Πίνακας συμμετοχής

Βρε σεις, απόψεις λέμε. Δε θα μαλώσω με τον μπιλάρα ή τον φούζιο επειδή δεν τους κάνει κλικ ο Αλ. Διαφωνώ μεν αλλά ΟΚ. Το ίδιο βλέπω (τον τελευταίο καιρό μ.Χ.) ότι κόσμος επανακάμπτει με χαλαρωμένα ζωνάρια (για άλλο ποστ λεω που έφαγε ψαλίδι) στο ίδιο mood που έμειναν πριν 3-5 8 χρόνια αφ ότου αποφάσισαν ότι το περιβάλλον του νοιζ δεν τους "σηκώνει". Αν καθόμουν εγώ να πάρω τοις μετρητοίς τι γράφει ο Χ εδώ μέσα για τον Αλ ή τον διάσημο οδοντίατρο, τον Βαη ή τον Μαλμστην ή τι μου έχουν σούρει κατα καιρούς για μαγνητόφωνα, ψηφιακά και βινύλια θα έπρεπε να μιλάω με τον τοίχο. Δεν έχω κάνενα βίτσιο να πείσω τον κανένα εδώ μέσα. Αντίστοιχα δεν μπορεί κανείς να με πείσει για κάτι που προσωπικά...δεν. Ίσως να τα καταφέρει, και τότε μπράβο του. Εγώ μπορεί να γουστάρω τον Lasse Wellander ή τον Ian Βairnson που φύγανε την περασμένη βδομάδα και άλλοι να... πέρασε και δεν άγγιξε.... δεν κοιτάμε το όποιο χάλι μας που μας πείραξε ο Μποναμάσας ή ο Διμεολας... στον καφενέ είμαστε...

Ναι, αλλά θα λείψει η επικοινωνία μεταξύ αυτοσχεδιαστών. Πώς θα τσιμπήσει ο μπασίστας την μετατροπία της κιθάρας, και τι θα κάνει? Θα ακολουθήσει, ή μήπως της δώσει άλλη τονικότητα από αυτήν που ήθελε ο κιθαρίστας?

Όσον αφορά αυτό που παίζει ο Κατσάμπας στο βίντεο, από τον τρόπο που πιάνει τα ακόρντα, φαίνεται να είναι κουρδισμένο σε κλασικό κούρδισμα κιθάρας (υποθέτω ότι λείπει η μπάσα μι). Αυτό με κάνει να σκέφτομαι (παρότι άσχετος όσον αφορά τα μπουζούκια) ότι αυτό που βλέπουμε είναι μάλλον κάποια καστομιά που έφτιαξε ώστε να κάνει τα ντουέτα με τον αδερφό του και όχι "ορθόδοξο" δεκάχορδο μπουζούκι.

Ο Mancuso και να θες να αγοράσεις δίσκο του, δεν έχει ουσιαστικά μπει ακόμα στο σπορτ. Απλά μένεις αποχαυνωμένος με αυτά που παίζει σαν αυτοσχεδιαστής.. που όσο μοναδικός κι αν φαίνεται ότι είναι (και είναι), άλλο τόσο δεν θα λέει και πολλά από μόνο του αν δεν αρχίσει να φτιάχνει και τη δική του μουσική που θα πλαισιώσει το κιθαριστικό του χάρισμα και την αυτοσχεδιαστική του δεινότητα. Ο Hunter τώρα είναι άλλη ιστορία. Πέρα από το ότι είναι από τους μεγαλύτερους ανωμαλάρες στην ιστορία του οργάνου, πλέον έχει διανύσει πολλά χιλιόμετρα μουσικά. Έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον τόσο η ιστορία του, όσο και κομμάτια της δισκογραφίας του, για αυτό και θα σου ελεγα να αρχίσεις να ακούς albums του (και εγώ στη διαδικασία είμαι, δεν τα έχω εξερευνήσει όλα). Ενδεικτικές προτάσεις: "Let The Bells Ring On" και "Everybody Has A Plan Until They Get Punched In The Mouth". Αγνή και όμορφη μουσική.

Ναι συμφωνώ. Έχουμε συνηθίσει λέγοντας τζαζ να εννοούμε τον χώρο του αυτοσχεδιασμού . Γιατί με την αυστηρή τζαζ έννοια δε νομίζω ούτε ο ίδιος να αυτοπροσδιοριστηκε ποτε. Εύστοχος ο προσδιορισμός σου παντως? (βάλε κ λίγο προγκ στα ηλεκτρικά του)

Καμία αντίρρηση. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο ωστόσο. Δεν εννοούσα ότι ο Πάκο ήταν ο μόνος που επωφελήθηκε σε θέμα δημοφιλίας από αυτή τη σύμπραξη... και οι 3 τους έγιναν γνωστοί σε κύκλους που μέχρι τότε δεν γνώριζαν την ύπαρξή τους, και απλά νομίζω ότι στο οργανωτικό κομμάτι του Τρίο ο Ντι Μέολα ήταν αυτός που ήταν ο πιο αναμεμειγμένος, για αυτό το εξέφρασα έτσι. Οι άλλοι δύο έχω την εντύπωση ότι τους απασχολούσε κυρίως το κομμάτι του παιξίματος, μα άλλωστε για να λειτουργήσει το πράγμα από θέμα ρεπερτορίου, ο Τζον και ο Πάκο έπρεπε να διασχίσουν μεγαλύτερη διαδρομή και να βρεθούν περισσότερο εκτός comfort zone τους για να συναντήσουν το στυλ του Ντι Μέολα, ο οποίος έπαιζε εντός έδρας λίγο πολύ (άλλος ένας λόγος που αποδεικνύει το ότι οι άλλοι δύο είναι άλλου επιπέδου ιδιοφυΐες κιθαριστικά). @billaraskats27 Ναι, μα, με το ζόρι χωράει να θεωρείται κομμάτι του τζαζ χώρου ο Αλ.. πιο πολύ ποζεροέθνικ λάτιν ροκ και world music θα το πεις.

Είναι ένα ζητηματάκι αυτό. Δε γλιτώνεις σήμερα. Σήμερα αναζητούνται Θεοί. Αν δεν έχεις και σουιπ, και ταπ, και ηχάρες, και βιμπράτα, και ρυθμική ηγεμονία/αυθάδεια, και παίξιμο πάνω από λόγιες φόρμες αράβικης μουσικής, αλλά να μπορείς να δώσεις και μια φρέσκια ματιά στο καταγεγραμμένο ρεπερτόριο της ύστερης ρομαντικής περιόδου ενώ ταυτόχρονα έχεις φοβερή άνεση στο να αυτοσχεδιάζεις σαν βαλκάνιος, γουεστκοουστίτης, ιστκοουστίτης, μακρεμπίτης, υποσαχάριος, αλλά πάντοτε με την ικανότητα να παρεμβάλεις ψήγματα της παράδοσης με την οποία γαλουχήθηκες, ε, δεν κάνεις ρε πουλάκι μου. Θες μελέτη.? Και να πω και το άλλο. Φαντάσου για κάποιον τιτανοτεράστιο, το τάδε εμβληματικό άλμπουμ, να μη βγήκε τόσο εύκολα όσο νομίζουμε, να μην ξύπναγε δηλαδή με την τσίμπλα στο μάτι και με το βρακί, να κάρφωνε το όργανο και να έγραφε σε ένα τέικ όλο τον δίσκο. Αλλά να ήθελε κι εκεί... σκληρή δουλειά και μελέτη, που τον κούρασε τον τιτάνα. Και μετά από το εμβληματικό άλμπουν, να ήθελε βρε αδερφέ μου, να... ξεσκάσει, να παίξει 5 απλά πράγματα να γουστάρει. Θα μου πεις, μην κάνεις άλμπουν δεύτερο, παίχτα με τους φίλους σου. Αφού θέλει όμως, τι να κάνουμε; Α τον μαλώσουμε; Κι εσύ περιμένεις να κυκλοφορήσει το "Εμβληματικό Vol. 2" και βγαίνει και το "Έπαιξα 5 πραγματάκια απλά να γουστάρω." Ρηχό, ανέμπνευστο, τετριμμένο, κάτω από τον πήχυ που έθεσε το "Εμβληματικό". Δηλαδή αυτό μου θυμίζει λίγο το κόμμεντ κάτω από ένα βίντεο του Κυριάκου του Ντομάτα του κλαριντζή στο youtube, που σχολιάζει ο άλλος ο θεός "Α ρε Κυργιάκο να μη έπινες, θα τους είχες γ@μ1σει όλους." Δηλαδή, ο αναγνωρίσιμος καλλιτέχνης απογυμνώνεται την υπάρχουσα υπόστασή του από το κοινό, και ενδύεται μια ατελή υπόσταση του ιδανικού εαυτού του. (πώς θέλουν οι γυναίκες π.χ. να μας αλλάξουνε, για να 'μαστε ανθρώποι; κάτι αντίστοιχο) Η κουβέντα πιστεύω σε αυτό το επίπεδο γίνεται όταν "κράζουμε", όχι ότι λέμε τον τάδε μουσικό άμπαλο. Αλλά λέμε για να είχαμε να λέμε, τι λείπει και δεν έχει ο τάδε για να είναι ο Χαϊλάντερ του κάθε οργάνου. Έτσι νομίζω δηλαδή, και δεν παρεξηγώ το "κράξιμο". Αλλά αν σε φώναζε ο Αλ να παίξετε μαζί Γουασίλιμ και δεν πήγαινες, εκεί θα σε έκραζα εγώ μετά.?

Αη ση γουατ γου ντιντ χηαρ Ωραιο προγκ κομματι?

πάντως Stanley Jordan δεν με αρέ

Έχω την εντύπωση επίσης, ότι θα ακουγόταν χάλια σε ένα μέρος της μεγαλύτερης έκτασής του. Ή θα είχε καλύτερο ήχο στο bass register, ή στα πρίμα. Και σε ένα μέρος της έκτασής του δεν θα ακουγόταν σαν μπουζούκι, αλλά σαν κάτι-σαν-μπουζούκι.

Στο Στανλευ Τζορνταν ομως κ σαν ακροατης απλα, μπορει να πεις ευκολα πως ο ηχος του (λογω του πως εκτελουνται οι νοτες, της φυσης της τεχνικης που χρησιμοποιει δηλ) ειναι περιεργος-διαφορετικος. Στον Χαντερ δεν ισχυει σε αυτο το βαθμο. Ειναι πολυ πιο ευκολο, αν ακους μονο, να αγνοησεις τα τεχνικα κ να επικεντρωθεις στη μουσικη

Αυτή είναι ενδιαφέρουσα απορία. Εγώ εικάζω ότι αυτό που παίζει, είναι "ως έχει". Δηλαδή λέμε παίζει μπάσο και κιθάρα, αλλά δεν ξέρω αν είναι έτσι στο μυαλό του. Δεν ξέρω δηλαδή αν έχει στο μυαλό του δύο τρακς, και αρχίζει να φιλτράρει πιθανότητες για το τι είναι ανθρωπίνως αδύνατον να παιχτεί (από θέμα γεωμετρίας και μόνο) και παίζει τελικά ό,τι γίνεται να παιχτεί, ή αν έχει ένα τρακ "οπού σε αυτή τη θέση που είμαι μπορώ να παίξω το συγκεκριμένο μπάσο με τις συγκεκριμένες αρμονικές σχέσεις από κάτω" (που προφανώς τον περιορίζει). Ότι είναι φρίκουλος είναι. Μου αρέσει. Αλλά δεν νομίζω να τον έχω ακούσει να παίζει "σκέτη" κιθάρα κάπου. Όχι ότι τον έχω ψάξει βέβαια.

Γι' αυτό οι μαγαζάτορες προσλαμβάνουν μπάντες που είναι τρίο. Παίζει όλα τα όργανα ο πληκτράς, ο μπουζουξής παρκάρει τα αμάξια των πελατών, και ο κιθαρίστας σερβίρει τα ποτά και το φαί.

Παντως μην πολυβαζετε τετοια βιντεακια με παοχταραδες εξωγηινους, γιατι οπως πανε και τα πραγματα με τη μουσικη, θα πας να παιξεις σε κανα μαγαζι και θα σε βαζουν να παιζεις κιθαρα με το ενα χερι, να πουλας πανερακια με γαρδενιες με το αλλο, και να πατας γκαζι φρενο με τα ποδια και να στριβεις το τιμονι με τα δοντια για να παρκαρεις και τα αμαξια των πελατων ταυτοχρονα.

Ναι το είδα και το επικρότησα. Για μένα οι Carcass είναι η jazz του extreme metal. Επίσης, να συμφωνήσω και γραπτώς με Φούζιο, ο Hunter είναι πραγματικά τέρας μουσικότητας. Είναι λίγο κρίμα γιατί, τουλάχιστον σε σχέση με άλλους, είχε μεγάλη απουσία από το youtube και μόνο σχετικά τελευταία έχει αρχίσει να ξαναεμφανίζεται.

Το παλουκαρι παιζει καλο μπασοκιθαρο, να τον βαλουμε στα πανηγυρια με τα κλαρινα και τις γουρνοπλς, οτι πρεπει για παπαλαμπραινα και παντρεμενοι και οι δυο ειναι, το εχει, αλλα να μαζεψουμε πρωτα κανα φραγκο να του δωσουμε να παρει καμια κιθαρα καινουργια γιατι εχει στραβωσει ο λαιμος απο την κιθαρα του, κριμας ειναι.

Το σημαντικότερο είναι ότι είναι ένας απίστευτος μουσικός γενικότερα, και μάλιστα με ταυτότητα, πράγμα που ακόμα τουλάχιστον δεν διαθέτει ο Mancuso, ο οποίος βέβαια είναι απίστευτος κιθαρίστας. Το έχω ξαναγράψει, αλλά παλιά είχα την τύχη να τον δω live (τον Hunter), 2 ώρες στα τρία μέτρα με τρίο (τύμπανα, βιμπράφωνο και αυτός). Ήταν συγκλονιστική εμπειρία. Πήγα στο διάλειμμα και του μίλησα ρωτώντας τον ότι χαζομάρα μπορείτε να σκεφτείτε, και αυτός αντί να με διαολοστείλει που τον έπρηζα, μου απαντούσε με χαμόγελο. Είναι τεράστιος πραγματικά.

Με στειλατε σε rabbit hole τωρα, βρηκα την παρακατω συζητηση http://www.luthier.gr/index.php?topic=676.0 οπου υπαρχει η παρακατω φωτογραφια που περιγραφει το δεκαχορδο μπουζουκι ως ενα τυπικο 4χορδο ΣΥΝ αλλο ενα 5ο course ΑΤΑΣΤΟ (σαν τα Ibanez Akula τα μπασα) ωστε να μπορει να παιζει μοριακα. Υπαρχει αυτο το εξαλλο πραγμα εκει εξω ή οταν λεμε 10χορδο εννοουμε κατι σαν αυτο του Κατσαμπα?

Τον κραζουν γιατι ενω σε ολο το προηγουμενο γενεαλογικο δεντρο της μουσικης παραδοσης που ακολουθει, τις λερες που το παιζαν θα φοβοσουν να τις πετυχεις βραδυ στο δρομο, στο Τζο σκεφτεσαι αν πρεπει να εμπιστευτεις τα λογιστικα σου στο γραφειο του ή οχι. Κ γιατι ενω παιζει τις καλτσες του (ειναι παιχταρας ο τυπος) αφου τον ακουσεις εχεις μια πελωρια λαχταρα να ακουσεις μετα Κλαπτον, Γκαρυ κ Ερικ Τζονσον ?. Δεν εχει δηλαδη την προσωπικοτητα του Ερικ Γκεηλς που οταν τον ακους, ακους Ερικ Γκεηλς ασουμε Αυτα λενε κυριως. Το πρωτο μου ειναι αδιαφορο. Στο δευτερο μ'αρεσει ο Τζο αλλα οι αλλοι τεσσεροι μαρεσνε πιοτερο? (Στο οτι παιζει πολλα δε στεκει. Λιγο πολυ η "νεα" γενια μπλουζ παιζουν καμποσα ολιτς)

Εγώ παντός είχα συνδρομή και στο songsterr αλλα και στο ultimate guitar, τα κράτησα 2-3 μήνες και τα ακύρωσα γιατί παρατήρησα λάθη σε κομμάτια και τα official του ultimate guitar απορώ πραγματικά αν είναι όντως τα official. Με τον φόβο να μάθω κάτι λάθος λοιπόν στην αρχή, και μετά που έκανα αναζήτηση κτλπ αν όντως το tab που βλεπω δεν έχει κάποιο λάθος, βαρέθηκα και σαν μη-έμπειρος που είμαι κιόλας, τα ακύρωσα και τα 2. Το youtube ειναι γεμάτο! Και ακόμα και patreon να μην θέλεις να γίνεις, εφόσον είναι τζάμπα τα tabs στο βίντεο, μπορείς να ξοδέψεις λίγο χρόνο να το αντιγράψεις εσύ το tab εαν το θες σε pdf οπωσδήποτε. Λογικό να μην είναι όλα τζάμπα, κανένας μας δεν θα έδινε την δουλειά του τζάμπα εφόσον ηταν καλή και σωστή! Ενα ταλιράκι τον μήνα που ζητάνε οι περισσότεροι δεν είναι τίποτα για τόσο υλικό και τόσο κόπο που κάνουν σε video, tabs κτλπ. Όλα αυτά με την προυπόθεση οτι το κανάλι είναι κάποιο αξιόλογο όπως το απο πάνω π.χ. γιατι είχα γίνει patreon και σε ενα Ελληνικό παλιότερα και πραγματικά κρίμα. Όχι για το ταλιράκι που έδωσα, κρίμα για την κοροϊδία στην ουσία γιατι ούτε ολοκληρωμένα ή σωστά ήταν, μερικά τα είχε σε pdf, μερικά στο σημειωματάριο σε .txt ότι να ναι και γραμμένα όπως να ναι, σου εβγαιναν τα μάτια... Μέχρι και μερικά γραμμένα σε τετράδιο με στυλό και φωτογραφία απο το κινητό είχε! ?

Από μια ηλικία και μετά, είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να δημιουργήσει κανείς νέες "μουσικές αναμνήσεις". Με άλλα λόγια ανατρέχουμε σε κομμάτια του παρελθόντος μας γιατί οι μουσικές αυτές, εκτός ότι μας άρεσαν καθαρά αισθητικά, έχουν συνδεθεί με πάρα πολύ έντονα βιώματα. Το παραπάνω οφείλεται σε εμάς και όχι στη νέα μουσική. Όπως έχουμε ξαναπεί πολλές φορές, αν είναι κανείς διατεθειμένος να ψάξει και φυσικά να φάει στη μάπα και άπειρη σαβούρα, υπάρχουν αριστουργήματα. Απλά θα τ΄ ακούσουμε μια-δυο και τελικά θα επιστρέψουμε εκεί που η ακρόαση, μέσω των αναμνήσεων, ξυπνάει κι άλλες αισθήσεις. Εγώ προσωπικά έχω απλά δεχτεί ότι κανένα σύγχρονο κομμάτι δεν μπορεί να ανταγωνιστεί στις προτιμήσεις μου τα oldies goldies, όσο τεράστιο αριστούργημα κι αν είναι, ακριβώς για τους παραπάνω λόγους.

Πολύ ωραίο αυτό. Και πέρα από τα κιθαριστικά, οι μπασοτύμπανοι το "κέντησαν" εξαιρετικά. Από αυτά που γουστάρει ο Στράτος για να στρώνεις δάκτυλα ?

Όλα τα άλλα καλά, αυτό το παραπάνω τι το ήθελες? Αν ρωτούσες τον Πάκο (όσο ζούσε), τι γνώμη έχει για τον Meola, μπορεί να σε άρχιζε στα μπουνίδια. Όπως είχε κάνει με τον Meola σε κάποιο αεροδρόμιο, και το σχήμα αυτό διέλυσε αμέσως μετά. Σε τέτοιο σημείο τον είχε φτάσει τον (πολύ ήρεμο γενικά) Πάκο, ο Al.

Μαζί σου Γιωργημ. Αλλά έναν γκαρντ 1,80 ψυχομενο στην άμυνα αλλά τίποτα το ιδιαίτερο που παίζει τοπικό, δε θα του πεις καλά ας σε κάναν ντραφτ οι Μπουλς που ψάχνουν αθλητικό σέντερ κ ας μη πήγαινες...?

Όχι ρε παιδί μου, θα στεκόσουν σαν Βασίλης, αλλά αυτό λέμε. Ότι πρέπει να υπάρχει Βασίλης. Αν τον Βασίλη τον κόψουμε σε στατς λες και παίζουμε y2k, και εξαφανιστεί τελείως στην τομογράφηση, ε μετά όλοι για κλωτσές είμαστε με τα στατς που έχουμε, και δεν χρειάζεται πεντάδα, μόνο ο cheat παίχτης που τα έχει όλα 99, κι οι υπόλοιποι να πάμε να βόσκουμε πρόβατα.

Κοιτα για να μην τρελαθουμε κιολας προτιμω να με κραζεις εσυ, παρα ολος ο κοσμος με τις βλακειες που θα επαιζα. Δεν εχω την παραισθηση πως μπορω να σταθω σε αυτο το επιπεδο?. Εγω θα εχανα οχι μονο την αρμονια στον αυτοσχεδιασμο, αλλα κ τα αυγα κ τα καλαθια στα γραμμενα...

Θα συμφωνήσω απόλυτα για τον Moore.Είχε μια πολύ ατμοσφαιρική και dark πλευρά στον τρόπο που έγραφε η οποία έδενε πολύ αρμονικά με την prog κουλτούρα των υπόλοιπων. Ο Sherinian δεν με κέρδισε ποτέ αν και έπεσε πάνω στην ίσως πιο αδιάφορη δισκογραφική τους δουλειά. Ο Portnoy είναι μια ιστορία που ακόμα και τώρα πονάει αλλά φταίει κι αυτός.Ανέκαθεν οι DT πλασάρονταν ως no leader group και η παρουσία του από ένα σημείο και μετά έγινε κάπως ηγεμονική. That being said,o Μαngini δένει καλύτερα ως χαρακτήρας με τους υπόλοιπους αλλά δεν μπορεί να φτάσει με την καμία την τσαχπινιά του άλλου Mike,τόσο συνθετικά όσο και σε live παρουσία. Για τον Καναδό θα διαφωνήσω.Ναι μεν έχει χάσει προ πολλού την έκταση του και στις περισσότερες συναυλίες εκτίθεται αλλά αλήθεια δεν μπορώ να φανταστώ άλλον να κρατάει το μικρόφωνο.

Συμφωνω σε ολα σχεδον οσα λες. Στο καφενειακο του θεματος, προσπαθησα να κανω αντιληπτο το πως το κανω επιτηδες. Ενα ειδος χιουμορ που προφανως απετυχα. Αν ηταν μονο το μουσικο θα τα ελεγα με αλλον τροπο. Ο συνδυασμος με τον χαρακτηρα του κ τη συμπεριφορα του με ωθησαν στο να το κανω με αυτο τον τροπο. Δηλωσα πως ειναι σπουδαιος συνθετικα. Δηλωσα πως εχει facility κ ρυθμικη αγωγη πολυ ανεπτυγμενη. Δηλωσα πως η θεση του στην ιστορια εχει κριθει. Δηλωσα πως στον κοσμο του αυτοσχεδιασμου το αρμονικο του αισθητηριο ειναι το λιγοτερο ανεπτυγμενο απο οσους γιγαντες εχω ακουσει (στον αυτοσχεδιασμό του όχι στα γραμμένα θέματα). Μαλλον πρεπει να αναιρεσω κ να δηλωσω πως δεν ισχυει, γιατι οταν καποιος ειναι τοτεμ δε μπορουμε να κανουμε αναλυση του τι κ πως. Πρεπει να ειναι καλος σε ολα φαινεται. Παιδια αν δεν ειχαμε πει τους λογους για τους οποιους τον "κραζουμε", μαζι σας. Απο τη στιγμη που τους ειπαμε, ενας δεν εχει πει κατι συγκεκριμενο ως απαντηση πανω ακριβως στο θεμα για τον οποιο τον κραζουμε. Ολοι μου λετε για τεχνικη, ρυθμικη αγωγη κ τι εχει γραψει, τη θεση του στην ιστορια κλπ, παροτι τα εχω επισημανει αυτα. Αν δε σας ενοχλει ο τροπος που επιλεγει να επιβιωσει πανω απο την εκαστοτε αρμονια δε σημαινει πως δεν ενοχλει κανεναν. Κ εγω εχω καλλιτεχνες πολυ μικροτερων κυβικων κ ικανοτητων που λατρευω να ακουω κ δε μ'απασχολει-χαλαει το ποσο αστοχα μπορει να προσεγγιζουν ενα ζητημα (μουσικα).

Νομιζω οτι αν χρησιμοποιησεις τις "εντος" 10 απο τις 12 pinholes + νεο saddle κομμενο καταλληλα θα εισαι μια χαρα. Ειδαλλως αν βρεις καμια παλια σαβουρα με tailpiece/floating bridge αλλαζει πολυ ευκολα. (edit Μου αρεσει γενικα η ιδεα της "πειραγμενης" κιθαρας για μελετη "ξενου" ρεπερτοριου, νομιζω ειναι μια προσεγγιση που μπορει να σε βγαλει σε ενδιαφεροντα μονοπατια. Προσωπικα κοιταγα να αγορασω περσι μια tenor guitar 4χορδη, κουρδισμενη σε 5ες, για να μελεταω fiddle tunes αλλα εν τελει μπηκε στον παγο το εγχειρημα)

Ολα τα πραγματα εχουν πλεονεκτηματα και μειονεκτηματα. Σαφως και απο αποψη εκτελεστικων δυνατοτητων ενα καλο ντουετο κιθαρας και μπασου θα εχει πλεονεκτημα, δεν υπαρχει αμφιβολια προς αυτο. Το πλεονεκτημα ομως της προσεγγισης ολα-σε -ενα ειναι το προφανες: Ενας εγκεφαλος ελεγχει μπασο- κιθαρα, κανενας αυτοσχεδιαστικος περιορισμος σε επιπεδο φορμας και αρμονιας, τωρα του ηρθε να παει στην πιο μακρυνη μετατροπια που υπαρχει, και τωρα θα ακολουθησει και η γραμμη του μπασου. Ο αυτοσχεδιασμος πανω σε δοσμενες φορμες και αρμονιες ειναι ωραιοτατος, αλλα το αλλο ειναι αλλο πραγμα ?

Ειχαν οι Ark..... Μεχρι που αποδειχτηκε πως τελικα δεν ηταν προγκ τραγουδιστης, απλα ειχε κ αυτη την πλευρα (που φανηκε κυριως με Αρκ κ Βαγκαμποντ)

Γι' αυτό είπα ότι τον είδα με μπάντα (χωρίς μπασίστα όμως). Ήταν εκπληκτικός και αυτός και η μπάντα γενικότερα.

Δεν ειναι απο τους κιθαριστες που θα μπορεσω να κατσω με τις ωρες, αλλα παρολα αυτα ειναι κατι που ενω ειναι φουλ εντυπωσιακο και ισως gimmicky ταυτοχρονα διατηρει και μια μουσικη αξια που σε κανει να το ακους ευχαριστα, αν και σε μικρες δοσεις οπως ειπα. Εχω γενικα εναν ιδιαιτερο σεβασμο για οποιονδηποτε βγαινει επι σκηνης με μια κιθαρα μονος και καταφερνει να αποδωσει ενα μουσικα πληρες και αυτονομο εργο. Ο ανθρωπος κακα τα ψεματα εχει παει την τεχνικη της extended-range κιθαρας σε αλλο επιπεδο. Δεν μπορω να σκεφτω off the top of my head καποιον που να παιζει κατι αντιστοιχο, αυτο το πραγμα που κανει δε ξερω πως προεκυψε, ισως οταν πιτσιρικας εκανε τα πρωτα του βηματα στο chord melody στυλ τον δαγκωσε hammondιστας και μεταλαχτηκε σαν το σπαιντερμαν, ξερω γω?

Αν οι ιταλικης προελευσης κιθαρισται κατεβασουν μικτη ωλσταρ θα εχουν πολυ βαθος στο ροστερ Βεβαια μετα θα ερθουν οι Ισραηλινης ωλσταρ προελευσης κ θα τους παρουν τα σωβρακα... Κ καπως ετσι μπηκε Καρκας στο αλλο νημα απο το Μανο

Και οι δύο φοβεροί αν και δε θα τους έβαζα στο ίδιο "βαρέλι". Προφανώς λόγω ηλικίας αλλά και γιατί ο Hunter έχει ήδη πολλά χιλιόμετρα καριέρας από πίσω ενώ ο Mancuso είναι στην αρχή. Για να υπάρξει σύνδεση και με το άλλο θρεντ, είχε προ μηνών ποστάρει ο yameth το βίντεο από τη συνάντηση Mancuso - Meola όπου ο τελευταίος τον κάλεσε να παίξουν μαζί. Τον θάψαμε δεόντως τον Ματέο εκεί. Τώρα μπορώ να βάλω Carcass;

Είναι και η γεωμετρία όμως, που επηρρεάζει την τεχνική, επιτρέποντάς την, ή δυσχεραίνοντάς την. Δηλαδής: 1. Αν έχουμε 12 χορδο μπουζούκι κουρδισμένο σαν κιθάρα 1 τόνο κάτω: Έχουμε μανίκι σαν ξύλο για καλούπωμα. 6 ζευγάρια χορδών επί 26 ή 27 τάστα. Αεροπλανοφόρο όπως εύστοχα ειπώθηκε νωρίτερα. Πόσο εύκολο είναι να παιχτεί το υπάρχον ρεπερτόριο σε ένα τέτοιο μανίκι; Είναι η έξτρα έκταση που μας προσφέρει το όργανο δίκαιο αντάλλαγμα για την έξτρα δυσκολία της μεγάλης ταστιέρας; 2. Έχουμε το κουβανικό τρες π.χ. Ότι έχει μόνο 3 (ζευγάρια) χορδές το οδηγεί να παίζει με συγκεκριμένους ρυθμικούς τρόπους που βολεύουν, και έτσι έχουμε τα χαρακτηριστικά μοντούνο και γκουαχίρο και πώς διάολο αλλιώς τα λένε. Δηλαδή το όργανο είναι όργανο, εργαλείο που οδηγεί τη σύνθεση μουσικής σύμφωνα με τις δυνατότητές του. Ενώ αν είχαμε ένα όργανο με x χορδές και 88 νότες έκταση, οι πιθανότητες για το τι θα μπορούσαμε να παίξουμε θα εκτοξεύονταν, αλλά η ευκολία με την οποία θα μπορούσαμε να το παίξουμε θα καταβαραθρωνόταν. 3. Η μέση λύση. Φτιάχνουμε ένα ελαφρώς μεγαλύτερο μπουζούκι κουρδισμένο ΛΑ ΜΙ ΝΤΟ ΣΟΛ. Κι άλλο ένα λίγο μεγαλύτερο, ΜΙ ΣΙ ΣΟΛ ΡΕ. Κι έχουμε 3 μπουζούκια που συμπεριφέρονται ακριβώς σαν μπουζούκια, αλλά σε διαφορετικές εκτάσεις. Εκεί διατηρούμε την τεχνική σχεδόν αναλλοίωτη (πέραν από τις προσαρμογές που χρειάζονται στην αλλαγή του μήκους του οργάνου και του πάχους των χορδών και την αντίστοιχη αισθητική εκτέλεσης), και αποκτάμε περισσότερη έκταση. Όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος!

Ενταξει, οχι και προφαση οι Dream Theater, αν και με αυτον τον ανεκδιηγητο στη φωνη χιλιες φορες να ακουσω Liquid Tension Experiment. Κατσε να βαλω και λιγο Carcass τωρα που εφυγε το πασχα ?

Ο Μανκουζο δε μ'αρεσει γιατι μιλαει με καλα λογια ο Ντιμεολα γι'αυτον? Ο Χαντερ μαθητης του Σατριανι δεν ηταν? Δε μ'αρεσει ο Σατριανι? (κ οι 2 δηλωσεις αναληθεις, γιναν δικην αστεισμου, δικην σχολιασμου στον τιτλο) Περα απο την πλακα οταν μιλαμε για wow factor, οσο προχω κ να ειναι τα γουστα σου, ειναι αυτο ακριβως που κανει ο Χαντερ. Την πρωτη φορα που τον βλεπεις αναρωτιεσαι αν καταλαβες καλα

Εγώ θα σου προτείνω να διαβάζεις τα γραφόμενα, ειδικά στο noiz, με άλλο πρίσμα. -Οποτεδήποτε προσπαθεί κάποιος να ακυρώσει σαν κιθαρίστα ή καλλιτέχνη, μεγέθη όπως ο Al Di Meola ή ο Vai, απλά να προσπερνάς το post του. Τέτοια μεγέθη δεν μπορεί να τα ακυρώσει κανένα post, πόσο μάλλον να επηρεάσουν έναν αναγνώστη. -Εξαιρούνται post ατόμων που απλά δεν γουστάρουν από τον ήχο του, μέχρι το εξώφυλλο του δίσκου του.Αυτό είναι απλά γούστο του καθενός, ακόμη και αν αφορά τον αγαπημένο μας καλλιτέχνη. -Στο noiz,για χ,ψ λόγους, δραστηριοποιούνται άτομα που είτε σαν παίκτες, είτε σαν ακροατές, έχουν γράψει αρκετά χιλιόμετρα. Κάποιοι έχουν "εμβαθύνει" με τα χρόνια σε πολύ εξεζητημένα για τον εαυτό τους μουσικά ακούσματα, άλλοι έχουν χάσει τον ενθουσιασμό, άλλοι έχουν κόψει ακόμη και τις συναυλίες. Γενικά το wow factor έχει χαθεί.. -Στο noiz υπάρχουν μέλη που είναι κάτι περισσότερο από απλοί ακροατές και μπορούν να σου αναλύσουν από το τι παίζει κάποιος(και να το αξιολογήσουν συνθετικά,αυτοσχεδιασμό,κ.λ.π.) μέχρι να γνωρίζουν ότι στο βίντεο που πόσταρες, ακούμε Piazzolla. Eννοείται ότι αναγνωρίζω το υψηλό επίπεδο αυτοσχεδιασμού, ταλέντου,κ.λ.π., απλά να έχεις κατά νου ότι εδώ μέσα υπάρχει πιο απαιτητικό κοινό,με χιλιόμετρα,ικανότητες,γνώσεις. Προσωπικά τον θεωρώ τεράστιο μέγεθος,τόσο σε ταλέντο,αλλά και σε συνεισφορά, αλλά αν και θα παίξει αρχές 2024 εδώ που μένω, δε θα πάω. Τον έχω δει στο παρελθόν, όπου συνέτρεχαν ακόμη οι λόγοι, για μένα, να πάω να τον δω. Γενικά περί ο ορέξεως κολοκυθόπιτα, απλά το να γράψει κάποιος σε οποιοδήποτε forum του κόσμου, ότι άτομα που είναι αντικειμενικά στους top στο οργανό τους, είναι άμπαλοι, δεν έχει την παραμικρή σημασία..

Tα τουριστικά νησιά είναι άντρα ακολασίας και εκκολαπτήρια σατανισμού.

Χαλαρώστε λίγο με τον Meola γιατί αυτά που διαβάζω κατά του είναι μαύρα μεσάνυχτα και φανερώνουν ελλιπείς γνώσεις πάνω τουλάχιστον στην εξέλιξη της κιθάρας και του αυτοσχεδιασμού γενικότερα. Μόνο το κομμάτι «ακουστικός ήχος» και «ρυθμική αλογία» να πιάσουμε θα μιλάμε ώρες. Γούστο του καθενός, αλλά πέραν αυτού πρέπει να προσέχουμε τι γράφουμε με σιγουριά γιατί μας διαβάζει κόσμος. Το ίδιο ισχύει και για τον Vai σε αλλά θέματα, αλλά κάποιοι με τον Meola το παρατράβηξαν. Δεν το λέω σαν οπαδός, αλλά σαν κατά κόρον ακουστικός κιθαρίστας με μεγάλο σεβασμό σε άτομα που τον εξέλιξαν και δεν τον παραμέρισαν. Πριν κλείσω και πατήσω αποστολή, ομολογώ ότι φοβάμαι μην κράξετε μέχρι και τον Beato στο βίντεο που ανεβάζω με τέτοια φορά που πήρατε κάποιοι.

Καμία δουλειά δεν είναι ντροπή. (ξέρω άσχετο αλλά ήθελα πολύ να το πω)

Λοιπόν τελειώσαμε με συζήτηση για Βάι και Μέολα να βάλω κανά Carcass να 'ρθουμε στα ίσα μας;

Είναι ένας απ'τους λόγους, το έχω ακούσει, ξεφεύγει από τα παραδοσιακά και τους χαλάει την πιάτσα. Αλλά για πες...

Το θέμα είναι να μην ακούγονται μέσα από τους επιτάφιους. Δεν το 'χω σε τίποτα να το δω κι αυτό.

Φαίνεται για Ovation και υπάρχει μια ιστοσελίδα που αναφέρει μοντέλο Academy του έτους 1978 (με πλαστικό ???? καπάκι ???). Δυστυχώς δεν έχει φωτογραφίες. Δες την: http://www.ovationgallery.com/page6stringacad.htm

Φοβερό backing track, στο τέλος του οποίου σολάρει και ο "δικός μας" @Steltrucci

Tο θεμα με την ηλεκτρικη κιθαρα, ετσι οπως την ξερουμε τουλαχιστον, ειναι πως δεν ειναι self- contained οργανο. Δεν ειναι δηλαδη σαν την κλασσικη κιθαρα που στεκεται μονη της, παιζει εκει ενα κλασσικο κομματι, μενεις μαλακας, και τελειωνει η υποθεση. Αντιθετα η ηλεκτρικη κιθαρα σε ολη τη ροκ, hard rock και metal παραδοση ειναι οργανο ΜΠΑΝΤΑΣ. Ειναι φτιαγμενη ετσι ωστε να αποτελει μεν το κυριο οργανο ενος γκρουπ, αλλα σε καμια περιπτωση δεν αποτελει αυτονομο τμημα του. Συνεπως και σε επιπεδο φορμας, η ηλεκτρικη κιθαρα λαμπει σε ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ, λαμπει σαν δομικο στοιχειο ενος τραγουδιου και οχι σαν αυτοφωτη πηγη. Ο Χεντριξ ας πουμε ειναι Χεντριξ γιατι η μουσικη του εχει φοβερα ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ, δεν ειναι οτι ακους τον Χεντριξ να σολαρει αδιαλειπτως για δυομισι ωρες. Το ιδιο και με τον Γκιλμουρ, το ιδιο και με τον Page, και γενικα τα πραγματικα μεγαθηρια της ηλεκτρικης κιθαρας λειτουργησαν και ελαμψαν στα πλαισια μιας μπαντας. Κακα τα ψεματα μαγκες, ΕΚΕΙ ειναι τα πραγματικα παλουκια, να φτιαξεις μουσικη με ουσια που να αγγιζει τον απλο ακροατη, και ταυτοχρονα να εντυπωσιαζει και τον μουσικα καταρτισμενο. Ακομα και οι κλασσικοι μουσικοι, νομιζετε οτι δε συνδυαζαν αυτα τα δυο; Αν αρχιζαν και αυτοι τις ανουσιες μπουρμπουλιθρες και τους ρηχους εντυπωσιασμους, θα ειχαν γινει οι παρτιτουρες τους προσαναμα. Τα εντονα καρυκευματα θελουν παντα πολυ μικρες ποσοτητες, αλλιως το φαι δε θα τρωγεται.