Νομιζω οτι αν σολο οπως του stairway to heaven η του comfortably numb, με τον ιδιο ακριβως ηχο και παιξιμο, ηταν fillers σε κανα αποτυχημενο pop hit, κανενας δεν θα ασχολουνταν με τον ηχο τους.
Δηλαδη οχι μονο τα δαχτυλα κανουν διαφορα, οχι μονο η συνολικη παραγωγη, αλλα και η μουσικη που εξυπηρετει η κιθαρα εκεινη τη στιγμη κανει διαφορα, και η δομη του κομματιου που οδηγει στην κρισιμη στιγμη που η κιθαρα γινεται πρωταγωνιστης.
Ειναι ψυχολογικο δηλαδη το ζητημα.
Και δεν ειναι τυχαιο που οι κιθαριστες ειναι τοσο μηρυκαστικα με τον ηχο, γιατι η αμεση επαφη με τη χορδη βαζει και τον παραγοντα του υφους μεσα, οποτε ειναι ακομα πιο δυσκολο να καταλαβεις που σταματαει ο εξοπλισμος και που αρχιζουν τα δαχτυλα.
Καποια στιγμη ομως θα πρεπει να το παρουμε αποφαση οτι με εναν εξοπλισμο ξερω γω 2- 3 αντε 4 χιλιαρικα, οι δικαιολογιες τελειωνουν. Τιποτα στον εξοπλισμο ενος αξιοπρεπους budget, ειδικα με τα σημερινα τεχνολογικα δεδομενα, δε μας εμποδιζει να εχουμε ενα εντελως γ@μ@το αποτελεσμα. Και αν ακομα εχουμε κανει διεξοδικα τη μελετη μας, και παιζουμε ωραια και καλα, αν και τοτε δεν εχουμε αποτελεσμα που να μας ικανοποιει, ε τοτε ειναι προβλημα της ιδιας της μουσικης που παιζουμε σε συνθετικο και ενορχηστρωτικο επιπεδο.
Το σολο του stairway to heaven η του comfortably numb σκαει σα λυτρωση μετα απο μια μεγαλη πορεια που κανουν τα ιδια τα τραγουδια, αυτο ειναι που δινει τη δυναμη και στα σολο, αν τα ακουγαμε τα σολο μονα τους δε θα ειχαν το impact που εχουν τωρα, ουτε θα ψαχναμε το τι στο καλο τα κανει να εχουν τον ηχο που εχουν.