Πίνακας συμμετοχής

Από μια ηλικία και μετά, είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να δημιουργήσει κανείς νέες "μουσικές αναμνήσεις". Με άλλα λόγια ανατρέχουμε σε κομμάτια του παρελθόντος μας γιατί οι μουσικές αυτές, εκτός ότι μας άρεσαν καθαρά αισθητικά, έχουν συνδεθεί με πάρα πολύ έντονα βιώματα. Το παραπάνω οφείλεται σε εμάς και όχι στη νέα μουσική. Όπως έχουμε ξαναπεί πολλές φορές, αν είναι κανείς διατεθειμένος να ψάξει και φυσικά να φάει στη μάπα και άπειρη σαβούρα, υπάρχουν αριστουργήματα. Απλά θα τ΄ ακούσουμε μια-δυο και τελικά θα επιστρέψουμε εκεί που η ακρόαση, μέσω των αναμνήσεων, ξυπνάει κι άλλες αισθήσεις. Εγώ προσωπικά έχω απλά δεχτεί ότι κανένα σύγχρονο κομμάτι δεν μπορεί να ανταγωνιστεί στις προτιμήσεις μου τα oldies goldies, όσο τεράστιο αριστούργημα κι αν είναι, ακριβώς για τους παραπάνω λόγους.

Off topic αλλά δε χάνω ευκαιρία να το αναφέρω: Δεν πάω ποτέ ταξίδια εκτός Αθηνών όταν φεύγει πολύς κόσμος. Δεν υπάρχει ωραιότερη περίοδος της πόλης από όταν λείπουν οι κάτοικοι. Είναι και ο λόγος για τον οποίο θυμάμαι το πρώτο lockdown με νοσταλγία. Βασικά αισθάνομαι ότι ζω σε μια πόλη όπως θα έπρεπε να είναι και όχι όπως είναι υπό "κανονικές" συνθήκες.

Για αρχειακούς λόγους θα αναφέρω μια λύση που βρήκα εντελώς τυχαία. Στη δική μου περίπτωση αφορά σε έναν δίσκο 6Τb ο οποίος είχε αρχεία που δε με ενδιέφεραν πολύ αλλά δεν άξιζαν και το διπλό backup. Ο συγκεκριμένος δίσκος μετά από ένα ξεσκαρτάρισμα έγινε "not accessible" από τα windows και ότι δοκίμασα από αυτά που λένε στα ίντερνετς δεν είχε αποτέλεσμα. Αυτό που δούλεψε και πραγματικά δεν ξέρω πως μου πέρασε από το μυαλό ήταν να δοκιμάσω να τον κάνω image σε άλλο δίσκο με το macrium και να κάνω mount το image από εκεί. Όλα δούλεψαν, και εκτός από ελάχιστες απώλειες τα αρχεία παίζουν κανονικά. Προφανώς, δεν ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις προβλημάτων αλλά αξίζει κανένας να δοκιμάσει αν κάποιο partition εμφανίζεται στο macrium. Ελπίζω να γλυτώσει κάποιον η μικρή μου περιπέτεια.

Το θέμα είναι πως με την πάροδο του χρόνου όλο και πιο δύσκολα ενθουσιάζεσαι. Παράδειγμα: αν ακούς μουσική ασταμάτητα σήμερα, όπως λες... πρόσθεσε άλλα 30 χρόνια ασταμάτητα ακούσματα και ίσως ανακαλύψεις τότε πως δεν θα συναντάς κάποια παρθενογένεση για να παθιαστείς, όπως τώρα. Μπουχτίζεις κάπου. Εδώ θα συμφωνήσω μερικώς καθώς πολλές φορές συνάντησα κόσμο που έπαψε να αναζητεί νεα ακούσματα σε ηλικία πριν και τα 40 ακόμα. Η μοναδική αλήθεια και ο οπαδισμός συμπεριλαμβάνει και τη μουσική. Ανήκεις κάπου.

Την Μεγάλη Παρασκευή δεν ακούμε μουσική. Μόνο ψαλμωδίες. Σε μερικές καφετέριες βάζαν παλιά και κλασσική μουσική, τώρα δεν ξέρω δεν πάω στις καφετέριες. Ελπίζω να βοήθησα.

Ποσο ζηλευω ανθρωπους που μπορουν και γραφουν τετοιους στιχους!!Ενα κομματι πληρες, γεματο εικονες!!Εβαλες και λιγο Rocky μεσα η μου φαινεται?

Σε οτι νεο κυκλοφορει αν παρεις το δρομο να φτιαξεις με γνωστα υλικα τα καλυτερα "κομματια" που μπορεις, θα εχει καποια απηχηση αλλα ενα μεγαλο ποσοστο θα πει τα εχουμε ξανακουσει (κ ισως κ καλυτερα?). Αν παρεις το δρομο να φτιαξεις νεο ηχο, υπαρχει πιθανοτητα να ειναι τοσο out there που λεμε κ στο χωριο μου, που συνθετικα θα χολαινει (κυριως γιατι αυτο που καιει την παραγωγη, ειναι ηχητικα να μην εχει ακουστει, οχι η τραγουδοποιια). Αυτο συμβαινει για τους λογους που ειπε ο @Jazzjoker πιο πανω. Οποτε παντα η κριτικη θα ειναι ειτε πως ειναι ξανακουσμενο, ειτε πως δεν ακουγεται. Εδω κ δεκαετειες. Κ κυριως στις ευρυτερες ποπ μουσικες Επισης το φαινομενο να μην υπαρχουν νεα κινηματα στην τεχνη που να φτανουν μαζικα στο κοινο ειναι γενικοτερο κ οχι μονο στη μουσικη.

Ένα δίκιο το έχεις. Κι εγώ το ίδιο πιστεύω. Αλλά μετά κάθομαι και σκέφτομαι πώς ήταν η μουσική ανά τους αιώνες και πώς εξελίχθηκε. Φυσικά η τεχνολογία έπαιξε τεράστιο ρόλο. Αλλά αν πχ ζούσαμε στα 60s, πιστεύω ότι πάνω κάτω το ίδιο θα λέγαμε. Όλα έχουν παιχτεί (μιλάω πιο πολύ για την αισθητική και λιγότερο για την σύνθεση). Αν όμως ερχόταν κάποιος από την σημερινή εποχή πίσω στο τότε (60s) και μας έβαζε να ακούσουμε Holdsworth, tool, Abasi, Bad Bunny, Sin Boy, κλπ, θα μας φαινόταν μάλλον εξωγήινο. Φανταστείτε κάτι ανάλογο με την κλασσική εποχή. Ακόμα "χειρότερα" τα πράγματα. Ποτέ δεν ξέρεις πώς θα εξελιχθεί το πράγμα στο μέλλον. Για την ώρα πάντως .... δεν μου αρέσει η εξέλιξη στα mainstream πράγματα. Αλλού, υπάρχει φαγάκι όμως. Όχι τίποτα φοβερό. Αλλά υπάρχει.

α γεια σου. πολυ στοχευμενο..............

Εξαιρετικό άσμα. Τα θέματα στην κιθάρα εκπληκτικά παντρεύουν τον Χατζηδάκη με τους Doors. Ο Φώτης καταπληκτικός όπως πάντα. Τι θα γίνει ρε παιδιά;;; Δύο... δύο τις γκρούπις; Έχετε στεγνώσει την πιάτσα... αφήστε κάτι και για τους άλλους πτωχούς μεν πλην τίμιους μουσικούς. Εμείς τι θα γίνουμε.... ματάκηδες;;;; ???

Εννοειται. Αλλα δεν ψαχνω νεα. Αντιθετως παλια που δεν γνωρισα, ψάχνω

Πολυ ωραιο παιδια. Καλυερα σημεια οι ρυθμικες, τα τραγουδιστικα ριφ και η βαθεια φωνη στην προζα. Οι στιχοι οτι πρεπει. Μπραβο. Στο soundcloud εχει αλλη ενταση το κομματι. ειναι πιο χαμηλα

Γιώργο άκουσα πρώτα αυτό το track που φαίνεται κάτω από τους στίχους νομίζοντας ότι είναι το ίδιο με το track στο soundcloud ! "Πολύ ωραίο" σκέπτομαι. Έλειπε όμως η απαγγελία του Φώτη, οπότε κατάλαβα πως πρέπει να ακούσω και το άλλο track. Λοιπόν , ένιωσα ότι η τόσο ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που δημιουργεί η μουσική δένει φοβερά με το στίχο , σε κάθε στροφή και με όλο το story που έγραψε και αφηγείται ο Φώτης. Έτσι δεμένα μεταξύ τους είναι ένα έργο τέχνης παιδιά !

Το Α section ειναι σε Ρε μινορε περιβαλλον, τα τεσσερα πρωτα μετρα φασολαδα στο πεμπτο μετρο ειναι μια δευτερευουσα δεσποζουσα που μας παει στο Σολ μινορε και καπακι γυριζει στο Ρε μινορε περιβαλλον με τη συγχορδια Σι υφεση που ειναι καθαρα η εκτη της Ρε μινορε σε απατηλη αιολοπτωση. Η τελευταια συγχορδια του Α μερους ειναι η Ναπολιτανικη της Ρε μινορε που χρησιμοποιειται για να γινει μετατροπια σε Ντο μινορε περιβαλλον. Η Μι υφεση ματζορε ειναι Ναπολιτανικη στη Ρε μινορε αλλα και η σχετικη ματζορε της Ντο μινορε κλιμακας. Τα δυο πρωτα μετρα λοιπον του δευτερου μερους ειναι ενα 4-5 στη Μι υφεση ματζορε αλλα καπακι του τριτο μετρο του ειναι η δεσποζουσα της Ντο μινορε που ακολουθει. Το Β section λοιπον ειναι σε περιβαλλον Ντο μινορε. Το τελευταιο μετρο του και τα δυο πρωτα του C section ειναι μεταβαση παλι σε ρε μινορε, η Σι υφεση συγχορδια ειναι παλι η εκτη του Ρε μινορε, ενω το D pedal ειναι και αυτο Ρε μινορε σε φαση ψιλοπλαγια πτωσουλα με hints της υποδεσποζουσας στα δευτερα μισαδακια. Εντελως προχειρο κοιταγμα και ακουσμα, διορθωσεις δεκτες εκ των προτερων.

Πλέον ακούω μουσική μόνο από υπολογιστή δυστυχώς. Κασσέτες κ Σίντι για διαφορετικούς λόγους έχουν φύγει εδώ κ καιρό. Οι δίσκοι μου για άλλους λόγους κάθονται . Στο υπολογιστή λοιπόν, το σκληρό που έχω τη "συλλογή" μου δε τον έχω μόνιμα συνδεδεμένο. Πράγμα που με οδηγεί στο να ακούω μουσική από γιουτιουμπι οταν μου έρθει η όρεξη να ακούσω κάτι. Αν μετα από κάνα δυο κομμάτια η όρεξη μεγαλώσει κ πω "τέρμα το κάνω κάτι άλλο κ ακούω μουσική συγχρόνως" τότε διαλέγω ένα ολόκληρο άλμπουμ κ αν δεν είναι στο γιουτιουμπι συνδέω σκληρό κ αφοσιώνομαι στο τι ακούω όπως παλιά. 99% είναι κ μουσική από τα παλιά κ προσωπικότητες που αφού έχουν ράψει τα παράσημα τους θεωρούνται μεγάλες . Κ συνήθως με καθηλώνουν για πάνω από μία ώρα κ το ένα άλμπουμ οδηγεί στο άλλο κλπ. Κοινως δεν ακουω με λιστες, κ οταν τις χρησιμοποιουσα, τις ειχα κυριως για το αυτοκινητο, ταξιδια κ το σημαντικοτερο να υπηρχε κ καποιος αλλος μαζι μου. Οταν ημουν μονος παλι αλμπουμ ακουγα

εκεί ακριβώς είναι το νόημα. γι αυτό δεν ακούω πιά προτεινόμενα και υπόβαθρα. μένω στα 50σ 60σ 70σ

Αναφέρεσαι σε ένα θέμα που το σκέφτομαι τελευταία πολύ λόγω spotify και εξηγούμαι: Μόλις η εφαρμογή πήρε χαμπάρι ότι πατάω play και favorite σε πολλά τζαζ, άρχισε να μου προτείνει κάτι playlists με ονόματα όπως "jazz for dinner" και "relaxation jazz". Τις έβαλα λοιπόν να παίζουν να δω τι γίνεται και το ρεζουμέ είναι το εξής: Πρόκειται για πολύ καλές μπάντες οι οποίες παίζουν μια μουσική "τύπου" τζαζ, πολύ easy listening και εντελώς "ανώδυνη". Ιδανική για να μη της δίνει κανένας σημασία ενώ κάνει κάτι άλλο. Επίσης είναι ό,τι πρέπει για παρουσιάστριες και τηλεμοντέλα που θα δηλώσουν περήφανα "ακούω πολλή τζαζ". Επειδή το θέμα μου κίνησε το ενδιαφέρον, έψαξα τις μπάντες λίγο παραπάνω και βρήκα ότι έχουν και δισκογραφίες και εμφανίσεις και απ' ό,τι φαίνεται, αυτό που παίζουν είναι αρκετά επικερδές. Δεν ξέρω αν υπάρχουν και στα άλλα είδη αντίστοιχα γκρουπς αλλά προφανώς υπάρχει μεγάλη ζήτηση για μουσική παρασκηνίου που δεν "ενοχλεί" και όταν τελειώνει δε σου αφήνει τίποτα. Μια στις τόσες βέβαια, τους ξεφεύγει κι ένα κομμάτι με ταυτότητα το οποίο ξεχωρίζει κι εκεί καταλαβαίνει κανείς ότι πρόκειται για μουσικούς που ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν και το κάνουν συνειδητά:

Καθόμουν εχθές και άκουγα τον τύπο που έχει το κανάλι. Πολύ ωραίος.

Καλησπέρααα! Τα τελευταία 5 χρόνια εργάζομαι σε ξυλεμπορικό. Καποια στιγμή είχα τη φαεινή ιδέα να φτιάξω ένα Pedalboard με υλικά από το μαγαζί που εργάζομαι, έτσι ώστε να μην έχω όλα τα πετάλια στο πάτωμα χύμα και να μη μετακινούνται τα γειτονικά κάθε φορά που χρησιμοποιώ καποιο. Η πρώτη απόπειρα που έκανα ήταν μία πολύ πρόχειρη κατασκευή η οποια όμως με εξυπηρέτησε στο ακέραιο για όσο τη χρησιμοποίησα. Το υλικό ήταν μελαμίνη 18 χιλιοστών (Melamine Faced Chipboard), τα κενά γίναν στο CNC και τα πλαϊνά πόδια κολλήθηκαν με πολύ δυνατή κυανοακρυλική κόλλα δύο συστατικών. Πάνω στην επιφάνεια προτίμησα να βάλω αντιολισθητική ταινία αντί για Velcro, για τον απλούστατο λόγο ότι κολλάει εύκολα και ξεκολλάει ακόμα πιο εύκολα.

Να, γεμίζουνε τα κανάλια με π@π@ριές αυτές τις μέρες, και δεν έχει σαρβάιβορ να δω. Γι' αυτό βαριέμαι.

Αφου γινεται NAMM και η φαση ειναι πιο μιζερη και απο ταινια του Ξανθοπουλου, ε τι να κανουμε και εμεις, λεμε οτι ναναι ? Ψηφιζω Βερντι

Το ένα κανάλι έχει το "The Imitation Game" και το άλλο έχει το Ρεκβιεμ του Verdi με Κούρεντζη. Αυτά είναι διλλήματα.

Αν κατι δεν αφορα τον κοσμο, ειναι αδυνατο να λαβει διαστασεις, και αν κατι δε λαβει διαστασεις ειναι αδυνατον να προκυψει και ενα act μεγαλων διαστασεων. Οταν η μουσικη αφορουσε τον κοσμο προεκυψαν και οι Μπετοβεν, και οι Βερντι και οι Μπητλς. Τωρα δεν τον αφορα, και δεν προκειται να προκυψουν. Και με την ποιηση το ιδιο δεν εγινε; Οταν αφορουσε τους Ελληνες υπηρχαν και οι Παλαμαδες με τους Καβαφιδες, γινοταν χαμος με αντιπαλα στρατοπεδα και τετοια, τωρα ποιος ασχολειται; Ετσι ειναι τα πραγματα, ανοδος και πτωση. Κυριακη του Πασχα, θα ψηνουν ολοι κοκορετσια, καποια θα ειναι μετρια, καποια καλα, καποια θα αγγιξουν την τελειοτητα. Οταν ομως μπηκε η κινεζικη χρονια του λαγου, εψησε κανεις φιδια , σκορπιους η τελος παντων οτι συνηθιζουν οι Κινεζοι για να ξεχωρισουν οι καλοι μαγειρες; ?

Δεν υπάρχει το ανεξερεύνητο πεδίο κυρίως θα έλεγα. Γιατί μουσικοί με τις δυνατότητες και τη φαντασία αυτών που αναφέρεις, υπάρχουν. Εν ολίγοις, σχεδόν όλα έχουν ήδη παιχτεί. Είναι πολύ πολύ δυσκολότερο για έναν μουσικό της δεκαετίας του 2020 να φτιάξει κάτι πραγματικά πρωτοπόρο σε σύγκριση με το παρελθόν. Επίσης το κοινό ταϊζεται μουσικό κουτόχορτο όπως έχουμε αναφέρει χιλιάδες φορές και η βιομηχανία δεν ασχολείται με "δύσκολα". Οι Beatles σήμερα θα θεωρούνταν εξαιρετικά στριφνό άκουσμα γιατί είχαν τραγούδια με πάνω από 3 ακόρντα και μετατροπίες. Δηλαδή και να βγει ένας σύγχρονος McLaughlin ας πούμε, ελάχιστοι θα τον πάρουν χαμπάρι. Εκπαιδευτήκαμε εντατικά στο εύκολο, το γρήγορο και το ανώδυνο. Και φυσικά αυτό δεν πάει μόνο για τη μουσική. Εδώ αν καθυστερήσει να πάει το μήνυμα που στέλνουμε στο viber από το κινητό την ώρα του χεσίματος, το πετάμε και παίρνουμε άλλο.

Απόστολε, Φάνη, Γιώργο και Πάνο, σας ευχαριστούμε πολύ για την ακρόαση και τα καλά λόγια! Οι καλλιτέχναι πρωτοπορούμε διότι τσι βάζουμε και τραγουδούνε ?

Σίγουρα Μπιλ, με βρίσκεις σύμφωνο. Βέβαια, εγώ προσωπικά, έχω γνωρίσει πολλούς που ανακαλύπτουν αριστουργήματα του παρελθόντος χωρίς να τα σνομπάρουν, και ελάχιστους που έκαναν το αντίθετο. Και θα σου πω και το άλλο. Οκ γεννήθηκες το 40-50-60. Γιατί να αφήσεις τον εαυτό σου να σε καταδικάσει μόνο σε αυτό το είδος? Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για το σήμερα και τις νέες γενιές. Γιατί να μένουν στη μουσική του σήμερα? Να πάνε και στο παρελθόν. Άμα λάχει, να πανε και στα gregorian chants. H μουσική είναι φυσικό φαινόμενο, είναι κάτι χωρίς σύνορα, χωρίς χρονολογία. Γιατί πρέπει απαραίτητα να της βάλουμε ταμπελάκια παλαιό,μοντέρνο, κλασικό, διάσημο, top10, 70', κοκ? Κατ' εμέ ο κάθε ακροατής πρέπει να είναι ανοιχτός σε οτιδήποτε, και να κρίνει χωρίς να ξέρει τις λεπτομέρειες. Απόλυτη αμεροληψία. Δυστυχώς όμως δε γίνεται κάτι τέτοιο, και όσο περνούν τα χρόνια βλέπω πως γίνεται ακόμη χειρότερο, το οποιό οδηγεί στο άλλο άκρο. Προωθείται υλικό που πληροί κάποιες προδιαγραφές ανεξαρτήτου ποιότητας (βλέπε το εύκολο, γρήγορο, ad-friendly, ντε και καλά diverse, κτλ), και φυσικά δε συμβαίνει μόνο στη μουσική. Εκεί ο δέκτης απλά καταναλώνει χωρίς καν να μπει στη διαδικασία να επεξεργαστεί οποιαδήποτε πληροφορία, και χάνεται όλο το νόημα. Άλλος θα πει βέβαια, υπάρχει νόημα? Αν διασκεδάζει ο άλλος με το οτιδήποτε, δεν είναι αρκετό? Και απαντώ, σίγουρα, και μακάρι να μπορούσα να διασκεδάζω με το οτιδήποτε ?

Αφού το λεΓει ο ανθρωπΑς ρε φιλωΟυζ: "δεκτΑι όλαι άι κάρτε" μειλα μαι τι τραπΑιζα σου για να σου κάνουν 245 ατοΚε δόσις, η ψιΦα ΜΗτΣοτακι θα δώκει διαζυγοστουντιεπιδομα ακουΓω

Το ξεκαθαριζομεν

Ναι μεν αλλά ... αλλά υπάρχουν τόσες μουσικες του παρελθόντος που όταν τις ανακαλύπτεις γίνονται νέες για σένα όσο κλασσικές κ να είναι. Κ εκεί αισθάνεσαι πάλι έφηβος. Κ στις καινούργιες βέβαια . Στη τζαζ πχ συμβαίνουν κ πάντα θα συμβαίνουν πράγματα. Πόσα από αυτά θα γίνουν κλασσικα; Θα συγκρίνονται πχ με τα άλμπουμ του παρελθόντος ; Θα μου πεις ενδιαφέρει κάποιον που ανακαλύπτει κάτι καινούργιο αυτο; Κ αν το κάνει θα έπρεπε? Θα σου πω κ μια άλλη σκέψη. Μικρός ήμουν μεταλλας. Κάποια στιγμή πριν 2 δεκαετίες κ βαλε συνειδητοποίησα πως επαψα να χαρακτηρίζω τον εαυτό μου έτσι. Λίγο που ανακάλυψα πως θεωρώ τη θεματολογία, τις εμμονές, τον ήχο κ, τις απόψεις κ ότι άλλο θες γραφικά. Λίγο που ανακάλυψα πως δε μ'ενδιαφερει το μέλλον του είδους ή το είδος στο σύνολο του αλλά συγκεκριμένα γκρουπ κ άλμπουμ τους (κ μάλιστα από πολύ μικρά χρονικά παράθυρα δημιουργίας για το κάθε γκρουπ) κ πως πάντα μπορώ να γυρίζω σε αυτά όσο αστεία κ να μου φαίνονται σκηνή/δημιουργός/είδος , οτιδήποτε κ αν ακούω. Όλα αυτά με ανακαλύψεις σε τόσα άλλα μουσικά ήδη που κάποια στιγμή λες "αν έκλεινε ή μουσική δημιουργία σήμερα, έχω τόσα πράγματα να ανακαλύψω κ να δεθώ μαζί τους που 100 χρόνια δε θα μου έφταναν". Πάντα ρίχνω μια κλεφτή ματιά κ στα καινούργια. Αλλά γνωρίζοντας πως δεν υπάρχει κάποια τόσο σημαντική σκηνή που να δηλώνει ευθαρσώς πως θα αλλάξει τον κόσμο κ να συμβαίνει τώρα, σε συνδυασμό με το τι έχω ανάγκη να νιώσω όταν αφιερώνω 2-3 ώρες αποκλειστικά στο να ακούσω μουσική μην κάνοντας τίποτε άλλο, οι ώρες αυτές τείνουν να αποτελούνται από αριστούργημα του παρελθόντος που για μένα ειναι νέες ανακαλύψεις. Κ συνήθως δεν έχουν σχέση πλέον με το ροκ . Το αστείο είναι πως όλη η αλλαγή έτυχε να συμβαίνει χρονικά την ίδια περίοδο με την απογοήτευση που έφαγα όταν κυκλοφόρησε το Σηνς Φρομ ε μεμορη από Ντρημ Θηατερ. Θυμάμαι να το ακούω συνέχεια (γιατί όλοι το εκθειαζανε) να αναρωτιέμαι "καλά αυτός ο Πετρουτσις πως είναι δυνατόν μετά το (μικρό έστω) άνοιγμα που έκανε παιχτικα στο (υποτιμημένο) falling να γυρίζει σε όλες τις κλισέ συνήθειες του κ να αφήνει αυτό το υπέροχο κ πιο ανοιχτό ύφος του που ακούσαμε για λίγο για να γίνεται όλο κ πιο μεταλλας όσο μεγαλώνει; Ο Πετρουτσι βέβαια το έκανε γιατί ήξερε καλά ποιο είναι το φανμπεης του κ έτσι γιγαντώθηκε οικονομικά με αυτή του την επιλογή . Εγώ αλλαζα

Ωραια ειναι για ντεκορ

@Σαμη Παραγκα Σ' ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον ! Τώρα μόλις είδα το σχόλιο σου... Έτσι ακριβώς που το λες!!! Είναι ένας οδηγός , μια προσέγγιση ερασιτεχνική ως εκεί που μπορώ δηλαδή με τις λίγες γνώσεις μου και έναν παλιό υπολογιστή. Δεν είμαι Αθήνα , σου δίνω ένα link να το κατεβάσεις και να το κάνεις όπως γουστάρεις : https://drive.google.com/file/d/1u4sCBdX0o18-kpZkG7wJ93Dnzz3el9j0/view?usp=share_link

Μεγαλη Παρασκευη

Συμφωνώ με τον Σταύρο (?). Και βάζω και την παρακάτω ερώτηση. Ο χερμπιχάνκοκ, ο αλαχόλτζγουορθ, ο ντεμπισής, ο στραβίσκυς, ο μπάξ, τι ακούγαν; Ποια μουσική θεωρούσαν αξιόλογη; Μόνο τη δική τους; Όταν ήσαν παιδιά δηλαδή λέγανε "ααα δεν ακούω εγώ κουταμάρες, όταν μεγαλώσω θα παίζω τέτοια πράγματα και θα γράφω που θα με ακούνε οι επόμενες γενιές. Όχι μπαινάκης, μόνο βγαινάκης."; Δε νομίζω. Επι του θέματος. Δεν ακούω μουσική. Κι ακούω μουσική. Είναι ξεχωριστές περίοδοι. Όταν δεν έχω κάτι να πω, όταν δεν παράγει το μυαλό μου τίποτα, θέλω να ακούω. Αυτή τη δισκοθήκη που έχω. Όταν έχω ιδέες (που προφανώς προήρθαν από την επεξεργασία όλων αυτών που άκουσα), δε θέλω να ακούω μουσική. Καθόλου. Μουσική που απλά υπάρχει για να συνοδεύει καθημερινές μου δραστηριότητες, όπως είναι τις μόδας, δεν θέλω καθόλου. Αυτά τα ανώμαλα από εμένα.

Δηλαδή αν το άνοιγες το θέμα στις 23/04/2023 θα έλεγες "Σκέψεις περι μουσικής ένα πρωϊνό της Κυριακής του Θωμά;".

Φυσικα κ δεν ακουμε. Για αυτο κουβεντιαζουμε τις σκεψεις μας γυρω απο το θεμα (Επειδη δε μπορουμε ν'ακουσουμε..)

Ωραίο story telling και με την μουσική και με τους στίχους ! "Έφυγε μόλις η Μαρία το βράδυ θά'ρθει η Ελένη" Έτσι μπράβο! Μόνο τέτοια θέλω να ακούω :)

D pedal, είναι ΡΕ στο μπάσο χωρίς συγκεκριμένη συγχορδία. Παίζεις ότι ΡΕ θέλεις. Αν το ακούσεις προσεκτικά όμως σε πάει μόνο του.

Και πολύ καλά κάνει. Αλλά ... κόκκινα ρε γμτ? Χάθηκε ένα ωραίο κιτρινόμαυρο?

Εν τω μεταξύ ο Δημοσθένης-Βρασίδας... βάφει αυγά, χωρίς πλάκα!

Όχι ο δικός μας ΣΦ. Ένας άλλος... Ξάδερφός του θαναι

Έχουνε και κινητά και λάπτοπ στο Άγιο Όρος σε πληροφορώ.

10-38;

Όχι καλά γράφεις Ο κυρ Άλης θα αλλάζει χορδές στην τρομπέτα του τωρα γιατί οι προηγούμενες δεν ακουγοσαντε καλά σε 4 x12" με κλόουζ μαηκηνγκ. ...... ..... ..... Πάλι καλά που το θρεντ είναι για μπακινγκ τρακ γιατί το ματωσαμε... Εγώ αποχωρώ Καλό βράδυ Παυλάρα!

Εκτός από τη νεκρανάσταση, μου αρέσει που η συζήτηση συνεχίζεται κανονικά χωρίς τον ΟP και προτείνετε και λύσεις ΑΦΟΥ έχετε δει ότι είναι από πέρυσι το θέμα και ο άνθρωπος μπορεί και να έχει πάει στο Άγιο Όρος να μονάσει ξέρω γω. Είμαστε η επιτομή του gas.

Ποιον? Το Δημοσθένη?

Αν είναι για ‘’γνώστες‘’ την θέλω εγώ ?

Προς το παρον η gaming βιομηχανια εχει ξεπερασει και την κινηματογραφικη, διοτι προσφερει πιο ολοκληρωμενη εμπειρια διασκεδασης. Η μουσικη σε ηχογραφηση παλι εχει εκπεσει, και οσο παει θα χειροτερευει, διοτι δεν προσφερει την ιδια εμπειρια. Τα live παραμενουν επικερδη, διοτι ειναι οντως μια ολοκληρωμενη εμπειρια. Η φαση ομως βαζουμε να ακουσουμε ενα δισκο, πινουμε και τιποτα και αυτο αρκει για να περασουμε καλα, αυτο ειναι εντελως boomer, δεν παιζει αυτο να το κανουν πιτσιρικια ακριβως γιατι εχουν τις συγχρονες επιλογες της τεχνολογιας. Δεν ειναι μονο το δωρεαν, ειναι και ο ρολος της μουσικης, πλεον ειναι καθαρα στο background, απο κεντρο της προσοχης και βασικο στοιχειο της ιδιας της εφηβικης ταυτοτητας εχει γινει τελειως irrelevant.

Φυσικά, ως γνωστόν, μετά το ποπ δεν έχει στοπ. Τώρα δουλεύω πάνω στην τρίτη πεταλιέρα μου, η οποια ουσιαστικά θα είναι σαν τη δεύτερη σε βελτιωμένη έκδοση. Από αισθητικής άποψης θα είναι εκπληκτική. Θα μου πεις, τι το θες το αισθητικό, Pedalboard είναι, θα καλυφθεί με πετάλια, καλώδια, βέλκρο κλπ, δε θα φαίνεται τίποτα. Δίκιο έχεις, ωστόσο το μικρόβιο μου έχει μπει για τα καλά. Βέβαια θα είναι βελτιωμένη και από άποψη αντοχής γιατί φεύγουμε και από το MDF και πάμε σε Κόντρα Πλακέ με δρύινη επένδυση καπλαμά. Καποιες αισθητικές πινελιές (πχ οι τρύπες στη βάση) πιστεύω ότι εκτός από όμορφες, βελτιώνουν και τη χρηστικότητα της κατασκευής. Καλές φωτογραφίες ακόμα δεν έχω βγάλει, θα ανεβάσω κάνα δυο πρόχειρες που τράβηξα στο μαγαζί κάτα τη διάρκεια της επεξεργασίας.