Πίνακας συμμετοχής

Καταρχάς να πω ότι τα Blues τα βαρίεμαι απίστευτα, εκτός αν είναι Gary Moore ή Bonamassa. Το συγκεκριμένο μου έβγαλε κάτι σε έντεχνο ελληνικό υπό μορφή Blues μπαλάντας. Ωραία η ερμηνία, ωραία τα παιξίματα, bonus ωραίο το πλήκτρο που μου άρεσε ιδιαίτερα. Θα πω όμως ότι οκ, παραμένει αυτή η μορφή της απλής blues μπαλάντας. Δεν έχει κάτι να μου τσιγκλίσει το ενδιαφέρον στο παραπάνω. Θα πω και εγώ ότι η κιθάρα, αν και πάντα άριστα παιγμένη από τον φίλτατο Κορμούλ, νομίζω φλυαρεί αρκετά, τύπου οκ δε χρειάζεται σε κάθε παύση να υπάρχει και ένα μικρό σολάκι - που λέει ο λόγος. Ξέρω ότι έτσι είναι τα blues, αλλά γι αυτό και τα βαριέμαι, είναι καθαρά προσωπικό. Ως κάτι πιο "αντικειμενικό", νομίζω θα έστελνα τη φωνή πίσω 1-2db. Όπως και να χει όμως, είναι άριστα όλα, όπως πάντα. Τελευταίο: Αν κάνετε copy-paste από Word, τότε κάντε το πρώτα ένα paste σε ένα κενό text pad και μετά εδώ, γιατί στο dark mode τα γράμματα παίρνουν το χρώμα του word και φαίνεται έτσι

Εγώ σας το έχω πει... να βρισκόμαστε, να συζητάμε ιδέες και τέτοιες συνθετικές αστοχίες να διορθώνονται (με την συνοδεία τσίπουρου, μπύρας ή άλλου αλκοολούχου διαλύματος) πριν βγουν στο προντάκσιον, αλλά εσείς έχετε πολλές δουλειές... τι να σας κάνω;; ?? Πέρα από την πλάκα θα προσπαθήσω να τα μαζέψω και αυτά στο επόμενο version.

Άψογο παραγωγικά, φωνάρα ο τραγουδιστής και παρόλο που είναι και ελληνικό ρωΟυκ και μπλουζΣ το..... άντεξα :) λίγη οικονομία στις κιθάρες θέλει μόνο. ;) οι στίχοι λίγο γκραν γκινιολ δεν είναι; :)

Θα τα δοκιμάσω όλα όσα προτείνεις Αλή, είναι όλα πολύ ωραίες ιδέες που σίγουρα θα κάνουν κάποια διαφορά.

Ναι καλέ, σαν εκτέλεση μια χαρά είναι, απλά εγώ τα χω με το είδος. Κάτι που ξέχασα να πω στο άλλο μου σχόλιο είναι για το ταμπούρο. Αν όχι όλα, τα περισσότερα γυρίσματα έχουν rimshot μέσα, και μετά στο κανονικό groove δεν έχει καθόλου rimshot. Αυτό τα καθιστά λίγο περίεργα στο αυτί γιατί όταν ξαναγυρνάει στο groove, ακούγεται αρκετά αδύναμο κατά τη γνώμη μου. Δε νομίζω να συνηθίζεται να βάζεις rimshot μόνο σε γύρισμα σε αυτό το είδος.

Μπράβο Νίκο!! Like από τα πρώτα δευτερόλεπτα. Πολύ ιδιαίτερο το κομμάτι. Άψογη ισορροπία στους ήχους, τρελός ήχος στο μπασοτύμπανο, πολύ όμορφη σύνθεση.

Υπάρχουνε μεν, δεν κάνουνε μεγάλη διαφορά δε. Θέλουν sfp swell τα χάλκινα για να τα πιάσει το αυτί και να μην χαθούν μέσα "στη συγχορδία" σαν φάσμα του οργκαν ή του όποιου παντ. Και κοφτές αττάκες να έδιναν στο 1 2, 4 5, 7 8, 10 11 του μέτρου, πάλι θα ξεχώριζαν. Επίσης, αν είναι δύσκολη η αρμονία στο χειρισμό της ως μπλοκ (και δεν βγαίνει ωραίο κάθετο γράψιμο,) μπορείς να σκαλίσεις μια κοντρα μελωδία να τη δώσεις τούττι σαν αντίστιξη στη φωνή, κι εκεί νομίζω θα φανεί μια κάποια αλλαγή. Το ράιντ κάνει απλά το ρυθμό του διακριτικά. Θα μπορούσε να πυκνώσει ο ρυθμός του, να βάλει κάποια τρίηχα (όπως κάνει το ταμπούρο ένα δύο φιλλάκια μετά το "...στη γη της σιωπής.", να κάνει και δύο κρασιές τονιστικές κάπου (αν γίνεται δηλαδή και το επιτρέπει το ράιντ). Δηλαδή θέλει αλλαγή εκεί (για μένα πάντα έτσι, μην το δένεις και κόμπο), δε θέλει διακριτικότητα. Είμαι ο πρώτος τεμπελχανάς που βαριέται το πρόγκραμμινγκ, το ξέρετε. Αλλά εγώ γράφω κασκαντεριλίκια για τη χαρά της εφεύρεσης. Εσείς που γράφετε τραγούδια ρε παιδιά, είστε λίγο "αναγκασμένοι" να κάνετε καλές παραγωγές, είναι μεγάλο το δέλεαρ. Δυο πινελιές δηλαδή ακόμα, και έτοιμο ένα κομμάτι! Χτένισε το λίγο ακόμα, βάλτου και λίγη λακ, και είναι κομπλέ.

@roberto30 Οι στίχοι: Ήταν δύσκολο να ΄ρθεις αυτό το βράδυ και έχω ανοίξει όλα τα χαρτιά μου στο τραπέζι, πίσω μου η μπάντα του Νιλ Γιανκ να παίζει και ο χαφιές στην γωνία στο μπαρ να μου κλείνει το μάτι. Πέταξαν δυο κολιμπρί και μου σφυρίξαν. Φύγε, τρέχα μαλάκα στην έχουνε στημένη, άρπαξα το αρζάν απ την τσόχα την καμένη, μα δυο τέρτσοι απ΄ το λαιμό μου με βουτήξαν. Κι ήρθες εσύ εκεί αγαπημένη, ο δρόμος γεμισέ με το άρωμά σου, με χρώμα βάφτηκαν τα σωθικά σου, σαν την φωτιά της αυγής, σαν την φωτιά της αυγής. Με λύσσα οι φωνές τους μες το μυαλό μου ουρλιάζουν και τρέχω ξανά να κρυφτώ απ' τις σκιες, στη γη της σιωπής. Σε είδα αυτό το βράδυ μα ήσουν μια άλλη, ακούμπησα το μέτωπό μου στο λαιμό σου, το τελευταίο μπλουζ είναι δικό σου, στο τέλος του θα τραβήξω την σκανδάλη. Και ήσουν εκεί πιστή αγαπημένη, ο δρόμος γεμισέ με το άρωμά σου, με χρώμα βάφτηκαν τα σωθικά σου, σαν την φωτιά της αυγής, σαν την φωτιά της αυγής. Με λύσσα οι φωνές τους μες το μυαλό μου ουρλιάζουν, μα δεν τρέχω πια να κρυφτώ απ΄ τις σκιες, στη γη της σιωπής.

Σε ευχαριστούμε πάρα πολύ Αλή. Υπάρχουν και τα πνευστά με τα κρατήματα και το ράιντ αλλά μάλλον είναι χαμηλά... ίσως και ο ήχος τους είναι ψιλοχάλια, ή η ίδια η αρμονία... δεν τα αφήνει να βγούνε προς τα έξω. Σε ευχαριστούμε πολύ Bill!!