Πίνακας συμμετοχής

Τώρα να την πω την... αμαρτία μου. Λέγαμε βάψε τη κόκκινη, βάψε τη... ηλιοκαμένη, βάψε... Όπως την βλέπω έτσι natural, με αυτά τα ωραία νερά, δεν θα με χάλαγε καθόλου και ως έχει. Και μόλις κιτρινίσει λιγάκι το νίτρο, θα γίνει πιο yummy ?

Τα χουν πει, το ξέρουν όλοι. Το χω ξαναπει και χω αλλά δε βαριέσαι... COS - ΕΝΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ!

Το μόνο που θα ήθελα να σχολιάσω για το κομμάτι είναι το ΦΟΒΕΡΟ ΧΙΟΥΜΟΡ που έχει, "παίζοντας" με διάφορες μουσικές. Είσαι απίστευτος Κώστα.

Αυτά είναι τα ωραία, μπράβο σε όλους! Roberto ζηλεύω το πόσο γρήγορα 'ξεπετάς' το ένα καλό κομμάτι πίσω από το άλλο. gkourmoul κάνεις παπάδες στην κιθάρα, εξαιρετικός. PAL μήνες να πέρναγα στο daw ούτε καν θα πλησίαζα την μίξη σου

Μπραβο παλικαρια. Μπορει να μην ειναι ακριβως αυτο που συνηθιζω να ακουω αλλα ειναι πολυ καλο απο καθε αποψη. Δεν περιμενα και κατι λιγοτερο απο τους τρεις σας. Ωραια και η Parisienne Walkways παραπομπη. Πατε για επομενο.

Και εδώ είναι η ουσία της υπόθεσης. Το δεύτερο είναι πιο "μπροστά", οπότε θα σου πω ότι προκρίνω το... δεύτερο. Όχι όμως ότι δεν στέκεται και το πρώτο. Edit: Η νέα μίξη μου ακούγεται πιο ισορροπημένη. Edit στο edit: Δεν παίρνεις και εσύ ένα ωραίο J όπως ο Μπάμπης να κάνεις τις δουλειές σου; ?

Eiναι μπλέξιμο τώρα. Το θέμα είναι τι συχνοτικές παρεμβάσεις έχεις κάνει και στα άλλα όργανα για να δώσεις θέση στο μπάσο γιατί και τα άλλα όργανα έχουν μπάσες συχνότητες ανάλογα με το τι παίζεις. Πρέπει να δίνεις στο κάθε όργανο στη μίξη το συχνοτικό εύρος κόβοντας ή αναδεικνύοντας συχνότητες αντίστοιχα.

Ποστάρω εδώ αυτή την μακρόσυρτη ιστορία ως δείγμα του πώς κάποτε λειτουργούσαν τα πράγματα (και) στον χώρο της ηχογράφησης και τις πατέντες που επινοούσαν οι ηχολήπτες στην αντιμετώπιση προβλημάτων. Εδώ ταιριάζει γάντι το "για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι". ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟ BLUES WIRE - THE LOST ALBUM 1991 (όπως την έζησα και τη θυμάμαι) Πριν μερικά χρόνια, με κάλεσε στο τηλέφωνο ο φίλος κι εξαίρετος μουσικός Γιώργος Πεντζίκης (τότε εξακολουθούσε να ασχολείται με το στούντιο του) και μου λέει «γιατρέ μου, έχω κάτι παλιές ταινίες δικές σας εδώ που σαπίζουν στην υγρασία, πληρωμένες είναι, αν θέλεις έλα να τις πάρεις αλλιώς θα τις πετάξω». Αντιλήφθηκα πως πρόκειται για κάποιες ηχογραφήσεις που είχε χρηματοδοτήσει ο Μύλος στο ξεκίνημα του προκειμένου να δραστηριοποιηθεί και ως εταιρεία έκδοσης δίσκων. Ξαφνιάστηκα γιατί νόμιζα πως δεν θα υπάρχουν πλέον αλλά και χάρηκα ιδιαίτερα μια και μέχρι εκείνη τη στιγμή είχα μεν τα κομμάτια, σε προβληματικές και αμφιβόλου ποιότητας κασέτες δε, του απαντώ «κράτα τες, κανονίζω να περάσω να τις πάρω». Κι αυτό έκανα άμεσα, φορτωμένος συγκίνηση και αναμνήσεις. Αυτές οι καταγραφές έγιναν το 1991 με στόχο να κυκλοφορήσει τότε ένας καινούργιος δίσκος των Blues Wire, οι μήνες κυλούσαν με τον Μύλο να γιγαντώνεται και τις υποχρεώσεις να πολλαπλασιάζονται, κόσμος πήγαινε κι ερχόταν στα γραφεία της επιχείρησης, κάπως ξεχάστηκε το θέμα και υποχώρησε στην λίστα των προτεραιοτήτων της νεοσύστατης δισκογραφικής, στο μεταξύ πρόσωπα και καταστάσεις άλλαζαν και διαφοροποιούνταν η λειτουργία της, με τούτα και με άλλα πέρασε ένας χρόνος και όταν ωρίμασαν οι συνθήκες να βγει επιτέλους το άλμπουμ, εμείς είχαμε διανύσει απόσταση καλλιτεχνικά έχοντας εμπλουτίσει το ρεπερτόριο μας με πιο φρέσκα τραγούδια και βελτιώνοντας τις επιδόσεις μας ως μουσικοί, οι φιλοδοξίες του Μύλου είχαν απλωθεί περαιτέρω και τελικά πάρθηκε η απόφαση να ξεχαστούν τα περσινά ξινά σταφύλια και να ξεκινήσει μια νέα, καλύτερα οργανωμένη και δουλεμένη προσπάθεια, κάτι που οδήγησε λίγο αργότερα στην κυκλοφορία του Bulldog boogie. Πέρασα το λοιπόν και παρέλαβα τις πολυκάναλες ταινίες, γέμισα το πορτμπαγκάζ και τις αποθήκευσα πρόχειρα στο σπίτι μου. Αργότερα, ξεκίνησε ένας νέος γύρος προβληματισμών και εν δυνάμει αδιεξόδων, αφού με κάποιον τρόπο έπρεπε οι ταινίες να ελεγχθούν και εφόσον έπαιζαν αξιοπρεπώς, το υλικό να διασωθεί σε ψηφιακή μορφή καθώς τα χρόνια των mp3 και του internet είχαν ήδη κυριαρχήσει στην παγκόσμια αγορά της μουσικής. Αφού σκέφτηκα τις ενδεχόμενες επιλογές μου, επικοινώνησα με τον Γιώργο Μάνιο, στο στούντιο του οποίου ηχογραφήθηκαν αρκετές δουλειές του γκρουπ και προσωπικές μου, άλλωστε ο Γιώργος ήταν από τους λίγους που ακόμα διατηρούσε σε άριστη κατάσταση τα παλιά του Atari και υπήρξε διαβόητος για την νοικοκυροσύνη του, τον εξοπλισμό αλλά και τις γνώσεις του, όντας ένας αυθεντικός gearhead στον τομέα του. Αφού ολοκληρώθηκε η μεταφορά, ήρθε τελικά η στιγμή της αποκάλυψης, οι ταινίες αναπαύονταν στα χαρτόκουτα τους και ήσαν τυλιγμένες με διαφανή πλαστικά, η όλη διαδικασία μου θύμισε –τηρουμένων των αναλογιών- διάφορα βίντεο που έχω παρακολουθήσει με αντίστοιχα ξεσκεπάσματα σαρκοφάγων από ασύλητους τάφους. Με αργές κινήσεις απομακρύνθηκαν τα νάιλον, ανοίχτηκαν προσεκτικά τα κουτιά και ιδού, οι παχιές ταινίες στο εσωτερικό τους. Η κατάσταση τους ήταν στα όρια του αθλίου, η υγρασία των υπογείων είχε τρυπώσει μέσα τους και η εικόνα τους ήταν αποκαρδιωτική. Με συνέπεια και ιδιαίτερη προσήλωση ο Γιώργος, αφού καθάρισε όσο μπορούσε επιφανειακά την πρώτη ταινία, την τοποθέτησε ευλαβικά πάνω στο παλιό αλλά απαστράπτον και άριστα διατηρημένο μηχάνημα και πάτησε το play. Τίποτε δεν συνέβη. Η ταινία αρνιόταν πεισματικά κα κινηθεί έστω και ένα εκατοστό, οι πλευρές της εφάπτονταν θαρρείς με κόλλα, απογοήτευση. Ο Γιώργος δεν έχασε την πίστη του, ασφαλώς και διότι η όλη κατάσταση αποτελούσε και μια πρόκληση για τις ικανότητες του, «άσε να το ψάξω λίγο και θα σου πω» δήλωσε, καθώς εγώ αναχώρησα με καψαλισμένα φτερά. Μια δυο μέρες μετά, μου ανακοινώνει τηλεφωνικά πως αφού έψαξε τα κιτάπια του, βρήκε μια λύση που ίσως αποδειχθεί λυτρωτική, «έλα από δω, θα τις ψήσουμε», τον ακούω να λέει. Στον χώρο του εκ του σύνεγγυς, μου εξηγεί πως ο τρόπος αποκόλλησης και τελικά αναπνοής στις ταινίες, μπορεί να επιτευχθεί με την κατάλληλη θέρμανση, κάτι που όμως είναι επικίνδυνη διαδικασία και μπορεί να αποβεί μοιραία, απαιτεί υπομονή και χειρουργική ακρίβεια, απολύτως συγκεκριμένες τιμές χρόνου και θερμοκρασίας για να υπάρξει ευτυχές αποτέλεσμα. Οπλισμένος λοιπόν με state of the art θερμόμετρο και χρονόμετρο, θερμαίνει τον φούρνο της κουζίνας στους επιθυμητούς βαθμούς, τοποθετεί μέσα του την ταινία και κρατώντας το χρονόμετρο και τις ανάσες μας, περιμένουμε. Τα γεμιστά ωχριούν μπροστά στην τέχνη επιπέδου μάστερ σεφ που επέδειξε ο έμπειρος ηχολήπτης, κάποτε η διαδικασία παίρνει τέλος, μαγειρεύτηκαν τα τραγούδια, η ταινία μπαίνει ξανά στο παλιό μηχάνημα αναπαραγωγής και voilà! Ο ήχος του συγκροτήματος ξεπηδάει από τα ηχεία, ζωντανός και φρέσκος σα να ηχογραφήθηκε πριν μια βδομάδα. Με αυτά τα μαγικά ο Γιώργος έσωσε αυτή τη δουλειά ψήνοντας υπομονετικά σαν καλή νοικοκυρά όλες τις ταινίες, κάναμε και μια πρόχειρη επιτόπου μίξη και σώθηκαν τα αρχεία σε ψηφιακή μορφή. Του χρωστάω ευγνωμοσύνη και υποκλίνομαι με υπέρτατο θαυμασμό για όσα πέτυχε, σ’ ευχαριστώ κύριε Μάνιο. Από μουσικής πλευράς, θεωρώ το Blues Wire 1991The lost album, μάλλον καλύτερο του Bulldog boogie που έκλεψε τη θέση του στην δισκογραφία μας, μπορεί το τελευταίο να έχει έναν αέρα πιο μοντέρνο για την εποχή και σίγουρα εμείς σαν παίκτες κάναμε χιλιόμετρα στο ενδιάμεσο που φάνηκαν πιο καθαρά με κείνη την έκδοση, το 1991 παρόλα αυτά ως όλον, μολονότι πιο τραχύ και ακατέργαστο, στέκει κατά την άποψη μου σε υψηλότερο επίπεδο και διατηρεί πιο ενιαίο ύφος. Εδώ περιέχεται η πρώτη εκτέλεση του τραγουδιού Bulldog boogie και μια πρωτογενής εκδοχή του I don’t worry, τα μόνα κομμάτια που βρήκαν θέση στον δίσκο που ακολούθησε έναν χρόνο μετά. Εκείνη την εποχή παίζαμε με ρυθμούς πολυβόλου, τραγούδια όπως τα Jump out of my grave, I feel like crying, Tobacco road, Willie and the hand jive έκαναν θραύση στις συναυλίες μας όμως ποτέ δεν καταγράφηκαν, κάτι άδικο στην συνείδηση μου που αυτή η κυκλοφορία έστω και ετεροχρονισμένα αποκαθιστά. Ο Σωτήρης και ο Αλέξης βρίσκονται στα καλύτερα τους ενώ ο Νίκος καταθέτει ένα από τα πλέον αξιομνημόνευτα παιξίματα του στην κιθάρα με αιχμή του δόρατος το εξαίσιο I believe to my soul. Εγώ από την άλλη, πάντα πιστός σε μια αέναη δημιουργική καθημερινότητα σε ότι αφορά την τραγουδοποιία, συνεισφέρω αρκετά κομμάτια που ακούγοντας τα σήμερα νοιώθω υπερήφανος, και μουσικά και στιχουργικά. Όσο κι αν η καρδιά μου πάγωσε στιγμιαία καθώς ξεκινάει το The name of the game λέγοντας two times six, is just a kiss on the cheek καθότι μου θύμισε σύγχρονες αθλιότητες με 12χρονα κοριτσάκια, η περιγραφή του άνδρα κυνηγού που βρίσκεται στο κατόπι της γυναίκας θηράματος και τα στάδια από το φλερτ στην καψούρα κι από κει στις συμβάσεις και την αναπόφευκτη παράδοση στην φθορά, θεωρώ πως στέκει με αξιώσεις συμβάλλοντας στην αγαπημένη σταθερά της κυρίαρχης θεματολογίας των μπλουζ που είναι ο έρωτας. Το Jump out of my grave είναι ίσως το πιο δραματικό τραγούδι που έχω γράψει για την ανεκπλήρωτη αγάπη και την σταδιακή αποξένωση που ακολουθεί έντονα πάθη και συμβίωση εραστών, ενώ στο Call the blues again καταθέτω μια από τις καλύτερες ρίμες που έχω σκαρώσει στο πνεύμα της στιχουργίας που χαρακτηρίζει το ιδίωμα που υπηρετώ: putting you and me together is just like fire and ice, you ain’t no mother Teresa baby and I ain’t no Jesus Christ. Δε λείπουν βέβαια και οι πολιτικοκοινωνικές νύξεις, όπως στο VIP που και τούτο υπήρξε ιδιαίτερα αγαπητό εκείνα τα χρόνια, και για του λόγου του όμως η λήθη καραδοκούσε. Ας είναι, νοιώθω μεγάλη χαρά που ύστερα από τόσα χρόνια δημοσιοποιείται η τότε προσπάθεια μας και ένας χαμένος κρίκος της σειράς στην ιστορία του γκρουπ μπαίνει στη θέση του.

Υπέροχο το jazzοπέρασμα, και συνολικά απολαυστικότατο

Εμπειρία πραγματικά, το επίπεδο είναι αλλού. Θα πρότεινα να το σπάσεις τμηματικά και να ανεβάζεις το κάθε κομμάτι ξεχωριστά ανα εβδομάδα-10ήμερο. Καθαρά από την άποψη ότι είναι αποθαρρυντικό για κάποιον το να ακούσει 57 λεπτά μουσικής. Οι περισσότεροι δεν ακούνε δίσκο απο την αρχή ως το τέλος ούτε από τις αγαπημένες τους μπάντες. Πέρα από αυτό, όταν ανεβάζεις συχνά ο αλγόριθμος του youtube, spotify κλπ σε προτείνει σε περισσότερο κόσμο. Φιλικά το λέω

Και λίγα αστέρια σου βάζω..... Το κομμάτι είναι φανταστικό! Βλέπω-ακούω όμως μια "κάλμα" στο συνθετικό σου και δεν ξέρω εάν αυτό είναι καλό ή κακό.

Εγώ πάντως το '86 στο Παραρλάμα έμαθα τον SRV από τον Ντουνούση όμως (Mary's lamb).. Ο Ηλίας ακόμη μάθαινε κιθάρα...??

Έ ναι....!

Στέκομαι στη συγκλονιστικη περιγραφή που με άγγιξε πραγματικά. Και από εμένα ευχαριστίες και συγκίνηση για όλα. Συγκίνηση και αμεριστος σεβασμός αλλά και τι τύχη που κατάφερα να σε γνωρίσω και προσωπικά μέσω του noiz μας κύριε Ηλία!!!

Αρχή με σικουενσιά που πηγαινοέρχεται μαζί με ντέφι και zoolook-like voice samples. Τέλος με funky φτηνά 90z. Εντάξει, δεν μεταδίδω άλλο. Απρόβλεπτος όπως πάντα!!!!!!

Aκομα θυμαμαι τα διημερα λαιβ που κλεινατε συχνα-πυκνα,εκεινη την εποχη,στον Κουτσουμπα τα οποια κατεληγαν τριημερα λογω μεγαλης προσελευσης.Και βεβαια ερχομασταν σε ολα. Εχω παρακολουθησει ολες τις εκδοχες της μπαντας. Και,ελπιζω,να μη με ψεγεις Ηλια ετουτη εδω ηταν η αγαπημενη μου. Δεν ξερω αν ηταν καλυτερη η του Bulldog εκτελεση του I don’t worry-ευκαιρια να την ξανακουσω-αλλα τουτη εδω που ακουω τωρα απο το lost album,με κανει να ανατριχιαζω ξανα. Επισης,λογω του μεγαλου ρεπερτοριου σας,μαθαιναμε ενα καρο καινουρια πραγματα,παντελως αγνωστα ως τα τοτε.Ρωτουσα τους φιλους που ειχαμε παει παρεα"πως τον ειπε αυτον ρε μ@...κα ο Ζαικος,Robillard?" Παιρναμε τροφη για ψαξιμο στην πρωιμη και την προ-νετ εποχη. Ευχαριστιες και συγκινηση. Για τη μουσικη και το παραπανω κειμενο. Για ολα γενικως.

Δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από έναν καλλιτέχνη με μοναδική λάμψη σαν και του λόγου σου! Πάντρεψες με ευρηματικό τρόπο τα αντίρροπα, λιγο beat λίγο funk λίγο jazz και όλα αυτά με το κέφι και την θετική ενέργεια που σε χαρακτηρίζει πάντα! Μου έφτιαξες το πρωινό μου!

Γιατί δεν μπορώ να αλλάζω πένα στη μέση του άσματος. ?

αΦτα ινε. Αυτό το "αριστερός " να διορθώσεις και το μέλλον προβλέπεται λαμπρό.

Πολύ ωραία σύνθεση σε κρατάει μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο!! Είναι φανταστικό πόσο ωραία πας απο το ένα θέμα και σόλο στο άλλο. Η επιλογή ήχων και το groove τέλεια. Ευρηματικότατο!! Και η μίξη για εμένα άψογη.

Θα συμφωνήσω με το Γιώργο. Μου άρεσε πολύ!

Δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από σένα. Φοβερή ροή και αίσθηση του ρυθμου. Φάνηκε ότι το έκανες με πολλή όρεξη, αλλά και χαρακτηριστική ευκολία. Και η τζαζοκιθαρα στο τέλος πολύ πειστική. Ποιον έβαλες να στη γράψει?? ?

Ηλία δεδομένης της καταπληκτικής ιστορίας αυτού του άλμπουμ, θα έπρεπε να ονομαστεί Cooked Wire ή Fresh from the oven ή κάτι αντίστοιχο τέλος πάντων. ?

Ακυκλοφόρητες ηχογραφήσεις απο το 1991 με την πρώτη σύνθεση του γκρουπ, στους παλιότερους φίλους της μπάντας - και ειδικά εκείνους των τελευταίων χρόνων του Παραρλάμα και των πρώτων του Μύλου - είμαι σίγουρος πως θα ξυπνήσουν πολλές αναμνήσεις. THE LOST ALBUM 1991 by Blues Wire

Το έβαλα να το ακουσω στην τηλεόραση μαζί με τη γυναίκα μου (συνακρόαση + επισύνδεση). Εδώ τι να πω, ξεφτιλίζονται οι λέξεις. Μιλάμε για άλλα κόλπα, υφηλιακά. Δυνατό, πάντα ρυθμικό, βιδωμένη γκρούβα. Για μια στιγμή ενθουσιάστικα τόσο που είπα ο Κοσ είναι ανώτερος από τον Αντρέα, αλλά λέω ώπα κάτσε ιεροσυλία. Δαιδαλώδεις, ύπουλες, κρυφές και αποτελεσματικές αλλαγές. Τα κουλτζαζ περάσματα υπέροχα. Όλα τα συστατικά έξοχα, μα η σύνθεσή τους άλλο πράγμα. cos_dr σε όλα τα κέντρα εξουσίας τώρα!

Κάθε μπάσο και κομμάτι είναι διαφορετικό. Χαμηλώνοντας τις συχνότητες 700-800 ίσως χάνεις σε "ευκρίνεια". Τσέκαρε κι αυτό, ίσως σε βοηθήσει. https://ledgernote.com/columns/mixing-mastering/bass-guitar-eq/

Τι να μου πουν εμένα τα Fender J και P...! Kumika & dry bread!

Δηλαδή να τα αφήσω ήσυχα τα κομμάτια μου; Ήμουν σχεδόν έτοιμος να αλλάξω το μπάσο (το vst και ρυθμίσεις) σε όλα... Σε δουλειά να βρισκόμαστε.....

Ωραία όλα αυτά αλλά είπαμε σιθρού καντυ αππολ ρεντ στο περιπου με στοιχεια μπέργκουντυ μιστ… οπότε…. πάντως τα νερά φαίνονται!

Αύριο πρωί, που θα μπορώ να ακούσω από μόνιτορ, θα σου πω την προτίμηση μου.

Πολύ καλή δουλειά, ωραίο κομμάτι.

δεν χρειαζεται να βγαζεις καλωδια αν το τελευταιο σου πεταλι ειναι στερεο τοτε συνηθως το L ειναι mono οποτε πας απο εκει στον ενισχυτη

Τις πετισσοτερες φορες 0,73. Αν εχω κ primetone ακομα καλυτερα

Jazz 3, 1mm ΜΟΝΟ ΛΕΥΚΕΣ!

2o χερι sealer nitro ...εστρωσε ακομα πιο ωραια....παμε για χρωμα.. [ αν και ο συνδυασμος sipo -maple ειναι σουπερ ].....

Υπερβολές. Αλλά και αν μια στο τόσο κάνω κάτι μουσικά ενδιαφέρον, να ξέρετε πως το οφείλω σε όλους εσάς, εσείς με εμπνεετε, οι συμφορουμιτες μου. Εσείς μου βγαζετε τον Άρχοντα των Συνθεσαΐζερ με τη μοναδική λάμψη. Εσείς είστε οι ιθύνοντες της ΑΠΟΛΥΤΗΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΟΥ ΕΠΙΠΈΔΟΥ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΤΗΤΑΣ προσωπικότητας ?στην οποία μεταμορφωνομαι εστω και για λίγο και ΠΡΟΚΑΛΏ ΤΟ ΔΕΟΣ ?? Thank you

Τα πρωτα που μου ηρθαν αβιαστα στο μυαλο και ειναι απο τα αγαπημενα μου ever.

Στην περίπτωση αυτή κρατάς τη μαλακή και την διπλώνεις στα δυο όταν έρθει η ώρα για σόλο ?

Αυτό έβαλα? Γέλαγα μόνος μου ? Αυτη εγώ, την άλλη θα τη γράψεις εσύ ? Να σου πω, πήγα να γράψω κάτι για να του βάλεις κιθάρες αλλα με πήγε αλλού το θέμα ?την άλλη φορά ?

Εγώ κάνω πάντα την Prog διαφορά. Θα γράψω ένα Top10 με κομμάτια που ακούω καθημερινά. Calicula's Horse - The Tempest (main riff) Caligula's Horse - Oceanrise (main riff και verse riff) Caligula's Horse - Rust (pre-solo riff) Periphery - Marigold (intro) Periphery - Absolomb (intro bass riff) Tesseract - Hollow (Lost in Shadow riff) Tesseract - Deception (main riff) Mandroid Echostar - The Lotus (mid section riffs) Polyphia - OD και GOAT

Με το ζόρι συγκρατήθηκα να μη γεμίσω τη λίστα με Black Sabbath. Τα γράφω όπως μου ήρθαν - αυθόρμητα. Σε 10 μέρες μάλλον μπορεί να έκανα άλλη λίστα. Black Sabbath - Snowblind Το πρώτα riff του που αγάπησα. Το πρώτο κομμάτι που έπαιξα live. Black Sabbath - A National Acrobat Απλό, μελαγχολικό. Από τα καλύτερά του. Guns N' Roses - You Could Be Mine Όταν κάποια πράματα σε βρίσκουν στην παιδική ηλικία και κολλάνε δεν εξηγείται με λογικά επιχειρήματα 30 χρόνια αργότερα. Deep Purple - Burn Το καλύτερο του Blackmore (κατ' εμέ) Jethro Tull - Aqualung Το άκουσα. Το λάτρεψα! Lenny Kravitz - Always on the Run Το groove του. Το πόσο ωραία κάνουν blend τα 2 riffs Alter Bridge - Blackbird Από την πρώτη στιγμή που το άκουσα χτύπησε ευαίσθητες χορδές. Edit: Γραφω πιο πάνω για το Burn ότι είναι κατα τη γν΄μη μου το καλύτερ του Blackmore. Εννοώ στους Deep Purple. Μόλις έκανα νοητικά μια αναδρομή και στα πεπραγμένα του με τους Rainbow, οπότε υπάρχει κι εκεί ένα αγαπημένο μου: Rainbow - Man on the Sliver Mountain

Με τη σειρά μου, και εγώ, να ευχαριστήσω τον Αποστολο που μου έδωσε την ευκαιρία να παίξω κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Το κομμάτι είναι εξαιρετικό. Έχει το κάτι παραπάνω, σχέση με άλλα του κομμάτια. Και σωστά ανεφερε ο Νέστορας ότι έχει ένα εξαιρετικό θεμακι με την κιθάρα (αυτές οι νοτουλες της εισαγωγής που επαναλαμβανονται). Είναι όλα τα λεφτά αυτές οι κιθάρες και χαρακτηρίζουν το κομματι. Με τη μίξη του Πάνου, πήρε τα "πάνω" του και δίδει τα μέγιστα (η μίξη του Αποστόλου δεν ήταν τόσο καλή..). Όταν το προωτοακουσα, είπα στον Απόστολο ότι δεν χρειάζεται σόλο (ακόμα το πιστεύω). Έστω ένα πολύ μικρό, απλό, σε άλλο ύφος. Αλλά εκείνος είχε άλλα στο μυαλό του, και χαίρομαι διότι, τελικά, ήταν αυτό που ήθελε. Πολύ το ευχαριστήθηκα, πάντως. Όσο βαρετό είναι να γράφω ρυθμικές κιθάρες (τις αποφεύγω όσο μπορώ?), άλλο τόσο ενδιαφέρον βρίσκω στο να γράφω lead parts. Ανυπομονώ για το επόμενο.

Ρε Μπαμπίνο, τι είσαι εσύ ρε παιδάκι μου;! Θρεντ: "παίζει κανα γκομενάκι;" Τρίτο ποστ: "Παντρευτήκαμε" Δεύτερη σελίδα: "Ναιιι... όλα καλά, ο μεγάλος τώρα απολύθηκε από φαντάρος, ο μικρός δίνει πανελλήνιες." Καλορίζικο! Καλόπαιχτο! (Κι εγώ υπέρ πραγματικού οργάνου ήμουν)

Να γραφτεί ότι κανενας, επίσης, δεν πρότεινε κάτι τέτοιο...

ΕΙχαμε thread οπου ρωτησε καποιος τι οργανο να παρει, εγινε κουβεντα, βγηκε ακρη και δωθηκε παραγγελια σε κατω απο 24 ωρες? Να γραφτει στα χρονικα παρακαλω! ? mpamps καλοπαιχτο!

JohnPs σε μεγάλα κέφια. Χρησιμοποιήσαμε sealer νίτρου και το αποτέλεσμα με άρεσε τα μάλα , θέλω κι εγω κομπρεσσέρ!

Αντε με γειά μου.. Μου τη χρωστούσα μια Ρικυ