Πίνακας συμμετοχής

Κι όμως ακόμη και στς τηλεοράσεις ακόμη και στα κινητά και παντού ακόμη και σε commodities όπως τα καύσιμα υπάρχουν οι established μάρκες. Κάποιοι πχ πληρώνουν την υπεραξία ενός σήματος πρατηρίου παρόλο που τα καύσιμα απ όπου και να τα βάλουν θα προέρχονται όλα απ τα δύο διυλιστήρια της χώρας. Είναι η επιτυχία του brand που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι κάνεις μια καλύτερη για κάποιο λόγο επιλογή. Ναι ΟΚ, στα μουσικά όργανα υπάρχει το συναισθηματικό κριτήριο πολύ περισσότερο απ ότι υπάρχει στις μηχανές του γκαζόν πχ, οπότε γι αυτό και επενδύει η κάθε Fender και η κάθε Gibson στα endorsements και στις διαφημίσεις κλπ... Σχεδόν κανείς καταναλωτής σε κανένα είδος και ποτέ δεν βαζει κάτω όλα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά για να κάνει συνεχώς την πιο value for money επιλογή. Επίσης: Όμορφο και άξιο κάτι γίνεται γιατί το βλέπουν οι άλλοι. Αν δεν το βλεπε ποτέ κανένας, αμέσως θα χαναν την αξία τους τα περισσότερα γνωστά brands, από τ' αμάξια μέχρι τις κιθάρες, μέχρι τις τσάντες της Hermes...

Ok, κατ' αρχάς νομίζω θα το γράψω για τρίτη ή τέταρτη φορά εδώ: Η αξία ενός προϊόντος είναι υποκειμενική και καθορίζεται από τον αγοραστή. Φυσικά δεν έχει κανείς κίνητρο να πουλήσει φθηνότερα αυτό που μπορεί να πουληθεί ακριβότερα. Οι θεωρίες της αντικειμενικής αξίας, που συνέδεαν το τελικό κόστος με την αξία των υλικών, των εργαζομένων, της ενέργειας και των μηχανών ανήκουν στον Σμιθ που έζησε όμως τον 17ο αιώνα. Από εκεί προέκυψαν ο Ρικάρντο που τις ποσοτικοποίησε και ο Μάρξ που μέσω μιας απλής συνεπαγωγής κατέληξε στο ότι για να υπάρχει κέρδος όλοι οι εργοδότες πρέπει να κλέβουν τον εργάτη. Αυτές οι θεωρίες ξεπεράστηκαν όμως από τα τέλη του 19ου αιώνα γιατί δεν μπορούσαν να συμπεριλάβουν μέσα πολύ απλές έννοιες όπως την οικοιοθελή ανεργία ή τα επιδόματα ανεργίας έως και το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, δεν μπορούσε να καθοριστεί η αξία της τέχνης κλπ κλπ κλπ. Γενικά οι μόνοι νομίζω που έχουν μείνει να συζητούν με όρους labour theory είναι κάτι Νοτιοευρωπαίοι και κάτι Λατινοαμερικάνοι στα καφενεία. Άρα γιατί μια Harley Benton κοστίζει x ενώ μια made in USA Telecaster κοστίζει 10x? Γιατί στοχεύουν σε διαφορετικό κοινό και έχουν και οι δύο τους δικούς τους αγοραστές, που όλοι νομίζω μπορούμε να καταλάβουμε ποιοι είναι σε κάθε περίπτωση. Αν πχ μιλάγαμε για αυτοκίνητα, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι κάτι αντίστοιχο συμβαίνει με ένα Skoda και μια Mercedes: η Mercedes μπορεί να κοστίζει 10 φορές περισσότερο χωρίς να είναι 10 φορές καλύτερη στό δρόμο αλλά και τα δύο brands έχουν το δικό τους κοινό. Υ.Γ: Πάντως ακόμη και με όρους αντικειμενικής αξίας νομίζω ότι αδικούμε λίγο τα εργοστάσια του δυτικού κόσμου. Όλοι ξέρουμε πχ την Telecaster μέσω του R&D που έκανε κάποιος Αμερικάνος, μέσω του δικτύου πωλήσεων που έφτιαξε και το οποίο την πήγε στα πέρατα του κόσμου, μέσω των άπειρων endorsements σε καλλιτέχνες που μας αρέσουν...Όλα αυτά έχουν πληρωθεί και για όλα αυτά έχει παρθεί κι ένα ρίσκο που δεν το είχε ποτέ το εργοστάσιο στην Ινδονησία που αντιγράφει ένα καλούπι για να πουληθεί από ένα κατάστημα στη Γερμανία. Και στο ηθικό κομμάτι ακόμη, κανείς εδώ δεν μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά ότι του Ινδονήσιου εργάτη δεν κινδυνεύει να του πέσει η οροφή στο κεφάλι ή ότι δεν δουλεύει με όρους δουλοπάροικου για να χαιρόμαστε στη Δύση φθηνές κιθάρες. Κι άμα πιάσουμε και την οικολογία και το carbon footprint που έχει ότι παράγεται στην Ασία καίγοντας ακόμη κάρβουνο ως βασική πηγή ενέργειας....

Καμια κιθαρα δεν αξιζει τα λεφτα της fusion. Ειναι δυο κομματια ξυλο, δυο τρεις μαγνητες και εξι χορδες. Τεχνολογια του 1950. Αν κανει η μεξικανα φεντερ χιλιαρικο, το pc που γραφουμε τα κομματια επρεπε να εχει κανα εκατομμυριο. Το PC ομως ειναι μαζικη παραγωγη και εργαλειο για τα παντα, και η κιθαρα φετιχ για εμας τους μαλακες.

ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ ΗΤΑΝ ΒΑΣΙΛΗΜ!

Κινεζικο spotify δεν ξερω, ντοκιμαντερ στο νετφλιξ ομως που σου αρεσουν dim υπαρχει Σε καποια φαση, πανε στο εργοστασιο της Κινας, εκει ειναι ολα τα λεφτα. Τα ατομα εχουν εξωγηινη παραγωγικοτητα, εκει να δεις τι ωραια περνα ο εργαζομενος cosdr, στο συστημα που σου αρεσει να δεις τι ωραια που περνανε, πιο ανθρωπινα ζουν τα ρομποτ των δυτικων εργοστασιων, χωρια τα θεματα με τις ισοτιμιες των νομισματων, και την επιθετικη εξαγωγικη τους πολιτικη που κρατα ακομα χαμηλοτερα τις τιμες. Εβαλε και η Ευρωπη μπροστα τις πρεσες και εκοψε χαρτοπολεμο αβερτα για τον κορονοιο. Τα εσπασε και με τον Πουτλερ, διοτι ο βλακας αντι να κοψει ενα ακομη κομματι απο το σαλαμακι και να παρει με κατω τα χερια το ντονμπας, πηγε σα λακαμας να μπει στο Κιεβο και εχυσε την καρδαρα με το γαλα, μεχρι και ο nordstream εγινε καρβουνο. Γενικα θα περασουμε θαυμασια.

Ναι, το ποστ σου ειδα κ το εγραψα

1995 περνάω από τον Καγμάκη και βλέπω τη 1η φωτό. Παθαίνω τη πλάκα μου (χωρίς να την παίξω). Ρωτάω πόσο; 600.000δρχ μου λέει. Τέλος πάντων πουλάω ότι είχα, δεν πήρα και τις 2 θήκες που είχε και τελικά τα βρίσκουμε στα 500. Κάνω πολλά live μ' αυτή, την έσκισα. Μετά από χρόνια έρχεται ο θείος μου και μου λέει σου έφερα μια Στραντιβάριους (jv83). Τη βλέπω την παίζω γι' αρκετο καιρό και δεν μπορούσα να δεχτώ ότι ήταν ισαξια - καλύτερη ή ότιδήποτε άλλο και την πούλησα. Μέγα σφάλμα. Κανείς δεν μπορούσε να διακρίνει ποιά ήταν κάθε φορά. https://www.fuzzfaced.net/40th-anniversary-stratocaster.html https://reverb.com/uk/item/2833577-1983-squier-jv-stratocaster-sunburst

ότι μπορεί να κάτσει όρθια μόνο σε ένα σημείο κανείς δεν το πρόσεξε ε? σαν τα κοτόπουλα στο εργοστάσιο

Οταν ειχε πεθανει ο Ξανθοπουλος, εξηγουσα στην ετσι οτι πιτσιρικαδες βαζαμε ταινιες του Ξανθοπουλου στην τηλεοραση, πιναμε και καμια μαλακια και λυνομασταν στο γελιο. Πραγματικα το γελιο που μας χαρισε ο μακαριτης δεν μας το ειχε χαρισει καμια κωμωδια, και να ειναι καλα εκει που ειναι ο Νικολας. Αυτη βεβαια δεν μπορουσε να καταλαβει τι της ελεγα, και εγω εψαχνα στο youtube να βρω καμμια σκηνη να της εξηγησω, αλλα που να θυμαμαι και εγω τι βλεπαμε τοτε. Και ρε φιλε επεσα και εγω σε αυτο το αποσπασμα, και το εβαλα να το δουμε μαζι, και οταν ειπε την φοβερη ατακα ριξαμε κατι γελια, μα κατι γελια, εξηγηθηκαν ολα μονομιας. Να εισαι καλα Νικολα, να εισαι καλα.

Παρακαλώ δείτε από το 1:20 μέχρι το 1:32

Και εδώ να υπενθυμίσω την ιστορία με την Fender Japan όταν ξεκίνησε και γιατί εκείνες οι πρώτες Squier δεν πάτησαν πόδι στις ΗΠΑ: Διότι (καθ' ομολογία του τότε CEO της Fender), κατασκευαστικά ήταν κλάσεις ανώτερες από τις αμερικάνικες της εποχής και αρκετά φθηνότερες. Όμως ως aftermarket value μια USA strat εκείνης της εποχής είναι πιο ψιλά, ενώ παράλληλα είναι σαφέστατα ποιο ελκυστική ως brand name σε σχέση με μια αντίστοιχη Squier των middle '80s.

αυτός βρε αλλά σας ξέρω εσάς. Βλέπετε τους μάρσαλ και τους σολτάνους και τις Ε175 και το κοριτζάκι με τα μούερ το γράφετε....

Είναι τάση. Εμάς μας ήρθε στην δουλειά τυπάς καλλιτέχνης με δίχαλο και κάτι ανάμεσα σε σώβρακο - μαγιώ - σόρτς . Μας εξήγησε πως σπάνε τα δεσμά του καθωσπρεπισμού και η άνεση του εσωτερικού ενός σπιτιού έχει εξωστρέφεια στον χώρο εργασίας. Κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Υποψιάζομαι οι μοντέρνοι γνωρίζουν περισσότερα. Εγώ ο μπάρμπας έχω μείνει στα μπουφάν με βάτες.

Και εκατό να το γράψεις, κόσμος πιστεύει ότι δεν γνωρίζει και θέλει να είναι αλήθεια.

Πολύ ωραία πράγματα ? Απλά εκ μέρους των μεγαλοπόδαρων της οικουμένης να σου πω ότι ένα pedalboard σαν το 2ο (το "απότομο") θα ήταν ζητούμενο, όχι ατσαλιά.

Εγω δε λεω οτι δεν αξιζει η συγκεκριμενη κιθαρα. Ειμαι σιγουρος οτι αξιζει παραπανω απο τη Les Paul, που σου πεφτει ΜΕΣΑ στη θηκη και σπαει. Ειναι ομως θεμα μαζικης παραγωγης. Ολα τα σπιτια εχουν κουζινα, ε πεφτει ΠΟΛΥ η τιμη στις κουζινες, μεγαλος ανταγωνισμος κλπ. Οι κιθαρες ειναι για λιγους, και ειναι και ψιλοπολυτελειας ειδος, αν δεν εχεις κουζινα θα παρεις κουζινα και οχι κιθαρα, αν και με τους κιθαριστες ολα να τα περιμενεις.? Οποτε κοπανανε αβερτα.

Πρόσεξε εδώ την διαφορά. Κάποιες φορές ο κατασκευαστής θεωρεί ότι η χώρα προέλευσης, δεν είναι η χώρα κατασκευής, αλλά η χώρα έδρας της εταιρείας που αν και δεν την κατασκευάζει η ίδια, "στήνει" την κιθάρα. Άλλες φορές πάλι, αλλού κατασκευάζονται τα μέρη, αλλού συναρμολογούνται, αλλού ελέγχονται. Είναι λίγο μύλος η υπόθεση.

Ναι, γιατι αμα βγει ο x πολιτικος, θα κανει ολη μερα ποδηλατο να παραγει ρευμα για να γινει η Ελλαδα ενεργειακα αυτονομη.

Να πούμε για spotify που το ξέρουμε και καλύτερα το θέμα;

Έχω παίξει αρκετές, είχα περάσει και από το φυσικό κατάστημα του Thomann. Παίζουν από 70 έως 600 ευρώ, οπότε δεν μπορεί να γίνει γενίκευση. Η αλήθεια είναι ότι έχουν ανέβει ποιοτικά και σε χαρακτηριστικά πάρα πολύ. Π.χ. η Fusion σειρά είναι μεγάλο vfm

Τώρα αυτό είναι μεγάλη κουβέντα. Κάποια μοντέλα ανάλογα με τα specs και την τιμή τους είναι αξιοπρεπή. Σε σχέση με squier, το μπάσο για το οποίο μιλάμε, είναι ως specs πολύ ανώτερο και αρκετά φθηνότερο. Αλλά όπως σου είπα, είναι μεγάλη κουβέντα.

Είναι όντως του Τόμαν. Αναλόγως την παραγγελία ( νόμος προσφοράς και ζήτησης) και το μοντέλο, ανταγωνίζεται άλλες εταιρίες με καθιερωμένα οικονομικά μοντέλα. Μπορεί να σου έρθει από υπερόπλο έως προσάναμα σε σπηλιά. Μου έχουν τύχει και τα δυο και οι ενδιάμεσες καταστάσεις.

Τέλεια, αν όντως το αγαπάς και θέλεις να ασχοληθείς, κατ' αρχήν να το σεβαστείς και να μην το φοβάσαι. Η μίξη έχει πολύ shallow learning curve. Μπορεί να σου πάρει μέχρι και 10 χρόνια για να φτάσεις να μιξάρεις σε "επαγγελματικό" επίπεδο. Πως ακούς; Monitoring. Δωμάτιο, ηχεία, ακουστικά;

Παρότι δεν κοιτάω, θα σου πω για ένα "απωθημένο" από τα early 80s, την καταπληκτική σειρά SB600 Aria Pro II ή τα SB 1200. Ήταν φανταστικά όργανα. Και η Ibanez τότε είχε βγάλει τα εκπληκτικά Musician, επίσης τα πολύ αξιόλογα Roadster- αυτά είναι ιαπωνικά hidden jewels. Για τιμές δεν έχω κοιτάξει, για να σου πω την αλήθεια.

To Geddy Lee μου (1996, από τα πρώτα και Japan βεβαίως), είναι λατρεία μου. Δεν έχω πιάσει στο χέρι μεταγενέστερο από Mexico για να συγκρίνω, αλλά οι Ιάπωνες έκαναν εκπληκτική δουλειά.

Αν απευθυνεσαι στην ιστορια μου ειναι απλο. Μια κιθαριστικη ζωη μεχρι τοτε λιγουρευομουν Αμερικανα στρατ, δε ρηαλ θηνγκ. Εμπειρια τοτε του τι μ'αρεσει δεν ειχα. Με ματαλοκιθαρα επαιζα. Πηρα μια, ολα καλα. Δε μπορουσα να δικαιολογησω στον εαυτο μου να αγορασω αλλη μια, το ιδιο μοντελο την επομενη μερα. Να αντικαταστουσα την USA με Squier δεν επαιζε στο μυαλο μου τοτε. Περασαν πολλα χρονια για να κρινω αλλιως τα οργανα. Τωρα εχω κολλημα με Τζαπαν οργανα. Οχι πως δεν εχω με απο Αμερικα (ή αλλα), αλλα ετσι οπως ειναι η αγορα στα μεταχειρισμενα κ τα οικονομικα μου, ξερω πως ειναι το καλυτερο vfm για τα γουστα μου κ τη τσεπη μου. Κ πως ειναι η μονη απο τις σχετικα οικονομικες λυσεις που θα μου δωσει ενα τεραστιο χαμογελο. Σκαλωματα που μπορει να μην ισχυουν, εχω ακομα κ επηρεαζουν τις αποφασεις μου. Οι γιαπωνεζικες 2nd hand εχω βρει πως ειναι η ιδανικη λυση για να μην τρωγομαι με τα ρουχα μου?

poly στοχευμενο. οπως και το αντιθετο. τραγουδια καλλιτεχνων που γουσταρει καποιος αν τα βαλει σε διαφορα ηχοσυστηματα καταλαβαινει τι κοινο υπαρχει σε ολα και το γουσταρει. Εγώ τρέμω κάθε φορά που μιξάρω κάτι μόλις πάω να το παίξω στα ηχεία του αμξιού. εκεί είναι που γκρεμιζεται ολος ο πυργος. πολλες φορες και κατα τη διάρκεια της μιξης παω μεχρι το αμαξι να δω πως ακουγεται

Η τρίτη που φτιάχνω τώρα από κόντρα πλακέ θαλάσσης 15mm ρώσικο είναι! Απλά έχει πατημένο καπλαμά δρυός πάνω για "ομορφια" ας το πούμε. Για να μην είναι ένα γυμνό ασπρομπεζ πράγμα. Έχει λαδωθεί, έχει ξυθεί, έχει βερνικωθεί. Τα ρυθμιζόμενα πόδια ναι, θα μπορούσε να είναι ένα upgrade σε σχέση με τα fix ξύλινα πόδια. Στην επόμενη!!!

Εσενα σου το πε κιολας ο θειος πως ειναι Στραντιβαριους, αρα επρεπε να την ψιλιαστεις πως ειναι συλλεκτικη

Γιατι ειπαμε ο ανατολικος κοσμος (εκτος αν ειναι Τζαπαν) τα τελευταια 5 χρονια εχει γινει θελκτικος στα κιθαρονια του Γιωργο.. Κ γιατι εισαι γκαντεμης. Δυο χρονια μετα πηγαμε μαζι σε αυτο το μαγαζι κ ουτε τζαμ ναητ ειχε, ουτε Τζεη Βη Σκουαηερ

Αλλαγές προσωνυμίων recently. De la…, sun etc.

Αυτός ποιος είναι? Αφτός που έχει την Gibson? Που να τον δω? Άμα τον βάλετε, να τον δω, και μοιράζει δώρα, και είναι με την άσπρη την κάλτσα ξυπόλυτος, ε, θα τον περιλάβω και αυτόν ασούμε. EDIT: Και ο διαγωνιζόμενος ο σωστός, ο τίμιος, ο ωραίος, θα ζητήσει, αντί να πάρει το δώρο, να της πάρουν παπούτσια να μην κρυώνει το κορίτσι με την κάλτσα στα πατώματα. Και κάνει και κρύο εκεί πάνω στις Γερμανίες. Και άμα πάει το βράδυ στο σπίτι της, και δει η μάνα της τις κάλτσες μάβρες, ίσα που θα πάθει κανένα εγκεφαλικό ασούμε. Που να τις πλύνει, με τόση μπίχλα? Να μην πω τώρα ότι πρέπει να καταγγείλει τον εργοδότη της ότι την ανάγκαζε να κυκλοφοράει ξυπόλυτη στην δουλειά, και τονε πάνε μέσα σούμπιτο. Εκεί είναι αφστηρά τα πράγματα, δεν είναι όπως εδώ μπάτε σκύλοι αλέστε.

this is called bichti

Επειδή τρωγόμουν χρόνια πολλά, για το πως θα ήταν ένα κοντόκανο (short scale) μπάσο, αφού κιθαρίστας γαρ όταν έπιανα το Epiphone PJ μπάσο που έχω απο το 90, οι αποστάσεις των τάστων μου φαίνονταν μεγάλες, δεν άντεξα στον πειρασμό και πήρα ένα ομορφούλι Harley Benton MV-4MSB Gotoh που στις προδιαγραφές τουλάχιστον φαινόταν ταμάμ. Σώμα απο alder, μπράτσο απο... καραμελωμένο πλάτανο (sycamore maple) και ένδοξη δάφνη (laurel) ταστιέρα σε κλίμακα 30". Το hardware, κλειδιά και γέφυρα είναι της Gotoh, εγγύηση. Μαγνήτες AlNiCo 5 απο τη προσεγμένη σειρά Roswell της ΗΒ. Χρώματα παλ με ταρταρούγα pickguard, επέλεξα το Seafoam Green. Οποιαδήποτε αναφορά σε καμπινεδί θα περάσει ασχολίαστη. Έλαβα το δέμα εντός πέντε ημερών απο την DHL και το άνοιξα γεμάτος περιέργεια να δω πόσο ανταποκρινόταν σε αυτό που ήθελα να πιστεύω. Το μπάσο ήταν σχεδόν ρυθμισμένο και με μια μικρή επέμβαση στο truss rod και λίγο σπρώξιμο στα βαγονάκια της γέφυρας, έγινε ντουφέκι. Το μπράτσο είναι στενό στο γραφιτένιο nut σαν jazz bass και έχει μια πολύ ωραία αίσθηση satin που γλιστράει το χέρι, ενώ τα τάστα είναι όμορφα λιμαρισμένα και δεν εξέχουν. Το hardware είναι πρώτης διαλογής με τα κλειδιά να λειτουργούν χωρίς αντίσταση, παναλαφρα χωρίς να δημιουργούν neck dive όταν στέκεσαι και τα βαγονάκια της γέφυρας μπρούτζινα. Το πακέτο στην DHL έλεγε πως ζύγιζε 6 κιλά και μ' έζωσαν τα φίδια πως θα παραλάμβανα άγκυρα τετράχορδη αλλά τελικά το όργανο ζυγίζει μόλις 3,3 κιλά και έχει πολύ ωραία αίσθηση στο κράτημα. Το άμεσο σχόλιο των περισσοτέρων στο διαδίκτυο (και του Τέρυ) είναι πως δεν υπάρχει επιλογέας μαγνητών παρα ένα volume κι ένα tone και για τους δύο. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν πως μου περισσεύει ένα push-pull ποτενσιόμετρο 500Κ της DiMarzio με το οποίο θα μπορούσα να αντικαταστήσω το volume και να μπορώ να επιλέξω έναν απο τους μαγνήτες που θα μου αρέσει ή και τους δύο. Φυσικά αν θελω μπορώ να βαλω κι ενα τριθέσιο επιλογέα αλά Les Paul. Ακούγοντας όμως το μπάσο, είμαι τόσο ικανοποιημένος με τον ήχο του που μου είναι αδιάφορο για την ώρα. Και μόνο με το πολύ καλό tone που διαθέτει, εχω 2-3 εναλλακτικές, τονικές επιλογές. Ακούστε για να καταλάβετε και πείτε μου. Έχω χαρεί πολύ με την αγορά μου. Είναι η πρώτη που έκανα για έγχορδο χωρίς δοκιμή και έχω ενθουσιαστεί για το γεγονός πως ανταποκρίνεται στις καλές του προδιαγραφές χωρίς δυσάρεστες εκπλήξεις.

Μήπως στο επόμενο να σκεφτόσουν το κόντρα πλακέ (πλακάζ) θαλάσσης; Ακόμα και το 5mm πάχος του είναι ανθεκτικό και σχετικά πολύ πιο ελαφρύ από το, ας πούμε, 16άρι mdf. Πάνω μέρος και πλαϊνά βαμμένα με ένα λαδάκι και ένα βερνίκι πατωμάτων και με δύο μεταλλικά πόδια 12-15 cm πίσω και δύο 5-8 cm μπροστά, ρυθμιζόμενα. Ωραίες κατασκευές πάντως..., εύγε!

Αχ μου θυμισες το καιρο που έφτιαχνα και εγώ. Τελικά έφτιαξα το πρωτότυπο του "ιδανικού μου pedalboard" το 2019 και έχει αντέξει μέχρι σήμερα. Περισσότερα όπως και απάντηση για το βάρος στον stamkosk εδώ: Η μεγάλη κλίση στο pedalboard είναι λιγο tricky, πχ εμένα με ζορίζει στο να χρησιμοποιώ τα expression pedals.

Τσιλικη την εκανες! Αλλα ανοιγεις τον ασκο του αιωλου τωρα, θα ξεκινησουν οι μαχες για το αν τα ξυλα της πεταλιερας παιζουν ρολο στον ηχο.

Θα δωΚει και τζαΜπα σπιτΓια και οικοπεδα, μη κΣεχνας τα σπιτΓια και τα οικοπεδα

Βαλε και ενα βιντεο ρε φιλε, ολοκληρη Ghibson θα παρει, γουρουνι στο σακι θα του δωσουμε; Κοιτα κιθαρα φιλος, μαλαμα, κοψοχρονια 4 χηνες λαιμαι Ειναι και η δικια μου η Fenter διπλα, μονο 17 χιλιαδες δολλαρια.

Και τι μουσική να μπαίνω με δαύτες; ΦιούΖΙο;

Η αλήθεια είναι ότι ναι μεν τα ξύλα που αν είναι ΑΑΑΑΑ και οι μαγνήτες που τους έχει γίνει τύλιγμα στα μπούτια της Ybarra (σαν κουβανέζικα premium πούρα ένα πράγμα) κλπ, αλλά επί της ουσίας έχουμε πληρώσει την μούρλα μας και όχι την IMHO ρεαλιστική αξία του κούτσουρου. Πέραν του ότι μου θύμισε το "παράδοξο" που συζητούσαμε νωρίτερα- shoreline gold- μου γέννησε και μια άλλη σκέψη. Αν εμπνεύστηκαν το όνομα από τις θάλασσες της Μάλτας, μιλάμε για βούρκο ?

Εγώ σε καταλαβαίνω Νέκκονα. Κάποιοι κατασκευαστές όμως διαφωνούν. Made in Indonesia https://www.thomann.de/gr/strandberg_boden_classic_nx_6_malta_blue.htm?glp=1&gclid=Cj0KCQjw27mhBhC9ARIsAIFsETEV8tgqteYHaGKGlgiDA7l88ylMRQ8LLegDgrX534KdrJNrnn7-HzQaAvKMEALw_wcB Κι αυτή made in Indonesia είναι https://www.thomann.de/gr/strandberg_singularity_7_nx_red_blast_tt.htm

Φυσικά, ως γνωστόν, μετά το ποπ δεν έχει στοπ. Τώρα δουλεύω πάνω στην τρίτη πεταλιέρα μου, η οποια ουσιαστικά θα είναι σαν τη δεύτερη σε βελτιωμένη έκδοση. Από αισθητικής άποψης θα είναι εκπληκτική. Θα μου πεις, τι το θες το αισθητικό, Pedalboard είναι, θα καλυφθεί με πετάλια, καλώδια, βέλκρο κλπ, δε θα φαίνεται τίποτα. Δίκιο έχεις, ωστόσο το μικρόβιο μου έχει μπει για τα καλά. Βέβαια θα είναι βελτιωμένη και από άποψη αντοχής γιατί φεύγουμε και από το MDF και πάμε σε Κόντρα Πλακέ με δρύινη επένδυση καπλαμά. Καποιες αισθητικές πινελιές (πχ οι τρύπες στη βάση) πιστεύω ότι εκτός από όμορφες, βελτιώνουν και τη χρηστικότητα της κατασκευής. Καλές φωτογραφίες ακόμα δεν έχω βγάλει, θα ανεβάσω κάνα δυο πρόχειρες που τράβηξα στο μαγαζί κάτα τη διάρκεια της επεξεργασίας.

Μην πετάγεσαι από τώρα βρε Σπύρο. Άσε να σφαχτούμε πρώτα, να γίνει χαμός, να πέσουνε μπινελίκια. Είπαμε, θα δώσεις την λύση γύρω στην 48η σελίδα. Αλλά περιμένω με αγωνία τι θα προτείνεις.

Βέβαια με την πάροδο του χρόνου άρχισα να σκέφτομαι μήπως να έφτιαχνα μία πιο σοβαρή και ωραία κατασκευή η οποια ουσιαστικά θα διορθώνει και όλες εκείνες τις μικροατέλειες της πρώτης. Σκέφτηκα λοιπόν αντί για μελαμίνη να χρησιμοποιήσω MDF για τον απλούστατο λόγο ότι εκτός από πιο ανθεκτικό, δεν έχει και ολες αυτές τις σκλέντζες που κάνουν τα καλώδια να φθείρονται ή να κολλάνε και να πρέπει μετά να τα τραβήξεις για να ξεκολλήσουν. Επίσης θεώρησα λογικό να αμβλύνω τις γωνίες για τον ίδιο λόγο, για να μη σκαλώνουν τα καλώδια. Επιπλέον, αποφάσισα να μεγαλώσω τα κενά και να τα κάνω να φτάνουν από άκρη σε άκρη, χωρίς να σταματάνε στο κέντρο. Τέλος, έδωσα αρκετά μεγάλη κλίση στο Pedalboard ώστε τα πετάλια να κάθονται όσο το δυνατόν πιο "όρθια". Έτσι, αφενός έχω καλύτερη οπτική επαφή, αφετέρου μπορώ να πατάω τα πετάλια τις πίσω σειράς πιο απροβλημάτιστα. Οφείλω βέβαια να παραδεχτώ ότι το παραέκανα και με το ύψος και με την κλίση της κατασκευής. Ας ανεβάσουμε και κάνα δυο φωτογραφίες να δουμε πως φαίνονται με πετάλια πάνω τους. Η πρώτη απόπειρα: Και η δεύτερη:

Τώρα βρε dim τι ακριβώς ρωτάς? Κάνεις αντιπαραβολή τιμών σε "ανατολικές" χώρες και "δυτικές"? Δεν βλέπω κάτι νέο σ' αυτή την αντιστοιχία. Κόστη εργασίας, πρώτων υλών, ενέργειας, τεχνογνωσίας, προώθησης, εκπαίδευσης/κατάρτισης, logistics, κλπ, έχουν καμία σχέση σε "ανατολικό"/ασιατικό και "δυτικό" κόσμο? Επίσης τιμολόγηση, qc, r&d, κεφαλαιοποίηση brand name, κλπ. Εκτός και ρωτάς κάτι που δεν καταλαβαίνω.

Θα έχει πιεσόμετρα για τους θαμώνες ή να κουβαλάω το δικό μου;

Κι εμένα πέρασε ένας DHL και μ' άφησε ένα κουτί. Τσίμπησα απο τη προπαγάνδα κι εγώ. Πολύς ντόρος! Είναι καλές αυτές οι Χάρλεϊ Μπέστον του Θωμά; Και γιατί είναι τσάμπα; Πήρα κι εγώ να μάθω και θα σας πω σύντομα. Πλιζ σαμπσκράιμπ εντ χιτ δε μπελ.

Όπως προειπώθηκε, η μείξη είναι τέχνη. Γιατί είναι τέχνη; Γιατί μέσα από τη μείξη μπορεί να αλλάξει όλο το ηχητικό αποτέλεσμα. Φαντάσου ότι αυτός που αναλαμβάνει τη μείξη, καλείται να διαχειριστεί όλα τα εφέ, όλες τις εντάσεις, δυναμικά και στατικά εφέ, ακόμα και μικρές αλλάγές σε αρμονία (αν πχ έχεις αναλάβει να φτιάξεις επιπλέον φωνές με pitch correction). Ναι μεν υπάρχουν κάποια "βήματα" όπως λες, αλλά έστω και λίγο να το ψάξεις, θα δεις ότι δεν είναι τόσο απλό έτσι ώστε να τα κατηγοριοποιήσεις ΌΛΑ. Ως μια αρχή όμως, θα προσπαθήσω να σου δώσω έναν πεπατημένο δρόμο για να μπορέσεις να πειραματιστείς και να μη χαθείς στο χάος των tutorials. Στάδιο 0: Ηχογράφηση & Programming Αυτά τα δύο είναι διαφορετικά πράγματα και έχουν να κάνουν κατά κύριο λόγο με τη σύνθεση. Αν πχ σου δώσουν midi πληροφορία, τότε θα πρέπει ο mixing engineer να αποφασίσει (μαζί με τον συνθέτη/παραγωγό) για το τι ήχος θα δωθεί σε αυτή την πληροφορία. Ας το αφήσουμε για άλλη φορά όμως γιατί βγαίνει εκτός θέματος. Ως mixing engineer θα πρέπει πάντα να παραλαμβάνεις αρχεία ήχου σε lossless μορφή. Αν τα κάνεις όλα μόνος σου, και είσαι και παραγωγός, και συνθέτης, τότε μπορείς να τα κάνεις όλα παράλληλα. Στάδιο 1: Σετάρισμα Αρχείων Το πρωτο πράγμα που πρέπει να κάνεις είναι να "πετάξεις" όλα σου τα αρχεία μέσα σε ένα project, να φτιάξεις sample rates, click tracks, και να αρχίσεις να τα οργανώνεις όλα σε busses, με σωστά ονόματα, χρώματα, κτλ. Τα busses είναι groups, οπότε καλό θα είναι να τα φτιάξεις στην αρχή, και προσαρμόζεσαι όσο προχωράς στη μείξη, ανάλογα με το τι προκύπτει (πχ αν χρειαστεί αργότερα να κάνεις ένα sidechain, ένα send effect, κτλ). Εδώ ίσως χρειαστεί να κάνεις Re-amping, ειδικά αν σου έχουν δώσει σήμα DI για ηλεκτρικές κιθάρες. Επίσης μπορεί να χρειαστεί να τσεκάρεις το phasing σε κάποια tracks. Στάδιο 2: Gain Staging Το παν σε μια μείξη δεν είναι το pan (χαχα), αλλά οι εντάσεις. Τα κατεβάζεις όλα στο 0 και (συνήθως) ξεκινώντας με τα τύμπανα (πρώτα μπότα, μετά ταμπούρο, μετά hihat, κτλ) σιγά σιγά τα ανεβάζεις μέχρι να πετύχεις μια ισορροπία. Δεν υπάρχει κανόνας που να λέει για -8db. Αυτό που χρειάζεται να ξέρεις είναι ότι αφήνουμε πάντα χώρο (head-room) έτσι ώστε να μπορεί να υπάρχει ελευθερία στο να αυξήσεις λίγο μια ένταση χωρίς να clipάρει κάτι άλλο. Όσο προχωράς στη μείξη με EQ, compression, effects κτλ, οι εντάσεις αλλάζουν ΠΟΛΥ. Εδώ χρησιμοποιείς τη λογική του ότι, κάτι χαμηλό μπορεί να ψηλώσει εύκολα αργότερα, αλλά κάτι που έχει παραμορφώσει από την ένταση είναι πιο δύσκολο να διορθωθεί. Στάδιο 3: Panning / Stereo Separation Μετά ή και παράλληλα με τις εντάσεις, σίγουρα θα χρειαστεί να αρχίσεις να πειράζεις το που "κάθονται" τα όργανα. Μπορεί πχ να χρειαστεί να σετάρεις double tracked κιθάρες, να στρώσεις από την αρχή ένα ένα τα stems ενός ολόκληρου drum set. Βήμα βήμα, ξεκινάς και αποφασίζεις, ανάλογα την περίπτωση. Μπορεί να θες να κάνεις πολύ wide ένα synth ή πολύ mono ένα μπάσο, για να δεις πώς κάθεται στη μείξη πρωτού συνεχίσεις με τα υπόλοιπα εφέ. Αυτό μπορείς να το κάνεις και αργότερα βέβαια. Κάποιοι κάνουν panning μετά από EQ και Compression. Σαν σημείωση εγώ θα πω ότι όταν κάνεις panning αλλάζει πολύ η ισορροπία σε μια μείξη, οπότε και πάλι, βλέποντας και κάνοντας. Στάδιο 4: EQ & Compression Αν ξεκινήσεις και ψάχνεσαι με βιντεάκια, κάποια στιγμή θα δεις ότι άλλοι θα λένε ότι πρώτα κάνεις EQ, ενώ άλλοι θα λένε πρώτα κάνεις Compression. Εσύ κάνε ότι σου ακούγεται καλύτερο ανάλογα την περίπτωση. Εμένα πχ μου αρέσει να κάνω EQ πρώτα, κόβοντας τις "περιττές" συχνότητες από όλα τα όργανα, έτσι ώστε να μην υπάρχει λάσπη και μουντίλα που λέμε. Παράλληλα μπορείς να τονίσεις συχνότητες που θες, ή να ψάξεις για περίεργιες αρμονικές που χτυπάνε. Στάδιο 5: Insert & Send Effects Αφού είσαι οκ με τα υπόλοιπα, μπορείς να ξεκινήσεις να βάζεις τα διάφορα εφέ, Αuto-tune, saturation, reverb, delay, κτλ κτλ. Εδώ πράττεις ανάλογα με το τι είναι πιο σημαντικό για το κομμάτι. Άλλα επιρρεάζουν πολύ, άλλα ελάχιστα. Στάδιο 6: Automation Όλες οι παραπάνω ρυθμίσεις, αλλά κυρίως η ένταση, ενδέχεται να χρειάζεται να αλλάζουν κατά τη διάρκεια ενός κομματιού. Αυτό το πετυχένεις μέσα από αυτοματοποιημένες ρυθμίσεις, που τις λέμε... automation. Κάποιοι το κάνουν ένα ένα καθώς φτιάχνουν ένα εφέ, ή καθώς ακούν το κομμάτι. Και πάλι, δεν υπάρχει κανόνας - βλέποντας/ακούγοντας και κάνοντας. Στάδιο 7: Προετοιμασία για Mastering Το τελικό στάδιο της μείξης είναι να είσαι σίγουρος ότι υπάρχει αρκετό headroom, ότι τίποτα δεν χτυπάει στα κόκκινα, και ότι όλα έχουν μια τελική μορφή - πλην της τελικής έντασης. Εννοείται πως, αν κάτι mid-way δε σου αρέσει, πχ έβαλες μια ακουστική κιθάρα δεξιά αλλά τελικά τη θες αριστερά, φυσικά μπορείς να το κάνεις, αλλά οφείλεις να τσεκάρεις πάλι το πώς επιρρεάζει την όλη μείξη. Αφού όλα είναι οκ, το ακούς 100 φορές, και αν είσαι σίγουρος, προχωράς στο mastering, το οποίο είναι η διαδικασία "τελειοποίησης" του αρχείου, κάνοντάς το έτοιμο για χρήση. Μεγιστοποίηση έντασης, ένα τελευταίο EQ-check, και φυσικά Dithering, είναι κάτι που συμπεριλαμβάνονται σε αυτή τη διαδικασία. Ε μετά το ξανακούς άλλες 100 φορές, κάνεις 100 διαφορετικά "τελικά" αρχεία και εν τέλει δεν είσαι ποτέ ευχαριστημένος. Τα λέω για να τα ακούω εγώ!