Πίνακας συμμετοχής

Αυτό που κάνει όμορφο το sunburst για τα γούστα μου, είναι το πόσο αχνό είναι το σκούρο όταν κάνει blend. Της epiphone π.χ. είναι σαν διχρωμία, κίτρινο και μαύρο γύρω - γύρω. ? Γι αυτό όσα sunburst αντι για μαύρο έχουν πιο ανοιχτό εξωτερικό χρώμα (καφέ, κόκκινο) δένουν πιο όμορφα με το κίτρινο, me says. Το μαύρο θέλει τέχνη.

Πάντα πίστευα πως το φεντερίσιο dakota red θα ταίριαζε απίστευτα σε 335, κάποιες παλιές cherry φαίνονται κάπως έτσι με το πέρασμα των χρόνων.

My friend εισαι Τ-Ε-Λ-Ε-Ι-Ο-Σ. Respect!!!

Ωραιος ηχος και πολυ καλο στην αποδοση .Μου αρεσε. Το θεωρω εξαιρετικα δυσκολο κομματι και δεδομενου αυτου νομιζω τα πηγες περιφημα.

Ευχαριστώ παιδιά! Μπιλ, έχεις δίκιο, έχει διαφορετικές ιδέες που όντως δεν συνδέονται και πολύ. Η βασική ιδέα ήταν το καλό/αγνό ως ξεκίνημα (γυναικία χορωδία) με το κακό/περιπετειώδες (αντρική χορωδία) να έρχεται ως συνέχεια. Εν τέλει συναντιούνται προς το τέλος και το ένα προσαρμόζεται στο άλλο. Δεν είναι πολύ ευκρινές όλο αυτό βέβαια λόγω αυτού που λέει ακριβώς ο φάσιο. Ήθελα πολύ να γίνει αυτό το κομμάτι 7-8 λεπτά και βάλε, για να αναπτύξω όλες τις ιδέες επαρκώς και να έχει μια πιο σαφή συνοχή και γενικότερη σύνδεση. Τώρα αυτό με τα κρουστά, και εμένα με ενοχλεί κάτι, αλλά δε μπορώ να βρω το τι. Μια μ' αρέσουν, μια όχι. Κανονικά θέλει πολλά layers και προσοχή στη λεπτομέρεια. Εγώ κάποια στιγμή βαρέθηκα και προχώρησα γιατί με πίεζε και το deadline... Θέλει μάλλον περισσότερο χρόνο και εμπειρία.

Τα χέρια του τα είδες...; ??

Κοίτα ζόρι. Σίγουρα θα κάνει bend φορωντας κάνα σετ 69-82-98-117-134-158, κουρδισμενος 2 τόνους πάνω.

Πως σκούρηνε έτσι ο Μάλμστιν;

Ιδέες δίνω ....

Μιας και όντως είναι καστομιά, και μιας και αναφέραμε το ένδοξο κρεμμύδι, που εκτός απο ένδοξο είναι και αργυρό, προτείνω silver mist.

Την κάλεσα, περίμενα, δεν το σήκωνε. "Έλα Alexa, απάντησε σε παρακαλώ, απάντησε" μουρμούρισα. Ακούστηκε ένα νυσταγμένο "εμπρός" και ξεφύσηξα με ανακούφιση. "Alexa, ο Dim είμαι ..." αλλά με διέκοψε απότομα. "Ποιος Dim? Αυτός που μ' έστησε τόσες ώρες και δεν ήρθε ποτέ? Και θυμήθηκε να με πάρει χαράματα να με ξυπνήσει? Ρε άντε στο διάολο ...", είπε και έκλεισε το τηλέφωνο. "Τουλάχιστον είναι καλά" σκέφτηκα και ξαναπήρα αμέσως. Δεν το σήκωνε, περίμενα. Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα άκουσα πάλι την φωνή της "τι θέλεις επιτέλους? Την πήρα την κιθάρα, τελείωσε η δουλειά σου". "Μην κλείνεις Alexa, δώσε μου μόνο ένα λεπτό. Κινδυνεύεις, πρέπει να φύγεις το συντομότερο από εκεί. Άκουσέ με προσεκτικά. Ρίξε λίγα πρόχειρα ρούχα σε ένα σακ βουαγιάζ, και βάλε την σακούλα με την κιθάρα ανάμεσά τους, να μην φαίνεται. Πάρε μια μεγάλη μαύρη σακούλα σκουπιδιών, βάλε μέσα ότι σκουπίδια έχεις, και πέταξέ την στον κάδο φεύγοντας. Πάρε τον περιφερειακό, δύο-τρία χιλιόμετρα μετά το βενζινάδικο της Mobil, θα δεις ένα μικρό ξενοδοχείο αριστερά, το Sunset." "Το ξέρω το Sunset" είπε, "πηγαίναμε παλιά εκεί με τον Νικ, όταν θέλαμε να μείνουμε μόνοι". "Ωραία" απάντησα, "πήγαινε εκεί, βρες τον Terry στην ρεσεψιόν, πες του ότι περιμένεις τον Dim με την deluxe και την Μπρεντ Μέισον, θα καταλάβει, κλείσε ένα δωμάτιο και περίμενέ με. Πρόσεξε μην σε ακολουθήσουν". "Μην ανησυχείς, για να μην μας πετύχουν οι γονείς μου τότε, έμαθα έναν δρόμο που τον ξέρουν λίγοι, και βγαίνει ακριβώς πίσω από το Sunset", απάντησε. "Βιάσου, δεν υπάρχει στιγμή για χάσιμο, και .... Alexa ... " δίστασα, "πρόσεχε...". Άναψα ένα τσιγάρο και περίμενα υπομονετικά να έρθει το ταξί που είχα καλέσει.

Δεν υπάρχει τέτοιο δίλημμα. Για τις κινέζικες σανμπερστ μιλούσα. Υ.Γ. Γιάφκα στήσατε εκεί πάνω με τον δόκτορα. Θέλω κι εγώ να συμβληθώ!

Απο τέχνη καλά τα πάει ο γιατρός, μη τον φοβάστε. ?

Εγώ άκουσα για τον Steven Seagal.

Έκλεισαν, τελικά, με τον Σλαςςς

Υγρασία. Κρύο. Πόνος. Άνοιξα τα μάτια μου, έτσουξαν. Σκοτάδι, τα ξανάκλεισα. Νερό έμπαινε στα ρουθούνια μου, πνιγόμουν. Προσπάθησα να κουνήσω τα χέρια μου, μα στάθηκε αδύνατον. Δοκίμασα να φωνάξω, μα μόνο ένα μούγκρισμα βγήκε. "Ηρέμησε" σκέφτηκα, "σκέψου, δεν χρειάζεται πανικός". "Αν είμαι στην θάλασσα και χαλαρώσω θα επιπλεύσω, θα κερδίσω χρόνο." Χρόνο για ποιο πράγμα? Προσπάθησα να κουνήσω τα πόδια μου, αδύνατον. Ξανάνοιξα τα μάτια μου, αχνά φώτα, πέρα μακριά. Όσο δοκίμαζα να κινηθώ, τόσο πιο πολύ νερό έμπαινε στα ρουθούνια μου. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω από το στόμα. Αφέθηκα ... Φάνηκε να με τραβάει το ρεύμα. Προς τα ανοιχτά? Δεν ήξερα. Το ρεύμα δυνάμωσε απότομα, με τραβούσε σαν γιγάντιο χέρι. Κάτι σκληρό με χτύπησε στην πλάτη, βράχος? Αισθάνθηκα στέρεο έδαφος, κάποιος με τράβηξε κάτω απ' την προκυμαία. Ρούφηξα λαίμαργα τον αέρα. Ένα πρόσωπο σκυμμένο πάνω μου. Αξύριστο, σκαμμένο. Βρωμούσε η ανάσα, ουίσκυ, φτηνό καπνό και σάπια δόντια. Μάτια θολά, σπασμένη μύτη. Ένα χέρι ψαχούλεψε τις τσέπες μου. "Διάολε, με πρόλαβαν άλλοι .." είπε φτύνοντας μια βρισιά. Μούγκρισα. Έλαμψε μια λεπίδα στο φως του φεγγαριού. Μούγκρισα πάλι. Σακατεμένο γέλιο, "καλά, καλά, ηρέμησε", είπε, και έκοψε την ταινία που μου σφράγιζε το στόμα. Του έδειξα τα χέρια και τα πόδια μου που ήταν δεμένα. "Σε παρακαλώ, κόψε και αυτά τα σκοινιά". "Εδώ δεν είναι μέρος για έναν καλοντυμένο κύριο σαν εσένα" είπε κόβοντας τα σκοινιά. "Αν δεν ήταν αυτοί, μπορεί να ήμουν εγώ που θα σου έπαιρνα το πορτοφόλι". Τέντωσα τα χέρια και τα πόδια μου που είχαν μουδιάσει. "Τα ρεύματα εδώ είναι πολύ δυνατά, σε μια-δύο ώρες θα ήσουν στ' ανοιχτά" συνέχισε, "καλά που άκουσα το σπλατς όταν σε πέταξαν". Ανασηκώθηκα, το κεφάλι μου έκαιγε. Ήμουν μούσκεμα, έτρεμα. "Σ' ευχαριστώ" του είπα, "σου χρωστάω". "Να με πάρει ο διάολος, και βέβαια μου χρωστάς". Κοίταξα τον χώρο. Σκόρπια άδεια μπουκάλια, αποτσίγαρα, υπολείμματα από συσκευασίες φαγητού, μια σκισμένη κουβέρτα και παλιές εφημερίδες. "Εδώ μένεις?" τον ρώτησα. "Από τότε που πέθανε η γυναίκα μου ... εδώ" απάντησε "η κόρη μου με έδιωξε απ' το σπίτι και έφερε έναν ανεπρόκοπο, δεν θέλει ούτε να με δει πια". Του έτεινα το χέρι "είμαι ο Dim". "Εγώ είμαι ο σουπιάς, το άλλο όνομα που είχα παλιά δεν το θυμάμαι πια". Μια σκέψη με χτύπησε σαν κεραυνός "Θεέ μου η Alexa". Σηκώθηκα να φύγω, μα τα πόδια μου μάλλον δεν συμφωνούσαν. Σύρθηκα, ανέβηκα πάνω στην προκυμαία. Ένα εστιατόριο απέναντι, μάζευε τις καρέκλες, έκλεινε. Φώναξα, προσπάθησα να τρέξω, έπεσα. Η σκέψη της Alexa μου έδινε δύναμη, ξανασηκώθηκα, έφτασα. "Ένα τηλέφωνο θέλω, σας παρακαλώ, είναι επείγον". Έκανα στα γρήγορα δύο τηλεφωνήματα. Με το πρώτο κάλεσα ταξί. Το δεύτερο τηλεφώνημα ήταν στην Alexa ....

Η δική μου εδώ, είναι σαν την πρώτη που αναφέρθηκε και αισθητικά μου κάθεται πολύ καλύτερα απο τις παραλλαγές. Επίσης επειδή φαίνεται πως έχω ιδιαίτερη σχεση με τα sunburst αν ήθελες να μην πας στο παραδοσιακό 335, αυτο της Les Paul είναι πιο light και πανέμορφο αλλά και το violin sunburst της Yamaha σκίζει. Επίσης είναι σημαντικό να σβήνει το μαύρο στις βίδες του neck μαγνήτη για τα γούστα μου.

Χμμμ τώρα που τα βλέπω το πρώτο το 2-tone με ελάχιστο μαύρο ίσως είναι ο δρόμος, θα δούμε..

Εσείς τι action προτιμάτε ΠΙΣΩ από το nut; Ρυθμίζετε την απόσταση μεταξύ των χορδών στο nut; ΤΙ ΜΑΣ ΚΡΥΒΟΥΝ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ; ? Έψαχνα ένα τέτοιο χάρακα για το set up στο amazon και βρήκα αυτό το διαμάντι.. Προφανώς το έβγαλε κάποιος που δεν έχει ιδέα από όργανα, αλλά τόσο πολύ; Εσείς τι άλλα παρόμοια έχετε βρει;

Scraping and shaping… Μπορεί να φαντάζει βαρετό αλλά είναι απολαυστική διαδικασία.

Σήμερα, σηκώθηκα το πρωί να πιω την καφεδιά μου νωρίς. Αφού ξεσκόνισα όλα τα sites που έγραφαν για την νίκη της ΑΕΚΑΡΑΣ χθες στο Χαριλάου (το έχω πει και στον ΦΑΣΙΟΝ ότι είμαι ΑΕΚ), βγήκα στο μπαλκόνι να απολαύσω τον πρωινό ήλιο. Και ξαφνικά, βλέπω απέναντι στον δρόμο ένα απίθανο πλάσμα. Ψηλή, με χυτά πόδια που αναδεικνύονταν από το φόρεμά της, μακριά μαλλιά, και ένα πρόσωπο που δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω του. Την χάζευα να περπατάει στον δρόμο, ρουφούσα κάθε της βήμα. Κάποια στιγμή, πήγε να περάσει τον δρόμο, και είδα ένα φορτηγό που έτρεχε με μεγάλη ταχύτητα, να πηγαίνει κατά πάνω της. Το φρενάρισμα ακόμα αντηχεί στα αυτιά μου έντονο, το στρίγκλισμα των φρένων, το ουρλιαχτό της, η μυρωδιά καμένου ελαστικού, το εκκωφαντικό "ΜΠΑΜ" .... Μετά τα χυμένα λάδια στον δρόμο, τα πλαστικά συντρίμμια των φαναριών. Παράτησα τον καφέ, και έτρεξα γρήγορα φορώντας ακόμα τις παντόφλες και την ρόμπα μου. Ευτυχώς το κορίτσι ήταν καλά, είχε τρομάξει πολύ βέβαια, αλλά ήταν καλά. Την αγκάλιασα και έτρεμε. Ο οδηγός είχε χτυπήσει το κεφάλι του στο τιμόνι, από την σύγκρουση με τα κάγκελα και το κράσπεδο του πεζοδρομίου. "Είμαι εντάξει" μου είπε. Γυρίζοντας να δω την κοπέλα, δεν την βρήκα. Είχε εξαφανιστεί. Πήγα πάλι στον οδηγό και τον ρώτησα αν χρειάζεται κάτι. "Όχι, αλλά βιάζομαι πάρα πολύ, έχω αργήσει, πρέπει να φύγω". Κατέβηκε και έλεγξε την πόρτα της καρότσας που είχε μισανοίξει από τον τράκο, την έκλεισε, έβαλε μπροστά την μηχανή, κατέβασε το φορτηγό από το πεζοδρόμιο, και ενώ είχε αρχίσει να μαζεύεται κόσμος, έφυγε. Κίνησα για το σπίτι, να πιω το καφεδάκι μου, και τότε .... το είδα. Ένα κουτί, εκεί στην άκρη του δρόμου. "Τι στο διάολα ... Λες να έπεσε από το φορτηγό?" αναρωτήθηκα. Δεν ήταν όμως απλά μια κούτα, ήταν αυτό που έγραφε στο μπροστινό μέρος της που με ταρακούνησε. FENDER με μεγάλα γράμματα. Κοίταξα δεξιά - αριστερά, δεν με κοιτούσε κανείς. "Θα το πάρω στο σπίτι, θα βρω σε ποιον ανήκει και θα του το δώσω" σκέφτηκα. "Αλλά .... μέχρι τότε ... δεν το ανεβάζω και μια φωτό στο noiz?"