Λοιπόν... για να γελάσουμε.... (όχι ο dim, αυτός δεν θα γελάσει).... το 2018 όπου επανέφερα το βινύλιο στη ζωή μου, πήγα εις το τοπικό Public το οποίο είχε τότε ένα πολύ ενδιαφέρον τμήμα βινυλίων (ίσως το έχει ακόμη).... εποπτευόμενο από έναν επίσης ενδιαφέροντα τύπο που έπιανε κουβέντα με διάφορους για το πόσο λαλάκας είναι ο Kanye West.
Θαμώνες του συγκεκριμένου τμήματος ήταν κάτι τύποι σαράντα φεύγα (εγώ ακόμη μεγαλύτερος) οπότε όλοι κοιταζόμασταν μεταξύ μας μία ημέρα που είδαμε δύο κορίτσαρους να χαζεύουν και να επιλέγουν βινύλια με τα γνωστά νάζια και λοιπά.
Ο εποπτεύων άνδρας που ανέφερα ήδη, είδε πρώτος ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με αυτά που βάζανε στο καλάθι τους, δηλαδή ήταν αδύνατο να ακούνε αυτά που επιλέγανε. Τους λέει λοιπόν "αυτά που διαλέγετε είναι για να τα ακούσετε ή για τοίχο;", και λέω μέσα μου "είμαι στη ζώνη του λυκόφωτος, ας το απολαύσω τουλάχιστον". Απαντούν αυτές "για τοίχο", "ε, τότε αφήστε τα αυτά, θα σας δείξω εγώ τι να πάρετε", οπότε αδειάζει το καλάθι και τις προωθεί σε μία ντάνα άγνωστων καλλιτεχνών όπου τα κομάτια ήταν όλα σε τιμή ευκαιρίας.
Αυτές άρχισαν την επιλογή εκ' νέου και τότε με χτύπησε κατακούτελα.... αγόραζαν για να διακοσμήσουν κάποιο χώρο, με κύριο κριτήριο τα χρώματα, όχι τη μουσική. Ο επόπτης το είχε ξαναδει αυτό και προκειμένου να μην ανεβάζει πίεση, είχε μαζέψει όλη τη σαβούρα σε ένα σημείο, ειδικά για τέτοιες περιπτώσεις.
Οι κορίτσαροι έφυγαν, και μείναμε με τις καμπούρες μας και τις κοιλιές μας να ψάχνουμε θησαυρούς παλαιόθεν κρυμμένους, όπως σαν κάποτε. Ο τύπος επέστρεψε στη συζήτησή που είχε για το πόσο μισεί το χιπ-χοπ.