Πίνακας συμμετοχής

Εδω θα μπορουσε να ειχε κλεισει το θεμα. Υπαρχει κανεις που γεννηθηκε και μιλαγε και εγραφε? Απλα υπαρχουν αυτοι που μιλησαν διαβασαν και εγραψαν πιο γρηγορα απο τους αλλους και αυτοι που εφτασαν να γινουν μεχρι και ποιητες, συγγραφεις, ομιλητες κλπ. Αυτο οφειλεται στην αντιληψη του καθενος, κατι που αυξανει το ρυθμο μαθησης αλλα και στη δουλεια που θα ριξουν στη συνεχεια για να γινουν ποιητες και συγγραφεις. Η μαθηση της γλωσσας γινεται στην αρχη ακουγοντας τους αλλους να μιλανε, και σιγα σιγα παίρνοντας και μαθηματα. Σιγουρα υπαρχουν κι αυτοι που εγιναν χωρις καμια βοηθεια, σιγουρα ομως οι περισσοτεροι μαθητευσαν διπλα σε καποιον/καποιους δασκαλους. Τα ιδια ακριβως και στην κιθαρα, στο phrasing κλπ. Δεν υπαρχει εμφυτο. Αναπτύσσεται. Το λεγομενο "ταλεντο" (η αντιληψη ουσιστικα του καθενος πανω στο καθε συγκεκριμενο θεμα κατα την αποψη μου) δινει τη δυνατοτητα γρηγορου ρυθμου αναπτυξης. Η δουλεια κανει πραγματικοτητα αυτην την δυνατοτητα. .

"σας ικανοποιεί μουσικά η σύγχρονη τάση στις επιτυχίες?" Αυτό που περισσότερο με ενοχλεί δεν είναι το να μην μου αρέσει ένα κομμάτι, είναι το να βαριέμαι μόλις καταλάβω ότι έχει το ίδιο pattern ΟΛΟ το κομμάτι και έτσι από τα πρώτα 10'' ξέρω τι ακριβώς θα γίνει ως το τέλος. Με άλλα λόγια, είναι κρίμα να ακούς ως "επιτυχίες" τραγούδια που η μελωδία τους είναι πιο φτωχή και από την "μουσική για ασανσέρ". Α, και τώρα που είπα Μελωδία: εδώ και κάμποσο καιρό (μιλάμε ίσως για δεκαετίες) ολοένα και περισσότερο χάνεται η Μελωδία από την pop(ular) μουσική. Πχ Adele: όποτε ξεκινάω να παίξω ένα κομμάτι της στο πιάνο το παρατάω μετά από τα 4 ή 8 πρώτα μέτρα. Μιλάμε για ατελείωτες φλυαρίες σε έκταση τριών ή πέντε νοτών πάνω από την τονική. Το μάθαινα παλαιότερα στα παιδιά μου: για να καταλάβετε αν υπάρχει "κάτι" σε ένα κομμάτι, θα το τραγουδάτε λέγοντας λα-λα-λα ή τα-τα-τα κλπ (και όχι τους στίχους του). Και τότε θα αποκαλύπτεται αν αυτό που ακούτε είναι μελωδία ή αν είναι απλά στίχοι με ρυθμό πάνω από κάποια (φτωχή) συνήθως αρμονία. Αντιπαράδειγμα - φωτεινή εξαίρεση στο παραπάνω: TheWeeknd, Blinding Lights. Ακούς μελωδία, ακούς catchy synth riff, ακούς κάτι ενδιαφέρον (βασικά, ακούς τα 80z χτισμένα με DAW και plug-ins αλλά οκ). Πω ρε φίλε, όντως γέρασα!

@Pavloz Στο κάθε τι υπάρχει μία υποκειμενική και μία αντικειμενική διάσταση. Π.χ. η Κατερίνα είναι πιστή σύντροφος (αντικειμενικό) αλλά μαγειρεύει χάλια (υποκειμενικό). Το ίδιο ισχύει και σε ζητήματα μουσικής ή άλλης τέχνης. Π.χ. οι Beatles δεν μου αρέσουν (υποκειμενικό) αλλά είναι το σημαντικότερο γκρουπ της περιόδου στην οποία έδρασαν (αντικειμενικό). Οπότε δεν ισχύει ότι "ο υποκειμενικός παράγοντας είναι ο βασικότερος", είναι απλά ένα μέγεθος και - σε μία δημόσια συζήτηση - είναι το λιγότερο ενδιαφέρον μέγεθος (π.χ. τι με νοιάζει πραγματικά εμένα τι αρέσει σε 'σένα;). Το άλλο μέγεθος (το αντικειμενικό ντε) είναι που μπορεί να χρησιμεύσει σα βάση συζήτησης, γι' αυτό είναι απαραίτητο οι συζητητές να έχουν αποδεχθεί μερικές κοινές βασικές αρχές (π.χ. μιλάμε με "νούμερα πωλήσεων"), αλλιώς δε βγαίνει άκρη ποτέ. Οι πονηροί συζητητές (δεν εννοώ εσένα, ας πούμε ότι εννοώ εμένα), πετάνε μία εντελώς υποκειμενική τοποθέτηση και με όπλο την... αποφασιστικότητά τους να μην την αλλάξουν ποτέ, επιχειρούν να της δώσουν αντικειμενική υπόσταση. Εντάξει, ένα ρητορικό τρυκ είναι, αλλά - επειδή είμεθα και παλιοί - το αντιλαμβανόμαστε, δεν είμεθα κόπανοι. Ειδική σημείωση: το Life Of Brian είναι μυθοπλασία (το βλέπω μία φορά το μήνα, περίπου) και μάλιστα κωμική. Δεν μπορείς (ρητορικώς) να το χρησιμοποιείς σαν "παράδειγμα" για να τεκμηριώσεις μία άποψη, σε μία πραγματική αγορά στην τότε Ιερουσαλήμ δεν θα είχαν συμβεί αυτά τα περιστατικά (αυτό είναι που το κάνει αστείο).

Το έχω πει και θα το επαναλάβω: ΚΑΤΑΡΑ στον κιαρατά που εφηύρε τα social... Έδωσε βήμα στην παγκόσμια βλακεία και την έκανε καθεστώς...

Δεν το είχα ακούσει. Ωραια μελωδία. Καποιες στιγμές ο ήχος της κιθαρας είναι υπέροχος ,δηλ απίστευτος. Μπραβο σου ghkourmoul1 κάτι ανάμεσα σε Santana κ Gary Moor .Top.

Αυτο που ακουσα σκοτωνει. Κλεινει λιγο "βαναυσα" αλλα ΟΚ.

Πολύ καλύτερο το αποτέλεσμα. Καλύτερο και πιο προσεγμένο παίξιμο. Πολύ ωραίος ήχος στις κιθάρες.

Ολων των εποχων. Τουλαχιστον εως σημερα. Αντικειμενικό.

Το φρέηζιν' είναι μια συνισταμένη του τι ακούς, τι είσαι ικανός να κάνεις και τι γουστάρεις να κάνεις. Η βαρύτητα της κάθε παραμέτρου καθορίζεται απο την εν γένει προσωπικότητα του μουσικού. Το σημείο καμπής/διαφοράς έρχεται όταν περάσεις στο παίξιμο σου σχήματα και φράσεις που προκύπτουν σχεδόν ως φυσική επιλογή και λιγότερο ως τεχνητή κατασκευή. Για το λεγόμενο φήλινγκ, υπάρχει μια ασάφεια στην αποκωδικοποίηση του όρου, καθότι για πολλούς συγχέεται με την μεταδοτικότητα, κάτι που δεν είναι ακριβώς λάθος κατα την γνώμη μου. Σε κάθε περίπτωση, για την πλειονότητα, συνήθως εκείνος που έχει delivery θεωρείται πως παίζει και με φήλινγκ, αυτός όμως που είναι αισθηματίας δεν είναι κατ' ανάγκη και μεταδοτικός.

Πάλι τραπ θα άκουγαν και 200 ευρώ να έκανε. Είναι η ΠΛΕΙΟΨΗΦΊΑ δεν έχεις καταλάβει ότι ΕΜΕΙΣ ζούμε ανάμεσα τους ,όχι το αντίστροφο. Σου ξανα-λεω: Γύρναγα σήμερα σπίτι με τον μικρό από το σχολείο και στο διπλανό Λυκειο ολόκληρες...γαιδουρες και ολόκληροι μαντράχαλοι 17 ετών ΜΟΥΓΚΡΙΖΑΝΕ και έκαναν διαφορά...ΖΩΑ έξω από το σχολείο.... Tι μουσική περιμένεις να ακούσουν όλοι αυτοί?

σποτιφαΐ Όσον αφορά τη λίστα, δεν μπορώ να ακούω/βλέπω Taylor Swift, έχω αλλεργία. Το στυλ της, η εμφάνισή της, η περσόνα και αυτό το απερίγραπτα ξεπλυμένο, generic ποπ που τραγουδάει με ενοχλούν σε σημείο που μου δημιουργούνται ψυχοσωματικά συμπτώματα όταν την πετύχω σε κανά κλιπ. Οι υπόλοιποι μου είναι απλά αδιάφοροι πλην της Rihanna που θα την ακούσω πολύ ευχάριστα και άμα τη βλέπω κι όλας ακόμα καλύτερα.

https://guitar.com/lessons/chris-buck-five-tips-for-blues-rock-guitar/ Με αφορμή το πολύ ενδιαφέρον άρθρο που συνοδεύεται με βίντεο στο περιοδικό Guitar όπου παίζει ο αγαπημένος Chris Buck (οκ, έχει πολύ άσπρο δέρμα και στραβό στόμα αλλά πολύ ωραίο phrasing και για μένα βγάζει πολύ feel στον τρόπο που παίζει), αναρωτιέμαι το εξής... Τελικά το phrasing και το feel στην κιθάρα διδάσκονται; Μελετώντας άλλους κιθαρίστες παίρνεις ιδέες, σίγουρα αισθάνεσαι παραπάνω πράγματα, και αν παρατηρήσω τον εαυτό μου παίζοντας χρόνο με το χρόνο η φρασεολογία μου στην κιθάρα εμπλουτίζεται, αλλά πόσο από αυτό έγινε εκούσια και πόσο είναι προϊόν διδασκαλίας; Στην τελική, έχω κάτσει να μάθω κιθάρα με 3 δασκάλους και το παίξιμο μου δεν έχει σχέση με κανέναν από τους 3. Αναμφίβολα, ο καθένας αναπτύσσει το δικό του ξεχωριστό στιλ παιξίματος το οποίο είναι σαν τη φωνή μας: ο καθένας έχει ένα και μοναδικό και μπορείς να ξεχωρίσεις τον κιθαρίστα ακούγοντας τον τρόπο που παίζει. Επανέρχομαι όμως στο αρχικό ερώτημα. Διδάσκεται πιστεύετε αυτό; Ξέρω κιθαρίστες που πλακώνονται χρόνια μελετώντας κιθάρα, ξέρουν κάθε chord progression και κάθε κλίμακα απέξω, αλλά όταν πάνε να παίξουν υπάρχει μια έλλειψη φαντασίας και κάτι που σε κάνει να βαριέσαι να τους ακούς. Άρα ...το phrasing και το feel διδάσκονται;;; Και μέχρι ποιο σημείο;

Είναι αρκετά δύσκολο ν' απαντηθεί, αλλά θα μιλήσω λόγω της εμπειρίας μου με εκατοντάδες μαθητές. Νομίζω ο σωστός όρος είναι feel και όχι phrasing. Το πρώτο έχει να κάνει με τον τρόπο που πάίζεις, ενώ το δεύτερο με το τι παίζεις! Για να γίνουν κατανοητές οι διαφορές από μουσικό σε μουσικό, θα πρέπει να υπάρχει μία ή περισσότερες κοινές συνιστώσες. Ας αφήσουμε λοιπόν έξω το σόλο και ας μείνουμε στο θέμα ή αλλιώς στη μελωδία. Αν υποθέσουμε ότι το θέμα είναι κοινό για όλους, με τις ίδιες γραμμένες νότες και παίζοντας όλοι με καθαρό ήχο, έχω παρατηρήσει ότι κάποιοι μουσικοί όσο και αν μελετήσουν, θα βελτιωθούν μεν αλλά υπάρχει ένα limit, κάτι σαν τοίχος που εμποδίζει την περαιτέρω εξέλιξη. Υπάρχουν όμως κάποιοι άλλοι -λιγότεροι- που έχουν αυτό το 'μαγικό' touch!! Ενώ στον πρώτο οι νότες είναι σωστές και το κομμάτι ακούγεται κανονικά, στον δεύτερο υπάρχει η αίσθηση του ωραίου! Αν δε στο παραπάνω παράδειγμα μπεί και το ρυθμικό στοιχείο (chord strumming) οι διαφορές γίνονται ακόμα πιο έντονες. Υπάρχουν μουσικοί που έχουν πολύ καλά ανεπτυγμένο το νευρομυικό τους σύστημα (εκ γεννετής) και θα μπορούν να παίζουν με ακρίβεια σε πολύ γρήγορες ταχύτητες και άλλοι που όσο και να μελετήσουν δεν θα το φτάσουν ποτέ!! (παράδειγμα - όσο και να προπονηθεί κάποιος Yussein Bolt δεν θα καταφέρει να γίνει) αλλά αυτό δεν έχει με τίποτα να κάνει με το 'μαγικό' touch που ανέφερα πιο πάνω... My two cents..

Amen!

Λες;

Το επόμενο Paul, θα είναι Les. Τίποτα λιγότερο.

ΟΧΙ Το επόμενο Paul να είναι: SPOTIFY ή ΣΠΕΤΣΟΦΑΪ

Μπα.. Παρε το μηδεν

Σε πω εσενα Ιδιαιτερως

Όλοι αφτοί, οι Μπίτλες, οι Ντουράν Ντουράν, ο άλλος ο Μπιμπέρ πώς τονε λένε, ο Έλβης, ίδιοι ήσαντε. Παίζανε μουσική για τα κοριτσάκια μέχρι 20 χρονών. Τα παπάκια και την Μακαρένα παίζανε ασούμε. Εγώ γουστάρω μόνο το πουλάκι τσίου.

Μυρωδιάδες...

Αυτο θα ειναι το επομενο πολλ

ας πούμε ότι ήταν το σωστό χρόνο και τη σωστή στιγμή!!!!?

Τελικά οι Beatles ήταν άμπαλοι;

Είμαστε της προοδευτικής φραξιας.

Σε ευχαριστώ και χαίρομαι που σου άρεσε.

Κωστάκης μας, κόψε κάνα δύο μέτρα... Με custom Korg παίζεις φίλος, όχι με Поливокс? Να έπαιζες, να το συζητούσαμε...

Θα έχουμε όλοι βήμα, φωνή και όλοι δικαίωμα στην εξουσία, στην προοπτική κσι την ευημερία . Αυτο είναι ΑΡΙΣΤΕΊΑ. Αυτά είναι τα ΚΕΚΤΗΜΈΝΑ μας και με το ίδιο αίμα που ΧΥΣΑΜΕ για να τα ΘΕΣΜΟΘΕΤΗΣΟΥΜΕ με το ΊΔΙΟ ΑΊΜΑ θα τα υπερασπιστουμε αν χρειαστεί, αν μας τα πειράξουν. Γιατί εμείς οι ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ, μπορεί να ξαναρθουμε στην εξουσία, μια μέρα και καλά να είναι μέρα. Μην το θελήσει ο ΛΑΟΣ και έρθουμε μια ΝΎΧΤΑ ????? Χαχαχαχαχαχαχα

και των τεσσάρων.

Μπράβο φίλε για την προσπάθεια και το αποτέλεσμα. Μην τσιγουνευεσαι όμως το να φτιάξεις site και shop. Θα πάρεις πολλαπλάσια, τα όσα δώσεις. Τα social πρέπει -και είναι- είναι υποστηρικτικά της δουλειάς σου, όχι το κύριο μέσο παρουσίασης. Και προς Θεού, άλλαξε αυτό το όνομα, δεν μπορεί να ταυτιστεί κανείς μαζί του (πράγμα βασικό στα μουσικά όργανα), είναι όντως για Γιαπωνέζικες μοτοσυκλέτες. Καλή επιτυχία.

Να θυμηθουμε λιγο τον Mississippi John Hurt μερα που'ναι? Ενας απο τους πιο ιδιαιτερους Delta bluesmen, με στυλ που ισως φερνει παραπανω στο Piedmont παρα στο Delta. Διασωσμενος (sic) απο την αφανεια στις αρχες του 60 απο τους Spottswood/Hoskins, αφησε μεσα στα λιγοστα χρονια της καριερας του υλικο που τον καθιερωσε ως εναν απο τους τιτανες των country blues που επηρεασε γενιες blues, folk και rock μουσικων μετεπειτα. "One of the more unusual of the Delta bluesmen was a short, soft-spoken man often in a battered fedora named Mississippi John Hurt. Born in the late 1800s, he lived nearly all of his life in a settlement called Avalon at the eastern edge of the Delta. “Classic” Delta blues was melodically complex, haunting and often discordant. Songs frequently spoke of violence, infidelity, poverty and material longing. While Hurt shared that lyrical tradition, his music was different—so different that some historians don’t consider him a Delta bluesman at all. In both style and repertoire, it seems he was influenced by ragtime and popular music he may have heard on records and at minstrel and medicine shows Blacks were able to attend. Whether the hill-country musical tradition was important in his formative years is uncertain. His virtuosity secured him a position unusual among the Black folk singers of the early 20th century whose recordings survived." https://www.smithsonianmag.com/arts-culture/pilgrimage-honor-blues-legend-180981004/ Bonus round: O John Oates (of Hall & Oates fame) με την Guild F-30 του Hurt, που πλεον ειναι στα χερια του. Αναμεινατε στο ακουστικο σας και για bonus round 2, αν τα καταφερω επιτελους αυτο το μηνα να βγαλω το Requiem for Mississippi John Hurt...

Ένα πολύ μεγάλο ταλέντο και (θεωρώ) ένας πολύ γλυκός και σεμνός άνθρωπος).Η μουσική του και τα τραγούδια του μου αρέσουν και έχουν επάνω μου μια κατευναστική επήρεια .Θεωρώ ότι ακούω έναν ήρεμο και καλοσυνάτο παππού να διηγείται τις ιστορίες του .Για όποιον ενδιαφέρεται στο παρακάτω βίντεο ο Stefan Grossman αφηγείται τις αναμνήσεις του από αυτόν και από άλλους κυρίους της Blues Mafia όπως τους λέει:

Από τους αγαπημένους μου του country/folk blues o MJH. Όσον αφορά την παρατήρηση του Τέρρυ και το ότι δεν ακούγεται σαν blues, πολύ ωραία τα εξηγεί ο Odis και πώς το ηλεκτρικό blues επικράτησε σαν ήχος και αρμονία στις συνειδήσεις και τα αυτιά του πολύ κόσμου. Ένα πολύ απτό παράδειγμα του πώς οι πρώιμες, πιο φολκ ας πούμε μορφές του μπλουζ επηρέασαν ή και πέρασαν ως διασκευές μέσα στο ηλεκτρικό, είναι ο Muddy Waters ο οποίος μεγάλωσε στην ευρύτερη περιοχή του Delta και στα νεανικά του χρόνια έπαιζε ακουστική κιθάρα ενώ αρκετά μετέπειτα πέρασε στον ηλεκτρισμό και στον ήχο που τον έχουμε συνηθίσει. Ο ίδιος (και όχι μόνο αυτός φυσικά) αποτέλεσε ακούσια μια γέφυρα μεταξύ των ειδών και ανέβασε πάνω σε ηλεκτρικές σκηνές, κομμάτια τα οποία παίζονταν ακουστικά από έναν ερμηνευτή. Για του λόγου το αληθές, ακούστε το Corrina, Corrina του MJH που ανέβασε ο Odis στο αρχικό ποστ και μετά ακούστε την ηλεκτρική εκδοχή του κομματιού από τον Muddy Waters και πώς ένα folk blues με καραμπινάτη ματζόρε αρμονία και ελάχιστα στοιχεία που να θυμίζουν το κλασικό blues που έχουμε στο μυαλό μας, ηλεκτρίστηκε, ενορχηστρώθηκε και μπολιάστηκε με μινόρε blues νότες:

Να είσαι καλά, ευχαριστώ πολυ!

Πάντως έχω σημειώσει σημαντική πρόοδο σε σχέση με το παρελθόν. Ορίστε ΤΙ ΒΡΗΚΑ , την πέμπτη που μας πέρασε. Nordmende V101....του 1983....... O λόγος που δεν το πήρα, αν και στάθηκα μπροστά του για 10 ατελείωτα λεπτά ήταν διότι: Α) Αν δούλευε ή το έφτιαχνα να δουλέψει....θα ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Β) Αν δεν .......ο πιο δυστυχισμένος / Προτίμησα να είμαι flat συναισθημάτων. ?

Όλα ξεκίνησαν κατά τύχη, ούτε καν σκεφτόμουν ότι θα κατέληγε έτσι το πράγμα. Έγραψα ένα μάλλον χιουμοριστικό post στο νήμα του dim για την νέα του tele. Εκεί που αργότερα αναφέρθηκε στο σαράκι. Λίγο αργότερα, συνέχισα με ένα δεύτερο post (σαν συνέχεια του πρώτου), το οποίο είχε όμως εμφανείς αναφορές σε αστυνομικό μυθιστόρημα. Δεν θα έγραφα άλλο τέτοιο post, δεν είχε νόημα. Έλα όμως που μέσα μου είχα την συνέχεια ... Αποφάσισα λοιπόν να ανοίξω ένα ξεχωριστό νήμα, για να γράψω μερικά post ακόμα, έτσι για πλάκα μέχρι να τελειώσει. Υπολόγιζα τρία τέσσερα. Όμως κάθε φορά που έγραφα κάτι, μέσα μου γεννιόταν και κάτι καινούριο για την συνέχεια. Σιγά σιγά άρχισα να είμαι εγώ ο Dim (ο ήρωας). Να αισθάνομαι σαν αυτόν, να βιώνω ότι βίωνε, σχεδόν κυριολεκτικά. Δεν υπήρχε στιγμή της μέρας που να μην σκέφτομαι τι θα γινόταν στην συνέχεια, σαν να μην το έγραφα εγώ. Το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ, όλη μέρα ήμουν αφηρημένος. Με ρούφαγε η ιστορία. Το ζούσα κανονικά. Δεν έχω ξανακάνει ποτέ κάτι τέτοιο, ούτε είχα σκοπό να κάνω. Μου φαίνεται τεράστιο, δύσκολο, αδύνατο. Έχω τεράστια αδυναμία στην αστυνομική λογοτεχνία, ειδικά την old school, την noir, και κάποια πράγματα έβγαιναν αβίαστα από μέσα μου. Σιγά σιγά άρχισα να προσέχω περισσότερο τον τρόπο γραφής, τις μικρές λεπτομέρειες. Έχω γράψει σεντόνια που έσβησα και ξανάγραψα, γιατί δεν μου άρεσε όπως τα έγραφα. Κολλούσα σε λέξεις (πχ πώς λέμε αυτόν που συγχωρεί), για ώρες. Κάθε φορά που έγραφα κάποιο κείμενο, φορτιζόμουν τόσο πολύ συναισθηματικά, που ίδρωνα και με έπιανε τρεμούλα. Ζούσα σαν Dim, μια παράλληλη ζωή. Έφτασα στο σημείο να ερωτευτώ την Alexa, και μιλάω σοβαρά. Κάθε φορά πριν γράψω, διάβαζα όλα τα προηγούμενα, έμπαινα στην ψυχή του Dim και φορτιζόμουν, ένιωθα, και μόνο τότε με ικανοποιούσε το αποτέλεσμα, όταν δοκίμασα να γράψω αλλιώς τα έσβησα, δεν είχε ψυχή το γράψιμο, ήταν διαδικαστικό. Αισθανόμουν όπως αισθανόταν. Γι' αυτό, το θέμα μου ήταν όχι απλά να διηγηθώ μια ιστορία, αλλά να εμβαθύνω σε χαρακτήρες, σε εσωτερικούς κόσμους, να χτίσω δηλαδή και σε ένα δεύτερο επίπεδο. Και αυτό, γιατί αυτό το δεύτερο επίπεδο το βίωνα, έπρεπε να μιλήσω γι' αυτό, ήταν ίσως πιο σημαντικό από την ίδια την ιστορία. Κάποια στοιχεία του Dim συνειδητοποιώ εκ των υστέρων ότι είναι δικά μου, πχ μπορεί να είμαι πάρα πολύ άνετος με γυναίκες σε σημείο να πετάω χιουμοριστικά υπονοούμενα (κάποια από αυτά που έλεγε ο Dim στην Alexa τα έχω χρησιμοποιήσει κι εγώ στην πραγματικότητα), αλλά όταν είμαι μπροστά σε κάποια για την οποία αισθάνομαι έντονα πράγματα, δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη, μπερδεύω τα λόγια μου, γίνομαι ηλίθιος. Όταν η κοπέλα πέθανε, δάκρυσα, αλήθεια δάκρυσα. Κι ας ήξερα ότι δεν είχε πεθάνει ως ο νους πίσω από την ιστορία. Ήμουν ταυτόχρονα ο συγγραφέας και ο ήρωας, ήξερα όπως ο συγγραφέας, αλλά αισθανόμουν όπως ο ήρωας. Μιλάμε για την απόλυτη παράνοια. Ίσως να χρειάζομαι ψυχιατρική παρακολούθηση. Οι ταχυπαλμίες έδιναν και έπαιρναν, και ίσως να ήταν και ένας από τους λόγους της κολπικής μαρμαρυγής. Έμενε μόνο το τέλος τότε που με έπιασε, να ξανασυναντηθεί με την Alexa, και μόνο στην σκέψη του πόσο έντονη θα ήταν η στιγμή, με έπιανε τρεμούλα. Κάποιες φορές κολλούσα στο πώς θα δώσω κάτι, πχ πώς θα καταφέρει ο Dim να γλιτώσει όταν ο Νικ τον σημαδεύει με το όπλο. Ήθελα να είναι όσο πιο πραγματικό γίνεται, με όσα λιγότερα κενά ήταν δυνατόν, και να υπάρχει αληθοφάνεια. Βλέποντάς το εκ των υστέρων, μπορώ να δώσω πολλά credits στο υποσυνείδητό μου, γιατί από εκεί, και χωρίς καθόλου σκέψη, ξεπήδησαν διαμάντια, όπως το καυτό νερό που έριξε η κοπέλα στο πρόσωπο του δολοφόνου (δεν το είχα ακούσει/διαβάσει πουθενά, μου ήρθε όπως έγραφα, ούτε καν χρειάστηκε να το σκεφτώ). Μια άλλη ιδιαιτερότητα, ήταν ότι υπήρχε χρονικό όριο για την οποιαδήποτε διόρθωση, την άλλη μέρα, δεν θα μπορούσα να διορθώσω τίποτα. Δεν θα μπορούσα πχ να γυρίσω πέντε post πίσω, και να βάλω μια εμβόλιμη σκηνή, που να την βρω αργότερα μπροστά μου. Κατά έναν μαγικό όμως τρόπο, ότι είχα γράψει πριν, ήρθε και κούμπωσε τέλεια με την εξέλιξη. Το οριστικό τελικό πλάνο της ιστορίας, παγιώθηκε μέσα μου μετά την μέση, μέχρι τότε αμφιταλαντευόμουν, και ήμουν γεμάτος διλήμματα. Αλλά όσο κυλούσε η ιστορία, κατά έναν περίεργο τρόπο ... γραφόταν μόνη της, πήγαινε μόνη της εκεί που έπρεπε. Η δική μου αίσθηση, ήταν ίδια με αυτήν της μουσικής σύνθεσης. Για να γράψω κομμάτι πρέπει να είμαι φορτισμένος συναισθηματικά, και κατά την διάρκεια του γραψίματος μου δημιουργείται ανεξέλεγκτη ένταση μέχρι να τελειώσω. Αλλά τις περισσότερες φορές δεν σκέφτομαι, απλά γράφω, πολλές φορές δεν ξέρω καν τι ακκόρντα παίζω, ούτε που στηρίζεται η μελωδική γραμμή. Αν μου έλεγε κάποιος ότι θα καθόμουν να γράψω τόσα σεντόνια/post θα του έλεγα ότι είναι τρελός. Με κουράζουν, βαριέμαι τόσο γράψιμο. Εδώ βγήκαν χωρίς κόπο, ούτε καν κατάλαβα ότι έγραψα τόσο πολύ. Μου φαίνεται δύσκολο όμως να το ξανακάνω. Νιώθω σαν να έγραψα ένα ολόκληρο μουσικό album, ήταν too much. Έβγαλα πολύ πράγμα από μέσα μου, που είχε μαζευτεί ίσως και λόγω έλλειψης ενασχόλησης με την μουσική. Θέλω να ευχαριστήσω τον Dim που έστω και άθελά του μου έδωσε το έναυσμα να το κάνω. Και φυσικά ευχαριστώ όλους εσάς που το διαβάσατε, και με τον τρόπο σας με ενθαρρύνατε να συνεχίσω, είναι μεγάλη δουλειά αυτό που κάνατε παιδιά. Σας ευχαριστώ που με βοηθήσατε στο πρώτο μου (και πιθανότατα μοναδικό μου) μυθιστόρημα.

Το phrasing στην κιθάρα και σε οποιοδήποτε άλλο όργανο, δεν διαφέρει σε τίποτα από το phrasing στην γλώσσα, την ομιλία και την γραφή. Πας στο σχολείο, μιλάς με άλλους ανθρώπους, διαβάζεις γραπτά άλλων, και μαθαίνεις να γράφεις και να μιλάς. Εννοείται ότι διδάσκεται. Αν πχ μάθεις κάποιες λέξεις, πρέπει να τις χρησιμοποιήσεις για να φτιάξεις προτάσεις. Μια πρόταση δεν είναι να βάλεις στην σειρά λέξεις (έστω και εντυπωσιακές) χωρίς λογικό ειρμό. Μετά, πρέπει να μάθεις να χρησιμοποιείς τις προτάσεις για να πεις κάτι που να έχει νόημα. Και αργότερα, αρχίζεις να δομείς τον λόγο σου (προφορικό και γραπτό) έτσι ώστε ο τρόπος που θα πεις αυτό που θέλεις, να είναι ουσιαστικός, να μην πλατειάζεις, να κρατάει το ενδιαφέρον αυτού στον οποίο απευθύνεσαι, να έχει λογικό ειρμό, να μην πηδάει από θέμα σε θέμα, να έχει δομή. Αν νομίζεις ότι μπορεί κάποιος στον λόγο του να τα πετύχει όλα αυτά χωρίς να τα διδαχτεί, είσαι γελασμένος. Αυτό είναι το phrasing και στην κιθάρα, αλλά και σε οποιοδήποτε μουσικό όργανο. Ο τρόπος που δομείς και επεξεργάζεσαι τον λόγο σου. Ο τρόπος που θα πεις κάτι. Τώρα αν εννοείς να μάθεις το phrasing κάποιου άλλου, είναι άτοπο. Μπορείς να πάρεις στοιχεία από το πώς δομεί κάποιος άλλος τις φράσεις του, αλλά το να μιμηθείς τον τρόπο που μιλάει μουσικά δεν έχει νόημα. Ο Scott Henderson πχ, τον οποίο θεωρώ τεράστιο master στο phrasing, μπορεί να παίζει τέσσερεις νότες επί μια ώρα, και να μην καταλάβεις ότι πρόκειται για τις ίδιες τέσσερεις νότες. Δεν έχει τόσα chops όπως κάποιοι άλλοι (το λέει και ο ίδιος αυτό), αλλά ο τρόπος που φραζάρει, κάνει τα chops του μοναδικά.

Ολο το θεμα ειναι να φυγεις απο τη διδαχή και να μπεις στην εξελιξη. Οχι οτι σταματαει ποτε η διδαχη, γηρασκω αει κλπ, αλλα το θεμα ειναι να εξελιξεις και κατι δικο σου, να αποκτησεις ενα δικο σου στυλ. Φυσικα και οι 99% απο εμας δεν θα το καταφέρουν αυτο ποτέ, αλλα θα ειναι κριμα να μην το προσπαθησουμε. Καλες οι επιρροές και οι διδαχες, αλλα αν φτάσουμε στο σημειο να θέλουμε να αντιγραψουμε και το υφος και το βιμπρατο και την καλτσα εξω απο το κολάν, ε τοτε ας δώσουμε και την κιθαρα σε κανα χιμπατζη να παιζει, πιο τοπο θα πιασει.

Ναι σε όλα! Αυτός ο Buck μου βγάζει ένα "ρομάντζο" παλιάς εποχής και μια δηθενιά που μου έρχεται να σπάσω το laptop ακόμη και όταν μου τον πετάει στα προτεινόμενα.

Ένα βίντεο με το 5χορδο στο red house music studio στην Θεσσαλονίκη. Ο ήχος δεν είναι από κονσόλα κτλ είναι απο το μικρόφωνο της κάμερας

αΦτα ινε

Γιατι να παιδεύομαι αφού μπορούν να το κάνουν άλλοι για μένα ? Η φωνή μου δεν είναι το πρόβλημα. Ξέρω ότι μπορώ να τραγουδήσω σχεδόν τα πάντα από αυτά που γράφω. Το βασικό πρόβλημα είναι η μελωδίες της φωνής. Όποτε προσπαθώ να κάνω κάτι τέτοιο, απλά μου χαλάει όλο το κομμάτι μου. Δεν το έχω καθόλου με την μελοποίηση στίχων. Θέλει δουλειά, και να σου πω την αλήθεια, δεν έχω και πολύ όρεξη να με ακούω να τραγουδώ σε κομμάτια μου. Πολύ κουραστική και αγχώδης διαδικασία για μένα να βρίσκω μελωδιες, να κάνω ηχογραφήσεις κλπ. Προτιμώ να ακούω άλλους... Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!