πιανεται. ?

Έχουνε βγει στο site της Gibson όπου αναφέρονται πλήρη χαρακτηριστικά Falcon 5 Falcon 20

Φανταζομαι ότι τώρα είναι όλα πιο εύκολα σε σχέση με πριν 15 χρόνια. Γραφε και ανέβαζε!

Δεν μπορώ να καταλάβω τι ισχυρίζονται ότι βρήκαν τη στιγμή που το ίντερνετ είναι γεμάτο με σχέδια ενισχυτών (μαζι με αυτων της gibson). Οι ενισχυτές έχουν ενδιαφέρον για μεγάλη μερίδα μουσικών που παίζουν σε μικρές σκηνές (που είναι η μεγάλη πλειοψηφία), και ακούγονται ωραία από τα βίντεο. Όντως είναι και ωραίοι εμφανισιακά αλλά στην τιμή που ανακοινώνουν δεν είναι και deal breaker...

Midi Out στο ένα, MIDI In στο άλλο, και τα δύο στο ίδιο MIDI κανάλι το οποίο θα διαλέξεις μέσα από τα μενού των δύο οργάνων. Το ποιο syhth θα οδηγεί ποιο θα το αποφασίσεις εσύ. Για την σύνδεση τώρα με pc και με κάποιο DAW να υποθέσω, θα πρέπει να ανατρέξεις στο manual του συγκεκριμένου DAW και να δεις τα MIDI settings που πρέπει να πειράξεις.

Κι αυτά τα υπέροχα πόδια;

Kαι τα 2 μου άρεσαν. Θα χώραγαν άνετα στο pedalboard. Αλλά πιο πολύ μου άρεσε ο Rivera. ΥΓ Φόρα κανένα πανταλόνι την επόμενη φορά

Εγω θελω το μπλουζακι, την παντοφλα την χαριζω στον @Spyros Delta

Χάσμα γενεών... ? Ο Σουηδός- ένας είναι ο Σουηδός και το OD του. ?

Στα παραπάνω κλιπ lace sensor με διαφορά σε ευκρίνεια και ατάκα στα καθαρά αλλά και στα βρώμικα

Θα συμφωνήσω με τους προηγούμενους ότι ο ήχος με το bad monkey είναι πιο γεμάτος αλλά το άλλο κόβει πιο καλά

Ε ναι. Εχει απο μονο του low high cut filters.

Έχω παρόμοιο θέμα Αλί μου. Υπάρχει μεγάλη απόσταση μεταξύ του πού θα ήθελε να είναι ο δάσκαλος και πού είναι ο μαθητής. Αυτό δημιουργεί μια αίσθηση "βουνού", η οποία σε ορισμένους ανθρώπους λειτουργεί ως κίνητρο, αλλά σε μένα είναι αποτρεπτικός παράγοντας. Πόσα χρόνια έχουν χαθεί, τι διαφορετικές επιλογές μπορούσαν να έχουν γίνει, γιατί δεν ασχολήθηκα με το τάδε, κλπ. Η επίγνωση του τι υπάρχει εκεί έξω και τι τελικά ξέρω είναι κάτι που με κρατάει πίσω ακόμα και τώρα. Δουλεύω με τον εαυτό μου πνευματικά για να το προσπεράσω αυτό, αλλά έβλεπα ότι μόνος μου δε θα πάω πολύ μακριά. Για αυτό το λόγο έψαξα και βρήκα δάσκαλο, για να έχω κάποιον με διαφορετικό perspective, να μου βάλει ένα πρόγραμμα, να κάνει το βουνό να φαίνεται μικρότερο. Έχω μια λίστα τεράστια με πράγματα που θα ήθελα να κάνω στη ζωή σχετικά με τη μουσική, αλλά στην τελική όλα είναι ένα βήμα τη φορά. Το θέμα performing έχει πάει στην άκρη προς το παρόν, γιατί όσο μεγαλώνω τόσο πιο εσωστρεφής γίνομαι. Μικρότερος έπαιζα, αλλά είχα άγνοια κινδύνου και αυτιά που δεν ακούγανε. Τώρα που τα αυτιά ακούνε λίγο παραπάνω, εστιάζω στο να μπορέσω να κάνω το "κεφάλι->χαρτί" πιο εύκολα, πιο άκοπα. Ας γεμίσει πρώτα το χαρτί και βλέπουμε μετά πώς θα γίνει η επικοινωνία του αποτελέσματος με κάποιον τρίτο.

Στη δική μου περίπτωση, το δίπτυχο δεν είναι μαθητής-δάσκαλος αλλά ερμηνευτής-ακροατής. Η διαφορά είναι ότι ο ακροατής δε σου λέει τι πρέπει να κάνεις. Ακούει και κρίνει και από εκεί και πέρα είναι δικό σου θέμα, αν η κριτική δεν ήταν καλή, τι δρόμο πρέπει να ακολουθήσεις για να τον ικανοποιήσεις. Ο εσωτερικός ακροατής είναι πολύ συχνά αδίστακτος και βάζει τον πήχυ σε δυσθεώρητα ύψη. Ο ερμηνευτής αντιστοίχως, έρχεται συχνά στη θέση να πρέπει να επιφέρει μια ισορροπία. Δηλαδή να πει στον ακροατή "Κοίταξε να δεις, αυτό που ζητάς μου είναι αδύνατο και για να σου πω την αλήθεια, δεν ξέρω αν καν υπάρχει. Αυτό που ακούς έφτυσα αίμα για να το πετύχω και αν δε σου κάνει, το πρόβλημα είσαι κυρίως εσύ." Ενώ άλλες φορές ο εσωτερικός διάλογος είναι από την άλλη. Π.χ. μιλάει ο ακροατής και λέει "Αυτό που έπαιξες είναι κατώτερο και των περιστάσεων και των δυνατοτήτων σου. Μην κοροϊδεύεσαι ότι κάτι έκανες." Γενικά αυτοί οι εσωτερικοί διάλογοι μπορεί να είναι βασανιστικοί και εκεί έρχεται συχνά η γνώμη του κοινού και ξεκαθαρίζει τα πράγματα προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Γι' αυτό λέω εγώ, είναι σημαντική η δημοσιοποίηση των πονημάτων γιατί αλλιώς μπορεί κανείς να μπλεχτεί σε έναν λαβύρινθο εσωστρέφειας από τον οποίο είναι συχνά αδύνατο να ξεφύγει.

Άκουσα πρόσφατα το The light at the edge of the world από τον John McLaughlin...(82 ο δάσκαλος πια!!!) Αφού το άκουγα όλη μέρα, σκέφτηκα ότι η σύνθεση είναι πολύ "απλοϊκή" για τον John....πιο πολύ για Carlos μου έφερνε... Άρχισα να ψάχνω και βρήκα μία version που παίζει ο γιος του Carlos - Salvador - με το γιο του Coltraine - Ravi - Mετά βρήκα τον ίδιο τον Carlos ...αλλά...η πρωτότυπη σύνθεση είναι του Ιταλού Piero Piccioni το 1971 για ένα έργο με τους Kirk Douglas, Yul Brynner... ...αλλά...τη πρώτη smooth διασκευή την έκανε ο Pharoah Sanders το 1987!!!! ...απίστευτη η ανθρώπινη δημιουργική διαδικασία!

Μερικές σκέψεις μου τηλεγραφικά. Η πίστη στη μουσική βρίσκεται στην αρχή και καθορίζει όσα έπονται. Κάθε ειλικρινής και αφοσιωμένος μουσικός θα νοιώθει πάντα μαθητής. "Τα πάντα ρεί", κάθε μέρα είναι διαφορετική σε όσα παίζεις ή ακούς. Η εμβάθυνση και η γνώση γενικότερα καλλιεργεί αισθητική και κριτική ικανότητα, βοηθάει να γνωρίζεις ποιός είσαι και τι μπορείς να κάνεις, να σέβεσαι τον εαυτό σου αλλά να μην παραμυθιάζεσαι. Οι έννοιες καλύτερος/χειρότερος αφορούν κυρίως ΜΜΕ και παρεΪστικες χαλαρές κουβέντες. Κυρίαρχο στην τέχνη είναι αν και τι έχεις να πεις, το μέσο και η υψηλή τεχνική δεν είναι προαπαιτούμενα.

Να πούμε βέβαια ότι ένα αρνητικό αντίκτυπο όλων αυτών των μεγάλων μουσικών που ήταν αυτοδίδακτοι είναι ότι γενιές και γενιές πιτσιρικάδων θεώρησαν και θεωρούν ότι η μουσική δε χρειάζεται εκπαίδευση γιατί "ο Χέντριξ δεν ήξερε θεωρία". Η απάντηση είναι βέβαια ότι αν πιστεύεις ότι έχεις το ταλέντο του Χέντριξ, προχώρα χωρίς μουσική εκπαίδευση, μια χαρά θα τα πας.