Πίνακας συμμετοχής

To θρεντ είναι για την κιθαριστικη δεινότητα του στην κιθάρα. Σαν τύπος είναι κουλ. Σαν κιθαριστικα θέματα που έχει γράψει κ το τι έχει προσφέρει συνθετικά στους Ταλλικα η παρακαταθήκη του είναι τεράστια. Ακόμα κ εγω δε μπορώ να πω κάτι εδώ. Για καριέρα τα ιδια Για αυτό κ δε θα πω τίποτα για την κιθαριστικη του φωνή. Προφανώς συμφωνώ με OP. Θα συμπεριφερθω καταλλήλως. Δε ξέρω πάντως αν ξαναναφερθει στην ίδια πρόταση με τον Κοτζεν (καθαρά κιθαριστικά) πως θα αντιδράσω...?

Καλά το ξεκίνησες, τον Kotzen τι τον μπλέκεις; Κι ο ίδιος ο Χάμετ θα ντρεπόταν πάνω στο ίδιο stage με τον συγκεκριμένο. Ας είναι καλά ο πάπα Het γενικώς και ειδικώς...

Και Ionian Και Aeolian Και Harmonic Minor έχει ο μπάξες.

Εάν αποσυνθέσεις τoν Slash, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν ένα καπέλο, γυαλιά και μια πεντατονική. Που σημαίνει: με άλλα τόσα τον ξαναφτιάχνεις.

Έλα ρε Μπίλη ??. Κουλ είναι ο Zlatan. Κουλ είναι ο Slash. Ακόμα και ο Hetfield πιο cool είναι

?

Κ ο Κριστιανιο κ ο Χαμετ ειναι Αραβες. Σωστα? Το βρηκα?

Ακριβώς όπως το λες. Όπως υπάρχουν και εκατομμύρια παίκτες (τεχνικά) καλύτεροι από τους Clapton, Page, Richards, Blackmore κ.ο.κ. και δεν τους ξέρει, ούτε και θα τους μάθε ποτέ κανείς. Και αυτό είναι η απόδειξη ότι η τεχνική αρτιότητα στη μουσική είναι ένα εργαλείο που οπωσδήποτε βοηθά πολύ τη διεργασία αλλά από μόνο του δεν αρκεί. Το σχόλιό μου btw δεν ήταν κάποια απάντηση σε αυτά που έγραψες αρχικά. Απλά είναι το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό βλέποντας κομμάτια της συνέντευξης.

Το θέμα είναι ότι σχεδόν κανείς δεν ασχολείτο με την "αμπαλοσύνη" του Hammett πριν το youtube. Μάλλον το αντίθετο δηλαδή. Όταν ήρθε το youtube, όλα μπήκαν στο μικροσκόπιο και σε όλους μας δόθηκε βήμα για να κρίνουμε δημοσίως. Η ιστορία μου θυμίζει λιγάκι τον Hendrix από την εξής άποψη: μετά το θάνατό του, εκδόθηκαν ένα σωρό albums από ηχογραφήσεις που είχαν "ξεμείνει". Άλλες ημιτελείς, άλλες σχεδόν έτοιμες για επόμενη κυκλοφορία και άλλες καθαρά θέμα προσωπικού αρχείου που δεν ήταν ποτέ προορισμένες να δουν το φως της δημοσιότητας. Το αποτέλεσμα ήταν να κυκλοφορήσουν πράγματα με ιστορική αξία μεν, με πολύ μικρή μουσική αξία δε μια και το παίξιμο ήταν χύμα, υπό την επήρεια, με κακό ήχο κλπ. O Hendrix λοιπόν κρίθηκε για όλα αυτά, ανεξάρτητα από το ότι, αν ήταν στον έλεγχό του, τα περισσότερα δε θα είχαν ακουστεί δημοσίως ποτέ. Κάτι ανάλογο κάνει και το youtube σε σύγχρονο επίπεδο, πολύ περισσότερο δε αφού πια όλοι μας έχουμε μια κάμερα μόνιμα στο χέρι μας. Αποτυπώνει και δημοσιοποιεί ένα σωρό δοκιμαστικά, πρόβες, backstage, jams κλπ. και μάλιστα αφήνει απ' έξω υλικό κατά βούληση μια και ο στόχος είναι τα views. Και κάπως έτσι είδαμε το μύθο του Hammet (και όχι μόνο φυσικά) να γκρεμίζεται. Κάποιοι μουσικοί/καλλιτέχνες, το 'χουν πιάσει το νόημα και είναι πάρα πολύ προσεκτικοί ως προς το τι και πότε καταγράφεται, τουλάχιστον μέχρι εκεί που μπορούν να έχουν άμεσο έλεγχο. Άλλοι δεν ασχολούνται. Ο Hammett προφανώς ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Το θέμα κατ' εμέ είναι ότι ο τύπος είναι μέλος, τα τελευταία 40 χρόνια, μιας από τις μεγαλύτερες ροκ μπάντες όλων των εποχών και (συν)υπεύθυνος για τη σύνθεση κομματιών που είναι πλέον ορόσημα ενός ολόκληρου μουσικού είδους και μιας ολόκληρης εποχής. Το γεγονός αυτό από μόνο του θα έπρεπε να αρκεί.