Πίνακας συμμετοχής

Άκουσα το πρώτο και δευτερο track απο το Modern Warfare και είναι καθηλωτικά. Τι απίστευτους ήχους και δυναμικές έχουν; Συγκλονιστική!!!

Η μουσική είναι πολύ καλή, με μείξη που ταιριάζει φουλ σε αυτό που θέλει να δώσει το κομμάτι, αλλά με μια μέτρια προφορά που προσωπικά με χαλάει πολύ. Αυτά σαν ακροατής. Τα περί βίντεο θα στα πω σαν επαγγελματίας. Καταρχάς, να ξεκινήσουμε ότι, άλλο το editing, άλλο το direction. Από τη στιγμή που τα πλάνα δεν είναι σχεδιασμένα από σένα και απλά έχεις αλλάξει τη σειρά, τότε μιλάμε εξ ολοκλήρου για editing. Το βίντεο σαν βίντεο οκ, έχει κομμένες σκηνές από ταινία. Σαν πρώτη, και ίσως σημαντικότερη παρατήρηση είναι ότι, μάλλον που δεν είναι νόμιμο να χρησιμοποιείς πλάνα από ταινία για την προώθηση της μουσικής σας, εκτός φυσικά αν σου έχει παραχωρήσει τα δικαιώματα η εταιρία παραγωγής. Είναι δεν είναι B-movie, δεν έχει να κάνει, εκτός αν ανοίκει στον public domain, που το κόβω λίγο δύσκολο. Ακόμα και αν ισχύει, το να χρησιμοποιήσεις υλικό που έχει δημιουργηθεί για άλλο σκοπό θα το κάνει δύσκολο να δέσει στη δική σας δημιουργία. Μπορεί να έρθει κοντά, αλλά δύσκολο να γίνει τέλειο. Πέρα το editing, το οποίο οκ, έχεις φτιάξει ένα complilation ας πούμε, τα υπόλοιπα στοιχεία δεν ταιράζουν καθόλου με το ύφος του βίντεο. Όπως είπε και ο PAL, οι διαστάσεις/αναλογίες είναι εντελώς διαφορετικές, γιατί μάλλον είναι το cover art του album που συνηθίζεται στο να είναι τετράγωνο. Τα γραφικά του ηλεκτρισμού είναι οκ, αλλά μια στατική εικόνα σε ένα κινούμενο βίντεο δεν δένει όμορφα, ειδικά όταν ακολουθούν σκηνές από ταινία. Θα ήταν πιο "σωστό" να έχει μπει κάποιο εφέ τύπου VHS glitch για να δείχνει ότι είναι κάπως μέρος της ταινίας. Το ίδιο ισχύει και για το test-card στην αρχή, που για μένα δε δίνει και τίποτα. Το λογότυπο Fuzz Mahal σαν flat στυλ μπροστά από ένα πολύπλοκο background με ημιρεαλιστικό ηλεκτρισμό δεν ταιριάζει καθόλου, και φαίνεται να έχει "κολλήσει" αρκετά πρόχειρα, ας πούμε. Το ίδιο ισχύει και για το swirl effect στο τέλος, αλλά και για τα γράμματα του τίτλου που παρουσιάζονται ένα-ένα.

Θα ήθελα να σταθώ στα παρακάτω σημεία που ελπίζω να σε βοηθήσουν στα επόμενα πρότζεκτ σου. Φυσικά είναι υποκειμενική η άποψη μου οπότε κρατάς ότι σου κάνει από αυτά που θα γράψω. Τα πλάνα που έχουν επιλεχτεί δεν αποτυπώνουν την ένταση της μουσικής Η επανάληψη σε κάποια πλάνα δεν μου άρεσε Όλο το βίντεο δεν είχε κάποιο θέμα (αρχή - μέση - τέλος) ήταν κομμένες και ραμμένες σκηνές Κάποια transitions στην αρχή δεν ήταν καλά... δεν ξέρω αν ήταν απο την ταινία ή δικά σου.. Τα πλάνα στα οποία μιλάνε οι ηθοποιοί θα μπορούσαν να λείπουν Τα frames του intro - outro δεν έχουν το ίδιο aspect ratio με το υπόλοιπο βίντεο. EDIT: Το τεστ σήμα της ΕΡΤ στην αρχή θα μπορούσε επίσης να λείπει ??

Αψογο.

Λοιπόν, το τελείωσα σήμερα όλο. Μπορώ να πω ότι ήταν πολύ καλύτερο απ'ότι περίμενα. Γενικά δε διαβάζω ιδιαίτερα, αλλά με κέρδισε ο τρόπος σου. Το καλύτερο που έκανα ήταν στο τέλος που έβαλα το My Funny Valentine όσο διάβαζα το τελευταίο κομμάτι. Εμπειρία απλά. Είχα μυριστεί ότι η Alexa δεν έχει πεθάνει, αλλά στο τέλος περίμενα ότι είχε πεθάνει αυτός. Σίγουρα θα γινόταν φοβερό noir film, έτσι το είχα στο μυαλό μου. Μπράβο και πάλι μπράβο.

Δυστυχώς δεν είναι έτσι! Στο υψηλό επίπεδο εκτέλεσης ενός μουσικού οργάνου ο παράγοντας 'σώμα' υπεισέρχεται τόσο πολύ και με τέτοια ανάλυση στη λεπτομέρεια που το σπρίντ ενός δρομέα φαντάζει χοντροκομμένο! Αυτοί οι μικροί και ευαίσθητοι μύες και νευρώνες καλούνται να αντιμετωπίσουν ένα απίστευτο φορτίο που δεν καταγράφεται σε ρεκόρ χρόνου, αλλά σε προσπάθεια ολοκλήρωσης του μαγικού συστατικού της τέχνης!

Κατέβασα το PDF. 156 σελίδες. ΕΚΑΤΟΝ ΠΕΝΗΝΤΑ ΕΞΙ ΣΕΛΙΔΕΣ Και κατάθεση ψυχής μετά από αυτό. Απεριόριστο θαυμασμό και σεβασμό μόνο και μόνο που εκτέθηκες σε τέτοιο βαθμό.

Τα παιδάκια έχουν καεί. Και εμάς άμα μας ταίζανε τριπάκια από τα γενοφάσκια μας θα είχαμε καεί. Δεν είμαι σίγουρος ότι το ίντερνετ (γενικά το ίντερνετ οχι το streaming ) είναι καλύτερο από τα τριπάκια.

Πάλι τραπ θα άκουγαν και 200 ευρώ να έκανε. Είναι η ΠΛΕΙΟΨΗΦΊΑ δεν έχεις καταλάβει ότι ΕΜΕΙΣ ζούμε ανάμεσα τους ,όχι το αντίστροφο. Σου ξανα-λεω: Γύρναγα σήμερα σπίτι με τον μικρό από το σχολείο και στο διπλανό Λυκειο ολόκληρες...γαιδουρες και ολόκληροι μαντράχαλοι 17 ετών ΜΟΥΓΚΡΙΖΑΝΕ και έκαναν διαφορά...ΖΩΑ έξω από το σχολείο.... Tι μουσική περιμένεις να ακούσουν όλοι αυτοί?

Έπεσα πάνω σε αυτό το review ενός πικάπ από το ΙΚΕΑ. Πέραν του ασυνήθιστου της υπόθεσης, εντυπωσιάστηκα από το ότι υπάρχει app για κινητό, με το οποίο μετράει κανείς πράγματα όπως η πραγματική ταχύτητα περιστροφής αλλά και W & F.

Τι θα πει πικάπ? Έχει σχέση με το one night stand;

Αυτόν τον καιρό παίζω λίγο το καινουργιο call of duty και ιδιαίτερα το free multiplayer του το warzone και βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον το soundtrack του και έψαξα να βρω ποιος το έχει γράψει. Και είπα να το παραθέσω. Εξαιρετική η καλλιτέχνιδα με πλούσιο έργο και βιογραφικό στη μουσική. Παραθέτω μερικές πληροφορίες και το soundtrack του συγκεκριμένου παιχνιδιού που βρίσκω πολύ ενδιαφέρον λόγω του στύλ που εν γένει μου αρέσει, δηλαδή μίξη συνθεσάιζερ και φυσικών οργάνων σε επικό/δράσης στιλ Κάνει εξαιρετική δουλειά και στα βιολιά μιας και είναι η ειδικότητα της. Μπράβο της. Μερικές πληροφορίες για αυτή. https://en.wikipedia.org/wiki/Sarah_Schachner Από το κανάλι της Και μια βράβευσή της. Μπράβο στο κορίτσι. Αντί εκεί να κάτσει σπίτι να πλύνει κανα πιάτο να ούμε................................. χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα

Το αστειο ειναι πωσ μολις ειδα τον τιτλο του θεματος το ανοιξα γιατι ειπα τι στο καλο ειναι αυτο, μοιαζει με τις ονομασιες προιοντων στα ikea ?. Σορρυ για το οφτοπικ

1. Μπράβο σου βρε Alex που το άκουσες, είναι ανατριχιαστικά όμορφο. 2. Κι εγώ έτσι ακριβώς το φαντάστηκα. Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ!!!

αυτο ειναι και το νοημα του τραγουδιου..για αυτο και δεν ακολουθει την συνηθισμενη δομη ασχετα αν αρεσει αυτο η οχι στους περισοτερους..., λυπαμε που δεν σου αρεσε τελικα,σε ευχαριστω πολυ για τον χρονο και την αποψη σου!!! σε ευχαριστω πολυ,θα βρω χρονο για αυτο αν και κανονικα θελει studio και οχι απο το σπιτι...

Stream on Spotify https://open.spotify.com/track/4WLTx1... Soundcloud https://soundcloud.com/dimitris_p/fat... Bandcamp https://dimitris-pap.bandcamp.com/tra...

Ερε γλέντια

Πολύ ωραίο. Μπράβο!

ΓΕΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ,ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΑΚΙ ΜΕ ΑΚΟΥΣΤΙΚΗ ΚΙΘΑΡΑ ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΑ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ,ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΚΑΛΑΜΑΤΙΑΝΟ COYNTRY BLUES.

Ευχαριστώ Δημητρό .....

Moog Sub37 , ένα υπέροχο πανίσχυρο αναλογικό

Όλα ξεκίνησαν κατά τύχη, ούτε καν σκεφτόμουν ότι θα κατέληγε έτσι το πράγμα. Έγραψα ένα μάλλον χιουμοριστικό post στο νήμα του dim για την νέα του tele. Εκεί που αργότερα αναφέρθηκε στο σαράκι. Λίγο αργότερα, συνέχισα με ένα δεύτερο post (σαν συνέχεια του πρώτου), το οποίο είχε όμως εμφανείς αναφορές σε αστυνομικό μυθιστόρημα. Δεν θα έγραφα άλλο τέτοιο post, δεν είχε νόημα. Έλα όμως που μέσα μου είχα την συνέχεια ... Αποφάσισα λοιπόν να ανοίξω ένα ξεχωριστό νήμα, για να γράψω μερικά post ακόμα, έτσι για πλάκα μέχρι να τελειώσει. Υπολόγιζα τρία τέσσερα. Όμως κάθε φορά που έγραφα κάτι, μέσα μου γεννιόταν και κάτι καινούριο για την συνέχεια. Σιγά σιγά άρχισα να είμαι εγώ ο Dim (ο ήρωας). Να αισθάνομαι σαν αυτόν, να βιώνω ότι βίωνε, σχεδόν κυριολεκτικά. Δεν υπήρχε στιγμή της μέρας που να μην σκέφτομαι τι θα γινόταν στην συνέχεια, σαν να μην το έγραφα εγώ. Το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ, όλη μέρα ήμουν αφηρημένος. Με ρούφαγε η ιστορία. Το ζούσα κανονικά. Δεν έχω ξανακάνει ποτέ κάτι τέτοιο, ούτε είχα σκοπό να κάνω. Μου φαίνεται τεράστιο, δύσκολο, αδύνατο. Έχω τεράστια αδυναμία στην αστυνομική λογοτεχνία, ειδικά την old school, την noir, και κάποια πράγματα έβγαιναν αβίαστα από μέσα μου. Σιγά σιγά άρχισα να προσέχω περισσότερο τον τρόπο γραφής, τις μικρές λεπτομέρειες. Έχω γράψει σεντόνια που έσβησα και ξανάγραψα, γιατί δεν μου άρεσε όπως τα έγραφα. Κολλούσα σε λέξεις (πχ πώς λέμε αυτόν που συγχωρεί), για ώρες. Κάθε φορά που έγραφα κάποιο κείμενο, φορτιζόμουν τόσο πολύ συναισθηματικά, που ίδρωνα και με έπιανε τρεμούλα. Ζούσα σαν Dim, μια παράλληλη ζωή. Έφτασα στο σημείο να ερωτευτώ την Alexa, και μιλάω σοβαρά. Κάθε φορά πριν γράψω, διάβαζα όλα τα προηγούμενα, έμπαινα στην ψυχή του Dim και φορτιζόμουν, ένιωθα, και μόνο τότε με ικανοποιούσε το αποτέλεσμα, όταν δοκίμασα να γράψω αλλιώς τα έσβησα, δεν είχε ψυχή το γράψιμο, ήταν διαδικαστικό. Αισθανόμουν όπως αισθανόταν. Γι' αυτό, το θέμα μου ήταν όχι απλά να διηγηθώ μια ιστορία, αλλά να εμβαθύνω σε χαρακτήρες, σε εσωτερικούς κόσμους, να χτίσω δηλαδή και σε ένα δεύτερο επίπεδο. Και αυτό, γιατί αυτό το δεύτερο επίπεδο το βίωνα, έπρεπε να μιλήσω γι' αυτό, ήταν ίσως πιο σημαντικό από την ίδια την ιστορία. Κάποια στοιχεία του Dim συνειδητοποιώ εκ των υστέρων ότι είναι δικά μου, πχ μπορεί να είμαι πάρα πολύ άνετος με γυναίκες σε σημείο να πετάω χιουμοριστικά υπονοούμενα (κάποια από αυτά που έλεγε ο Dim στην Alexa τα έχω χρησιμοποιήσει κι εγώ στην πραγματικότητα), αλλά όταν είμαι μπροστά σε κάποια για την οποία αισθάνομαι έντονα πράγματα, δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη, μπερδεύω τα λόγια μου, γίνομαι ηλίθιος. Όταν η κοπέλα πέθανε, δάκρυσα, αλήθεια δάκρυσα. Κι ας ήξερα ότι δεν είχε πεθάνει ως ο νους πίσω από την ιστορία. Ήμουν ταυτόχρονα ο συγγραφέας και ο ήρωας, ήξερα όπως ο συγγραφέας, αλλά αισθανόμουν όπως ο ήρωας. Μιλάμε για την απόλυτη παράνοια. Ίσως να χρειάζομαι ψυχιατρική παρακολούθηση. Οι ταχυπαλμίες έδιναν και έπαιρναν, και ίσως να ήταν και ένας από τους λόγους της κολπικής μαρμαρυγής. Έμενε μόνο το τέλος τότε που με έπιασε, να ξανασυναντηθεί με την Alexa, και μόνο στην σκέψη του πόσο έντονη θα ήταν η στιγμή, με έπιανε τρεμούλα. Κάποιες φορές κολλούσα στο πώς θα δώσω κάτι, πχ πώς θα καταφέρει ο Dim να γλιτώσει όταν ο Νικ τον σημαδεύει με το όπλο. Ήθελα να είναι όσο πιο πραγματικό γίνεται, με όσα λιγότερα κενά ήταν δυνατόν, και να υπάρχει αληθοφάνεια. Βλέποντάς το εκ των υστέρων, μπορώ να δώσω πολλά credits στο υποσυνείδητό μου, γιατί από εκεί, και χωρίς καθόλου σκέψη, ξεπήδησαν διαμάντια, όπως το καυτό νερό που έριξε η κοπέλα στο πρόσωπο του δολοφόνου (δεν το είχα ακούσει/διαβάσει πουθενά, μου ήρθε όπως έγραφα, ούτε καν χρειάστηκε να το σκεφτώ). Μια άλλη ιδιαιτερότητα, ήταν ότι υπήρχε χρονικό όριο για την οποιαδήποτε διόρθωση, την άλλη μέρα, δεν θα μπορούσα να διορθώσω τίποτα. Δεν θα μπορούσα πχ να γυρίσω πέντε post πίσω, και να βάλω μια εμβόλιμη σκηνή, που να την βρω αργότερα μπροστά μου. Κατά έναν μαγικό όμως τρόπο, ότι είχα γράψει πριν, ήρθε και κούμπωσε τέλεια με την εξέλιξη. Το οριστικό τελικό πλάνο της ιστορίας, παγιώθηκε μέσα μου μετά την μέση, μέχρι τότε αμφιταλαντευόμουν, και ήμουν γεμάτος διλήμματα. Αλλά όσο κυλούσε η ιστορία, κατά έναν περίεργο τρόπο ... γραφόταν μόνη της, πήγαινε μόνη της εκεί που έπρεπε. Η δική μου αίσθηση, ήταν ίδια με αυτήν της μουσικής σύνθεσης. Για να γράψω κομμάτι πρέπει να είμαι φορτισμένος συναισθηματικά, και κατά την διάρκεια του γραψίματος μου δημιουργείται ανεξέλεγκτη ένταση μέχρι να τελειώσω. Αλλά τις περισσότερες φορές δεν σκέφτομαι, απλά γράφω, πολλές φορές δεν ξέρω καν τι ακκόρντα παίζω, ούτε που στηρίζεται η μελωδική γραμμή. Αν μου έλεγε κάποιος ότι θα καθόμουν να γράψω τόσα σεντόνια/post θα του έλεγα ότι είναι τρελός. Με κουράζουν, βαριέμαι τόσο γράψιμο. Εδώ βγήκαν χωρίς κόπο, ούτε καν κατάλαβα ότι έγραψα τόσο πολύ. Μου φαίνεται δύσκολο όμως να το ξανακάνω. Νιώθω σαν να έγραψα ένα ολόκληρο μουσικό album, ήταν too much. Έβγαλα πολύ πράγμα από μέσα μου, που είχε μαζευτεί ίσως και λόγω έλλειψης ενασχόλησης με την μουσική. Θέλω να ευχαριστήσω τον Dim που έστω και άθελά του μου έδωσε το έναυσμα να το κάνω. Και φυσικά ευχαριστώ όλους εσάς που το διαβάσατε, και με τον τρόπο σας με ενθαρρύνατε να συνεχίσω, είναι μεγάλη δουλειά αυτό που κάνατε παιδιά. Σας ευχαριστώ που με βοηθήσατε στο πρώτο μου (και πιθανότατα μοναδικό μου) μυθιστόρημα.

Αυτό έχει απαγορευτεί από τη συνθήκη της Γενεύης.

Απλά δεν έχεις καταλάβει ότι η καταβαραθρωση του συνολικού IQ της κοινωνίας, και δυστυχώς των νεότερων μελών της που αποτελεί και αποτελούσε τους περισσότερο ενεργούς ακροατές και καταναλωτές της μουσικής φταίει για το χάλι της μουσικής και όχι το αντίθετο. Αλλωστε αυτοι που παραγουν αυτο το σκατο προέρχονται απο τα ....σπλαχνα των κατεστραμενων εγκεφαλικά νέων και τους εκφράζουν 100%. Γύρναγα σήμερα σπίτι με τον μικρό από το σχολείο και στο διπλανό Λυκειο ολόκληρες...γαιδουρες και ολόκληροι μαντράχαλοι 17 ετών ΜΟΥΓΚΡΙΖΑΝΕ και έκαναν διαφορά...ΖΩΑ έξω από το σχολείο....

Το έχω ήδη εκτυπώσει και πάει για βιβλιοδεσία κατ'οίκον. Οι παραδοσιακοί αναγνώστες μπορούν να κατεβάσουν το λογοτέχνημα και σε .pdf Πήρα το θράσος και έκανα μια μικρή επεξεργασία κειμένου . Κάθε ανάρτηση διαφορετικό κεφάλαιο και περιθώρια για βιβλιοδεσία σελίδας Α5. The wood conspiracy.pdf

Οι μέρες περνούσαν, και γύρω μου δεν άλλαζε τίποτα. Οι πιο ευχάριστες ώρες της ημέρας, ήταν αυτές που περνούσα παρέα με την Alexa. Πήγαινα πια καθημερινά στο κοιμητήριο, με λίγα λουλούδια στο χέρι, σαν να επρόκειτο να ζητήσω το χέρι της. Καθόμουν εκεί και μιλούσαμε βουβά, αλλά τόσο ουσιαστικά, τόσο ειλικρινά, τόσο λυτρωτικά. Αισθανόμουν μια αλλαγή σταδιακά στον τρόπο που επικοινωνούσαμε, στον τόνο της σιωπηλής φωνής της, ήταν πιο χαλαρή, έμοιαζε σαν ανακουφισμένη. Ή μήπως ήταν η δική μου εσωτερική φωνή που άλλαζε? Η σιωπή ερχόταν ολοένα και πιο σπάνια, και οι φωνές δεν ήταν πια τόσο επικριτικές, τόσο επιθετικές, τόσο αμείλικτες. Ένα όμορφο φθινοπωρινό απόγευμα, καμιά δεκαπενταριά μέρες από τον θάνατο του Νικ, με βρήκε πάλι στο κοιμητήριο. Ο καιρός είχε ψυχράνει απότομα τις τελευταίες μέρες, αν και ο ήλιος που τώρα κρυβόταν σιγά σιγά πίσω απ' τα δέντρα, είχε κάνει ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία του όλη την μέρα. Την ώρα που άφηνα τα λουλούδια, είχα μια περίεργη αίσθηση, σαν κάποιος να με παρακολουθεί. Κοίταξα τριγύρω, μα δεν είδα κανέναν, ήμουν μόνος με την Alexa. Κι όμως, αυτή η αίσθηση συνεχίστηκε σχεδόν σε όλη την διάρκεια της επίσκεψής μου στο κοιμητήριο. Θεώρησα ότι είχα αρχίσει να γίνομαι υπερβολικός μετά όλα αυτά που είχαν συμβεί, σε λίγο θα πρόσεχα ακόμα και την σκιά μου αν συνέχιζα έτσι. "Ο καλύτερος τρόπος να τρελαθώ" σκέφτηκα, "είναι να θεωρώ ότι παντού και πάντα υπάρχουν απειλές". Είχε νυχτώσει πια για τα καλά όταν γύρισα στο σπίτι. Το κρύο ήταν αρκετό, άναψα το τζάκι, και πέταξα μέσα μερικά κούτσουρα. Έβαλα ένα album του Chet Baker να παίζει, γέμισα ένα ποτήρι Jack, άναψα ένα τσιγάρο, και κάθισα να χαζεύω την φλόγα, ακούγοντας την υπέροχη τρομπέτα να διηγείται ένα σωρό ιστορίες. Λίγο αργότερα χτύπησε το κουδούνι της εξώπορτας. Η αλήθεια είναι ότι ξαφνιάστηκα, δεν περίμενα κανέναν. Πλησίαζε το αγαπημένο μου κομμάτι από το album, και δεν ήθελα να το χάσω, οπότε σηκώθηκα βιαστικά να ανοίξω, για να επιστρέψω το γρηγορότερο στην τρομπέτα του Chet. Άνοιξα την πόρτα, και πάγωσα. Ήταν εκεί, στεκόταν μπροστά μου. Μπροστά στα μάτια μου, μόλις αντίκριζα την Alexa. Ήταν λουσμένη στο φως του φεγγαριού, που της έδινε μια σχεδόν υπερβατική λάμψη. Τα μάτια της ήταν λαμπερά, τα χείλη της κόκκινα, το πρόσωπό της γεμάτο ζωή. Το σοκ ήταν τεράστιο, τα 'χασα, στηρίχτηκα στην πόρτα για να μην σωριαστώ στο πάτωμα. "Δεν μπορεί" σκέφτηκα, "ή έχω τρελαθεί, ή ... είμαι νεκρός και δεν το ξέρω". Στάθηκα εκεί και την κοιτούσα ανίκανος να αρθρώσω λέξη. "Καλησπέρα Dim" μου είπε. Ήταν η φωνή της, η δική της φωνή, Θεέ μου. Δεν μπόρεσα να πω τίποτα, μόνο την κοιτούσα ακίνητος με τα μάτια γουρλωμένα. "Λοιπόν" συνέχισε, "θα μου πεις να περάσω, ή θα καθόμαστε έτσι, εδώ έξω στο κρύο?" Πάλι δεν μίλησα, μόνο παραμέρισα και εκείνη πέρασε στο σπίτι. Το κομμάτι που περίμενα από τον δίσκο του Chet μόλις άρχιζε, το αγαπημένο μου. My Funny Valentine ... Μπήκα και έκλεισα πίσω μου την πόρτα. "Alexa" μπόρεσα να ψελλίσω μόνο, "πώς? τι?" Χαμογέλασε και κάθισε στον καναπέ. Σ' ένα τέτοιο χαμόγελο τίποτα δεν θα μπορούσε να αντισταθεί. Ήταν πιο όμορφη από ποτέ. "Βλέπω ότι με θυμήθηκες" είπε χαμογελώντας, "καλό αυτό". Κατέβασα όλο το ποτήρι μονορούφι και έβαλα άλλο ένα. "Θα μπορούσες να μου βάλεις κι εμένα ένα?" ρώτησε, και της έβαλα ένα ποτήρι. "Alexa" είπα όταν μπόρεσα επιτέλους να αρθρώσω, "είσαι ζωντανή ή τρελαίνομαι?" Άκουσα το γάργαρο γέλιο της. Έβαλε το ποτήρι στο στόμα της, και με μια κίνηση των χειλιών της που ίσως να μην ήταν κατάλληλη για καρδιακούς, ήπιε μια γουλιά. "Είμαι ολοζώντανη Dim, εδώ μπροστά σου, μπορείς να με αγγίξεις αν θέλεις να το διαπιστώσεις και ο ίδιος". Μου πρότεινε το χέρι της, το άγγιξα. "Με πιστεύεις τώρα?" ρώτησε. "Μίλησέ μου σε παρακαλώ" της είπα, "μου είπαν στο νοσοκομείο ότι πέθανες". Σηκώθηκε αργά και έπιασε το εξώφυλλο του album του Chet Baker που έπαιζε. "Είναι υπέροχο αυτό το κομμάτι" είπε, ενώ το My Funny Valentine συνέχιζε να ακούγεται από τα ηχεία. Κούνησα το κεφάλι συμφωνώντας. Κάθισε πάλι στον καναπέ. "Την τρίτη μέρα είχα ξεφύγει τον κίνδυνο" είπε, "τότε μπήκαν δύο κύριοι στο δωμάτιο. Ήταν από ένα πολιτειακό σώμα προστασίας μαρτύρων ή κάτι τέτοιο. Μου πρότειναν να με φυγαδεύσουν κάπου με απόλυτη μυστικότητα, και να με προστατεύουν όσο ο Νικ ήταν ελεύθερος. Σκέφτηκα τους γονείς μου, κινδύνευαν όσο ήμουν ζωντανή, ο Νικ θα με απειλούσε πάλι ότι θα τους κάνει κακό για να μην μιλήσω. Έτσι δέχτηκα. Συνεννοήθηκαν με τους γιατρούς, να πουν ότι πέθανα, και με πήγαν σε μια κλινική που ήταν σε μια μικρή πόλη στην Ελβετία, μέχρι να γίνω τελείως καλά. Αργότερα μου βρήκαν μια δουλειά εκεί και με πρόσεχαν. Δεν έπρεπε να μάθει κανείς τίποτα, ούτε οι γονείς μου. Ακόμα κι αυτοί δεν ήξεραν Dim. Πριν λίγες μέρες, έμαθα για τον θάνατο του Νικ. Ήμουν πια ελεύθερη, μπορούσα να γυρίσω. Οι γονείς μου ήταν οι πρώτοι που το έμαθαν. Εσύ είσαι ο αμέσως επόμενος." Δεν πίστευα στα αυτιά μου, ήταν ζωντανή, ο άγγελός μου δεν με είχε εγκαταλείψει, ήταν εκεί, μαζί μου. Κατέβασα το κεφάλι, γιατί ένα δάκρυ πίεζε υπερβολικά το μάτι μου θέλοντας να βγει. "Άτιμη σκόνη" είπα και το σκούπισα. "Έχεις κάποια δικά μου πράγματα νομίζω" μου είπε "μια τσάντα με κάτι ρούχα. Αν βέβαια τα έχεις ακόμα." Σηκώθηκα αργά και έφερα την τσάντα με τα ρούχα της που είχα φέρει από το δωμάτιο στο Sunset. Την άνοιξε, και έβγαλε από μέσα ένα κολάν, και ένα t-shirt. "Τα θυμάσαι αυτά?" με ρώτησε και ένευσα καταφατικά. Πώς θα μπορούσα να τα ξεχάσω? Σηκώθηκε, τα πήρε και τα πέταξε στο τζάκι, "σου είχα υποσχεθεί ότι θα τα κάψω όταν τελειώσουν όλα" είπε. Τότε μόνο πρόσεξα το απλό γαλάζιο φόρεμα που φορούσε, το οποίο άφηνε ακάλυπτα τα υπέροχα πόδια της λίγο πάνω από το γόνατο, ενώ η στενή γραμμή του τόνιζε την εκπληκτική της σιλουέτα, και τα δύο μικρά ανοιχτά κουμπιά στο ύψος του στήθους, που προκαλούσαν όσο έπρεπε την φαντασία, αφήνοντας να φανεί ένα μικρό μέρος του δαντελένιου εσώρουχου που έκρυβαν. Έβαλα κι άλλο ποτό, μου είχαν πέσει πολλά μαζεμένα απότομα, και το χρειαζόμουν. Μου έτεινε το άδειο ποτήρι της. "Τι έγινε ο φυσικός χυμός μάνγκο, με αγριοσμέουρα και φρούτα του πάθους?" την ρώτησα. "Αυτό το πίνω κάθε πρωί" απάντησε, "τώρα είναι βράδυ". Ήμουν τόσο μπερδεμένος, όλα ήταν τόσο ξαφνικά, τα συναισθήματα με έπνιγαν. Ήθελα τόσο να της μιλήσω, να της πω πώς ένιωσα όταν μου είχαν πει ότι πέθανε, να της μιλήσω για την σιωπή, για τις φωνές, για τα μάτια της, για την μοναξιά, για τον άγγελο που είχα καταφέρει να διακρίνω ανάμεσα στους ανθρώπους, για το κομμάτι με το όνομά της που είχα γράψει, για την χαρά μου που την ξανάβλεπα ζωντανή, για την χαρά μου που ήταν εκεί, στο σπίτι μου. Αλλά το μόνο που κατάφερα, ήταν να κάθομαι εκεί να την θαυμάζω σιωπηλά. Κοίταξε γύρω της, "άλλαξες διακόσμηση" μου είπε, "μου αρέσει πολύ, έχεις γούστο". "Δεν το έκανα επίτηδες, αναγκάστηκα" της απάντησα, "αλλά σ' ευχαριστώ". Σηκώθηκε, "λοιπόν Dim, πρέπει να φύγω, χάρηκα που τα είπαμε" είπε, "όποτε θέλεις, ξέρεις που θα με βρεις, μην διστάσεις, επικοινώνησε, θα είναι χαρά μου." "Κάθισε λίγο ακόμα, σε παρακαλώ" ήταν το μόνο που μπόρεσα να αρθρώσω. "Αν ξαναβάλεις αυτό το υπέροχο κομμάτι, θα καθίσω μέχρι να τελειώσει" μου είπε. Το My Funny Valentine ακούστηκε πάλι. Ξανάπιασε το εξώφυλλο, "Chet Baker" μουρμούρισε, "χίλιες φορές καλύτερο από τα alternative που έπαιζε ο Νικ". Το κομμάτι τελείωσε, η Alexa πήγε στην πόρτα και την άνοιξε. "Κάνε κάτι ηλίθιε, κάνε κάτι, φεύγει" σκεφτόμουν. "Λοιπόν Dim, θα τα ξαναπούμε σύντομα ελπίζω" είπε και βγήκε. "Alexa" φώναξα, "μπορώ να σου κάνω μια ερώτηση?" Γύρισε, "φυσικά". "Πώς θα σου φαινόταν αν κάθε πρωί που ξυπνούσες, έβρισκες στο κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι σου έναν φυσικό χυμό μάνγκο με αγριοσμέουρα και φρούτα του πάθους?" Ξαναμπήκε στο σαλόνι σκεφτική "χμ εξαρτάται Dim" απάντησε. "Από τι?" ρώτησα πάλι. "Από το αν αυτός που θα φτιάχνει τον χυμό, θα δέχεται να μοιραζόμαστε το ουίσκυ του τα βράδια, ακούγοντας παρέα Chet Baker", απάντησε με ένα πονηρό χαμόγελο. Έτρεξα, ή μάλλον όχι, πέταξα δίπλα της. Την αγκάλιασα, και επιτέλους αισθάνθηκα τα χείλη της στα δικά μου ζωντανά, τρυφερά, κόκκινα, γλυκά. Χάιδεψα τα μαλλιά της, μέθυσα από το άρωμά της, ένιωσα την ανάσα της στο στήθος μου, το βελούδινο άγγιγμά της. Και αυτή την φορά δεν θα έφευγα, δεν θα πήγαινα πουθενά. Έδωσα μια κλωτσιά στην πόρτα και την έκλεισα, αφήνοντας απ' έξω όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Ότι χρειαζόμουν, ήταν μέσα, μαζί μου. Άνοιξα ένα μπουκάλι κρασί, έφερα μια κουβέρτα, και ξαπλώσαμε αγκαλιά σκεπασμένοι δίπλα στο τζάκι. Αρκετή ώρα αργότερα είχε αποκοιμηθεί πάνω στο στήθος μου. Δεν χόρταινα να την κοιτάζω. Σκέφτηκα τα λόγια του Μάριο, όταν είχα σταματήσει να παίζω μουσική στο Depot "είναι ώρα να πας να συναντήσεις την δική σου ζωή Dim". Είχε δίκιο. Την συνάντησα, ήταν στην αγκαλιά μου. Ήταν ο άγγελος που διέκρινα ανάμεσα σε όλους εμάς, τους κοινούς θνητούς. Και ότι και αν έγινε δεν με εγκατέλειψε, έμεινε μαζί μου. Την αγκάλιαζα, την κρατούσα σφιχτά. Δεν θα την έχανα πάλι. Δεν θα την άφηνα, δεν θα την εγκατέλειπα ποτέ ξανά. Ποτέ .... ΤΕΛΟΣ

Μήλα-πορτοκάλια (στην καλύτερη των περιπτώσεων) αυτή η σύγκριση αγαπητέ μου gvour. Ο χοντρούλης μας αρέσει/δε μας αρέσει, το πήγε μπροστά το είδος του. Δεν το κάνεις αυτό χωρίς τραγούδια. Νομίζω είναι άδικο να συγκρίνουμε κάποιον με κατά κύριο λόγο instrumental δισκογραφία, με κάποιον που έγραψε τραγούδια μέχρι και για Katy Perry/Taylor Swift. Άλλοι κόσμοι, αλλά που στη δική μου ψυχή έχουν παρόμοια σημασία. Για να το πω και αλλιώς. Θυμάμαι ακριβώς πού ήμουν και τι έκανα όταν άκουσα πρώτη φορά το Rising Force. Τινάχτηκε το κεφάλι μου στον αέρα, συνειδητοποίησα τι είναι δυνατό, άναψαν λαμπάκια, κλπ. Προσπάθησα όσο μου επέτρεψε η ιδιοσυγκρασία μου, ποτέ δεν πλησίασα εκεί. Από την άλλη, με Mayer ερωτεύτηκα, χώρισα, έφαγα καψούρες. Δεν είμαστε ένα μονολιθικό κατασκεύασμα, όλα αυτά μπορούν να συνυπάρχουν. Και συνεχίζω:

Ανετότατη στο live! Την καταχάρηκα! Σύντομα βίντεο - παρουσίαση.

Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος. Η ζωή είχε αρχίσει να ξαναβρίσκει σταδιακά τους φυσιολογικούς ρυθμούς της. Μέσα μου όμως η σιωπή παρέμενε, το ίδιο και οι φωνές στο μυαλό μου. Σχεδόν μέρα παρά μέρα, πήγαινα λουλούδια στην Alexa, και καθόμουν λίγο δίπλα της να μην αισθάνεται μοναξιά. Ή μήπως για να μην αισθάνομαι εγώ μοναξιά? Η υπόθεση είχε πάρει τον δρόμο της, ο Κρόου και ο Γιαν ήταν στην φυλακή, η εταιρεία χημικών που είχε αγοράσει την φόρμουλα, είχε κληθεί να πληρώσει μια τεράστια αποζημίωση στην fender και ένα αστρονομικό πρόστιμο στην πολιτεία, και η fender έκανε την απαραίτητη εκκαθάριση στο προσωπικό της. Οι μόνοι που έμειναν έξω από το κάδρο ήταν οι Κινέζοι. Δεν έγινε καμία αναφορά σ' αυτούς, πιθανότατα για λόγους προστασίας του Κρόου που είχε ομολογήσει τα πάντα. Λίγους μήνες αργότερα όμως, διάβασα ότι ο Κρόου είχε βρεθεί νεκρός στην φυλακή. Κάποιος τον είχε μαχαιρώσει στο ντους με ένα κομμάτι γυαλί. Ο δολοφόνος παρέμενε άγνωστος. Ο Νικ κυκλοφορούσε ακόμα ελεύθερος, παρ' όλες τις φιλότιμες προσπάθειες της αστυνομίας, ήταν πολύ έξυπνος και ήξερε να φυλάγεται. Υπήρξαν κάποιες αναφορές γι' αυτόν στα βόρεια της χώρας, πολύ μακριά από την πόλη. Τον τελευταίο καιρό έβλεπα παρκαρισμένο κοντά στο σπίτι, ένα επαγγελματικό βαν που δεν υπήρχε παλαιότερα. Μετά από όσα είχαν γίνει, είχα συνηθίσει να παρατηρώ τα πάντα, και να είμαι σε επιφυλακή. Όμως κάποιες φορές έτυχε να δω τον οδηγό του οχήματος, και όταν τον χαιρέτησα από μακρυά, αυτός ανταπέδωσε με εγκάρδιες κινήσεις τον χαιρετισμό χαμογελώντας, χωρίς να κάνει καμία προσπάθεια να κρυφτεί. Σκέφτηκα λοιπόν ότι κάποιο σπίτι στην γειτονιά είχε αποκτήσει καινούριους ενοίκους. Μια μέρα γύρισα από το κοιμητήριο αργά το απόγευμα, είχε ήδη πέσει ο ήλιος και βράδιαζε. Ήταν μια συνηθισμένη μέρα, μια μέρα σαν όλες τις άλλες. Μπήκα στο σπίτι, έβαλα ένα ποτό, και βυθίστηκα σε μια πολυθρόνα, έχοντας στο μυαλό μου την Alexa. Πάντα ήταν δύσκολες οι πρώτες στιγμές που γύριζα στο σπίτι από το κοιμητήριο. Ένιωσα την παγερή σιωπή να αργοσέρνεται πάλι, όπου να 'ναι θα άρχιζαν και οι φωνές. Έπρεπε να σπάσω την σιωπή, "θα βάλω κάτι να ακούσω" σκέφτηκα "δυνατά, όπως έκανα το πρωί". Θυμήθηκα ότι είχα κόψει ένα κομμάτι του Eric Dolphy στην μέση όταν έκλεισα την μουσική. Κοίταξα τριγύρω για το τηλεχειριστήριο του ηχοσυστήματος, ήταν πίσω από το τασάκι, σε ένα τραπεζάκι που ήταν δίπλα στο παράθυρο. Σηκώθηκα, αλλά πριν προλάβω να το πιάσω, άκουσα τον ήχο γυαλιού που σπάει, από το πίσω μέρος του σπιτιού. Τι ήταν πάλι αυτό? Κινήθηκα προς τα εκεί, αλλά πριν φτάσω στην πόρτα του σαλονιού, αντίκρισα την σκοτεινή κάννη ενός περιστρόφου, που με κοιτούσε κατάματα. Το χέρι που κρατούσε το περίστροφο ήταν γεμάτο τατουάζ. Έκανα δύο βήματα προς τα πίσω, και ο Νικ μπήκε στο σαλόνι με το όπλο στραμμένο πάνω μου. "Σκότωσες την πριγκηπέσσα μου" είπε με έναν περίεργο τόνο στην φωνή, "ήρθε η ώρα να πληρώσεις". Είχε ένα βλέμμα τρελού, και η φωνή του είχε ένα τόνο παράνοιας, έμοιαζε με μικρού παιδιού που του είχαν πάρει το παιχνίδι από το χέρι. "Σκότωσες την Alexa μου" είπε πάλι, και κινήθηκε προς το μέρος μου. Προσπαθούσα να σκεφτώ, έπρεπε να κερδίσω λίγο χρόνο. "Εγώ αλλιώς τα θυμάμαι" του απάντησα, ψάχνοντας ταυτόχρονα τρόπο διαφυγής. "Σκοτώθηκε εξ' αιτίας σου, αν δεν ήσουν εσύ θα ζούσε τώρα" συνέχισε, με την ίδια παρανοϊκή φωνή. Είδα τα τσιγάρα μου πάνω στο τραπέζι του σαλονιού, και του τα έδειξα με ένα νεύμα, "μπορώ?" ρώτησα. Ένευσε καταφατικά, "έτσι κι αλλιώς θα είναι το τελευταίο σου" είπε. Έβγαλα ένα τσιγάρο από το πακέτο και το άναψα. "Θα ζούσε αν δεν πυροβολούσες" του απάντησα, κοιτάζοντας τον χώρο γύρω μου. Ένα τρελό σχέδιο είχε αρχίσει να σχηματίζεται στο μυαλό μου, ίσως να ήταν η μόνη μου ελπίδα. "Προσπάθησες να την πάρεις από μένα" είπε ο Νικ, "την ήθελες για τον εαυτό σου, και όταν δεν τα κατάφερες την σκότωσες". Η καύτρα του τσιγάρου μεγάλωνε, έπρεπε να τινάξω την στάχτη. Έκανα δύο βήματα πολύ αργά, προς το τραπεζάκι δίπλα στο παράθυρο που είχε πάνω το τασάκι, και την τίναξα. "Εκείνο το βράδυ δεν ήξερα καν ότι ήταν εκεί" του είπα, "προσπάθησα να την κρατήσω μακριά". "Σου άξιζε να πεθάνεις τότε, αλλά θα πεθάνεις τώρα" είπε με τον ίδιο παρανοϊκό τόνο στην φωνή του, "μου στέρησες την πριγκιπέσσα μου." Η καύτρα κόντευε να φτάσει στα δάχτυλα, πλησίασα το τσιγάρο στο τασάκι για να την τινάξω. Όταν η παλάμη μου έφτασε στο τασάκι, με το μικρό μου δαχτυλάκι πάτησα το play στο τηλεχειριστήριο του ηχοσυστήματος που ήταν ακριβώς δίπλα του. Το ουρλιαχτό από το alto sax του Eric Dolphy ξεχύθηκε σαν εκκωφαντική καταιγίδα από τα θηριώδη ηχεία που βρίσκονταν ακριβώς πίσω από τον Νικ. Για ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου, μόνο για ένα χιλιοστό, αποσπάστηκε η προσοχή του από μένα. Δεν θα είχα άλλη ευκαιρία, βούτηξα στο κλειστό παράθυρο που έγινε κομμάτια και βρέθηκα έξω στην αυλή, ενώ τρεις σφαίρες έσκιζαν τον αέρα στο μέρος που ήταν το σώμα μου λίγο πριν. Έβγαλε το κεφάλι του απ' το σπασμένο παράθυρο και πυροβόλησε άλλες δύο φορές, ενώ έστριβα την γωνία προς το πίσω μέρος του σπιτιού. Αισθανόμουν το σώμα μου γεμάτο μικρά κομμάτια γυαλιού από το τζάμι. Άκουσα την εξώπορτα, έβγαινε από εκεί, έκανε τον γύρο του σπιτιού περπατώντας αργά. Μπήκα σε μια μικρή αποθηκούλα πίσω από το σπίτι, που έβαζα διάφορα εργαλεία, ξύλα για το τζάκι, και κάποιες παλιατζούρες. Ένα μικρό κομμάτι από κομμένο μαδέρι, συγκρατούσε την ντάνα των ξύλων για το τζάκι, που ήταν στοιβαγμένα σε ένα ράφι. Πήρα ένα κομμάτι σχοινί και έδεσα πρόχειρα το πόμολο της πόρτας στην μια άκρη του, και το μαδέρι που συγκρατούσε τα ξύλα στην άλλη. Έπιασα έναν λοστό, και κρύφτηκα στον απέναντι τοίχο από τα ξύλα. Τον άκουγα να πλησιάζει, έφτασε έξω από την αποθήκη, δίστασε. Άνοιξε απότομα την πόρτα και μπήκε. Το κομμάτι από το μαδέρι έφυγε απ' την θέση του, και τα ξύλα άρχισαν να πέφτουν στο πάτωμα. Γύρισε προς τα εκεί με το περίστροφο προτεταμένο. Πετάχτηκα και με τον λοστό χτύπησα με όλη μου την δύναμη το χέρι του που κρατούσε το όπλο. Το όπλο βρέθηκε στο πάτωμα. Πριν προλάβει να σκύψει να το πιάσει, έπεσα πάνω του και βρεθήκαμε και οι δύο έξω από την μικρή αποθήκη. Προσπάθησα να τον χτυπήσω με τον λοστό, αλλά μου μπλόκαρε το χέρι, και με κλώτσησε στο καλάμι, ενώ την ίδια στιγμή η γροθιά του με έβρισκε στο στομάχι. Ο λοστός μου έπεσε απ' τα χέρια. Δέχτηκα άλλες δύο γροθιές στο πρόσωπο. Έπεσα στο έδαφος, και αισθάνθηκα το βάρος του πάνω μου. Δεχόμουν απανωτές γροθιές στο πρόσωπο, κάτι υγρό και πηχτό γέμιζε το στόμα μου. Ένιωσα τις παλάμες του στον λαιμό μου, προσπάθησα να ξεφύγω αλλά ήταν πολύ δυνατός. Το σφίξιμο στον λαιμό μου μεγάλωνε, δεν μπορούσα να πάρω ανάσα. Σιγά σιγά οι ήχοι άρχισαν να γίνονται όλο και πιο μακρινοί, η όρασή μου μαύριζε. Σε λίγο μαύρισαν όλα, δεν μπορούσα πια να αντισταθώ, αφέθηκα. Κάπου μακριά ακούστηκαν αχνά σειρήνες, ίσως πάλι να ήταν απλά η φαντασία μου. Δεν είχα ανάσα, έφευγα, γλιστρούσα, έπλεα. Τότε ήρθε στο μυαλό μου το πρόσωπο της Alexa, τα βουρκωμένα μάτια της, τα χείλη της που είχαν χλωμιάσει. Άκουσα την φωνή της να λέει "μην πας σε παρακαλώ", είδα τον κόκκινο λεκέ στην μπλούζα της, το παγωμένο της βλέμμα, είδα τις τρεις λάμψεις μέσα στο SUV από το όπλο του Νικ, είδα την γυναίκα στο νοσοκομείο να χαμηλώνει το βλέμμα και να μου λέει "λυπάμαι κύριε, πέθανε". Και τότε κάτι ξύπνησε μέσα μου. Είχα μπροστά μου τον δολοφόνο της, και αφηνόμουν στην μοίρα μου. Την πρόδιδα ξανά. Εκείνη την στιγμή δεν αισθανόμουν πια τίποτα, ούτε πόνο, ούτε θάνατο. Μόνο οργή, τυφλή οργή, δεν θα την εγκατέλειπα πάλι. Τον χτύπησα με τις γροθιές μου στα πλευρά με όση δύναμη μου είχε απομείνει, και σηκώνοντας το σώμα μου έσκασα το γόνατό μου στο ευαίσθητο σημείο ανάμεσα στα πόδια του, ούρλιαξε. Το σφίξιμο στον λαιμό μου χαλάρωσε, και τον χτύπησα με το κεφάλι κατευθείαν στην μύτη, έπεσε. Γύρισα, ανέβηκα πάνω του και τον χτύπησα στο πρόσωπο. Τον χτύπησα πάλι, και πάλι, ξανά και ξανά. Θόλωσα. Έβλεπα τον κόκκινο λεκέ στην μπλούζα της Alexa, και χτυπούσα, χτυπούσα, στο στήθος, στην κοιλιά, στο πρόσωπο, ξανά και ξανά. Έβλεπα τα δάκρυα στα μάτια της, και χτυπούσα πάλι. Όλα μπροστά στα μάτια μου ήταν σκεπασμένα με μια κόκκινη κουρτίνα. Έβλεπα το αίμα από το στόμα μου να στάζει πάνω του. Και χτυπούσα, χτυπούσα, δεν ένιωθα πια τίποτα, μόνο χτυπούσα ξανά και ξανά. Τυφλή οργή. Χτυπούσα για την Alexa, χτυπούσα για τον άγγελο που δεν μπόρεσα να κρατήσω μαζί μου, χτυπούσα για μένα, για τις σιωπές, για τις φωνές, χτυπούσα για την μοναξιά, απλά χτυπούσα. Ξαφνικά αισθάνθηκα χέρια να με τραβάνε, αντιστάθηκα, συνέχισα να χτυπάω. Τα χέρια με τράβηξαν δυνατά, "σταμάτα, θα τον σκοτώσεις" είπε μια φωνή. Γύρισα και είδα τέσσερεις αστυνομικούς, και δύο περιπολικά στην άκρη του δρόμου. Ανακάθισα στο έδαφος τρέμοντας από την οργή μου. "Έπρεπε να με αφήσετε να τον σκοτώσω" τους είπα, "τι σας έφερε στην γειτονιά μας?" "Ακούστηκαν πυροβολισμοί κύριε" απάντησε ο ένας. Μου πήρε αρκετή ώρα να συνέλθω, και ακόμα περισσότερη να τους εξηγήσω. Ο Νικ είχε αρχίσει να συνέρχεται. Είπα στους αστυνομικούς ποιος ήταν, και το επιβεβαίωσαν επικοινωνώντας με τα κεντρικά. Τον σήκωσαν να τον βάλουν στο περιπολικό, αλλά αυτός έπεσε πάλι, δεν μπορούσε να σταθεί όρθιος. Ένας αστυνομικός τον σήκωσε πάλι και τον κουβάλησε μέχρι την πόρτα του περιπολικού, ενώ οι άλλοι τρεις συνάδελφοί του ήταν περίπου δέκα μέτρα πίσω, και κατευθύνονταν κι αυτοί προς τα αυτοκίνητά τους. Όταν ο αστυνομικός προσπάθησε να σπρώξει τον Νικ στο πίσω κάθισμα, αυτός με μια απότομη κίνηση, του πήρε το όπλο, και τον πυροβόλησε εξ' επαφής στην κοιλιά. Όσο οι υπόλοιποι έβγαζαν τα όπλα τους, έκανε ένα απίστευτο ακροβατικό άλμα, που φάνταζε αδύνατο στην κατάσταση που ήταν, και πετάχτηκε στον δρόμο για να καλυφτεί πίσω από το περιπολικό. Δεν είχε δει όμως το όχημα που ερχόταν με μεγάλη ταχύτητα από την αντίθετη πλευρά του δρόμου, και τον χτύπησε πετώντας τον καμιά εικοσαριά μέτρα μακριά. Το άψυχο σώμα του Νικ έσκασε σαν άδειο σακί στην άσφαλτο. Ο οδηγός βγήκε σοκαρισμένος, "δεν έφταιγα" είπε, "πετάχτηκε ξαφνικά μπροστά μου". Τον είχα ξαναδεί, τον είχα χαιρετήσει από μακριά. Το όχημα ήταν το επαγγελματικό βαν που έβλεπα τον τελευταίο καιρό παρκαρισμένο στην γειτονιά. Τότε μόνο πρόσεξα το λογότυπο της εταιρείας που υπήρχε στο πλάι, Liquor Co ltd. Θυμήθηκα ότι αυτή ήταν η εταιρεία που προμήθευε ποτά στο Depot, την είχε στήσει ο Μάριο για να ξεπλένει κέρδη από άλλες δραστηριότητες. Λίγο αργότερα όλα είχαν τελειώσει, ο οδηγός είχε δώσει κατάθεση, η αστυνομία είχε φύγει, κι εγώ ήμουν πάλι στο σπίτι. Πονούσα παντού, έκανα ένα ζεστό μπάνιο, προσπάθησα να βγάλω όσο περισσότερα κομμάτια γυαλιού μπορούσα από το σώμα μου, και έβαλα ένα ποτό. Αυτή την νύχτα, κοιμήθηκα σαν μωρό. Το επόμενο πρωί, πήρα τηλέφωνο τον τζαμά, "μήπως μπορείς να ξανάρθεις? Έχω άλλα δύο σπασμένα παράθυρα" του είπα. "Εσύ ή με γουστάρεις πολύ και σπας τα τζάμια για να με βλέπεις, ή παίζεις ποδόσφαιρο στο σπίτι" μου απάντησε γελώντας, και ήρθε μια ώρα περίπου αργότερα. Όταν έφυγε, τηλεφώνησα στον Μάριο και πέρασα από το Depot. Προσπέρασα αδιάφορα τον Πορτορικανό με το ξυρισμένο κεφάλι πάνω στην σκηνή, που το μόνο μέρος του σώματός του χωρίς τατουάζ πρέπει να ήταν τα μάτια του. "Τι έπαθε το πρόσωπό σου?" ρώτησε ο Μάριο. "Κόπηκα στο ξύρισμα" του απάντησα, και γέλασε δυνατά. Ο Roberto κούνησε το κεφάλι, "αν είναι έτσι ο Dim, φαντάσου πώς θα είναι το πρόσωπο του άλλου" είπε στον Μάριο χαμογελώντας. "Σας ευχαριστώ πολύ και τους δύο για όλα" τους είπα, "ακόμα και για τα χθεσινά". "Τι εννοείς?" ρώτησε ο Μάριο. "Μιλάω για το βανάκι που βρέθηκε εκεί την κατάλληλη στιγμή" του είπα. Με κοίταξε χαμογελώντας, και με χτύπησε φιλικά στον ώμο. "Το ότι βρέθηκε το βαν εκεί, ήταν ... θέλημα Θεού Dim" είπε και ξέσπασε σε γέλια, "πραγματικά θέλημα Θεού". Του έσφιξα το χέρι, και βγήκα έξω. Κοίταξα γύρω μου, ο κόσμος μου φαινόταν λίγο διαφορετικός, λίγο πιο φιλικός, πιο πρόθυμος να συγχωρήσει. Γύρισα στο σπίτι, και έβαλα ένα ποτό. Βολεύτηκα βαθιά σε μια πολυθρόνα, έβαλα να ακούω το Kind of Blue του Miles και άναψα ένα τσιγάρο. "Άραγε θα ερχόταν πάλι η σιωπή? Θα συνέχιζαν να με βασανίζουν τα φαντάσματα και οι φωνές?" αναρωτήθηκα. Μόνο το μέλλον θα μπορούσε να το δείξει ....

Είχα γεράσει τριάντα χρόνια σε μια στιγμή. Τα κουρασμένα αβέβαια βήματά μου, με πήγαν μέχρι το αυτοκίνητο. Μπήκα μέσα και ξεκίνησα. Δεν είχα κάπου να πάω, δεν είχα πια ούτε σκοπό. Οδηγούσα μέσα στην πόλη, περνώντας πολλές φορές από τους ίδιους δρόμους, χωρίς προορισμό. Κοιτούσα γύρω μου, και τα μέρη που είχα περπατήσει χιλιάδες φορές, φαίνονταν άγνωστα, ξένα. Αποφάσισα, να πάω στο σπίτι μου, που το είχα αφήσει σε άθλια κατάσταση. Όταν μπήκα μέσα, αντίκρισα το χάος που υπήρχε την τελευταία φορά που το είδα. Δεν με ένοιαζε, πήγα στο σαλόνι και πήρα ένα μπουκάλι Jack. Κάθισα σε μια καρέκλα, άναψα τσιγάρο, και γέμισα ένα ποτήρι. Δύο ώρες αργότερα, το μπουκάλι τελείωνε, αλλά τα φαντάσματα μέσα μου δεν έλεγαν να με αφήσουν να ησυχάσω. Πήρα το μπουκάλι, και πήγα μέχρι το δωμάτιο. Το κρεβάτι ήταν ανάποδα, κάθισα στο στρώμα που ήταν στο πάτωμα, ακούμπησα την πλάτη μου πίσω, και έκλεισα τα μάτια. Όταν ξύπνησα μερικές ώρες αργότερα, ήμουν περίπου στην ίδια στάση. Με μια κίνηση άδειασα στο στόμα μου ότι είχε απομείνει στο μπουκάλι, και άνοιξα άλλο ένα. Οι φωνές στο μυαλό μου δεν σταματούσαν, όσο κι αν προσπαθούσα να τις κάνω να σωπάσουν. Μου μιλούσαν για αγγέλους. Κάποιοι λένε, ότι πολλές φορές οι άγγελοι, κατεβαίνουν στην γη, παίρνοντας ανθρώπινη μορφή, και έτσι δεν μπορούμε να τους καταλάβουμε. Αν όμως κάποιος μπορέσει να ξεχωρίσει έναν άγγελο ανάμεσα στους ανθρώπους, τότε πρέπει να τον κρατήσει, γιατί η μοίρα του είναι δεμένη μ' αυτόν, ο άγγελος αυτός θα είναι για πάντα δίπλα του. Εγώ είχα βρει τον άγγελό μου, αλλά αντί να τον κρατήσω, τον πρόδωσα. Τον απογοήτευσα τόσο πολύ, που αποφάσισε να γυρίσει πίσω, εκεί που ανήκε, στον ουρανό, ανάμεσα στους άλλους αγγέλους. Έκλαιγα πια με λυγμούς. Δυνατά, όχι βουβά. Ξέσπαγα. Δύο μέρες αργότερα, βρέθηκα το απόγευμα στο κοιμητήριο. Ακούμπησα σε ένα δέντρο, και κοιτούσα τον κόσμο που είχε μαζευτεί να αποχαιρετίσει την Alexa για τελευταία φορά. Όταν κατέβασαν το φέρετρο, η μητέρα της κατέρρευσε, και την κράτησαν την τελευταία στιγμή για να μην σωριαστεί στο έδαφος. Δεν έκανα καμία προσπάθεια να συγκρατήσω τα δάκρυα που κυλούσαν στα μάγουλά μου. Σηκώνοντας το κεφάλι, είδα μια φιγούρα πίσω από ένα δέντρο. Φορούσε ένα τζάκετ με την κουκούλα κατεβασμένη, αλλά μπόρεσα να διακρίνω τα τατουάζ που είχε στα χέρια. Κινήθηκα προς τα εκεί, αλλά με είδε και εξαφανίστηκε. Γύρισα στο σπίτι, και έβαλα ένα ποτό. Ήξερα ότι θα κουβαλούσα για πάντα μέσα μου την Alexa. Δεν θα έφευγε ποτέ. Το επόμενο πρωί σηκώθηκα και κάλεσα ένα συνεργείο, που θα αναλάμβανε να πετάξει τα κατεστραμμένα έπιπλα. Παρήγγειλα καινούρια. Κάλεσα και τον τζαμά, να αλλάξει το σπασμένο τζάμι στην πίσω πλευρά του σπιτιού. Είχα αρχίσει να μαζεύω τα ρούχα που ήταν πεταμένα στο πάτωμα, όταν χτύπησε το κουδούνι της εξώπορτας. Άνοιξα και είδα δύο άνδρες, που φορούσαν πανομοιότυπα σκούρα κοστούμια, τα οποία φώναζαν από μακριά ότι ήταν αστυνομικοί. Μου είπαν ότι ήταν από ένα ειδικό πολιτειακό σώμα προστασίας μαρτύρων, και μου πρότειναν να με στείλουν κάπου αλλού με απόλυτη μυστικότητα, αναλαμβάνοντας την προστασία μου, όσο ο Νικ κυκλοφορούσε ελεύθερος. Αρνήθηκα ευγενικά, λέγοντάς τους ότι δεν πίστευα ότι ήταν τόσο τρελός να εμφανιστεί πάλι εδώ, με όλη την αστυνομία της περιοχής να τον κυνηγάει, αν και από μέσα μου ευχόμουν να το τολμήσει, και να είχα την ευκαιρία να του ανταποδώσω ότι είχε κάνει στην Alexa. Όταν έφυγαν, πήγα στο νοσοκομείο. Ο Terry είχε συνέρθει, μπήκα στο δωμάτιο και τον αγκάλιασα. "Με κοψοχόλιασες παλιόφιλε" του είπα "νόμιζα ότι θα σ' έχανα". "Και θα με έχανες σίγουρα, αν δεν είχες έρθει εκείνη την στιγμή στο Sunset" απάντησε, "έφυγαν βιαστικά και δεν πρόλαβαν να με αποτελειώσουν. Με έσωσες φίλε". "Φτάνει που είσαι καλά Terry" του είπα. "Μπορείς να μου κάνεις μια χάρη?" ρώτησε. "Τι θέλεις?" "Πριν κάτι μήνες έγινε μια συνάντηση νοιζάδων και δεν είχες έρθει, θυμάσαι?" "Φυσικά". "Λίγο καιρό αργότερα, άρχισαν να κυκλοφορούν κάτι φήμες ότι κάποια όργανα που βρέθηκαν εκεί, είχαν πιάσει σαράκι. Μπορείς να πας το μπάσο μου στον τεχνικό να το δει?" "Θα το πάω, μην αγχώνεσαι" του είπα καθησυχαστικά. Την επόμενη μέρα, τηλεφώνησα στον Μάριο, άφησα το μπάσο του Terry στον τεχνικό, και πέρασα από το Depot. Έπρεπε να κάνω κάτι ακόμα. "Λυπάμαι πολύ για την φίλη σου Dim" μου είπε, και αρκέστηκα απλά να κουνήσω το κεφάλι. "Υπάρχει ένας άνθρωπος που μου έσωσε την ζωή Μάριο, του χρωστάω" του είπα, και του μίλησα για τον σουπιά. Όταν άκουσε την ιστορία, μου έδωσε το όνομα μιας ταβέρνας στο λιμάνι, και μια διεύθυνση, "εδώ θα μπορεί να τρώει κάθε μέρα χωρίς να πληρώνει, θα το κανονίσω, και στην διεύθυνση αυτή, βρίσκεται ένα σπίτι που μου ανήκει και είναι κλειστό χρόνια, μπορεί να μένει εκεί" μου είπε. "Αν θέλει, υπάρχει και δουλειά γι' αυτόν" συνέχισε. "Δεν θα ήθελα να μπλέξει και σε τέτοιες δουλειές, έχει φάκελο για μικροκλοπές έτσι κι αλλιώς" του απάντησα. Γέλασε, "εννοώ δουλειές στην αποθήκη του μαγαζιού, επίσης χρειάζονται και κάποιοι οδηγοί για τα φορτηγά προμηθειών" μου είπε. Του έσφιξα το χέρι, και ξεκίνησα για το λιμάνι. Έφτασα στην προκυμαία, κατέβηκα από κάτω, εκεί που έμενε ο σουπιάς. Ήταν καταμεσήμερο, και κοιμόταν του καλού καιρού. Η ανάσα του βρωμούσε φθηνό κρασί. Τον κούνησα και πετάχτηκε με ένα σουγιά στο χέρι. Τραβήχτηκα πίσω "ήρεμα σουπιά" του είπα, "δεν με θυμάσαι?" Έτριψε τα τσιμπλιασμένα μάτια του "κάπου σε έχω ξαναδεί εσένα." "Με είχαν πάει για μπάνιο δεμένο ένα βράδυ, και με είχες σώσει" του είπα. "Α, ναι, κάτι θυμάμαι" απάντησε, "και τι θέλεις τώρα, μετάνιωσες και θέλεις να σε ξαναρίξω μέσα?", γέλασε και άφησε να φανεί μια σειρά σαπισμένα δόντια. "Πεινάς?" τον ρώτησα. "Σαν λύκος" απάντησε. "Τότε σήκω και πάμε" είπα επιτακτικά, "σου χρωστάω, πρέπει να σου ξεπληρώσω τα χρωστούμενα". Πήγαμε στην ταβέρνα, και όσο έτρωγε του εξηγούσα αυτά που μου είχε πει ο Μάριο. Μετά πήγαμε και στο σπίτι που ήταν στην διεύθυνση που μου είχε δώσει. "Είσαι σπαθί λεβέντη μου" είπε, "όμως για την δουλειά ... πρέπει να το σκεφτώ". "Κάνε ότι θέλεις" του είπα, κι έφυγα. Πήγα κατευθείαν στο Sunset, πήρα την κιθάρα να την παραδώσω στην αστυνομία, και καθώς έφευγα, θυμήθηκα το δωμάτιο που είχαμε μείνει με την Alexa. Άνοιξα την πόρτα διστακτικά και μπήκα. Όλα ήταν όπως τα είχαμε αφήσει. Θυμήθηκα το φόρεμά της, τον ενθουσιασμό της όταν μου το έδειχνε, τον θεατρικό τρόπο που μου μιλούσε, το βλέμμα της, τις εκφράσεις της. Κοίταξα δίπλα στο κρεβάτι, το σακ βουαγιάζ με τα ρούχα της ήταν ακόμα εκεί. Με κόπο συγκράτησα ένα δάκρυ, πήρα το σακ βουαγιάζ, την σακούλα με την κιθάρα και πήγα στο αυτοκίνητο. Γύρισα στο σπίτι, δεν υπήρχε πια το ίδιο χάος παντού, είχε αρχίσει ήδη να μοιάζει πάλι με πραγματικό σπίτι. Μα ήμουν μόνος, πρώτη φορά με ενοχλούσε αυτό, συνήθως μου άρεσε η μοναξιά. Τώρα ήταν αλλιώς, η μοναξιά σήμαινε σιωπή, και στην ησυχία της σιωπής άρχιζαν πάλι να ακούγονται οι φωνές στο μυαλό μου. Τα φαντάσματα ήταν εκεί, και θα ήταν εκεί για πάντα. Πνιγόμουν. Ανέβηκα στο στούντιο, και βίδωσα το μπράτσο της Μπρεντ Μέισον στο σώμα. Της πέρασα χορδές και άρχισα να την σκαλίζω. Άνοιξα το DAW στον υπολογιστή, όπλισα ένα κανάλι, και άρχισα να παίζω. Δεν ήξερα τι έπαιζα, δεν σκεφτόμουν τίποτα, μόνο έβγαζα σε ήχο αυτό που με έπνιγε εσωτερικά. Σε λίγο είχε γεννηθεί ένα κομμάτι. Ο τίτλος του φυσικά ήταν ... "Alexa" ....

Άφησα να περάσουν κάποιες ώρες. Έξω ο ουρανός είχε αρχίσει να βάφεται στα χρώματα της ανατολής. Πήγα πάλι στον γκισέ, η πιτσιρίκα είχε σχολάσει και στην θέση της ήταν κάποια άλλη γυναίκα μεγαλύτερης ηλικίας. "Alexa Lane" της είπα, "είναι εδώ από χθες το βράδυ, έχουμε κάποιο νέο?" Κοίταξε στην οθόνη, "μιλήστε με τον δόκτορα Χόουπ, θα τον βρείτε στο γραφείο των γιατρών, τέταρτη πόρτα αριστερά στον διάδρομο." "Είναι πολύ σοβαρά" μου είπε ο Χόουπ, "αφαιρέσαμε την σφαίρα, και περιμένουμε να δούμε ... Δυστυχώς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο αυτή την στιγμή." "Γιατρέ μίλησέ μου ειλικρινά, υπάρχουν ελπίδες?" ρώτησα. Έσκυψε το κεφάλι του "ελάχιστες" απάντησε, "αλλά υπάρχουν". "Που είναι τώρα? Μπορώ να την δω?" ξαναρώτησα. "Είναι στο 12, λίγο πιο κάτω στον διάδρομο, αλλά μπορείτε να την δείτε μόνο από το τζάμι, δεν μπορείτε να μπείτε μέσα στο δωμάτιο" μου είπε. Τον ευχαρίστησα, και προχώρησα στον διάδρομο. Είδα τον αριθμό 12 έξω από ένα δωμάτιο, και πλησίασα στο τζάμι. Την είδα, ήταν στο τελευταίο κρεβάτι προς τον απέναντι τοίχο. Είχε σωληνάκια στα χέρια, και τα καλώδια που έφευγαν απ' το στήθος της κατέληγαν σε κάποια μηχανήματα πίσω απ' το κεφάλι της, που κατέγραφαν τις ζωτικές της λειτουργίες. Άνοιξα την πόρτα και μπήκα, δεν υπήρχε νοσοκόμος στο δωμάτιο. Την πλησίασα αργά. Κοίταξα τα κλειστά της μάτια, τα τραβηγμένα προς τα πίσω μαλλιά της, τα χλωμά πλέον χείλη της. Έφευγε, το αισθανόμουν. Άγγιξα το χέρι της, βελούδινο όπως πάντα, αλλά σχεδόν παγωμένο. Το πρόσωπό της θύμιζε κέρινη μάσκα. "Μην φεύγεις γλυκιά μου" της ψιθύρισα αν και ήξερα ότι δεν μπορούσε να με ακούσει, "μείνε εδώ, μείνε μαζί μου". "Σας παρακαλώ κύριε περάστε αμέσως έξω, απαγορεύεται να είσαστε μέσα στο δωμάτιο" ακούστηκε μια θυμωμένη φωνή, και μια νοσηλεύτρια με έβγαλε γρήγορα έξω. Γύρισα στο σαλόνι, είχε αρχίσει να μαζεύεται κόσμος, και με δυσκολία βρήκα άδεια καρέκλα σε μια γωνία. Την είχα προδώσει. Με είχε εμπιστευτεί, και δεν την είχα πιστέψει. Μου ζήτησε βοήθεια, και της γύρισα την πλάτη. Και αυτή έπεσε πάνω στην σφαίρα για να με σώσει. Να σώσει εμένα, που την έσπρωχνα μακριά μου όταν με παρακαλούσε, εμένα που την είχα κλειδώσει στο δωμάτιο. Εμένα, που την υποπτευόμουν για συνεργό του Νικ, που την κατηγορούσα ότι έπαιζε θέατρο, που της φερόμουν απότομα. Δεν άντεχα τον εαυτό μου όταν τα σκεφτόμουν αυτά. Θα έμενα μαζί της μέχρι το τέλος. Η τηλεόραση στο σαλόνι ήταν ανοιχτή. Πρώτη είδηση ήταν η μεγάλη επιχείρηση της αστυνομίας για την εξάρθρωση επικίνδυνου κυκλώματος κακοποιών. Το ρεπορτάζ αναφερόταν στις συλλήψεις, αλλά και σε έναν κακοποιό που είχε καταφέρει να διαφύγει με ένα όχημα, το οποίο βρέθηκε παρατημένο μερικά χιλιόμετρα μακριά. "Οι αρχές έχουν εξαπολύσει ανθρωποκυνηγητό σε όλη την περιοχή για να εντοπίσουν τον οπλισμένο κακοποιό" είπε μια δημοσιογράφος, που έμοιαζε να ενδιαφέρεται περισσότερο για το αν το μακιγιάζ της "έγραφε" καλά στην κάμερα, παρά γι' αυτά που έλεγε. Ώστε ο Νικ το είχε σκάσει τελικά. Ο άνθρωπος που πάτησε την σκανδάλη. Βράδιασε, ξαναπήγα στην ρεσεψιόν, δεν υπήρχε καμιά εξέλιξη. Το επόμενο πρωί το ίδιο. Και το επόμενο βράδυ. Ήμουν πάντα εκεί, δεν μπορούσα να φύγω. Και ξανά το πρωί στη ρεσεψιόν, και πάλι το βράδυ, καμιά εξέλιξη. Δεν ήξερα πόσες μέρες είχαν περάσει από την νύχτα που τραυματίστηκε η Alexa, είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου πια. Ένα πρωί, μπορεί να ήταν το τρίτο, το τέταρτο ή το πέμπτο πρωί, δεν ήξερα πια, πήγα πάλι να ρωτήσω. "Alexa Lane, έχετε κάτι νεότερο? Κοιτάξτε σας παρακαλώ". Η κυρία στον γκισέ κοίταξε, και μετά κοίταξε εμένα. Ξανακοίταξε την οθόνη, και μετά πάλι εμένα. Χαμήλωσε το βλέμμα "λυπάμαι πολύ κύριε" μου είπε, "πέθανε τα ξημερώματα". Ξαφνικά ο κόσμος έγινε χίλια κομμάτια. Θρύψαλα μπροστά στα μάτια μου. Λύγισα, "είσαστε σίγουρη?" ρώτησα με τρεμάμενη φωνή. Κούνησε το κεφάλι της καταφατικά, "λυπάμαι" είπε πάλι. Έτρεξα στο δωμάτιο 12, στο κρεβάτι της είχαν βάλει έναν παππού, κι αυτός ήταν γεμάτος σωληνάκια. Γύρισα αργά, σκυφτά, βουβά, πήρα τον δρόμο προς την έξοδο. Όλα είχαν τελειώσει πια. Δεν υπήρχε τίποτα, ούτε ελπίδα, ούτε φως, ούτε ανάσα. Κοιτάζοντας μέσα μου δεν είδα τίποτα, μόνο κενό, ίσως να μην υπήρχα ούτε εγώ ....

Έμεινα για κάποια ώρα εκεί. Ακίνητος. Σ' ένα βουβό εσωτερικό κλάμα. Αλλά αυτή ήταν στο νοσοκομείο, και εγώ ήμουν αλλού, ενώ θα έπρεπε να είμαι δίπλα της. Περπάτησα γρήγορα μέχρι το αυτοκίνητο. "Dim" άκουσα πίσω μου την φωνή του Roberto. "Όχι τώρα Roberto, πρέπει να φύγω" άκουσα την φωνή μου να του απαντάει. Ο ώμος μου πονούσε φρικτά και οδηγούσα μόνο με το ένα χέρι. Όταν έφτασα, έτρεξα στην ρεσεψιόν, και πίσω από τον γκισέ, είδα την ίδια νόστιμη πιτσιρίκα που ήταν εκεί όταν είχα πάει για τον Terry. "Αν θυμάμαι καλά σε λένε Dim και μου έχεις δώσει το τηλέφωνό σου" μου είπε χαμογελαστά, "πρέπει να σταματήσουμε να βρισκόμαστε έτσι, αντί να έρχεσαι εδώ να με δεις, θα μπορούσες απλά να μου ζητήσεις να βγούμε", συνέχισε παίρνοντας ένα πονηρό ύφος. Όταν είδε το αίμα στον ώμο μου η έκφρασή της άλλαξε απότομα "μα εσύ είσαι τραυματισμένος, πήγαινε γρήγορα στα επείγοντα" είπε και μου έδειξε μια πόρτα στον διάδρομο. "Μια κοπέλα με τραύμα από σφαίρα ήρθε πριν από λίγη ώρα" της είπα "πες μου γι' αυτήν και θα πάω όπου θέλεις μετά". "Όνομα?" ρώτησε. "Alexa" απάντησα, "μόνο αυτό έχω". Κοίταξε στην οθόνη του υπολογιστή "θα πρέπει να εννοείς την μις Lane" είπε, "δεν έχει έρθει άλλη με τραύμα από σφαίρα." Κούνησε το κεφάλι "είναι πολύ σοβαρά" συνέχισε. "Είναι ζωντανή δηλαδή?" ρώτησα και κάτι σκίρτησε μέσα μου. "Μέχρι στιγμής έτσι φαίνεται" απάντησε. Μια ελπίδα, ένα φως, μια ανάσα, κάτι υπήρχε ακόμα ζωντανό. Πήγα στα επείγοντα, η σφαίρα δεν είχε πειράξει κόκκαλο, είχε χτυπήσει την σάρκα στο πλάι και είχε φύγει. "Αν δεν είχε πέσει επάνω μου η Alexa αυτή η σφαίρα θα πήγαινε κατευθείαν στην καρδιά" σκέφτηκα και ανατρίχιασα. Μου έδεσαν το χέρι και γύρισα στην ρεσεψιόν "με ποιον μπορώ να μιλήσω για την κατάσταση της Alexa?" ρώτησα την νεαρή. "Με κανέναν αυτή την στιγμή, είναι στο χειρουργείο" απάντησε, "την έχει αναλάβει ο δόκτωρ Χόουπ". "Θα είμαι στο σαλόνι, αν έχουμε κάποια εξέλιξη ..." της είπα και πήγα να της δώσω το τηλέφωνό μου. "Το έχω Dim, ελπίζω να μην σε πειράζει που σου μιλάω στον ενικό" απάντησε. Πήγα στο σαλόνι. Δεν θα έφευγα από το νοσοκομείο όσο ήταν η Alexa εκεί. Αυτή την φορά δεν θα την άφηνα, θα έμενα δίπλα της.

Βγήκα στον δρόμο και αισθάνθηκα τον ψυχρό φθινοπωρινό αέρα στο πρόσωπό μου. Άναψα ένα τσιγάρο και ακούμπησα την πλάτη μου στον τοίχο. Τι μου συνέβαινε? Πώς έμπλεξα έτσι? Ποιος έλεγε αλήθεια? Έπαιζε θέατρο η Alexa? Αλλά δεν είχα πολύ χρόνο, μπήκα στο αυτοκίνητο και τράβηξα για το Depot. Η κατάσταση πάνω στην σκηνή ήταν χειρότερη από την προηγούμενη φορά, αλλά δεν έδωσα καμιά σημασία. "Μην πας Dim" μου είπε ο Μάριο, "θα τα φροντίσουμε όλα εμείς". "Συνεννοημένοι είσαστε?" του είπα γελώντας, "ακριβώς το ίδιο μου έλεγε και κάποιος άλλος πριν από λίγο". "Θα τον προσέχω Μάριο" είπε ο Roberto, "μην ανησυχείς". Μας πήρε περίπου τρία τέταρτα να φτάσουμε στην τοποθεσία. Έπρεπε να είμαστε εκεί αρκετά νωρίτερα από τον Κρόου και τον Νικ, έτσι ώστε να πάρουμε τις θέσεις μας σύμφωνα με το σχέδιο, χωρίς να γίνουμε αντιληπτοί. Οι αστυνομικοί ήταν ήδη εκεί, στις θέσεις τους. Το σχέδιο ήταν να περιμένουμε να προσγειωθεί το μονοκινητήριο, και όταν θα τελείωνε η παραλαβή να επέμβει η αστυνομία. Πήρα την θέση μου πίσω από κάτι θάμνους, καμιά εκατοστή μέτρα από τον χωματόδρομο. Οι ώρες περνούσαν, περίμενα υπομονετικά, η ψύχρα της νύχτας είχε γίνει έντονη και άρχισα να κρυώνω. Δεν μπορούσα ούτε να καπνίσω, από τον φόβο μην γίνει αντιληπτή η λάμψη της καύτρας από μακριά, ακόμα και αν κρατούσα το τσιγάρο ανάποδα στην χούφτα. Σηκώθηκα και πήγα λίγα μέτρα πιο εκεί που ήταν ο Roberto. "Πολύ αργούν" του είπα, "λες να μην γίνει σήμερα?" Με κοίταξε αυστηρά "γρήγορα στην θέση σου" μου είπε, "αν ξαναμιλήσεις ή κουνηθείς, θα φροντίσω να φύγεις αμέσως από εδώ". Γύρισα πίσω, στους θάμνους μου. Αρκετή ώρα αργότερα, άκουσα μηχανή αυτοκινήτου. Ακολούθησε ένας ήχος που θύμιζε το τρίξιμο σκουριασμένης συρόμενης πόρτας που ανοίγει. Τέσσερα φώτα πλησίασαν στον χωματόδρομο, και σταμάτησαν δίπλα του. Ήταν δύο αυτοκίνητα, ένα σεντάν και ένα μεγάλο SUV. Τα φώτα έσβησαν, και κατέβηκαν τέσσερεις άνδρες από το σεντάν, και τρεις από το SUV. Στο φως του φεγγαριού μπόρεσα να ξεχωρίσω τον Κρόου και τον Νικ ανάμεσά τους. Ένα τέταρτο περίπου αργότερα, παρατήρησα δύο φώτα στον ουρανό. Τα φώτα μεγάλωσαν, και ακούστηκε ο θόρυβος του μονοκινητήριου. Όταν προσγειώθηκε, οι τέσσερεις άνδρες που είχαν βγει από το σεντάν, πλησίασαν και άρχισαν να μεταφέρουν τις κούτες στο SUV. "Αστυνομία, όλοι ακίνητοι" ακούστηκε δυνατά από το μεγάφωνο ενός περιπολικού που ήταν κρυμμένο στα δέντρα. Η απάντηση ήταν μια ομοβροντία πυροβολισμών από τους μπράβους του Κρόου, που είχαν καλυφθεί πίσω από τα αυτοκίνητα. Γινόταν πραγματική μάχη. Είδα τον Roberto να πλησιάζει τα αυτοκίνητα από την πίσω πλευρά. Πυροβόλησε δύο φορές, και είδα δύο από αυτούς να πέφτουν στο έδαφος. Πυροβόλησε πάλι, και ένας τρίτος αγκάλιασε την μάνα γη. Ξαφνικά τα πυρά σταμάτησαν και επικράτησε ησυχία. Τέσσερεις άνδρες σηκώθηκαν με τα χέρια ψηλά, πέταξαν επιδεικτικά τα όπλα, και κινήθηκαν προς τους αστυνομικούς φωνάζοντας "μην πυροβολείτε". Απομακρύνονταν από το αεροπλάνο, και πλησίαζαν προς την πλευρά των αστυνομικών. Σηκώθηκα από την θέση μου και πλησίασα προς το μέρος τους. Είδα έναν που φορούσε το κράνος του πιλότου, και μπροστά του ήταν ο Κρόου. Ο Νικ δεν ήταν πουθενά. "Λείπει ένας" φώναξα προς τον Roberto. Τότε είδα μια σιλουέτα να κινείται κάτω από το SUV, "εκεί είναι" φώναξα πάλι. Η σιλουέτα πετάχτηκε στον αέρα, και με ένα σχεδόν ακροβατικό άλμα μπήκε στο SUV, και ξεκίνησε. Ο Roberto άδειασε το όπλο του στο όχημα, και έβλεπα μικρές σπιθίτσες πάνω στο παρμπρίζ. Οι σφαίρες εξοστρακίζονταν, το SUV ήταν αλεξίσφαιρο. Ανέπτυξε ταχύτητα και ερχόταν προς το μέρος μου. Σάστισα. Με πλησίαζε επικίνδυνα, με μεγάλη ταχύτητα. Μερικά μέτρα πριν με φτάσει έστριψε προς τα δεξιά, άνοιξε το παράθυρο και μπόρεσα να δω το πρόσωπο του Νικ. Ταυτόχρονα, με την άκρη του ματιού μου διέκρινα μια σκιά στα αριστερά μου. Δεν πρόλαβα να κάνω τίποτα, είδα τρεις λάμψεις μέσα από την καμπίνα του SUV. Αισθάνθηκα ένα κάψιμο στον ώμο, ενώ την ίδια ακριβώς στιγμή, κάποιος έπεσε πάνω μου με όλο του το βάρος, και με παρέσυρε στο έδαφος. Το SUV έπεσε με δύναμη πάνω στην περίφραξη του οικοπέδου, έσπασε το συρματόπλεγμα, βγήκε στην άσφαλτο και έφυγε, ενώ τα περιπολικά ούρλιαζαν πίσω του. Κοίταξα δίπλα μου, και στο φως του φεγγαριού, είδα την λάμψη από δύο μάτια. Δύο μάτια που ήξερα τόσο καλά πια. Τα μάτια της Alexa. Έσκυψα πάνω της και την αγκάλιασα. Αισθάνθηκα κάτι υγρό και κολλώδες στο χέρι μου. Τότε πρόσεξα τον μικρό, στρογγυλό, κόκκινο λεκέ στο πίσω μέρος της μπλούζας της. Την ακούμπησα απαλά στο έδαφος, χωρίς ποτέ να την αφήσω από την αγκαλιά μου. Αυτός ο κόκκινος λεκές θα έπρεπε να είναι στο δικό μου ρούχο. "Alexa" ούρλιαξα, "Alexa, όχι Θεέ μου, όχι". Κράτησα το κεφάλι της στα χέρια μου, "θα σε σκότωνε Dim" μου είπε με σβησμένη φωνή, "μου είχε πει ότι θα σε σκότωνε. Δεν θα το άντεχα αυτό." "Γιατί? Γιατί Θεέ μου?" ούρλιαξα πάλι. "Εσύ με έσωζες πάντα" συνέχισε, "ήταν η σειρά μου να είμαι εκεί για σένα". Ο κόκκινος λεκές μεγάλωνε. Έσπασα. Στο φεγγαρόφωτο έβλεπα την ζωή από μέσα της να γλιστράει και να χάνεται, σαν το νερό στην χούφτα που κυλάει και φεύγει ανάμεσα από τα δάχτυλα. Έβλεπα τα βλέφαρά της να βαραίνουν λίγο λίγο. Χάιδεψα τον βελούδινο λαιμό της, έσκυψα και φίλησα απαλά τα υπέροχα κερασένια χείλη της, σαν να ήθελα να εμφυσήσω μέσα της λίγη από την δική μου πνοή, σαν να προσπαθούσα να συγκρατήσω λίγο την ζωή της που έφευγε. "Συγχώρεσέ με Dim, σου είπα ψέμματα ότι θα έμενα στο δωμάτιο" είπε ξεψυχισμένα, "αλλά αυτό είναι το μόνο ψέμα που σου έχω πει ποτέ". Έκλεισε τα μάτια και το κεφάλι της έγειρε στο πλάι. "Σας παρακαλώ κύριε αφήστε την" είπε ο τραυματιοφορέας που προσπαθούσε να την αποσπάσει από τα χέρια μου. Χαλάρωσα την αγκαλιά μου, και άφησα να την πάρουν. Κοίταξα το φεγγάρι, αυτό ίσως να ήξερε, να καταλάβαινε. Μπορεί να ήμουν ακόμα ζωντανός, αλλά δεν είχα πια ψυχή ...

Όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο, έκανα μια σύντομη στάση στο μπαρ της ρεσεψιόν για να πάρω ένα μπουκάλι Jack Daniels μαζί μου στο δωμάτιο. Κάτι μου έλεγε ότι θα το χρειαζόμουν. "Βολέψου όπου θέλεις" είπα στην Alexa μπαίνοντας στο δωμάτιο, και κάθισα σε μια καρέκλα. Εκείνη κάθισε στο κρεβάτι. Πέρασαν λίγα λεπτά σιωπής και αμηχανίας. "Και τώρα είναι ώρα να μιλήσεις" της είπα "να πεις την αλήθεια". Με κοίταξε με ένα βλέμμα γεμάτο απορία, "τι εννοείς Dim?" "Σου φαίνομαι για τόσο ηλίθιος?" ρώτησα "λες να κατάπια τόσο εύκολα τα ψέμματα που μου αράδιασες?" Η απορία στο βλέμμα της μεγάλωνε "δεν σε καταλαβαίνω" είπε, "πότε σου είπα ψέμματα? Γιατί μου μιλάς έτσι?" Σηκώθηκα και την πλησίασα. "Κόψε πια το θέατρο, δεν θα σε ωφελήσει, ξέρω τι συμβαίνει" της είπα έντονα, "θέλω όμως να μάθω όλη την ιστορία. Γιατί όλα αυτά?" "Dim αλήθεια δεν καταλαβαίνω τι εννοείς" μου είπε, "τι εννοείς όταν λες ότι ξέρεις τι συμβαίνει? Για ποιο θέατρο μιλάς?" Είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι, "δεν έχω καιρό για παιχνίδια. Ξέρω ότι είσαι μαζί με τον Νικ σε όλο αυτό, ξέρω ότι με χρησιμοποίησες. Δεν ξέρω το κίνητρο, γιατί τα κάνατε όλα αυτά. Γιατί προσπαθήσατε να με σκοτώσετε για να πάρετε την κιθάρα αφού θα σας την έδινα μόνος μου? Ξεκίνα επιτέλους να μιλάς." Σηκώθηκε, "ποιος σου είπε αυτά τα ψέμματα? Σε τι είμαι μαζί με τον Νικ? Πότε προσπάθησα εγώ να σε σκοτώσω Dim? Αφού ήμασταν συνέχεια μαζί" είπε με ένταση στην φωνή της. Την έπιασα από τους ώμους και την τράνταξα δυνατά, "αυτή την στιγμή που μιλάμε, ο Terry δίνει μάχη για την ζωή του, το καταλαβαίνεις? Κι αυτό γιατί κάποιος είπε στον Νικ που ήταν η κιθάρα. Μόνο τρεις το γνωρίζαμε αυτό, και σίγουρα ούτε εγώ ούτε ο Terry μιλήσαμε στον Νικ." Κατέβασε το βλέμμα, "Θεέ μου" είπε, "πόσο λυπάμαι ... δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά ..." Γύρισα στην καρέκλα και γέμισα ένα ποτήρι ουίσκυ. Μου έκανε ένα νόημα, και γέμισα άλλο ένα γι' αυτήν. "Και τώρα σε ακούω" της είπα και άναψα τσιγάρο. "Δεν ξέρω ποιος σου τα είπε αυτά Dim, αλλά είναι όλα ψέμματα" είπε και κάθισε πάλι στο κρεβάτι. "Γιατί να μου πει ψέμματα ο Κρόου?" την ρώτησα. Χαμογέλασε , "ο Κρόου ... θα καταλάβεις όταν σου πω τι συμβαίνει." "Είμαι όλος αυτιά" της είπα και ήπια μια γερή γουλιά. "Όπως σου έχω πει, καταλάβαινα ότι κάτι δεν πάει καλά με τον Νικ. Ανησυχούσα, δεν ήξερα τι συμβαίνει, και άρχισα να προσπαθώ να μάθω περισσότερα. Κάποιες φορές όταν έφευγε τον ακολουθούσα χωρίς να το ξέρει, προσπαθούσα να κρυφακούσω τι έλεγε στο τηλέφωνο. Σταδιακά άρχισα να καταλαβαίνω ότι ήταν ανακατεμένος σε κάποια παράνομη δραστηριότητα. Άκουγα για συναλλαγές, για χρήματα, για μυστικές παραδόσεις, για Κινέζους. Του το είπα, και μου είπε ψέμματα για κάτι δισκογραφικές, αλλά σου έχω ήδη μιλήσει γι' αυτό. Τον έβλεπα να κατρακυλάει, να ξοδεύει πολλά χρήματα αλόγιστα, υποπτευόμουν ότι είχε μπλέξει με ναρκωτικά. Μια μέρα που τον είχα ακούσει στο τηλέφωνο να μιλάει για παραλαβή, τον ακολούθησα. Πήγε την νύχτα μαζί με τον Κρόου σ' ένα έρημο οικόπεδο έξω από την πόλη, και κάτι παρέλαβαν από ένα αεροπλάνο που προσγειώθηκε εκεί. Ήμουν σίγουρη ότι ο Κρόου τον είχε μπλέξει σε όλο αυτό, και προσπάθησα να τον απομακρύνω από αυτόν. Μου έλεγε συνέχεια να μην ανησυχώ, ότι βρήκε μια δουλειά με καλά χρήματα και ότι θα ζούμε με οικονομική άνεση μαζί. Νοίκιασε κι ένα σπίτι σε πλούσια γειτονιά. Αποφάσισα να μαζέψω όσο περισσότερα στοιχεία μπορούσα, και να πάω στην αστυνομία. Να σταματήσω αυτή την δουλειά στην οποία τον είχε χώσει ο Κρόου. Τότε ... μπήκες εσύ στο παιχνίδι. Στο πρόσωπό σου βρήκα επιτέλους το στήριγμα που έψαχνα. Κάποιον να με βοηθήσει να τον ξεμπλέξω. Αλλά ο Νικ είχε αρχίσει να ξεφεύγει, πάντα ήταν φιλόδοξος, αλλά αυτό ξέφευγε από την φιλοδοξία, και πλησίαζε την μεγαλομανία. Νόμιζε ότι του ανήκω, ότι είμαι κτήμα του. Θεωρούσε ότι μπορεί να κάνει τα πάντα χωρίς επιπτώσεις, ότι δεν μπορούσε κανείς να τον ακουμπήσει. Όταν με απήγαγε στο Regal, με πήγε στο σπίτι του. Μου μιλούσε σαν να είχαμε σχέση εγώ κι εσύ, ζήλευε πολύ Dim. Μου είπε ότι δεν θα σε αφήσει να με πάρεις από αυτόν, τα είχε χαμένα. Έχει ξεφύγει τελείως πια Dim. Μου είπε ότι θα πάρει την δουλειά από τον Κρόου, ότι θα την συνεχίσει μόνος του. Τον Κρόου θα τον κανόνιζαν οι Κινέζοι, όταν μάθαιναν ότι είχε χάσει την κιθάρα. Θέλει την κιθάρα Dim, αλλά έπρεπε να φαίνεται ότι δεν την έχει, έπρεπε να την πάρει κρυφά, όχι να του την πάω εγώ, να την κλέψει. Αν του την πήγαινα εγώ, θα ήταν αναγκασμένος να συνεχίσει την δουλειά με τον Κρόου. Έπρεπε λοιπόν η κιθάρα να χαθεί, να μην ξέρει κανείς που είναι. Θεωρούσε ότι την έχω εγώ, και θα σε σκότωνε, γιατί ήσουν ο μόνος εκτός από μένα που ήξερε ότι η κιθάρα είναι στα χέρια του. Την ημέρα που έγινε το ατύχημα με το φορτηγό, είχε κανονίσει ένα σχέδιο. Το φορτηγό θα έπεφτε σε παγίδα, είχε κανονίσει να γίνει ένοπλη ληστεία, και κάποιοι θα έκλεβαν όλο το φορτίο. Μόνο που δεν πρόλαβε, γιατί λίγο πριν από αυτό, συνέβη το ατύχημα στο οποίο ήσουν παρών, και κατά σύμπτωση βρήκες την κιθάρα. Μετά θα έλεγε στον Κρόου ότι η κιθάρα χάθηκε, και δεν μπόρεσε να την βρει, υπολογίζοντας ότι οι Κινέζοι θα έβγαζαν τον Κρόου από την μέση. Μετά θα είχε όλη την άνεση να διαπραγματευτεί νέα τιμή μαζί τους, και να συνεχίσει μόνος του την δουλειά. Ο Κρόου είχε αρχίσει να ψυλλιάζεται τι σκεφτόταν, και θεωρούσε ότι ήμουν μέσα στο κόλπο να του φάμε την δουλειά, φοβόταν, γι' αυτό στα είπε αυτά, σε ήθελε με το μέρος του. Για να συνεργαστώ, ο Νικ μου είπε ότι κρατούσε τους γονείς μου, και πως αν δεν έκανα ότι μου έλεγε θα τους σκότωνε. Δεν είχα επιλογή Dim, έπρεπε να του πω που είναι η κιθάρα. Τον σιχάθηκα, δεν είναι πια ο Νικ που ήξερα." "Πριν λίγες μέρες που σας είδα πάντως, δεν φαινόταν να τον σιχαίνεσαι ιδιαίτερα", της είπα, "μια χαρά ερωτευμένο ζευγαράκι ήσασταν μπροστά στο παράθυρο." "Σου είπα Dim, ζήλευε πολύ, θεωρούσε ότι με διεκδικούσες, και ζητούσε αποδείξεις ότι τον αγαπάω ακόμα" απάντησε. "Αυτός που απειλούσε να σκοτώσει τους γονείς μου, απαιτούσε να τον αγαπάω, το φαντάζεσαι?". "Με πίεζε να κάνω κάτι που δεν ήθελα, και προσπάθησα να την γλιτώσω όσο πιο φθηνά μπορούσα. Ευτυχώς τα κατάφερα να μην κοιμηθώ μαζί του, δεν θα το άντεχα. Και εσύ, ήσουν πάλι εκεί για να με σώσεις, και εμένα και τους γονείς μου. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό." Σήκωσε το βλέμμα και με κοίταξε στα μάτια. "Πόσο λυπάμαι για τον Terry" είπε και χαμήλωσε πάλι τα μάτια, "πόσο λυπάμαι Θεέ μου". Άφησε έναν υπόκωφο πνιχτό λυγμό και με κοίταξε πάλι. Αυτά τα μάτια ... ήταν υγρά .... με ζάλιζαν ... μου ρούφαγαν την ψυχή ... βυθιζόμουν μέσα τους. Προσπάθησα να ξεφύγω, "πρόσεχε" σκέφτηκα "πάει να σε γοητεύσει πάλι", και γύρισα το βλέμμα. "Με πιστεύεις τώρα?" με ρώτησε. Έξω είχε αρχίσει να βραδιάζει. Δεν ήξερα πια τι μου γίνεται, είχα χάσει και το τελευταίο λογικό αποκούμπι. Ποιος έλεγε την αλήθεια? Τι συνέβαινε στην πραγματικότητα? Ήπια ένα ολόκληρο ποτήρι μονορούφι και το γέμισα πάλι. Γέμισα και το δικό της. "Δε ξέρω πια τι να πιστέψω Alexa" της είπα, "δεν μπορώ να ξεχωρίσω την αλήθεια από το ψέμα." "Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να μάθω ποια είναι τελικά η αλήθεια" συνέχισα, "αλλά πρέπει να κάνεις ότι σου πω". "Θα κάνω ότι θέλεις Dim" μου απάντησε. "Σε λίγο πρέπει να φύγω, εσύ πρέπει να μείνεις εδώ και να μην το κουνήσεις" της είπα, "και να μου δώσεις το τηλέφωνό σου. Πρέπει να βεβαιωθώ ότι δεν θα ειδοποιήσεις κανέναν." "Που θα πας?" με κοίταξε πάλι με αυτά τα υπέροχα μάτια. "Σήμερα τελειώνουν όλα" απάντησα, "αν όλα πάνε καλά, αύριο θα ξέρω σίγουρα αν μου είπες την αλήθεια." Σηκώθηκε, "ο Νικ μου είπε ότι θα λείψει μέχρι αύριο, έχει δουλειά, υποψιάζομαι τι θα γίνει" μου είπε, και συνέχισε "μην πας Dim, σε ικετεύω, μην πας." Άνοιξε τα χέρια της και με αγκάλιασε σφιχτά. Δύο δευτερόλεπτα, μόνο δύο δευτερόλεπτα χρειάστηκαν, για να μυρίσω το άρωμά της, να νιώσω στο σώμα μου την ζέστη του κορμιού της, να αισθανθώ την ανάσα της στο στήθος μου. Την απώθησα "δεν γίνεται Alexa, πρέπει" της είπα. Με κοίταξε και είδα δάκρυα στο πανέμορφο πρόσωπό της "σε παρακαλώ Dim, μην πας" είπε πάλι. Όσο την κοιτούσα μαγευόμουν, το ένιωθα. Με κοίταζε μ' αυτό το βλέμμα που θα μαλάκωνε και βράχο, θα λύγιζε και σίδερα. Και εγώ δεν ήμουν ούτε βράχος ούτε σίδερο. Τράβηξα τα μάτια μου "θα πάω" της είπα "εσύ μου υπόσχεσαι ότι θα μείνεις εδώ και δεν μιλήσεις σε κανέναν μέχρι να γυρίσω?" Κούνησε το κεφάλι "ναι Dim, στο υπόσχομαι" μου είπε, ενώ τα δάκρυα συνέχιζαν να υγραίνουν τα μάγουλά της. Βγήκα από το δωμάτιο χωρίς να κοιτάξω πίσω μου, και κλείδωσα την πόρτα. Δεν την εμπιστευόμουν και έπαιρνα τα μέτρα μου, αν και ήξερα ότι δεν θα μπορούσε να την σταματήσει μια κλειδωμένη πόρτα. Η ώρα για την τελευταία παραλαβή πλησίαζε. Απόψε θα τελείωναν όλα ....

Σταμάτησα στο διπλανό τετράγωνο από το σπίτι του Νικ, και περίμενα τον Roberto. Όταν έφτασε, του εξήγησα την κατάσταση. "Υπάρχει ένα αυτοκίνητο με δύο λεβέντες παρκαρισμένο μπροστά στο κτίριο, και άλλος ένας στο διαμέρισμα" του είπα, "αλλά μπορεί να είναι κι άλλοι που δεν έχω δει". "Όταν φτάσουμε, δείξε μου το αυτοκίνητο, και μην σταματήσεις, κάνε έναν κύκλο το τετράγωνο και ξαναγύρνα" μου απάντησε. Ακολούθησα κατά γράμμα τις οδηγίες του. Γυρνώντας από τον κύκλο που έκανα, είδα τους άνδρες του Roberto να βγάζουν από το αυτοκίνητο τους μπράβους, και δύο από αυτούς να παίρνουν την θέση τους. Αν κάποιος είχε την ιδέα να κοιτάξει απ' το παράθυρο, δεν θα υποψιαζόταν ότι κάτι είχε συμβεί. "Πάμε" μου είπε ο Roberto. Φτάσαμε στην είσοδο του κτιρίου, και δοκίμασα την πόρτα. Ήταν ανοιχτή. "Κάποιος πρέπει να πει στους ευκατάστατους ενοίκους, ότι κυκλοφορούν και κλέφτες", σκέφτηκα. Όταν μπήκαμε, ο Roberto έβγαλε τα παπούτσια του, και μου έκανε νόημα να κάνω το ίδιο. Ανεβήκαμε με τις κάλτσες στον δεύτερο, κρατώντας τα παπούτσια μας στα χέρια. Κρυμμένοι στην άκρη της σκάλας, είδαμε έναν άνδρα να κάθεται σε μια καρέκλα έξω από την πόρτα του διαμερίσματος. "Άκου τι θα κάνεις" ψιθύρισε ο Roberto, και μου έδωσε οδηγίες. Κατέβηκα πάλι στην είσοδο, εκεί φόρεσα τα παπούτσια μου, και ανέβηκα στον τρίτο. Περνώντας από τον δεύτερο, ο άνδρας με κοίταξε, αλλά όταν είδε ότι συνέχιζα την διαδρομή προς τους πάνω ορόφους, δεν μου έδωσε σημασία. Στον τρίτο όροφο χτύπησα μια πόρτα στην τύχη. Άνοιξε ένας κοντός, με λίγα μαλλιά και κοιλίτσα, που ήταν ξυπόλυτος και φορούσε μια βερμούδα. Πριν προλάβει να πει οτιδήποτε, μίλησα δυνατά "εντάξει γλυκιά μου θα το βρω και θα στο φέρω". Με κοίταξε σαν να ήμουν τρελός και μου βρόντηξε την πόρτα στα μούτρα. Εγώ όμως συνέχιζα απομακρυνόμενος από την πόρτα "μην μου θυμώνεις αγάπη μου, σε παρακαλώ, θα το βρω σου είπα, πάω αμέσως ..." Κατέβηκα στον δεύτερο κοιτάζοντας στο πάτωμα. Ο μπράβος με κοίταξε και σηκώθηκε απ' την καρέκλα. "Μήπως κατά τύχη είδατε κάτι να γυαλίζει στο πάτωμα?" τον ρώτησα, "έχασε χθες η γυναίκα μου το σκουλαρίκι της κάπου εδώ". Κούνησε αρνητικά το κεφάλι και συνέχισε να με κοιτάει ανέκφραστος. Περπατούσα αργά στον διάδρομο, προς την αντίθετη κατεύθυνση από την σκάλα, κοιτάζοντας στο πάτωμα. "Θα με σκοτώσει αν δεν το βρω" του είπα, και είδα μια υποψία χαμόγελου στα χείλη του. Έπεσα στα τέσσερα και σάρωνα αργά το πάτωμα απομακρυνόμενος από την σκάλα, ενώ μονολογούσα, "πρέπει να το βρω, αλλιώς χάθηκα". Ο μπράβος είχε γυρίσει το κεφάλι του προς το μέρος μου. "Ούτε άχνα" άκουσε πίσω του, και γυρνώντας αντίκρισε την σκοτεινή κάννη του όπλου που κρατούσε ο Roberto, να τον σημαδεύει ανάμεσα στα μάτια. "Αν δεν κάνεις ότι σου πω, θα αποκτήσεις και τρίτο μάτι" ψιθύρισε, και του είπε τι να κάνει. Ένα λεπτό αργότερα ο άνδρας χτύπησε στο διαμέρισμα, ενώ εμείς είχαμε κολλήσει στον τοίχο δεξιά και αριστερά από την πόρτα. "Bob άνοιξε" είπε. Μια φωνή ακούστηκε από μέσα, "τι θέλεις?" "Άνοιξε Bob, θέλω να κατουρήσω" συνέχισε αυτός. "Δεν είναι ακόμα η ώρα για διάλειμμα" ακούστηκε πάλι από μέσα. "Σου λέω κατουριέμαι Bob, ένα λεπτό θα κάνω, κάτσε εσύ για λίγο εδώ". "Στο είχα πει να μην αρχίσεις τις μπύρες πρωϊνιάτικα" είπε πάλι η φωνή από μέσα, και ακούστηκε ο ήχος κλειδιού στην κλειδαριά. Το άνοιγμα της πόρτας ήταν περίπου πέντε πόντοι, όταν πετάχτηκα και την κλώτσησα με όλη μου την δύναμη, ενώ ο Roberto έστελνε για ύπνο αυτόν που ήταν απ' έξω. Η πόρτα έσκασε με δύναμη στο κεφάλι αυτού που ήταν μέσα, και τον πέταξε στο πάτωμα. Πήγε να βάλει το χέρι στην τσέπη του αλλά δεν πρόλαβε. Η επόμενη κλωτσιά μου τον βρήκε στο σαγόνι, και τον έστειλε σ' ένα γαλήνιο μέρος να ησυχάσει. "Ελπίζω να έχεις καλό οδοντίατρο" του είπα, αν και ήξερα ότι δεν με άκουγε πλέον. Το χτύπημα που είχε φάει στο πρόσωπο από την πόρτα, του είχε αφήσει ένα σημάδι, ακριβώς δίπλα στην ουλή που είχε στο μάγουλο κοντά στο στόμα. Ήταν ο σημαδεμένος. Κοίταξα γύρω τον χώρο στο διαμέρισμα, μπήκα στο υπνοδωμάτιο, δεν ήταν κανείς. "Dim εσύ είσαι?" η φωνή της Alexa ερχόταν απ' την κουζίνα. Την βρήκα χωμένη σε μια εσοχή στον τοίχο, δίπλα στο ψυγείο. Μόλις με είδε σηκώθηκε, "οι γονείς μου?" ρώτησε. "Είναι ασφαλείς" απάντησα. Έτρεξε, κρεμάστηκε πάνω μου και με αγκάλιασε. "Ω Dim, σ' ευχαριστώ" μου είπε, "σ' ευχαριστώ τόσο πολύ, είσαι απίθανος". Την απώθησα, "πρέπει να φύγουμε γρήγορα" της είπα ψυχρά, "έχουμε πολλές εκκρεμότητες εμείς οι δύο, και πρέπει να τις τακτοποιήσουμε σήμερα". Με κοίταξε με απορία, "τι συμβαίνει Dim? Γιατί μου μιλάς έτσι?" "Δεν έχουμε καιρό για χάσιμο, πάμε" της είπα, και την τράβηξα δυνατά απ' το χέρι. Με ακολούθησε πειθήνια. "Που πάμε Dim?" με ρώτησε όταν μπήκαμε στο αυτοκίνητο. "Κάπου που δεν θα μας ενοχλήσει κανείς" της απάντησα κοφτά, "έχουμε να πούμε πολλά". Έβαλα μπροστά και ξεκίνησα για το Urban.

Μισή ώρα περίπου αργότερα, ήμουν μπροστά στο Depot. Ο Roberto με περίμενε. Του εξήγησα με λίγα λόγια, του έδωσα την διεύθυνση, και έφυγα. Το πιθανότερο ήταν να είναι παγίδα. Δεν με ενδιέφερε πια. Είχα πέσει στα βαθιά, και έπρεπε να κολυμπήσω. Ακόμα κι αν δεν ήξερα κολύμπι. Έφτασα στην διεύθυνση που είχε γράψει η Alexa στο χαρτί. Περίμενα λίγα λεπτά, μέχρι που είδα το αυτοκίνητο με τον Roberto και άλλους τρεις άνδρες μέσα, να στρίβει απ' την γωνία. Πήγα στην είσοδο της πολυκατοικίας και χτύπησα το θυροτηλέφωνο, "ότι είναι να γίνει ας γίνει" σκέφτηκα. "Ποιος είναι?" ρώτησε μια φωνή. "Από την εταιρεία ύδρευσης" απάντησα, "υπάρχει μια βλάβη στην περιοχή και ελέγχουμε τις σωληνώσεις στα διαμερίσματα". "Περάστε μέσα" είπε πάλι η φωνή. Έφτασα στο διαμέρισμα και χτύπησα την πόρτα. Άκουσα κάποιον να ξεκλειδώνει, και σε λίγα δευτερόλεπτα, η πόρτα άνοιξε ελάχιστα, αφήνοντας να φανεί το μισό από ένα γυναικείο κεφάλι. "Δεν μου φαίνεστε για μάστορας" είπε η γυναίκα, και κοιτάζοντάς την, κατάλαβα γιατί η Alexa ήταν τόσο όμορφη. Δεν φαινόταν καθόλου τρομαγμένη όμως, δεν έμοιαζε να την απειλεί κάποιος κίνδυνος. "Είσαστε η μητέρα της Alexa?" ρώτησα. "Μάλιστα" είπε ανήσυχα, "τι συμβαίνει? Έπαθε κάτι το κορίτσι μου?" "Μια χαρά είναι, μην ανησυχείτε, είμαι απλά ένας φίλος της" την καθησύχασα, "μπορώ να περάσω μέσα για ένα λεπτό?" Άνοιξε την πόρτα και πέρασα στο διαμέρισμα. Ένας άνδρας έβλεπε τηλεόραση στο σαλόνι, και με κοίταξε με σχετική αδιαφορία. Δεν φαινόταν να υπάρχει κάποιος άλλος στο σπίτι. "Πάλι με κορόιδεψε?" αναρωτήθηκα. "Με συγχωρείτε" είπα, "μήπως έχετε παρατηρήσει τίποτα ασυνήθιστο στην γειτονιά τις τελευταίες μέρες? Κάτι περίεργο που να σας τράβηξε την προσοχή?" Η γυναίκα χαμογέλασε "το φαντάστηκα πώς είσαστε αστυνομικός" είπε, "υπάρχει πρόβλημα στην γειτονιά? Δεν έχω προσέξει κάτι το ιδιαίτερο". "Εκτός από εκείνο το αυτοκίνητο έξω, μ' αυτούς τους δύο μέσα, που είναι μόνιμα παρκαρισμένο απέναντι, και δεν βρίσκω να παρκάρω" πετάχτηκε ο άνδρας. Του έκανα νόημα και μου το έδειξε με ένα νεύμα. Κάλεσα τον Roberto, και οι δύο άνδρες μέσα στο αυτοκίνητο εξουδετερώθηκαν στα επόμενα πέντε λεπτά. Κοίταξα τον πατέρα της Alexa, "από αύριο θα παρκάρετε χωρίς πρόβλημα" του είπα, "σας ευχαριστώ πολύ". Βγήκα και συνάντησα τον Roberto. "Τι θα τους κάνετε αυτούς?" ρώτησα. Χαμογέλασε, "θα πάνε για ανάκριση" απάντησε, "θα μάθουμε τα πάντα". "Roberto" του είπα, "πρέπει να φύγω αμέσως, υπάρχει κάτι ακόμα που έχω να κάνω, μπορώ να υπολογίζω σε σένα?" Χαμογέλασε πάλι, "ξεκίνα και ερχόμαστε". Του έδωσα την διεύθυνση και ξεκίνησα γρήγορα για το ανατολικό μέρος της πόλης.

Οι επόμενες μέρες κύλησαν ήρεμα. Η κατάσταση του Terry παρέμενε σταθερή κι αυτό ήταν καλό σημάδι, αλλά δεν είχε ξεφύγει ακόμα τον κίνδυνο. Το πάλευε με όλες του τις δυνάμεις. Έφτασε η μέρα που θα ερχόταν το φορτίο με τις κιθάρες, η μέρα που θα τελείωναν όλα. Την προηγούμενη μέρα πήγαμε για τον απαραίτητο έλεγχο στον χώρο που μας είχε υποδείξει ο Κρόου. Ήταν σ' ένα έρημο, περιφραγμένο με συρματόπλεγμα οικόπεδο, λίγα χιλιόμετρα έξω από την πόλη, με έναν φαρδύ στρωμένο χωματόδρομο, στον οποίο θα προσγειωνόταν το μονοκινητήριο που θα έφερνε το φορτίο την νύχτα. Δέκα κιθάρες, από τις οποίες η μια, θα είχε ένα μέρος της φόρμουλας σκαλισμένο στο neck pocket. Με την συνεργασία της αστυνομίας και του Μάριο καταστρώθηκε ένα σχέδιο δράσης, έτσι ώστε να μην γλιτώσει κανείς. Αλλά εγώ είχα και άλλα σχέδια για την σημερινή μέρα. Ξύπνησα πολύ νωρίς, και ξεκίνησα πάλι για το σπίτι του Νικ. Έπρεπε να κάνω κάτι ακόμα, και θα περίμενα την κατάλληλη στιγμή. Πάρκαρα περίπου εκατό μέτρα από το κτίριο, σε μια θέση από την οποία είχα πολύ καλή οπτική επαφή με το παράθυρο του δεύτερου ορόφου. Άναψα τσιγάρο. Είχα όλη την μέρα δική μου, θα περίμενα την ευκαιρία μου. Μια ώρα αργότερα περίπου, είδα τον Νικ, να βγαίνει από την έξοδο του κτιρίου, να μπαίνει σ' ένα αυτοκίνητο και να φεύγει. Ήταν μόνη. Λίγο αργότερα, την είδα στο παράθυρο. Το άνοιξε, κοίταξε έξω, και άρχισε να απλώνει κάτι ρούχα στο σκοινί που ήταν τεντωμένο από την έξω πλευρά του παραθύρου. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ καλύτερη ευκαιρία. Βγήκα από το αυτοκίνητο, και περπάτησα αργά στο πεζοδρόμιο μπροστά στο παράθυρο, χωρίς να κοιτάζω προς το μέρος της. Ήθελα να με δει, να μάθει ότι ήξερα τι ρόλο έπαιζε. Να καταλάβει ότι δεν ήμουν τόσο ηλίθιος όσο νόμιζε. Περπατούσα αδιάφορα, σαν να έκανα βόλτα. Τότε άκουσα μια φωνή, "κύριε, κύριε", ήταν αυτή. Γύρισα το κεφάλι μου και την κοίταξα, "σε μένα μιλάτε?" ρώτησα. "Μάλιστα" είπε, "σε σας. Μου έπεσε μια μπλούζα στο πεζοδρόμιο, μήπως θα είχατε την καλοσύνη να την αφήσετε στην είσοδο να κατέβω να την πάρω?" Κοίταξα γύρω μου, και είδα μια μπλούζα στο πεζοδρόμιο ακριβώς κάτω απ' το παράθυρο. "Τι θέατρο ήταν πάλι αυτό?" αναρωτήθηκα και έπιασα το ρούχο. Το σήκωσα, και τα δάχτυλά μου άγγιξαν ένα κομμάτι χαρτί ανάμεσα στις πτυχές της τσαλακωμένης μπλούζας. Μια φωνή ακούστηκε πίσω μου την ώρα που έχωνα το χαρτί στην τσέπη "ευχαριστούμε λεβέντη μου, θα το πάω εγώ το ρούχο". Γύρισα και είδα έναν άνδρα να με πλησιάζει με απειλητικό χαμόγελο. Του έδωσα την μπλούζα, και εκείνος γύρισε προς το παράθυρο λέγοντας "όλα εντάξει Bob". Κοίταξα κι εγώ, και μόλις πρόλαβα να δω το κεφάλι ενός άνδρα να απομακρύνεται απ' το παράθυρο. Συνέχισα την βόλτα μου, ενώ ο άνδρας άφηνε την μπλούζα στην είσοδο, και έμπαινε σ' ένα αυτοκίνητο που ήταν παρκαρισμένο απέναντι ακριβώς από το κτίριο. Ήταν κι άλλος ένας μέσα. "Δεν είναι μόνη τελικά", σκέφτηκα και γύρισα στο αυτοκίνητο. Κοίταξα το χαρτί. Έγραφε με πρόχειρα γράμματα ... "O Νικ θα γυρίσει αύριο. Βοήθησέ με Dim. Κρατάει τους γονείς μου. Αν δεν κάνω ότι λέει θα τους σκοτώσει". Και από κάτω έγραφε μια διεύθυνση. Τι ήταν αυτό πάλι? Κι άλλη παγίδα? Τηλεφώνησα αμέσως στον Μάριο, έβαλα μπροστά, και έφυγα σφαίρα ....

Έβγαλα από την τσέπη μου το χαρτί που μου είχε δώσει ο Κρόου με την διεύθυνση του Νικ. Ήταν κάπου στην ανατολική μεριά της πόλης. Την πλούσια γειτονιά. Δεν ήξερα γιατί πήγαινα εκεί. Μια παρόρμηση με καθοδηγούσε. Μετά το κέντρο, ο δρόμος άρχισε να φαρδαίνει, και όσο κατευθυνόμουν ανατολικά, άρχισα να βλέπω δενδροστοιχίες δεξιά και αριστερά του δρόμου. Όλα ήταν πιο περιποιημένα, τα σπίτια, τα πεζοδρόμια, τα φώτα, οι πλατείες. Τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα ήταν ολοένα και πιο ακριβά όσο πλησίαζα. Μισή ώρα αργότερα έφτασα στην διεύθυνση που είχε γράψει ο Κρόου. Το σπίτι του Νικ ήταν σ' ένα πολυτελές συγκρότημα κατοικιών απέναντι από ένα πάρκο. Έμενε στον δεύτερο όροφο. Συνέχισα την πορεία μου, και πάρκαρα καμιά πενηνταριά μέτρα πιο κάτω. Έσβησα την μηχανή αλλά δεν βγήκα από το αυτοκίνητο. Έμεινα εκεί, στο σκοτάδι. Τα παράθυρα στον δεύτερο ήταν σκοτεινά. Άναψα ένα τσιγάρο και ξεφύσηξα αργά μια ανάσα γεμάτη καπνό. Τι έκανα εδώ? Γιατί ήρθα? Τι περίμενα να βρω? Δεν είχα ιδέα. Η Alexa ήταν συνεταιράκι με τον αρραβωνιαστικό της, όπως είχε υποψιαστεί ο Κρόου, το περιστατικό με τον Terry το επιβεβαίωνε. Αυτό έλεγε η λογική. Κι όμως ... Ήθελα να το δω με τα μάτια μου. Ίσως γιατί ένιωσα πόνο, όταν τα νύχια της μπήγονταν στην σάρκα μου στο Regal, βλέποντας τον Νικ να πίνει κόκα και να φιλάει άλλες γυναίκες. Ίσως γιατί αυτά τα υγρά της μάτια, αυτό το κατάχλωμο πρόσωπό της, δεν μπορεί να έλεγαν ψέμματα. Κι όμως, ήταν τέλεια ηθοποιός, το είχα δει στην πράξη. Μήπως ήμουν υπερβολικά εγωϊστής? Μήπως δεν μπορούσα να δεχτώ ότι την είχα πατήσει, και ότι με είχε χρησιμοποιήσει? Άναψα κι άλλο τσιγάρο, και έγειρα πίσω στο κάθισμα. Συνειδητοποίησα, ότι κάπου μέσα μου, βαθιά, πολύ βαθιά, υπήρχε ακόμα μια σπίθα ελπίδας. Μια απειροελάχιστη πιθανότητα, να μην είναι έτσι όπως φαίνονται τα πράγματα. Μια πολύ μικρή ελπίδα η Alexa να είναι αυτή που γνώρισα. Όσο απίθανο κι αν φαινόταν, έπρεπε να βεβαιωθώ. Έπρεπε να δω με τα μάτια μου αυτό που είπε ο Κρόου "είναι με τον αρραβωνιαστικό της στο σπίτι του και περνάνε καλά". Το παράθυρο στον δεύτερο ήταν πάντα σκοτεινό, και το πακέτο ελάφρυνε κατά ένα τσιγάρο ακόμα. "Τι σκατά περιμένω εδώ?" σκέφτηκα μετά από καμιά ώρα. Πήγα να βάλω μπροστά να φύγω, όταν ξαφνικά άναψε ένα φως στο παράθυρο του δεύτερου ορόφου. Μπόρεσα να ξεχωρίσω την σιλουέτα της πολύ καθαρά, ήταν σχεδόν δίπλα στο παράθυρο. Σε λίγο είδα μια ανδρική σιλουέτα πίσω της, να την αγκαλιάζει απ' την μέση. Κι αυτή δεν πρόβαλε καμία αντίσταση. Γύρισε προς το μέρος του, αυτός την αγκάλιασε σφιχτά και την φίλησε με πάθος. Δεν έκανε καμία προσπάθεια να τον απωθήσει, συναινούσε. Μπορούσα να δω τα χέρια της να αγκαλιάζουν και να σφίγγουν δυνατά την πλάτη του, και τα χείλη της να υποδέχονται με προθυμία τα δικά του. Δεν άντεχα να βλέπω άλλο, δεν είχε νόημα, κοίταξα το φεγγάρι. Η τελευταία μου ελπίδα είχε μόλις πεθάνει. Η καρδιά μου κλωτσούσε, τα αυτιά μου βούιζαν, το βλέμμα μου ήταν άδειο, κενό. Κατέβασα το κεφάλι, έβαλα μπροστά, και πήρα τον δρόμο του γυρισμού για το Urban.

Ξύπνησα από ένα σκούντημα στον ώμο. Ένας παππούς καθόταν δίπλα μου, "συγγνώμη" μου είπε, "δεν ήθελα να σας ενοχλήσω." Του χαμογέλασα λέγοντας, "ούτε κατάλαβα πώς με πήρε ο ύπνος". Κοίταξα το ρολόι μου, ήταν ήδη απόγευμα, ο ήλιος έφευγε, αφήνοντας τον ουρανό βαμμένο με άπειρες αποχρώσεις του ροζ και του μωβ. Έτρεξα στην ρεσεψιόν. Αυτή την φορά πίσω απ' τον γκισέ ήταν μια παχουλή μαύρη γυναίκα. "Terry Rosco, ήρθε τα ξημερώματα με τραύμα από μαχαίρι" της είπα, "έχουμε κανένα νέο?" Κοίταξε στον υπολογιστή και κούνησε το κεφάλι, "δεν βλέπω κάτι". "Είναι εδώ ο δόκτωρ Henderson?" ρώτησα. "Τελείωσε την βάρδια του και έφυγε, θα είναι εδώ το βράδυ" μου απάντησε. "Τουλάχιστον είναι ακόμα ζωντανός" σκέφτηκα, και ξαναγύρισα στο σαλόνι. Τηλεφώνησα στον Μάριο, "πρέπει να μιλήσουμε Μάριο, πότε μπορώ να σε δω?". "Έλα το βράδυ από το μαγαζί Dim" μου απάντησε. Το στομάχι μου διαμαρτυρόταν έντονα, και αφού είχα αρκετό χρόνο μπροστά μου μέχρι το βράδυ, πέρασα από την αγαπημένη μου καντίνα που ήταν κοντά, για ένα μεγάλο σάντουιτς με ψητές μελιτζάνες, φαλάφελ, χούμους, τυρί και πίκλες. Αργότερα ξαναπέρασα απ' το νοσοκομείο, αλλά δεν υπήρχε καμιά εξέλιξη. Κάλεσα ένα ταξί να με πάει στο Regal, πήρα το αυτοκίνητό μου, και πήγα στο Depot. Κάθισα, πήρα ένα Jack Daniels, και περίμενα να φωνάξουν τον Μάριο. Η κατάσταση ήταν ακόμα χειρότερη από την προηγούμενη φορά που είχα πάει. Πάνω στην σκηνή, ένας χοντρός μαύρος με ξυρισμένο κεφάλι, και κάτι σαν υφασμάτινη σακούλα για παντελόνι, στην γνωστή κακόγουστη απαγγελία λέξεων χωρίς νόημα. Η τεράστια αλυσίδα στον λαιμό του θα μπορούσε κάλλιστα να έχει κλαπεί από το πόδι κάποιου θανατοποινίτη στο Sing Sing, και τα δαχτυλίδια στα χέρια του ήταν περισσότερα από όσα υπήρχαν στην βιτρίνα κοσμηματοπωλείου. Πρέπει να ήταν πάνω από 200 κιλά, όταν περπατούσε στην σκηνή η κοιλιά του πήγαινε πάνω κάνω τρεμουλιάζοντας σαν ζελέ, και το στήθος του μισοκρεμόταν έξω από το πλαϊνό άνοιγμα στην φανέλα του. Αυτόν αποκλείεται να τον είχαν βρει σε γυμναστήριο όπως τον προηγούμενο. "Πάμε μέσα Dim", άκουσα τον Μάριο πίσω μου, και πήγαμε στο γραφείο του. "Που τους βρίσκεις όλους αυτούς Μάριο?" τον ρώτησα. Γέλασε, "καμιά φορά μου φαίνεται ότι ζεις σε άλλο κόσμο Dim" απάντησε "ρίξε μια ματιά τριγύρω σου βγαίνοντας, αυτός είναι ο κόσμος, όχι αυτός που έχεις στο μυαλό σου." "Έμαθα για τον φίλο σου" συνέχισε συνοφρυωμένος, "τον θυμάμαι από παλιά που παίζατε εδώ, ελπίζω να τα καταφέρει." Κούνησα το κεφάλι "κι εγώ Μάριο, προσεύχομαι γι' αυτόν." "Τώρα όμως θέλω να μου πεις τι έγινε με τον Κρόου αφότου έφυγα χθες το βράδυ" συνέχισα. Βυθίστηκε στην πολυθρόνα του ... "Τα έχουμε όλα Dim, ονόματα, διευθύνσεις, στοιχεία, τα πάντα. Σε λίγες μέρες έρχεται νέο φορτίο με κιθάρες, θα είμαστε εκεί. Αφήσαμε τον Κρόου ελεύθερο, να μην υποπτευτεί κανείς ότι κάτι πάει στραβά. Ξέρει ότι τα μάτια μας θα είναι πάνω του, τον προειδοποιήσαμε, αν κάνει το παραμικρό λάθος είναι ξοφλημένος. Θα συνεχίσει την δουλειά όπως την έκανε, μέχρι να έρθει το φορτίο. Θα τους τσακώσουμε στα πράσα, εκεί θα τελειώσει η επιχείρησή του, και όλα θα πάρουν τον δρόμο τους. Θα στείλουμε τα στοιχεία παντού, στην fender, στις αρχές, στην επιτροπή ανταγωνισμού, παντού. Η αστυνομία θα κάνει μια "ένδοξη" επιχείρηση παίρνοντας τα εύσημα, κι εγώ θα τον ξεφορτωθώ για πάντα." "Πότε περιμένουμε το φορτίο?" ρώτησα. Ανασηκώθηκε λέγοντας "εσύ δεν περιμένεις τίποτα Dim, μείνε έξω απ' αυτό." "Είμαι βουτηγμένος στα σκατά μέχρι τον λαιμό Μάριο, δεν μπορώ να κάθομαι να βλέπω από μακριά τα γεγονότα. Θα το πάω μέχρι το τέλος. Κάποιοι μου χρωστάνε, και θα φροντίσω να πληρώσουν" του απάντησα. Σηκώθηκα, "και κάτι ακόμα" του είπα, "δεν έχω που να μείνω, το σπίτι μου και το Sunset είναι στόχοι, υπάρχει κάπου να βολευτώ για λίγες μέρες, μέχρι να ξεμπερδέψουμε?" "Θα το φροντίσω, περίμενε εδώ" απάντησε και βγήκε απ' το γραφείο. Σε πέντε λεπτά ήταν πίσω με μια διεύθυνση. "Πήγαινε στο ξενοδοχείο Urban, σε περιμένουν ήδη. Τους είπα να σε προσέχουν, κινδυνεύεις" μου είπε, και του έσφιξα το χέρι. "Ευχαριστώ για όλα Μάριο". Στο Urban, με περίμεναν, όλα ήταν έτοιμα, όπως ακριβώς μου είπε ο Μάριο. Τακτοποιήθηκα, και ξανάφυγα για το νοσοκομείο. Ο Henderson ήταν εκεί. "Η κατάστασή του είναι κρίσιμη, αλλά τουλάχιστον έχει σταθεροποιηθεί", μου είπε, "η πρώτη μέρα είναι η πιο δύσκολη και φαίνεται να την γλιτώνει μέχρι στιγμής". "Όπως σας είπα και χθες, είναι πολύ νωρίς ακόμα. Πρέπει να δούμε αν τραυματίστηκαν ζωτικά όργανα, και πώς θα ανταποκριθεί ο οργανισμός του, αν και φαίνεται μαχητής." Του έδωσα το τηλέφωνό μου, τον παρακάλεσα να με ειδοποιήσει αμέσως αν υπήρχε οποιαδήποτε εξέλιξη και έφυγα. Άναψα ένα τσιγάρο και περπάτησα, κάνοντας μια μικρή βόλτα. Κάτι μέσα μου δεν με άφηνε να ησυχάσω. Μια παρόρμηση, μια τρέλα, δεν ξέρω πώς να το χαρακτηρίσω. Αισθανόμουν ένα μεγάλο κενό. Έπρεπε να πάω. Έπρεπε να το δω, να το διαπιστώσω με τα μάτια μου. Άλλα μου έλεγε η λογική και άλλα το συναίσθημα. Και τελικά το συναίσθημα επικράτησε, μπήκα στο αυτοκίνητο, έβαλα μπροστά και έφυγα. Είχα αποφασίσει να πάω ....

Όταν βγήκαμε από το Sunset, είχε ήδη ξημερώσει. Μπήκα στο ταξί, "στο νοσοκομείο γρήγορα" είπα στον ταξιτζή. Φύγαμε σφαίρα. "Τι σου χρωστάω?" τον ρώτησα μόλις φτάσαμε. "Τι να σου ζητήσω ρε παλικάρι με αυτά που είδα, δώσε ότι θέλεις" μου απάντησε. Έβγαλα ένα μάτσο χαρτονομίσματα από την τσέπη μου και του τα έδωσα χωρίς να τα μετρήσω. "Φτάνουν αυτά?" ρώτησα και με κοίταξε έκπληκτος. "Είναι πάρα πολλά" μου είπε, "κάτσε να σου δώσω ρέστα". "Κράτησέ τα" του είπα, "τα κέρδισες, τα αξίζεις". Με ευχαρίστησε, μπήκε στο ταξί, έκανε επιτόπου στροφή και έφυγε. Μπαίνοντας στο νοσοκομείο, έτρεξα στην ρεσεψιόν. "Μεσόκοπος άνδρας με τραύμα από μαχαίρι, ήρθε πριν λίγο" είπα σε μια νοστιμούλα νεαρή πίσω από τον γκισέ. Με κοίταξε, "όνομα παρακαλώ". "Το δικό μου ή το δικό του?" την ρώτησα. Μου χαμογέλασε, "και τα δύο, αλλά ας αρχίσουμε από το δικό του". "Terry" είπα, "Terry Rosco". Κοίταξε στα χαρτιά της, μετά στον υπολογιστή που είχε μπροστά της. "Ήρθε πριν τρία τέταρτα περίπου" μονολόγησε, "είναι σοβαρά, μισό λεπτό παρακαλώ να ειδοποιήσω κάποιον γιατρό." Σήκωσε το τηλέφωνο και μίλησε για ένα λεπτό. Γύρισε σε μένα, "θα πάτε στον τρίτο όροφο, και θα ζητήσετε τον δόκτορα Henderson". "Και το δικό σας όνομα?" άκουσα πίσω μου την φωνή της, ενώ ήδη έτρεχα προς τις σκάλες. "Δύσκολα τα πράγματα" μου είπε ο Henderson, "έχει χάσει πολύ αίμα. Είστε συγγενής?" "Φίλος" του είπα, "ή μάλλον ... κάτι ανάμεσα σε φίλος και αδερφός." Κούνησε το κεφάλι, "είναι πολύ νωρίς ακόμα για να έχουμε εικόνα, σε μερικές μέρες θα ξέρουμε περισσότερα". Τον έπιασα απ' τον ώμο, "πες μου την αλήθεια γιατρέ, θα την βγάλει την μέρα?" "Αυτό θα το ξέρουμε αύριο" αποκρίθηκε. Κατέβασα το κεφάλι, και κινήθηκα προς τις σκάλες. Εκατοντάδες τόνοι ενοχής κρέμονταν απ' τον λαιμό μου και πνιγόμουν. Κατέβηκα αργά τα σκαλιά, και πήγα πάλι στην ρεσεψιόν. "Θα περιμένω στο σαλόνι" είπα στην ίδια νόστιμη πιτσιρίκα, "θα σας αφήσω το τηλέφωνό μου, και θα σας παρακαλέσω να με καλέσετε αμέσως αν έχουμε κάποια εξέλιξη." Κατευθύνθηκα προς το σαλόνι της ρεσεψιόν και άκουσα πάλι την φωνή της πίσω μου "είστε ο κύριος ...." "Dim" είπα κουρασμένα. Με κοίταξε με ένα πονηρό χαμόγελο "Dim τι?" "Σκέτο Dim", απάντησα, και πήγα στο σαλόνι. Κάθισα δίπλα στο παράθυρο, και κοίταξα έξω, στον δρόμο. Ο ήλιος είχε ανέβει ψηλά πια, η υγρασία της νύχτας είχε διαλυθεί, και η ψύχρα είχε δώσει την θέση της σε μια λαμπερή μέρα.. Μα εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να βοηθήσω τον Terry. Δεν ήξερα πια πώς να κινηθώ, τι να κάνω. Το ζευγαράκι δεν κατάφερε να πάρει την κιθάρα, ήξερε όμως ότι την είχα εγώ. Ίσως ήμουν πια κινούμενος στόχος. Και όμως υπήρχε κάτι ακόμα που με έτρωγε. Αφού είχα πει στην Alexa ότι θα της δώσω την κιθάρα, και αυτή θα την έδινε στον Νικ, γιατί να θέλουν να με σκοτώσουν για να την πάρουν? Δεν έβγαζα άκρη, τα βλέφαρά μου βάραιναν, έγειρα στην καρέκλα, και ο Μορφέας με πήρε στην αγκαλιά του ....

Δεν ήθελα να πιστέψω τις υποψίες του Κρόου, κάτι μέσα μου κλωτσούσε. Αλλά αν ήταν σωστές? Αν η Alexa δούλευε για τον Νικ? Μόνο τρεις άνθρωποι γνώριζαν που ήταν η κιθάρα. Εγώ, ο Terry που την έκρυψε, και .... η Alexa. Πράγμα που σημαίνει ότι αν οι υποψίες του Κρόου ήταν σωστές, θα το είχε ήδη μάθει και ο Νικ. Και θα φρόντιζε να την πάρει. Τρόμαξα και μόνο στην σκέψη ... Τα φρένα του ταξί στρίγγλισαν καθώς σταματούσε στο πάρκιν του Sunset. Πετάχτηκα έξω και έτρεξα προς την είσοδο. "Δεν θα με πληρώσεις φίλε?" άκουσα πίσω μου την φωνή του ταξιτζή. "Έλα μαζί μου" του φώναξα επιτακτικά, "είναι ανάγκη". Έκλεισε την πόρτα του αυτοκινήτου και έτρεξε πίσω μου. Άνοιξα με φούρια την πόρτα του ξενοδοχείου. Φωνές, φασαρία, ακαθόριστα λόγια, κάποιος χτυπούσε κάτι δυνατά. "Terry" ούρλιαξα τρέχοντας, "Terry". Ακούστηκε μια κραυγή, και βήματα που κατευθύνονταν τρέχοντας προς την πίσω πόρτα του Sunset. Έφτασα στην ρεσεψιόν. "Terry" φώναξα πάλι, ενώ άκουγα ήδη ένα αυτοκίνητο να απομακρύνεται. Ένα μούγκρισμα πόνου μου απάντησε "μμμ, ααα, Dim, εεεδώ". Έσκυψα πίσω από τον πάγκο της ρεσεψιόν. Ο Terry ήταν στο πάτωμα, και κρατούσε με τα δύο χέρια την κοιλιά του, ενώ το αίμα έτρεχε ανάμεσα στα δάχτυλά του. Το πρόσωπό του ήταν πρησμένο, μελανιασμένα μάτια, σπασμένη μύτη από την οποία ξεκινούσε ένα κόκκινο ρυάκι. Έσκυψα πάνω του, "κουράγιο, κράτα γερά φίλε" του είπα, και γυρίζοντας προς τον ταξιτζή "γρήγορα, κάλεσε ασθενοφόρο". Κάποιοι πελάτες που ξύπνησαν από την φασαρία είχαν κατέβει απ' τα δωμάτιά τους να δουν τι συμβαίνει. "Δεν τους είπα ... δεν την βρήκαν ... δεν ... την έδωσα, τους είπα ... ότι .... την πήρες .... χθες το βράδυ" ψέλλισε ο Terry. Του έπιασα το χέρι και το κράτησα σφιχτά, προσπαθώντας να του χαμογελάσω. Το τραύμα από μαχαίρι που είχε στην κοιλιά, φαινόταν αρκετά σοβαρό. "Δεν τους είπα ... που είναι" ψέλλισε πάλι ο Terry, και καταβάλλοντας μεγάλη προσπάθεια έδειξε με το χέρι του ένα μεγάλο ράφι στο έπιπλο απέναντι, που είχε επάνω ένα σημαιάκι με το σήμα του Sunset. "Κούνησε το .... σημαιάκι" συνέχισε. Το ασθενοφόρο έφτασε και τον πήρε, ο Terry ήταν πια σε καλά χέρια. Αν άντεχε ... Κούνησα το σημαιάκι στο ράφι, ακούστηκε ο θόρυβος ενός μηχανισμού, και εμφανίστηκε ένα άνοιγμα πίσω από το έπιπλο. Η μαύρη σακούλα ήταν εκεί. Μετακίνησα το σημαιάκι στην προηγούμενη θέση του, και το άνοιγμα έκλεισε πάλι. Γονάτισα, και κοιτάζοντας τον μεγάλο κόκκινο λεκέ στο πάτωμα ούρλιαξα με όλη την δύναμη της ψυχής μου, "καταραμένη να 'σαι. Καταραμένη." Αλλά ήξερα ότι εγώ έφταιγα. Την πίστεψα, της είπα ότι ήθελε να μάθει, της είχα δώσει τον Terry στο πιάτο. Αν πέθαινε ο φίλος μου, εγώ θα ήμουν υπαίτιος. Δεν θα μπορούσα να το ξεπεράσω ποτέ αυτό. Ποτέ ....

"Ο Νικ είναι περίεργη περίπτωση" είπε ο Κρόου. Και συνέχισε ... "Όταν ξεκίνησε αυτή η ιστορία, ήξερα ότι θα χρειαζόμουν την συμμετοχή κάποιων μουσικών από τις μπάντες που διαχειριζόμουν, χωρίς όμως να τους πω περί τίνος πρόκειται. Έπρεπε να γίνονται παραγγελίες για κιθάρες, και να υπάρξει κινητικότητα στις συναλλαγές οργάνων μεταξύ των μουσικών, για να μην δίνω στόχο. Μετά τις πρώτες πωλήσεις στους Κινέζους, αυτό έγινε πιο επιτακτικό. Έπρεπε να βρω συνεργάτες μέσα από τον χώρο των μουσικών. Πλησίασα πολλούς, πρώτα τους κιθαρίστες φυσικά, λέγοντάς τους ένα ωραίο παραμυθάκι και αφήνοντας κάποιες υποσχέσεις να κρέμονται στον αέρα, αλλά δεν βρήκα την απαιτούμενη ανταπόκριση. Όταν μίλησα στον Νικ, έδειξε αμέσως προθυμία να βοηθήσει συμμετέχοντας ενεργά, παρ' όλο που ήταν ντράμερ. Μπήκε αμέσως στο παιχνίδι, βοηθούσε στις συναλλαγές, στην αποθήκη, στην διαλογή, και στις παραγγελίες. Παντού. Είχα αφήσει να εννοηθεί ότι αυτό θα βοηθούσε την καριέρα του, και έδειχνε μεγάλο ζήλο. Είχα καταλάβει ότι είναι πολύ φιλόδοξος, και πάτησα πάνω σ' αυτό. Όσο περνούσε ο καιρός όμως, και όσο περισσότερο χωνόταν σε όλο αυτό, είχε αρχίσει να αντιλαμβάνεται περισσότερα πράγματα. Ήθελε ακόμα πιο ενεργό ρόλο στην επιχείρηση. Μια μέρα μου είπε, πώς ήξερε ότι κάτι συνέβαινε με τις περίεργες συναλλαγές με τους Κινέζους, και ότι ήθελε να αποκτήσει πλέον ενεργό ρόλο. Ήθελε να γίνει το δεξί μου χέρι στην επιχείρηση. Δεν ήθελα να το διακινδυνεύσω, και έτσι δέχτηκα. Από τότε ήταν πάντα παρών στις παραλαβές, κανόνιζε την αποθήκευση και την διαλογή." "Με ποια ανταμοιβή τα έκανε όλα αυτά?" ρώτησα από την διπλανή αίθουσα, "ζήτησε μερίδιο από τα κέρδη?" Ο Κρόου γέλασε. "Ο Νικ ήταν εύκολη περίπτωση" απάντησε. "Πάντα ήταν καλοπερασάκιας. Επιρρεπής στα ναρκωτικά και τις γυναίκες. Φρόντιζα να έχει όση κόκα χρειαζόταν, και όσες γυναίκες ήθελε κάθε βράδυ. Τον κρατούσα ικανοποιημένο, και είχα τον έλεγχο. Έκανε την μεγάλη ζωή που πάντα ήθελε, την ζωή του ροκ σταρ, είχε προσλάβει και μερικούς μπράβους μάλιστα." Θυμήθηκα τον σημαδεμένο που ήταν δίπλα του στο Regal. "Και με την συγκεκριμένη κιθάρα που ψάχνεις τι συνέβη?" ρώτησα πάλι. "Ήταν η δωδέκατη παραλαβή" είπε ο Κρόου. "Ο Νικ ήταν εκεί, παρέλαβε το φορτίο και το πήγε στην αποθήκη. Όταν ήρθε το φορτηγό που θα πήγαινε στο κέντρο διαλογής, έλεγξε το φορτίο και ανέλαβε το φόρτωμα. Λίγο αργότερα όμως με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι υπήρξε ένα απρόοπτο ατύχημα, και ότι η συγκεκριμένη κιθάρα χάθηκε. Μόνο αυτή, όλες οι άλλες που ήταν απλή κάλυψη ήταν εκεί. Φοβήθηκα ότι προσπάθησε να μου την φέρει, είχε αρχίσει να γίνεται άπληστος, και το μυαλό του ήταν ήδη καμένο από την κόκα. Δεν μπορεί να χάθηκε μόνο αυτή, κάτι δεν πάει καλά του είχα πει, και τον απείλησα. Έπρεπε να κόψει τον λαιμό του να την βρει και να την φέρει πίσω. Λίγες ώρες αργότερα μου τηλεφώνησε πάλι, και μου είπε ότι την βρήκε, την είχε κάποιος Dim, και θα φρόντιζε να την πάρει πίσω. Μου είπε να μην ανησυχώ, θα χρησιμοποιούσε τον πιο αποτελεσματικό τρόπο που είχε. Θα έστελνε την αρραβωνιαστικιά του να την πάρει. Μου είπε ότι δεν έχει γεννηθεί ακόμα άνδρας που να της αντισταθεί." Με χτύπησε κεραυνός. "Ώστε αυτό έκανε η Alexa" σκέφτηκα, "με χρησιμοποίησε". Σηκώθηκα και μπήκα σε έξαλλη κατάσταση στο δωμάτιο που ήταν ο Κρόου. "Γιατί προσπάθησες να με σκοτώσεις?" του είπα και είχα γίνει κατακόκκινος. Με κοίταξε με απορία, και κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. "Εγώ?" με ρώτησε, "γιατί να κάνω κάτι τέτοιο? Σε ήθελα ζωντανό να μου πεις που είναι η κιθάρα, αν σε σκότωνα πώς θα την έβρισκα? Εξάλλου, αν ήθελα να σε σκοτώσω, θα μπορούσα να το είχα κάνει στην αποθήκη, όταν σε είχα στα χέρια μου." "Και τότε ποιος?" ούρλιαξα, "ποιος?" "Δεν ξέρω" απάντησε "αλλά υποπτεύομαι τον Νικ και την αρραβωνιάρα του. Ο Νικ όπως σου είπα, είχε γίνει άπληστος. Μυρίζομαι ότι ήθελε να συνεχίσει μόνος του την δουλειά. Έμαθα ότι σε πήγε για μπάνιο δεμένο, και χθες το βράδυ του τα είπα ένα χεράκι, ήσουν κι εσύ εκεί, πρέπει να το είδες". "Δεν μπορεί να είναι κι αυτή στο κόλπο" του είπα, "πήγαν να σκοτώσουν κι αυτήν." "Αν πέθαινες πρώτος, δεν θα μπορούσες να δεις τι θα συνέβαινε μετά, έτσι δεν είναι?" μου απάντησε με ένα σκληρό χαμόγελο, "πάντως απ' ότι βλέπω .... μια χαρά τα κατάφερε η μικρή μαζί σου. Σε τύλιξε για τα καλά." Καιγόμουν μέσα μου, δεν ήθελα να τον πιστέψω,. "Και τώρα?" ρώτησα πάλι, "που είναι αυτή τώρα?" "Μα σου είπα, με τον Νικ στο σπίτι του", απάντησε, "πήγαινε να δεις και μόνος σου". Μου έδωσε την διεύθυνσή του Νικ. Τους άφησα να τελειώσουν την υπόλοιπη ανάκριση, και να καταγράψουν τα στοιχεία, ονόματα, διευθύνσεις, τα πάντα. Έφυγα μόνος. Ο κρύος φθινοπωρινός αέρας της νύχτας με χτύπησε στο πρόσωπο. Δεν ήξερα πια τι μου γίνεται. Ήμουν τόσο ηλίθιος? Μου είχαν στα αλήθεια στήσει παγίδα? Η Alexa ήταν αυτή που γνώρισα, ή αυτή που περιέγραψε ο Κρόου? Το κεφάλι μου πήγαινε να σπάσει. Έπρεπε να μάθω την αλήθεια. Κάλεσα ταξί να με πάει στο Regal για να πάρω το αυτοκίνητό μου. Και τότε μια σκέψη με χτύπησε σαν κεραυνός. "Στρίψε" είπα απότομα στον ταξιτζή, "δεν θα πάμε στο Regal". Γύρισε και με κοίταξε με την απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του. "Πάμε στο ξενοδοχείο Sunset" του είπα, "όσο πιο γρήγορα μπορείς, σανίδωσέ το". Και το σανίδωσε ....