Πίνακας συμμετοχής

Αυτό ακριβώς.

Swamp ash... Σοφή επιλογή αν σου αρέσει το ash, αλλά και η μέση σου ? Καλορίζικη George

Μεγειες!

Μεγειες, εξαιρετικο review. Οι Schechter ειχαν παντοτε πολυ καλη σχεση τιμης-αποδοσης, καλοφτιαγμενα οργανα με καλοσχεδιασμενα appointments. H PT στις διαφορες ενσαρκωσεις της ειναι μια πολυ αξιολογη εναλλακτικη σε επιπεδο MIM Fender Tele, ειδικα για καποιον που ψαχνει μανικι με πιο μοντερνα αισθηση (12αρι radius πχ, το οποιο μεχριν και 5-10 χρονια πριν δεν εβρισκες και τοσο ευκολα απο τη Fender).

Μα καλά ακόμα δεν την πήρες, βίδες την έκανες; Φοβερό review. Πολύ όμορφη. Τα νερά του swamp ash σε συνδυασμό με το χρώμα, το binding...κούκλα Πολύ μου άρεσε και μέσα στο mix. Καλορίζικη και καλόπαιχτη!

Πολύ ωραίο review σε μια πολύ όμορφη κιθάρα. Ζήλεψα!

Κούκλα, με 'γεια! Τα τελευταία χρόνια, Νότια Κορέα και Ινδονησία έχουν πλησιάσει πάρα πολύ την Ιαπωνία, τουλάχιστον αυτή την αίσθηση έχω από όσα όργανα έχω παίξει. Είναι ακριβώς αυτό που είπες στην εισαγωγή σου, δε δίνουν με τίποτα την αίσθηση οργάνων των 500-750 ευρώ, αλλά ακουμπάνε και όργανα που είναι x2 ή ακόμα και x3 σε τιμή. Δυστυχώς έχω τα κολλήματά μου και όταν ψωνίζω όργανα είναι αποκλειστικά MIA ή MIJ, αλλά είναι πολύ καλό να βλέπουμε τέτοιες παρουσιάσεις μπας και ξεκολλήσουμε σιγά σιγά. Στα της συγκεκριμένης κιθάρας, πέρα από την άψογη εμφάνιση, τα specs που έχει είναι αδιανόητα για 750 ευρώ.

Μπράβο Γιώργο, πολύ ωραία παρουσίαση. Απ' ότι βλέπω, τα τάστα είναι τοποθετημένα πάνω από το binding, και έτσι δεν θα υπάρχει θέμα σε πιθανό refret.

Για να την κατεβασεις κάτω και να την κολλήσεις στο σώμα, θα ξεβιδώσεις τις έξι βίδες που συγκρατούν το καπάκι στο πίσω μέρος της κιθάρας. Στο εσωτερικό θα δεις τον μηχανισμό του τρεμολο με τα ελατήρια και τις δυο μεγάλες βίδες που τον συγκρατούν. Αυτές τις βίδες, εάν τις βιδώσεις περισσότερο, θα τραβήξουν τη γέφυρα προς τα κάτω. Εναλλακτικά, μπορείς να προσθέσεις ακόμα ένα ελατήριο, εάν έχεις περίσσευμα, αλλά σου προτείνω να σφίξεις τις βίδες οσο χρειάζεται, ώστε να επανέλθει η λειτουργία της γέφυρας σε αυτό που έχεις συνηθίσει. Όσο σφίγγεις, θα ξεκουρδίζει η κιθάρα. Θα πρέπει να την κουρδίζεις συνεχώς για να την ρυθμίσεις σωστά. Το τρέμολο block από την μια το τραβούν οι χορδές, και απο την άλλη το τραβούν τα ελατήρια. Όπως κουρδίζεις τις χορδές για πετύχεις την ιδανική τάση τους, έτσι πρεπει να "κουρδίζεις" και τα ελατήρια (από τις δυο βίδες) ώστε να εξισορροπήσουν την τάση των χορδών, και να φέρεις την γέφυρα εκεί που θέλεις. Το ένα σέρνει τ' άλλο, δλδ.

Τελευταίες μελέτες έχουν δείξει πως κάποια κομμάτια του cos_dr έχουν επίδραση όμοια με των αφροδισιακων σε κάποιους ακροατές. ? Είχε ττοποθετηθεί για το θέμα και η κυρία Παγωνη ???

Αυτά είναι τα ωραία, μπράβο σε όλους! Roberto ζηλεύω το πόσο γρήγορα 'ξεπετάς' το ένα καλό κομμάτι πίσω από το άλλο. gkourmoul κάνεις παπάδες στην κιθάρα, εξαιρετικός. PAL μήνες να πέρναγα στο daw ούτε καν θα πλησίαζα την μίξη σου

Μπραβο παλικαρια. Μπορει να μην ειναι ακριβως αυτο που συνηθιζω να ακουω αλλα ειναι πολυ καλο απο καθε αποψη. Δεν περιμενα και κατι λιγοτερο απο τους τρεις σας. Ωραια και η Parisienne Walkways παραπομπη. Πατε για επομενο.

Είχα διαβάσει τα καλύτερα για τα εν λόγω μοντέλα της Schecter. Μια και είμαι “παραδοσιακός” στις επιλογές μου, μου κίνησε το ενδιαφέρον το εν λόγω μοντέλο. Από τη μια vintage γέφυρα και μαγνήτες, και από την άλλη μοντέρνα σχεδίαση σώματος και μανικιού. Λίγο το ωραίο χρώμα, λίγο το binding, λίγο οι εξαιρετικές κριτικές, μου έκαμψαν κάθε αντίσταση και ενέδωσα στον πειρασμό. Την αγόρασα 720 ευρώ από reverb, από κατάστημα που μπορούσα να δω φωτογραφίες του τι ψωνίζω. Σε 8 μέρες την είχα στην πόρτα μου. Εμφάνιση Το λιγότερο εντυπωσιακή θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η εμφάνιση της PT special. Από απόσταση, το μάτι πάει κατευθείαν προς το υπέροχο μπλε-πρασινο (aqua burst pearl) χρώμα του σώματος, πλαισιωμένο από το creme binding. Αυτό που ξεχωρίζει, βέβαια, είναι το binding στην ταστιέρα, κάτι που δεν συνηθίζεται σε κιθάρες αυτής της κατηγορίας τιμής. Το σώμα έχει πολύ λεπτή στρώση βερνίκι με αποτέλεσμα το ανάγλυφο των νερών του ξύλου να είναι πολύ αισθητό, ακόμα και με το μάτι. Δίδει την εντύπωση ότι δεν υπάρχει βερνίκι πάνω από το χρώμα, δίδει μια αμεσότητα στην επαφή του χεριού με το ξύλο.To control plate έχει μια ιδιαίτερη σχεδίαση, που το κάνει να ξεχωρίζει. Ο λαιμός είναι από σκούρο σφένδαμο, με μοντέρνα σχεδίαση και αυτός, συμβάλοντας τα μέγιστα στο αισθητικό κομμάτι. Ποιότητα κατασκευής/εργονομία Η, made in South Korea, PT special είναι μια κιθάρα που σου δίδει την αίσθηση ότι κοστίζει τουλάχιστον τα διπλά χρήματα από αυτά που πωλείται. Όλα πάνω της μαρτυρούν ποιότητα και υψηλού επιπέδου know-how από την Schecter. Θα μου πείτε, οκ μια telecaster είναι, δυο ξύλα, μια γέφυρα και χορδές. Δεν είναι τόσο απλό, φυσικά, το να φτιαχτεί μια καλή telecaster, και η PT είναι μια εξαιρετική telecaster. Το σώμα απο swamp ash, είναι δύο κομμάτια, όμορφα κολλημένα μεταξύ τους, και η σχεδίασή του έχει διαφοροποιήσεις σε σχέση με μια κλασική telecaster. Υπάρχει belly cut, arm rest, και το neck joint είναι καμπυλωτό, χωρίς neck plate, κάνοντας την πρόσβαση στα τελευταία τάστα παιχνιδάκι. Πάρα πολύ άνετη κιθάρα για όρθιο και καθιστό παίξιμο. Για “ξαπλωτό” παίξιμο (το συνηθίζω τα βράδια όταν χαλαρώνω στον καναπέ) δεν είναι τόσο άνετη, διότι λόγω της ματ αίσθησης και των καμπυλών του σώματος, γλιστράει αρκετά. To βάρος είναι κοντά στα 3350, και ενδιαφέρον έχει η ύπαρξη ενός είδους weight relief στο σώμα. Δεν ξέρω εάν ο στόχος τους ήταν, όντως, η μείωση του βάρους, αλλά σίγουρα το επηρρεάζει το γεγονός ότι υπάρχει μια “κρύπτη” κάτω από το pickguard… Η γέφυρα είναι μια κλασική vintage ashtray, η οποία έχει τρία, πολύ όμορφα και καλοσχεδιασμένα (εν μέρει) brass saddles, που χαρίζουν αρκετά ακριβές intonation. Έχουν, όμως, και δυό πολύ σοβαρά προβλήματα. Οι βίδες τους (οι οποίες ρυθμίζουν με ίσιο κατσαβιδάκι) προεξέχουν αρκετά και είναι πολύ άβολες όταν το χέρι ακουμπά πάνω τους. Σε πολλές περιπτώσεις, μάλιστα, οι βιδούλες είναι και αρκετά αιχμηρές. Ένα άλλο σημαντικό πρόβλημα που αντιμετώπισα, ήταν το γεγονός ότι τα βαγονάκια δεν έχουν οδηγό να πατήσει πάνω η χορδή. Σε συνδυασμό με την έντονη γωνία που έχουν, προκαλείται δυσχέρεια στο που θα πατήσουν οι χορδές. Μια συγκεκριμένη χορδή ήταν τόσο κοντά στη βίδα, όπου με ένα bend γλιστρούσε και την ακουμπούσε, με αποτέλεσμα να buzzάρει. Το πρόβλημα διορθώθηκε με ένα νέο σετ saddles… Τα χειριστήρια έχουν ανάποδη διάταξη, και ο 3-way switch μοιάζει με εκείνουν που συναντάμε σε μια SG ή μια les paul. Είναι λίγο μακριά από το χέρι, αλλά με λίγο συνήθεια, οι αλλαγές θέσης είναι αρκετά εύκολες. Το καλό της υπόθεσης είναι ότι το volume pot είναι προσβάσιμο την ώρα του παιξίματος, κάνοντας τα swells εύκολη υπόθεση. Σε γενικές γραμμές, είναι υψηλή η ποιότητα των ηλεκτρικών, ανάλογη με εκείνη μιας fender. O λαιμός έχει σχήμα C, με radius 12” και jumbo τάστα. Έχει αρκετά λεπτή και μοντέρνα αίσθηση, με πάχος 21χιλ στο 1ο τάστο και 23χιλ στο 12ο. Η ταστιέρα είναι από rosewood, με dot inlays, και με εξαιρετική ταστοδουλειά πάνω της. Δεν υπάρχουν κοφτερές άκρες, και τα jumbo τάστα εγγυώνται άνετο γράπωμα των χορδών για bending και vibrato. Πραγματικά, άψογη αίσθηση. Να σημειώσω ότι το binding είναι εξαιρετικά τοποθετημένο, καθώς δεν είναι καθόλου αισθητο με την αφή, σε έναν λαιμο ελαφριά στρώση φινιρίσματος. Το Graph Tech nut είναι καλοκομμένο, σε γενικές γραμμές. Σε μια χορδή χρειάστηκε να πλατύνω, ελαφρώς, το αυλάκι για να μην κολλάει. Δεν ξεκουρδίζει και τα standards tuners της Grover, που έχει, βοηθούν σε αυτό. Συνολικά, πρόκειται για μια ποιοτικότατη κιθάρα, με έμφαση στην λεπτομέρεια, τόσο στο αισθητικό, όσο και στο κομμάτι της εργονομίας. Μοναδικό “φάουλ” είναι τα saddles, αλλά με ένα aftermarket set, το πρόβλημα λύνεται. Επίσης, να ανεφέρω ότι η κιθάρα ήρθε σεταρισμένη αρκετά καλά. Από θέμα προτίμησης, και μόνο, άλλαξα το action και ρύθμισα διαφορετικά τα ύψη των μαγνητών. Μαγνήτες/Ήχος Η PT φοράει ένα σετ μαγνητών με alnico 5 bridge στα 6,5Κ (Schecter diamond VT-1) και alnico 5 P90 neck στα 6,8Κ (Schecter diamond V-90). Η διαφορά στην ένταση, αλλά και στο voicing είναι αρκετή. Ο P90 είναι πολύ δυνατός, μπασάτος, και αρκετά σκοτεινός. Ο bridge είναι κάπως πιο αδύναμος, πάρα πολύ πριμάτος, πολύ παραδοσιακός γενικότερα. Παραδόξως, δένουν πολύ ωραία μεταξύ τους, και τα διαφορετικά voicings δίδουν μια μεγαλύτερη γκάμα ήχων, σε σχέση με μια τυπική telecaster. Ιδιαίτερα, η μεσαία θέση είναι εκπληκτική καθώς συνδυάζει τον όγκο του P90 με τον πρίμο και διακριτό ήχο του neck. Τις εντάσεις, ανάμεσα στους δύο μαγνήτες, τους έφερα στα ίσα χαμηλώνοντας τον P90 κάπου στα 4mm και ανεβάζοντας τον bridge κάπου στα 2mm. (Βέβαια, δεν έμειναν πολύ πάνω καθώς αλλάχθηκαν με ένα εξαιρετικό σετ απο Q pickups (90 ευρώ μου κόστισε), με έναν πολυ bright alnico 5 P90 στα 5,5Κ, και έναν alnico 3 στην γέφυρα, στα 13K. O ήχος είναι πιο ισορροπημένος, εξίσου bright στη θεση bridge, αλλα πολύ πιο bright και καθαρός στη θέση neck. H παραγγελία των μαγνητών έγινε σχεδόν πριν γίνει παραγγελία της κιθάρας, καθώς ήξερα τις ιδιαιτερότητες των μαγνητών και ήθελα να έχω τον καλύτερο δυνατό ήχο.) Η συνδεσμολογία δίδει και δυνατότητα να συνδυαστούν, οι δύο μαγνήτες, σε σειρά, τραβώντας το tone pot. Πολύ βολικό, καθώς δίδει έναν ήχο πιο παχύ και δυνατό, που θυμίζει humbucker. Γενικά, πολύ καλός ήχος, και πολύ μεγάλη γκάμα μουσικής που μπορεί να καλύψει (από jazz μέχρι hard rock). Το volume pot καθαρίζει γραμμικά τον ήχο, κάνοντας ικανοποιητική δουλειά (θα προτιμούσα να καθάριζε νωρίτερα ο ήχος), ενώ το tone pot είναι πολύ αποτελεσματικό. Το τελευταίο δίδει ένα wah εφέ όταν ανοιγοκλείνει από το 0 μέχρι το 2. Samples ήχων Καθαρός ήχος: ptorkatana.mp3 Mε overdrive: ptorodr.mp3 Στο mix: ptbackingod3.mp3 Specifications: Swamp ash body Maple neck Rosewood fretboard Mother of Pearl dot fretboard inlays Neck profile: Vintage "C" Scale length: 648 mm (25.5") Fretboard radius: 305 mm (12") Nut width 1.653" (42 mm) Graph Tech XL Ivory TUSQ nut 22 Jumbo frets Pickups: Schecter Diamond VT-1 (bridge) and Schecter Diamond V-90 (neck) single coils Volume control Tone control with push/pull function 3-Way switch Nickel hardware Factory stringing: Ernie Ball Regular Slinky #2221 (.010 - .046) Colour: Aqua Burst Pearl

Νάσο σε ευχαριστώ μαν! Να σε ευχαριστήσω κι εσένα και τον Φάνη και όλους όσους συμμετείχαν για την καθοδήγηση. Φυσικά special thanks στον JohnPs για τα βαψίματα και την παρέα στις κιθαροσυζητήσεις! Είναι πρότζεκτ που το ονειρεύομαι χρόνια! Ελπίζω να παίξει ωραία και να μας δώσει ωραίο ήχο! Φχιούζιε , η επόμενη θα είναι νάτσουραλ, το ερωτεύτηκα πραγματικά! Ίσως καταφέρω να έχω ακόμη πιο φιγουράτα τοπ και μπακ και εκεί θα ζωγραφίσει πιστεύω ο συνδυασμός!

Κι άλλη? Πρέπει να πας σε κέντρο απεξάρτησης μου φαίνεται.

Περιμένω black friday να μου χαρίσουν καμία τελε

Ναι σωστά, απλώς άργησες να της κάνεις ριβιού εδώ και ξεχάστηκα... Καλά σε τρεις μήνες δεν πήρες κι άλλη κιθάρα, πως άντεξες..;

Κι άλλη πράσινη κιθάρα; ? Καλορίζικη Γεώργιε, να τις εκατοστήσεις! ?

ρε θα ζητήσω δικαιώματα λεμε...

Διάβασε το "The Wood Conspiracy". Όλες οι απαντήσεις είναι εκεί μέσα. Ούτε προφήτης να 'μουνα ασούμε.

Ευχαριστώ Γιάννη! Το πήρα δώρο στο 3ο (που δεν έχω ακόμα κάνει), μπας και την ψήσω... ? Ευχαριστώ

Ώπα βρε Γιώργο, ξέχασα ... Καλόπαιχτη και μεγειές ρε παλικάρι. Δώρο για την κόρη είναι η κιθάρα?

χωρις σειρα προτιμησης και ανεξαρτητως μουσικων προτιμησεων(ροκ,φανκ,ποπ κτλ,κτλ,κτλ) και παρα παρα πολλα ακομα...

@geka@Alex Raptakis @gvour @Andrew Wires σας ευχαριστώ πάρα πολύ! @gkourmoul1 είσαι Guitar Hero! Μη ξεχνιόμαστε :)

Αλλαξοπίστησα εδώ και αρκετο καιρό, πλεον μόνο με Dunlop Ultex Jazz III (1.38mm), εκτός των αλλων, μετά απο μέγα-συγκριτικο με μιση ντουζινα αλλες Jazz και αλλη μισή άλλες πένες, μου άρεσε παρα πολύ ο ήχος τους. Επαιξε και χειροτεχνία για να λυθούν 2 θέματα που τα εχω με το 99% των πενων εκει πέρα έξω: το γλιστρημα και το να τις βρισκω αν/όταν πεφτουν ειδικά σε χαμηλό φωτισμο. Η λύση, αυτοκόλλητη αντιολισθιτική ταινία (τις χρησιμοποιουν σε σκαλιά, πατώματα κοκ) που φωσφορίζει στο σκοτάδι. (νυχτα το δωματιο φωτίζεται μόνο από λαμπατέρ με λάμπα 5W) Δεν χάνονται με τίποτα και όσο λιγότερος φωτισμός, τόσο πιο εύκολο να τις εντοπίσεις.

Πολύ όμορφο τραγούδι. Μου αρέσει πολύ η ενορχήστρωση που έχεις κάνει. Ωραία χροιά έχεις. Όσον αφορά τις αδυναμίες του, με έχουν καλύψει οι εύστοχες παρατηρήσεις των υπολοίπων. Μπράβο!

Από τη στιγμή που αναφέρθηκε το Back In Black, το θέμα μπορεί να κλείσει.

Φυσικά και κοιμήθηκαμε μαζί! Μου είπε "Πολύ τρελιάρης πρέπει να είναι αυτός ο φίλος σου, μου αρέσει!"

Πολλά από αυτά αναφέρθηκαν ήδη! Δεν μπορώ όμως να μη σταθώ σε αυτά!!! και από τα τελευταία, αυτό:

Και μετά κοιμήθηκες στο σπίτι ή σε έβαλε στην αποθήκη η σύζυγος?

Φιλε μου, πραγματικά με τιμάς και χαίρομαι που σας άρεσε και βρίσκεις ενδιαφέροντα τα στοιχεία του κομματιού. Προσπαθούμε για ένα καλύτερο αύριο,σοσιαλιστικό τι να κάνουμε.? Ψηφίστε μας να φάμε κι εμείς και θα δώσουμε κσι στο λαό παρόλο που θα παραλάβουμε καμμενη γη? Χαχαχαχαχα ?

Ωραία όλα αυτά αλλά είπαμε σιθρού καντυ αππολ ρεντ στο περιπου με στοιχεια μπέργκουντυ μιστ… οπότε…. πάντως τα νερά φαίνονται!

Jazz 3 tortex και ξερό ψωμί!

Για κάποιον που ιδρώνει μετρια/πολύ, βρίσκω ιδανική την dunlop tortex (πχ jazz 3). Όσο πιο πολύ ιδρώνεις, τόσο πιο πολύ κολλάει στο χέρι. Όταν την πιάνω εντελώς κρυος, γλιστράει λες και έχει λάδι πάνω. Δεν μπορώ τίποτα να την κρατήσω. Σαλιώνω τα δάκτυλα και ...ξεκινώ να παίζω. https://www.thomann.de/gr/dunlop_tortex_jazz_iii_white_150.htm Στον αντιποδα, έχει κάτι jazz 3 με ποιότητα που θυμίζει νάυλον. Αυτές δεν γλιστράνε καθόλου με στεγνά χέρια. Με ιδρωμενα χέρια, αμεσως ξεκινά να γλιστρά. https://www.thomann.de/gr/dunlop_jazz_iii.htm?glp=1&gclid=CjwKCAiAjs2bBhACEiwALTBWZa35yRFT-kr0vmVv8BsROBgQRkXKC3m3KCFBeyiZAITQC0JTjxa50RoCczEQAvD_BwE

Αφού πω ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΛΙΑ Van Halen (αλλά και πολλά νεότερα) και ΟΛΑ τα AC/DC (και ας ΜΗΝ είμαι fan) και ΚΑΝΕΝΑ από BLACK SABBATH (γιατί είμαι αντι-fan) ας βάλω δυο πολύ συγκεκριμένα που μου κάνουν ΚΛΙΚ: Queen - One Vision The Knack - My Sharona

Jimi Hendrix Thin Lizzy Wishbone Ash Allman Brothers ZZ Top Όλοι οι παραπάνω έχουν πληθώρα κομματιών με σχήματα και θέματα που λατρεύω. Δεν ακουμπάω κλασσικά μπλουζ γιατί θα γράφω μέχρι το βράδι, θα κάνω μια εξαίρεση για το κάτωθι που ο φίλος μου ο μπαρμπα Τζον θεωρεί ως το κορυφαίο heavy metal τραγούδι που έχει ποτέ γραφεί, όχι αδίκως. ?

Ποστάρω εδώ αυτή την μακρόσυρτη ιστορία ως δείγμα του πώς κάποτε λειτουργούσαν τα πράγματα (και) στον χώρο της ηχογράφησης και τις πατέντες που επινοούσαν οι ηχολήπτες στην αντιμετώπιση προβλημάτων. Εδώ ταιριάζει γάντι το "για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι". ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟ BLUES WIRE - THE LOST ALBUM 1991 (όπως την έζησα και τη θυμάμαι) Πριν μερικά χρόνια, με κάλεσε στο τηλέφωνο ο φίλος κι εξαίρετος μουσικός Γιώργος Πεντζίκης (τότε εξακολουθούσε να ασχολείται με το στούντιο του) και μου λέει «γιατρέ μου, έχω κάτι παλιές ταινίες δικές σας εδώ που σαπίζουν στην υγρασία, πληρωμένες είναι, αν θέλεις έλα να τις πάρεις αλλιώς θα τις πετάξω». Αντιλήφθηκα πως πρόκειται για κάποιες ηχογραφήσεις που είχε χρηματοδοτήσει ο Μύλος στο ξεκίνημα του προκειμένου να δραστηριοποιηθεί και ως εταιρεία έκδοσης δίσκων. Ξαφνιάστηκα γιατί νόμιζα πως δεν θα υπάρχουν πλέον αλλά και χάρηκα ιδιαίτερα μια και μέχρι εκείνη τη στιγμή είχα μεν τα κομμάτια, σε προβληματικές και αμφιβόλου ποιότητας κασέτες δε, του απαντώ «κράτα τες, κανονίζω να περάσω να τις πάρω». Κι αυτό έκανα άμεσα, φορτωμένος συγκίνηση και αναμνήσεις. Αυτές οι καταγραφές έγιναν το 1991 με στόχο να κυκλοφορήσει τότε ένας καινούργιος δίσκος των Blues Wire, οι μήνες κυλούσαν με τον Μύλο να γιγαντώνεται και τις υποχρεώσεις να πολλαπλασιάζονται, κόσμος πήγαινε κι ερχόταν στα γραφεία της επιχείρησης, κάπως ξεχάστηκε το θέμα και υποχώρησε στην λίστα των προτεραιοτήτων της νεοσύστατης δισκογραφικής, στο μεταξύ πρόσωπα και καταστάσεις άλλαζαν και διαφοροποιούνταν η λειτουργία της, με τούτα και με άλλα πέρασε ένας χρόνος και όταν ωρίμασαν οι συνθήκες να βγει επιτέλους το άλμπουμ, εμείς είχαμε διανύσει απόσταση καλλιτεχνικά έχοντας εμπλουτίσει το ρεπερτόριο μας με πιο φρέσκα τραγούδια και βελτιώνοντας τις επιδόσεις μας ως μουσικοί, οι φιλοδοξίες του Μύλου είχαν απλωθεί περαιτέρω και τελικά πάρθηκε η απόφαση να ξεχαστούν τα περσινά ξινά σταφύλια και να ξεκινήσει μια νέα, καλύτερα οργανωμένη και δουλεμένη προσπάθεια, κάτι που οδήγησε λίγο αργότερα στην κυκλοφορία του Bulldog boogie. Πέρασα το λοιπόν και παρέλαβα τις πολυκάναλες ταινίες, γέμισα το πορτμπαγκάζ και τις αποθήκευσα πρόχειρα στο σπίτι μου. Αργότερα, ξεκίνησε ένας νέος γύρος προβληματισμών και εν δυνάμει αδιεξόδων, αφού με κάποιον τρόπο έπρεπε οι ταινίες να ελεγχθούν και εφόσον έπαιζαν αξιοπρεπώς, το υλικό να διασωθεί σε ψηφιακή μορφή καθώς τα χρόνια των mp3 και του internet είχαν ήδη κυριαρχήσει στην παγκόσμια αγορά της μουσικής. Αφού σκέφτηκα τις ενδεχόμενες επιλογές μου, επικοινώνησα με τον Γιώργο Μάνιο, στο στούντιο του οποίου ηχογραφήθηκαν αρκετές δουλειές του γκρουπ και προσωπικές μου, άλλωστε ο Γιώργος ήταν από τους λίγους που ακόμα διατηρούσε σε άριστη κατάσταση τα παλιά του Atari και υπήρξε διαβόητος για την νοικοκυροσύνη του, τον εξοπλισμό αλλά και τις γνώσεις του, όντας ένας αυθεντικός gearhead στον τομέα του. Αφού ολοκληρώθηκε η μεταφορά, ήρθε τελικά η στιγμή της αποκάλυψης, οι ταινίες αναπαύονταν στα χαρτόκουτα τους και ήσαν τυλιγμένες με διαφανή πλαστικά, η όλη διαδικασία μου θύμισε –τηρουμένων των αναλογιών- διάφορα βίντεο που έχω παρακολουθήσει με αντίστοιχα ξεσκεπάσματα σαρκοφάγων από ασύλητους τάφους. Με αργές κινήσεις απομακρύνθηκαν τα νάιλον, ανοίχτηκαν προσεκτικά τα κουτιά και ιδού, οι παχιές ταινίες στο εσωτερικό τους. Η κατάσταση τους ήταν στα όρια του αθλίου, η υγρασία των υπογείων είχε τρυπώσει μέσα τους και η εικόνα τους ήταν αποκαρδιωτική. Με συνέπεια και ιδιαίτερη προσήλωση ο Γιώργος, αφού καθάρισε όσο μπορούσε επιφανειακά την πρώτη ταινία, την τοποθέτησε ευλαβικά πάνω στο παλιό αλλά απαστράπτον και άριστα διατηρημένο μηχάνημα και πάτησε το play. Τίποτε δεν συνέβη. Η ταινία αρνιόταν πεισματικά κα κινηθεί έστω και ένα εκατοστό, οι πλευρές της εφάπτονταν θαρρείς με κόλλα, απογοήτευση. Ο Γιώργος δεν έχασε την πίστη του, ασφαλώς και διότι η όλη κατάσταση αποτελούσε και μια πρόκληση για τις ικανότητες του, «άσε να το ψάξω λίγο και θα σου πω» δήλωσε, καθώς εγώ αναχώρησα με καψαλισμένα φτερά. Μια δυο μέρες μετά, μου ανακοινώνει τηλεφωνικά πως αφού έψαξε τα κιτάπια του, βρήκε μια λύση που ίσως αποδειχθεί λυτρωτική, «έλα από δω, θα τις ψήσουμε», τον ακούω να λέει. Στον χώρο του εκ του σύνεγγυς, μου εξηγεί πως ο τρόπος αποκόλλησης και τελικά αναπνοής στις ταινίες, μπορεί να επιτευχθεί με την κατάλληλη θέρμανση, κάτι που όμως είναι επικίνδυνη διαδικασία και μπορεί να αποβεί μοιραία, απαιτεί υπομονή και χειρουργική ακρίβεια, απολύτως συγκεκριμένες τιμές χρόνου και θερμοκρασίας για να υπάρξει ευτυχές αποτέλεσμα. Οπλισμένος λοιπόν με state of the art θερμόμετρο και χρονόμετρο, θερμαίνει τον φούρνο της κουζίνας στους επιθυμητούς βαθμούς, τοποθετεί μέσα του την ταινία και κρατώντας το χρονόμετρο και τις ανάσες μας, περιμένουμε. Τα γεμιστά ωχριούν μπροστά στην τέχνη επιπέδου μάστερ σεφ που επέδειξε ο έμπειρος ηχολήπτης, κάποτε η διαδικασία παίρνει τέλος, μαγειρεύτηκαν τα τραγούδια, η ταινία μπαίνει ξανά στο παλιό μηχάνημα αναπαραγωγής και voilà! Ο ήχος του συγκροτήματος ξεπηδάει από τα ηχεία, ζωντανός και φρέσκος σα να ηχογραφήθηκε πριν μια βδομάδα. Με αυτά τα μαγικά ο Γιώργος έσωσε αυτή τη δουλειά ψήνοντας υπομονετικά σαν καλή νοικοκυρά όλες τις ταινίες, κάναμε και μια πρόχειρη επιτόπου μίξη και σώθηκαν τα αρχεία σε ψηφιακή μορφή. Του χρωστάω ευγνωμοσύνη και υποκλίνομαι με υπέρτατο θαυμασμό για όσα πέτυχε, σ’ ευχαριστώ κύριε Μάνιο. Από μουσικής πλευράς, θεωρώ το Blues Wire 1991The lost album, μάλλον καλύτερο του Bulldog boogie που έκλεψε τη θέση του στην δισκογραφία μας, μπορεί το τελευταίο να έχει έναν αέρα πιο μοντέρνο για την εποχή και σίγουρα εμείς σαν παίκτες κάναμε χιλιόμετρα στο ενδιάμεσο που φάνηκαν πιο καθαρά με κείνη την έκδοση, το 1991 παρόλα αυτά ως όλον, μολονότι πιο τραχύ και ακατέργαστο, στέκει κατά την άποψη μου σε υψηλότερο επίπεδο και διατηρεί πιο ενιαίο ύφος. Εδώ περιέχεται η πρώτη εκτέλεση του τραγουδιού Bulldog boogie και μια πρωτογενής εκδοχή του I don’t worry, τα μόνα κομμάτια που βρήκαν θέση στον δίσκο που ακολούθησε έναν χρόνο μετά. Εκείνη την εποχή παίζαμε με ρυθμούς πολυβόλου, τραγούδια όπως τα Jump out of my grave, I feel like crying, Tobacco road, Willie and the hand jive έκαναν θραύση στις συναυλίες μας όμως ποτέ δεν καταγράφηκαν, κάτι άδικο στην συνείδηση μου που αυτή η κυκλοφορία έστω και ετεροχρονισμένα αποκαθιστά. Ο Σωτήρης και ο Αλέξης βρίσκονται στα καλύτερα τους ενώ ο Νίκος καταθέτει ένα από τα πλέον αξιομνημόνευτα παιξίματα του στην κιθάρα με αιχμή του δόρατος το εξαίσιο I believe to my soul. Εγώ από την άλλη, πάντα πιστός σε μια αέναη δημιουργική καθημερινότητα σε ότι αφορά την τραγουδοποιία, συνεισφέρω αρκετά κομμάτια που ακούγοντας τα σήμερα νοιώθω υπερήφανος, και μουσικά και στιχουργικά. Όσο κι αν η καρδιά μου πάγωσε στιγμιαία καθώς ξεκινάει το The name of the game λέγοντας two times six, is just a kiss on the cheek καθότι μου θύμισε σύγχρονες αθλιότητες με 12χρονα κοριτσάκια, η περιγραφή του άνδρα κυνηγού που βρίσκεται στο κατόπι της γυναίκας θηράματος και τα στάδια από το φλερτ στην καψούρα κι από κει στις συμβάσεις και την αναπόφευκτη παράδοση στην φθορά, θεωρώ πως στέκει με αξιώσεις συμβάλλοντας στην αγαπημένη σταθερά της κυρίαρχης θεματολογίας των μπλουζ που είναι ο έρωτας. Το Jump out of my grave είναι ίσως το πιο δραματικό τραγούδι που έχω γράψει για την ανεκπλήρωτη αγάπη και την σταδιακή αποξένωση που ακολουθεί έντονα πάθη και συμβίωση εραστών, ενώ στο Call the blues again καταθέτω μια από τις καλύτερες ρίμες που έχω σκαρώσει στο πνεύμα της στιχουργίας που χαρακτηρίζει το ιδίωμα που υπηρετώ: putting you and me together is just like fire and ice, you ain’t no mother Teresa baby and I ain’t no Jesus Christ. Δε λείπουν βέβαια και οι πολιτικοκοινωνικές νύξεις, όπως στο VIP που και τούτο υπήρξε ιδιαίτερα αγαπητό εκείνα τα χρόνια, και για του λόγου του όμως η λήθη καραδοκούσε. Ας είναι, νοιώθω μεγάλη χαρά που ύστερα από τόσα χρόνια δημοσιοποιείται η τότε προσπάθεια μας και ένας χαμένος κρίκος της σειράς στην ιστορία του γκρουπ μπαίνει στη θέση του.

Θα με βάλεις να πάρω συνθεσάιζερ τώρα... Πολύ ωραίο, μπράβο!

Στην περίπτωση αυτή κρατάς τη μαλακή και την διπλώνεις στα δυο όταν έρθει η ώρα για σόλο ?

Αντε με γειά μου.. Μου τη χρωστούσα μια Ρικυ

Η Θεσσαλονίκη ήταν πάντα μπροστά σε διαφορετικές μουσικές φόρμες και μουσικούς. Κάτι έχουν τα βόρεια φαίνεται. Καλή επιτυχία εύχομαι και κέφια για πάντα τέτοια.

Ιδέες δίνω ....

Μιας και όντως είναι καστομιά, και μιας και αναφέραμε το ένδοξο κρεμμύδι, που εκτός απο ένδοξο είναι και αργυρό, προτείνω silver mist.

Περιμένοντας να έρθουν τα αντίτυπα του νέου δίσκου μας (ζωντανά ηχογραφημένου) Hobo Street, μια φωτο του οπισθόφυλλου που δείχνει τα κομμάτια που περιλαμβάνονται, συνθέτες και διάρκειες.