Πίνακας συμμετοχής

Εξαρτάται τι παίζεις βέβαια, με ακόρντα οκ, αλλά για lead θέλεις πετάλι να φέρνει τα μεσαία λίγο πιο μπροστά

Fender τι σε fender τι? Άλλο Strat, άλλο tele, άλλο blackface, άλλο silverface, άλλο bassman, άλλο deluxe reverb, κλπ ...

Εδώ ασχολούμαστε με τα ξύλα, ενώ αλλάζοντας μεγάφωνο, αλλάζει και ο κόσμος όλος.

Προσπαθώντας να απαντήσω σοβαρά στο θέμα, θα αναφέρω τα εξής: Οι Van Halen είναι ο ήχος της California, η απόλυτη μπάντα του τόπου τους και της εποχής τους.. αν κάποιος δεν μπορεί να μπει στο mood της μουσικής τους και της κουλτούρας του χαβαλεδιάρικου (υπερ)ακούσματός τους, είναι εκ των πραγμάτων δύσκολο να αντιληφθεί τη μαγεία τους και να τους αγαπήσει. Ωστόσο ακόμα κι αν η εικόνα τους ή το attitude της υπερβολής που προέβαλαν παράλληλα με τα τραγούδια τους (ξεκάθαρα λόγω Roth) μοιάζουν αδιάφορα για κάποιους, για μένα και για αυτούς ακόμα θα πρέπει να είναι υποχρεωτική στάση σαν άκουσμα... με την ίδια λογική δηλ. που κάποιος καλά θα κάνει να αφιερώσει λίγο χρόνο να ακούσει Nina Simone και Marvin Gaye, ενώ μπορεί η μουσική που του αρέσει να είναι π.χ. oι Iron Maiden και ο Neil Young, έτσι κι εκείνος που τη βρίσκει με την ιδιοφυΐα των Pink Floyd καλό είναι να κάνει κάποια στιγμή μία στροφή 360 μοιρών σε ύφος και να δοκιμάσει να ακούσει λίγο και τα χαμογελαστά αγόρια της δυτικής ακτής... Γιατί πολύ απλά οι VH δεν είναι άλλη μία hair metal μπάντα ή κάποιοι καλοπροβαρισμένοι ποζεράδες, είναι ουσιαστικά ένα σημείο αναφοράς για την ιστορία της ροκ, με πολύ ατόφιο ταλέντο, μοναδικό στα χρονικά δικό τους ήχο, κι έναν ογκόλιθο που ξεπερνάει είδη και εποχές στη μέση που τους καθόριζε πάντα σαν οντότητα (Eddie). Από πού προκύπτει αυτό περί must ακούσματος για ιστορικούς λόγους; Από το ρυθμικό δέσιμο των αδελφών και το groove της μπάντας, που είναι πρωτόγνωρα σφιχτό και πλούσιο για hard rock (μεγαλοφυΐα ρυθμικού κιθαρίστα ο Eddie), από την larger than life περσόνα του Roth (που κάποτε πέρα από διασκεδαστική πρόζα, η ερμηνεία του συνοδευόταν και από μία χροιά που έσπαγε μικρόφωνα, με τα back vocals του Michael Anthony από δίπλα να αποτελούν το τέλειο συμπλήρωμα), και από τον ασύλληπτο συνολικά ήχο τους, όπως αυτός προέκυψε από την πρωτοποριακή φυσιογνωμία του Eddie στην κιθάρα (ακόμα και σήμερα μοιάζει να έρχεται από το μέλλον αυτός ο ολιστικός τρόπος παιξίματός του και ο ήχος που κατάφερε να βγάλει με το χάρισμά του και τους πειραματισμούς του), και από την καταλυτική παρουσία του Ted Templeman στην παραγωγή. Με λίγα λόγια, για ένα διάστημα 15 χρόνων περίπου (από πριν ακόμα κυκλοφορήσει το θρυλικό πρώτο άλμπουμ), οι Van Halen βρίσκονταν στο Έβερεστ του σκληρού ήχου, όντας στο peak τους αξεπέραστοι συναυλιακά και καινοτόμοι στουντιακά. Εκτός αυτού, για το διάστημα αυτό εξελίσσονταν διαρκώς σαν μουσική οντότητα.. ο μεν Roth σταδιακά έχτιζε το entertainment κομμάτι του, ο δε Eddie αφού το τερμάτισε με τον brown sound του, άρχισε να αλλάζει τη φυσιογνωμία των συνθέσεων του γκρουπ, εισάγοντας με μουσικότατο τρόπο και τα σύνθια στο mix.. για να φτάσουμε στη διάσπαση και τελικά στη δεύτερη έκδοση του γκρουπ, με τον πιο pro τραγουδισταρά Hagar δίπλα του. Οι Van Hagar, σαν πιο mainstream άκουσμα που ήταν, για κάποια μερίδα του κόσμου αποτέλεσαν μια βελτιωμένη έκδοση του γκρουπ, ενώ για άλλους (μάλλον τους περισσότερους) μία μη αυθεντική βερσιόν των στοιχείων που καθόριζαν την ταυτότητα του γκρουπ.. η ουσία είναι ότι αν και σαφώς διαφορετικοί στη δεύτερη σύνθεσή τους, σίγουρα η αλλαγή αυτή ήταν δείγμα της δημιουργικής ωρίμανσής τους, με τον Eddie να επαναδιαμορφώνει τη δικιά του κιθαριστική φυσιογνωμία εκείνα τα χρόνια από τη μέση της δεκαετίας του '80 μέχρι τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '90. Προσωπικά, μου αρέσουν πάρα πολύ αμφότερες οι δύο μεγάλες περίοδοι της μπάντας, αν και ιστορικά και συναισθηματικά, η αυθεντική σύνθεση είναι πραγματική λατρεία (στο top αγαπημένων μου γκρουπς, μαζί με Led Zeppelin, Sly & The Family Stone, Weather Report, The Police, Queen, Little Feat). Για όσους τώρα ποτέ δεν έχουν αισθανθεί αυτό το κάτι με τους Van Halen, παραθέτω τα κατ'εμέ highlights της δισκογραφίας τους και την πιο ωραία επίσημη συναυλιακή τους κυκλοφορία:

Αλλάζοντας τυπο μαγνητη στη κιθαρα και μεγαφωνο στον ενισχυτη, αλλαζει ο κοσμος θα επιβεβαιωσω και θα συμπληρωσω Γιωργο.

.... ασουμε

Tele & Marshall 1974Χ Gretsch & Fender Blackface/Drip Edge Twin Reverb Rickenbacker & Vox AC30 Strat & Fender Tweed Deluxe Les Paul & Marshall Plexi 100 ΕΙΔΙΚΑ για τα καθαρά. Οι Marshall plexi είναι ( μια και ειναι αντίγραφα Fender Bassman) ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟΙ ενισχυτές για καθαρό ήχο ειδικά για Fender κιθαρες που τα θέλουν τα μεσαία τους.

Και παρ' όλα αυτά ήταν πάντα χαμογελαστός. Το χαμόγελό του ήταν σήμα κατατεθέν.

Πολλα ειχε. Σαν ενα λεξικο ασθενειών ειναι η ζωη του Τελικα απο ανακοπη πηγε

αν δεν πετάξω θα μείνουμε στο "τι μουσική ακούτε τώρα" ?

Dimsonic, η κατασταση που περιγράφεις δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανονας. Ειναι δηλαδη ο κανονας να εχουμε εντελως επιφανιακες γνωσεις για το οτιδήποτε, γνωσεις δηλαδη λου φτανουν σε επιπεδο σταυρολεξου και μενουν εκει. Van Halen = Jump, Pink Floyd = Another Brick in the wall, Handel = Hallelujah, Da Vinci= Mona Lisa και παει λέγοντας. Θελει πολύ δουλειά για να εμβαθύνεις σε κάποιο θεμα, και φυσικά ο χρονος δεν επαρκει για να εμβαθυνεις ουτε σε ολα, ουτε στα περισσότερα, ουτε καν σε ενα αξιόλογο ποσοστό από τα διαθέσιμα εργα των τεχνων και των γραμμάτων. Με αυτήν την έννοια λοιπόν θα πρέπει να προβληματιζεσαι μαλλον για το τι διαλεξες τελικα να μελετησεις, διοτι οπως λενε και οι σοφοι " Η ζωη ειναι πολυ συντομη για να ακουμε οτιδηποτε εκτος απο Bach, Mozart και Beethoven" ?

Αυτό δεν ηταν VH tour. Ήταν ένα co-headlining tour όπου ο Roth και ο Hagar έπαιζαν με τις μπάντες τους (έπαιζαν εναλλάξ πρώτο όνομα, μια ο ένας και μια ο αλλος)

πολυ πολυ ωραιο. στοχευμενο και συνεπες εννοωντας οτι ταιριαζει πολυ η μουσικη με τους στιχους. συμφωνω απολυτα με αλεξ.

O πρώτος δίσκος των VH έχει αλλάξει τον ρου της κιθαριστικής ιστορίας και αυτό είναι αδιαμφισβήτητο και καταγεγραμμένο. Βέβαια εγώ προσωπικά είμαι πιο πολύ fan των ''Van Hagar'' παρά της Roth εποχής, παρά το ότι παραδέχομαι ότι η περίοδος αυτή ηταν πολύ πιο επιδραστική. Δεν συμφωνώ ότι δεν είχαν κοινό στην Ελλάδα λόγω του ότι είχαν ''αμερικάνικο'' ήχο, οι Bon Jovi και άλλες τέτοιες μπάντες που τους άκουγε η μισή Ελλάδα δηλαδή τι ήχο είχαν? Γενικά είναι μια μπάντα που έχει από (εξαιρετικά) pop hit και τρελές ροκ-εν-ρολιές μέχρι και αλήτικο, ποιοτικό hard rock. Προσωπικός αγαπημένος μου δίσκος ο 5150, ιεροσυλία αλλά κάποτε εμείς οι Hagar fans θα δικαιωθούμε.

Και οι 2 απόψεις σωστές είναι. Απλά ξεκίνησε ως χαρακτηριστμός που αφορούσε τον ήχο του Alex Σύμφωνα με αυτό το link. https://www.roland.com/uk/blog/guitarists-brown-sound/ At some point, Ed said: “I want my guitar to sound like Al’s snare…..Warm, big and majestic.” He went on to describe his brother’s snare drum as having a sound that is “brown”. In Eddie’s mind, this was the perfect word to describe Alex Van Halen’s warm snare tone – (“I’ve always thought Alex’s snare drum sounds like he’s beating on a log” said Eddie).

Το brown sound ήταν για τον ήχο του Alex στα τύμπανα.

Strat & Marshall

Είχες μπλέξει με λάθος παρέα... ? Με αυτούς που συναναστρεφόμουν, μια φορά την εβδομάδα είχε προβολή το live without a net ?

Εσυ ψωνισες την προηγούμενη Παρασκευή

Και γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε; Και αυτό είναι που μας αρέσει άλλωστε ?

Φίλος, άποψη σου βέβαια, αλλά η διατύπωση είναι συνταρακτικά λάθος. Και οι δύο είναι μέγιστοι, ο καθένας στο είδος του. Προσωπικά λατρεύω και τους δύο. Βέβαια ο ένας υπερτερεί σε ένα θέμα: Άλλαξε την κιθάρα- κυριολεκτικώς. Η super strat είναι το δημιούργημα του. Και αυτό το δημιούργημα καθόρισε κιθαρίστες και κιθαρίστες, καθώς και μουσικές.

Μετα από ματαίωση που είχαμε σήμερα για καφέ μαζί με τους φίλους, Νάσο και Θάνο,γνωστοί από τις κιθαρο κατασκευές τους εδώ στο φόρουμ και αφού δεν έχω που να τα πω θα τα πω εδώ στο νοιζ! ? Παλιό φιλαράκι έκανε ένα γενναίο ξεσκαρταρισμα στην αποθήκη του και μου μεταβίβασε με όλα τα νόμιμα παραστατικά,ξυλεία και υλικά που φύλαγε σαν κόρη οφθαλμού για αρκετό καιρό! Ευχαριστώ Μάριε! Με αφορμή αυτήν την κίνηση συν το οτι έχω αρκετό καιρό που τελείωσα το cnc μου, αποφάσισα να φτιάξω μια κιθάρα για να εξασκησω τις ικανότητες μου στον 2D και 3D σχεδιασμό και για να βάλω το μηχάνημα να παράγει έργο. Τα προγράμματα που χρησιμοποιώ είναι το Fusion360 και το Aspire Vectric για σχεδιασμό και το UCCNC για το cnc. Το σώμα αποτελείται από δύο κομμάτια μαόνι και επάνω θα μπει καπάκι maple. Το μαόνι αυτό είναι αρκετά βαρύ. Για να γλιτώσω βάρος του έκανα θαλάμους, σε κάποιου μπορεί να φαίνεται γνωστή η διάταξη και το σχήμα. Αυτός που τους σχεδίασε υποστηρίζει ότι εκτός από το weight relief δίνουν περισσότερα μεσαία στην κιθάρα, θα δούμε!

Φαίνεται στο τζάμι του αυτοκινήτου να καθρεφτίζεται το είδωλο του ποδηλάτου αριστερά στην φωτό που έβαλες.

Ε ναι, πρωτα πηρα το ποδηλατο και τωρα μπαγκαζιερα για να τη φορτωνω στο ποδηλατο.

Οσο αλλοι με την κιθαρα

Και μετά που θα μάθει η γυναίκα τον λογαριασμό, είναι sunday bloody sunday...

Βασει των δοκιμων μου και του γουστου μου… Gretsch & Fender Blackface/Deluxe reverb Tele single coils /Strat single coils/Gibson P90 & Fender Tweed Deluxe Gibson Les Paul Hum/ Es 335 Hum & Marshall Plexi

Άσε με κι εσύ τώρα με τον άμπαλο ...

Καθολου περιεργο να υπαρχουν κιθαριστες που να μην εκτιμουν τον EVH. Εδω υπαρχουν κιθαριστες που δεν εκτιμουν τον Jimi Hendrix.

Με 2 Distortions, 1 Fuzz, 1 OD & 1 Boost ανάμεσα;

Μου αρέσει πολύ και ο συνδυασμός telecaster + ac30. Ταιριάζουν πολύ τα eq τους.

Για οποιον ενδιαφέρεται, η Neural Dsp, έχει για 24 ώρες τα Archetype: Nolly, Plini και Cory Wong με 60% έκπτωση.

Μετά από την παραπάνω ανάρτηση ας βάλει και ο Σπύρος Δέλτα to βίντεο του Unchained και ο Τέρρυ μπορεί να κλειδώσει το thread......... Τελικά ΔΕΝ ήμουν μόνο εγώ και αδελφός μου που λιώναμε στους VH. Οκ, υπάρχει ελπίδα στον κόσμο.

Εγώ πάντως, μόλις άκουσα, για πρώτη φορά, τον πρώτο δίσκο των Van Hallen. Καλό δισκάκι, στο γνωστό αμερικανο-ράδιο-χέβυ τόνο (Είσαι ωραία, θα το κάνουμε, ας τραγουδήσουμε επ' αυτού). Excellent guitar work, όχι και τόσο έξελεντ βόκαλ γουόρκ. Δεν θεωρώ ότι είχα χάσει και τίποτε φοβερό, αλλά αν ήμουν 18 ετών, θα τα έβλεπα αλλιώς τα πράγματα.

Les Poll κ για ενισχυτη οχι Vox αλλα Vot(e)s

Για τα πάντα

Ενδιαφέρον ότι ξεκίνησε έτσι (τελικά είχε συναισθησία; ), αλλά ότι όλος ο κόσμος το χρησιμοποιεί για ήχο κιθάρας δείχνει πόσο επιδραστικός ήταν ο Εντι, αν και ο αδερφός του είναι επίσης μεγάλος παιχταρας και πολύ ξεχωριστός ντραμερ

Les Paul?

Να ήταν ο Jon Lord να πω ΟΚ.

Προσωπικώς συντάσσομαι με τον dim. Εν ολίγοις, ουδέποτε μου άρεσαν τα τραγούδια των VH παρόλο που στα 90's άκουγα (και) φουλ αμερικάνικο hard rock (Skid Row, Motley Crue, Poison κλπ.). Κάτι που αποτελεί ενδιαφέρουσα ιστορική αναδρομή για μένα αλλά εγείρει κι ένα ερώτημα είναι το εξής: Στις αρχές των 90's "έμπλεξα" με μια παρέα παιδιών που με έμπασαν για τα καλά στα μονοπάτια της "σκληρής" μουσικής. Εκείνοι άκουγαν τα πάντα από hair/glam metal και hard rock μέχρι thrash. Από ανταλλαγές βινιλίων και κασετών έμαθα τα περισσότερα από τα groups της εποχής αλλά και παλιότερα φυσικά (rainbow, deep purple, motorhead, ac/dc κ.α.). Με λίγα λόγια, είχαμε μια ζωντανή ανταλλακτική μουσική βιβλιοθήκη με εκατοντάδες συγκροτήματα του ευρύτερου σκληρού ροκ ιδιώματος. Ε, από αυτή τη βιβλιοθήκη απουσίαζαν παντελώς οι Van Halen. Δεν υπήρχε ούτε μια κασέτα να πηγαινοέρχεται ενώ δε θυμάμαι να αναφέρονται καν. Η μόνη ανάμνηση που έχω κι εγώ, είναι το video clip του Jump απ' το mtv. Αναρωτιέμαι γιατί δεν τους άκουγε κανένας μας λοιπόν, ενώ μουσικά σαφώς ήταν εντός του φάσματος των πραγμάτων που μας ενδιέφεραν.

Δεν την περίμενα αυτη τη συνέντευξη! Για να δούμε!

Είμαι σίγουρος ότι ο dim θα το έχει λιώσει αυτό με τον Μάλμστην.

Neural / gojira archetype..ειπα και εγώ να εκσυγχρονιστώ. Δεν το δούλεψα ακόμη όμως..

Να το ποστάρεις εκατό φορές και να έρθεις με τον κηδεμόνα σου.? Κι εμένα με εντυπωσίαζε ο Eddie και η μπάντα του (με τον αδελφό του ντράμερ) αλλά με ξενέρωναν τα τραγούδια τους τότε.

Μεγάλη λατρεία αυτή μπάντα. Και το αγόρι Lynch πραγματικός badass παικταράς ?

Για μένα έχουν πετύχει όλα σε αυτό. Είναι όπως πρέπει, τόσο όσο. Σαν μια έξτρα ιδέα όσον αφορά την ενορχήστρωση, ΙΣΩΣ, αν μιλήσουμε για story-telling στη μουσική (σε συνδιασμό με τους στίχους), θα μπορούσες να έχεις χρησιμοποιήσει την ορχήστρα λίγο πιο "συγκεκριμένα" έτσι ώστε να δίνει αντίστοιχη βαρύτητα στα "γεγονότα" που αναγγέλλουν οι στίχοι. Να το πω πιο απλά, οι δυναμικές να επιρρεάζουν όλη την ορχήστρα, όχι μόνο το πιάνο, έτσι ώστε η κλιμάκωση να είναι πιο έντονη. Για παράδειγμα, στο bridge τα κόβεις όλα και βάζεις μόνο πιάνο, αλλά με έντονες δυναμικές. Εγώ εκεί θα είχα βάλει φουλ ορχήστρα στο φουλ, για να έρθουν οι ανατριχίλες. Ή σαν μια έξτρα ιδέα, "ρίχνεις" τις δυναμικές στο bridge μόνο με πιάνο να παίζει σιγά, και μετά το επαναλαμβάνεις με φουλ ορχήστρα σε μέγιστες δυναμικές. Βέβαια, με αυτές τις ιδέες αλλάζει το τραγούδι. Ίσως έτσι όπως το χεις κάνει να λέει καλύτερα την ιστορία, δηλαδή έτσι όπως εσύ θες να ειπωθεί.

Πολύ ωραίο, μπράβο!

Έκανα και τα πλαϊνά!! Λίγο σκρέηπιν στο μπάηντινγκ και πάμε για clear coat! Τελειώνουμε σιγά-σιγά!

Να κι από μπροστά. Ψιλοκοραλί με φαίνεται.