Πίνακας συμμετοχής

.... γενικότερα με την αυτοσχεδιαζόμενη μουσική επικοινωνία.

Όταν έχεις ινδάλματα τον Henderson και τον Holdsworth, πρέπει να είσαι ταπεινός. Αλλιώς σε παίρνουνε με τα γιαούρτια. Και ο Garsed δεν είναι για γιαούρτια. Είναι φοβερός. Και το καλό είναι ότι ξεκίνησε σαν σρέντερ. Καλό, γιατί κατάλαβε που ήταν και που ήθελε να πάει, και άλλαξε πορεία. Και φυσικά τα κατάφερε, καλύτερα απ' ότι και ο ίδιος φανταζόταν. Μουσικαράς μεγάλος.

Πάντως είναι ο μόνος με τα "κυβικά" να στέκεται κάπως κοντά στον Άλαν (αν είναι δυνατόν αυτό) Κ ο Garsed είναι αυτής της σχολής, αλλά είναι πιο γήινος. Όπως λέει κ ο ίδιος βλέπει τον εαυτό του σαν rock improviser όχι σαν fusion παίχτη . Αυτό κ αν είναι ταπεινότητα ?

Πολύ ωραίοι κ οι δύο, αλλά τι στο καλό εφέ στα χέρια έχει ο Τιμ κ βγάζει αυτόν τον ήχο πάντα? Κι αν ναι ποιο, το legatator? Απίστευτος .

νταξ.... μαγεία.... ο υπέρτατος σκοπός της τέχνης σε ένα 8λεπτο βίντεο (μη παρεξηγηθώ, όχι απαραίτητα με αυτό το μουσικό είδος αλλά συγκεκριμένα αυτό που συμβαίνει μεταξύ των ανθρώπων)

Κατ' αρχήν όπου βλέπεις Mick Goodrick, κράτα ΜΕΓΑΛΟ καλάθι. Ο άνθρωπος είναι "αλλού". Όταν όμως βλέπεις και Lage και Tim Miller, δεν υπάρχει περίπτωση να είναι τίποτα γραμμένο (εκτός από τα θέματα). Αυτό όπως το βλέπω, είναι κανονικός διάλογος on the spot.

Ναι κ το βασικό είναι πως δε γίνεται να το κάνεις (όχι εσύ) αν δε προσαρμόσεις όλο το παίξιμο σου κ τις γραμμές σου εκεί πάνω. Δεν είναι φάση μελετάω αυτήν την τεχνική. Είναι τα πετάω όλα κ δουλεύω αυτήν την προσέγγιση μέχρι να γίνει η μόνη φύση μου. Η ανάγκη τους οδηγησε κ τους τρεις στο να το πετύχουν. Δε μπορούσαν να ακούσουν την κιθάρα αλλιώς οπότε δεν είχαν επιλογή. Οπότε που πας αν απλά λες, ωραίος ήχος ας μελετήσω έτσι... (Ο Garsed έχει εξελιχθεί κ σε slide παιχτρονι μεγάλο)

Ναι, αλλά άλλος ο chordal ήχος του Allan, άλλος ο "καθαρός" του Tim. Έχει και αυτός ηχητικά τον τρόπο του για sustain (εκτός από τα δάκτυλα), δεν είναι εντελώς καθαρός εξάλλου. Είναι όσο χρειάζεται. Και το hybrid picking το χρησιμοποιεί με τέτοιον τρόπο (ειδικά στην μετάβαση σε άλλες χορδές) που να ενισχύει αυτό το legato ύφος του (αυτό μου την δΩνει εμένα, γιατί δεν μπορώ να το κάνω).

Σε αυτό είσαι υπερβολικός. Έχεις ξανακούσει. Allan τον λένε κι όλα τα παιδάκια κλαίνε.

Σχολιάζω το ποσό smooth κ connected είναι οι δυναμικές κ το παίξιμο του . Δεν έχω ξανακουσει πιο legato καθαρό παίξιμο . Αν σκεφτείς πως ο ήχος είναι τόσο λεγκατο παίζοντας hybrid που λες κ εσύ κ με καθαρό...άντε γεια Κ δε το βλέπω από την οπτική τεχνικής κ εντυπωσιασμού. Το παίξιμο του είναι σαν ηχητικός... διαλογισμός ?. Χάνεσαι κανονικά. Ενώ αυτά που παίζει είναι πολύ προχω κ μοντέρνα, ο τρόπος που τα παίζει τα κάνει πολύ ευκολοπεπτα. Εξωφρενικος

Hybrid picking και σωστό πάτημα με το αριστερό. EDIT: Την Klein δεν θα την σχολιάσεις?

Το θέμα είναι του Stella by starlight. Αλλά του σκίζουν το πάτερο. Από κάποια φάση και μετά το παίζουν σχεδόν "φυσιολογικά". Είναι σαν να είναι μόνοι τους σ' ένα δωμάτιο και να λένε "ρε μ@λάκα τι να παίξουμε?" "Πάμε ένα Stella?" "Ναι ρε παιδί μου, ξεκίνα το και βλέπουμε".

να πουμε οτι τον Goodrick στο κουιντετο του Gary Burton αντικατέστησε ο Pat Metheny?