Το θέμα είναι ότι σχεδόν κανείς δεν ασχολείτο με την "αμπαλοσύνη" του Hammett πριν το youtube. Μάλλον το αντίθετο δηλαδή. Όταν ήρθε το youtube, όλα μπήκαν στο μικροσκόπιο και σε όλους μας δόθηκε βήμα για να κρίνουμε δημοσίως.
Η ιστορία μου θυμίζει λιγάκι τον Hendrix από την εξής άποψη: μετά το θάνατό του, εκδόθηκαν ένα σωρό albums από ηχογραφήσεις που είχαν "ξεμείνει". Άλλες ημιτελείς, άλλες σχεδόν έτοιμες για επόμενη κυκλοφορία και άλλες καθαρά θέμα προσωπικού αρχείου που δεν ήταν ποτέ προορισμένες να δουν το φως της δημοσιότητας. Το αποτέλεσμα ήταν να κυκλοφορήσουν πράγματα με ιστορική αξία μεν, με πολύ μικρή μουσική αξία δε μια και το παίξιμο ήταν χύμα, υπό την επήρεια, με κακό ήχο κλπ. O Hendrix λοιπόν κρίθηκε για όλα αυτά, ανεξάρτητα από το ότι, αν ήταν στον έλεγχό του, τα περισσότερα δε θα είχαν ακουστεί δημοσίως ποτέ.
Κάτι ανάλογο κάνει και το youtube σε σύγχρονο επίπεδο, πολύ περισσότερο δε αφού πια όλοι μας έχουμε μια κάμερα μόνιμα στο χέρι μας. Αποτυπώνει και δημοσιοποιεί ένα σωρό δοκιμαστικά, πρόβες, backstage, jams κλπ. και μάλιστα αφήνει απ' έξω υλικό κατά βούληση μια και ο στόχος είναι τα views. Και κάπως έτσι είδαμε το μύθο του Hammet (και όχι μόνο φυσικά) να γκρεμίζεται.
Κάποιοι μουσικοί/καλλιτέχνες, το 'χουν πιάσει το νόημα και είναι πάρα πολύ προσεκτικοί ως προς το τι και πότε καταγράφεται, τουλάχιστον μέχρι εκεί που μπορούν να έχουν άμεσο έλεγχο. Άλλοι δεν ασχολούνται. Ο Hammett προφανώς ανήκει στη δεύτερη κατηγορία.
Το θέμα κατ' εμέ είναι ότι ο τύπος είναι μέλος, τα τελευταία 40 χρόνια, μιας από τις μεγαλύτερες ροκ μπάντες όλων των εποχών και (συν)υπεύθυνος για τη σύνθεση κομματιών που είναι πλέον ορόσημα ενός ολόκληρου μουσικού είδους και μιας ολόκληρης εποχής. Το γεγονός αυτό από μόνο του θα έπρεπε να αρκεί.