Πίνακας συμμετοχής

Συμφωνώ με όλο το ποστ, αλλά θα σταθώ ιδιαιτέρως εδώ. Η μέρα την εποχή των περουκάδων ήταν απείρως μεγαλύτερη. Οι άνθρωποι ζούσαν σε μικρές πόλεις, ή και χωριά, οι υποχρεώσεις που είχαν ήταν λιγότερες, τα ερεθίσματα ήταν ελάχιστα συγκριτικά με τώρα, η πολυπλοκότητα της ζωής σαφώς μικρότερη και κυρίως, οι άνθρωποι ήταν μαθημένοι να είναι οκ και σε συνθήκες που σήμερα θα χαρακτηρίζαμε ως κακουχία. Ένα μέσο παιδάκι σήμερα έχει 8 ώρες σχολείο, Αγγλικά, μελέτη και μετακινήσεις. Αν ο γονιός δεν έχει αποφασίσει συνειδητά να το κάνει το παιδάκι περουκά, τότε πολύ απλά δε μένει χρόνος, γιατί μετά από τέτοια μέρα, το μέσο παιδάκι θέλει να παίξει και να δει μίκι μάου. Τεράστιο respect σε όσους βιοπορίζονται από τη μουσική, όχι μόνο για τα @@ που απαιτεί ένα τέτοιο ρίσκο, αλλά και για το στρώσιμο κώλου και τις θυσίες που απαιτούνται σε καθημερινή βάση. Εγώ αν και λατρεύω τη μουσική, ούτε το ταλέντο είχα, ούτε τα κάκαλα να πάω προς τα εκεί. Η ανάγκη για έκφραση υπάρχει και είμαι πλέον οκ με αυτό.

Παντως, για να φανει το αν εισαι ιδιος με το Μοτσαρτ ? και ολους αυτους, θα πρεπει να εχεις ριξει και την ιδια δουλεια με αυτους, ετσι δεν ειναι; Αυτο τη σημερινη εποχη ειναι σχεδον αδυνατο, τοσο γιατι εχει αλλαξει η παιδαγωγικη, οσο και επειδη υπαρχουν ΑΠΕΙΡΩΣ περισσοτερα ερεθισματα και "υποχρεωσεις" για ενα παιδι. Επιπλεον, θα πρεπει να ειναι ΤΡΕΛΟΣ καιποιος γονιος για να δωσει τοσο εμφαση στη μουσικη παιδεια ενος μικρου παιδιου Την εποχη του Μοτσαρτ, πραγματι υπηρχε ζητηση για αρχιτεκτονες καστρων ? που λεει ο LK. Οχι οτι ηταν ευκολο να φτασεις σε αυτο το σημειο, καθε αλλο, απλα η μουσικη ηταν σε περιοπτη θεση οσο αφορα την πολιτιστικη παραγωγη ενος βασιλειου, μιας κοινωνιας γενικα, ηταν στην αιχμη του πολιτισμου. Στην εποχη μας παλι, εχει ξεπεσει σε παρεργο, κατι πρεζακια βαρανε τα μπιτια και μεχρι εκει, ειναι διασκεδαστες οπως λεει ο LK. Υπαρχουν ακομη καποια ψηγματα σε πιο "σοβαρες" φασεις, αλλα να βαλεις ενα παιδι σε τετοιο τριπακι, να το βαρας με μαστιγιο απο τα δυο του χρονια πανω στο πιανο σαν τον Μπετοβεν ? ειναι κριμα, κανα ωδειο αμα γουσταρει και μεχρι εκει.

Πολυ καλο Γιωργο και πολυ διαφορετικο.

Οποια ενασχόληση γίνει βιοπορισμός,παύει να αποτελεί ευχαρίστηση.Η συχνότητα και η απόδοση καθορίζουν το πόσο.

1 και 2 . Οι μουσικοί ήταν πάντα (κρυφο) ανταγωνιστικοί (λες και ενδιαφέρει κανέναν ποιος την.....έχει πιο μεγάλη) , ενώ ΠΟΤΕ δεν κλήθηκαν να ανταγωνιστούν σε πραγματικό χρόνο. Εγώ π.χ αν κλείσω έναν κλαριτζή στον γάμο μου, δεν θα έρθει ένας άλλος π.χ. καλεσμένος και θα πεί κοίτα εγώ παίζω πιο γρήγορα, να ανέβει στο πάλκο και να αρχίσουν .....τις κλαρινομαχίες. Τώρα θα δανειστώ το δικό μου επάγγελμα, που έχω σε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΧΡΟΝΟ, σε κάθε δικαστήριο να ανταγωνιστώ Τρεις Δικαστές, Έναν Εισαγγελέα .......και έναν αντίδικο συνάδελφο Δικηγόρο. Εκεί να δεις στρες και πίεση. 3. Συνεχίζω τα παραδείγματα από τη δουλειά μου. Και εγώ ενδιαφέρουσες νομικά υποθέσεις λαχταρούσα ....... Να αγορεύω σαν τον Κούρκουλο στο σινεμά, αλλά αν θες να έχεις φαγητό,......θα πάς και στο Ειρηνοδικείο Ανασελίτσης να δικάσεις ασφαλιστικά μέτρα νομής, γιατί μπήκε ο ένας.....στον μπαχτσε του άλλου. 4. Ξέρεις τί είναι να σου έρχεται ΚΑΘΕ μέρα και άλλη υπόθεση στο γραφείο, για θέματα και που δεν έχεις ιδέα ή που άλλαξαν χθες; Τελείωσα την ΝΟΜΙΚΗ πριν 26 χρόνια και ΤΙΠΟΤΑ από αυτά που έμαθα ΔΕΝ ισχύει πλέον.....κάθε μέρα ξεκινάω από το ΜΗΔΕΝ. .Εκεί να δεις τί έμπνευση απαιτείται και να πρέπει να φέρεις αποτέλεσμα, που θα έχει άμεσες συνέπειες στη ζωή του άλλου. 5. Θέμα που έπεσε κάποτε σε εξετάσεις στη σχολή Δικαστών. Ελεύθερης Ανάπτυξης "Ο Δικαστής όταν δικάζει στην έδρα και εφαρμόζει τη νομοθεσία παράγει τέχνη ή επιστήμη"; Εν κατακλείδι , όπως σου είπε και ο Μάνος, ΟΛΕΣ οι δουλείες τα ίδια έχουν. Οι μουσικοί γενικά (ειδικά οι νέοι σε ηλικία) έχουν εντύπωση ότι κάνουν κάτι σπουδαίο. NOT it's just a job. Με τις χαρές και τις λύπες της......

Αν μου επιτρέπεται ένας σχολιασμός για κάθε ενότητα, θα γράψω μερικές λέξεις απο τη δική μου εμπειρία, αφού πρώτα καταθέσω πως το κείμενο με τις σκέψεις σου το βρήκα ειλικρινές και συγκινητικό, η βασική σου οπτική με βρίσκει σύμφωνο. Α) Και προ youtube -και πιθανόν πάντα- υπήρχαν τέτοιου είδους ανασφάλειες και αβεβαιότητες, προσωπικά βρέθηκα στο χείλος να τα βροντήξω όλα 3-4 φορές μόνον εξαιτίας του Mike Bloomfield, για να μην αναφέρω τα πολλά ακόμα ονόματα του σχετικού καταλόγου. Β) Ποτέ μου δεν πίστεψα στην έννοια του "καλύτερος", τουλάχιστον απο κάποιο επίπεδο και πέρα, άλλωστε πάντα θα υπάρχει κάποιος "καλύτερος". όπου και να φτάσει κάποιος. Αν κάτι με απασχολεί αληθινά, αυτό είναι να ανακαλύψω μια όσο γίνεται δική μου φωνή στο χάος που μας περιβάλλει και να μη ντρέπομαι για το πως ακούγεται. Γ) Είμαι ο τελευταίος που μπορεί να μιλήσει για το ζήτημα καθότι ηττημένος κατά κράτος και εμφανώς άθλιος στο να διαχειριστώ και να κατανοήσω αυτό το πεδίο. Δ) Και εδώ απέχω αφού δεν έκανα ποτέ κάτι τέτοιο - και μάλλον θεωρώ τυχερό τον εαυτό μου. Ε) Και τα δύο, η ζυγαριά πότε θα γείρει απο τη μια και πότε απο την άλλη, τίποτε δεν τάχει όλα και οι λειτουργίες αυτές είναι άρρηκτα δεμένες μεταξύ τους, αν κάποτε κάπως διαχωριστούν η σχιζοφρένεια παραμονεύει. Ας πούμε πως το μυαλό οφείλει να τιθασεύει την καρδιά και η καρδιά να αμφισβητεί το μυαλό. Συμπέρασμα: Είσαι ένας μουσικός ερωτευμένος με την τέχνη, σου εύχομαι να έχεις τη δύναμη να αντέχεις τον πόνο και τις απογοητεύσεις της διαδρομής.

Για μένα το συμπέρασμα στο αρχικό ποστ, και με το οποίο συμφωνώ, είναι η ουσία. Ο διαλογισμός με τη γλώσσα της μουσικής. Κάποιοι τυχερότεροι(;) καταφέρνουν από αυτό να βιοπορίζονται, μα δεν είναι μόνο θέμα "αξίας", "ικανότητας", "ευσυνειδησίας". Είναι και τύχη, και γνωριμίες, και επιθυμία προβολής, και πάθος ερωτικό για την ψευδαίσθηση. Το όμορφο είναι ότι η μουσική έχει πολύ αρχέγονους νόμους. Οπότε επάνω στο μουσικό διαλογισμό μας, ποτέ δεν είμαστε τελείως "μόνοι", τουλάχιστον έτσι πιστεύω. Υπάρχει μια αισθητική, έξωθεν, που βάζει χαλινάρι στην ολική απόδραση του νου.

Ε, με αυτό το όνειρο ζούμε... προφανώς συμφωνώ. ΑΛΛΑ αυτό προϋποθέτει ότι δεν υπάρχουν επείγουσες βιοποριστικές ανάγκες. ΑΝ υπάρχουν, μοιραία θα κάνουν κατάσχεση στο μεγαλύτερο μέρος του 24ώρου, οπότε...

Αυτό το ζήτημα με την ηλικία... μην το περνάτε στο ντούκου. Να ξέρετε ότι είναι απόλυτα δεικτικό του τι πρόκειται να γίνει στο μέλλον, αν στα 25 δεν έχετε ακόμη πετύχει κάτι (μιλώ για καλλιτεχνικά ζητήματα). Π.χ. πόσων ετών νομίζετε ότι ήταν οι Supertramp όταν έγραψαν το Crime Of The Century; Oi Floyd όταν έγραψαν το Dark Side Of The Moon; Οι Yes to Close To The Edge; Για να μη σας μπλέξω με του πάνκηδες και τους new-waveάδες που ξέρω ότι οι πιο πολλοί δεν τους αποδέχεστε... Όταν υπάρχει ταλέντο, έχει φανεί, εκδηλωθεί, αναγνωριστεί σαφώς πριν τα τριάντα. Ίσχυε στην εποχή της περούκας και θα ισχύει και στην εποχή της καράφλας.

Στον παραλληλισμό αυτό, δε νομίζω ότι θα έβγαινε η Καιτούλα να πει: "Όπως είχε ειπωθεί από την 1η μέρα, δεν ήρθα να αντικαταστήσω την Κούλα σε όλα όσα έκανε για το σπίτι. Ήρθα μόνο να μαγειρεύω και να καθαρίζω για να μπορέσει να σταθεί το σπίτι και να μη το διαλύσουμε. Ήταν μια δύσκολη αλλά ανταποδοτική εμπειρία." (Mike Mangini: "As was said from Day 1, my place was not to fill all the roles that Mike held in the band. I was to play the drums in order to help the band carry on. My main role of keeping our live show working tightly on a nightly basis was an intense and rewarding experience.")

Ξεροστάλιαζα τότε στο YT να δω τα βίντεο που βγάζανε από τις auditions. Έκανε μπαμ ότι ταίριαζε περισσότερο ο Minnemann, ακόμα απορώ γιατί πήγαν στον Mangini. Νεράκι πέρασαν 13 χρόνια, θα ορκιζόμουν ότι όλο αυτό έγινε πριν 5-6 χρόνια μαξ.

Πολύ εντυπωσιακό Γιώργο. Πολύ ωραίο groove και μπασσοτύμπανο, ωραίος ο ήχος στο ταμπούρο!

Πολύ ωραίο είναι Πάνο! Βγάζει ένα μυστήριο... ωραία σύνθεση και οι ήχοι πολύ καλοί, ειδικά το μπάσο σκοτώνει (με την καλή την έννοια).

Θέλω να αποδώσω σε αυτό το post: 1 ? 2 ? 3 ?

Παραθέτω κι εγώ τις απόψεις μου με την κατηγοριοποίηση που έχει κάνει ο Λουκάς: Α. Τα "παιδιά θαύματα" και λοιπά εντυπωσιακά που έγιναν σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό γνωστά σε σχέση με παλιότερα λόγω youtube, εμπίπτουν στην κατηγορία των ανθρώπων που ενώ υπολοίπονται, αποδίδουν τουλάχιστον αξιοπρεπώς. Τα παιδιά "υπολοίπονται" σε φυσικά χαρακτηριστικά (μικρότερα μέλη σώματος, όχι πλήρως ανεπτυγμένο μυικό σύστημα κλπ.) και σε πνευματικά χαρακτηριστικά (όχι πλήρως ανεπτυγμένος εγκέφαλος). Γιατί μας εντυπωσιάζει ένας πιτσιρικάς 6 ετών ο οποίος παίζει π.χ. πολύ καλό κλαρινέτο; Γιατί, δεδομένων των παραπάνω "ελαττωμάτων" του, μπορεί να αποδίδει σε ένα σχετικά υψηλό επιπεδο. Ο μηχανισμός είναι ο ίδιος με αυτόν που λειτουργεί όταν ένας γονέας ακούει την πρώτη ολοκληρωμένη φράση από το παιδί του και αποφαίνεται ότι είναι πανέξυπνο. Το κριτήριο που ενεργοποιείται, προφανώς δεν είναι το ίδιο με αυτό που θα εφαρμοζόταν σε έναν ενήλικο, αλλά λαμβάνει υπόψη τα υπανάπτυκτα χαρακτηριστικά που αναφέρω παραπάνω. Σε συνέχεια των παραπάνω, υπάρχουν κατ' εμέ 2 κατηγορίες "θαυμάτων". Η μία είναι παιδιά που για την ηλικία τους, παίζουν πάρα πολύ καλά. Η άλλη και σίγουρα εντυπωσιακότερη είναι παιδιά που παίζουν πάρα πολύ καλά, τελεία. Όσον αφορά τη σχέση του εκάστοτε φιλόδοξου μουσικού με αυτά τα φαινόμενα, φυσικά και το δημιουργούμενο συναίσθημα μπορεί να είναι αποκαρδιωτικό. Παρόλα αυτά, σε όλους ανεξαιρέτως του τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας, θα συναντήσει κανείς εξαιρετικά ικανές μονάδες, σε σχέση με την ηλικία τους ή και ανεξάρτητα. Πολύ εντυπωσιακό, άξιο θαυμασμού και δυνητικά τρομακτικό. Όμως δεν αποτελεί ούτε απόλυτο, ούτε μοναδικό συστατικό της επιτυχίας. Δεν αρκεί με λίγα λόγια. Οπότε τελικά και ως προς το αποτέλεσμα, αυτές οι ειδικές ικανότητες, είναι απλά ένα μέρος του πακέτου και όχι το πακέτο το ίδιο. Β. Είμαστε ατελή όντα και η ποσοτική αξιολόγηση είναι "εύκολη" και βολεύει ακόμα και εκεί που δεν έχει εφαρμογή ή/και δεν υπάρχουν μετρήσιμα μεγέθη. Όσο και να θέλουμε να ξεφύγουμε από αυτό, στο πίσω μέρος του μυαλού της πλειοψηφίας, υπάρχει πάντα μια ποσοτική σύγκριση με τον εαυτό μας. Και αν θέλουμε να μιλήσουμε για μουσική συγκεκριμένα, δεν είναι καθόλου τυχαίο το πόσο μεγάλη δημοσιότητα και δημοφιλία αποκτούν οι διάφορες λίστες "οι 50 καλύτεροι...." που εμφανίζονται από καιρού εις καιρόν σε γνωστά sites και σε κανάλια στο youtube. Γ. Από τη στιγμή που η μουσική είναι επάγγελμα και ο μουσικός πρέπει να επιβιώσει από αυτή, εκ των πραγμάτων εμπλέκονται παράγοντες όπου αναγκαστικά ποσοτικοποιείται το μη μετρήσιμο και πάλι. Και δεδομένου ότι η συντριπτική πλειοψηφία των καλλιτεχνών αποτελούν την επιτομή της καταστροφής στα οικονομικά, αναλαμβάνουν μεσάζοντες που έχουν την ικανότητα/εμπειρία/εργαλεία. Φυσικά, από τη στιγμή που επιτρέπεις να μπει στο χωράφι σου επιλαρχία τρακτέρ, ε θα έχεις και κάποια ανεπιθύμητα αποτελέσματα. Χωρίς τα τρακτέρ όμως, δε θα είχες να φας. Δ. Τα ίδια με το Γ. Από τη στιγμή που είσαι επαγγελματίας και πρέπει να ζήσεις από τη μουσική, θα πρέπει σε κάποιο βαθμό, να συμβιβαστείς με τις προσταγές του κόσμου που σε πληρώνει και ο οποίος δεν καταλαβαίνει από υψηλά νοήματα, ρομαντισμούς και σύμπαντα. Τουτέστιν και φυσικά ανάλογα με τον δρόμο που έχεις επιλέξει, είναι πολύ πιθανό να χρειαστεί να δημιουργήσεις και κατά παραγγελία. Παρόλα αυτά, υπάρχουν και παραγγελίες που βοηθούν την έμπνευση. Π.χ η εικόνα που πρέπει να ντυθεί μουσικά. Ε. Αντιλαμβάνομαι τη ρομαντική θεώρηση αλλά η καλλιτεχνία είναι 100% εγκεφαλική λειτουργία. Η καρδιά, το συναίσθημα κλπ. είναι αόριστοι παράγοντες τους οποίους ο καθένας αντιλαμβάνεται διαφορετικά. Η τεχνική αρτιότητα είναι μετρήσιμο μέγεθος και όπως γράφω και παραπάνω, είναι πολύ ευκολότερα προσβάσιμη στην πλειοψηφία που δε βρίσκει δυσκολία στο να αξιολογεί ποσοτικά. Δώσε στον πολύ κόσμο 1-2-3-4 και τον έχεις ικανοποιημένο. All in all ο μουσικός είναι αντιμέτωπος με έναν κόσμο ο οποίος, στην συντριπτική του πλειοψηφία, μιλάει άλλη γλώσσα από τον ίδιο. Αν ο μουσικός έχει ανάγκη την κατανόηση, για λόγους είτε υλιστικούς είτε πνευματικούς, αναγκαστικά θα πρέπει να μάθει να μιλάει και τη γλώσσα της πλειοψηφίας του κοινού.

Και ομως ? Την εποχη της περουκας, η πληκτρομονομαχια ? ηταν θεσμος ? Υπηρξαν τετοιου ειδους κοντρες αυτοσχεδιασμων, που εμειναν στην ιστορια, οπως η μονομαχια Χεντελ- Σκαρλατι, σα να παιζουν Ρεαλ Μαδριτης - Μαντσεστερ Γιουνάιτεντ ενα πραγμα ? Μια πολυ αστεια ιστορια ειναι η περιπτωση της μονομαχιας του Μπαχ με τον περιφημο Γαλλο οργανιστα Marchant, ο οποιος περιοδευε σε ολη την Ευρωπη κανοντας παρομοιους "αγωνες". Μην εχοντας ακουσει περι Μπαχ δεχτηκε τη μονομαχια, οταν ομως πηρε χαμπαρι που ειχε μπλεξει, πηρε την αμαξα και οπου φυγει- φυγει, αφηνοντας τον Μπαχ να παιζει μονος του μετατρεποντας τον αγωνα σε σολο ρεσιταλ ? Οι scholars μαλιστα αναφερουν οτι η περιφημη passacaglia για οργανο ειναι πιθανοτατα η μεταγενεστερη καταγραφη των συγκεκριμενων αυτοσχεδιασμων Τωρα, επι της ουσιας: Δεν υπαρχει πιο χρησιμο πραγμα απο την να ζηλευεις εναν καλυτερο σου. Οχι να τον φθονεις ομως ετσι; Ζηλευω αυτον που θελω να φτασω, και ετσι πρεπει, ειναι ενα κινητρο. Οταν τον φθονω θελω να μην παιζει αυτος καλα, τι εχω να κερδισω τοτε; Για να εχει ομως ευεργετικες επιπτωσεις αυτη η ζηλια, πρεπει να ειναι και κατι αξιοζηλευτο ? Το να ζηλευεις εναν καλο συνθετη, η εναν καλο εκτελεστη, θα σου δωσει κινητρο να τους μελετησεις και να παρεις στοιχεια απο αυτους. Το να ζηλεψεις παλι ενα meme του youtube επειδη παιζει το μωρη κοντουλα λεμονια στα 400 bpm δε νομιζω να σου δωσει τιποτα

Στρατο με το μαλακο δεν βιαζομαστε. Πολυ σωστα ολα. Τα τελευταια 41 χρονια εχω λαβει πολυ περισσοτερες χαρες παρα λυπες. Ευχομαι να συνεχιστει... P. S Υπεροχο το live στο Καφωδειο.

Καλησπέρα φίλε μου, Είναι σημαντικό να κατανοηθεί ότι στα πολλά και σημαντικά ερωτήματα που θέτεις, δεν υπάρχει μια απάντηση. Ούτε καν μια διαδρομή που θα σε οδηγήσει σε μια απάντηση. Υπάρχει πλήθος και εν πολλοίς εξαρτάται από το χαρακτήρα μας. Δεν είμαι βέβαιος ότι η προσωπική μου οπτική έχει ιδιαίτερη αξία, αλλά ίσως μαζεύοντας αρκετές από αυτές εδώ μπορέσεις να εξάγεις κάποια συμπεράσματα που θα σε οδηγήσουν στην προσωπική σου λύση. Α) Από την εποχή που δεν υπήρχε internet και youtube, ειδικά στο χώρο της κλασσικής μουσικής μας ζάλιζαν το είναι με τα «παιδιά θαύματα» και την αναζήτηση αυτών ως το άγιο δισκοπότηρο. Το θεωρούσα και το θεωρώ κάκιστη εκπαιδευτική πρακτική τόσο από καθηγητές όσο και γονείς (συμβάλουν και αυτοί καθοριστικά στην εκπαίδευση με τον τρόπο τους) δίνοντας υπεραξία σε άτομα με μια ενδεχομένως αυξημένη δεξιότητα που όμως δεν προδιαγράφει απολύτως τίποτα. Το αν θα γίνεις μουσικός είναι ένας πολύ δύσκολος και κοστοβόρος (σε χρήμα και ψυχική δύναμη) αγώνας αντοχής. Η τέχνη σου δίνει ελάχιστα και κυριολεκτικά στα παίρνει όλα. Αλλά αν πραγματικά σου δίνει εφόδια να αντέχεις τη συντριπτική αηδία της καθημερινής ζωής τότε δε μπορείς να την εγκαταλείψεις. Επομένως αν παρατηρήσεις πιο προσεκτικά (κάτι που δυστυχώς στο youtube δεν μπορείς να κάνεις) θα δεις ότι αυτά τα παιδιά με τον πομπώδη τίτλο, κάνουν κάτι καλά αλλά όχι τα πάντα καλά. Και ενδεχομένως εσύ να κάνεις κάτι άλλο εξίσου καλά ή καλύτερα. Β) Αυτό μου φαίνεται σαν συνέχεια στην προηγούμενη ερώτηση. Προσωπικά ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό να σταματήσω γιατί υπήρχαν καλύτεροι από εμένα, ακόμα και όταν μελετούσα σοβαρά για πολλές ώρες τη μέρα. Λειτουργούσε πάντα σαν κινητήριος δύναμη για να γίνω καλύτερος εγώ σε σχέση με χθες ή πέρσι. Πρέπει να αποδείξω κάτι σε κάποιον? Στη μελέτη μου πάντα χρησιμοποιούσα σημειωματάριο και έγραφα αναλυτικά τι έκανα και πως κάθε μέρα. Εάν μια μέρα έπεφτα στο κρεβάτι και δεν είχα πρόοδο σε σχέση με την προηγούμενη, ξανασηκωνόμουν και συνέχιζα. Εάν είχα κάνει έστω και κάτι καινούριο ή έστω και μια μικρή πρόοδο σε σχέση με τον χθεσινό εαυτό μου κοιμόμουν ήσυχος και ειλικρινά χωρίς την παραμικρή τύψη. Η πρόοδος είναι ατομικό πράγμα και ο απολογισμός της γίνεται σε μακρύ χρονικό διάστημα. Σε όλο αυτό ΜΟΝΟ η συνέπεια παίζει ρόλο. Αλλά σημαντικό είναι επίσης να γίνει κατανοητό ότι υπάρχουν πράγματα στη ζωή που είναι πιο σημαντικά και από τη μουσική. Γ) Είμαι ακατάλληλος να πάρω αντικειμενική θέση για το συγκεκριμένο θέμα γιατί έχοντας παίξει πολλά και διαφορετικά ρεπερτόρια αντιλήφθηκα ότι δεν ήμουν ένας χαρακτήρας που μπορεί να παίζει για να διασκεδάζει τους άλλους. Ούτε καν για να παίζει ότι θέλουν οι άλλοι. Αυτό δεν είναι τεχνικό θέμα, αλλά ψυχολογικό. Και με μεγάλο σεβασμό στους εξαιρετικούς συναδέλφους που βιοπορίζονται καθημερινά παίζοντας διάφορα ρεπερτόρια ή παίρνοντας την απόφαση να κάνουν ότι χρειαστεί για να πάρουν μια δουλειά με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, αλλά εγώ δεν μπορώ. Δε θα μπορούσα ποτέ. Προτιμώ να σκάβω με το φτυάρι στους 50 βαθμούς, και να φορτωνω/ξεφορτώνω 400 βαλίτσες Cairo σε 35' turnaround παρά να παίζω κάτι που δε μου αρέσει ή να βρεθώ σε ένα σύνολο που δεν είναι της αισθητικής μου (και δεν το λέω μεταφορικά, το έχω κάνει δυο φορές στη ζωή μου ως τώρα και αν χρειαστεί το ξανακάνω). Άρα όπως καταλαβαίνεις φρόντισα να βιοποριστώ αλλιώς και να αψηφίσω εντελώς τη μουσική βιομηχανία αλλά καθόλου τη μουσική που μου αρέσει, τη οποία με κόπο προσπαθώ να στηρίζω καλλιτεχνικά και οικονομικά. Και παρότι είναι δύσκολο, έχω πλήρη επίγνωση ότι είναι προσωπική επιλογή με όλες τις συνέπειες της. Είμαι πολύ εντάξει με αυτό. Δ)Κατά μια έννοια απάντησα και σε αυτό στην προηγούμενη τοποθέτηση. Αντίστοιχα εγώ αυτό που λες το έπαθα στα 18. Τότε όπως ξέρεις και εσύ στα σκυλαδικάκια παίζαμε πολλές ώρες και κυρίως 6 μέρες. Ήταν απίστευτη καταπόνηση σωματικά, ακουστικά (έχω και εγώ κουσούρια με την υπερακουσία) και ψυχική. Τα χρήματα ήταν καλύτερα από τώρα αλλά η φάση σου ρούφαγε όλη την ενέργεια. Νομίζαμε ότι θα βγάζαμε λίγα χρήματα που θα μας επέτρεπαν να κάνουμε την τέχνη μας όπως θέλαμε αλλά δεν έμενε περίσσευμα ενέργειας και ικανότητας να συγκεντρωθούμε σε αυτό που θέλαμε και πάντα αυτό που μας άρεσε έμενε στο ράφι και στην επίθεση ήταν το καταναγκαστικό. Υπο αυτή την έννοια λοιπόν προσωπικά δεν ενδιαφέρομαι να βιοποριστώ αναγκαστικά από τη μουσική. Δεν είχα ποτέ την επιθυμία να είμαι στη μουσική με οποιοδήποτε όρο, παρα μόνο με τους δικούς μου. Αλλά και πάλι ξαναλέω ότι δεν θέλω να μειώσω κάποιον που πήρε αντίθετη απόφαση. Ε)Αυτό που περιγράφεις είναι μια ασθένεια που ταλαιπωρεί τους καλλιτέχνες γενικά από πάντα. Το ακούγαμε από τους δασκάλους μας και εκείνοι από τους δικούς τους. Το συμπέρασμά μου είναι ότι ο λόγος που ο καθένας μας μπήκε και συνεχίζει παρά τις δυσκολίες να είναι στη μουσική, έχει να κάνει με το τι τελικά τον ενδιαφέρει. Άλλος έχει την ανάγκη να βγάλει από μέσα του μια ιστορία που λέει και ο Metheny, ενώ άλλος έχει την ανάγκη να παίζει prestissimo μπροστά σε γεμάτες αίθουσες που μετά θα τον λούζουν με εκδηλώσεις θαυμασμού. Άλλος απλά θέλει να παίζει με άλλους ανθρώπους στον ίδιο χώρο και άλλος καθισμένος στην κρεβατοκάμαρά του. Ο κάθε ένας από αυτούς θα εστιάσει σε άλλα πράγματα και ελπίζω να πάρει αυτό που θέλει. Το σίγουρο είναι πως πρέπει να κάνουμε αυτό που μας κάνει ευτυχισμένους (για την ψυχική μας υγεία) και προσωπικά πιστεύω ότι αν είμαστε ειλικρινείς θα βρεθεί ακροατήριο. Απλά τα μεγέθη είναι ανάλογα. -Η μουσική γενικά είναι τέχνη. Αλλά η μουσική ως επάγγελμα είναι επάγγελμα με όλα τα καλά και τα στραβά. -Η μέρα έχει 3 8ωρα και πρέπει να γίνει καλή διαχείρηση... (εγώ με αυτό παλεύω τουλάχιστον). -Είναι σημαντικό να θυμόμαστε για ποιο λόγο ΕΜΕΙΣ μπήκαμε στη μουσική -Είναι σημαντικό να επιλέξουμε με ποιο τρόπο θα χειριζόμαστε τις δυσκολίες. Πως θέλουμε εμείς να λήξει το θέμα της εκάστοτε δυσκολίας και να πορευόμαστε προς αυτή τη λύση. Καλή τύχη και εύχομαι να βρεις αυτο που θα σε κάνει ευτυχισμένο.

Τι σημασία έχουν όλα αυτά;Απλά παίζεις την μουσική που σου αρέσει και τέλος. Τώρα αν είσαι επαγγελματίας θα παίξεις και στα μπουζούκια που είναι και μια χαρά.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ στον μοναδικό sir του noiz. Τον @Nestoras, τον γίγαντα. Κι αν πήρε τελεκάστερ, εμείς τον αγαπάμε και του ευχόμαστε υγεία και κάθε ευτυχία.

Ακολουθεί το εξώφυλλο από σόλο LP του Ρούντες, με τίτλο "Φλόκο-Φλόκο".

Δεν αξίζει να το αγοράσει κανείς σήμερα. Αλλά το SY77 που είχε δύο engines (AWM + FM) ακόμα γ@$ί και δέρνει.? Synths τύπου SY77/99 είναι για μια ζωή. Από τα χέρια μου πέρασαν δύο SY77, και τα πούλησα και τα δύο. Πολύ βαριά όργανα, δεν είναι για κουβάλημα σε lives, 17 κιλά ρε φίλε.? Αλλά είπαμε, τέρατα σύνθεσης ήχου, ακόμα και σήμερα παίζουν μπάλα άνετα. Πόσταρε βρε ό,τι θες, δεν κάνουμε διαγωνισμό εδώ. ?

To MONTAGE έχει 10GB sample memory. Το Triton έχει 32 ΜΒ sample memory και βγάζει το καημένο ήχους που στέκονται ακόμα και σήμερα. Τα 32 ΜΒ δειγμάτων στη ROM ήταν ένα αξιοσέβαστο νούμερο την εποχή εκείνη. Τα sample playback synths δεν τερματίζουν ποτέ γιατί μπορείς να τα τροφοδοτείς με άπειρες κυματομορφες σκάσε cos_dr!!! χαχασχαχαχαχαχαχαχαχαχα?

https://www.thomann.de/gr/harley_benton_g212plus_vertical_greenback.htm

Είναι και θέμα δυνατοτήτων του κάθε synth. Κάποια synths τα έχεις "τερματίσει" σε χρόνο ντετέ, κάποια άλλα θα σου κρατάνε συντροφιά για μια ζωή. Αυτό που έπαθες με το Triton LE εγώ το είχα πάθει με το Yamaha SY55. Όταν μπήκε στο σπίτι το SY77, το SY55 μπήκε στην ντουλάπα (και εκεί παραμένει ακόμα). Το SY77 όμως μπορεί να δημιουργεί νέους ήχους επ' άπειρον γιατί η αρχιτεκτονική του το επιτρέπει, το SY55 δεν...

Ε, αφού από τα 23 του έκανε παιδιά, δεν θα του έμενε χρόνος για τέτοια. 20 παιδιά λέμε ρεεεε .... Που να τα βγάλει πέρα ...

Λουκα, για να σου φυγει το αγχος: 22. 22 χρονων. 22 χρονων. Το εγραψε 22 χρονων. Και του ειχε ζαλισει και τα ουμπαλα ο πατερας του να γινει δικηγορος και ετρεχε στα πανεπιστημια. ? 22 χρονων. Ρε δε γ@μιwμαστε λεω γω ?

Α δεν το ξερα αυτό. Τι τα ψάχνει τότε και σκάει .... ας κάνει το κέφι του.

Καλή ερώτηση! Το μόνο που μετάνιωσα βασικά... Πάνω κάτω παρόμοια πράγματα κάνω και με το minibrute, σίγουρα όχι τόσο πολύπλοκα αλλά πέφτει κοντά. Και είπα ας δώσω κάμποσα monosynths μπας και βρω κανένα σοβαρό poly που δεν έχω. Και το πήρε και αυτό η μπάλα.

Το 2600 γιατί το έδωσες?

Και μιας και βλέπω και ποστάρετε και παλιότερα σετάπ, ανεβάσω και μερικές φώτο από την πρόσφατη εποχή που ότι synth έβγαζε η "ακατανόμαστη" το αγόραζα. Έτσι να κρατάμε και το thread ανοιχτό. Έχουν πουληθεί όλα πλέον τα συγκεκριμένα (εκτός απο το KARP). Δυστυχώς δε έχουν επιβιώσει φώτο από τα χρόνια των analog modeling (Norlead, MS2000, Electribes κτλ). Το μόνο σίγουρο είναι ότι την εποχή που είχα πολλά δεν έκανα σχεδόν καθόλου μουσική ? Τελικά ίσως ο μινιμαλισμός να δουλεύει. IMG_0243.MOV

Επέστρεψε ο άσωτος και θυμήθηκα τις ωραίες μέρες που μελετούσα εμμονικά (τα ρυθμικά εεε, μη με περάσετε και για κάναν ψυχάκια)

«The Eboardmuseum is probably the biggest synth museum in the world and contains rare exhibits ranging from the very first Minimoog (serial 1001) to all kinds of synthesizer classics like the Yamaha CS-80, Roland Jupiter-8, instruments used by famous artists like Mike Oldfield, Tangerine Dream and The Grateful Dead, various string machines, vintage modular synthesizers and an absolutely incredible collection of organs including the very first Hammond organ from 1935.» "Τούμπανο" το μουσείο με πολύ κλασικά αλλά και σπάνια αναλογικά και ψηφιακά εκθέματα. Απ'το πρώτο Minimoog(?) στο Korg PS-3200, απ'το Fairlight CMI στο DX7 Centennial και απ'το Polivoks στo Hohner Clavinet prototype, διάφορα Mellotron μοντέλα και άλλα περίεργα modulars.

Το eat 3leaf?

Ζήσε Μάη μου... Live my May...

Α. πιστεύω ότι αν δεν υπήρχε yt δεν θα μαθαίναμε καν την ύπαρξη, ενώ πιθανότατα κάποια ταλέντα δεν θα σπρώχνονταν σε τέτοιο βαθμό, εφ όσον υπάρχει το κέρδος να περιμένει στη γωνία. Το Yt γενικά είναι μια υπερφίαλη φούσκα που αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο απώγειό της. Πιθανότατα όταν πάψει να είναι δωρεάν, κάπως να χαλιναγωγθηθεί. Μέχρι τότε η εικόνα θα υπερισχύει του καθενός άλλου, είτε αυτό είναι μουσική ή άλλη δραστηριότητα. β. Πάντα για μένα το να παίζω μουσική ήταν για να καταφέρω να ξεκλειδώσω τον μηχανισμό της μουσικής, να μπορώ να λεω "να και γω το κάνω αυτό" και φυσικά να ενταχθώ κάπου που παράγεται αυτή η δραστηριότητα. Η σύγκριση ήταν κάτι που υπερίσχυε τα πρώτα χρόνια, μέχρι να διαπιστώσω ότι ο αγώνας αυτός ήταν μάταιος, μια και όλο και κάποιος θα βρισκόταν που θα ήταν φαινομενικά καλύτερος. Επίσης σταμάτησε η σύγκριση όταν είδα ότι κάποια πράγματα μπορεί να μην τα έκανα καλύτερα, μπορούσε όμως αυτό που έκανα να συνεισφέρει σε ένα σύνολο. γ. η μουσική βιομηχανία βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή. Πιστεύω ότι ο κόσμος κάποια στιγμή θα χορτάσει και θα στραφεί κάπου αλλού. Για λίγο καιρό ίσως η ΑΙ μπεί στο προσκήνιο αλλά πάντα θα μπορουν οι ανθρώπινες διαδικασίες να διακρίνονται. Θέλει χρόνο. Γενικά η υπερπροσφορά κάνει κακό. Πολύς κόσμος σήμερα έχει πρόσβαση στην μουσική παραγωγή, όχι όμως στην προώθηση. Ζούμε την γιγάντωση του θηρίου, που όμως δεν μπορεί να πολύ να γιγαντώνεται. Το πότε θα έρθει μια αλλαγή ακόμα είναι νωρίς να το πούμε δ. Δεν το βρίσκω ούτε κακό ούτε ανέφικτο. Αν όχι πάντα η σύνθεση από τον καιρό της προκλασικής ήταν επί παραγγελία, από ανθρώπους που γνώριζαν τον μηχανισμό της παραγωγής. Το θέμα είναι ότι υπάρχει η παραγωγή στο ποδάρι για yt κλπ, αλλά και η σοβαρή αυτή που θα έχει στόχο μια σοβαρή ταινία, ένα σημαντικό arcade, ή άλλους τομείς. ε. και τα δυο σίγουρα. Το βλέπω συχνά στις δικές μου δημιουργίες. Μπορεί κάποια στιγμή να υπάρχει κάτι απλοϊκό, αλλά να σου κάνει κλικ. Όσο και να προσπαθώ να το διαφοροποιήσω ώστε να φαίνεται πιό σοφιστικέ, τις περισσότερες φορές το αφήνω στην ησυχία του.

Η υπό κατασκευή ακόμη γωνία των synths. Στη προκειμένη φάση έχω πουλήσει ένα 60% των synths που είχα και δε χρησιμοποιούσα αρκετά για να δικαιολογήσω το χώρο που πιάνουν. 'Έχω καταλήξει με αυτό το minimal setup όπου τα hardware synths είναι κατά κύριο λόγο analog monophonic. Αφότου έδωσα το Deepmind, polyphonic synths έχω μόνο VST (με μια εξαίρεση το microfeak στο οποίο κάνω Pads συχνά πυκνά). Πάντως γενικά αλλάζω θέσεις και όργανα συνέχεια ανάλογα με το τι κομμάτι φτιάχνω κτλ. Το επόμενο synth βήμα θα είναι ένα καλό polyphonic analog, δεν έχω καταλήξει ακόμη σε πιο. Αγαπημένα αυτή τη στιγμή είναι Korg MS20 και MiniBrute2S.

Το πρώτο update παιδιά. Σπεύστε να το ρίξετε?

Έχει πρησετ Κατσαρός το psr σαν αυτό που έβαλε ο καταρράκτης στο καταπληκτικό 2ο βιδεο?

Λαμπάτα είναι τα Yamaha?

Χρονια πολλα. Θα σου κανω και εγω ενα δωρακι. Καθησα και εφτιαξα ενα transcribe σε φαση οδηγος ? γιαντο ωραιοτερο ισως κοραλ του Μεγαλου Τη βασικη παρτιτουρα την πηρα απο τη μερσεντες του ιντερνετ, το φανταστικο imslp https://imslp.org/ Απο εκει και περα, εβαλα πανω απο καθε συγχορδια το transcription. Στις περαστικες δεν εβαλα, εκτος απο τεσσερις πολυ σημαντικες περιπτωσεις, που ειναι με κοκκινο χρωμα. Ελπιζω να μην τα σκατωσα πολυ ? Τα κοραλ δεν ειναι τιποτα το εξωφρενικο τεχνικα. Ειναι ομως υπερεργαλεια για την κατανοηση της τονικης αρμονιας. Ουτε δευτερολεπτο απο οσα δωσεις για να το βγαλειε δε θα παει χαμενο. Χρονια πολλα

Είμαι οπαδός των αντιλήψεων των παλιών (προ-ίντερνετ) δισκογραφικών εταιρειών, οι οποίες (παρ'ότι γνωρίζω πως πολλοί τις μισούν), είχαν πρωτεύοντα ρόλο στη διαδικασία ανεύρεσης, αξιοποίησης, προώθησης, καταξίωσης μουσικών πονημάτων που έχουν συνδεθεί με ολόκληρη τη ζωή μου. Δεν πιστεύω στην ιδέα της δισκογραφικής που δεν φιλτράρει το καλλιτεχνικό input που δέχεται, με αποτέλεσμα να φιλοξενεί και να προτείνει πράγματα που οι περισσότεροι από εμάς θα πετάγαμε στα σκουπίδια, ακόμη και αν τα είχαμε γράψει εμείς. Δεν πιστεύω ότι ο δικός μου δίσκος πρέπει να βρίσκεται δίπλα στον δίσκο των Tull, ούτε ότι αυτό το προνόμιο έπρεπε να είναι διαθέσιμο έναντι οικονομικού αντιτίμου. Ναι, το ξέρω ότι όλα αυτά ακούγονται ανυπόφορα συντηρητικά, αλλά έχουν ερείσματα.

Είναι τρομερό... Είναι λες και ως δια μαγείας εξαφανίστηκαν οι έγχορδοι από το forum. The rise of the key players, ένα πράγμα. Δεν θυμάμαι ποτέ τέτοιο καταιγισμό πλητροθεμάτων... Και παρόλα αυτά ακόμα και έτσι ψάχνεις για κάνα πληκτρά με το τουφέκι- για καμιά μπάντα.

Δεν έχω καταλάβει αν οι κιθαριστες είμαστε αποκλεισμενοι. Ας ποστάρω παρόλα αυτά το μοναδικό πλήκτρο μου (μη λαμβάνοντας υπόψιν midi controllers)

Who is who? Σε ολα τα κλιΨ όπου αλλάζουν οι μαγνητες πανε απο neck >middle possition > bridge το twangy σημειο στην αρχη ειναι μονο ο bridge και τα ανοιχτα ακκορντα που ακολουθουν η μεσαια θεση. Για ενισχυτη χρησιμοποιησα τον Colorsound Bluesman (improved DR copy), λιγο slapback delay απο το Maestro Discoverer , για drive το κλασσικο ΤC Mojo Mojo Oι κιθαρες που πρωταγωνιστουνΕ ειναι απο αριστερα προς τα δεξια (ΔEN εχουν γραφτει με αυτη τη σειρα) 1.FENDER 2000 Αm std strat stock 2.FENDER 8502 TELE stock 3.Warmoth/Mark Jenny Tele thinline' (TL Claire pickups_ 4.Argytar Tele (Q pickups) 5. FENDER AO Tele Custom 70s 6. FENDER ELITE Tele stock 7.Argytar Jazzmaster (Fender Pure Vintage 65 pickups) 8.Argytar strat (Fender Pure Vintage 65 pickups) Επειδη σε LAPTOP/PC φαινεται περιεργο οπως ανεβηκε ας θεωρησουμε ΠΡΩΤΗ σε σειρα την πρωτη απο την αριστερη στηλη και ΔΕΥΤΕΡΗ σε σειρα την δευτερη απο την αριστερη στηλη κ.ο.κ) δηλ. η κιθαρα νο. 5 ειναι η ΠΡΩΤΗ απο την δεξια στηλη. , gtr test (1).mp3 gtr test (2).mp3 gtr test (3).mp3 gtr test (4).mp3 gtr test (5).mp3 gtr test (6).mp3 gtr test (7).mp3 gtr test (8).mp3