ΑΦΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ. Και μετά είναι και το άλλο. Ότι όσα όργανα τυγχάνουν τέτοιων μετατροπών, μετά οι συνθέτες τα αντιμετωπίζουν ως... χρωματικά όργανα, και γράφουν έργα του στυλ Ντο |Ντο #Ντο |#Ντο Ρε, το οποίο... τέλος πάντων, δε θέλω να ανάψω μεσημεριάτικα.
Είναι πάντως τεράστια προσαρμογή στην τεχνική του κάθε οργάνου, οπότε δύσκολο να πιάσει μια τέτοια κιθάρα, αφού το όφελος που προσφέρει (αγνότερο κούρδισμα) αντισταθμίζεται από τη συνήθεια της μνήμης ακοής παιχτών και ακροατών, και τη συμφωνία/επιβεβαίωση με το ανσαμπλ ομοίως ατελών οργάνων. (το ίδιο πράγμα που γράφει η παράθεση δηλαδή, απλά το λέω κι εγώ με άλλα λόγια για μπούγιο γιατί μου φαίνεται πολύ σωστό.)