Πίνακας συμμετοχής

Τι βαρετό; Εδώ μας τρέχουν τα σάλια από το θέαμα, μπράβο

Ειναι ΑΚΡΙΒΩΣ οσο πρεπει, δε ξερω ποιος ειχε την ιδεα και διαλεξε το wood stock (αν ειναι ολες ετσι δηλαδη) αλλα ειναι εξαιρετικο θα πω. Αν ηταν κανενα τρομερα εντονο συμμετρικο flame θα εμοιαζε σκετη λατερνα, αλλα αυτο της φωτο ειναι μουρλια.

Αυτό το flamed maple είναι θάνατος.

Harmony (τωρινης παραγωγης) σε limited edition flamed maple finishes. Εκπλησω τον εαυτο μου αλλα...yes please?

Δοκιμαστικά πάντα… (θα ακολουθήσει τελικό sanding) Πέρασα ένα αχνό στρώμα χρυσού νίτρο.Και μετά μεταλλιζέ κόκκινο. (Συνταγή του candy apple red). Παιδιά σα να μ άρεσε. Δίνει τα νερά που ήθελα να φαίνονται, είναι αρκούντως θιν σκιν για τόνο. Είναι φουλ νίτρο και είναι και ψιλομοναδικό - custom δεν το βλέπεις συχνά. Τι λέτε; Πριν….. Μετά…

"Με τον Νικ, έχουμε μεγαλώσει μαζί από παιδιά. Μέναμε στην ίδια γειτονιά, οι μανάδες μας ήταν φίλες, πήγαινε για φαγητό η μια στην άλλη. Λέγαμε ότι θα είμαστε για πάντα μαζί, ότι όταν μεγαλώσουμε θα παντρευτούμε. Είναι καλό παιδί, αν και λίγο ιδιόρρυθμο. Ξέρεις πώς είναι όταν δύο άνθρωποι μεγαλώνουν μαζί, δημιουργείται μια δυνατή σχέση. Όταν μεγαλώσαμε, αρχίσαμε να βγαίνουμε, όλα ήρθαν φυσιολογικά. Αρραβωνιαστήκαμε, παρ' όλο που οι γονείς μου είχαν τις αντιρρήσεις τους, γιατί ήμασταν πολύ νέοι ακόμα, ήταν υπερπροστατευτικοί. Όταν θέλαμε να μείνουμε μόνοι μας ερχόμασταν εδώ, στο Sunset, και οι γονείς μου μας παρακολουθούσαν, φοβούμενοι μη τυχόν και ...." γέλασε, "αν είναι δυνατόν..." συμπλήρωσε. "Τον τελευταίο καιρό όμως, τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν σταδιακά. Ο Νικ παίζει πολύ καλά τύμπανα και μπήκε σε μια μπάντα. Πήγαινα σε κάθε live, ήταν καλοί, μέχρι και στις πρόβες πήγαινα. Απολάμβανα να τον βλέπω πάνω στην σκηνή, και τον κόσμο κάτω, να χορεύει στον ρυθμό που αυτός έδινε. Σταδιακά άρχισε να γίνεται απόμακρος. Βρισκόμασταν όλο και πιο σπάνια, όλο είχε πρόβες, στούντιο, συναντήσεις με managers, συναυλίες. Δεν ήθελε να πηγαίνω πια στις πρόβες, του φαινόταν σαν να τον ελέγχω μου είχε πει, και στα live δεν μπορούσα πια να τον δω, κλεινόταν στα καμαρίνια μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας, και έφευγαν μετά όλοι μαζί. Όποτε βγαίναμε, ήταν μόνιμα αφηρημένος και νευρικός, κοιτούσε συνέχεια το τηλέφωνό του, μιλούσε αδιάφορα και τυπικά. Τον ρώτησα τι συμβαίνει και αλλάζει η συμπεριφορά του, και μου είχε πει ότι δεν συμβαίνει τίποτα απολύτως, ότι δεν άλλαξε τίποτα, και ότι αυτά είναι δικές μου ιδεοληψίες. Όταν μιλούσε στο τηλέφωνο απομακρυνόταν, σαν να μην ήθελε να ακούσω τι έλεγε. Έπιανα μόνο κάτι μισόλογα από εδώ και από εκεί. Μετά μου είπε ότι έπιασε δουλειά σε μια αποθήκη, παράλληλα με την μουσική, γιατί η μπάντα δεν είχε συχνά live, και χρειαζόταν τα χρήματα. Τον ρώτησα τι είδους αποθήκη, και μου είχε πει ότι ήταν αποθήκη με μουσικά όργανα, και ότι την δουλειά την είχε βρει μέσω του manager της μπάντας, κάποιον τύπο ονόματι Τζακ. Δεν άντεχα αυτή την κατάσταση και άρχισα να ψάχνω μόνη μου. Ο manager λέγεται Τζακ Κρόου, και δεν μου φαίνεται ο τύπος που θα ήθελες για φίλο. Την ημέρα του περιστατικού με το φορτηγό, είχα ακούσει ότι τον φώναξαν για φόρτωμα στην αποθήκη, και τον ακολούθησα κρυφά. Ο Νικ κι άλλος ένας φόρτωσαν κάτι κούτες στο φορτηγό, σαν κούτες κιθάρας έμοιαζαν. Μιλούσαν, έλεγαν κάτι για μια κιθάρα στο φορτίο με ανάποδα specs ή κάτι τέτοιο, δεν κατάλαβα. Μετά έφυγα, και ... την συνέχεια την ξέρεις." Σώπασε, συνεχίζοντας να κοιτάει με άδειο βλέμμα έξω απ' το παράθυρο. "Και μετά, όταν ήσουν σπίτι μου τι έγινε?" την ρώτησα. "Α ναι, είναι κι αυτό" είπε. "Μου είχε πει ότι στο φορτίο, υπήρχε μια δική του κιθάρα, που την είχε παραγγείλει για τον ανηψιό του και χάθηκε. Όταν έμαθε ότι αυτή βρέθηκε, ότι θα την κρατούσες, και ότι ερχόμουν στο σπίτι σου να μου δώσεις τα χρήματα, μου ζήτησε επιτακτικά να την δω και να τον πάρω επί τόπου τηλέφωνο. Ήθελε λέει να μάθει από τι είδους ξύλο ήταν η ταστιέρα. Μου έδειξε ένα σωρό φωτογραφίες από maple και ..." χαμήλωσε την φωνή της και ψιθύρισε, "rosewood, για να μπορώ να τα ξεχωρίσω. Για κάποιο λόγο που δεν ξέρω, όταν άκουσε όταν ήταν rosewood την ήθελε οπωσδήποτε." "Ήξερε τι κιθάρα ήταν?" ρώτησα σκεφτικός. "Ναι, του είχα πει, γιατί νόμιζα πώς περίμενε κάποια άλλη" είπε με φανερή κούραση στην φωνή της. Έγειρε αποκαμωμένη στο κρεβάτι, έμοιαζε σχεδόν σαν είχε αδειάσει. Για μερικά λεπτά η σιωπή ήταν απόλυτη. Μόνο οι ανάσες μας ακούγονταν, βαριές, κουρασμένες. Το κεφάλι μου πήγαινε να σπάσει, αλλά το μυαλό μου δούλευε πυρετωδώς. Κάπου μέσα στα λόγια της είχε ανάψει ένα λαμπάκι, αλλά δεν μπορούσα να το δω καθαρά. Κάλεσα τον Terry, και ζήτησα ένα μπουκάλι Jack Daniels, το οποίο ήταν πάνω στο τραπεζάκι του δωματίου πέντε λεπτά αργότερα. Γέμισα στα γρήγορα ένα ποτήρι και το ήπια μονορούφι. Η γλυκιά ζέστη του με τύλιξε ολόκληρο. Έβαλα άλλο ένα ποτήρι και ήπια μια γουλιά, έγειρα στην καρέκλα, άναψα ένα τσιγάρο, και ξεφύσηξα αργά ένα μικρό σύννεφο καπνού προς το ταβάνι. Η άκρη του νήματος ήταν εκεί, και έπρεπε απλά να την πιάσω. Όλα γύριζαν γύρω από κάτι. Και αυτό ήταν η κιθάρα. Ανακάθισα στην καρέκλα, "δώσε μου την σακούλα με την κιθάρα" της είπα κοφτά. Άνοιξε το σακ βουαγιάζ, έβγαλε την μαύρη σακούλα και μου την έδωσε. Έβγαλα την κιθάρα και περιεργάστηκα προσεκτικά κάθε της λεπτομέρεια. Πρώτα το μπράτσο, το οποίο ήταν και ο λόγος που την ήθελε ο Νικ. Τίποτα το ιδιαίτερο, εκτός από το ότι δεν ταίριαζε η rosewood ταστιέρα σε αυτό το μοντέλο. Μετά το σώμα. Κοιτούσα αργά, προσεκτικά, έψαξα στο tremolo cavity, τίποτα, "διάολε, χρειάζομαι κατσαβίδι για να βγάλω το pickguard" σκέφτηκα, και πήγα να καλέσω πάλι την ρεσεψιόν. Τότε παρατήρησα κάτι, που μου φάνηκε περίεργο. Το ξύλο μέσα στο neck pocket, ήταν σαν γρατζουνισμένο. Το ψηλάφισα με τα δάχτυλα αλλά δεν έβγαλα άκρη. Ήπια άλλη μια γουλιά, και άναψα δεύτερο τσιγάρο. Να είναι τυχαίες οι γρατζουνιές? Γύρισα στην Alexa "σου έχω πει πόσο υπέροχο είναι το κραγιόν σου?" "Τα κομπλιμέντα σου είναι εκτός τόπου και χρόνου" μου είπε με φανερή έκφραση αποδοκιμασίας. "Μα ... σοβαρά μιλάω" της είπα, "θα σε πείραζε να μου το δανείσεις για λίγο?" Έσκυψε στην τσάντα της, έβγαλε το κραγιόν και μου το έδωσε, φανερά μπερδεμένη, λέγοντας ... "Τι έγινε? Με δύο ποτήρια ουίσκυ βγαίνουν τα βίτσια σου στην φόρα?" "Μήπως σου βρίσκεται κι ένα κομμάτι χαρτί?" συνέχισα. Έβγαλε ένα μικρό μπλοκ, έσκισε μια σελίδα και μου την έδωσε. Κράτησα το χαρτί κολλημένο στο neck pocket, και πέρασα μια δύο φορές το κραγιόν από πάνω. Πάνω στο χαρτί είχε σχηματιστεί ένα περίεργο "σχέδιο". Κάτι που έμοιαζε με χημικό τύπο, γεμάτο σύμβολα, αλλά ... φαινόταν ημιτελές, το "σχέδιο" κοβόταν στην αρχή και στο τέλος. Σαν να υπήρχε κάτι άλλο πριν και κάτι άλλο μετά που έλειπε. Γύρισα στην Alexa, "σου λέει τίποτα αυτό?" Γούρλωσε τα μάτια "'όχι, τι είναι αυτό?" "Δεν ξέρω, αλλά ήταν χαραγμένο στο neck pocket της κιθάρας. Θα μπορούσε να είναι η αιτία για όλα αυτά που μας συμβαίνουν. Γι' αυτό θέλουν την κιθάρα." Ξανάβαλα τα πάντα στην σακούλα. "Θα γυρίσω αμέσως" είπα, και βγήκα απ' το δωμάτιο με την σακούλα στο χέρι. "Terry" είπα φτάνοντας στην ρεσεψιόν, "θέλω να κρύψεις αυτή την σακούλα κάπου που να είναι ασφαλής μέχρι να την ξαναπάρω". "Μην ανησυχείς, έχουμε κάτι ντουλάπια για τα πολύτιμα αντικείμενα των πελατών. Κάποια από αυτά είναι σχεδόν αδύνατον να βρεθούν, ακόμα κι αν ξέρεις που είναι" είπε με χαμόγελο. "Πως πάει με την μικρή?" συμπλήρωσε με πονηρό ύφος. "Δεν θα μπορούσε να πηγαίνει καλύτερα" του απάντησα και τον είδα ικανοποιημένο. Ανέβηκα στο δωμάτιο και εξήγησα στην Alexa. Έβαλα ακόμα ένα ποτήρι, "νομίζω ότι πρέπει να κοιμηθείς λίγο" της είπα, "πρέπει να είσαι ψόφια στην κούραση, και αύριο θα είναι μεγάλη και δύσκολη μέρα". "Θα προτιμούσα να πιω κάτι" αποκρίθηκε. "Να παραγγείλω φυσικό χυμό από μάνγκο, αγριοσμέουρα και φρούτα του πάθους?" ρώτησα χαμογελώντας. Κάθισε δίπλα μου "μπα, βάλε μου ένα ουίσκυ". "Και ... η σιλουέτα σου?" είπα γελώντας. Γέλασε κι αυτή, και ήπιε μια γουλιά, λέγοντας "αν σου περισσεύει και ένα τσιγάρο δεν θα έλεγα όχι." Της έδωσα, και τράβηξε μια γενναία ρουφηξιά, ξεφυσώντας δαχτυλίδια καπνού στο ταβάνι. Αλλά δεν πρόλαβε να πάρει δεύτερη τζούρα. Το τηλέφωνο του δωματίου χτύπησε, χτύπησε ξανά, χτύπησε και τρίτη φορά. Πετάχτηκα από την καρέκλα με όλες τις αισθήσεις μου σ' επιφυλακή, και τράβηξα όρθια την Alexa από το χέρι. Της έκανα νόημα να πάει προς τον τοίχο που δεν είχε παράθυρο και τότε .... Μπαμ ....

Αρκετή ώρα αργότερα, έβλεπα μπροστά μου μια φωτεινή επιγραφή από neon, με πορτοκαλί και μπλέ φώτα να εναλλάσσονται. SUNSET HOTEL. Κατέβηκα απ' το ταξί, και έκανα νόημα στον οδηγό να περιμένει. Το γνωστό πλατύ, εγκάρδιο χαμόγελο του Terry με περίμενε στην είσοδο. "Που είσαι ρε φίλε, χρόνια και ζαμάνια". "Ο καλύτερος μπασίστας" είπα προσπαθώντας να χαμογελάσω, "παίζει τα πάντα και γουστάρει, εκτός από ..." "...Blues" συμπλήρωσε χαρωπά. Ήταν ένα inside joke από παλιά. Μετά με είδε καλύτερα. "Πάλι λιώμα ήσουν και σε βάλανε στο ντους με τα ρούχα να συνέρθεις?" ρώτησε γελώντας. "Terry, δεν έχω επάνω μου χρήματα, μπορείς σε παρακαλώ να πληρώσεις το ταξί που περιμένει έξω? Θα στα δώσω το συντομότερο." Βγήκε τρέχοντας, και ξαναμπήκε σε ένα λεπτό συνοφρυωμένος. "Τι έγινε φίλε, σε λήστεψαν?" "Είναι μεγάλη ιστορία, αλλά τώρα βιάζομαι" απάντησα, "με περιμένουν". "Σωστά" είπε και μου έκλεισε το μάτι πονηρά, "στο 27, είναι στον δεύτερο, αριστερά δίπλα στην σκάλα". "Ευχαριστώ" είπα και κίνησα ν' ανέβω. "Dim, να σου πω ..." "Τι είναι Terry?" "Κατά καιρούς κυκλοφορούσες με πολύ όμορφες γυναίκες, όλοι στην μπάντα σε ζηλεύαμε. Αλλά αυτή αδερφέ είναι άλλο πράγμα, πραγματική νεράιδα". "Είναι ξεχωριστή Terry μου" απάντησα και άρχισα να ανεβαίνω τα σκαλιά, ακούγοντας πίσω μου τον Terry να μουρμουρίζει "τυχεράκια ...". Χτύπησα την πόρτα, "Alexa, ο Dim είμαι, άνοιξε". "Επιτέλους" είπε και άνοιξε. Ήταν ένα μικρό δωμάτιο με ένα διπλό κρεβάτι, και ένα μεγάλο παράθυρο στον ένα τοίχο. Κάθισα αποκαμωμένος στην άκρη του κρεβατιού. Το κεφάλι μου με πέθαινε, το ψηλάφισα και έπιασα ένα τεράστιο καρούμπαλο που είχε ήδη σχηματιστεί. Στάθηκε όρθια μπροστά μου. Είχε πιάσει τα μακριά καστανά μαλλιά της, αφήνοντας εντελώς ακάλυπτο να λάμπει το όμορφο πρόσωπό της. Ένα γκρίζο casual κολάν εφάρμοζε τέλεια στο υπέροχο κορμί της, και ένα λευκό t-shirt μπορούσε να ζαλίσει οποιονδήποτε εστίαζε στο μπροστινό του μέρος. Αλλά ήμουν πολύ χάλια για να επηρεαστώ από την αδιαφιλονίκητη γοητεία της. "Dim είσαι μούσκεμα, τι συνέβη?" "Εκεί που ερχόμουν, συνάντησα δύο φίλους και πήγαμε για νυχτερινό μπάνιο, αλλά ξέχασα ότι δεν είχα μαγιό μαζί μου" απάντησα. "Και το καλύτερο ξέρεις ποιο είναι? Ότι έκανα μια βουτιά και χτύπησα το κεφάλι μου σ' έναν βράχο στο νερό", συνέχισα χαϊδεύοντας το καρούμπαλο. "Ω Dim ... πες μου τι έγινε". "Έχουμε πολλά να πούμε σήμερα το βράδυ κούκλα. Θα σου πω εγώ, αλλά θα μου πεις κι εσύ μετά. Έτσι κι αλλιώς είμαστε μαζί σε όλο αυτό, κινδυνεύουμε και οι δύο το ίδιο. Πρώτα όμως θέλω να κάνω ένα μπάνιο και να φορέσω ζεστά και στεγνά ρούχα". Κάλεσα τον Terry, και ζήτησα κάποιον να πάρει τα ρούχα μου για στέγνωμα, και να μου φέρει ένα καθαρό μπουρνούζι. Αισθανόμουν το καυτό νερό να πέφτει επάνω μου, να με εξαγνίζει. Όταν βγήκα, εκείνη στεκόταν στην άκρη του κρεβατιού, σαν ντροπαλό κοριτσάκι. "Αισθάνομαι πολύ άσχημα που σου έκλεισα το τηλέφωνο στην μούρη, αλλά ήμουν έξαλλη". Την κοίταξα και ξανακατέβασε το βλέμμα. "Δεν είμαι όμορφη σήμερα, τα ρούχα μου είναι πολύ πρόχειρα, φόρεσα ότι βρήκα μπροστά μου". Χαμογέλασα. "Είσαι όμορφη με όλων των ειδών τα ρούχα, αν και προσωπικά πιστεύω ότι χωρίς καθόλου ρούχα θα είσαι ακόμα πιο όμορφη", σχολίασα μεταξύ σοβαρού και αστείου, και είδα ένα ελαφρό κοκκίνισμα στα μάγουλά της. Της διηγήθηκα τι είχε συμβεί, και όλη αυτή την ώρα, με κοιτούσε με μεγάλη προσοχή, χωρίς να τρεμοπαίξει ούτε βλέφαρο. "Κι αναρωτιόμουν πώς το ήξερες όταν μου είπες να πετάξω τα σκουπίδια φεύγοντας" είπε όταν τελείωσα. "Ποιο ήξερα?" "Όταν πέταξα τα σκουπίδια και μπήκα στο αυτοκίνητο, είδα έναν άνδρα να ανοίγει τον κάδο και να βγάζει την σακούλα. Μετά πάτησα γκάζι, και σ' όλη την διαδρομή αναρωτιόμουν πώς μάντεψες ότι θα έψαχναν εκεί". "Το ξέχασαν την πρώτη φορά γλυκιά μου, και τους έχει γίνει εμμονή να ψάχνουν τα σκουπίδια έκτοτε". Ήρθαν επιτέλους τα ρούχα μου, στεγνά και σιδερωμένα, και ένιωσα άνθρωπος πάλι. "Ήρθε η σειρά σου να μιλήσεις Alexa, ήρθε η ώρα να μάθω τι πραγματικά συμβαίνει, να μάθω που έχω μπλέξει. Γιατί το θέμα έγινε προσωπικό πλέον". "Εντάξει Dim, θα σου πω ότι ξέρω, αν και δεν ξέρω όσα νομίζεις" είπε. Κοίταξε έξω απ' το παράθυρο και άρχισε να μιλάει ....

Αααα ... Ε τότενες πσηφίζω αυτά. ...

Ακούω αυτό που λες αλλά το έκανα ήδη στη Στέλλα με δικού μου σχεδίου inlays, f-hole, μεταλλικό 2-tone φινίρισμα ηλεκτρονικς κλπ. εδώ πα να επισκεπτούμε τα 50s ασούμε, θέλουμε να είμεθα iconic και όσο vintage- correct γίνεται. Λέμε τώρα! Αν πετύχει, η επόμενη μπορεί να βγει σε άλλο χρώμα! Λέω να φτιάχνω μία το χρόνο - αν τα καταφέρω. Αυτή ουσιαστικά είναι η δεύτερη σε αυτο το σουλούπι αλλά με center block. Αν και με όλα αυτά που στείλατε παίδες , μου ‘ρχεται να τη βάψω ένα ση θρου candy apple red να γουστάρουμε όλοι μαζί. Θα φαίνονται και τα νερά όπως και στη Στέλλα!

Πάντοτε θαύμαζα το εξωπραγματικό παίξιμο του Jeff Beck.Εδω η προσπάθεια μου να μάθω ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια.Κατι που δε γνωρίζουν πολλοί είναι ότι το cause we ended as lovers το έχει γράψει ο Stevie Wonder μαζί με τον Βeck. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να μπορέσεις να βγάλεις προς τα έξω το συναίσθημα και τη τεχνική του J.Beck . Τουλάχιστον πέρασα ευχάριστα προσπαθώντας να το μάθω προσθέτοντας και κάποιες μικρές δικές μου πινελιές.

Business in the front, party in the back! Slingerland May Bell Recording Master Model #12, γιατι τι καλυτερο σε μια ακουστικη κιθαρα απο το λαχανι pearloid ΠΑΝΤΟΥ. https://www.retrofret.com/product.asp?ProductID=8911

Η κιθάρα του Tim Miller, handmade από τον Rick Canton. Είναι κούφια και έχει μικρόφωνο στην τρύπα, για να στέλνει το ακουστικό σήμα σε ξεχωριστό ενισχυτή (έβγαινε και σε έκδοση με δύο διπλούς). https://reverb.com/item/26580830-canton-tim-miller