Πίνακας συμμετοχής

Άλλαξε τα σφουγγαράκια.

Μεγειες! Να την χαρεις. Α και αν κανεις το κολπο με το rosin που σου ειπε ο SF, ξυσε πρωτα την επιφανεια του φρεσκου rosin cake με κανα κλειδι, κερμα ή κατι αντιστοιχο, γιατι αλλιως θα φας τα νιατα σου να τριβεις.

Ε ναι. Αλλωστε, το μεγαλο πλεονεκτημα του ψηφιακου ηχου δεν ειναι οτι επιτρεπει το θηριωδες RMS. Το μεγαλο του πλεονεκτημα ειναι ο πολυ χαμηλος του θορυβος, που επιτρεπει να εχουμε μεγαλη δυναμικη περιοχη. Οταν ομως μιλαμε για κοντρες του ποιος την εχει μεγαλυτερη ( τη μεση σταθμη ), καταληγουμε ακομα και με υποβαθμισμενο ηχο στο βωμο της αυτης κοντρας. Δεν πειραζει, ετσι και αλλιως οσο αφορα το μεσο επιπεδο, ακομα και ετσι ο ηχος των καινουργιων παραγωγων ειναι πολυ καλος, το περιεχομενο ειναι που ειναι χαλια.

ε δεν είναι έτσι. Υπάρχει κι αυτό που λέγεται δυναμική περιοχή. Δεν μπορεί ένα φλάουτο να ακούγεται σαν ένα κρεσέντο

Μια ΜΕ50 που είχα ήταν σούπερ.

Α ρε Boss τους πήρες τα εσωβράκια.

Αν είναι να κάνουμε όλα αυτά καλύτερα να πάρουμε τέλε.

Καλορίζικη, αδερφέ. Μου τρέχουν τα σάλια ασούμε. Υγ: αν ανταλλαζεις με Telecaster πες ???

Κάναμε μια ανταλλαγή με τον σύντροφο κομμουνιστή @matawan ,του έδωσα μια λαϊκη Yamaha AS2000S και μου έδωκε την....αηδία του καπιταλιΖμου.... GRETSCH Silver Falcon. Τι να κάμω?? ΑΓΑΠΩ Gretsch Έτσι απέκτησαν παρέα και οι προηγούμενες γιατί παραπονιοΝτουστασανε μοναχες ?

Καλησπέρα,είπα να ανεβάσω κάποιες φωτογραφίες απο την τελευταία μου κατασκευή,καθώς και κάποια βίντεο στο άμεσο μέλλον για ηχητικό δείγμα. Τα specs είναι σώμα-λευκό και καφέ μαόνι καπάκι wenge και poplar burl λαιμός 9 piece 3x maple,2x wenge,4x carbon layers κατασκευή neckthrough ταστιέρα macasar ebony κλειδιά graphtech ratio tuners γέφυρα βάση wenge με ebony saddle nut ebony χορδές απο ηλ.κοντραμπάσο (ghs crossovers) string through body fretless με side lines ηλεκτρικά bartolini quad-coil XXM-45 (series/neck coil) piezo bridge bartolini HR4.6j/918FL preamp και buffer για το piezo το MPB2kit/918 όλα στα 18V φινίρισμα high gloss body-headstock,matte neck

Προειδοποίηση. Ακολουθεί σεντόνι. Τα links είναι μετά το σεντόνι. Ήρθε η ώρα να παρουσιάσω κάτι που ήθελα πολύ καιρό να το κάνω και το «σχεδίαζα» επίσης για πολύ καιρό από τη στιγμή που μου μπήκε η ιδέα, δηλαδή περίπου πριν 4-5 χρόνια. To Tarkus είναι το 2οstudio album των ELP και κυκλοφόρησε το 1971, και ένα χρόνο αργότερα και στην Ελλάδα. Το ομώνυμο κομμάτι καλύπτει όλη την πρώτη πλευρά του δίσκου, διαρκεί 20 λεπτά και περιλαμβάνει 8 μέρη. Με επιρροές από κλασικούς όπως ο Bartok και ο Stravinsky, ο Keith Emerson εφτιαξε ένα σύνθετο κομμάτι με συνεχείς εναλλαγές στους ρυθμούς και το τέμπο που ως επί το πλείστον είναι μονοί, ενώ το μεγαλύτερο μέρος είναι γραμμένο με εμφαση σε sus4 ή sus2 συγχορδίες. Το έργο έχει μεταγραφεί για συμφωνική ορχήστρα και έχει παρουσιαστεί ζωντανά στη μορφή αυτή σε συναυλίες στην Ιαπωνία και έχει κυκλοφορήσει σε δίσκο για το κλασικό ρεπερτόριο. Ηχογράφησα τον δίσκο για πρώτη φορά γύρω στα 15 απο το ράδιο σε κασέτα και τον αγόρασα λίγο μετά και από τότε μου έκανε εντύπωση η πολυπλοκότητα της σύνθεσης, καθώς ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι αυτή η μουσική παίζεται από απλούς ανθρώπους και πολύ περισσότερο οτι θα μπορούσε να παιχτεί κάποτε από μένα. Η μουσική αυτή δεν θύμιζε τίποτα συνηθισμένο ούτε από αρμονία ούτε από χρόνο, όμως ήταν ένα παράξενο ελκυστικό άκουσμα που σε ωθούσε να πιάσεις ένα όργανο (αν είχες) για να το παρατήσεις μερικά μόνο δευτερόλεπτα αργότερα βαθύτατα απογοητευμένος. Τα τελευταία χρόνια άρχισα να πλησιάζω το έργο και κάποια στιγμή μπήκε στο μυαλό μου ότι ίσως θα μπορούσα να το παίξω στην πλήρη του μορφή, αντικαθιστώντας όλα τα μέρη, είτε παίζονται από πλήκτρα είτε έγχορδα, με κιθάρες, χαλαρά και με την ησυχία μου. Ετσι στην αρχή του χρόνου έδωσα στον εαυτό μου ένα χρόνο περίπου προθεσμία ώστε να μπορώ να το ολοκληρώσω μέσα στην επέτειο των 50 χρόνων από την παρουσίασή του δηλαδή εντός του 2021. Το εγχείρημα ήταν υπερβολικά δύσκολο και αποφάσισα να προσπαθήσω όσο μπορώ και ό,τι καταφέρω τελικά, με την βοήθεια ενός DAW. Στο διαδίκτυο υπάρχουν αρκετά video μουσικών που έχουν κάνει γι αυτό covers, αλλά στην συντριπτική πλειονότητα είναι με πλήκτρα και όποιος προσπάθησε με κιθάρα συνήθως παίζει ένα μικρό μόνο απόσπασμα. Ξεκίνησα μαζεύοντας υλικό. Μετά από εξαντλητικό ψάξιμο στο διαδίκτυο μπόρεσα και βρήκα την βασική παρτιτούρα (κύριο όργανο - συνήθως B3, πιάνο και μπάσο ή θέμα φωνής). 35 σελίδες μόνο μια από αυτές (χωρίς τα σόλο) που και πάλι ήταν ένα απλό βοήθημα (αν και τελικά ευαγγέλιο) για κάποιον που μόλις συλλαβίζει στο διάβασμα. Βασικό ερώτημα ήταν αν στο τελικό αποτέλεσμα θα είχα τύμπανα ή όχι. Η πρώτη σκέψη ήταν όχι, διότι θα ήταν αδύνατος ο προγραμματισμός τους από έναν άσχετο. Μετά από ψάξιμο βρήκα στο διαδίκτυο κάποια midi αρχεία που είχαν σχεδόν όλα τα όργανα και τα τύμπανα σε κάποιο βαθμό, και λέω σε κάποιο βαθμό, διότι ενώ φαινομενικά υπήρχαν τα πάντα, σε καίρια σημεία ήταν εντελώς απλοϊκά, υπήρχαν πολλές ελλείψεις εδώ και εκεί, μέρη κενά ή ακόμα χειρότερα, πολλά λάθη και γεμίσματα από διάφορα επαναλαμβανόμενα μέρη. Παρ όλα αυτά το θεώρησα ένα ικανοποιητικό αρχικό βοήθημα και ξεκίνησα να το μεταφέρω στο Cubase χωρίς πολλές προσδοκίες και χωρίς να ξεχνάω ποτέ την ιδέα να μην υπάρχουν καθόλου τύμπανα. Αρχικά μετρήθηκαν τα bpm, και φορτώθηκε το midi. Διορθώθηκαν τα λάθη στο σχεδόν ημιτελές midi και ευθυγραμμίστηκαν όλα τα midi tracks (περίπου 10, όσα πάνω κάτω χρησιμοποίησαν οι ELP στο στούντιο). Από την παρτιτούρα έβαλα tempo track και όρισα σε κάθε μέτρο το ανάλογο tempo καθώς και τις ράμπες-αλλαγές των bpm, που υπήρχαν μεταξύ των μερών. Μετά έγινε import το κανονικό κομμάτι σε wav, σε ένα track, και μετά από πολύ κόπο εφαρμόζοντας τεχνικές time warp το έφερα σε πλήρη ταύτιση με το click track. Αυτό ήταν ένα πολύ δύσκολο αλλά απαραίτητο εγχείρημα, διότι αφ ενός παρ όλο που ο Palmer σε όλο το δίσκο είναι σχεδόν μετρονόμος, έπρεπε να συγχρονιστεί απόλυτα το original track με το midi διότι πολλά μέρη έπρεπε να βγούν με το αυτί. Στο σύνολο έφτασα να έχω 690 μέτρα πυκνής μουσικής που εκτείνεται από τα 30 έως τα 210 bpm και από τα συνηθισμένα 5/4 και 9/4 στα 12/8 και 13/8. Απο το σημείο εκείνο άρχισε ο γολγοθάς. Για κάθε όργανο, (δηλαδή διάφορα Β3, πιάνο, σύνθι, κιθάρες ακουστικές ηλεκτρικές, μπάσο, φωνή), που έχει ρόλο έπρεπε να γίνει επιλογή πόσα και ποιά όργανα θα παιχτούν με κιθάρες ώστε να υπάρχει οικονομία αλλά και βγαίνει ο χαρακτήρας του έργου. Σ αυτό που έφτιαξα δεν υπάρχει κανένα άλλο όργανο εκτός από κιθάρες και midi drums. Διάλεξα ποιό όργανο θα παιχτεί με τί κιθάρα και ήχο-εφε, έβαλα κάτω την παρτιτούρα και ξεκίνησα μέτρο μέτρο. Φυσικά δεν θα ισχυριστώ με κανένα τρόπο ότι μπόρεσα ή μπορώ ακόμα και τώρα να παίξω αυτά τα πράγματα. Ιδίως τα δυσκολότερα στον δίσκο, δηλαδή τα πλήκτρα, που αφ ενός ασχολήθηκα μαζί τους κάποια περίοδο μόνο και αφ ετέρου παίζονται από τον Keith Emerson. Αρκέστηκα στο να χωρίζω τα μέρη σε μικρότερα που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν βατά και τα έπαιζα εξαντλητικά μέχρι να τα κάνω κτήμα μου και να έχω το επιθυμητό αποτέλεσμα. Εγιναν πολλαπλά takes και έπεσε τεράστιο editing. Με τα καθαρά κιθαριστικά μέρη τα πράγματα ήταν πιό εύκολα και τα έβγαλα όλα με το αυτί. Γενικά θα έλεγα ότι το όλο project δεν ήταν για μένα τόσο εκτελεστικό όσο «παραγωγικό»και «ηχοληπτικό» και μόνο ως τέτοιο είμαι ευχαριστημένος από την επίδοσή μου. Μια τεράστια εργασία, εξάσκηση και περαιτέρω εκμάθηση των τεχνικών ψηφιακής ηχογράφησης. Σημαντικές ήταν οι προκλήσεις να προσομοιάσω με τις κιθάρες χαρακτηριστικά σημεία του έργου όπως τα mellotron χωροδιακά portamento στην αρχή, ή τη χροια του mini moog. Ξόδεψα άπειρες ώρες στο διαδίκτυο και σε φόρουμ ψάχνοντας για λύσεις. Επίσης να δώσω τον χαρακτήρα από τα διάφορα phasing/flanging/panning/reverse effects στα τύμπανα όπου υπήρχαν, τα marching drums με το reverb στο τέλος, τα gong, τα φωνητικά, το doubling κλπ. Για άλλη μια φορά τονίζω ότι δεν υπάρχει πουθενά πλήκτρο, sampled ή midi όργανο, εκτός από τα τύμπανα. Για την ιστορία χρησιμοποίησα σχεδόν σε ποσοστό 50% την dot με τον benedetto, σε 15% την deluxe, 30% την tele με τους Bill Lawrence και 5% την Brent Mason. Επίσης την Ovation και το ΗΒ τετράχορδο μπασάκι. Εφέ σχεδόν παντού S-gear. Ο τρόπος σύνθεσης του Emerson είναι ιδιαίτερα πολύπλοκος και τα μέρη, ακόμα και σε αποσπάσματα λίγων μέτρων, είναι ιδιαίτερα στρυφνά, καθώς επέλεξα την απλοϊκή λύση της αντιγραφής και όχι προσαρμογής νότα νότα μουσικής για πλήκτρα σε κιθάρα, και διότι ουσιαστικά δεν παίζονται όπως είναι με κιθάρα, τουλάχιστον από απλό παίκτη όπως εγώ. Τα διαστήματα είναι ιδιαίτερα αλλόκοτα και μεγάλα, και σχεδόν πάντα ή έκταση της κιθάρας δεν καλύπτει το μέρος για το αντίστοιχο πληκτροφόρο όργανο. Ετσι κάποιες φορές είτε έπρεπε να γίνει αλλαγή (δηλαδή επικάλυψη) οκτάβας, ή να μοιραστούν πολύ χαμηλά περάσματα με το μπάσο (άλλωστε κάποιες φορές το επιβάλλει η παρτιτούρα) ή σε ακόμα πιό δύσκολα σημεία να καταφύγω σε scordatura (δηλ διαφορετικό κούρδισμα σε κάποιες χορδές) ώστε να είναι δυνατόν να παιχτούν κάποια ακόρντα. Σε κάποια μέρη η ψηλότερη νότα ήταν F# ή G μετά το 24ο τάστο ή και C κάτω από την χαμηλή E. Πάντως ακόμα και μικρές παρεες από νότες ήταν πολύ δύσκολο να παιχτούν, ιδίως σε σόλα του Emerson όπου χρησιμοποιεί κατα κόρον αλλοιώσεις και αναιρέσεις. Άλλες φορές πάλι παίζει με το Β3 ή το πιάνο clusters από διαδοχικές νότες, δυό ή και τρεις μαζί, κάτι πρακτικά αδύνατον σε κιθάρα, αλλά τόσο απαραίτητο για να βγει ο χαρακτήρας του έργου. Τέλος ο πολύ γρήγορος ρυθμός και η ανάγκη να ακουστούν καθαρά τα μεγάλα διαστήματα σε 16α ή 32α σχεδόν ακυρώνουν τον χαρακτήρα του οργάνου. Ετσι έπρεπε να ψάξω να βρω τρόπους να έχει η κιθάρα άλλοτε διάρκεια, άλλοτε όχι, άλλοτε καθαρό ήχο ή άλλοτε να τονίζεται ο κρουστικός χαρακτήρας. Εν ολίγοις κατέφυγα σε every trick in the book και όχι μόνο, έχοντας ως σκοπό να ακουστεί το έργο με ήχο κιθάρας σε μια «ουτοπική άρτια ηχογράφηση». Αν κάποια στιγμή βρεθούν κάποιοι να παρουσιάσουν κάτι τέτοιο ζωντανά σίγουρα θα πρέπει να ακολουθήσουν άλλο δρόμο και να προσαρμόσουν τα μέρη για κιθάρα, κάτι που δεν έκανα διότι ούτε γνώσεις, ούτε υπομονή, ούτε χρόνο είχα. Ήθελα να «περπατήσω» κάθε λεπτομέρεια του έργου με κιθάρα, να την κάνω κτήμα μου και να την βγάλω προς τα έξω. Η παρτιτούρα ήταν απαραίτητη (χωρίς αυτη δεν θα γινόταν τίποτα) αλλά και τα midi βοήθησαν αν και έπρεπε να διορθώσω αρκετά πράγματα που ήταν λάθος σε σχέση με την παρτιτούρα. Ευτυχώς μετά από τόσα χρόνια που γνωρίζω το κομμάτι έχει μπει στο πετσί μου, οπότε τα λάθη τα μυριζόμουν αμέσως. Φυσικά κάθε λάθος ψαχνόταν εξαντλητικά ώστε να επαληθεύσω ότι η παρτιτούρα ήταν λάθος, ενώ άλλες φορές επί ώρες προσπαθούσα να καταλάβω τι νότες έπαιζε ένα όργανο, που δεν ήταν στην παρτιτούρα, ή να αποφασίσω με τί να γεμίσω ένα μέρος πλήκτρων με το υποσύνολο της κιθάρας όταν στο μέρος που ακούγονταν μπορεί και να υπήρχαν 3 ή 4 διαδοχικές νότες. Για κάθε σημείο που ηχογραφούσα διάλεγα και έκανα καταγραφή οργάνου, μαγνήτη, ρύθμισης και ηχογραφούσα πάντα dry και di, ώστε μετά να προσθέσω εφέ, αλλά και να επανέλθω με διορθώσεις. Επίσης διάλεγα τη σωστή (αλλά και πιό βολική) θέση στην κιθάρα που θα ήταν δυνατόν να παιχτεί το μέρος που ηχογραφούσα και εννοείται πάντα κούρδιζα τοπικά ώστε να μην υπάρχει θέμα intonation όταν υπήρχαν μεγάλα διαστήματα. Επίσης μέσα στο ίδιο το σόλο, συχνά έπρεπε να γίνει αλλαγή θέσης για να μπορέσει να παιχτεί κάτι, με αποτέλεσμα σε κάποια διαδοχικά σημεία να ακούγεται τυλιχτή σολ χορδή αντί απλή σι, που γίνεται αμέσως αντιληπτό από μουσικούς τουλάχιστον. Στις παρτιτούρες δυστυχώς δεν υπήρχαν τρια μεγάλα σόλο Β3 που ήταν αδύνατον να παιχτούν με το αυτί. Το ένα βρέθηκε αργότερα σε μια διαφορετική παρτιτούρα, το άλλο υπήρχε με κάποια λάθη και κενά στο midi και βγήκε άκρη βλέποντας κάποιον που το έπαιζε στα πλήκτρα σε βίντεο και το τρίτο που είναι αυτοσχεδιασμός B3 και τύμπανα δεν παίζεται πουθενά και ακόμα και στην μεταγραφή του έργου για συμφωνική ορχήστρα έχει περικοπεί σχεδόν στο μισό. Τα μέρη που έχουν μεταγραφεί εντοπίστηκαν πριν λίγο καιρό σε μια on line παρτιτούρα της κακιάς ώρας, μια άλλη αγοράστηκε μέσω συνδρομής σε σχετικό site, ενώ για την ακουστική αποκρυπτογράφηση χρησιμοποίησα την επανέκδοση του 2012 που περιέχει το 5.1 mix του Steven Wilson. Στο τέλος αποφάσισα να τολμήσω και να συμπεριλάβω και τον αυτοσχεδιασμό τύμπανα/Β3 για τα τύμπανα με το αυτί και τις κιθάρες από την παρτιτούρα. Αναγκάστηκα να ντουμπλάρω αρκετές κιθάρες και μπάσο ώστε να πλησιάσω αίσθηση Β3. Το αποτέλεσμα με τις αδυναμίες του τα λέει όλα, αλλά έπρεπε να συμπεριληφθεί. Φυσικά τα προβλήματα δεν περιορίζονταν εκεί, καθώς τα όργανα στον δίσκο μαζί με τα overdubs, είναι πολύ περισσότερα από όσα υπάρχουν στην παρτιτούρα και στα midi που βρήκα. Εκεί χρειάστηκε και περισσότερη μελέτη και σε κάποια σημεία αυτοσχεδιασμός. Τα σχετικά βατά μέρη ήταν οι ηλεκτρικές ....κιθάρες, οι ακουστικές, τα φωνητικά και κάποια σύνθι. Τα τύμπανα ήταν τεράστιο πρόβλημα επίσης, καθώς το midi είχε μια εντελώς βασική αίσθηση του κομματιού. Τελικά αναγκάστηκα να τα προγραμματίσω μόνος μου από το μηδέν ακούγοντας εξαντλητικά πίσω μπρος και παίζοντάς τα με τα pads στο midi keyboard και διορθώνοντας με το ποντίκι. Το όλο εγχείρημα είχε πολλές προκλήσεις αλλά και ωφέλη. Βασικά εξοικειώθηκα με όλα τα μέρη και αποκρυπτογράφησα όλα τα μυστικά τους και μπήκα στα βαθειά, εκτίμησα ακόμα περισσότερο και αναγνώρισα την αξία αυτού του έργου. Μπορεί να το ήξερα ακουστικά, αλλά άλλο είναι να βλέπεις τις ίδιες τις νότες και τη διαδοχή τους και το πως αναπτύσσει ο συνθέτης το έργο. Εκπαιδεύτηκα σημαντικά στην πειθαρχία στο παίξιμο για ηχογράφηση, κάτι πολύ σημαντικό όταν ανάψει το κόκκινο φως και πρέπει να παίξεις 15-20-30 νότες χωρίς να «χτυπήσει» καμιά. Επίσης μια ενδιαφέρουσα διαπίστωση ήταν ότι από την αρχή του χρόνου μέχρι το τέλος, πολλά μέρη που είχα ηχογραφήσει τον πρώτο καιρό έπρεπε να πεταχτούν στα σκουπίδια καθώς η διαφορά στην ποιότητα της εκτέλεσης ήταν εμφανής. Εκανα σημαντική πρόοδο στην ανάγνωση παρτιτούρας, κάτι που χρόνια παλευα περιστασιακά και τελικά αποδεικνύεται ότι μόνο με σκληρή μελέτη και με αυστηρό πρόγραμμα μπορείς να κάνεις έστω και μικρά βήματα. Τέλος μπήκα στα πολύ βαθειά του editing κυρίως, αλλά και άλλων τεχνικών της ψηφιακής ηχογράφησης. Για την ηχογράφηση χρησιμοποίησα every trick in the book που γνώριζα ή έμαθα στην πορεία, ενώ εξαντλητικές ήταν οι καθημερινές ακροάσεις. Κάθε πρωί με ξεκούραστο αυτί άκουγα ό,τι έφτιαξα την προηγούμενη αλλά και το σύνολο για σωστές στάθμες, eq, μετάβαση από μέρος σε μέρος, τύμπανα κλπ. Αυτό συνεχιζόταν όλη τη μέρα και πάλι από την αρχή την επόμενη. Οι σημειώσεις έφτασαν να γεμίσουν ένα τετράδιο και το κομμάτι τελικά έφτασε να έχει πάνω από 100 tracks και περίπου 20 εκδόσεις σωσμένες σε διάφορα στάδια. Θυμίζω ότι είναι μουσικό έργο που έπαιζαν οι ELP ως τρίο ΚΑΙ ζωντανά στη σκηνή – αυτό για να καταλάβει κανείς τι είδους γκρουπ ήταν. Τρία βασικά όργανα γι αυτούς Live, και στο στούντιο με overdubs και bouncing σε 8κάναλο σε διάστημα σχεδόν 10-12 ημερών και όλα αυτά πίσω στο 1971. Για μένα αντίστοιχα χρειάστηκε ένας χρόνος χαλαρά με ένα διάλειμα ενός δυο μηνών, σε one man show και κρατημένα tracks χωρίς bouncing για κάθε μέρος έτσι ώστε να μπορώ να διορθώνω μέχρι την τελευταία στιγμή. Βέβαια η επιλογή να είναι όλα τα όργανα κιθάρες περιόρισαν σημαντικά το συχνοτικό περιεχόμενο κάνοντας την διαδικασία της μείξης 100 tracks ακόμα πιό δύσκολη. Ήταν ένα project ζωής και ένα προσωπικό στοίχημα, ένα όνειρο που από την ηλικία των 15 φαίνονταν άπιαστο. Ενα ταξίδι που ο προορισμός δεν μετράει όσο οι εικόνες της διαδρομής. Μια εξαιρετικά δύσκολη, αγχώδης και ενδιαφέρουσα εμπειρία ίσως χωρίς αντίκρυσμα καθώς δεν περιμένω τίποτα από αυτό, δεν έχει την αξία μιας μεταγραφής του έργου ούτε περιμένω να βρω κοινό. Ήταν ένα πείσμα και ένα καπρίτσιο. Πολλές φορές έφτασα στο σημείο να μην τρώω, να μην κοιμάμαι, να μην μπορώ να ασχοληθώ με τίποτα άλλο κι από την άλλη να λέω, ως εδώ-τα παρατάω, ακόμα και μετά από 10 μήνες δουλειάς. Τόσο βουνό μου φαίνονταν. Αλλά με υπομονή και επιμονή συνέχιζα. Σίγουρα δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι μπορώ ακόμα και τώρα ανα πάσα στιγμή να ανοίξω την παρτιτούρα και να παίξω άψογα όλα τα μέρη, αλλά τουλάχιστον είχα την υπομονή να ολοκληρώσω την μεταφορά από πλήκτρα σε έγχορδα, ενός τεράστιου έργου και να μπορέσω να το κατανοήσω καλύτερα και γι αυτό και μόνο είμαι ικανοποιημένος. Όπως και να κατανοήσω την απελπισία του συνθέτη που δεν άντεξε στη σκέψη ότι κάποτε το έπαιζε και δεν θα μπορούσε πια ποτέ να το ξαναπαίξει και να δώσει τέλος στη ζωή του. Εδώ το βιντεάκι που έφτιαξα και εδώ το soundcloud αν κάποιος θέλει να μπει στο νόημα του έργου, ας δει καλύτερα βίντεο για να παρακολουθεί την παρτιτούρα

Κατά σειρά συχνότητας ακρόασης, από το νο.1 έως το νο.100.

Και milli vanili άκουσα και το lady marmalade από το Moulin Rouge και γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε χαααχαχχααχχαχα?

Το "Η ελληνική διαφήμιση της Amiga 500" όλα τα λεφτά...

Το trilogy φυσικα. Αλλα πιθανόν και Karn Evil 9. Αλλα δεν υπαρχει περιπτωση.

Νομίζω μόνο ο Λάκης μπορεί να μας διαφωτίσει περί υψηλής ραπτικής και όχι δεν εννοώ τον Γαβαλά?

https://www.in.gr/2023/12/14/greece/giorgos-tolios-pethane-o-ntramer-tou-thrylikou-sygkrotimatos-trypes/amp/ Κάπου εκεί στο Λύκειο, μεγάλη πόρωση το κομμάτι αυτό.

Το να τη φτιάξω είναι εύκολο, το δύσκολό είναι να διαλέξω 100 κομμάτια, αυτό θα πάρει ώρα και δεν υπάρχει λόγος. Ας μείνουμε στο "πχιοτική Jazz & Blues", παλιά και σύγχρονη.

Εμένα από ο,τι φαίνεται είναι κυρίως soundtracks.Παιζουν πολύ στο background όταν δουλεύω.

Ναι μπρε για death ρΩουκ draculator μιλάμε και metal trisatanator που παίζει ο @Alex Raptakis με εικοσαχορδες κιθάρες περασμένες από 43 ντιστορσιο και τουμπανα μΠυραβλους στα 230 bpm τι δυναμικές να έχεις εκεί...ζΝτουμπα το εκεί να μπιστηΞει.... ?

Άρα το κιθαρόνι στα δεξιά το πουλάνε περίπου €273. Το πανταλόνι στα αριστερά πάλι δεν θα μάθουμε ποτέ...?

Δυστυχως σημερα απεβιωσε ενας Ελληνας ντραμερ που μου αρεσε ανεκαθεν παρα πολυ και τον θεωρουσα εφαμιλλο πολλων ξενων μεγαθηριων.... https://www.cnn.gr/style/politismos/story/396408/pethane-o-giorgos-tolios-dramer-tou-sygkrotimatos-trypes

Αυριο κλείνουν δυο χρόνια. Πότε πέρασαν ούτε που κατάλαβα, και απο την άλλη μεριά η ζωή γύρω μου άλλαξε σε τόσα πολλά. Ίσως από τις πιο δημιουργικές και στοχευμένες περιόδους της ζωής μου, όσο και παράξενο μπορεί να φαίνεται σε κάποιους το να θελήσεις να κάνεις διασκευή σε μια μουσική 50 ετών, που δεν θέλει να ακούσει κανείς σήμερα. Παρ όλα αυτά, αφήστε με να ευλογήσω τα γένια μου και να το χαρώ για άλλη μια φορά, μια και όταν περνάει το ποντίκι από εκεί και το πατήσω φευγαλέα για μια δοκιμή, συνήθως μπορει να το ακούσω σε όλα του τα 20 λεπτά και να αναρωτιέμαι ξανά και ξανά πώς έκανα αυτό και πως έκανα εκείνο και σιγά σιγά να μην μπορώ κάν να θυμηθώ τίποτα εκτός το ότι το έκανα. Εκείνο που μένει για μένα τουλάχιστον είναι μια μουσική που φτιάχτηκε για μια εποχή που δεν υπάρχει πιά και όσο πρωτοποριακή και να ήταν τότε και σήμερα δυστυχώς δεν θα ξαναεπιστρέψει.

Το μάτι του καλλιτέχνη!

Όχι τη μέρα της γιορτής μου ήταν, το πρόσφορο νομίζω το πήρε η σύζυγος από ένα εκκλησάκι διπλά στο σπίτι όταν γυρναγε με τον μικρό από το σχολείο

Ε ναι δεν είναι και για κάθε μέρα αλλά έχω σύστημα και όπως κάθε σοβαρός μάγειρας, που δεν έχει υπηρέτη , πλένω όσο μαγειρεύω ?

Ευχαριστώ αδερφέ - λέω να μην ασχοληθώ με tele γιατί αν πέσω στα σκληρά δεν έχει γυρισμό. Αρχηγέ, ανατρίχιασα - λες και έβλεπα τη σιωπή των αμνών - δεν είναι για μένα αυτά - Ανταποδίδω τους χαιρετισμούς

Και εγώ παίζω στο -6. Μάλιστα είχα θέμα να το πάω τόσο ψηλά γιατί δεν ήξερα να χρησιμοποιώ σωστά τους Limiters. Όλες οι παραγωγές που έχω ακούσει (και δει με metrics) ήταν πάντα πολύ πιο δυνατές από το δικό μου αποτέλεσμα. Εν τέλει κατάλαβα ότι κανείς δεν ακολουθεί όντως το -14, γιατί πολύ απλά δε χρειάζεται, μιας και οι πλατφόρμες το κάνουν μόνες τους. Το θέμα είναι ότι αυτοί που στοχεύουν το -14, ουσιαστικά δεν κάνουν βέλτιστο limiting. Κατ εμέ, αν καταφέρεις να πας ένα κομμάτι στα -6 χωρίς να "ακούγεται" κομπρεσαρισμένο, τότε έχεις πετύχει το τέλειο μάστερ. Στο κάτω κάτω, δεν έχει νόημα το να στοχεύεις το -14 ή το -12. Καταρχάς, κάθε πλατφόρμα έχει διαφορετικό δείκτη. Αν βγει -12 (ή -6) και η πλατφόρμα θέλει -14, τότε απλά θα στο ρίξει, αλλά όχι σε ποιότητα, αλλά σε απλή ένταση, για να είναι το ίδιο με τα υπόλοιπα. Στην πραγματικότητα όμως το -12 από το -6 σαν master είναι διαφορετικό σαν ήχος. Εκτός αν κάποιος κάνει full limit-master και μετά κατεβάζει τη master ένταση, το οποίο το θεωρώ ηλίθιο. Αν κανείς δει ΟΠΤΙΚΑ το waveform του ΙΔΙΟΥ κομματιού είναι πιο εύκολο να κατανοηθεί πιστεύω: - Master σε -6 - Normalized σε -14 - Master σε -14 Σημείωση: Η μόνη μουσική που δε θέλει τουμπανιασμένο master είναι η κλασική και η κινηματογραφική, λόγω του ότι όντως χρειάζεται το dynamic range και πρέπει να υπάρχουν εσκεμένα μεγάλες δυναμικές.

Μπουργκινιον με μοσχαρισΑ μάγουλα και ... σχεδόν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ πουρές (ο πραγματικός έχει τόσο βούτυρο όσο και πατάτα,ο δικός μου 200 γραμμάρια στο κιλό). Ροκφόρ πραγματικό (μια ζωή την έχουμε) και Προσεκο από τα Λιντλ ? (μια χαρά είναι) Έπος

Κάτσε ρε κουμπάρε, και ποια είναι δηλαδή αυτή η Μάγια που τα γράφει αυτά; Είναι αυτή που έπαιζε τη μέλισα στη τηλεόραση, τώρα πούρεψε και το έριξε στα ηχητικά; Άσε μας μωρέ. @νικοςψαρας Αστειευόμαστε, επειδή οι συζητήσεις για τα ακουστικά εδώ, τείνουν να παίρνουν ασυνήθιστη τροπή. Όντως, να διαβάσεις το άρθρον.

Για μένα η μύτη των jazz III η οποία είναι ίδια με των ultex sharp και των tortex sharp ειναι η καλύτερη ακόμα και για ρυθμικά. Ξεκάθαρα είναι υποκειμενικό το ποια πένα βολεύει καθένα. Θα δοκιμάσω και τη μεγάλη τριγωνική αλλά λογικά δεν με βολεύει γιατί είχα της Ibanez τη hard elastomer 2,5mm. Επίσης να πω ότι έχω δοκιμάσει thumbpicks και δεν βρήκα σωτηρία. Πριν από κάποια χρόνια είναι κυκλοφορήσει και ανταπτορας που μετετρεπαι όλες τις πένες σε thumbpicks: https://reverb.com/item/6836739-chris-broderick-pick-clip-right-handed-black αλλά δεν πωλείται πια.

Είδα από μακριά τις κιθάρες και λέω κιθαρομάγαζο... Αλλά πλησιάζοντας.. ?

This guitar comes with a bone nut...

Chapter 2. Size Το μέγεθος είναι dominant. Απαιτεί να προσαρμοστείς σε αυτό - Εδώ με τη χοντρή άσπρη Le Bambole Chair της B&B

Τι να το κάνω το Σιντι Μεσα στο άδειο μαγαζί Χίλιες φορές το σποτιφΑι Αν η πίστα είναι χΑι Οι σαμπάνιες ας ανοίγουν Και οι μΕτρ χέρια να τρίβουν ΛεΛουδα τίγκα η πίστα Και η μπάντα πρίμα Βίστα Εξτραδακια έχω κλεισμένα τα song rights μου χεΖμενα Μπόλικο το μαύρο χρήμα Όλα σούπερ στην Αθήνα Rap απαγγελία (τραγουδά ο @cos_dr μέσα από λευκή καΜπριο Λαμποργκίνι και με Καλάσνικοφ στο δεξί χέρι ,Κοχιμπα στο αριστερό): "Πεινάμε, πεινάμε δεν έχουμε να φάμε" (δις)

Καλα ναι, απλα ηταν η φαση " Η Νταιζυ Ντουκουνα στην καινουργια επιτυχια της Με απαλλοτριωσες, σε μουσικη και στιχους του Παναη του Μπεκουρα. Ακουστε το στο Youtube και το spotify." Μου ηρθε σαν το ανεκδοτο με τον ετησιο χορο της Ανω Τραχανοπλαγιας, οπου καθως χορευουν στην αιθουσα, ξαφνικα παταει καταλαθος το ποδι μιας που χορευε ενας εκει, και ακολουθει ο εξης διαλογος: -" Σου στουμπηξα το ποδαρ';" -"Μου το μπλατσανισες" - "I'm sorry" -"Nevermind"

Οι καλυτερες πενες ειναι αυτο το σχημα και μια και εχουν 3 πλευρες κρατανε χρονια, αυτη την εχω τουλαχιστον 7 χρονια (την πενα ,οχι την telecaster αλλα ετσι κι αλλιως thread χωρις tele σκορδαλια χωρις σκορδο)

Και εμένα μου γλιστράνε οι μικρές πένες που χρησιμοποιείτε, μόνο με ισόπλευρη έχω καλό έλεγχο, δοκίμασε και μια τέτοια στο πάχος που σου κάνει:

Λοιπόν.... Αργώ αλλά δεν ξεχνώ! ειδικά αν ειναι για μεζέδες.... Παναγιώτης σκίζει βάρδουλα. Τρελό γιαουρτλού. Μαλακό κεμπάπ, σωστα μπαχαρωμένο, σωστά ψημένο και πολύ ελαφρύ

Βανταπαβτζινα! Ζυμαροπιτα/μπατζινα με τις γευσεις του Vada Pav. Το Vada Pav, γνωστο και ως ινδικο burger, ειναι ενα σνακ απο το Μουμπαι της Ινδιας. Ξεκιναει με πουρε πατατας ο οποιος ειναι εντονα αρωματισμενος με chillies, curry leaves, σκορδο και αλλα μπαχαρικα. Ο πουρες μετα πλαθεται σε μπαλακια/μπιφτεκακια, μπαινει σε ενα κουρκουτι απο ρεβυθαλευρο (gram) και τηγανηζεται (σαν τα διαφορα pakora). Βγαινει ετσι μια τραγανη πικαντικη πατατοκροκετα που σερβιρεται μεσα σε ενα στρογγυλο ψωμακι σαν burger, με μπολικο κοκκινο και πρασινο chilli chutney. Εδω την εκανα σε μορφη μπατζινας. Εκοψα πατατα σε ψιλα ψιλα κυβακια και μετα απο ενα γρηγορο βρασιμο τα περασα απο τηγανι οπου ειχα να σωταρονται σκορδο, κρεμμυδακι φρεσκο, τζιντερ, πρασινα chillies, αποξηραμενα φυλλα curry, φρεσκοτριμμενο πιπερι και σπορους μουσταρδας. Μπηκε μετα σε μια ζυμη/χυλο απο αυγα, λαδι, γιαουρτι και αλευρια - ενα μερος λευκο, ενα μερος καλαμποκαλευρο και ενα μερος ρεβυθαλευρο gram. Kουρκουμας, αλατοπιπερα και ψησιμο. Σκεφτομουν για ωρα αν θα βαλω φετα, paneer ή κανενα αλλο τυρι αλλα για πρωτη φορα ειπα να την κανω ανευ. Στο σερβιρισμα ηθελε μια γερη κουταλια mango & chilli chutney στο πλαι αλλα μου ειχε τελειωσει και ξεχασα να παρω ο βλακας. Θα ξαναγινει σιγουρα, βγηκε δολοφονικη και συνηστω δοκιμη οπωσδηποτε! Το gram flour και τα curry leaves ειναι τα μονα "εξωτικα" υλικα και στην αναγκη μπορουν να παραλειφθουν.

Να σου πω.....στην ΕΛΛΑΔΑ οντως τοσο στα σπιτια οσο και στα εστιατορια το 99% των...μακαρονΑδων ειναι απο απαραδεκτες εως τρισαθλιες οποτε καλα κανεις και δεν τα τρως μια και ΚΑΝΕΙΣ δεν ξερει να τα ΜΑΓΕΙΡΕΨΕΙ με τον ΣΩΣΤΟ τροπο Εχω ..παιδικα τραυματα απο τις...μακαροναδες της μανας μου ?..βρασμενες 20 λεπτα ,καλα...ξεπλυμενες κατω απο τη βρυση και μετα σερβιρισμενες ΜΕ ΤΗ ΣΑΛΤΣΑ κιμα (και αυτη τρισαθλια) ΠΑΝΩ αν ειναι δυνατον ΠΑΝΩ απο τα μακαρονια....? με τριμμενο ΚΕΦΑΛΟΤΥΡΙ ....αν ειναι δυνατον δηλ. ΚΕΦΑΛΟΤΥΡΙ ? ...στουΜπετσι κανονικο (στα 80s αντικατασταθηκε απο REGATTO ...αλλη ΤΡΑΓΩΔΙΑ και αΦτι....). Τωρα αν σου φτιαξω ΕΓΩ την μακαροναδα τη ΣΩΣΤΗ ειμαι ΣΙΓΟΥΡΟΣ οτι θα ξετρελλαΘοις και οτι για να στην φτιαχνω καθε μερα θα παραδεχτεις μεχρι και οτι η ΓΗ ΔΕΝ ειναι επιπεδη.?

Ψωμί με προζύμι, ricotta χειροποίητη, τοματίνια , βασιλικός, μπούκοβο. Για τη ricotta: 2lt πλήρες γάλα (όσο πιο πολλά λιπαρά τόσο το καλύτερο, και αν έχετε πρόσβαση σε κανένα μη παστεριωμένο ακόμα πιο καλά) + 180ml κρέμα γάλακτος (επίσης τίγκα στα λιπαρά). Και τα δύο με τη μια σε κατσαρόλα και θερμαίνουμε μέχρι τους 90 βαθμούς όπου σβήνουμε και το τραβάμε από τη φωτιά. Αμέσως ρίχνουμε μέσα 8gr αλάτι και 40ml λευκό ξύδι και ανακατεύουμε για 20' Στη συνέχεια το αφήνουμε άλλα 20' και σουρώνουμε σε ύφασμα . Αναλόγως τι υφή θέλουμε κρατάμε σχετική υγρασία από την άλμη. Όσο πιο πολύ σουρώνουμε θα έχουμε πιο σφιχτή υφή. Αφήνουμε το προϊόν να έρθει σε θερμοκρασία δωματίου και το βάζουμε στο ψυγείο καλυμμένο με μεμβράνη. Αν θέλουμε κρεμώδη υφή το χτυπάμε στο multi μαζι με λίγη κρέμα γάλακτος. Είναι πολύ ευαίσθητο προιον και θα πρεπει να καταναλωθεί εντός 3 ημερών.

Μη ζητήσετε συνταγή Μ’ έχει ορκίσει η γιαγιά να μείνει μυστική Sorry for that

Απλά τα πράγματα. Πατάτα τηγανητή σε φέτες, χοιρινή πανσέτα λωρίδες, σάλτσα μουστάρδας.