Πίνακας συμμετοχής

Περιπτωσάρα ο μπάρμπα Baxter, όχι αστεία... Από τους Steely Dan, σύμβουλος ασφάλειας με ειδικότητα στα πυραυλικά συστήματα. Δεν τον λες και ordinary τύπο.

Πολύ ωραίο Alex! Το ύφος το πέτυχες απόλυτα, πραγματικά. Το άκουγα και με ταξίδεψε πίσω, όταν έπαιζα Baldur's Gate πριν από πολλά χρόνια

ΜΠΡΑΒΟΟΟΟΟ..... Είναι καλό να μη κρύβεται η δημιουργικότητα, όπως και το ταλέντο. Φαίνεται επίσης ότι παρ' όλο που είχες dead line να σου ταίριαζε κιόλας η όλη θεματική. Σα να παρακαλείς κρυφά να σου βάζουν τέτοια όρια. Άσχετο και σχετικό: Εγώ παρατηρώ ότι στο σπίτι μόνος μου μου βγαίνουν όλα πολύ cinematic και soundtrack τα κομμάτια σε αντίθεση με όταν μπλέκομαι με άλλους.

Εξυπηρετεί τέλεια τον σκοπό του, επικό, μυστηριώδες ιντριγκαδόρικο. Τα ανδρικά και τα γυναικεία choirs μπλέκονται υπέροχα μεταξύ τους σε ένα συνεχές παιχνίδι ερωτήσεων - απαντήσεων. Κατάφερες με το κομμάτι να πεις μια ιστορία με αρχή μέση και τέλος. Ξεκινάει αργά σχεδόν υποτονικά και όσο η ιστορία εξελίσσεται το κομμάτι κορυφώνεται μέχρι να φτάσεις στο τέλος που σου αφήνει μια αίσθηση "to be continued" Έχεις χρησιμοποιήσει όσα όργανα έπρεπε προκειμένου να δημιουργήσεις τον κατάλληλο χώρο μέσα στο κομμάτι για τις χορωδίες. Τα τύμπανα είναι ίσως το μοναδικό στοιχείο που δεν ακολουθεί (σε κάποια σημεία) τον επικό χαρακτήρα που έχεις δώσει στα υπόλοιπα elements της παραγωγής. Είμαι ενθουσιασμένος Συγχαρητήρια αδερφέ! Πάντα τέτοια!

Έπος! Κανονικό έπος.

Μα είναι δυνατόν να απευθυνθηκαν στον Springsteen για κάτι σχετικό με stratocaster; καλά τους τα λέει

Η ιστορία είναι γνωστή σε μας τους παλιούς. Οι καινούργιοι ίσως πρέπει να την μάθουν από εδώ. Με κιθάρα 25 δολαρίων έγινε ένα από τα πιό σημαντικά σόλο κιθάρας....σε ντίσκο.

Κάλιο αργά παρά ποτέ όπως σωστά μας θύμισες! τώρα που πήρα το κολάι κάθε μήνα και μία με διαφορετικό χρώμα! έχει δύο πρωτιές αυτή η κιθάρα ειναι η πρώτη μου ηλεκτρική με ταστιέρα έβενο και είναι η πρώτη solid body που βάζω pick guard!

Νάσο μας όπως λέει και το ρητό: Κάλιο αυγά, παρά πατέ ? Κούκλα η κυρία, τζετ το χρώμα και γενικά καλορίζικη. Τώρα που πήρες το κολάι, φτιάχνε LP μέχρι τελικής πτώσης ?

Τελείωσε, έτοιμη, τέλος ! η μία από τις δύο δίδυμες έφτασε στο τέλος και εκτός από όμορφη παίζει και σούπερ! αρματώθηκε με ένα ζευγάρι 490 neck / 498 bridge ( μη βαράτε αυτούς βρήκα μπροστά μου για τις ανάγκες της έκθεσης αύριο Κυριακή ) χθες το βράδυ που την πρώτο δοκίμαζα έριξα και δύο μούντζες στη φάτσα μου που καθυστέρησα κανα δυό δεκαετίες να τη φτιάξω ? Χε χέ αυτή δεν παίζει Jazz, αλλά παίζει και Jazz γιατί παίζει τα πάντα! Τέλος καλό όλα καλά προσεχώς κλίπς αν βρούμε κανα δυνατό παίχτη!

Καλό χειμώνα σε όλους.... Σήμερα πρώτη μέρα καταλάβαμε κρύο εδώ στην περιοχή μου. Εννιά το βράδυ με έξι βαθμούς έξω... Οπότε τι καλύτερο από το τζάκι, μισό μπουκάλι κρασάκι με την συμβία (τα δυο παιδιά σπουδάζουν στα Γιάννενα οπότε μόνοι στο σπίτι...), γιατί η φτώχεια θέλει καλοπέραση. Φτάνει με την κατήφεια και τον πεσιμισμό!

Ειπαμε αυτες ειναι limited edition, η κανονικη εχει solid χρωματα. Αλλα πλακα πλακα κοιταω το site τους τωρα και οι χαλβαδες αντι να βγαλουν κανενα απο αυτα που ειπες, ή εστω το κλασσικο χαλκοχρυσο εχουν μονο λευκο και κοκκινο ?. Aλλα κατα τα αλλα Made in USA με εβενο ταστιερα, νιτρο φινιρισμα και τσιλικους μαγνητες για 1200 δολαρια δεν ειναι καθολου ασχημα...

Τάδε έφη Ian Anderson

ε, είδα. Για αυτό λεω

Δεν σας λέω περισσότερα, απλά (αν δεν το ξέρατε) ακούστε το. Είναι του 1969, είναι σούπερ underground και έχει την πιό far out κιθάρα του 1969. Διόλου παράξενο........ αν μετά γκουγκλάρετε και δειτε ποιός παίζει....

Από μικρός είχα τρέλα με την μουσική και τον ήχο. Το βασικό μου όργανο ήταν η κιθάρα. Έπαιζα κάποτε λοιπόν σε μια μπάντα με κάποιους φίλους, όλοι νεαροί τότε. Ο Terry ήταν στο μπάσο, πραγματικός ογκόλιθος, μπασισταράς. Παίζαμε ένα αμάλγαμα από jazz, fusion, funk, rock, με αρκετές διασκευές, αλλά και κάποια δικά μας κομμάτια. Εκείνη την εποχή υπήρχε μεγάλο ρεύμα για τέτοιες μουσικές, και πολλές γνωστές μπάντες, που μάζευαν αρκετό κόσμο σε κάθε live. Το μεγάλο μας πρόβλημα ήταν το που θα κάνουμε πρόβα. Τα στούντιο ακριβά, δεν είχαμε χρήματα τότε, όταν βρίσκαμε κάποιον ανεκτό ηχητικά χώρο που να έχει έστω και τον ελάχιστο εξοπλισμό, κάναμε μεγάλη χαρά. Μας είχε πέσει η μέση από το κουβάλημα των ενισχυτών από εδώ και από εκεί. Εγώ πάλι, τριγυρνούσα σαν τον ποντικό από στούντιο σε στούντιο, έστω για να κουβαλάω καφέδες. Μου άρεσε όλο αυτό το νταλαβέρι των τεχνικών ήχου με τους μουσικούς, το καλωδιομάνι και τα μηχανήματα, αισθανόμουν ότι ήμουν στην καρδιά του ήχου και της μουσικής, μέχρι και η μυρωδιά του στούντιο μου άρεσε, κι ας βρωμούσαν στην πραγματικότητα οι χώροι, για μένα ήταν η μυρωδιά του ήχου. Εκεί πρωτάκουσα για κάποιον τύπο, τον Μάριο, που ήθελε να στήσει ένα μαγαζί σε μια άδεια, παλιά αποθήκη. Κάποιοι έλεγαν ότι είναι Ιταλός, κάποιοι άλλοι Ισπανός, και κάποιοι έλεγαν ότι είναι Πορτορικανός, κανείς όμως δεν ήξερε με σιγουριά. Ήθελε να στήσει μαγαζί για live άκουσα, και έψαχνε ανθρώπους να τον βοηθήσουν. Πήγα και τον βρήκα, μου έκανε καλή εντύπωση. Είχε τον χώρο, και ήθελε να τον διαμορφώσει κατάλληλα, "για να γίνονται live, και να έρχεται ο κόσμος να βλέπει, να ακούει και να πίνει και κανένα ποτό" όπως μου είπε, αλλά δεν είχε σοβαρό κεφάλαιο να διαθέσει εκείνη την εποχή. Το πήρα επάνω μου το εγχείρημα. Έχοντας τις κατάλληλες γνωριμίες μέσα στα στούντιο, εξασφάλισα παροπλισμένο εξοπλισμό, νοίκιασα πολύ φθηνά κάποια μηχανήματα, κονσόλα, μικροφωνική, ηχεία, κλπ, και ρίξαμε πολλή δουλειά με τα παιδιά από την μπάντα, στο να στήσουμε και να διαμορφώσουμε κατάλληλα τον χώρο. Βρήκα επίσης και τα απαραίτητα για τον φωτισμό, από κάποιους που τα είχαν στις αποθήκες τους, έχοντας πάρει καινούριο, τεχνολογικά νεώτερο εξοπλισμό. Τίποτα φανταχτερό φυσικά, μόνο τα απολύτως απαραίτητα, ίσα να ξεκινήσει το πράγμα. Και έτσι ξεκίνησε το Depot. Παίζαμε κάθε βράδυ, δεν υπήρχε άλλος να γεμίσει το πρόγραμμα. Φέρναμε κόσμο, τους φίλους μας στην αρχή, και τους φίλους των φίλων μας, αλλά πρέπει να ήμασταν καλοί, γιατί ο κόσμος γινόταν περισσότερος σταδιακά. Ακούστηκε ότι στο μαγαζί παιζόταν τέτοια μουσική ζωντανά, και άρχισαν δειλά να εμφανίζονται και άλλες μπάντες σχετικές. Εμείς βέβαια, ήμασταν τρισευτυχισμένοι. Είχαμε έναν δικό μας χώρο για πρόβες, όποτε θέλαμε και όσο θέλαμε, δωρεάν, είχαμε εμφανίσεις, και παίρναμε και κάποια χρήματα απ' τις εισπράξεις. Ο Μάριο ήταν πολύ ανοιχτοχέρης, μας πλήρωνε καλά. Η φήμη του μαγαζιού μεγάλωνε, το Depot φιλοξενούσε όλο και περισσότερους μουσικούς, είχε φέρει μάλιστα και κάποια μεγάλα ονόματα του χώρου. Αλλά μεγαλώναμε κι εμείς, και άλλαζαν οι συνθήκες της ζωής μας, ο ένας παντρεύτηκε, ο άλλος ξενιτεύτηκε. Προσπαθούσαμε να κρατήσουμε την μπάντα λιγότεροι, και οι εμφανίσεις έγιναν πια αραιές. Ο Μάριο ανέβαινε, άρχισα να βλέπω κάποιες περίεργες φάτσες, αλλά και περίεργες συμπεριφορές στο μαγαζί. Γυναίκες, ντρόγκα, και κάποιες φορές όπλα. Η φήμη του Μάριο είχε ξεπεράσει τα στενά όρια του μαγαζιού, σταδιακά εξαγόραζε μπάτσους, έκανε "θελήματα" σε μαφιόζους, επέκτεινε τα δίχτυα του πολύ μακριά. Ένα βράδυ του είπα ότι σταματάω. Δεν με ρώτησε γιατί. Μου είπε μόνο .... "Dim κοίταξε γύρω σου, όλο αυτό το έστησες εσύ. Χωρίς εσένα θα ήμουν ακόμα ένας φτωχός Μεξικανός λαθρομετανάστης, κυνηγημένος, με πλαστά χαρτιά, δεν θα είχα στον ήλιο μοίρα. Ότι έχω, το χρωστάω σε σένα. Θέλω λοιπόν, όποτε χρειαστείς κάτι, ότι κι είναι αυτό, να μην διστάσεις ... Όποτε με χρειαστείς, εγώ θα είμαι εδώ, χωρίς να σε ρωτήσω τίποτα." Με χτύπησε στον ώμο συμπληρώνοντας "έφτιαξες την ζωή μου, πήγαινε να συναντήσεις τώρα την δική σου ζωή". Ο καιρός πέρασε, και ο Μάριο έγινε πια μεγάλος και τρανός. Η φήμη του εξαπλώθηκε, είχε στο χέρι δικαστές, στελέχη της αστυνομίας, ανθρώπους στο δημαρχείο. Αλλά είχε και "μάτια" παντού, μέσα και έξω απ' την χώρα. Το Depot όμως έφθινε. Η μουσική άλλαξε, έπαιζε ότι πουλάει στον κόσμο, κι αυτοί που πήγαιναν δεν ενδιαφέρονταν καν. Όποιος έψαχνε για φρέσκια και σχετικά καθαρή κόκα, ήξερε ότι θα την βρει εκεί. Όπως εκεί θα έβρισκε οτιδήποτε παράνομο και λαθραίο, από όπλα, γυναίκες, μέχρι μπράβους, που πήγαιναν εκεί για να βρουν "δουλειά" για το βράδυ. Αυτός ήταν ο Μάριο, στον οποίο ήδη τηλεφωνούσα. Γιατί τώρα, χρειαζόμουν όλη την βοήθεια που μπορούσα να βρω.

Ε οκ όταν φράφεις απόλυτα μόνος είναι λογικό να βγαίνουν 100% οι προσωπικές σου επιρροές με μια απόλυτη ελευθερία. Δεν είναι απαραίτητα καλό ή κακό, είναι αυτό που είναι. Τα collabs και το συνεχόμενο feedback από επιπλέον σετ αυτιά και μυαλά φέρνει αυτούς τους έξτρα παράγοντες που μπορεί να δώσουν το κατιτίς τους. Από την άλλη μπορεί να σε αποσυντονήσουν ή να σε πάνε και πίσω, να υπάρξει σύγκρουση απόψεων, κτλ. Όλα παίζουν, αλλα εν τέλει ένα είναι το αποτέλεσμα :P

Κάλεσα ταξί από την ρεσεψιόν, και μετά από μερικά τσιγάρα, άκουσα το κορνάρισμα απ' έξω. Λίγα λεπτά αργότερα, ήμουν σε μια εταιρεία ενοικιάσεως αυτοκινήτων στην οποία ήξερα ότι δεν χρειάζεται προπληρωμή. Μετά τα διαδικαστικά και τις απαραίτητες υπογραφές, έφυγα με το νέο μου αυτοκίνητο σφαίρα για το σπίτι. Δεν περίμενα να το βρω όπως το είχα αφήσει, αλλά αυτό που αντίκρισα ήταν ακόμα χειρότερο από αυτό που φανταζόμουν. Ένα σπασμένο τζάμι σ' ένα παράθυρο στο πίσω μέρος, και μέσα .... Σπασμένα γυαλιά παντού, ο καναπές ανάποδα ξεσκισμένος, οι πολυθρόνες το ίδιο, η βιβλιοθήκη στο πάτωμα σπασμένη, τα βιβλία σκορπισμένα, η ντουλάπα και τα συρτάρια στο δωμάτιο ανοιχτά, και το πάτωμα γεμάτο με όλο τους το περιεχόμενο, σπασμένα ντουλάπια στην κουζίνα, το ψυγείο ανοιχτό. Έτρεξα στο στούντιο. Η καινούρια μου Μπρεντ Μέισον αποσυναρμολογημένη, αλλού το μπράτσο, αλλού το σώμα, και γρατζουνισμένη. Βλαστήμησα δυνατά. Το laptop ζούσε ακόμα, ήταν ανοιχτό πάνω στο γραφείο, και στην οθόνη υπήρχε η απάντηση της Fender στο πρώτο μου mail, αυτή που αναφερόταν στο σαράκι. "Ρε συ" σκέφτηκα, "ο Superfunk στο noiz είχε πάρει μια tele, και του ήρθε με λάθος ταστιέρα, λες να ...." Αμέσως του έστειλα pm. "Ρε παλικάρι, μπορείς να μου κάνεις μια χάρη? Πήρες πρόσφατα μια AO 70s Telecaster, και σου ήρθε με rosewood ταστιέρα αντί για maple. Ξεβίδωσε αν μπορείς το μανίκι, και πες μου αν είναι γρατζουνισμένο ή χαραγμένο το ξύλο στο neck pocket". Σηκώθηκα και έψαξα να βρω την ταυτότητά μου μέσα στο χάος που επικρατούσε στον χώρο. Μου έφαγε αρκετή ώρα αλλά ευτυχώς την βρήκα. Γύρισα στο laptop και βρήκα απάντηση στο pm. "Το ξύλο στο neck pocket είναι πιο απαλό και από μωρουδιακό κωλαράκι". "Τζίφος" σκέφτηκα, και του έστειλα ευχαριστήριο pm για τον κόπο του. Επόμενος σταθμός, τράπεζα. Ευτυχώς πρόλαβα στο τσακ, θα έκλεινε. Μια περίπου ώρα αργότερα βγήκα με καινούριες κάρτες, κάποια μετρητά, και έχοντας τακτοποιήσει τα θέματα διαγραφής για τις παλιές. Κατευθύνθηκα προς το κέντρο, να περάσω από εκεί που με χτύπησαν το προηγούμενο βράδυ, αν και ήξερα ότι οι πιθανότητες να βρω το αυτοκίνητό μου εκεί, ήταν μηδαμινές. Πραγματικά ο δρόμος ήταν άδειος. Αγόρασα καινούριο κινητό, και πήγα στο αστυνομικό τμήμα να καταγγείλω κλοπή αυτοκινήτου. "Ποτέ δεν ξέρεις" σκέφτηκα, "μπορεί". Γύρισα στο σπίτι, σήκωσα μια αναποδογυρισμένη καρέκλα, και κάθισα ανάβοντας τσιγάρο. Αισθανόμουν σαν να με είχε πατήσει τραίνο. "Με τόσα χρήματα που μου έχουν φύγει γι' αυτή την κωλοστρατοκάστερ, θα είχα αγοράσει πέντε custom shop, δύο vintage κιθάρες, καναδύο L-5, και ποιος ξέρει τι άλλο" σκέφτηκα. Αλλά μετά θυμήθηκα την Alexa, αισθάνθηκα ντροπή να σκέφτομαι τα χρήματα ενώ αυτή κινδύνευε χωρίς να φταίει σε τίποτα. Η μορφή της τύλιξε τις σκέψεις μου σαν σύννεφο, τα μάτια της, τα μαλλιά της, ο τρόπος που μιλούσε. "Τι στο διάολο μου συμβαίνει?" αναρωτήθηκα "εντάξει, είναι κούκλα, και τι έγινε?" Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Ήταν θαρραλέα, άμεση, ευαίσθητη, έξυπνη, πνευματώδης, με χιούμορ, άνετη, ότι ήθελε στο έλεγε κατάμουτρα χωρίς περιστροφές, δεν μάσαγε από τα υπονοούμενα που της πετούσα. "Είναι πραγματικά ξεχωριστή" μουρμούρισα, "και κινδυνεύει". Άναψα δεύτερο τσιγάρο. Κάτι έπρεπε να κάνω. Μετά από πολλή σκέψη, αποφάσισα να παίξω το πιο δυνατό μου χαρτί. Που ίσως να ήταν και το τελευταίο. Τον Μάριο ...

Μεγάλο θέμα παιδιά που σηκώνει ένα θρεντ από μόνο του... Προσωπικά όταν γράφω μόνος μου νιώθω ότι περιορίζομαι. Θα ήθελα και άλλες προτάσεις και ιδέες για το όποιο μουσικό προτζέκτ από άλλους που "σχετίζονται" με αυτό, έτσι για μια κάποια "διεύρυνση" των επιλογών και δρόμων που μπορεί να πάρει το κομμάτι. Ένας τρόπος βέβαια είναι οι γνώμες των μελών του Νόιζ, αλλά άλλο είναι είναι να γράφεις on the fly και να αλλάζεις, προσθέτεις, αφαιρείς κ.τ.λ. και άλλο να τις ακούς σε ένα τελειωμένο, για σένα...,άσμα!

Οχι. δεν νομιζω οτι με περιοριζουν οι αλλοι. αλλωστε και μονος σου βρισκεται κατω απο τον κινδυνο να σε περιοριζει ο ιδιος σου ο εαυτος και κολληματα που με αλλους δεν επιτρεπονται. απλα συμβαινει. το παρατηρω....

Άνοιξα τα μάτια, ανακάθισα στον καναπέ, και κοίταξα το ρολόι. Κοιμόμουν περίπου τρεις ώρες. "Διάολε, κοντεύει μεσημέρι" σκέφτηκα, "πρέπει να βιαστώ". Άκουσα την αναπνοή της, ήταν ήρεμη, κοιμόταν βαθιά. Ντύθηκα στα γρήγορα, προσπαθώντας να μην κάνω θόρυβο, και έκανα αυτό που θα έπρεπε να είχα κάνει το προηγούμενο βράδυ. Πήρα τα κλειδιά του αυτοκινήτου της, και το πήγα στο πίσω μέρος του ξενοδοχείου, σ' ένα κλειστό γκαράζ. Δεν ήταν ανάγκη να ξέρουν όλοι ότι είναι ακόμα εδώ. Ξαναγύρισα στο δωμάτιο, έβαλα τα κλειδιά στην θέση τους, και έγραψα ένα σημείωμα. "Έχω πολλές εκκρεμότητες να τακτοποιήσω, θα είμαι πίσω μέχρι το βράδυ, μην το κουνήσεις από εδώ, και μην ανοίξεις σε κανένα. Προσπάθησε να ξεκουραστείς. DIM." Πλησίασα στο κρεβάτι, και την κοίταξα. Κοιμόταν γαλήνια, σαν μωρό, ενώ το λιγοστό φως του ήλιου που έμπαινε απ' τις γρίλιες φώτιζε απαλά το γλυκό της πρόσωπο. "Δεν της αξίζουν όλα αυτά που περνάει" σκέφτηκα, και κάθισα δίπλα της στο κρεβάτι. Πέρασα απαλά τα χέρια μου στα μαλλιά της που έπεφταν στον ώμο, και τα τράβηξα μ' ένα χάδι προς τα πίσω. Άγγιξα τον βελούδινο ώμο της, και τα δάχτυλά μου έκαναν όλη την διαδρομή μέχρι τον αγκώνα της. Έσκυψα στο πρόσωπό της και την φίλησα τρυφερά στο μάγουλο, ενώ το άρωμά της με ζάλιζε. "Κοιμήσου γλυκιά μου" μουρμούρισα ψιθυριστά "κοιμήσου". Σηκώθηκα, βγήκα από το δωμάτιο, και έκλεισα πίσω μου την πόρτα. Είχα πολλά να κάνω, και δεν είχα καιρό για χάσιμο.

Μπραβο για την.... τολμη Συγχαρητήρια για το αποτελεσμα!!

Αφτό το έχω πάρει εργολαβία τελευταία. Εκεί γράφω το best seller μου.

Ακούστηκε ένας τεράστιος κρότος σαν κάποιος να προσπαθούσε να σπάσει την πόρτα. "Alexa γρήγορα στο μπάνιο" ούρλιαξα. Πάλι μπαμ, μπαμ. Η πόρτα υποχώρησε και δύο άνδρες όρμηξαν στο δωμάτιο, ενώ η Alexa κλειδωνόταν στο μπάνιο. Ο ένας με πλησίασε, ενώ ο άλλος άρπαξε το σακ βουαγιάζ της, και πέταξε έξω όλο του το περιεχόμενο. Έτρεξα στο κρεβάτι και άρπαξα το σεντόνι. Το έστριβα γυρίζοντάς το, ώστε να γίνει σαν κορδόνι. Στα χέρια του πρώτου εμφανίστηκε ένα μαχαίρι. Με πλησίασε κι άλλο. Με μια κλωτσιά αναποδογύρισε το τραπεζάκι, το μπουκάλι με το μπέρμπον έπεσε στο πάτωμα και έγινε θρύψαλα. "Όχι το Jack μου μπάσταρδε" φώναξα, "αυτό θα το πληρώσεις". Πλησίασα το παράθυρο, και τότε έκανε την κίνησή του, με το μαχαίρι να κατευθύνεται στην κοιλιά μου, ενώ ο άλλος χτυπούσε με μανία την πόρτα του μπάνιου, προσπαθώντας να την σπάσει. Αυτό περίμενα. Τίναξα το στριμμένο σεντόνι, στο προτεταμένο χέρι του, αστραπιαία το τύλιξα δύο βόλτες και τον τράβηξα απότομα. Δεν το περίμενε. Έφυγε κατευθείαν έξω από το ανοιχτό παράθυρο, και έσκασε στο έδαφος δύο ορόφους πιο κάτω, με έναν υπόκωφο γδούπο. Ο άλλος όμως είχε προλάβει να σπάσει την πόρτα και να ορμήξει στο μπάνιο, με ένα τεράστιο στιλέτο στο χέρι. Έτρεξα αν και ήξερα ότι δεν θα τον προλάβω. Ένα ουρλιαχτό ακούστηκε, κι ύστερα άλλο ένα ... αλλά ήταν από ανδρικό λαρύγγι. Πριν προλάβω να φτάσω στο μπάνιο, πετάχτηκε έξω ουρλιάζοντας ακόμα, και έφυγε κρατώντας το πρόσωπό του, κουτρουβαλώντας από τις σκάλες. "Alexa" φώναξα, "Alexa". Ήταν εκεί, μέσ' στην μπανιέρα, κρατώντας το "τηλέφωνο" του ντους ακόμα στο χέρι της. Το άφησε να πέσει και να σκάσει με κρότο στο λευκό σμάλτο. Την αγκάλιασα. Έτρεμε, κοίταξα για τραύματα, δεν είχε. "Τον έκαψα τον μπάσταρδο" είπε, "γύρισα το νερό τέρμα στο καυτό, και του το έριξα στο πρόσωπο". "Μπράβο κορίτσι μου" είπα και την έσφιξα πάνω μου ακόμα περισσότερο, "μπράβο". "Ο άλλος?" ρώτησε. "Μάλλον τον πιάνει εύκολα το ποτό. Ήπιε ένα ουίσκυ, ζαλίστηκε και βγήκε να πάρει λίγο αέρα, αλλά ξέχασε ότι το δωμάτιο δεν έχει μπαλκόνι" απάντησα, "ησύχασε τώρα". Ένα λεπτό αργότερα, ο Terry ήταν έξω από την πόρτα. "Ελπίζω να ακούσατε το συνθηματικό μου τηλεφώνημα. Τρεις φορές, θυμάσαι Dim?" "Και βέβαια θυμάμαι Terry, αλλά τώρα πρέπει να μας καλύψεις" του είπα. "Μαζέψτε γρήγορα τα πράγματά σας, και θα σας πάω σε ένα δωμάτιο που είναι μόνο για το προσωπικό. Μην ανησυχείς Dim, δεν ήσασταν ποτέ εδώ, θα σβήσω την καταχώρηση για την κράτηση του δωματίου" απάντησε με νόημα. "Υπάρχει κι αυτός κάτω στον δρόμο, σε λίγο θα έρθουν οι μπάτσοι" πρόσθεσα. "Θα το τακτοποιήσω κι αυτό, κλασσικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Ο ένας έκανε check in πριν μια ώρα, και ήρθε κάποιος να τον καθαρίσει" απάντησε και μου έκλεισε το μάτι με νόημα, "στέλνω αμέσως καθαρίστρια να τακτοποιήσει το δωμάτιο και να εξαφανίσει τα αποτυπώματα". Η Alexa μάζεψε τα πράγματά της, και ο Terry μας πήγε σε ένα πίσω δωμάτιο, που δεν το έπιανε το μάτι σου. "Εδώ θα είστε ασφαλείς" είπε, και κοίταξε την Alexa "ξέρεις κοπέλα μου, αυτός εδώ ο τύπος είναι φοβερός κιθαρίστας, και πολύ καλός φίλος, κάποτε παίζαμε μαζί". "Άστα αυτά Terry μου, η κοπέλα έχει μάλλον κακές εμπειρίες από μουσικούς" του απάντησα, "αλλά ... είσαι αδερφός, δεν έχω λόγια να σ' ευχαριστήσω". Κούνησε το κεφάλι "βολευτείτε τώρα" είπε και απομακρύνθηκε. Το δωμάτιο ήταν λιτό, ένα διπλό κρεβάτι, ένας μικρός καναπές στην άλλη γωνία, ένα παράθυρο, ένα τραπεζάκι και δύο καρέκλες. "Νομίζω πώς ήρθε πια η ώρα να κοιμηθούμε, είμαστε και οι δύο κουρασμένοι, και η αυριανή μέρα θα είναι δύσκολη" είπα, "εσύ στο κρεβάτι εγώ στον καναπέ". "Ούτε να το συζητάς" απάντησε, "εγώ στον καναπέ, που είμαι πιο μικρόσωμη, και εσύ στο κρεβάτι". "Δεν θα παίξουμε τους κινέζους τώρα" είπα νευρικά, "εσύ στο κρεβάτι, τέρμα και τελείωσε", και ξάπλωσα στον καναπέ, με τα πόδια μου να εξέχουν καμιά τριανταριά πόντους από την άκρη του. "Άκουσέ με Dim, εντάξει, αλλά στο κρεβάτι υπάρχει πολύς χώρος για δύο, θα πιάσουμε από μια άκρη, δεν θα στριμωχτούμε, κρίμα είναι να κοιμηθείς στον καναπέ". "Αδύνατον, είσαι μεγάλος πειρασμός, και δεν είμαι σίγουρος ότι θα καταφέρω να είμαι φρόνιμος όλη την νύχτα" της απάντησα γελώντας. Γέλασε κι αυτή. Άκουγα την ανάσα της να γίνεται όλο και πιο αργή και χαλαρή, ώσπου στο τέλος κοιμήθηκε. Έξω ήδη ξημέρωνε. Ούτε κατάλαβα πώς με πήρε ο ύπνος.

Στο σωστο μερος, και μενα - στην πλατη πχ μιας high-end archtop ναι, θελω να ειναι σαν τιγρης. Αλλα σε κιθαρες οπου εχεις μαγνητες, pickguard, γεφυρες κλπ να πιανουν πολυ real estate μου φαινεται οχι οτι απλα παει χαμενο αλλα οτι λειτουργει και αντιθετα με την αισθητικη του οργανου. Κατι πιο οργανικο απο την αλλη... Α παρεπιπτοντως - η Harmony φωτο ηταν απο ενα post του Chicago Musical Exchange, αλλα μονο ενα απο τα 3 limited edition μοντελα της φωτο υπαρχει αυτη τη στιγμη στο site τους. https://www.chicagomusicexchange.com/collections/harmony?fbclid=IwAR0L5FBxMkAUllrAryi6pHq34syco4Vx0jWRZz8k5G8ho6rLMbivjSG60WU

Να ανοίξουμε θέμα στο Περί Ανεμογεννητριών, Υδατοστρόβιλων και Πράσινων Αλόγων. ?χαχαχαχαχαχαχα

Από τον άλλο μήνα όλα τα κομμάτια που γράφουμε θα είναι λιτά και χωρίς φανφάρες γιάτι όσο τα σκεφτόμαστε να τα κάνουμε πιο πολυπλοκα και καλύτερα τόσο πιο πολύ ρεύμα θα καίμε και θα θα έρθει η ΔΕΗ και μετά θα ΚΛΑΙΜΕ χαχαχαχαχαχαχαχαχα?

Το soundtrack της φτώχειας. Αυτό να κάνει.

Εγώ σε ευχαριστώ φίλε μου και συνέχισε την καλή δουλειά και αν μπορείς να κάνεις και κάτι για την ΑΚΡΙΒΕΙΑ γιατί ΠΕΙΝΑΜΕ χαχαχαχαχαχαχαχαχ?

Harmony (τωρινης παραγωγης) σε limited edition flamed maple finishes. Εκπλησω τον εαυτο μου αλλα...yes please?

το αυτό (εκτός από τον ΩΡΛ)

Δεν ξέρω αν φταίει που χτες πήγα ΩΡΛ για καθαρισμό αυτιών ? ή είναι η ηχογράφηση, αλλά μου ακούγονται αρκετά πρίμα... Παικτικά, αρτιότατο ?

"Με τον Νικ, έχουμε μεγαλώσει μαζί από παιδιά. Μέναμε στην ίδια γειτονιά, οι μανάδες μας ήταν φίλες, πήγαινε για φαγητό η μια στην άλλη. Λέγαμε ότι θα είμαστε για πάντα μαζί, ότι όταν μεγαλώσουμε θα παντρευτούμε. Είναι καλό παιδί, αν και λίγο ιδιόρρυθμο. Ξέρεις πώς είναι όταν δύο άνθρωποι μεγαλώνουν μαζί, δημιουργείται μια δυνατή σχέση. Όταν μεγαλώσαμε, αρχίσαμε να βγαίνουμε, όλα ήρθαν φυσιολογικά. Αρραβωνιαστήκαμε, παρ' όλο που οι γονείς μου είχαν τις αντιρρήσεις τους, γιατί ήμασταν πολύ νέοι ακόμα, ήταν υπερπροστατευτικοί. Όταν θέλαμε να μείνουμε μόνοι μας ερχόμασταν εδώ, στο Sunset, και οι γονείς μου μας παρακολουθούσαν, φοβούμενοι μη τυχόν και ...." γέλασε, "αν είναι δυνατόν..." συμπλήρωσε. "Τον τελευταίο καιρό όμως, τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν σταδιακά. Ο Νικ παίζει πολύ καλά τύμπανα και μπήκε σε μια μπάντα. Πήγαινα σε κάθε live, ήταν καλοί, μέχρι και στις πρόβες πήγαινα. Απολάμβανα να τον βλέπω πάνω στην σκηνή, και τον κόσμο κάτω, να χορεύει στον ρυθμό που αυτός έδινε. Σταδιακά άρχισε να γίνεται απόμακρος. Βρισκόμασταν όλο και πιο σπάνια, όλο είχε πρόβες, στούντιο, συναντήσεις με managers, συναυλίες. Δεν ήθελε να πηγαίνω πια στις πρόβες, του φαινόταν σαν να τον ελέγχω μου είχε πει, και στα live δεν μπορούσα πια να τον δω, κλεινόταν στα καμαρίνια μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας, και έφευγαν μετά όλοι μαζί. Όποτε βγαίναμε, ήταν μόνιμα αφηρημένος και νευρικός, κοιτούσε συνέχεια το τηλέφωνό του, μιλούσε αδιάφορα και τυπικά. Τον ρώτησα τι συμβαίνει και αλλάζει η συμπεριφορά του, και μου είχε πει ότι δεν συμβαίνει τίποτα απολύτως, ότι δεν άλλαξε τίποτα, και ότι αυτά είναι δικές μου ιδεοληψίες. Όταν μιλούσε στο τηλέφωνο απομακρυνόταν, σαν να μην ήθελε να ακούσω τι έλεγε. Έπιανα μόνο κάτι μισόλογα από εδώ και από εκεί. Μετά μου είπε ότι έπιασε δουλειά σε μια αποθήκη, παράλληλα με την μουσική, γιατί η μπάντα δεν είχε συχνά live, και χρειαζόταν τα χρήματα. Τον ρώτησα τι είδους αποθήκη, και μου είχε πει ότι ήταν αποθήκη με μουσικά όργανα, και ότι την δουλειά την είχε βρει μέσω του manager της μπάντας, κάποιον τύπο ονόματι Τζακ. Δεν άντεχα αυτή την κατάσταση και άρχισα να ψάχνω μόνη μου. Ο manager λέγεται Τζακ Κρόου, και δεν μου φαίνεται ο τύπος που θα ήθελες για φίλο. Την ημέρα του περιστατικού με το φορτηγό, είχα ακούσει ότι τον φώναξαν για φόρτωμα στην αποθήκη, και τον ακολούθησα κρυφά. Ο Νικ κι άλλος ένας φόρτωσαν κάτι κούτες στο φορτηγό, σαν κούτες κιθάρας έμοιαζαν. Μιλούσαν, έλεγαν κάτι για μια κιθάρα στο φορτίο με ανάποδα specs ή κάτι τέτοιο, δεν κατάλαβα. Μετά έφυγα, και ... την συνέχεια την ξέρεις." Σώπασε, συνεχίζοντας να κοιτάει με άδειο βλέμμα έξω απ' το παράθυρο. "Και μετά, όταν ήσουν σπίτι μου τι έγινε?" την ρώτησα. "Α ναι, είναι κι αυτό" είπε. "Μου είχε πει ότι στο φορτίο, υπήρχε μια δική του κιθάρα, που την είχε παραγγείλει για τον ανηψιό του και χάθηκε. Όταν έμαθε ότι αυτή βρέθηκε, ότι θα την κρατούσες, και ότι ερχόμουν στο σπίτι σου να μου δώσεις τα χρήματα, μου ζήτησε επιτακτικά να την δω και να τον πάρω επί τόπου τηλέφωνο. Ήθελε λέει να μάθει από τι είδους ξύλο ήταν η ταστιέρα. Μου έδειξε ένα σωρό φωτογραφίες από maple και ..." χαμήλωσε την φωνή της και ψιθύρισε, "rosewood, για να μπορώ να τα ξεχωρίσω. Για κάποιο λόγο που δεν ξέρω, όταν άκουσε όταν ήταν rosewood την ήθελε οπωσδήποτε." "Ήξερε τι κιθάρα ήταν?" ρώτησα σκεφτικός. "Ναι, του είχα πει, γιατί νόμιζα πώς περίμενε κάποια άλλη" είπε με φανερή κούραση στην φωνή της. Έγειρε αποκαμωμένη στο κρεβάτι, έμοιαζε σχεδόν σαν είχε αδειάσει. Για μερικά λεπτά η σιωπή ήταν απόλυτη. Μόνο οι ανάσες μας ακούγονταν, βαριές, κουρασμένες. Το κεφάλι μου πήγαινε να σπάσει, αλλά το μυαλό μου δούλευε πυρετωδώς. Κάπου μέσα στα λόγια της είχε ανάψει ένα λαμπάκι, αλλά δεν μπορούσα να το δω καθαρά. Κάλεσα τον Terry, και ζήτησα ένα μπουκάλι Jack Daniels, το οποίο ήταν πάνω στο τραπεζάκι του δωματίου πέντε λεπτά αργότερα. Γέμισα στα γρήγορα ένα ποτήρι και το ήπια μονορούφι. Η γλυκιά ζέστη του με τύλιξε ολόκληρο. Έβαλα άλλο ένα ποτήρι και ήπια μια γουλιά, έγειρα στην καρέκλα, άναψα ένα τσιγάρο, και ξεφύσηξα αργά ένα μικρό σύννεφο καπνού προς το ταβάνι. Η άκρη του νήματος ήταν εκεί, και έπρεπε απλά να την πιάσω. Όλα γύριζαν γύρω από κάτι. Και αυτό ήταν η κιθάρα. Ανακάθισα στην καρέκλα, "δώσε μου την σακούλα με την κιθάρα" της είπα κοφτά. Άνοιξε το σακ βουαγιάζ, έβγαλε την μαύρη σακούλα και μου την έδωσε. Έβγαλα την κιθάρα και περιεργάστηκα προσεκτικά κάθε της λεπτομέρεια. Πρώτα το μπράτσο, το οποίο ήταν και ο λόγος που την ήθελε ο Νικ. Τίποτα το ιδιαίτερο, εκτός από το ότι δεν ταίριαζε η rosewood ταστιέρα σε αυτό το μοντέλο. Μετά το σώμα. Κοιτούσα αργά, προσεκτικά, έψαξα στο tremolo cavity, τίποτα, "διάολε, χρειάζομαι κατσαβίδι για να βγάλω το pickguard" σκέφτηκα, και πήγα να καλέσω πάλι την ρεσεψιόν. Τότε παρατήρησα κάτι, που μου φάνηκε περίεργο. Το ξύλο μέσα στο neck pocket, ήταν σαν γρατζουνισμένο. Το ψηλάφισα με τα δάχτυλα αλλά δεν έβγαλα άκρη. Ήπια άλλη μια γουλιά, και άναψα δεύτερο τσιγάρο. Να είναι τυχαίες οι γρατζουνιές? Γύρισα στην Alexa "σου έχω πει πόσο υπέροχο είναι το κραγιόν σου?" "Τα κομπλιμέντα σου είναι εκτός τόπου και χρόνου" μου είπε με φανερή έκφραση αποδοκιμασίας. "Μα ... σοβαρά μιλάω" της είπα, "θα σε πείραζε να μου το δανείσεις για λίγο?" Έσκυψε στην τσάντα της, έβγαλε το κραγιόν και μου το έδωσε, φανερά μπερδεμένη, λέγοντας ... "Τι έγινε? Με δύο ποτήρια ουίσκυ βγαίνουν τα βίτσια σου στην φόρα?" "Μήπως σου βρίσκεται κι ένα κομμάτι χαρτί?" συνέχισα. Έβγαλε ένα μικρό μπλοκ, έσκισε μια σελίδα και μου την έδωσε. Κράτησα το χαρτί κολλημένο στο neck pocket, και πέρασα μια δύο φορές το κραγιόν από πάνω. Πάνω στο χαρτί είχε σχηματιστεί ένα περίεργο "σχέδιο". Κάτι που έμοιαζε με χημικό τύπο, γεμάτο σύμβολα, αλλά ... φαινόταν ημιτελές, το "σχέδιο" κοβόταν στην αρχή και στο τέλος. Σαν να υπήρχε κάτι άλλο πριν και κάτι άλλο μετά που έλειπε. Γύρισα στην Alexa, "σου λέει τίποτα αυτό?" Γούρλωσε τα μάτια "'όχι, τι είναι αυτό?" "Δεν ξέρω, αλλά ήταν χαραγμένο στο neck pocket της κιθάρας. Θα μπορούσε να είναι η αιτία για όλα αυτά που μας συμβαίνουν. Γι' αυτό θέλουν την κιθάρα." Ξανάβαλα τα πάντα στην σακούλα. "Θα γυρίσω αμέσως" είπα, και βγήκα απ' το δωμάτιο με την σακούλα στο χέρι. "Terry" είπα φτάνοντας στην ρεσεψιόν, "θέλω να κρύψεις αυτή την σακούλα κάπου που να είναι ασφαλής μέχρι να την ξαναπάρω". "Μην ανησυχείς, έχουμε κάτι ντουλάπια για τα πολύτιμα αντικείμενα των πελατών. Κάποια από αυτά είναι σχεδόν αδύνατον να βρεθούν, ακόμα κι αν ξέρεις που είναι" είπε με χαμόγελο. "Πως πάει με την μικρή?" συμπλήρωσε με πονηρό ύφος. "Δεν θα μπορούσε να πηγαίνει καλύτερα" του απάντησα και τον είδα ικανοποιημένο. Ανέβηκα στο δωμάτιο και εξήγησα στην Alexa. Έβαλα ακόμα ένα ποτήρι, "νομίζω ότι πρέπει να κοιμηθείς λίγο" της είπα, "πρέπει να είσαι ψόφια στην κούραση, και αύριο θα είναι μεγάλη και δύσκολη μέρα". "Θα προτιμούσα να πιω κάτι" αποκρίθηκε. "Να παραγγείλω φυσικό χυμό από μάνγκο, αγριοσμέουρα και φρούτα του πάθους?" ρώτησα χαμογελώντας. Κάθισε δίπλα μου "μπα, βάλε μου ένα ουίσκυ". "Και ... η σιλουέτα σου?" είπα γελώντας. Γέλασε κι αυτή, και ήπιε μια γουλιά, λέγοντας "αν σου περισσεύει και ένα τσιγάρο δεν θα έλεγα όχι." Της έδωσα, και τράβηξε μια γενναία ρουφηξιά, ξεφυσώντας δαχτυλίδια καπνού στο ταβάνι. Αλλά δεν πρόλαβε να πάρει δεύτερη τζούρα. Το τηλέφωνο του δωματίου χτύπησε, χτύπησε ξανά, χτύπησε και τρίτη φορά. Πετάχτηκα από την καρέκλα με όλες τις αισθήσεις μου σ' επιφυλακή, και τράβηξα όρθια την Alexa από το χέρι. Της έκανα νόημα να πάει προς τον τοίχο που δεν είχε παράθυρο και τότε .... Μπαμ ....

Ευχαριστώ για όλα τα σχόλια! Τα κρουστά δεν είναι ΤΟΣΑ πολλά (όσο έχω δει σε άλλα projects). Μάλλον όμως θέλει λιγότερα, ίσως με περισσότερο compression να κάνουν ένα μπαπ παραπάνω, και σίγουρα πιο προσεγμένο EQ. Θα το δοκιμάσω και αυτό κάποια στιγμή! Η αλήθεια είναι ότι χάθηκα πολύ, σε σημείο που έγινε χαοτικό όλο αυτό, μέχρι που αποφάσισα να το αφήσω. Για τα χάλκινα που λες μάλλον ήθελαν λίγο καλύτερη μείξη και EQ. Χρησιμοποίησα ένα συνδιασμό μικροφώνων που δεν έχω μάθει να διαχειρίζομαι καλά ακόμα, αλλά δοκιμάζω και γω πράγματα. Και γω! Φαντάσου ότι αρχικά μου πε να το κάνουμε 1-2 λεπτά μόνο, του λέω ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ. Το ξαναπα πιο πάνω, και γω θα το θελα τόσο, για να μπορώ να δουλέψω και όλες τις ιδέες, να "μένουν" στον ακροατή και να βγάζουν πιο πολύ νόημα. Για τώρα, μπορείς απλά να το ακούσεις 3 φορές συνεχόμενα χαχαχα Βιβλιοθήκες για όσους ενδιαφέρονται: Έγχορδα εισαγωγής: Albion Neo στη ρύθμιση Long Pulses αν δε κάνω λάθος. Έπαθα πλάκα. Όλα τα άλλα έγχορδα, σόλο τσέλο, χάλκινα, φλάουτο: Spitfire Symphony Orchestra με έμφαση στα μεσαία και πίσω μικρόφωνα, καθόλου κοντινά. Κρουστά: Κυρίως Spitfire Hans Zimmer Pro και λίγο από Heavyocity Damage. Πιάτα: Spitfire Percussion Χορωδίες: Eric Whitacre Choir, Soundiron Venus, Strezov Sampling Storm Choir Ultimate

Σημαντική ανακοίνωση: Οι tele είναι οι αγαπημένες κιθάρες του σαρακιού- αποφύγετε τις ?

ΚΟΡΕΚΤΕΝΤ

Κι αυτός θύμα των noiz influencers?

να σε προϊδεάσω όσο μπορώ πιο απλά, στο ότι γεμίζοντας τον χώρο μόνο με absorbers όπως αυτά που παραθέτεις το μόνο που θα καταφέρεις είναι να τον "στουμπώσεις" (ένα τεράστιο λάθος που "όλοι" βέβαια κάναμε στα νιάτα μας)... για να πετύχεις μιαν συχνοτική ισοροπία που θα κάνει την πρόβα σας ξεκούραστη και ευχάριστη, πρέπει ιδανικά να συνδυάσεις κατά την ηχοδιαμόρφωση, αποροφητικές και ανακλαστικές επιφάνειες με κάποιες βοηθητικές μπασοπαγίδες... προτάσεις ενδεχομένως θα σου κάνουν οι φίλοι μας εδώ αλλά επειδή ανοίγεις ένα μεγάλο και δύσκολο θέμα που έχει συζητηθεί πολλές φορές στο φόρουμ, καλό είναι παράλληλα να ρίξεις και μια ματιά σε παλιότερα ανάλογα topics... ενδεικτικά σου σταχυολογώ κάποια από αυτά: