Πίνακας συμμετοχής

Καλή Χρονιά!!! Μελάνι (Verse 1) Πως το καλό μου είχε για εμένα τις συνέπειες μα το κακό μου παραφυλούσε στα θαμπά. Οι αποφάσεις του μυαλού μου, οι ανέκκλητες, όλα τα χρόνια να σε διώχνουν μακριά. Λες και ήμουνα καλά... (Chorus) Τα βράδια μου μετρώ, μελάνι από στιλό, σημάδι στο λαιμό να κρύβει τον θυμό ξανά... Μα δεν θα κοιμηθώ το φως μου ανοιχτό. Τα βράδια μου μετρώ σα κάπου θα σε βρω. (Verse 2) Πώς το καλό μου την ζωή όλο την έτρωγε μα το κακό μου με ξυπνούσε απ' την σιωπή. Όλη την ώρα η φωνή μέσα μου έλεγε Να ξεμακρύνω, να ρίξω αλάτι στην πληγή. Λες και είχα άλλη ζωή... (Chorus) Τα βράδια μου μετρώ, μελάνι από στιλό, σημάδι στο λαιμό να κρύβει τον θυμό ξανά... Μα δεν θα κοιμηθώ το φως μου ανοιχτό. Τα βράδια μου μετρώ σα κάπου θα σε βρω.

Ένα πρόχειρο τζαμαρισματάκι για να πάει καλά το νέο έτος. Καλή χρονιά σε όλους

Μετά κόπων και βασάνων (μετακομίσεις, ανελέητες ψύξεις και κήλες, σχολικές/ωδειακές εορτές και δε συμμαζευέται....) επιστρέφω και εγώ με ένα μεζεδάκι. Ένα έργο για σόλο πιάνο (μινιατούρα συγκεκριμένα) διάρκειας έως 1 λεπτό, που ζητήθηκε από το Σύλλογο οι φίλοι της μουσικής με σκοπό να δημιουργηθεί μια επετειακή συναυλία για τα 70 χρόνια από τη δημιουργία του. Η διαδικασία επιλογής των έργων δε φαίνεται να προχωράει οπότε και εγώ δε θα κάτσω να σκάσω..... σας το σερβίρω.

Μέλλον η παρόν, δεν έχει σημασία. Ο άνθρωπος είναι στην καλύτερη του περίοδο. Ξέφυγε από τις κτηνώδεις καταβολές του, κατέκτησε τα μυστικά του σύμπαντος, και ξεκινά για ένα διαστρικό ταξίδι. Ξέρει ακριβώς πού είναι, ξέρει ακριβώς πού πάει, νομίζει ότι ξέρει και το γιατί... Κάθε αρχή είναι γεμάτη ενθουσιασμό και ευδαιμονία, νηφαλιότητα και σοβαρότητα. Για όλα αυτά που γνωρίζουμε σίγουρα ότι υπάρχουν με την ανώτερή μας διανόηση, αλλά δεν τα έχουμε δει ακόμη. Για την αδήρητη ανάγκη επιτυχίας της αποστολής, που είναι το μέγα πόνημα του κέντρου του σύμπαντος, του Ανθρώπου. Κι έτσι ξεκινάμε, με σίγουρο βήμα για το πεπρωμένο μας. Σύντομα όμως οι κακόφωνες σειρήνες της αμφιβολίας, η αναπόδραστη σύγκριση του μεγέθους του απείρου με το άτομο, του πάντοτε με τη στιγμή, κάνει την ψυχή να σκιρτά και να θαυμάζει. Μήπως τελικά δεν είμαστε τόσο μεγάλοι όσο νομίζουμε; Μήπως εικάσαμε με περισσότερη βεβαιότητα απ' όση έπρεπε; Μήπως δεν έχει νόημα η αποστολή; Μα όχι, η αποστολή πρέπει να συνεχιστεί. Ένας τελευταίος μάταιος απολογισμός, πολύ εκπρόθεσμος. Όποιο συμπέρασμα κι αν απολογίστηκε, είναι πια αργά. Η πορεία συνεχίζεται. Το τέλος θα έρθει απότομα και αθόρυβα, μα θα έχουμε φτάσει εκεί με το ίδιο πάντα επίμονο βήμα. -Χώρος για κανονικά σχόλια και πληροφορίες-?