Ευχαριστώ @BillTrantos. Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Βλέποντας το πράγμα ψύχραιμα, αναγνωρίζω ότι οι μεγάλες βιβλιοθήκες είναι μια πραγματικότητα, αφού προσφέρουν ήχο πολύ ικανοποιητικό και δουλεμένο. Όμως θεωρώ οτι ούτε πρέπει να τις θεοποιούμε, ούτε να τις σνομπάρουμε. Είναι μια κάποια λύσις, ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς ότι ο χρόνος προγραμματισμού είναι μεγαλύτερος από το χρόνο σύνθεσης. (Μια φορά έγραψα ένα τζινγκλάκι ενός λεπτού για την ξαδέρφη μου με ορχήστρα. Η σύνθεση μου πήρε 2 ώρες. Η ανάθεση articulation, η αλλαγή keyswitches, το ζωγράφισμα CC, μου πήραν 6 ώρες, ίσως και παραπάνω. Και στο τέλος δεν ακουγόταν όσο καλά θα ήθελα.?)
Γιατί οικονομικά και πολιτισμικά, δεν είμαστε στην εποχή του Ντιαγκίλεφ ή του x ιμπρεσσάριου που μπορεί να πληρώσει 120 άτομα ορχήστρα για να φτύσει αίμα να βγάλει ένα κομμάτι των 3 λεπτών, που θα μπει μέσα οικονομικά. Είναι πιο ασφαλές οι ορχήστρες να ασχολούνται με δοκιμασμένο ρεπερτόριο, που αποφέρει σίγουρη ικανοποιήση στον ακροατή, και τα αναγκαία έσοδα για τη στήριξη της παραγωγής. Οι υπόλοιποι έχουμε την άνεση και την ευτυχία να έχουμε εργαλεία στα χέρια μας που μας επιτρέπουν μια κόλλα χαρτί να γίνεται ήχος. Εμένα αυτό μου αρκεί, και το θεωρώ πολυτέλεια!
Για τη σημερινή εποχή όμως, που το γράψιμο (ιδιαίτερα για ταινίες) επικεντρώνεται στην ποιότητα του ήχου, και όχι τόσο σε συνθέσεις δαιδαλώδεις που αποσπούν το θεατή, το να ξέρει κανείς να δουλεύει βιβλιοθήκες ήχων είναι μεγάλο προτέρημα κατά τη γνώμη μου.
Και πάλι ευχαριστώ!