Πίνακας συμμετοχής

Δυο πραγματάκια Τάκη.. 1) Άλλαξε τον τρόπο που τραγουδάς (με το συμπάθιο αλλά λιγότερο "γλυκανάλατο" ) ή βρες άλλον τραγουδιάρη για τα άσματα σου. 2) Παίδεψε λίγο περισσότερο τους στίχους σου. Το "άστα τα μαλλάκια σου ανακατωμένα" ξεπεράστηκε....και πάλι με το συμπάθιο Στα της μουσικής σου... μια χαρά το πας για το είδος που υπηρετείς. Edit: Όταν ανεβάζουμε ένα κομμάτι μας, όσο και να νομίζουμε ότι γράψαμε το αριστούργημα, να είμαστε και έτοιμοι να ακούσουμε όλες τις κριτικές! Μέσω από αυτές γινόμαστε καλύτεροι.... Αυτά τα .."δεν ξαναγράφω κ.τ.λ" δεν είναι και το ότι καλύτερο...

Τάκη μην πτοείσαι, συνέχισε να κάνεις αυτό που σου αρέσει και σε ευχαριστεί. Μέσα από τις κριτικές και τις παρατηρήσεις θα πας παρακάτω και θα βελτιωθείς. Τα μουσικά μέρη μου ακούγονται οκ. Η φωνή έχει τα ίδια ζητήματα με τα προηγούμενα σου τραγούδια. Δοκίμασε επίσης να αλλάξεις και λίγο θεματολογία στους στίχους. Πάμε για το επόμενο!

Πολύ σωστά Στράτο

Τακη το λες και μονος σου στο σχολιο σου οτι δεν το πολυ εψαξες και αυτο ειναι το προβλημα, οχι τοσο στη μουσικη σου αλλα στους στιχους και μη νομιζεις και γω τεμπελακος ειμαι,εκει πασχουμε τα παραταμε ευκολα ενω αξιζουν σαν ιδεες .Οπως ειπε και ο Alex Raptakis δε χρειάζονται όλα τα τραγούδια να είναι πάθους και λατρείας μπορεις να γραψεις για το οτιδηποτε,π.χ σε λιγες μερες θα ανεβασω κομματι για μια λουπα ,ναι εγραψα κομματι για μια λουπα και θα δεις τι ωραιο βγηκε. Επισης δουλευω σε ενα αλλο για τον πολεμο,τοσα πολλα ερεθισματα γυρω μας.Εφοσον σου αρεσει τοσο πολυ η μουσικη και ασχολησε αποκλείεται να μην σου ερχονται αλλες διαφορετικες ιδεες,μην τις σνομπαρεις μπορεις να γραψεις τραγουδια με θεμα απο ενα τσιμπιδακι μεχρι διαστημόπλοιο. Πολυ καλη η μουσικη και σε αυτο το κομματι παντος

Συμφωνώ και εγώ, μουσικά και σε μείξη μια χαρά είναι. Επίσης πιστεύω ότι το συγκεκριμένο, με τον τρόπο που το έχεις ενορχηστρώσει θα στεκόταν μια χαρά ακόμα και σαν instrumental, χωρίς καθόλου στίχους δηλαδή. Επίσης συμφωνώ με το ότι δε χρειάζονται όλα τα τραγούδια να είναι πάθους και λατρείας! Στο κάτω κάτω, νομίζω όλοι μπορούμε να συμφωνίσουμε ότι υπάρχει μεγάλος κορεσμός. Βέβαια, αν αυτό σου βγαίνει και θες να βγάλεις προς τα έξω, τότε μια χαρά κάνεις και το κάνεις!

Εντάξει βρε Νέστορα, γούστα είναι αυτά. Εγώ πάντως προτιμώ αυτήν.

Είχα διαβάσει τα καλύτερα για τα εν λόγω μοντέλα της Schecter. Μια και είμαι “παραδοσιακός” στις επιλογές μου, μου κίνησε το ενδιαφέρον το εν λόγω μοντέλο. Από τη μια vintage γέφυρα και μαγνήτες, και από την άλλη μοντέρνα σχεδίαση σώματος και μανικιού. Λίγο το ωραίο χρώμα, λίγο το binding, λίγο οι εξαιρετικές κριτικές, μου έκαμψαν κάθε αντίσταση και ενέδωσα στον πειρασμό. Την αγόρασα 720 ευρώ από reverb, από κατάστημα που μπορούσα να δω φωτογραφίες του τι ψωνίζω. Σε 8 μέρες την είχα στην πόρτα μου. Εμφάνιση Το λιγότερο εντυπωσιακή θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η εμφάνιση της PT special. Από απόσταση, το μάτι πάει κατευθείαν προς το υπέροχο μπλε-πρασινο (aqua burst pearl) χρώμα του σώματος, πλαισιωμένο από το creme binding. Αυτό που ξεχωρίζει, βέβαια, είναι το binding στην ταστιέρα, κάτι που δεν συνηθίζεται σε κιθάρες αυτής της κατηγορίας τιμής. Το σώμα έχει πολύ λεπτή στρώση βερνίκι με αποτέλεσμα το ανάγλυφο των νερών του ξύλου να είναι πολύ αισθητό, ακόμα και με το μάτι. Δίδει την εντύπωση ότι δεν υπάρχει βερνίκι πάνω από το χρώμα, δίδει μια αμεσότητα στην επαφή του χεριού με το ξύλο.To control plate έχει μια ιδιαίτερη σχεδίαση, που το κάνει να ξεχωρίζει. Ο λαιμός είναι από σκούρο σφένδαμο, με μοντέρνα σχεδίαση και αυτός, συμβάλοντας τα μέγιστα στο αισθητικό κομμάτι. Ποιότητα κατασκευής/εργονομία Η, made in South Korea, PT special είναι μια κιθάρα που σου δίδει την αίσθηση ότι κοστίζει τουλάχιστον τα διπλά χρήματα από αυτά που πωλείται. Όλα πάνω της μαρτυρούν ποιότητα και υψηλού επιπέδου know-how από την Schecter. Θα μου πείτε, οκ μια telecaster είναι, δυο ξύλα, μια γέφυρα και χορδές. Δεν είναι τόσο απλό, φυσικά, το να φτιαχτεί μια καλή telecaster, και η PT είναι μια εξαιρετική telecaster. Το σώμα απο swamp ash, είναι δύο κομμάτια, όμορφα κολλημένα μεταξύ τους, και η σχεδίασή του έχει διαφοροποιήσεις σε σχέση με μια κλασική telecaster. Υπάρχει belly cut, arm rest, και το neck joint είναι καμπυλωτό, χωρίς neck plate, κάνοντας την πρόσβαση στα τελευταία τάστα παιχνιδάκι. Πάρα πολύ άνετη κιθάρα για όρθιο και καθιστό παίξιμο. Για “ξαπλωτό” παίξιμο (το συνηθίζω τα βράδια όταν χαλαρώνω στον καναπέ) δεν είναι τόσο άνετη, διότι λόγω της ματ αίσθησης και των καμπυλών του σώματος, γλιστράει αρκετά. To βάρος είναι κοντά στα 3350, και ενδιαφέρον έχει η ύπαρξη ενός είδους weight relief στο σώμα. Δεν ξέρω εάν ο στόχος τους ήταν, όντως, η μείωση του βάρους, αλλά σίγουρα το επηρρεάζει το γεγονός ότι υπάρχει μια “κρύπτη” κάτω από το pickguard… Η γέφυρα είναι μια κλασική vintage ashtray, η οποία έχει τρία, πολύ όμορφα και καλοσχεδιασμένα (εν μέρει) brass saddles, που χαρίζουν αρκετά ακριβές intonation. Έχουν, όμως, και δυό πολύ σοβαρά προβλήματα. Οι βίδες τους (οι οποίες ρυθμίζουν με ίσιο κατσαβιδάκι) προεξέχουν αρκετά και είναι πολύ άβολες όταν το χέρι ακουμπά πάνω τους. Σε πολλές περιπτώσεις, μάλιστα, οι βιδούλες είναι και αρκετά αιχμηρές. Ένα άλλο σημαντικό πρόβλημα που αντιμετώπισα, ήταν το γεγονός ότι τα βαγονάκια δεν έχουν οδηγό να πατήσει πάνω η χορδή. Σε συνδυασμό με την έντονη γωνία που έχουν, προκαλείται δυσχέρεια στο που θα πατήσουν οι χορδές. Μια συγκεκριμένη χορδή ήταν τόσο κοντά στη βίδα, όπου με ένα bend γλιστρούσε και την ακουμπούσε, με αποτέλεσμα να buzzάρει. Το πρόβλημα διορθώθηκε με ένα νέο σετ saddles… Τα χειριστήρια έχουν ανάποδη διάταξη, και ο 3-way switch μοιάζει με εκείνουν που συναντάμε σε μια SG ή μια les paul. Είναι λίγο μακριά από το χέρι, αλλά με λίγο συνήθεια, οι αλλαγές θέσης είναι αρκετά εύκολες. Το καλό της υπόθεσης είναι ότι το volume pot είναι προσβάσιμο την ώρα του παιξίματος, κάνοντας τα swells εύκολη υπόθεση. Σε γενικές γραμμές, είναι υψηλή η ποιότητα των ηλεκτρικών, ανάλογη με εκείνη μιας fender. O λαιμός έχει σχήμα C, με radius 12” και jumbo τάστα. Έχει αρκετά λεπτή και μοντέρνα αίσθηση, με πάχος 21χιλ στο 1ο τάστο και 23χιλ στο 12ο. Η ταστιέρα είναι από rosewood, με dot inlays, και με εξαιρετική ταστοδουλειά πάνω της. Δεν υπάρχουν κοφτερές άκρες, και τα jumbo τάστα εγγυώνται άνετο γράπωμα των χορδών για bending και vibrato. Πραγματικά, άψογη αίσθηση. Να σημειώσω ότι το binding είναι εξαιρετικά τοποθετημένο, καθώς δεν είναι καθόλου αισθητο με την αφή, σε έναν λαιμο ελαφριά στρώση φινιρίσματος. Το Graph Tech nut είναι καλοκομμένο, σε γενικές γραμμές. Σε μια χορδή χρειάστηκε να πλατύνω, ελαφρώς, το αυλάκι για να μην κολλάει. Δεν ξεκουρδίζει και τα standards tuners της Grover, που έχει, βοηθούν σε αυτό. Συνολικά, πρόκειται για μια ποιοτικότατη κιθάρα, με έμφαση στην λεπτομέρεια, τόσο στο αισθητικό, όσο και στο κομμάτι της εργονομίας. Μοναδικό “φάουλ” είναι τα saddles, αλλά με ένα aftermarket set, το πρόβλημα λύνεται. Επίσης, να ανεφέρω ότι η κιθάρα ήρθε σεταρισμένη αρκετά καλά. Από θέμα προτίμησης, και μόνο, άλλαξα το action και ρύθμισα διαφορετικά τα ύψη των μαγνητών. Μαγνήτες/Ήχος Η PT φοράει ένα σετ μαγνητών με alnico 5 bridge στα 6,5Κ (Schecter diamond VT-1) και alnico 5 P90 neck στα 6,8Κ (Schecter diamond V-90). Η διαφορά στην ένταση, αλλά και στο voicing είναι αρκετή. Ο P90 είναι πολύ δυνατός, μπασάτος, και αρκετά σκοτεινός. Ο bridge είναι κάπως πιο αδύναμος, πάρα πολύ πριμάτος, πολύ παραδοσιακός γενικότερα. Παραδόξως, δένουν πολύ ωραία μεταξύ τους, και τα διαφορετικά voicings δίδουν μια μεγαλύτερη γκάμα ήχων, σε σχέση με μια τυπική telecaster. Ιδιαίτερα, η μεσαία θέση είναι εκπληκτική καθώς συνδυάζει τον όγκο του P90 με τον πρίμο και διακριτό ήχο του neck. Τις εντάσεις, ανάμεσα στους δύο μαγνήτες, τους έφερα στα ίσα χαμηλώνοντας τον P90 κάπου στα 4mm και ανεβάζοντας τον bridge κάπου στα 2mm. (Βέβαια, δεν έμειναν πολύ πάνω καθώς αλλάχθηκαν με ένα εξαιρετικό σετ απο Q pickups (90 ευρώ μου κόστισε), με έναν πολυ bright alnico 5 P90 στα 5,5Κ, και έναν alnico 3 στην γέφυρα, στα 13K. O ήχος είναι πιο ισορροπημένος, εξίσου bright στη θεση bridge, αλλα πολύ πιο bright και καθαρός στη θέση neck. H παραγγελία των μαγνητών έγινε σχεδόν πριν γίνει παραγγελία της κιθάρας, καθώς ήξερα τις ιδιαιτερότητες των μαγνητών και ήθελα να έχω τον καλύτερο δυνατό ήχο.) Η συνδεσμολογία δίδει και δυνατότητα να συνδυαστούν, οι δύο μαγνήτες, σε σειρά, τραβώντας το tone pot. Πολύ βολικό, καθώς δίδει έναν ήχο πιο παχύ και δυνατό, που θυμίζει humbucker. Γενικά, πολύ καλός ήχος, και πολύ μεγάλη γκάμα μουσικής που μπορεί να καλύψει (από jazz μέχρι hard rock). Το volume pot καθαρίζει γραμμικά τον ήχο, κάνοντας ικανοποιητική δουλειά (θα προτιμούσα να καθάριζε νωρίτερα ο ήχος), ενώ το tone pot είναι πολύ αποτελεσματικό. Το τελευταίο δίδει ένα wah εφέ όταν ανοιγοκλείνει από το 0 μέχρι το 2. Samples ήχων Καθαρός ήχος: ptorkatana.mp3 Mε overdrive: ptorodr.mp3 Στο mix: ptbackingod3.mp3 Specifications: Swamp ash body Maple neck Rosewood fretboard Mother of Pearl dot fretboard inlays Neck profile: Vintage "C" Scale length: 648 mm (25.5") Fretboard radius: 305 mm (12") Nut width 1.653" (42 mm) Graph Tech XL Ivory TUSQ nut 22 Jumbo frets Pickups: Schecter Diamond VT-1 (bridge) and Schecter Diamond V-90 (neck) single coils Volume control Tone control with push/pull function 3-Way switch Nickel hardware Factory stringing: Ernie Ball Regular Slinky #2221 (.010 - .046) Colour: Aqua Burst Pearl

Το Τζου Μπου είναι πάντα updated φίλος... εκτός συναγωνισμού ?

Πραγματικά γκρουπάρα. Κρίμα που πέθανε τόσο νεά η Marie Fredriksson

Ε, όπως και να το δεις έχει μεγάλη δόση αλήθειας... ?

Εγώ νόμιζα ότι διάβαζε noiz.

Σαν σήμερα πριν από έναν... "αιώνα" (1989). Όταν ακόμα έβγαιναν δίσκοι με όλη τη σημασία της λέξης. Δύο "διαμαντάκια" από το "γλωσσικό ολίσθημα" του κ. Coverdale.

Καλησπέρα στην παρέα, Η ηχογράφηση έγινε με Gibson LP signature T και το Bias FX 2. 80s Hard Rock style !! Ελπίζω να το ευχαριστηθείτε ακούγοντας το δυνατά!.... https://show.co/nhS4mGc more coming soon... https://show.co/ZndcyMi

Snowy White - Bird of Paradise

Κι άλλο ένα από το ίδιο album.

Πήρα πρόσφατα το album ("Richard Hallebeek Project: Live in Zoetermeer") και το έχω λιώσει. O Richard Hallebeek είναι φοβερός κιθαρίστας, αλλά και η μπάντα δεν πάει πίσω.

Τελικά μάλλον έχεις δίκιο, αυτή πρέπει να είναι, μοιάζει υπερβολικά πολύ, αν και στην φωτό έλεγε ότι είναι κάποια άλλη. Για πάρτη σου η παρακάτω φωτό. EDIT: Αυτή θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η Alexa.

Αυτός ο κατασκευαστής το τερμάτισε. Έφτιαξε κιθάρα-bong για τους θεριακλήδες. https://www.musicradar.com/news/dunable-made-a-guitar-you-can-smoke-out-of

Βρε δεν πα να απαγορέψουν και το μαχόγκανυ. Το μέλλον είναι η κάνναβη κύριοι. Κι άμα σας πιάσουνε .... "Κυρ αστυνόμε μου εγώ δεν είμαι χασικλής, είμαι λούθιερ ασούμε". https://cannaguitars.com/guitars/

Το καναδέζικο, βόρειο εν γένει και όποιο άλλο απλό ash μπορεί να είναι βαρίδιο τύπου άγκυρας - και συνήθως έτσι είναι. Το swamp ash όμως είναι άλλη ιστορία, κατα κανόνα πολύ ελαφρύ και με διαφορετικά νερά, γι αυτό και σπανιότερο και ακριβότερο. Προσωπικά, οι πιο έυηχες και πλήρεις τονικά bolt on κιθάρες που έχω παίξει ήταν με swamp ash σώμα και maple μπράτσο. my2c

Ολα διδασκονται, αλλα μαθαινει κανεις αναλογως προσπαθειας και ταλεντου. Η προσπαθεια φαινεται και μετριεται ευκολα, το ταλεντο ομως ειναι μυστηριο πραγμα. Σε 100 παιχτες και μαθητες θα δεις εναν που τα κανει ολα σωστα κατευθειαν και χωρις καμμια προσπαθεια. Ειχα καποτε ενα μαθητη δημοτικου, σχεδον τελειως αρχαριο, που επαιζε οτι και να του εδειχνα στην κιθαρα, συγχορδιες, αρπισμους, κομματια.. κατευθειαν χωρις τιποτε. Με εβλεπε και το εκανε σωστα απο την πρωτη φορα. Εμαθε σε τρεις μηνες (με μιση μια ωρα τη μερα παιξιμο τσεκαρισμενο) οτι μαθαινουν τα περισσοτερα παιδια σε τρια χρονια! Μετα μετακομισαν δυστυχως και τον εχασα.... :(

Το phrasing στην κιθάρα και σε οποιοδήποτε άλλο όργανο, δεν διαφέρει σε τίποτα από το phrasing στην γλώσσα, την ομιλία και την γραφή. Πας στο σχολείο, μιλάς με άλλους ανθρώπους, διαβάζεις γραπτά άλλων, και μαθαίνεις να γράφεις και να μιλάς. Εννοείται ότι διδάσκεται. Αν πχ μάθεις κάποιες λέξεις, πρέπει να τις χρησιμοποιήσεις για να φτιάξεις προτάσεις. Μια πρόταση δεν είναι να βάλεις στην σειρά λέξεις (έστω και εντυπωσιακές) χωρίς λογικό ειρμό. Μετά, πρέπει να μάθεις να χρησιμοποιείς τις προτάσεις για να πεις κάτι που να έχει νόημα. Και αργότερα, αρχίζεις να δομείς τον λόγο σου (προφορικό και γραπτό) έτσι ώστε ο τρόπος που θα πεις αυτό που θέλεις, να είναι ουσιαστικός, να μην πλατειάζεις, να κρατάει το ενδιαφέρον αυτού στον οποίο απευθύνεσαι, να έχει λογικό ειρμό, να μην πηδάει από θέμα σε θέμα, να έχει δομή. Αν νομίζεις ότι μπορεί κάποιος στον λόγο του να τα πετύχει όλα αυτά χωρίς να τα διδαχτεί, είσαι γελασμένος. Αυτό είναι το phrasing και στην κιθάρα, αλλά και σε οποιοδήποτε μουσικό όργανο. Ο τρόπος που δομείς και επεξεργάζεσαι τον λόγο σου. Ο τρόπος που θα πεις κάτι. Τώρα αν εννοείς να μάθεις το phrasing κάποιου άλλου, είναι άτοπο. Μπορείς να πάρεις στοιχεία από το πώς δομεί κάποιος άλλος τις φράσεις του, αλλά το να μιμηθείς τον τρόπο που μιλάει μουσικά δεν έχει νόημα. Ο Scott Henderson πχ, τον οποίο θεωρώ τεράστιο master στο phrasing, μπορεί να παίζει τέσσερεις νότες επί μια ώρα, και να μην καταλάβεις ότι πρόκειται για τις ίδιες τέσσερεις νότες. Δεν έχει τόσα chops όπως κάποιοι άλλοι (το λέει και ο ίδιος αυτό), αλλά ο τρόπος που φραζάρει, κάνει τα chops του μοναδικά.

Κύριοι, για να το συνοψίσω: "Ο ήχος μου" Και για να το... πλατειάσω: "Ο ήχος μου" (ο ήχος του καθενός), είναι αυτή η επίπονη εξελικτική διαδικασία, που όταν φτάσει στο απαραίτητο επίπεδο αυτογνωσίας στο κεφάλι και στα αυτιά μας, eventually, θα περάσει και στα χέρια μας. Όταν συμβεί αυτό, θα μας οδηγήσει σε επιλογές (ή "συμπάθειες"): Σε ηχοχρώματα κσύλων, αλλά και μαγνητών- άρα και στις ανάλογες "συμπάθειες" ή και "αντιπάθειες. Θα μας οδηγήσει και στα όργανα που θα φέρνουν εις πέρας καλύτερα τον "ήχο μας". Και βέβαια, ο "ήχος μας" είναι στο κεφάλι και στα χέρια μας- όλα τα άλλα (κιθάρες, μαγνήτες, κσύλα, πετάλια, ενισχυτές) είναι το medium προς τον "ήχο μας". Το προαναφερθέν επίπεδο αυτογνωσίας θα μας οδηγήσει και στα επιθυμητά mediums... ΥΓ: φιλοκαλοῦμέν (μουσικώς) τε γάρ μετ’ εὐτελείας καί φιλοσοφοῦμεν ἄνευ μαλακίας ("ενισχυμένος" Περικλής) ?