Πίνακας συμμετοχής

Αν και είναι σπουδαίος ,παιχταράς και όλα τα γνωστά, έχει αυτό το κάτι που τον βαριέμαι δυστυχώς.

Νομιζω οτι ο μεν μιλαει για ενα ηδη κλιπαρισμενο σημα (απο καποιο distortion πεταλι πχ) το οποιο παει κατευθειαν στην καρτα, η οποια το διαβαζει σε ασφαλη σταθμη χωρις να κλιπαρει περαιτερω και ο δε για ενα καθαρο σημα το οποιο υπεροδηγειται μεσω καποιο booster/od και προκαλει κλιπαρισμα στην προενισχυση της καρτας με τον ιδιο τροπο που ενα καθαρο booster θα σπρωξει εναν ενισχυτη στο οριο του breakup. Το πρωτο φυσικα και γινεται και δουλευει μια χαρα, το δευτερο οντως δεν ειναι καλη ιδεα. Και δυσκολευομαι να πιστεψω οτι κλατταρισμενο input stage σε καρτα ηχου ακουγεται οτιδηποτε αλλο απο απαισιο.

Δεν τρελαίνομαι πια με τα κομμάτια του. Μου φαίνονται ... ρηχά δεν ξέρω πώς να το πω καλύτερα. Και το παίξιμό του το ίδιο. Ρηχό και προβλέψιμο, με πολύ καλή alternate πένα. Δεν μου κάνει κλικ πια.

Έχεις τη πιο συχνά εμφανιζόμενη "βλάβη" σε μπολτ-ον κιθάρες. Ρωγμή στο νέκ πόκετ. Κατά πασα πιθανότητα είναι επιφανειακη ρωγμή στο βερνίκι. Κοινώς δεν είναι βλάβη. Οπότε μην ανησυχείς. Θα σου πουν κ πιο γνωστές λεπτομέρειες κ τι να κοιτάξεις για να βεβαιωθείς, απλως ήθελα να στο πω για να σου φύγει το άγχος.

Αγράμματοι είναι εκεί στην Epiphone.

Afto akrivos. Tipote allo

Θα το δοκιμάσω και θα ανεβασω αποτελέσματα. Πάντως, και εγώ που παίζω με πετάλια στα backing tracks, τα έχω πάνω στο γραφείο. Με το χέρι προσπαθώ να τα tweakαρω καθώς παίζω. Έτσι και αλλιώς κάνω την πλάκα μου. Σε παραγωγές δεν κάνω τέτοια. Σταματώ την εγγραφή, αλλάζω ήχο και συνεχίζω.

Ευχαριστω! Ισα ισα με το τριτο κλιπ εγω προσωπικα δεν ειμαι τρομερα ευχαριστημενος παικτικα, εχω μερικες βδομαδες που μελετουσα/noodlαρα το theme και νομιζω μπορω να το παιξω πολυ πιο fluently. Στο κλιπακι μου βγηκε λιγο stilted, ακομα και λαμβανωντας υποψην το -20% skill debuff που παθαινω με το που πατησω record. Αλλα βλεπεις προχτες που εγραφα το κειμενο λεω "α, δεν ηχογραφω και τα chords απο πισω για το Mar West? Να κατσω να μαθω τις αλλαγες". Ε δεν εκατσα να τις μαθω ποτε, εγραψα το πρωι το theme, πηγα να παιξω απο πανω τα chords, τα ελουσα ολα, ξαναπιασα τα chords, τα εγραψα τσατρα πατρα με το μετρονομο σε αργη ταχυτητα και ξανα-εγραψα το lead μετα απο πανω τους και μου βγηκε πιο ρομποτικο απ'οτι θα ηθελα. Τελος παντων, για ψευτοdemo το θελαμε οποτε συνεχιζουμε. Mια απο τα ιδια, αν και μου ειναι πολυ πιο υποφερτος ο ηλεκτρικος ηχος του παρα ο ακουστικος. Το μονο που κανω revisit που και που πλεον ειναι αυτο Και νομιζω ειναι καθαρα για συναισθηματικους λογους, κατα τα αλλα χασμουρητο. Παιχταρας αλλα...ντεν.

Σαν να κοιτάζω στον καθρέφτη. Τάλε κουάλε, ακριβώς όμως. Μόνο στην World Sinfonia περίοδο μου αρέσει λίγο περισσότερο, και τα κομμάτια πολύ περισσότερο.

Crack στο βερνίκι είναι. Keep on rocking δεν υπάρχει πρόβλημα.

Αυτό πάλι είναι βαριά μια κιθάρα ποτέ δεν το κατάλαβα. Κιθάρα είναι ωρε... πόσο βαριά να ναι. Στο γυμναστήριο γρήγορα για πάγκο γιατί μου γίνατε λουλουδες μου φαίνεται.?

αυτο που ρωτας γινεται οπως πολλοι παιζουν με πεταλια μπροστα απο iridium hx stomp κτλπ ετσι μπορεις να παιξεις και στο αντιστοιχο plugin helix native κτλπ το εχω κανει μην περιμενεις το ιδιο ακριβως αποτελεσμα σε καθε περιπτωση αλλα μπορεις να το φερεις αρκετα κοντα οσο αναφορα το rc booster δεν ξερω αν ειναι το καταλληλο για αυτο που θες να πετυχεις αλλα γενικα μη φοβασαι να δοκιμασεις πραγματα για να εχεις δικη σου γνωμη και να ξερεις τι για σενα κανει και τι οχι…το λεω αυτο σε μια τετοια περιπτωση που μπορεις να παρεις ενα πεταλι μτχ να το δοκιμασεις και αν δε σου κανει το δινεις πχ και λιγο παρακατω και τελειωσε

Αυτο ακριβως, παιζει να το εχουν και οι μισες bolt-on κιθαρες εκει εξω αυτο το πραμα. Συμβαινει ειτε επειδη ηταν στενο το neck pocket (που ειναι καλο πραγμα) και η διαστολη/συστολη με την αλλαγη κλιματικων συνθηκων εκανε το φινιρισμα να ραγισει ή επειδη σφτιχτηκαν λιγο υπερ του δεοντως οι βιδες του neck joint κατα τη συναρμολογηση. Μη σκας καθολου.

Έξω από την πλακα οι τελε είναι γενικά ελαφριές κιθάρες,με εξαίρεση κάποιες late 70s που είναι άγκυρες οι περισσότερες είναι γύρω στα 7,5 pounds

Οταν δοκιμαζουμε ενα συστημα ηχου, πρεπει να βαλουμε κομματια αναφορας που μας ειναι γνωστα για να καταλαβουμε τι ψαρια πιανει. Ετσι λοιπον και με οποιονδηποτε συναυλιακο χωρο, αν παιζουν οι ματωμενες αρκουδες θα πεις "μαπα ο ηχος", αλλα σε ποιο βαθμο φταιει η πηγη και τα παιξιματα και σε ποιο βαθμο φταιει ο χωρος και ο ηχοληπτης αυτο δεν γινεται να το καταλαβεις. Το σιγουρο ειναι οτι η βασικοτερη παραμετρος για τον ηχο, οσο περιεργο και να φαινεται σε πολλους, ειναι η ιδια η μουσικη, με την εννοια της συνθεσης και της ενορχηστρωσης. Αν μαλιστα η συγκριση ειναι μεταξυ τσιγγανικης μουσικης, που οι νοτες ξεχυνονται σαν εμετος στην επιθεση ( Μανωλης Μαυροματης περιγραφει Μουντιαλ, αθανατη ΕΡΤ) και αυτη τη γοητευτικη αλλα εντελως χυμα μουσικη τη συγκρινεις με την απεραντη σοφια και τις μελετημενες μεχρι θανατου ενορχηστρωσεις των κλασσικων, σε συνδυασμο βεβαια και με τους αντιστοιχους τροπους παιξιματος που απαιτουνται, ε δε μου κανει και εντυπωση αυτη η διαφορα που εξελαβες. Ειναι τεραστιο το εκφραστικο ευρος των εγχορδων, τοσο οσο αφορα το ηχοχρωμα οσο και στις συνθετικες δυνατοτητες που δινουν. Ειναι σιγουρο οτι αν θελουν μπορουν να σου φερουν δακρυα στα ματια, ή να σε διωξουν απο την αιθουσα ?χωρις ο ηχοληπτης να κανει τιποτα απολυτως ?

Έγινες αυτόματα 100% πΓιο κουλ. Άσε που με το που την πήρες έχασες και δέκα κιλά. Για πες πλΕροφοριες. Ξέρεις,μάρκα, μοντέλο,χρώμα,ΑΜΚΑ,ΑΦΜ κτλ.

Άμα υπάρχει έμπνευση και ταλέντο και με όργανα από το jumbo να παίξει κανείς πάλι διαμάντια θα βγούνε. Σούπερ Μάνο όπως πάντα!

Για να ακουστει κατι καλα σε μεγαλο χωρο, πρεπει να ειναι φτιαγμενο για αυτο. Οι πολλες νοτες και τα πολλα πολλα δεν ακουγονται καλα με μεγαλη αντηχηση, μπλεκουν. Δεν ειναι τυχαιο οτι τα πιο επιτυχημενα συγκροτηματα σε μεγαλα σταδια και ετσι ειναι μπαντες σαν τους U2 ή τους AC/DC. Σε μικροτερους χωρους το βασικο είναι ο χωρος ? και ο ηχοληπτης. Στο Ροδον ας πουμε τω καιρω εκεινω ο ηχος ηταν μια χαρα. Βεβαια πηγαιναμε και σε στακατα συγκροτηματα, ετσι; Να μπιστανε οι Kreator με το δεξι του mille και τις μποτες του Ventor, και σε καθεδρικο να τους βαλεις αυτους θα συντονισουν τα θεμελια, θα αρχισουν να πεφτουν οι πετρες ? Με τους αμπλαουμπλιδες τους vai και αυτους, αυτοι το μονο που τους νοιαζει ειναι η κιθαρα τους, καλα παιδια αλλα σαν ηχο μπαντας δεν ?

Αρκετά παλιά, την έπαιρνα μόνο γι' αυτό. Κι ας μην είχα λεφτά να ψωνίσω.

Σούπερ είναι και το μπάσο πραγματικο κομψοτέχνημα.Το χαζό ταμπούρο το χαλάει λιγάκι αλλά αΦτα ινε θέματα παραγωγής που λύνονται εΦκολα

Ovation Legend ’85 or: How I Learned to Stop Worrying and Tolerate the Plastic Παντα απεχθανομουν τις Ovation. Ειμαι αρκετα παραδοσιακος στα κιθαριστικα γουστα μου, και ειδικα στις ακουστικες κιθαρες ειμαι θα ελεγα φανατικα ταγμενος, εν μερει και λογω ακουσματων, στις παραδοσιακες συνταγες (βλεπετε προσφατο αρθρο). Αλλα και προτου στραφω στην ακουστικη κιθαρα, απο οταν πιτσιρικας ειχα αρχισει την ενασχοληση μου με την ηλεκτρικη οι Ovation μου καθοντουσαν στραβα. Απο το λιγοστο first-hand experience μου με καποιες φτηνες Κορεατικες, και απο τον ηχο σε live (υπαρχει Ελληνικο μουσικο πλατω, απο την ταβερνα της γειτονιας μεχρι το Στην Υγεια Μας, οπου να μην ειχαν/εχουν την τιμητικη τους οι Ovation?) αλλα και ηχογραφημενο υλικο (Al Di Meola σε ψαχνω) μου ειχαν αφησει χειριστη εντυπωση. Ο σφιχτος πλαστικος ηχος και κυριως αυτη η πορδοατακα (τεχνικος ορος), ειδικα στον ηλεκτρικο piezo ηχο τους μου προκαλει απεχθεια. Για να μη μιλησω για την εμφανιση (ειδικα των Adamas με τις “φυλλωσιες”) και το απαραδεκτο headstock-μανιταρι. Αδιαφορο με αφηνουν πολλες κιθαρες, αλλα με λιγες ειμαι τσακωμενος οσο με τις Ovation. Τις προαλλες λοιπον αγορασα μια Ovation Legend 1617 του 1985. Θα επιχειρησω, για λογους προσωπικης ψυχαναλυσης κυριως, να εξηγησω γιατι. Ovation Background Οι Ovation εμφανιστηκαν στα μεσα της δεκαετιας του ’60 και ηταν δημιουργημα του Charles Kaman. Αεροναυπηγος, με την εταιρεια του να ειδικευεται στην κατασκευη ελικοπτερων, και ερασιτεχνης κιθαριστας. Σε μια επισκεψη του στο εργοστασιο της Martin, οπου ειχε παει μια κιθαρα του για επισκευη, συνειδητοποει πως η τεχνογνωσια που εχει αποκομισει απο το χωρο της αεροναυπηγιας θα μπορουσε να εφαρμοστει και στην οργανοποιια. Δημιουργει λοιπον μια νεα εταιρεια, την Ovation, της οποιας στοχος ηταν να φτιαξει καινοτομα και ανθεκτικα οργανα που δε θα πασχουν απο τις τυπικες παθογενειες της κιθαρας. To πιο γνωστο χαρακτηριστικο των Ovation ειναι η κατασκευη της bowlback πλατης/πλαινων, φτιαγμενης απο πλαστικο (συγκεκριμενα ενα υλικο που λεγεται Lyrachord, αν και κατα καιρους εχουν επελθει αλλαγες στη συνταγη). Σταθερο υλικο που δε σπαει, δε ραγιζει και σχημα που υποτιθεται προσδιδει optimum projection στο ηχο. Tα πρωτα μοντελα που κυκλοφορησαν ειχαν καπακια απο ελατο, με τυπικο στρογγυλο soundhole ενω το 1976 εμφανιζονται και οι Adamas, με καπακια απο carbon fibre/wood laminates και τα χαρακτηριστικα epaulette soundholes. Kυκλοφορουν λοιπον και αρχιζουν εκει στα late ‘60s να γινονται δημοφιλεις ειδικα με το επαγγελματικο κοινο (με κυριο early endorser τον Glenn Campbell) καθως προσφεραν μερικα ατου για live stage χρηση που ηταν δυσευρετα στην εποχη τους. Στα ‘70s πλεον τις εβλεπες παντου - Paul McCartney, Jim Croce, Kenny Loggins, Al DiMeola, Cat Stevens, Brian May, Paul Simon, David Gilmour, Bob Marley, Robert Fripp, πετρα σηκωνες endorser εβρισκες. Το πρωτο ατου ηταν το playability – η Ovation κατεβαλε προσπαθεια ωστε οι κιθαρες να φευγουν απο το εργοστασιο με οσο το δυνατον καλυτερο playability, σχεδον σαν ηλεκτρικης. Λογω και της κατασκευαστικης τους σταθεροτητας, αυτο το setup επιβιωνε αρκετα αποτελεσματικα, και για πολλους κιθαριστες προσφερανε μια παικτικη εμπειρια πιο ανετη απο αλλες κιθαρες της αγορας. Υποψην οτι μιλαμε για 50 χρονια πισω, οπου ειδικα στο χωρο της ακουστικης κιθαρας το playability across the register δεν ηταν και ιδιατερα ψηλα στις προτεραιοτητες πολλων εταιρειων. Το αλλο ηταν τα ηλεκτρικα. Πλεον βρισκεις αξιοπρεπη ηλεκτρικα πασης φυσεως σε καθε κατηγορια τιμης, την εποχη που σκασανε οι Ovation ομως τα πραγματα ηταν πολυ διαφορετικα. Αν ηθελες ηλεκτρικα τοτε περιοριζοσουν σε after-market λυσεις, οι οποιες ηταν σχεδον αποκλειστικα τυπου soundhole pickup που «ηλεκτριζαν» πολυ αισθητα τον ηχο. H Ovation, μαζι με την Takamine, πρακτικα εφηυρε την piezo-equiped ηλεκτροακουστικη κιθαρα την δεκαετια του ’70. Για τους επαγγελματιες της εποχης, η ευκολια χρησης (και το feedback resistance) μιας Ovation σε live σκηνες ηρθε σαν απο μηχανης Θεος. Θα ακολουθουσαν διαφορες καινοτομιες σε προενισχυσεις, on-board EQ κλπ. Με το περασμα των χρονων βεβαια το σκηνικο εχει αλλαξει πληρως. Καλο playability πλεον συναντας σε οργανα σχεδον καθε κατηγοριας τιμης και φιλοσοφιας – δεν εχουν εξαλλου οι Ovation κατι το «μαγικο» στην κατασκευη τους που τους επιτρεπει να ειναι πιο ευκολοπαικτες απο αλλες ακουστικες. Παρομοια κατασταση και στον χωρο των ηλεκτρικων – πλεον βρισκονται παντου, κυκλοφορουν ευρεως υλοποιησεις οπως οι bridgeplate transducers της K&K που κανουν τα undersaddle piezo να ακουγωνται ξεπερασμενα και δεν ειναι πλεον απαραιτητο να θυσιασεις τον καλο ακουστικο ηχο χαρην των ηλεκτρικων. Η Ovation εχει επιβιωσει σαν εταιρεια, οριακα σχεδον (φυτοζωουσε για καποια χρονια), εν μερει λογω του ονοματος που καταφεραν να χτισουν προ δεκαετιων. Η ιδαιτεροτητα της συνταγης τους διατηρει μια μικρη μεν αλλα υπαρκτη μεριδα υποστηρικτων μεχρι και σημερα, με την εταιρεια να διανυει μια αναβιωση τα τελευταια 2-3 χρονια. Τony’s Transgression Πως βρεθηκα τωρα εγω, που οπως ειπαμε τρεφω γενικα αντιπαθεια για αυτες τις κιθαρες να φαγουριζομαι? Φταει ενα trivia που συναντησα πριν απο μερικα χρονια – ο Tony Rice, ο σπουδαιοτερος κιθαριστας της bluegrass, ο ανθρωπος που εχει γινει συνωνυμος με την επιτομη του pre-war D-28 ηχου, ο πιουριστας του πιουριστα, επαιζε για ενα διαστημα με Ovation. Σοκ. Γιατι? Ειναι δυνατον? Και ομως – στα τελη του ’70 / αρχες του ’80 ο Tony επαιζε με μια Ovation Legend. Οχι απλα ειχε μια για να γρατσουναει, αλλα την ειχε χρησιμοποιησει για να ηχογραφησει το title track του seminal album Manzanita και σχεδον εξ’ολοκληρου για τα Mar West και Backwaters. Δισκοι της New Acoustic εποχης που ειναι αγαπημενοι μου απο τον καταλογο του. Ειχε μιλησει μαλιστα για την κιθαρα αυτη σε συνεντευξεις, και η Ovation ειχε κυκλοφορησει μαζι του promotional υλικο. Kουφαθηκα οταν το πρωτοακουσα. Βαζω να ακουσω το Backwaters στα καπακια, ακουω το πρωτο track (Common Ground), λεω ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να ακουγεται ετσι μια Ovation (τελικα οντως δεν μπορουσε, ειναι η D-28 στο συγκεκριμενο track). Μπαινει το δευτερο track, τεντωνω τα αυτια μου, ο ηχος ξαφνικα ειναι διαφορετικος – λιγοτερο οργανικος, δεν εχει τον κλασσικο χαρακτηρα του Tony αλλα ειναι σφιχτος, αμεσος και στρογγυλος, με παχυ attack, δουλευει πολυ καλα μεσα στη μιξη, ειναι αυτος ο ξεχωριστος χαρακτηρας του New Acoustic ηχου του, ειναι ο ηχος του Manzanita. Ειναι μια διαολεμενη πλαστικη Ovation! Αρχιζω το ψαξιμο, κοιταω μοντελα, χρονολογιες, προσπαθω να βγαλω μια ακρη, με εχει φαει η περιεργεια. Οvation Legend λεει, μαλλον μοντελο 1617/1117, καπου απο τα late ‘70s. Πετυχαινω τον Wyatt Rice με τον Professor Dan να συζητανε op-amps, πιανει η κουβεντα και την Ovation του Tony. Παιζει ο Wyatt με την δικια του Ovation για το συγκριτικο, τσουπ να παλι ο ιδιος χαρακτηρας του New Acoustic. Ρε κοιτα να δεις λεω. Κοιτα να δεις που απ’οτι φαινεται, υπαρχουν και Ovation που εχουν αξιολογο ακουστικο ηχο. Οχι κλασσικο, οχι για τα παντα, ενας ηχος γκαρνταρομπας ισως, αλλα ενας ηχος που δεν ειχε ιδιαιτερη σχεση με τον ηχο των Ovation που ειχα στο κεφαλι μου. Καπου εκει με ζωσανε και οριστικα τα φιδια, μου μπηκε η ιδεα να δοκιμασω μια μερα μια τετοια Ovation, να δω κατα ποσο οντως διεφερε απο τις Κορεατικες μπαχατελες που ειχα πιασει στα χερια μου κατα καιρους. Ο καταλυτης ηταν το οτι αυτες οι κιθαρες μπορουν να βρεθουν στην μεταχειρισμενη αγορα για σχετικα χαμηλα ποσα, ευτελη ισως για “Made in USA” οργανα, οποτε ο πειραματισμος δεν ηταν απαγορευτικος. Τις πετυχαινα κατα καιρους, μπηκα σε πειρασμο 2-3 φορες αλλα διστασα. Μεχρι που προσφατα εμφανιστηκε μια 1617, ξεμεινε στο Reverb να με κοιταει καθε φορα που το ανοιγα για βδομαδες και εν τελει λυγισα. 1985 Ovation Legend 1617 Η κυρια ειναι μια Ovation Legend του 1985, μοντελο 1617, σε sunburst (tobacco burst? δε ξερω, μου αρεσει αρκετα ομως ο τονος του). Ειναι *σχεδον* ιδια με τις Legend των αδερφων Rice, που (νομιζω) ειναι 1117 απο τα late ‘70s. Η διαφορα ειναι οτι η 1117 δεν ειχε ηλεκτρικα (οποτε ειχε και «κανονικο» saddle) ενω η 1617 εχει το παραδοσιακο Ovation piezo. Υπαρχει επισης και μια διαφορα στο μανικι που επηλθε απο το ’82 και μετα ασχετως μοντελου, με την εισαγωγη του K-bar. Κατα τα αλλα ιδιες – brown Lyrachord deep bowl, A-bracing, 5 piece mahogany neck, ebony fingerboard, Legend inlays, multi-layer binding κλπ... Hχος: εχει αυτο τον χαρακτηρα που περιμενα – ειναι παχυς και στρογγυλος, με πολυ εντονα fundamentals, με αρκετη ενταση, εντονο και ομοιομορφο sustain, πολυ ισσοροπημμενα registers (περισσοτερο απ’οτι μιας dread) και γενικα ηχο που βγαινει μπροστα χωρις να ειναι overly bright, ειδικα στα καντινια. Eιδικα σε single-note παιξιμο με πενα. Δεν εχει ιδιαιτερη «χορδιλα», τουλαχιστον στα αυτια τα δικα μου, και ο ηχος εχει βαθος και ογκο, νιωθεις το οργανο να παιρνει μπρος – καμια σχεση με φτηνες bowlback που εχω δοκιμασει κατα καιρους. Εχει ενα χαρακτηριστικο κομπρεσσαρισμα, σαν να εχεις το compressor μονιμα ανοιχτο να μαζευει τα peaks οταν παιζεις με μονους, αλλα χωρις να εμποδιζει το οργανο να «ακουσει» τις δυναμικες. Απο εκει και περα η κιθαρα δεν εχει ιδιαιτερο πλουτο στα overtones, δεν την λες με την καμια πιανο και το δυναμικο range της ειναι σχετικα στενο (το compression που λεγαμε πριν, χτυπας ταβανι σχετικα γρηγορα αν σκαψεις δυνατα με την πενα, με αξιοπρεπη αλλα ισως οχι τρομερο βαθμο διαβαθμισης μεχρι εκεινο το σημειο). Ο ηχος της στερειται ισως σε «μουσικοτητα», ειναι αρκετα ουδετερος, σχεδον αποστειρωμενος – κατα εναν τροπο αυτη η ουδετεροτητα ειναι και ο χαρακτηρας της? Σε γενικες γραμμες ειναι θετικη η αποψη μου, οχι οπως ειπα ο καταλληλοτερος ηχος για τα παντα, εχω ακουσει πολυ πιο γουστοζικους ηχους και εχω κιθαρες που θα προτιμησω επι το πλειστον για τις μουσικες που με ενδιαφερουν, αλλα εχει κατι το διαφορετικο που κατα περισταση μου αρεσει αρκετα. Aναβαθμιζονται στην υποληψη μου λοιπον οι Ovation, απο ξεγραμμενες πλεον παμε στο...ξεγραμμενες με αστερισκο. Hλεκτρικα: Eχουμε το κλασσικο Ovation 6-piece piezo και μια απλη προενισχυση με ενα concentric volume/tone knob, δεν εχει κουρδιστηρια eq και κονσολες στα πλαινα. Εβαλα ενα καλωδιο οταν ηρθε η κιθαρα, τσεκαρα οτι δουλευουν και απο εκει και μετα δεν ασχοληθηκα. Ακουγεται σαν ‘80ς piezo, τι να σας πω - σε κατι ανωμαλαρες του χαμου αρεσει αλλα δε θα κανουμε kink shaming τωρα, live and let live. Παρατηρησα βεβαια, οτι αν ανεβασω δυναμικες, σε συγκεκριμενες νοτες ακουω ενα τριξιμο, ενα συντονισμο. Με ζωσαν τα φιδια μηπως προκειται για κανενα ξεκολλημενο brace αλλα ειμαι κατα 99% σιγουρος οτι προκειται για συντονισμο με το enclosure και τις βιδες του electronics housing στο εσωτερικο. Μικρο το κακο, αλλα με εχει βαλει σε σκεψεις – ισως καποτε να ψαξω για μια 1117 που δεν εχει ηλεκτρικα. Η λογικη του «εχε τα και ας μη χρειαστουν» ειναι εσφαλμενη σε κατι τετοιες περιπτωσεις, οπως ειπα ηδη βρηκα ενα αμελητεο αλλα υπαρκτο θεμα στον ακουστικο ηχο εξαιτιας ολης της σαβουρας που κρεμεται εντος της κιθαρας, και κοβω το χερι μου οτι το να αντικαταστασησεις το γομαρισιο piezo saddle με το κανονικο της 1117 μονο βελτιωση θα επιφερει στον ακουστικο ηχο. Playability: Αρκετα καλο – κοντευει 40 χρονων αλλα δεν εχει εμφανισει θεματα με το μανικι της, το action ειναι χαμηλο χωρις τριξιματα και περιεργα και το intonation spot on. Mετα το 16o ταστο το fretboard extension εχει κανει μια βουτα και το action εκει εχει ανεβει αλλα who cares. Παιζει καλυτερα/πιο ευκολα απο καθε αλλη κιθαρα που εχω? Να πω την αληθεια οχι – η Guild μου πχ δεν εχει να ζηλεψει τιποτα απολυτως σε playability/action. Το playability των Ovation ειναι κατι που ακους συχνα να αναφερεται ως ενα απο τα δυνατα τους selling point αλλα πραγματικα δεν πιστευω οτι υπαρχει κατι στην κατασκευη τους που τις κανει διακριτα καλυτερες απο μια συμβατικη κιθαρα. Καποτε οπως ειπα ισως ισχυε αυτο, ηταν διαφορετικα τα standards τοτε ομως. Το scale παρεπιπτοντως ειναι 25.25’’, αναμεσα δηλαδη στα τυπικα Gibson/Martin scale lengths, ουτε μακρυ ουτε κοντο. Το μανικι ειναι το τυπικο Ovation 5-piece mahogany neck και εχει το σχετικα εντονο V προφιλ που ηρθε πακετο με το K-Bar που ανεφερα παραπανω. Οι παλαιοτερες Ovation ειχαν ενα σχετικα πιο slim neck profile. Απο το ’82 και μετα ξεκινησαν να χρησιμοποιουν μια νεα κατασκευη, οπου μεσα στο μανικι βρισκεται ενα μεγαλο κομματι αλουμινιο, το K-bar, το οποιο απο τη μια λειτουργει ως καναλι μεσα στο οποιο καθεται το trussrod και απο την αλλη φτανει μεχρι το neck heel οπου και αποτελει το tenon για το neck joint (bolt-on). Το προφιλ του μανικιου εγινε λιγο πιο substantial V ωστε να χωρεσει αυτη η κατασκευη εντος του, αρκετα ωραιο και βολικο θα ελεγα ως προφιλ. Το αποτελεσμα ειναι ενα μανικι τρομερα ακαμπτο που δεν καταλαβαινει απο string tension και που -θεωρω- παιζει και το ρολο του στο εντονο και ομοιομορφο sustain. Eπισης ειναι τρομερα βαρυ, και το neck dive που εχουν οι περισσοτερες ακουστικες οταν παιζεις καθιστος πλεον μετατρεπεται σε αποπειρα karate chop κατα του ποδιου μου ετσι και την αφησω. Ειναι απο τις κιθαρες που θα κρατησω ως τα γεραματα? Ισως οχι, αλλα προς το παρων η συμβιωση ειναι ευχαριστη. Προσφερει μια αρκετα διαφορετικη εμπειρια ηχητικη και παικτικη, που μου αρεσει σε συγκεκριμενα settings. Mε πιανω να την προτιμω οταν καθομαι να μελετησω flatpicking (οχι οτι σκοτωνομαι δηλαδη) επειδη ο καθαρος, αμεσος ηχος της βοηθαει αρκετα στη μελετη, συν οτι επειδη το bowlback γλυστραει all over the place αν δεν καθεσαι straight αναγκαζεσαι να εχεις σωστο posture αντι να εισαι χυμενος στον καναπε. Εν τελει, αν σκεφτεις οτι μου μεινανε και ρεστα απο το 500αρικο δεν εχει βγει κακο το εγχειρημα θα πω! Clips: Εχω γραψει μερικα προχειρα κλιπακια για να παρετε ελπιζω μια ιδεα σχετικα με τον ηχο που περιεγραψα παραπανω. Στο πρωτο εχουμε μερικα απλα open chords με πενα (Wegen Bluegrass 1.14, τα καλυτερα 10ευρω που ξοδεψα ποτε χωρις πλακα, θα πρεπει να τη συζητησουμε αλλου αυτη). Light arpeggiated strumming κυριως επειδη full arm swinging chords με μαλακη πενα χλιτσι χλιτσι πανω σε Ovation απο εμενα δεν θα ακουσετε, αρνουμαι. Στο δευτερο εχουμε λιγο fingerstyle με γυμνα δαχτυλα και στο τριτο γινεται μια αποπειρα δολοφονιας επι του Mar West του Tony Rice, επειδη when in Rome… Oλα γραμμενα με ενα Rode M3, μηδενικο processing στα 2 πρωτα, ελαφρυ eq-ing και reverb στο Mar West. Οι χορδες ειναι Martin Monel 12αρες, τις οποιες κατα κανονα προτιμω υπερ των bronze αν και στη συγκεκριμενη κιθαρα αμφιταλαντευομαι λιγο, ισως της πεφτουν λιγο υπερβολικα ξερες οι Monel. Οpen Chords OvationPickTest.mp3 Fingerstyle OvationFingerTest.mp3 Mar West OvationMarWest.mp3 Y.Γ. Τωρα που ξαναακουω τα κλιπ στο Fingerstyle μου ακουγεται πολυ boomy, μαλλον εκανα μαλακια με το μικροφωνο και δεν το πηρα χαμπαρι στη βιασυνη μου. That said, δεν ειναι το ατου της το παιξιμο με δαχτυλα ετσι και αλλιως...

Heavy relic σε άλλο επιπεδο

η κιθάρα μου με μια ρελικωμένη χωρίζονται από 9 10 χιλιάρικα. Αρα πρέπει να παίζω συνέχεια και να τη ρημάζω

έχει κι ο Τομυ Εμανουελ και o Γουίλυ Νέλσον απ΄το πολύ το γρατσα γρουτσα

1. Ειναι. 2. Δεν εχω καποιο software της καρτας εγκατεστημενο. Μονο το μανκεη που ειναι για απντεητ σε ντραηβερσ. Απντεητ Τελικα η ux1 εχει μονο instrument κ mic επιλογες. Η ux2 που πλεον δεν λειτουργει ειχε κ line (γι'αυτο μου εμφανιζει κ τις δικες της επιλογες στα σετινγκζ). Την ειχα παντα στο ινστραμεντ (ή στο μικ).

Εγώ ακόμα περιμένω να βγάλει η fender relic signature model στον dim. Την sarakicaster δηλαδής.

Λες να τη πατήσαμε έτσι?

Αυτη η τρυπα ειναι για να βαζεις καφε-αναψυκτικο με καλαμακι κ να μπορεις να ρουφας- παιζεις ταυτοχρονα.

Πρωταπριλια μωρεεεεεει

Ξερ τουοσου καλα απ εβγανι κι δεφτερου. Ρητερν του λεει

Δοκίμασε να βάλεις το πετάλι και σε line είσοδο, και σε instrument, να δούμε διαφορές.

Μού'φυγε ο καφές απ'την μύτη... διάβασα "πλάτες"....!!

Gibson Les Paul Custom λέμε ασούμε. Και για τους ενισχυτές το ίδιο ισχύει. Τι είναι ρε κυρίζια τα 38 και τα 42 κιλά άμα έχεις 140 κιλά πάγκο, 77 κιλά δικέφαλα, και 10άρες επαναλήψεις στο μονόζυγο με 20 κιλά δεμένα στην μέση? Εδώ βάζουνε ροδάκια σε ενισχυτές 20 και 25 κιλών ασούμε. Ντροπή ρε. Αλλά έτσι είναι οι μουσικοί Λάκη μου, "μη μου άπτου". Το γυμναστήριο το ξέρουνε, επειδή κάνει η γυναίκα τους εκεί πιλάτες.

Μια χαρά μπορείς το πρώτο. Με ένα αμπ σιμ. Διότι δρα ως μπάφερ. Και ένα αμπ σιμ είναι φτιαγμένο να δεχτεί μπροστά πετάλι. Η κάρτα ήχου όμως όχι. Και αν μπορεί να γίνει υπο συνθήκες, σε κάρτα των 1000 ευρώ δεν θα το έκανα. τουλάχιστον χωρίς DI. Ούτε και πριν απο το πλαγκιν θα το έκανα. Τα περισσότερα πλαγκιν δεν γουστάρουν μπροστά πετάλι. Η δική μου εμπειρία με amplitube, s-gear, guitar rig και ένα άλλο που ξεχνώ το όνομά του λέει όχι

Μη λέμε ονόματα και μας σύρουν στα δικαστήρια. Αφού ξέρεις εσύ.

Για σένα μόνο ... Δημητρακόπουλος ....

Ε τόσο influencing εδώ μέσα, υπέκυψα. Θα πάρω τον Δημητριάδη που είναι άσσος στα Γαλλικά!

Ξεβίδωσε το μπράτσο, να δεις αν η ρωγμή υπάρχει και στο εσωτερικό μέρος του neck pocket (πολύ δύσκολο). Έτσι, για να βεβαιωθείς δηλαδή.

Α, ρε Νέστορα, την ψυλλιάστηκα εγώ την δουλειά, από όταν είπες ότι σου αρέσουν οι σιτεμένες. Πήρες πιπινοδιώκτη για να ρίχνεις τα πουρά. Κάποιος πονηρήδης την ξεφορτώθηκε και στην φόρτωσε εσένα. Μεγειές. Του είπε ο γιατρός να πάει γυμναστήριο, και επειδής βαριέται, πήρε ένα όργανο γυμναστικής να το σηκώνει στα live. Πήρε και βιβλίο με ασκήσεις για την τέλε. Κωπηλατική με επίκυψη, άρση θανάτου, έλξεις δικεφάλων, κλπ. Να πάρεις και ζώνη Νέστορα. Αυτή για την μέση δηλαδής, την χοντρή. Μην πάθεις και κανένα λουμπάγκο και τρέχεις μετά στα επείγοντα.

Δεν αναλαμβάνω τελε. Βρες κάναν δικηγόρο ειρηνοδικείου.

Έπεσα σε απατεώνες; Που είναι ο @LK ν’ αναλάβει την υπόθεση.

Γλίτωσες το μποτοξ. Σε ακτίνα 15 μέτρων, θα πέφτουν οι γυναίκες σαν τις μύγες.

Ήταν και ο billy sheehan. Κοπανιόταν. πέρα δώθε η κοτσίδα.....βαρούσε το γιαμάχα.....και λαλάκα μου....ΔΕΝ ακουγόταν τίποτα....κλειστό τον είχαν μα τω θεω δηλαδή από την κονσόλα (αν όχι από τον ενισχυτή)

Συμφωνώ. Αν ήμουν ακόμα μικρός και ψάρωνα με αυτά, πραγματικά θα έκοβα ένα vip εισιτήριο, έτσι για να τον γνωρίσω και για την φωτογραφία. Αφού την βγάζαμε την selfie και λέγαμε και τα τυπικά "τι κάνεις καλά;" "καλά εσύ;"...."....ας τα λέμε"...."Η Pia καλά;"...."ναι δόξα τω Θεώ".......μετά θα έφευγα δεν θα καθόμουν να τον ακούσω.

Σοβαρά τώρα, ειλικρινά δεν ασχολούμαι να το ψάξω περισσότερο, γενικά μιλώντας. Στα μάτια μου, οι περισσότεροι κάτι πουλάνε. Άλλοι προϊόντα, άλλοι υπηρεσίες, άλλοι την τρέλα τους, άλλοι τον εαυτό τους, άλλοι τις γνώσεις τους, την μελέτη τους και το παίξιμό τους. Το θέμα είναι να σου αρέσει αυτό που πουλάνε, να σου αρέσει ο τρόπος που το πουλάνε, και να μπορείς να "ξεκλέψεις"/κερδίσεις κάτι εσύ από όλα αυτά. EDIT: Το gif που έβαλα δεν εμφανίζεται πια, και βαριέμαι να το ξαναφτιάξω.

Άντε κ για να μην βγαίνουμε πολύ εκτός θέματος

Εκτός από βίντεο στο youtube που υπάρχουν άπειρα να ακούσεις στο κάθε είδος μουσικής και για τον κάθε μαγνήτη και πάνω σε πολλές διαφορετικές κιθάρες και που έτσι επιλέγουμε οι περισσότεροι, υπάρχουν κάποιες γενικές αλήθειες: 1. Όσο πιο δυνατό το μαγνητικό πεδίο, τόσο πιο γρήγορη η αττάκα του μαγνητη, περισσότερα τα πρίμα και λιγότερο το sustain. Η δύναμη του μαγνητικού πεδίου πάει: Alnico III < Alnico II < Alnico IV < Alnico V < Κεραμικοί. 2. Όσο μεγαλύτερη η ωμική αντίσταση (αυτό που διαβάζεις σε KOhm) και όσο μικρότερη η διατομή του τυλίγματος ενός μαγνήτη (AWG42 > AWG43), τόσο περισσότερα τα μπάσα και λιγότερα τα πρίμα. Γιατί λόγω μήκους κύματος, τα πρίμα συνήθως μετατρέπονται σε θερμότητα πριν να καταφέρουν να περάσουν μια μεγάλη ωμική αντίσταση ή ένα λεπτότερο τύλιγμα. 3. Όσο πιο στενός και μικρός ένας μαγνήτης τόσο πιο focused ήχος, με μικρότερο συχνοτικό εύρος. Όσο μεγαλυτερος και πλατύτερος έχεις μεγαλύτερο συνχοτικό εύρος αλλά λιγότερο snap & focus. Τώρα όλα αυτά συνδυάζονται με πάρα πολλούς τρόπους για να παράξουν τα τόσα είδη μαγνητών που βλέπεις να πωλούνται. Οπότε πρακτικά ξαναγυρνάμε στα sound clips και στο Youtube για να βγάλεις άκρη, αλλιώς δεν μπορείς να ξέρεις. Επίσης ένας μαγνήτης χρειάζεται μια μεταλλική χορδή να πάλλεται για να δημιουργήσει ρεύμα το οποίο ο ενισχυτής θα μεταφράσει σε ήχο. Το πώς και πόσο πάλλεται η χορδή έχει να κάνει με το πού είναι τοποθετημένη. αυτό σημαίνει ότι ο ίδιος μαγνήτης δε θα σου δώσει ακριβώς ίδιο αποτέλεσμα σε διαφορτικές κιθάρες. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η αναζήτηση του σωστού μαγνήτη είναι μια φάση trial & error και όντςω δεν μπορείς ακριβώς να ξέρεις τί θα συμβει.