Πίνακας συμμετοχής

Παρα πολύ καλό. Η πρώτη εντύπωση σε καθηλώνει. Μετά αρχίζεις να βρίσκεις (με το ζόρι) μειονεκτήματα. Τα τύμπανα μετα το 1.30 όντως ακούγονται χωρίς σώματα. Τα υπόλοιπα όργανα ιδίως μετα το 2.30 τα υπερκαλύπτουν. Θα συμφωνήσω και εγώ ότι υπάρχουν μικρά θέματα εδώ και εκεί που δεν αναπτύσσονται, και δεν υπάρχει κάτι βαρύ να μείνει. Στο τέλος μου μένει ένα μονοτονικό σχεδόν σόλ, παει πάει το κομμάτι κι όλο εκεί γυρίζει. Δεν μένει κατι να μουρμουρίσεις. Αν τελειώσει και σε πούν τραγούδα το, πιάνεις ένα σολ και λες "ε να καπως έτσι". Πλην όμως για τον σκοπό που φτιάχτηκε, δηλαδή να συνοδέψει και να τονίσει εικόνα νομίζω είναι περισσότερο από ταιριαστό και υποβλητικό. Αν το είχα φτιάξει θα αισθανόμουν πολύ περήφανος και δεν παει να λέγανε όλοι οι άλλοι. Ξέρω τα περι deadline, το εφάρμοσα κάποιες φορές και είναι πρόκληση αλλά και τσίγκλισμα να δουλέψει το μυαλό. Ωραίες βιβλιοθήκες, ξέρω ότι έχεις καλό πακέτο. Πάλι συγχαρητήρια. (αρχίζεις λίγο να παίρνεις τη λάμψη του @cos_dr μου φαίνεται)

Το κομμάτι είναι άλλο ένα δείγμα του ταλέντου του καλλιτέχνη. Μπορείς να προσθέσεις κάποια πράγματα αλλά για εμένα και έτσι είναι πολύ καλό, μπορεί κάποιοι ήχοι να βελτιωθούν με χρήση πιο "πειστικών" που και πάλι δεν με χαλάνε. Από εμένα συγχαρητήρια και θα σου βάλω 5 αστέρια και όχι 4 γιατί είπες πως το διασκέδασες και να σου πω .......... αυτό μου ακούστηκε. Πέρασα και εγώ καλά που το άκουσα και σε συγχαίρω για άλλη μια φορά και υποκλίνομαι!!!! Ε, ΜΠΡΑΒΟ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ούτε μερικώς, ούτε ολικώς μπορεί να πάρει κανένας τη λάμψη μου γιατί......... έχει τη δική του ? Η λάμψη μου είναι μεγάλη γι αυτό θα πω και εγώ τη γνώμη μου για το κομμάτι. Καταρχήν δηλώνω .... a priori fan της δουλειάς του Alex, ενός λαμπρού καλλιτέχνη συμφορουμίτη με γνώσεις και ταλέντο που κοσμεί την κοινότητά μας με τη συμμετοχή και τη μουσική του. Το κομμάτι είναι άλλο ένα δείγμα αυτών και στέκεται μια χαρά όπως είναι κατά τη γνώμη μου. Στην εποχή μας τουλάχιστο έχω την πεποίθηση (αν και δεν ακούω μουσική soundtrack και γενικά επική, δηλαδή πολλές νέες κυκλοφορίες) πως στο είδος δεν υπάρχουν θέματα/φανφάρες όπως ήταν και μας έμεναν στο μυαλό κιόλας στο παρελθόν. Θα του πήγαιναν όμως οι προσθήκες π.χ.............. brass φανφάρας αν μου επιτρέπετε τον ορο ? να παίζει μέσα στα τα πιο............... delicate σημεία, να κορυφώνεται προς το τέλος ακολουθώντας αυτό που και εγώ έχω σαν κανόνα το παίξιμο των θεμάτων που κορυφώνεται στο τέλος και ενδιάμεσα γιατί όχι να έχει και ένα ιντερλούδιο, ενέργεια στις μεταβάσεις, παύσεις απότομου φρεναρίσματος - σιωπής και να ξαναμπαίνεις και δώσε και καλά κρασά? Μπορείς να προσθέσεις με λίγα λόγια κάποια πράγματα αλλά για εμένα και έτσι είναι πολύ καλό, μπορεί κάποιοι ήχοι να βελτιωθούν με χρήση πιο "πειστικών" που και πάλι δεν με χαλάνε. Το έβαλα να παίξει πάνω σε ένα βίντεο από τη συλλογή μου που παίζω battlefield το 1 κιόλας το παλιό και έκατσε μια χαρά. Από εμένα συγχαρητήρια και θα σου βάλω 5 αστέρια και όχι 4 γιατί είπες πως το διασκέδασες και να σου πω .......... αυτό μου ακούστηκε. Πέρασα και εγώ καλά που το άκουσα και σε συγχαίρω για άλλη μια φορά και υποκλίνομαι!!!! Ε, ΜΠΡΑΒΟ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Τι 'ναι τούτο! Δεν το είχα πάρει χαμπάρι αυτό εδώ. Έπαιξε στο καπάκι στο YouTube μετά το The Heart of the Coast. Μπράβο ρε Alex!!! Φοβερή δουλειά!

Εγώ πάντως ενθουσιάστηκα....!! Εντάξει τα παιδιά πιο πάνω "έθιξαν" κάποια πραγματάκια (τύμπανα, μελωδίες που θα μπορούσαν να αναπτυχθούν περισσότερο, κάποιους ήχους) αλλά για τα αυτιά μου αυτά είναι πολύ μικρές λεπτομέρειες.... Άνετα θα μπορούσε να είναι σάουντρακ σε πολλές σκηνές στα Game of Thrones και Lord of the Rings... Υ.Γ. Το ήθελα λίγο μεγαλύτερο... 8-9 λεπτά ας πούμε!

Μόλις το άκουσα. Κατ' αρχήν, συγχαρητήρια, καθώς μου άρεσε πάρα πολύ. Το κρίνω ως επιτυχημένο ως προς τον ρόλο του να συνοδεύει μια εικόνα, η οποία μοιάζει να είναι το τρέιλερ του παιχνιδιού. Ωραίες αλλαγές σκηνικών, δυναμικής, και δεν μπορώ να πω ότι με χάλασε που δεν ανέπτυξες παραπάνω τα επιμέρους θέματα. Θεωρώ ότι δεν χρειαζόταν. Το άκουγα, και "έβλεπα" την ιστορία του παιχνιδιού, και σκηνές από μάχες. Δυνατές εναλλαγές συναισθημάτων. Βέβαια, το πόσο επιτυχία θα έχει το όλο εγχείρημα, έχει να κάνει κατα το ήμισυ και με τις σκηνές που θα επιλεγούν να μπουν και με το πως θα δέσουν με τη μουσική. Πάνε μαζί αυτά. Δεν το είδα ως ολοκληρωμένο μουσικό κομμάτι, αλλά ως συνοδευτικό ενός βίντεο, το οποίο εκτελεί συγκεκριμένο σκοπό. Και μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε. Ηχητικά μου άρεσε πάρα πολύ. Με χάλασαν, μόνο, τα τύμπανα που μπαίνουν στο 1ο λεπτό. Πολύ "άδεια", ηχητικά αταίριαστα. Πιθανότατα να ήταν καλύτερα εάν τους έδινες λίγο περισσότερες χαμηλές συχνότητες, ώστε να μην ακούγεται "τζούφιος" ο ήχος τους (ειδικά μετά το 1.30). Φυσικά, μπορεί να κάνω και λάθος.

Μπράβο Alex! Ήταν πραγματικά επικό! Το αδύνατο σημείο αναφέρθηκε. Το δυνατό χαρτί για μένα ήταν τα choirs. Νόμιζω ότι έκανες πολύ καλή δουλειά σε αυτά! Για πες βιβλιοθήκες για όλα: choirs, κρουστά, έγχορδα etc.

Όσο περισσότερα μαζεύονται τα layers (σε ένα section) τόσο πιο δύσκολος είναι ο χειρισμός τους ειδικά αν δε ξέρεις τι ακριβώς θέλεις ή δεν έχεις συγκεκριμένο στόχο. Εμένα μου φάνηκαν πολλά τα layers στα κρουστά. Ίσως μόνο με μερικά taiko θα καθάριζε και θα είχες και αυτή την επικ αισθητική που ζητούσες. Επίσης, με ξενισαν τα χάλκινα που ήταν εξωπραγματικά λαμπερά δεδομένου ότι όλα γύρω τους ήταν κάπως πιο προσγειωμένα. Αλήθεια, τι βιβλιοθήκες χρησιμοποίησες; Παρ' ολα αυτά, μου άρεσε και θα μου άρεσε περισσότερο αν συνοδευόταν από βίντεο. Πιστεύω ότι (καλώς) έχει υποστηρικτικό χαρακτήρα. Well played!

Επικο το κομματι Αλεξ εμενα μου αρεσε πολυ

Μπράβο βρε Αλέξη, πολύ ωραίο και επικό. Μόνες ενστάσεις ... - Oι ήχοι των τυμπάνων/κρουστών που μου φάνηκαν άψυχοι σε σχέση πάντα με το υπόλοιπο concept και ... - Κάποια εκπληκτικά σημεία με πολλές δυνατότητες ανάπτυξης, που πέρασαν by. Τους άξιζε καλύτερη αντιμετώπιση νομίζω. Μου άρεσε πάρα πολύ πάντως.

Δεν υπάρχει πιο ωραίο κίνητρο να ασχοληθείς με κάτι από ένα deadline. Πόσο μάλλον αν πρόκειται και για φίλο. Πολύ ωραία στημένο score, με λίγο trailerάδικη αλλά έξυπνη προσέγγιση. Μου άρεσε πολύ, αν έπρεπε να βρω κάτι να επισημάνω θα ήταν ότι μου έλειψε λίγο ένα καραμπινάτο main theme. Είχες πολλές ιδέες, αλλά δεν ξεχώρισε κάποια, φαντάζομαι από επιλογή σου. Οι ιδέες σου στο τέλος έχουν main theme potential.

Τι βαρετό; Εδώ μας τρέχουν τα σάλια από το θέαμα, μπράβο

Ειναι ΑΚΡΙΒΩΣ οσο πρεπει, δε ξερω ποιος ειχε την ιδεα και διαλεξε το wood stock (αν ειναι ολες ετσι δηλαδη) αλλα ειναι εξαιρετικο θα πω. Αν ηταν κανενα τρομερα εντονο συμμετρικο flame θα εμοιαζε σκετη λατερνα, αλλα αυτο της φωτο ειναι μουρλια.

Αυτό το flamed maple είναι θάνατος.

Από τον άλλο μήνα όλα τα κομμάτια που γράφουμε θα είναι λιτά και χωρίς φανφάρες γιάτι όσο τα σκεφτόμαστε να τα κάνουμε πιο πολυπλοκα και καλύτερα τόσο πιο πολύ ρεύμα θα καίμε και θα θα έρθει η ΔΕΗ και μετά θα ΚΛΑΙΜΕ χαχαχαχαχαχαχαχαχα?

Το soundtrack της φτώχειας. Αυτό να κάνει.

Εγώ σε ευχαριστώ φίλε μου και συνέχισε την καλή δουλειά και αν μπορείς να κάνεις και κάτι για την ΑΚΡΙΒΕΙΑ γιατί ΠΕΙΝΑΜΕ χαχαχαχαχαχαχαχαχ?

Μέγα τιτανομέγιστε υπερτεράστιε @cos_dr σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τα λόγια σου, με συγκινείς πραγματικά!

Harmony (τωρινης παραγωγης) σε limited edition flamed maple finishes. Εκπλησω τον εαυτο μου αλλα...yes please?

Δοκιμαστικά πάντα… (θα ακολουθήσει τελικό sanding) Πέρασα ένα αχνό στρώμα χρυσού νίτρο.Και μετά μεταλλιζέ κόκκινο. (Συνταγή του candy apple red). Παιδιά σα να μ άρεσε. Δίνει τα νερά που ήθελα να φαίνονται, είναι αρκούντως θιν σκιν για τόνο. Είναι φουλ νίτρο και είναι και ψιλομοναδικό - custom δεν το βλέπεις συχνά. Τι λέτε; Πριν….. Μετά…

"Με τον Νικ, έχουμε μεγαλώσει μαζί από παιδιά. Μέναμε στην ίδια γειτονιά, οι μανάδες μας ήταν φίλες, πήγαινε για φαγητό η μια στην άλλη. Λέγαμε ότι θα είμαστε για πάντα μαζί, ότι όταν μεγαλώσουμε θα παντρευτούμε. Είναι καλό παιδί, αν και λίγο ιδιόρρυθμο. Ξέρεις πώς είναι όταν δύο άνθρωποι μεγαλώνουν μαζί, δημιουργείται μια δυνατή σχέση. Όταν μεγαλώσαμε, αρχίσαμε να βγαίνουμε, όλα ήρθαν φυσιολογικά. Αρραβωνιαστήκαμε, παρ' όλο που οι γονείς μου είχαν τις αντιρρήσεις τους, γιατί ήμασταν πολύ νέοι ακόμα, ήταν υπερπροστατευτικοί. Όταν θέλαμε να μείνουμε μόνοι μας ερχόμασταν εδώ, στο Sunset, και οι γονείς μου μας παρακολουθούσαν, φοβούμενοι μη τυχόν και ...." γέλασε, "αν είναι δυνατόν..." συμπλήρωσε. "Τον τελευταίο καιρό όμως, τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν σταδιακά. Ο Νικ παίζει πολύ καλά τύμπανα και μπήκε σε μια μπάντα. Πήγαινα σε κάθε live, ήταν καλοί, μέχρι και στις πρόβες πήγαινα. Απολάμβανα να τον βλέπω πάνω στην σκηνή, και τον κόσμο κάτω, να χορεύει στον ρυθμό που αυτός έδινε. Σταδιακά άρχισε να γίνεται απόμακρος. Βρισκόμασταν όλο και πιο σπάνια, όλο είχε πρόβες, στούντιο, συναντήσεις με managers, συναυλίες. Δεν ήθελε να πηγαίνω πια στις πρόβες, του φαινόταν σαν να τον ελέγχω μου είχε πει, και στα live δεν μπορούσα πια να τον δω, κλεινόταν στα καμαρίνια μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας, και έφευγαν μετά όλοι μαζί. Όποτε βγαίναμε, ήταν μόνιμα αφηρημένος και νευρικός, κοιτούσε συνέχεια το τηλέφωνό του, μιλούσε αδιάφορα και τυπικά. Τον ρώτησα τι συμβαίνει και αλλάζει η συμπεριφορά του, και μου είχε πει ότι δεν συμβαίνει τίποτα απολύτως, ότι δεν άλλαξε τίποτα, και ότι αυτά είναι δικές μου ιδεοληψίες. Όταν μιλούσε στο τηλέφωνο απομακρυνόταν, σαν να μην ήθελε να ακούσω τι έλεγε. Έπιανα μόνο κάτι μισόλογα από εδώ και από εκεί. Μετά μου είπε ότι έπιασε δουλειά σε μια αποθήκη, παράλληλα με την μουσική, γιατί η μπάντα δεν είχε συχνά live, και χρειαζόταν τα χρήματα. Τον ρώτησα τι είδους αποθήκη, και μου είχε πει ότι ήταν αποθήκη με μουσικά όργανα, και ότι την δουλειά την είχε βρει μέσω του manager της μπάντας, κάποιον τύπο ονόματι Τζακ. Δεν άντεχα αυτή την κατάσταση και άρχισα να ψάχνω μόνη μου. Ο manager λέγεται Τζακ Κρόου, και δεν μου φαίνεται ο τύπος που θα ήθελες για φίλο. Την ημέρα του περιστατικού με το φορτηγό, είχα ακούσει ότι τον φώναξαν για φόρτωμα στην αποθήκη, και τον ακολούθησα κρυφά. Ο Νικ κι άλλος ένας φόρτωσαν κάτι κούτες στο φορτηγό, σαν κούτες κιθάρας έμοιαζαν. Μιλούσαν, έλεγαν κάτι για μια κιθάρα στο φορτίο με ανάποδα specs ή κάτι τέτοιο, δεν κατάλαβα. Μετά έφυγα, και ... την συνέχεια την ξέρεις." Σώπασε, συνεχίζοντας να κοιτάει με άδειο βλέμμα έξω απ' το παράθυρο. "Και μετά, όταν ήσουν σπίτι μου τι έγινε?" την ρώτησα. "Α ναι, είναι κι αυτό" είπε. "Μου είχε πει ότι στο φορτίο, υπήρχε μια δική του κιθάρα, που την είχε παραγγείλει για τον ανηψιό του και χάθηκε. Όταν έμαθε ότι αυτή βρέθηκε, ότι θα την κρατούσες, και ότι ερχόμουν στο σπίτι σου να μου δώσεις τα χρήματα, μου ζήτησε επιτακτικά να την δω και να τον πάρω επί τόπου τηλέφωνο. Ήθελε λέει να μάθει από τι είδους ξύλο ήταν η ταστιέρα. Μου έδειξε ένα σωρό φωτογραφίες από maple και ..." χαμήλωσε την φωνή της και ψιθύρισε, "rosewood, για να μπορώ να τα ξεχωρίσω. Για κάποιο λόγο που δεν ξέρω, όταν άκουσε όταν ήταν rosewood την ήθελε οπωσδήποτε." "Ήξερε τι κιθάρα ήταν?" ρώτησα σκεφτικός. "Ναι, του είχα πει, γιατί νόμιζα πώς περίμενε κάποια άλλη" είπε με φανερή κούραση στην φωνή της. Έγειρε αποκαμωμένη στο κρεβάτι, έμοιαζε σχεδόν σαν είχε αδειάσει. Για μερικά λεπτά η σιωπή ήταν απόλυτη. Μόνο οι ανάσες μας ακούγονταν, βαριές, κουρασμένες. Το κεφάλι μου πήγαινε να σπάσει, αλλά το μυαλό μου δούλευε πυρετωδώς. Κάπου μέσα στα λόγια της είχε ανάψει ένα λαμπάκι, αλλά δεν μπορούσα να το δω καθαρά. Κάλεσα τον Terry, και ζήτησα ένα μπουκάλι Jack Daniels, το οποίο ήταν πάνω στο τραπεζάκι του δωματίου πέντε λεπτά αργότερα. Γέμισα στα γρήγορα ένα ποτήρι και το ήπια μονορούφι. Η γλυκιά ζέστη του με τύλιξε ολόκληρο. Έβαλα άλλο ένα ποτήρι και ήπια μια γουλιά, έγειρα στην καρέκλα, άναψα ένα τσιγάρο, και ξεφύσηξα αργά ένα μικρό σύννεφο καπνού προς το ταβάνι. Η άκρη του νήματος ήταν εκεί, και έπρεπε απλά να την πιάσω. Όλα γύριζαν γύρω από κάτι. Και αυτό ήταν η κιθάρα. Ανακάθισα στην καρέκλα, "δώσε μου την σακούλα με την κιθάρα" της είπα κοφτά. Άνοιξε το σακ βουαγιάζ, έβγαλε την μαύρη σακούλα και μου την έδωσε. Έβγαλα την κιθάρα και περιεργάστηκα προσεκτικά κάθε της λεπτομέρεια. Πρώτα το μπράτσο, το οποίο ήταν και ο λόγος που την ήθελε ο Νικ. Τίποτα το ιδιαίτερο, εκτός από το ότι δεν ταίριαζε η rosewood ταστιέρα σε αυτό το μοντέλο. Μετά το σώμα. Κοιτούσα αργά, προσεκτικά, έψαξα στο tremolo cavity, τίποτα, "διάολε, χρειάζομαι κατσαβίδι για να βγάλω το pickguard" σκέφτηκα, και πήγα να καλέσω πάλι την ρεσεψιόν. Τότε παρατήρησα κάτι, που μου φάνηκε περίεργο. Το ξύλο μέσα στο neck pocket, ήταν σαν γρατζουνισμένο. Το ψηλάφισα με τα δάχτυλα αλλά δεν έβγαλα άκρη. Ήπια άλλη μια γουλιά, και άναψα δεύτερο τσιγάρο. Να είναι τυχαίες οι γρατζουνιές? Γύρισα στην Alexa "σου έχω πει πόσο υπέροχο είναι το κραγιόν σου?" "Τα κομπλιμέντα σου είναι εκτός τόπου και χρόνου" μου είπε με φανερή έκφραση αποδοκιμασίας. "Μα ... σοβαρά μιλάω" της είπα, "θα σε πείραζε να μου το δανείσεις για λίγο?" Έσκυψε στην τσάντα της, έβγαλε το κραγιόν και μου το έδωσε, φανερά μπερδεμένη, λέγοντας ... "Τι έγινε? Με δύο ποτήρια ουίσκυ βγαίνουν τα βίτσια σου στην φόρα?" "Μήπως σου βρίσκεται κι ένα κομμάτι χαρτί?" συνέχισα. Έβγαλε ένα μικρό μπλοκ, έσκισε μια σελίδα και μου την έδωσε. Κράτησα το χαρτί κολλημένο στο neck pocket, και πέρασα μια δύο φορές το κραγιόν από πάνω. Πάνω στο χαρτί είχε σχηματιστεί ένα περίεργο "σχέδιο". Κάτι που έμοιαζε με χημικό τύπο, γεμάτο σύμβολα, αλλά ... φαινόταν ημιτελές, το "σχέδιο" κοβόταν στην αρχή και στο τέλος. Σαν να υπήρχε κάτι άλλο πριν και κάτι άλλο μετά που έλειπε. Γύρισα στην Alexa, "σου λέει τίποτα αυτό?" Γούρλωσε τα μάτια "'όχι, τι είναι αυτό?" "Δεν ξέρω, αλλά ήταν χαραγμένο στο neck pocket της κιθάρας. Θα μπορούσε να είναι η αιτία για όλα αυτά που μας συμβαίνουν. Γι' αυτό θέλουν την κιθάρα." Ξανάβαλα τα πάντα στην σακούλα. "Θα γυρίσω αμέσως" είπα, και βγήκα απ' το δωμάτιο με την σακούλα στο χέρι. "Terry" είπα φτάνοντας στην ρεσεψιόν, "θέλω να κρύψεις αυτή την σακούλα κάπου που να είναι ασφαλής μέχρι να την ξαναπάρω". "Μην ανησυχείς, έχουμε κάτι ντουλάπια για τα πολύτιμα αντικείμενα των πελατών. Κάποια από αυτά είναι σχεδόν αδύνατον να βρεθούν, ακόμα κι αν ξέρεις που είναι" είπε με χαμόγελο. "Πως πάει με την μικρή?" συμπλήρωσε με πονηρό ύφος. "Δεν θα μπορούσε να πηγαίνει καλύτερα" του απάντησα και τον είδα ικανοποιημένο. Ανέβηκα στο δωμάτιο και εξήγησα στην Alexa. Έβαλα ακόμα ένα ποτήρι, "νομίζω ότι πρέπει να κοιμηθείς λίγο" της είπα, "πρέπει να είσαι ψόφια στην κούραση, και αύριο θα είναι μεγάλη και δύσκολη μέρα". "Θα προτιμούσα να πιω κάτι" αποκρίθηκε. "Να παραγγείλω φυσικό χυμό από μάνγκο, αγριοσμέουρα και φρούτα του πάθους?" ρώτησα χαμογελώντας. Κάθισε δίπλα μου "μπα, βάλε μου ένα ουίσκυ". "Και ... η σιλουέτα σου?" είπα γελώντας. Γέλασε κι αυτή, και ήπιε μια γουλιά, λέγοντας "αν σου περισσεύει και ένα τσιγάρο δεν θα έλεγα όχι." Της έδωσα, και τράβηξε μια γενναία ρουφηξιά, ξεφυσώντας δαχτυλίδια καπνού στο ταβάνι. Αλλά δεν πρόλαβε να πάρει δεύτερη τζούρα. Το τηλέφωνο του δωματίου χτύπησε, χτύπησε ξανά, χτύπησε και τρίτη φορά. Πετάχτηκα από την καρέκλα με όλες τις αισθήσεις μου σ' επιφυλακή, και τράβηξα όρθια την Alexa από το χέρι. Της έκανα νόημα να πάει προς τον τοίχο που δεν είχε παράθυρο και τότε .... Μπαμ ....

Καλέ αυτό είναι παλιό! χαχαχαχα Ευχαριστώ Μπάμπη! Συνθετικά έχει ενδιαφέρον αλλά θα ήθελα πολύ να το κάνω ένα remake με τις γνώσεις που έχω τώρα!

Ευχαριστώ για όλα τα σχόλια! Τα κρουστά δεν είναι ΤΟΣΑ πολλά (όσο έχω δει σε άλλα projects). Μάλλον όμως θέλει λιγότερα, ίσως με περισσότερο compression να κάνουν ένα μπαπ παραπάνω, και σίγουρα πιο προσεγμένο EQ. Θα το δοκιμάσω και αυτό κάποια στιγμή! Η αλήθεια είναι ότι χάθηκα πολύ, σε σημείο που έγινε χαοτικό όλο αυτό, μέχρι που αποφάσισα να το αφήσω. Για τα χάλκινα που λες μάλλον ήθελαν λίγο καλύτερη μείξη και EQ. Χρησιμοποίησα ένα συνδιασμό μικροφώνων που δεν έχω μάθει να διαχειρίζομαι καλά ακόμα, αλλά δοκιμάζω και γω πράγματα. Και γω! Φαντάσου ότι αρχικά μου πε να το κάνουμε 1-2 λεπτά μόνο, του λέω ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ. Το ξαναπα πιο πάνω, και γω θα το θελα τόσο, για να μπορώ να δουλέψω και όλες τις ιδέες, να "μένουν" στον ακροατή και να βγάζουν πιο πολύ νόημα. Για τώρα, μπορείς απλά να το ακούσεις 3 φορές συνεχόμενα χαχαχα Βιβλιοθήκες για όσους ενδιαφέρονται: Έγχορδα εισαγωγής: Albion Neo στη ρύθμιση Long Pulses αν δε κάνω λάθος. Έπαθα πλάκα. Όλα τα άλλα έγχορδα, σόλο τσέλο, χάλκινα, φλάουτο: Spitfire Symphony Orchestra με έμφαση στα μεσαία και πίσω μικρόφωνα, καθόλου κοντινά. Κρουστά: Κυρίως Spitfire Hans Zimmer Pro και λίγο από Heavyocity Damage. Πιάτα: Spitfire Percussion Χορωδίες: Eric Whitacre Choir, Soundiron Venus, Strezov Sampling Storm Choir Ultimate

Αρκετή ώρα αργότερα, έβλεπα μπροστά μου μια φωτεινή επιγραφή από neon, με πορτοκαλί και μπλέ φώτα να εναλλάσσονται. SUNSET HOTEL. Κατέβηκα απ' το ταξί, και έκανα νόημα στον οδηγό να περιμένει. Το γνωστό πλατύ, εγκάρδιο χαμόγελο του Terry με περίμενε στην είσοδο. "Που είσαι ρε φίλε, χρόνια και ζαμάνια". "Ο καλύτερος μπασίστας" είπα προσπαθώντας να χαμογελάσω, "παίζει τα πάντα και γουστάρει, εκτός από ..." "...Blues" συμπλήρωσε χαρωπά. Ήταν ένα inside joke από παλιά. Μετά με είδε καλύτερα. "Πάλι λιώμα ήσουν και σε βάλανε στο ντους με τα ρούχα να συνέρθεις?" ρώτησε γελώντας. "Terry, δεν έχω επάνω μου χρήματα, μπορείς σε παρακαλώ να πληρώσεις το ταξί που περιμένει έξω? Θα στα δώσω το συντομότερο." Βγήκε τρέχοντας, και ξαναμπήκε σε ένα λεπτό συνοφρυωμένος. "Τι έγινε φίλε, σε λήστεψαν?" "Είναι μεγάλη ιστορία, αλλά τώρα βιάζομαι" απάντησα, "με περιμένουν". "Σωστά" είπε και μου έκλεισε το μάτι πονηρά, "στο 27, είναι στον δεύτερο, αριστερά δίπλα στην σκάλα". "Ευχαριστώ" είπα και κίνησα ν' ανέβω. "Dim, να σου πω ..." "Τι είναι Terry?" "Κατά καιρούς κυκλοφορούσες με πολύ όμορφες γυναίκες, όλοι στην μπάντα σε ζηλεύαμε. Αλλά αυτή αδερφέ είναι άλλο πράγμα, πραγματική νεράιδα". "Είναι ξεχωριστή Terry μου" απάντησα και άρχισα να ανεβαίνω τα σκαλιά, ακούγοντας πίσω μου τον Terry να μουρμουρίζει "τυχεράκια ...". Χτύπησα την πόρτα, "Alexa, ο Dim είμαι, άνοιξε". "Επιτέλους" είπε και άνοιξε. Ήταν ένα μικρό δωμάτιο με ένα διπλό κρεβάτι, και ένα μεγάλο παράθυρο στον ένα τοίχο. Κάθισα αποκαμωμένος στην άκρη του κρεβατιού. Το κεφάλι μου με πέθαινε, το ψηλάφισα και έπιασα ένα τεράστιο καρούμπαλο που είχε ήδη σχηματιστεί. Στάθηκε όρθια μπροστά μου. Είχε πιάσει τα μακριά καστανά μαλλιά της, αφήνοντας εντελώς ακάλυπτο να λάμπει το όμορφο πρόσωπό της. Ένα γκρίζο casual κολάν εφάρμοζε τέλεια στο υπέροχο κορμί της, και ένα λευκό t-shirt μπορούσε να ζαλίσει οποιονδήποτε εστίαζε στο μπροστινό του μέρος. Αλλά ήμουν πολύ χάλια για να επηρεαστώ από την αδιαφιλονίκητη γοητεία της. "Dim είσαι μούσκεμα, τι συνέβη?" "Εκεί που ερχόμουν, συνάντησα δύο φίλους και πήγαμε για νυχτερινό μπάνιο, αλλά ξέχασα ότι δεν είχα μαγιό μαζί μου" απάντησα. "Και το καλύτερο ξέρεις ποιο είναι? Ότι έκανα μια βουτιά και χτύπησα το κεφάλι μου σ' έναν βράχο στο νερό", συνέχισα χαϊδεύοντας το καρούμπαλο. "Ω Dim ... πες μου τι έγινε". "Έχουμε πολλά να πούμε σήμερα το βράδυ κούκλα. Θα σου πω εγώ, αλλά θα μου πεις κι εσύ μετά. Έτσι κι αλλιώς είμαστε μαζί σε όλο αυτό, κινδυνεύουμε και οι δύο το ίδιο. Πρώτα όμως θέλω να κάνω ένα μπάνιο και να φορέσω ζεστά και στεγνά ρούχα". Κάλεσα τον Terry, και ζήτησα κάποιον να πάρει τα ρούχα μου για στέγνωμα, και να μου φέρει ένα καθαρό μπουρνούζι. Αισθανόμουν το καυτό νερό να πέφτει επάνω μου, να με εξαγνίζει. Όταν βγήκα, εκείνη στεκόταν στην άκρη του κρεβατιού, σαν ντροπαλό κοριτσάκι. "Αισθάνομαι πολύ άσχημα που σου έκλεισα το τηλέφωνο στην μούρη, αλλά ήμουν έξαλλη". Την κοίταξα και ξανακατέβασε το βλέμμα. "Δεν είμαι όμορφη σήμερα, τα ρούχα μου είναι πολύ πρόχειρα, φόρεσα ότι βρήκα μπροστά μου". Χαμογέλασα. "Είσαι όμορφη με όλων των ειδών τα ρούχα, αν και προσωπικά πιστεύω ότι χωρίς καθόλου ρούχα θα είσαι ακόμα πιο όμορφη", σχολίασα μεταξύ σοβαρού και αστείου, και είδα ένα ελαφρό κοκκίνισμα στα μάγουλά της. Της διηγήθηκα τι είχε συμβεί, και όλη αυτή την ώρα, με κοιτούσε με μεγάλη προσοχή, χωρίς να τρεμοπαίξει ούτε βλέφαρο. "Κι αναρωτιόμουν πώς το ήξερες όταν μου είπες να πετάξω τα σκουπίδια φεύγοντας" είπε όταν τελείωσα. "Ποιο ήξερα?" "Όταν πέταξα τα σκουπίδια και μπήκα στο αυτοκίνητο, είδα έναν άνδρα να ανοίγει τον κάδο και να βγάζει την σακούλα. Μετά πάτησα γκάζι, και σ' όλη την διαδρομή αναρωτιόμουν πώς μάντεψες ότι θα έψαχναν εκεί". "Το ξέχασαν την πρώτη φορά γλυκιά μου, και τους έχει γίνει εμμονή να ψάχνουν τα σκουπίδια έκτοτε". Ήρθαν επιτέλους τα ρούχα μου, στεγνά και σιδερωμένα, και ένιωσα άνθρωπος πάλι. "Ήρθε η σειρά σου να μιλήσεις Alexa, ήρθε η ώρα να μάθω τι πραγματικά συμβαίνει, να μάθω που έχω μπλέξει. Γιατί το θέμα έγινε προσωπικό πλέον". "Εντάξει Dim, θα σου πω ότι ξέρω, αν και δεν ξέρω όσα νομίζεις" είπε. Κοίταξε έξω απ' το παράθυρο και άρχισε να μιλάει ....

Αααα ... Ε τότενες πσηφίζω αυτά. ...

Τελε = Αλητεια! Ελπιζω να σας αρεσει το τζαμαρισμα! :)

Ακούω αυτό που λες αλλά το έκανα ήδη στη Στέλλα με δικού μου σχεδίου inlays, f-hole, μεταλλικό 2-tone φινίρισμα ηλεκτρονικς κλπ. εδώ πα να επισκεπτούμε τα 50s ασούμε, θέλουμε να είμεθα iconic και όσο vintage- correct γίνεται. Λέμε τώρα! Αν πετύχει, η επόμενη μπορεί να βγει σε άλλο χρώμα! Λέω να φτιάχνω μία το χρόνο - αν τα καταφέρω. Αυτή ουσιαστικά είναι η δεύτερη σε αυτο το σουλούπι αλλά με center block. Αν και με όλα αυτά που στείλατε παίδες , μου ‘ρχεται να τη βάψω ένα ση θρου candy apple red να γουστάρουμε όλοι μαζί. Θα φαίνονται και τα νερά όπως και στη Στέλλα!

Πάντοτε θαύμαζα το εξωπραγματικό παίξιμο του Jeff Beck.Εδω η προσπάθεια μου να μάθω ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια.Κατι που δε γνωρίζουν πολλοί είναι ότι το cause we ended as lovers το έχει γράψει ο Stevie Wonder μαζί με τον Βeck. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να μπορέσεις να βγάλεις προς τα έξω το συναίσθημα και τη τεχνική του J.Beck . Τουλάχιστον πέρασα ευχάριστα προσπαθώντας να το μάθω προσθέτοντας και κάποιες μικρές δικές μου πινελιές.

Business in the front, party in the back! Slingerland May Bell Recording Master Model #12, γιατι τι καλυτερο σε μια ακουστικη κιθαρα απο το λαχανι pearloid ΠΑΝΤΟΥ. https://www.retrofret.com/product.asp?ProductID=8911

Η κιθάρα του Tim Miller, handmade από τον Rick Canton. Είναι κούφια και έχει μικρόφωνο στην τρύπα, για να στέλνει το ακουστικό σήμα σε ξεχωριστό ενισχυτή (έβγαινε και σε έκδοση με δύο διπλούς). https://reverb.com/item/26580830-canton-tim-miller