Το συγκεκριμένο VSΤ που αναφέρεις δε το γνωρίζω, αλλά οκ, δεν το λες και κακό, αλλά ούτε και κανα φοβερό. Εγώ προσωπικά έχω άπειρα πιάνο vst. Το go-to μου είναι το Maverick της Native Instruments, αλλά έχω και πάρα πολλά από Pianobook που είναι φοβερά και με αρκετό χαρακτήρα.
Mastering για αρχή θα έβαζα ένα limiter/maximizer στo master bus, θα το πήγαινα -0,3db όριο, και θα έβαζα gain μέχρι η δυνατότερή σου νότα να φτάνει αυτό το σημείο. Έτσι θα πιάσεις μια "normalized" ένταση, για αρχή.
Αν τώρα θες να κρατήσεις το dynamic range της κλασικής μουσικής, που είναι αρκετά μεγάλο (αυτό σημαίνει ότι τα πολύ σιγανά ακούγονται πολύ χαμηλά σε ένταση, και τα πολύ δυνατά πρέπει να αγγίζουν το όριο του normalization), τότε απλά βγάλε κομπρέσορες και άσε το ως έχει.
Αν θες κάτι πιο μοντέρνο, τότε πρέπει να ελέγξεις τα λεγόμενα LUFS, όπου εκεί πρέπει να ανεβάσεις το input στο master limiter/maximizer, έτσι ώστε να πιάσεις το στόχο στα LUFS (που αλλάζει ανάλογα την πλατφόρμα που θες να ανεβάσεις τη μουσική σου). Συνήθως ο κόσμος παίζει στα -14 με -12. Αυτό θα μειώσει το dynamic range, που σημαίνει ότι το "σιγανό" και το "δυνατό" θα έρθουν πιο κοντά σε ένταση.