Πίνακας συμμετοχής

Έλα σε ευχαριστώ πολύ! Πιο πολύ καθαρό αεράκι και βουνό ειναι εδώ βεβαια αλλά κάνει δουλειά! Είμαι μεταξύ Cherry και Sunbust.

Τι βαρετό; Εδώ μας τρέχουν τα σάλια από το θέαμα, μπράβο

Πάντοτε θαύμαζα το εξωπραγματικό παίξιμο του Jeff Beck.Εδω η προσπάθεια μου να μάθω ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια.Κατι που δε γνωρίζουν πολλοί είναι ότι το cause we ended as lovers το έχει γράψει ο Stevie Wonder μαζί με τον Βeck. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να μπορέσεις να βγάλεις προς τα έξω το συναίσθημα και τη τεχνική του J.Beck . Τουλάχιστον πέρασα ευχάριστα προσπαθώντας να το μάθω προσθέτοντας και κάποιες μικρές δικές μου πινελιές.

Χαίρομαι που βοηθήσαμε..! ? Ισιωσε το μανίκι, και ανέβασε τα saddles. Προσπάθησε να έχει την ίδια αίσθηση ύψους στα τάστα 3-5, 8-10, και 15-17. Προσωπικά, το ελέγχω κάνοντας bend. Θέλω να "τσιμπω" με την ίδια ευκολία τη χορδή, σε όλες τις θέσεις, και να έχει περίπου την ίδια αίσθηση ύψους. Και φυσικά να μην μπαζαρει πουθενά.

Εσείς τι action προτιμάτε ΠΙΣΩ από το nut; Ρυθμίζετε την απόσταση μεταξύ των χορδών στο nut; ΤΙ ΜΑΣ ΚΡΥΒΟΥΝ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ; ? Έψαχνα ένα τέτοιο χάρακα για το set up στο amazon και βρήκα αυτό το διαμάντι.. Προφανώς το έβγαλε κάποιος που δεν έχει ιδέα από όργανα, αλλά τόσο πολύ; Εσείς τι άλλα παρόμοια έχετε βρει;

Λίγο μετά τις οκτώ, ήμουν έτοιμος να φύγω. Πήρα την κούτα με την κιθάρα, και πριν ξεκινήσω έριξα μια τελευταία ματιά απ' το παράθυρο. Ένα μαύρο σεντάν, παρκαρισμένο στην απέναντι πλευρά του δρόμου, καμιά πενηνταριά μέτρα μακριά, τράβηξε την προσοχή μου. Δεν μπορούσα να διακρίνω πολλά, γιατί το μέρος δεν ήταν καλά φωτισμένο, αλλά ήμουν σίγουρος ότι δεν το είχα ξαναδεί στην γειτονιά. Σκέφτηκα την ξαφνική επιθυμία του Νικ να κρατήσει την κιθάρα, τους πυροβολισμούς λίγο αργότερα, και τώρα το αυτοκίνητο απέναντι ... Έβγαλα την κιθάρα από την κούτα, και ξεβίδωσα το μπράτσο. Το τύλιξα προσεκτικά μαζί με το σώμα με ένα μεγάλο κομμάτι πανί, έτσι ώστε να μην γρατζουνιστεί τίποτα, και τα έβαλα σε μια μεγάλη μαύρη σακούλα σκουπιδιών. Βγήκα από το σπίτι, κρατώντας την άδεια κούτα με το ένα χέρι, ενώ στο άλλο κρατούσα την σακούλα σκουπιδιών. Πήγα μέχρι τον κάδο, και την πέταξα μέσα ξανακλείνοντας το καπάκι του κάδου. Συνέχισα μέχρι το αυτοκίνητο αδιάφορα, σαν να είχα πετάξει τα σκουπίδια μου και να έφευγα, άφησα την κούτα στο πίσω κάθισμα και έβαλα μπροστά την μηχανή, κοιτάζοντας το μαύρο σεντάν από το καθρεφτάκι στο παρμπρίζ. Ξεκίνησα αργά, οδηγούσα με χαμηλή ταχύτητα κάνοντας έναν μεγάλο κύκλο που θα περνούσε από το κέντρο της πόλης πριν φτάσω στο σπίτι της Alexa. Μπορούσα να διακρίνω το σεντάν να είναι τρία οχήματα πίσω μου. Σήκωσα το τηλέφωνο και σχημάτισα τον αριθμό της. "Alexa, ο Dim είμαι, έρχομαι, όμως άκουσέ με προσεκτικά, γιατί δεν έχουμε καιρό για χάσιμο. Φύγε τώρα, και πήγαινε στο σπίτι μου. Σχεδόν μπροστά από το σπίτι, θα δεις έναν κάδο σκουπιδιών στον δρόμο. Άνοιξέ τον, πάνω πάνω θα βρεις μια μαύρη μεγάλη σακούλα σκουπιδιών, που έχει μέσα την κιθάρα αποσυναρμολογημένη. Πάρε την σακούλα, γύρισε στο σπίτι σου και περίμενέ με, δεν θα αργήσω. Κλείδωσε, και μην ανοίξεις σε κανένα." "Τι συμβαίνει Dim? Με τρομάζεις" είπε, και η ανησυχία της ήταν έκδηλη. "Δεν προλαβαίνω να σου εξηγήσω τώρα, θα τα πούμε από κοντά, πρέπει να με εμπιστευτείς. Φύγε τώρα όμως, αμέσως" είπα με ήρεμο, αλλά και επιτακτικό τρόπο. Συνέχισα τους κύκλους στο κέντρο οδηγώντας αργά. Την ήξερα καλά την περιοχή, εδώ κοντά παίζαμε όταν ήμασταν πιτσιρικάδες, χτυπάγαμε κουδούνια και τρέχαμε να κρυφτούμε, καλοί κωλοπαιδαράδες ήμασταν. Χαμογέλασα και μόνο στην σκέψη αυτής της εποχής, που φάνταζε τόσο μακρινή πια. Ξαφνικά πάτησα απότομα γκάζι και ανέπτυξα ταχύτητα. Είχα δώσει αρκετή ώρα στην Alexa, θα έπρεπε να έχει ήδη γυρίσει. Σε λίγο έστριψα αριστερά, μετά αμέσως δεξιά, σε ένα πολύ στενό δρομάκι, που έβγαζε στην άλλη πλευρά του τετραγώνου. Ένα αυτοκίνητο μπροστά μου έκλεισε τον δρόμο. Σταμάτησα και κατέβηκα, πλησιάσα αργά, προσεκτικά. Μέσα ήταν δύο άνδρες. Αυτός που καθόταν στην θέση του συνοδηγού, είχε μια ουλή στο μάγουλο δίπλα στο στόμα. Αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι, πριν νιώσω κάτι βαρύ και μεταλλικό να με χτυπάει στο κεφάλι. Και τότε .... μαύρισαν όλα ...

Λίγες μέρες αργότερα, τσεκάροντας την αλληλογραφία μου, βρήκα μια ειδοποίηση από το ταχυδρομείο. Η αγαπημένη μου tele είχε φτάσει, και μπορούσα να την παραλάβω. Πετάχτηκα στα γρήγορα στο ταχυδρομείο, και την έφερα στο σπίτι. Την έλεγξα από πάνω μέχρι κάτω, ήταν άψογη. Έκλεισα την θήκη και την έβαλα σε ασφαλές μέρος. "Κάτι πρέπει να κάνω με την σαρακοφαγωμένη" σκέφτηκα. "Αν βγούνε έξω αυτοί οι διάολοι την γ%$μησα, θα μου τα φάνε όλα". Ανέβηκα γρήγορα στο στούντιο, την πήρα και της έβγαλα όλο το hardware. Ακόμα και τις χορδές έβγαλα. Τύλιξα πολύ προσεκτικά το μπράτσο και το σώμα με σακούλες, και τα έβαλα ξεχωριστά σε δύο μεταλλικά κουτιά. Τότε χτύπησε το τηλέφωνο. "Γεια σου Dim, η Alexa είμαι, με θυμάσαι?" "Γεια σου, δεν είσαι από τις γυναίκες που ξεχνιούνται εύκολα" απάντησα. Άκουσα το γάργαρο γέλιο της. "Το έφτιαξες το τζάμι?" με ρώτησε γελώντας ακόμα. "Μην μου το θυμίζεις" της είπα, "είμαι κατά 150 ευρώ ελαφρύτερος, αυτή η ρημάδα η ακρίβεια μας έχει γονατίσει". Κι άλλο γέλιο. Μου άρεσε που γελούσε. "Μου αρέσει που σε ακούω να γελάς, ακούγεσαι καλύτερα από την τελευταία φορά που σε είδα και παραλίγο να κάνουμε μόνιμη παντοτινή παρέα στον άλλο κόσμο". "Ναι, συνήρθα" απάντησε "όμως ... μου χρωστάς κάτι". "Εννοείς την κιθάρα φαντάζομαι". "Ακριβώς". "Πες μου πότε θα περάσεις, για να προσλάβω σωματοφύλακες" αστειεύτηκα. Ξανά γάργαρο γέλιο, "Αν έρθω πάλι, θα πρέπει να προσλάβω εγώ σωματοφύλακες, θα μπορούσες να έρθεις εσύ από το σπίτι να μου την φέρεις?" "Αν σου φτάνουν τα χρήματα για τζαμά ... φυσικά". "Σήμερα το βράδυ είναι καλά?" "Μια χαρά" απάντησα, "θα τα πούμε το βράδυ". "Μου έδωσε την διεύθυνσή της, κάτι είναι κι αυτό", σκέφτηκα και χάρηκα. Θα χαιρόμουν λιγότερο όμως, αν ήξερα τι θα επακολουθήσει ...

Από έγκυρες δημοσιογραφικές πηγές έμαθα πως η 7εnδεr έχει καταθέσει ήδη πατέντες για νέο μοντέλο. Saracocaster

Scraping and shaping… Μπορεί να φαντάζει βαρετό αλλά είναι απολαυστική διαδικασία.

αν θες μετρησε μια βιδα ποσα mm ειναι.να ριξω μια ματια σε κατι spare saddles που εχω και αν βολεψει και εισαι κοντα θεσσαλονικη ελα να στα δωσω.αλλα δεν θα ειναι μαυρα.και ελπιζω να κανει το σπειρωμα

Μεγειες! Ποσο είναι το action?? Φαίνεται πολύ χαμηλό. Και μερικα, απαραίτητα, ανέκδοτα: Πρόσεξε μη βγάλουν κάνα μάτι, τόσο μακριές που είναι... Εάν κρεμάσεις την κιθάρα στον τοίχο, μπορείς να της κρεμάσεις ο,τι ρούχο θες... Όταν ακουμπάνε οι χορδές στους μαγνήτες, έχει καλύτερο σαστεην?? ?

Άνοιξε την τσάντα της με φούρια και έβγαλε το κινητό της. "Ναι, εντάξει. Θα την δω και θα σε πάρω". Και γυρνώντας σε μένα "θα ήθελα να σου ζητήσω μια χάρη". "Θα κάνω ότι μπορώ" της είπα, "για πες ...". "Θέλω να δω την κιθάρα στην κούτα, είμαι περίεργη". "Μα ... φυσικά" απάντησα και σηκώθηκα να πάω να ανοίξω την κλειστή κούτα. "Θέλω να ξέρεις ότι δεν την έχω ανοίξει ακόμα, δεν ξέρω τι έχει μέσα, αν και απ' έξω γράφει Fender Jimi Hendrix Stratocaster". Άνοιξα ένα συρτάρι, πήρα το κοπίδι και έσκυψα στην κούτα, όταν άκουσα έναν περίεργο θόρυβο σαν θρόισμα έξω από το παράθυρο, ενώ με την άκρη του ματιού μου είδα την Alexa να ξαναβάζει το τηλέφωνο στο αυτί της. Έκοψα τις ταινίες, και άνοιξα την κούτα. Και έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Μέσα στην κούτα, υπήρχε μια λευκή strat με ανάποδο headstock, όπως θα έπρεπε να είναι η strat του Jimi, αλλά .... "Θεέ και Κύριε" αναφώνησα, "η ταστιέρα δεν είναι maple, είναι ..." "Rοsewood" αναφώνησε η Alexa, με το τηλέφωνο ακόμα κολλημένο στο αυτί της, και μιλώντας σε κάποιον στην άλλη άκρη της γραμμής, "ναι, σου λέω rosewood είναι". "Κλείσε το τηλέφωνο και μίλα πιο σιγά" της είπα, "είναι πολύ επικίνδυνο να φωνάζεις λέξεις όπως rosewood, είναι προστατευόμενο ξύλο και δεν βλέπω πιστοποιητικό cites". "Εγώ ξέρω μόνο για το brazilian rosewood" είπε, και τότε .... Πετάχτηκα και την άρπαξα απ' την μέση, την τράβηξα να κολλήσουμε στον τοίχο, και με την παλάμη της έκλεισα το στόμα, ενώ με το άλλο χέρι έκλεισα το φως από τον διακόπτη. Ευτυχώς πρόλαβα στο τσακ. Δύο απανωτοί πυροβολισμοί ακούστηκαν, και οι σφαίρες καρφώθηκαν εκεί που ήταν τα σώματά μας ένα δευτερόλεπτο πριν, ενώ μια σκιά εξαφανίστηκε περνώντας έξω από το παράθυρο, το τζάμι του οποίου είχε γεμίσει γυαλιά το πάτωμα. "Μην βγάλεις άχνα, με καταλαβαίνεις?" ψιθύρισα, και ένευσε καταφατικά τρέμοντας. Λίγα λεπτά αργότερα την ένιωσα να χαλαρώνει. "Όσο κι αν μου αρέσει να σε κρατώ αγκαλιά, πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε" αστειεύτηκα, και σταδιακά καθίσαμε στο πάτωμα αργά, προσπαθώντας να μην κάνουμε θόρυβο. "Μάλλον την γλιτώσαμε για την ώρα, ηρέμησε" της είπα, "σου είπα να μην λες τέτοιες λέξεις δυνατά, είναι επικίνδυνο". Σηκώθηκε. Φαινόταν τόσο ευάλωτη, και αυτό την έκανε ακόμα πιο ελκυστική. "Θα κρατήσω την κιθάρα, δεν θέλω χρήματα" μου είπε κοφτά. "Μα τι έγινε, γιατί άλλαξες γνώμη?" "Όχι εγώ, ο Νικ την θέλει οπωσδήποτε, δεν ξέρω περισσότερα". Κίνησε για την πόρτα. "Alexa" φώναξα, "δεύτερη φορά που είμαι εκεί και την γλιτώνεις στο παρά τρίχα". "Δεν ξέρω αν θα είμαι και τρίτη φορά εκεί, πρόσεχε, δεν θα είσαι ωραίο πτώμα, είσαι πιο όμορφη ζωντανή." "Ότι χρειαστείς πάρε με τηλέφωνο". Έκλεισε την πόρτα πίσω της, και άκουγα τα βήματά της να απομακρύνονται στην νύχτα. Δεν θα ήθελα να της συμβεί τίποτα. Κατάλαβα ότι ήξερε περισσότερα από όσα μου έλεγε. Ήμουν γεμάτος ερωτηματικά. Έπρεπε να μάθω τουλάχιστον γιατί κάποιος ήθελε να γίνω ο τελευταίος πελάτης του νεκροτομείου. Ήξερα, ότι μόλις άρχισαν όλα .....

Σημαντική ανακοίνωση: Οι tele είναι οι αγαπημένες κιθάρες του σαρακιού- αποφύγετε τις ?

Ζεσταίνουμε το ABS binding με το πιστόλι θερμού αέρα και βάζουμε το binding τυλίγοντάς το με βαμβακερή φακαρόλα. Το μανίκι είναι σχεδόν έτοιμο, μόλις τελειώσω με το binding θα το κολλήσω στο σώμα.

Πλησιάζουμε….