σας ευχαριστώ ειλικρινά φίλοι όλους και έναν έναν ξεχωριστά για τα καλά σας λόγια (αν και νομίζω ότι υπερβάλετε λίγο λόγο συμπάθειας)...
το κομμάτι το ανακάλυψα σε επίσκεψη σε φίλο σκαλίζοντας παλιά μηχανάκια που του είχα πουλήσει κάποτε... το ανέβασα καθ οδόν προς Αθήνα χωρίς να το έχω ακούσει σε καλό σύστημα γιατί νομίζω ότι είναι καλό να συγκρίνουμε εποχές κι αυτό περισσότερο για να εκτιμήσουμε το τι μας προσφέρει πια η τεχνολογία... τώρα που το άκουσα βέβαια και σε μόνιτορ, όντως καλό είναι τηρουμένων των αναλογιών και σίγουρα πολύ καλύτερο σαν "παραγωγή" από ότι το θυμόμουν...
αν κάτι μπορώ να σημειώσω από την μεριά μου ως ειδοποιό διαφορά με τον τότε "τρόπο", είναι η (αναγκαστική ίσως;) αφιέρωση και προσήλωση στον στόχο να αξιοποιήσουμε στο έπακρο τα μέσα που διαθέταμε... πλέον η ευκολία της ψηφιακής υπερπροσφοράς μάλλον μας τεμπελιάζει και μας οδηγεί στο βόλεμα αναζήτησης έτοιμων λύσεων που θα ελαχιστοποιήσουν την προσωπική μας (εκ)παίδευση και συμμετοχή στο αποτέλεσμα... εντάξει σημείο των καιρών δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα...
όσο για την φωνή πέραν του ότι ακόμα και στα γεράματα με "ξενίζει" (κλασικά όπως όλους η δική τους φωνή) για την επαγγελματική της αξιοποίηση (παρότι έχω τραγουδήσει περιστασιακά μπροστά και σε χιλιάδες κόσμο) μου έλειπε το σημαντικότερο από το "πακέτο"... η έλλειψη εμπιστοσύνης στην συγκεκριμένη μου έκφραση και κατά συνέπεια η άνεση στην έκθεση... και πάλι ευχαριστώ σας...?
ΥΓ... υιέ μου τον χίππυ όσες φορές και να τον σκότωσα μέσα μου από τότε, πάντα ανασταίνεται με θράσος και τον ευχαριστώ δι αυτόν...?
Κύριε Στράτο μου πέστα... με είχε τα αξημέρωτα ο σαδιστής μπροστά στο μαραφέτι και στο τέλος με έθαβε τας χαμηλάς μου.. αν δεν γκάριζ φώναζα κατιτίς στα ρεφραίνια ούτε εκεί θα ακουγόμανε...?
Άσε με ρε Στράτε με τον μπίχλα να 'ούμε... για να πηδήξει αυτός πήδαγε εμένα με τις ώρες... και δεν είχαμε τότενες και τις αντάρες και τα μελοντινια να τον κουρδίζω να ησυχάζω... εμπρός πίσω σαν ουδεπόπωτας να κολλάω στο τριανταφυλλιά το λιά να 'ούμε... μη κοιτάς εσάς με τα σμερινά τα κοπε παστε με το ένα χέρι και στ άλλο την φραπεδιά... you know...