Πίνακας συμμετοχής

δεν θέλω να σχολιάσω

Όλη αυτή η αναπαραγωγή τους όμως από όλους μας βοηθάει να γιγαντώνεται ο "μυθος" τους. Το μόνο που καταφέρνει όλη αυτή η προβολή απο τα κανάλια και τα site και τους ανήσυχους γονείς είναι να τους κάνει στα μάτια των παιδιών-εφήβων πιο γοητευτικούς. Και καλά "οι κουλ τυποι που δεν καταλαβαίνουν οι μεγάλοι", οι "επαναστάτες", τα "αλάνια κλπ.

Έτσι είναι. Να φανταστείς όμως πως με pentium 3 και πριν με Atari κάναμε ολόκληρη δισκογραφία. Και πριν τον Atari με ένα MC-500 άλλη δισκογραφία. http://www.muzines.co.uk/images_mag/articles/mt/MT_87_02_roland_mc500_large.jpg Όταν όμως χρησιμοποιείς VST είσαι εγκλωβισμένος στο να χρησιμοποιείς τελευταίας γενιάς υπολογιστή και λειτουργικό σύστημα.

COS Ο ΕΝΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙCΟS

Καλώς ήρθες Μιχάλη. Έλα εσύ και μη σε νοιάζει... Στα noiz events πάντα υπάρχουν θέσεις για όλους ? Θα τα πούμε από κοντά λοιπόν.

Η λυση ειναι μια και δοκιμασμενη. Ακουστε πολλη και καλη δικη σας μουσική στο σπιτι. Δυνατα. Οχι κατα μονας. Το παιδι σας θα περασει απο ολα τα σταδια που υπαρχουν για την ηλικια του και στο τελος θα καταληξει στην καλη μουσικη. Ισως οχι τη δικη σας αλλα σιγουρα καλη ή καλυτερη

Βάλε εδώ και ένα: κατάρα στα social media, που έδωσαν βήμα στον κάθε π@π@%α και στην κάθε π@π@ρ%α καμαρωτή. Αλλά δυστυχώς αυτό το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω...

Ας το να πάει στο διάολο... Ο ορισμός της κατάντιας.

Το κοριτσάκι όπως και τα άλλα παιδάκια γονείς δεν έχουν; Κι αν έχουν που είναι; Κατάντια...

Και το overdubbing να πέφτει σύννεφο σε κάθε κομμάτι... Τύμπανα με μπάσο, 2-3 ρυθμικές σε ένα κανάλι κ.τ.λ... και άντε μετά να κάνεις αλλαγές ή και τελικά σωστή μίξη. Έχω ένα τέτοιο (Fostex) και ξέρω τι σου λέω.. Φυσικά ομιλώ ως ερασιτέχνης.

Μεχρι και αυτό είναι υπεραρκετό για μουσική, όπως απέδειξε η ιστορία.

Με pentium 4 ούτε web surfing δεν έκανα, όχι μουσική. Αντίθετα με κάνα i5 3570 θα δούλευα άνετα. Ωραία τα XP, ακόμα ωραιότερα όμως τα 7 που είναι και 64bitα.

Ο καθένας όπως τη βρίσκει ?

Βιτσιόζος

Προσωπικά θα έδινα έως και 1000 Eu είσοδο για μια κουβεντούλα με τον @cos_dr Όνειρο ετών... Δεν είναι και λίγο να μιλάς τετ α τετ με το είδωλο σου!

Δόξα και τιμή στον έναν και μοναδικό cos_dr ? Και μπράβο του για την επιλογή των Journey- και μπράβο του γιατί (μάλλον) βλέπει και Stranger Things ?

Είσαι ζογκλέρ.

Ωραιο @cos_dr !

@Terry RoscoeBeck5 Παιζεις με σημαδεμενη τραπουλα. Μας ελιωσες με ολα τα παραπανω που ξες οτι αγαπαμε,καλα εκανες ομως. Την ευχη μου.

Πέρα του ότι δεν τον γνωρίζω τον κύριο, δεν ξέρω τι πραγματικά να σχολιάσω. Τους γονείς που δεν έχουν ιδέα? Το κοινό που είναι μόνο 10χρονα? Το ίδιο το 10χρονο που ξέρει όλους τους στίχους? Τους ίδιους τους στίχους? Τον μπούρδα που σήκωσε το κοριτσάκι και το έκανε θέαμα?

...Όχι γιατί είναι vintage. .......Όχι γιατί είναι συλλεκτικοί. Απλά επειδή πολλές εταιρίες είτε δεν επιθυμούν να ξοδέψουν $$$ για να εκπαιδεύσουν το προσωπικό τους σε νέα συστήματα, είτε γιατί το παλιό τους software είναι τόσο αξιόπιστο , που δεν ρισκάρουν καμία αναβάθμιση (π.χ. η Sky train, το μεγαλύτερο δίκτυο σιδηροδρομικού συρμού χωρις οδηγό στην Βόρεια Αμερική). Η δικαίωσή μου, που έχω ακόμα XP στο music studio και κατάφερα να μαζέψω άλλα δύο ίδια συστήματα (XP/ pentium 4 / 2GB RAM κ.λ.π) για να μην αλλάξω ποτέ Music software...........?

Τα κρατάω για ενθύμια. Θέλω να τις θυμάμαι όλες.

Κρύβει Brazilian μαγιώ στο υπόγειο του ο Στράτος...; ?

Για τα μαγιώ έλεγα.

Σσσσσσ.

Τα Brazilian?

Γιατί για να μπορέσουν τα παιδιά να αντιληφθούν την μουσική, πρέπει να έχει προηγηθεί μια διαδικασία καλλιέργειας και αλληλεπίδρασης που στις μέρες μας απουσιάζει. Επίσης απουσιάζουν πρότυπα σε όλα τα επίπεδα. Ζούμε την εποχή των μετρίων. Και για να μην νομίζει κάποιος ότι αυτό συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα, στη Γερμανία η πιτσιρικαρία ακούει τουρκοαράβικο γκάνγκστερ χιπ χοπ με την ίδια ακριβώς θεματολογία με το ελληνικό χιπ χοπ. Άλλωστε στην Ευρώπη η τάση είναι να συνθλίβεται κάθε παραδοσιακή αξία. Όλα τα παιδάκια είναι με ένα tablet στο χέρι και σαβούρες όπως το tiktok, δεν γνωρίζουν ούτε σύνορα, ούτε κοινωνικές τάξεις..

Ακριβός στο στάρι και φθηνώς στα πείτουρα.

Πως γίνεται αυτό...;

Τα έχω αυτά. Και μπορώ να κανονίσω να με δείκσει και "το πρωινό μου". Κι άμα θέλεις έχω και τον Αλέκση για συνήγορο ασούμε. Ώπα ρε. Είπαμε, αυτά δεν τα φωνάζουμε, είναι επικίνδυνο. Δεν έχω λεφτά για τζαμά.

Και να μην μιλήσουμε για τα rosewood που κρύβεις στο υπόγειο...

Δεν γίνεται να σε συλλαβουν όπου και όπου. Πρέπει να είσαι μέσα σε πολυτελές, γυαλισμένο και λερωμένο, σπορ αυτοκίνητο, ώρα αιχμής, και με συνεργεία από τρία κανάλια να σε παίρνουν με την κάμερα.

Εγώ ο μ@λ@κας τι τα κρύβω τότε?

Γιατί δεν προσεγγίζουν άλλοι -κανονικοι- καλλιτέχνες τα παιδιά του δημοτικού? Δεν υπάρχουν άλλες μουσικές που να τα συγκινούν? Τόσο μικρή είναι η ζήτηση, που μόνο προσφορα τραπ υπάρχει? 10χρονη κορη έχω, βλέπω τι γίνεται, και ανησυχω. Ευτυχώς, ακούει ξένο ποπ... Φυσικά, ξερει όλα τα τραπ χιτακια που κυκλοφορούν στο σχολείο, από αλλα παιδια. Mouth to mouth μάρκετινγκ, δηλαδή, ο φτηνοτερος και αποδοτικότερος τρόπος promotion. Να κάνουν κάνα σεμινάριο οι τραπερς στους λοιπούς μουσικούς... Που τα ακούν τα άλλα παιδιά αυτά τα τραγούδια, και τα μαθαίνουν? Διότι οι γονείς τους, τους έχουν αμολησει με ένα smartphone (ή pc, ή smartTV) στο χέρι, και, αφιλτράριστα, έχουν πρόσβαση στα πάντα. Από 8-9 ετών. Κανένα όριο στη προσβαση με το διαδίκτυο και τα social media. Είναι η εύκολη λύση για την διαπαιδαγώγηση στο σπίτι.

Θέλουμε εμείς.

Δεν είπα τίποτα. Δεν μίλησε κι αυτή. Μετά από κάποια ώρα, αισθάνθηκα την παλάμη της να χαλαρώνει στα χέρια μου. "Το υποπτευόμουν ότι κάτι δεν πάει καλά" είπε ξεψυχισμένα, "τον έβλεπα να κατρακυλάει". Όσο κι αν έψαξα, δεν βρήκα τίποτα να της πω, κάτι να την παρηγορήσω, και έτσι έμεινα σιωπηλός. Κοίταξα τα μάτια της, ήταν υγρά, διάβαζα μέσα τους την απελπισία, την απόγνωση. Μπορούσα να αισθανθώ τον κόσμο μέσα της να διαλύεται. Δεν το άντεχα να κάθομαι εκεί χωρίς να κάνω τίποτα, όταν αυτή πονούσε τόσο. Ένας θεός ξέρει πόσο πολύ ήθελα να την αγκαλιάσω, να την κρατήσω σφιχτά, να της πω ότι όλα θα πάνε καλά. Αλλά δεν βρήκα το κουράγιο να κάνω τίποτα ο ηλίθιος. Πέρασε λίγη ώρα, και έβλεπα το χρώμα να γυρίζει σιγά σιγά στα μάγουλά της. "Ο άλλος είναι ο ένας κιθαρίστας της μπάντας" είπε, "Νέστορα τον λένε, αλλά όλοι τον αποκαλούν sir, δεν ξέρω γιατί". Τελείωσε την μαργαρίτα της. "Εγώ θα πάρω άλλο ένα ποτό" της είπα "θέλεις μια μαργαρίτα ακόμα?". Ένευσε καταφατικά. Παρήγγειλα, και ρώτησα που είναι η τουαλέτα. Αυτό που στην πραγματικότητα με ενδιέφερε όμως, ήταν να βρω που είναι η έξοδος κινδύνου, την οποία βρήκα εύκολα με μια μικρή βόλτα. Το μυαλό μου δούλευε σαν τρελό, ενώ έπινα το δεύτερο Jack. "Τι στο καλό μπορεί να θέλει ο Νικ μ' αυτούς που πήγαν να με σκοτώσουν?" αναρωτήθηκα. Μετά θυμήθηκα τι μου είχε πει ο Μάριο για τον σημαδεμένο, "μαχαιροβγάλτης προς ενοικίαση". Να δούλευε για τον Νικ ή να είχε αναλάβει μια "δουλειά" για κάποιον άλλο? Φαινόταν να έχουν οικειότητα, σαν να γνωρίζονται καιρό. Και γιατί ο Νικ να θέλει να με σκοτώσει για μια κιθάρα, που η Alexa θα του έδινε έτσι κι αλλιώς? Δεν μπορούσα να βρω απαντήσεις, και αυτό με τρέλαινε. Ένιωσα πάλι το χέρι της Alexa να με σφίγγει. Μου έδειξε προς την πόρτα με ένα νόημα. Κοίταξα και είδα δύο τύπους να μπαίνουν και να κατευθύνονται προς το τραπέζι του σημαδεμένου και του Νικ. "Αυτός ο χοντρός είναι ο Κρόου, ο manager" μου είπε, "και είναι μαζί με τον άλλο κιθαρίστα της μπάντας, δεν ξέρω το όνομά του, αλλά όλοι τον αποκαλούν cigaret". Είδα τον Κρόου να απευθύνεται στον Νικ με έντονες χειρονομίες, έμοιαζε σαν να τον επέπληττε. Φαινόταν να του μιλάει σε πολύ έντονο ύφος. Ο Νικ ήταν χωμένος αναπαυτικά μέσα στην πολυθρόνα του, και δεν φαίνεται να του έδινε ιδιαίτερη σημασία, αν και κάποια στιγμή κούνησε καταφατικά το κεφάλι του. Μόνο τότε φάνηκε να ηρεμεί ο Κρόου, και κάθισε σε μια καρέκλα δίπλα. Σε λίγο οι δύο κιθαρίστες, σηκώθηκαν και χαιρέτησαν, σηκώθηκε κι ο Κρόου. Και οι τρεις κατευθύνθηκαν προς την έξοδο. Ο Νικ έσκυψε και κάτι είπε στον σημαδεμένο, μετά σηκώθηκε, έπιασε τις δύο κοπέλες από την μέση, τις οδήγησε δίνοντάς τους παθιασμένα φιλιά, στην σκάλα που οδηγούσε στο πάνω μέρος του μαγαζιού, που χρησιμοποιούσαν όσοι ήθελαν να μείνουν μόνοι. Δύο λεπτά αργότερα, ο σημαδεμένος σηκώθηκε και πήγε προς τη πόρτα. Έπρεπε να βρω για ποιον δουλεύει. "Alexa σήκω, πρέπει να φύγουμε" είπα επιτακτικά. Την οδήγησα στην έξοδο κινδύνου, και δοκίμασα να την ανοίξω. Ήταν κλειδωμένη, "κατάρα, θα τον χάσουμε", είπα. Είδα την Alexa να φεύγει σφαίρα προς το εσωτερικό του μαγαζιού. Επέστρεψε σε δευτερόλεπτα με κάποιον που φορούσε κοστούμι. "Σας παρακαλώ κύριε, είναι επείγον" του είπε με πανικό, "ήρθαμε με τον φίλο μου, αλλά μόλις μπήκε ο άντρας μου, δεν πρέπει να μας δει, ανοίξτε μας να φύγουμε από εδώ, από την μπροστινή πόρτα αποκλείεται να τον αποφύγουμε". Την κοιτούσα και δεν πίστευα αυτό που έβλεπα. Ήταν τόσο αληθοφανής ο τρόπος της, που θα μπορούσε να πείσει ακόμα κι εμένα που ξέρω. Και φυσικά τον έπεισε. Εύκολα. Μας άνοιξε αμέσως. Βγήκαμε με γρήγορο βήμα, και πήγαμε προς την είσοδο. "Είσαι ο πιο γλυκός διάβολος που έχω γνωρίσει ποτέ μου" της είπα. "Δεν έχεις δει τίποτα ακόμα" απάντησε, και επιταχύναμε τον βηματισμό μας. Ξαφνικά αισθάνθηκα να με αρπάζουν απ' τα χέρια. Γυρνώντας είδα δύο άνδρες, ο ένας μου κράτησε τα χέρια πίσω, και ο άλλος μου έριξε μπουνιά στο στομάχι. Διπλώθηκα στα δύο. Άκουσα την Alexa να ουρλιάζει "Dim βοήθεια", και είδα δύο άλλους άνδρες να την κρατάνε. Ο ένας κόλλησε ένα πανί στο πρόσωπό της. Δεν ξαναφώναξε, έπεσε σαν σακί στα χέρια του, αυτός την σήκωσε σαν να μην είχε βάρος, και την έβαλε στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου. Πρόλαβα να δω το πρόσωπο του άλλου. Ήταν ο σημαδεμένος. Μετά αισθάνθηκα κάτι σκληρό να με χτυπάει στο κεφάλι, και όλα σκοτείνιασαν.

Καλησπέρα! Είμαι ο Μιχάλης και παίζω μπάσο όταν το θυμάμαι. Είμαι νέος στο community σας. Είδα το eventακι και ψήθηκα να έρθω να σας γνωρίσω και να τζαμάρω αν υπάρχει κάποια θέση κενή σε κάποιο τραγούδι. Τα έχετε κάνει assign όλα ή υπάρχουν ακόμα θέσεις? :)

Η φωτεινή ταμπέλα που έγραφε με καλλιγραφικά γράμματα Regal, και αναβόσβηνε, ήταν ορατή από μακριά. Προτίμησα να μην αφήσω το αυτοκίνητο στο πάρκιν του μαγαζιού, για την περίπτωση που θα χρειαζόταν να φύγουμε γρήγορα, χωρίς να γίνουμε αντιληπτοί. Το άφησα σ' ένα πλαϊνό δρομάκι, μακριά από την είσοδο. Ουρά στην πόρτα, πήραμε θέση και περιμέναμε υπομονετικά να έρθει η σειρά μας. Όσο πλησιάζαμε, έβλεπα την ουρά του κόσμου να μεγαλώνει πίσω μας. Η Alexa ήταν αμίλητη, αλλά χαμογελούσε, "πολύς κόσμος Dim" είπε κάποια στιγμή. Ένευσα καταφατικά. "Μην ανησυχείς, όλα θα πάνε καλά" συνέχισε, και μου έπιασε σφιχτά το χέρι. Της χαμογέλασα. Φτάσαμε επιτέλους μπροστά, προχώρησα πρώτος αφήνοντας λίγο πίσω την Alexa, και ένας σωματώδης νεαρός άνδρας μου έκλεισε το δρόμο, ενώ υπήρχε κι άλλος ένας λίγο πιο πίσω. Δεν θα ήταν πάνω από 25 χρονών. "Καλησπέρα σας" μου είπε με άχρωμη φωνή που θύμιζε προηχογραφημένο μήνυμα, "μπορώ να δω την πρόσκληση παρακαλώ?" Δαγκώθηκα, αυτό δεν το είχα σκεφτεί. Έκανα ότι ψάχνω τις τσέπες μου, "μα ήμουν σίγουρος ότι εδώ την είχα .... δεν την βρίσκω τώρα". "Με συγχωρείτε κύριε, δεν μπορείτε να περάσετε χωρίς πρόσκληση" είπε πάλι με την ίδια άχρωμη σταθερή φωνή. Κοίταξα πίσω μου, ο κόσμος ήταν πάρα πολύς, η ουρά μεγάλωνε συνέχεια. Ζύγισα τις πιθανότητες, "δεν θα ήθελε να γίνει φασαρία στην είσοδο" σκέφτηκα, "ειδικά μπροστά σε τόσο κόσμο, που βιάζεται να μπει". Έκανα την κίνησή μου, τον έσπρωξα στο πλάι, "μα αφού σου λέω ότι την έχω και δεν την βρίσκω" είπα προχωρώντας προς τα μέσα. "Σας είπα κύριε, δεν μπορείτε να μπείτε χωρίς πρόσκληση" απάντησε ο άνθρωπος-ρομπότ και μου έκοψε πάλι τον δρόμο. Αποφάσισα να τα παίξω όλα για όλα. "Ξέρεις τι ώρα είναι?" τον ρώτησα. "Αργά" απάντησε. "Και σε αφήνει η μαμάκα σου να τριγυρνάς έξω από το σπίτι τέτοια ώρα?" Με κοίταξε έντονα, και πρόσεξα τα μάτια του. Μάτια ψυχρά, μάτια σκληρά, μάτια κενά, μάτια μπράβου. Με μια κίνηση έσπρωξε ελαφρά το σακάκι του, αφήνοντας να φανεί η λαβή ενός όπλου από μέσα. Ο άλλος ήταν ήδη δίπλα του, είχα χάσει το παιχνίδι. "Dim, τι κάνεις? Πάλι τα ίδια άρχισες? Γιατί πρέπει να γίνεσαι κάθε φορά τόσο αγενής και να προσβάλλεις τον κόσμο?" είπε ξαφνικά η Alexa και ήρθε δίπλα μου. "Έχουμε μήνες να βγούμε, μου είχες υποσχεθεί αυτή την έξοδο ένα μήνα πριν, έκανα τόσα σχέδια για σήμερα. Κι εσύ πάλι τα ίδια? Τσαμπουκάδες και ψευτομαγκιές?" συνέχισε υψώνοντας τον τόνο της φωνής της. Ο κόσμος πίσω δυσανασχετούσε, άρχισε να διαμαρτύρεται και να φωνάζει. Η Alexa όμως συνέχιζε απτόητη, "πότε θα μάθεις επιτέλους να κρατάς τον λόγο σου? Και να ζητήσεις αμέσως συγγνώμη από τον κύριο". Γύρισε στον άνθρωπο ρομπότ "τι σας είπε κύριε? Σας ζητώ κι εγώ συγγνώμη. Τι άλλο να κάνω?" Ξαναγύρισε σ' εμένα "Πώς περιμένεις να μας αφήσουν να μπούμε με αυτά που κάνεις? Εμπρός, ζήτησε τώρα συγγνώμη από τον κύριο". Είδα μια υποψία χαμόγελου και στο ρομπότ και στον άλλο πίσω του. Του έτεινα το χέρι "σας ζητώ συγγνώμη κύριε, παραφέρθηκα, δεν ήθελα να σας προσβάλλω, αλλά ... τώρα νομίζω ότι καταλάβατε ..." "Σας ζήτησε συγγνώμη κύριε, ελπίζω να μην μας κρατήσετε κακία" είπε η Alexa, "μπορούμε τώρα να μπούμε?" συνέχισε παίρνοντας μια συνωμοτική έκφραση σχεδόν παιδική. Ο μπράβος ρομπότ, κοίταξε τον άλλο πίσω του, και αυτός του έκανε ένα νεύμα αποδοχής. "Περάστε" είπε φορώντας μια μάσκα χαμόγελου. "Ευχαριστώ πολύ κύριε" απάντησε με νάζι η Alexa. Προχωρήσαμε, και μπορούσα να αισθανθώ τους μπράβους πίσω μας να την γδύνουν με τα μάτια. Ο θαυμασμός μου γι' αυτό το κορίτσι μεγάλωνε συνέχεια. Είχε καταφέρει αυτό που δεν μπορούσα εγώ, και μάλιστα ... ανώδυνα, χωρίς προηγουμένως να έχουμε συνεννοηθεί τίποτα. Πλήρης αυτοσχεδιασμός. Η φαντασία, η εξυπνάδα και η τόλμη της, δεν είχαν όρια. "Είναι πραγματικά ξεχωριστή" σκέφτηκα, και αναρωτήθηκα πόσες φορές έχω σκεφτεί το ίδιο πράγμα τις τελευταίες μέρες.

Ναι για 8-9 tracks με ελαφριά παλιά vst's. Αλλά εάν μιλάμε για περισσότερα tracks και "άλλες" μοντέρνες βιβλιοθήκες, όχι τα συστήματα σου δεν τα σηκώνουν! Τώρα βέβαια θα μου πεις ότι τα 8-9 τρακς φτάνουν για ένα προτζέκτ και ότι τα παλιά (και πιο ελαφριά φυσικά) vst's έχουν μια χαρά ήχο και για έναν συνειδητοποιημένο μουσικό ? επαρκούν? οπότε μάλλον δεν μπορώ να σου κάνω αντίλογο..... Όλα είναι στο τι θέλει ο καθένας, πως αντιλαμβάνεται αυτό που κάνει, τι γνώσεις έχει στο αντικείμενο (βασικό...) και πόσο τον επηρεάζει το Gear Acquisition Syndrome....

Δώσε μου 100 και τα μιλάμε τετ α τετ εκτός εκδήλωσης. Σε εμένα να τα δώσεις, δεν θα εκμεταλλεύονται το σταριλίκι μου οι μεσάζοντες, αρκετά!?αχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα?

Να διευκρινίσω, για όσους δεν έχουν έλθει σε προηγούμενες διοργανώσεις: η συνάντηση δεν έχει είσοδο. Είναι ΔΩΡΕΑΝ. Επίσης είπαμε για δύο μεγάλες αίθουσες όπου στη μια θα στήσουμε κι ένα παζάρι μεταχειρισμένων οργάνων! Οπότε φέρτε πεταλάκια, κιθάρες κλπ μπας και τα λιγουρευτεί κάποιος και τα πάρει επιτόπου. Ελάτε να τα πούμε από κοντά και κυρίως να παίξουμε!

Καλησπέρα φίλοι μου και καλό χειμώνα? Είχα καιρό να παίξω, πλησιάζει και το event του noiz ?κ αι είπα να ξεμουδιάσω λίγο. Και πως μου την έδωσε και είπα να κάνω κάτι που είχα να κάνω καιρό, να εκμεταλλευτώ τις δυνατότητες sampling που έχει το Korg μου για να έκανα και ένα show off μιας και θα το φέρω στο στούντιο να μπω στη μύτη της πληθώρας κιθαριστών, μπασιστών, ντράμμερ που θα έρθουν? να υπάρχει και ένας άξιος? άνθρωπος των synthesizers και των δυνατοτήτων τους και τελικά............................ Άρχισα τραβάω από το youtube ήχο και να το περνάω μέσα στο όργανο και να τζαμάρω πάνω σε αυτά. Έφτιαξα στα γρήγορα και ένα βιντεάκι μιας και είπα να το βάλω στο forum να το δείτε. Έχω λαθάκια, είναι εμφανές πως έχω καιρό να παίξω και δεν μπορώ να συγχρονιστώ και καλά μιας και το αριστερό χέρι παίζει το ρόλο του trigger των samples που εξυπηρετούν ως ακομπανιαμέντο για να τζαμάρω από πάνω. Συμβιώνω 20 χρόνια με αυτό το όργανο και του είχα πάρει τότε ότι χρειάζεται για να πλησιάζει τον μεγάλο του αδελφό, το Triton Classic. (Λεφτά υπήρχαν) Η κάρτα sampling είχε τοτε 250 ευρώ και οι μνήμες ram ήταν ακριβές και το έχω τιγκάρει, ακριβώς γιατί το πήρα τότε για να έχει τις δυνατότητες ενός music studio και να είναι και ευκολοκουβάλητο για να το παίρνω εύκολα στα live μου τότε και στο εξοχικό και όπου θέλω. Παρόλα τα χρόνια του ένα τέτοιο όργανο μπορεί στα κατάλληλα χέρια να κάνει τα πάντα και είναι και εξαιρετικό στο live performance με στουντιακού επιπέδου ήχο. Είναι υποτιμημένο σαν όργανο και στη χώρα μας έχει σκυλάδικο χαρακτήρα, αλλά τα καταφέρνει παντού κατά τη γνώμη μου ΑΚΟΜΑ και σήμερα, ένα εργαλείο που μπορεί να συνδυάσει ΑΨΟΓΑ το synth performance με το song writing και το djλίκι. ? Θέλει υπομονή για να επεξεργαστείς τα samples, στη σύγχρονη εποχή των pc αλλά και των καινούργιων music workstations, στην εποχή του drag & drop που πετύχεις stretching και συγχρονισμό στο φτερο, αυτό θέλει πολύ χρόνο και κινήσεις αλλά θα το κάνει. Θα το κάνει καλά. Δεν έχει να ζηλέψει τίποτα διότι είναι και αυτό ένας ΠΑΝΙΣΧΥΡΟΣ και ΠΛΗΡΩΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟΣ SAMPLER και ακόμα και σε αυτό το ταπεινό κλιπ που έφτιαξα, ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ! Ζήτω τα ΣΥΝΘΕΣΑΪΖΕΡΣ και ο μουσικός πλουραλισμός που πρεσβεύουν για τη μουσική κυριαρχία, ΣΥΝΘΕΣΑΪΖΕΡΣ ΙΣΟΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ!! χαχαχαχαχαχαχαχαχα?? ΥΓ. ελπίζω να μην μου κλείσει τον ηχο το youtube λόγω των samples που χρησιμοποιω. Αλλιως............. ακυροχαχαχα

Ακριβώς, από εκεί η έμπνευση για το separate ways και από το noiz το δεύτερο μέρος με το chorus και τη μελωδία του miss you ανακατεμένο με mili vanili που δεν ήταν αυτοί αλλά ήταν άλλοι και τους πήρανε το Grammy. ?

Μόνο ΠΑcos.

filos μας κοροιδεβις τιν φονι με το αριστερω τιν παιζις?

Ω ρε μάνα μου τι είναι αφτό? Πρώτη φορά βλέπω πσησταριά με οθόνη ασούμε. Κάπου μετά το 6:00 έπρεπε να γυρίσεις την πανσέτα που είναι αριστερά, σου άρπαξε.

Το fb μου θύμησε σήμερα ότι ακριβώς πριν 2 χρόνια έβγαζα φωτογραφίες και βιντεοκλιπ για να φτιάξω το πρώτο μου "καλό" βίντεο με δικό μου κομμάτι. Ήταν το πρώτο και έπεσε αρκετό σενάριο. Κυρίως, επειδή όλα έπρεπε να τα κάνω μόνος η λύση ήταν για όλα να συγχρονίσω την εικόνα πάνω στο ήδη φτιαγμένο κομμάτι. Ετσι αρχικά πήρα το ρολόι, ηχογράφησα τον κτύπο του και τον έφερα σε σύμπτωση με το τεμπο τρακ (ή μάλλον έγινε το αντίστροφο, το τέμπο τρακ επιλέχτηκε εξ αρχής με βάση το ρολόι που ήξερα ότι θα ανοίγει το βίντεο). Στο τέμπο τρακ επίσης συγχρονίστηκε το On του πικαπ, καθώς επίσης το πέσιμο της βελόνας, ενώ στο 0 δευτερόλεπτο συγχρόνισα να ξεκινούν τα τύμπανα. Γύρω στο ενα ή δυο δευτερόλεπτα πιό πριν το 0 πρόσθεσα ένα τρακ με την ηχώ της προπορείας του laquer για περισσότερη αληθοφάνεια... (στα πικαπ, μια ή και πιό αχνά δυο στροφές πριν το σημείο που υπάρχει κάτι στο δίσκο, ακούγεται πολύ πιό χαμηλά πριν από τον κανονικό ήχο, ο ίδιος λόγω γειτνίασης των αυλακιών.....είναι ένα ενγενές ...μειονέκτημα του βινυλίου αλλά συγχρόνως και χαρακτηριστικό του. Τώρα γιατί το έκανα....??...είπαμε...OCD. Όχι του Fuller, το άλλο το κανονικό). Εννοείται ότι ακούγεται μόνο με ακουστικά. Στη συνέχεια διάλεξα ποια σημεία θα παίξω playback και με ποιά κιθάρα. Το ίδιο με τα πλήκτρα. Στήθηκα, έστησα σε τρίποδα το κινητό και μετά από διάφορες από τραγικές έως γελοίες προσπάθειες κατάφερα να συγχρονίσω το παίξιμο με αυτά που είχα ήδη ηχογραφήσει. Μαρκάρισα τα σωστά βίντεο και τα ανέβασα κι αυτά στο σκληρό. Εσβησα όλη τη σαβούρα. Δεκάδες κλιπάκια. Για το σημείο του "ψυχεδελικού" σόλο αποφάσισα να χρησιμοποιήσω όλα τα εφέ που είχε το videopad editor, ένα φτηνό σχετικά και καλούτσικο πρόγραμμα που χρησιμοποιώ ακόμα, με κόστος γύρω στα 50 ευρώ. Πήρα διάφορα βίντεοκλιπάκια με την κεφαλή, τον βραχίονα, τη βελόνα, όλα με το κινητό πάντα. Ανάλογα με το σημείο που ήθελα να τονίσω έφερα τα βιντεάκια και τα κροπάρισα, κλιπάρισα αναλόγως προσέχοντας να ταυτίζεται όσο γίνεται η εικόνα με τον ήχο. Για το φινάλε γύρισα ένα βιντεάκι στα τελευταία αυλάκια του δίσκου όπου έκανα το τέχνασμα της διακοπής του ρεύματος, όπου έπρεπε να συγχρονίσω με το πόδι το πολύμπριζο για να σβήσει το φώς, ενώ έφτιαξα σε ένα άλλο τρακ την επιβράδυνση του πικαπ (το πως το έχω ξεχάσει, πρέπει να ανοίξω το cubase για να θυμηθώ πως ακριβώς το έκανα). Στο τέλος πρόσθεσα το εφέ να ακούγεται η βελόνα στο τελικό αυλάκι του δίσκου. Αυτό ήταν το μόνο μη αληθοφανές τέχνασμα, διότι θεωρητικά δεν θα έπρεπε πλέον να ακούγεται τίποτα, αλλά μου άρεσε κινηματογραφικά σαν ιδέα και ήθελα να το εφαρμόσω. Τελικά όπως είχα γράψει τότε που το ανέβασα πριν 2 χρόνια ήταν η δραματικοποίηση ενός ονείρου που είχα δει λίγες μέρες πριν. Κάτι που έπαιζα, και δεν ήξερα αν έπαιζα εγώ, ή το άκουγα από δίσκο που είχα φτιάξει. Όπως και να έχει αποφάσισα να κάτσω να φτιάξω και το κομμάτι και το βίντεο εκ του μηδενός, σαν ένα υπο ανάθεση πρότζεκτ. Σας το θυμίζω για να προσέξει όποιος θέλει περισσότερο τις λεπτομέρειες. Ίσως αν βρεθω σε κατάλληλο mood να φτιάξω βίντεο που να δειχνει πως πέτυχα τα διάφορα εφέ.

Για τους αδερφούς Στράτο και Gvour- για τα βράδια μεταξύ "μπινελικίων" (φαγητού), ηχογράφησης, μουσικής, μπύρας (με θεό Στράτο να λέει το κορυφαίο: Αν τελειώσουν έχω καφάσι στον πορτ μπαγκάζ) και τζαμαρίσματος ? Για αυτά λατρεύω το Noiz... Αδέρφια δικά σας. Edit: Και αυτά...

Πολύ ωραία και λεπτομερής αφήγηση και συνολικά καλό αποτέλεσμα αν και θα προτιμούσα να μην πήγαινες σε εφέ στο σόλο (γιατί αυτά δείχνουν την ηλικία τους κάποια στιγμή) αλλά σε κάποιο πλάνο πικάπ ή κάτι άλλο. Σχετικά με την "ηχώ της προπορείας του laquer" να βάλω μια στάλα ιστορίας σε κοινό λάθος, καθώς το εφέ - πρόβλημα αυτό οφείλεται στις μπομπίνες και όχι στο βινύλιο. Αυτό συμβαίνει καθώς υπάρχει bleed απο τη μια στρώση στην αμέσως επόμενη που την μαγνητίζει όταν μείνουν κολλημένες στην ίδια θέση για καιρό. Γι αυτό όταν αποθηκεύονται οι μπομπίνες πρέπει να τυλίγονται ανάποδα, δηλαδή αν την παίξεις να είναι backwards. Με αυτό τον τρόπο όποιο bleed προκύψει, στο play θα έρχεται με μικρή καθυστέρηση σαν delay αντί για predelay, δηλαδή παίζει πρώτα η πηγή και μετά το ασθενές είδωλο που χάνεται απο κάτω. Δεν ξέρω αν καταφέρνω να το εξηγήσω αλλά ήταν κοινή τακτική στην αποθήκευση τους για την αποφυγή του συγκεκριμένου φαινομένου. Φυσικά δεν το έκαναν όλα τα στούντιο με αποτέλεσμα να μιλάμε για "ηχώ της προπορείας του laquer".

καλημέρα με αλλαγές /προσθήκες στον εξοπλισμό... και για να έχει ενδιαφέρον το απόγευμά μας, καλείσθε να μαντέψετε. προειδοποίηση : θα χάσετε βοήθεια του κοινού...: προέκυψε / δεν ήταν προγραμματισμένη.