Πίνακας συμμετοχής

Εν συντομία: 1. Δεν υπάρχει καλύτερο η χειρότερο, απλώς διαφορετικό. 2. Ο πλέον ασφαλής τρόπος να καταλήξει κάποιος σε ουσιαστικά συμπεράσματα είναι οι συναυλίες, τα πάλκα, οι εντάσεις και η αυξημένη αδρεναλίνη. Εκεί θα νοιώσεις τι και πόσο σε βολεύει κι εξυπηρετεί. Τα χέρια και η καρδιά διαλέγουν, πάντα. 3. Ακόμη και πολλά χρόνια πίσω, πριν χαλάσουν τ' αυτιά μου, ποτέ δεν συμφωνούσα πως rosewood=dark & warm // maple=bright & spanky-clear. Το Α έχει μεγαλύτερο τονικό εύρος και πιο ψηλά πρίμα, θα έλεγα πιο εξευγενισμένο ήχο, το Β είναι πιο στενό αλλά ταυτόχρονα (παρόλο τον μεσαίο χαρακτήρα του) όχι τόσο in your face, πιο ξύλινος και κρουστός ήχος. Εν πολλοίς, είναι οι διαφορές που ακούει κάποιος σε ακουστικές με πλάτη rosewood vs mahogany, περίπου ίδια αίσθηση, το Α refined, το Β growling. Μέχρι σήμερα, ακόμη και με πέτσινα αυτιά, η εντύπωση μου δεν έχει αλλάξει στο παραμικρό. 4. Μεγαλωμένος με ροκ & μπλουζ μουσική, στα bolt on όργανα θεωρώ σχετκά σφαλείς επιλογές (και κλασσικές βεβαίως στον παραγόμενο ήχο) τους συνδυασμούς: swamp ash body + maple neck // alder body + rosewood neck Κανών κάθε κανόνος η εξαίρεσις βέβαια, κάθε όργανο είναι μοναδικό, γι αυτό και οι αναζητήσεις ημών των κιθαριστών δεν έχουν ποτέ τελειωμό και πίνουμε νερό στο όνομα της ρήσης "πόσες κιθάρες χρειάζεται ένας κιθαρίστας; >> Άλλη μία". ?

Corrected

Μεγειές Ανδρέα!

Καλησπέρα Δημητρη, Κατ' αρχήν, πριν αλλάξεις μαγνήτες, σκέψου γιατί θες να τους αλλάξεις, τι αποτέλεσμα θέλεις να επιτύχεις, και εάν το υποψήφιο νέο σετ σε καλύπτει. Δεν θα χρειαστεί να αλλάξεις κάτι για να εγκαταστησεις τους νέους μαγνήτες. Σε κάποιες περιπτώσεις κάποια σετ, λέγεται ότι, δουλεύουν καλύτερα με τον Χ πυκνωτή ή το Ψ pot κλπ. Εάν θες προχωράς σε τέτοιες μετατροπές. Δεν είναι απαραιτητο.

Πάντως για μενα η maple ταστιέρα ταιριάζει οπτικά καλύτερα απ' ότι η rosewood με τα περισσότερα χρωματα.. Από ήχο δεν έχω παρατηρήσει κάτι αξιοσημείωτο.

Έχει όμως ο καιρός γυρίσματα! Γιατί από εκεί που όποιος δεν έκανε outsourcing θεωρείτο μέγας τραχανοπλαγίας και βλαχο-εντερπρενέρ, τώρα με κάτι πολέμους, με κάτι σφίξεις, με κάτι στριμοκωλιάσματα, με κάτι παραπετασματικούς σεχταρισμούς, έχουν αρχίσει και ψιθυρίζονται κάτι περι "αυτάρκειας πρώτων υλών" "απεξάρτησεως από εμπορικά κέντρα" κτπ.. Τώρα αν θα ξαναπληρωθεί ο Αμερικάνος όπως πρέπει για να (ξανα)φτιάξει όργανο... δεν ξέρω ακόμα. Μάλλον όχι.?

Αχ... ρε @dimsonic αφού είναι καθημερινότητα η τακτική αυτή. Είσαι έφηβος στη ψυχή. Π.χ. όταν πρωτοεμφανίζεται ένας τραγουδοποιός ή συγκρότημα ολόκληρο, το καλύτερο τραγούδι συνήθως το δίνουν στη Χαρούλα ή άντε να το πουν μαζί. Είναι οι άγνωστοι που δίπλα στον γνωστό θα ακουστούν και μπορεί να πάνε παρακάτω. Και συμφωνώ μαζί σου πως το παραπάνω τεμάχιο είναι απλό filler και αξιολησμόνητο, οπότε...

Το να με κοιτάνε σαν ξερολούκουμο κάποιες αιθέριες υπάρξεις από κάτω... Τα λάγνα βλέμματα τους, τα ανομολόγητα νοήματα τους προς εμένα και γενικά η συμπεριφορά των γυναικών που δεν συνάδει με το έργο που επιτελώ πάνω στο πάλκο. Δεν με αφήνουν να αποδώσω παιχτικά (κι όχι μόνο...) τα τραγούδια μου... Παντρεμένος είμαι ρε κορίτσια!

Κάναμε μια ανταλλαγή με τον σύντροφο κομμουνιστή @matawan ,του έδωσα μια λαϊκη Yamaha AS2000S και μου έδωκε την....αηδία του καπιταλιΖμου.... GRETSCH Silver Falcon. Τι να κάμω?? ΑΓΑΠΩ Gretsch Έτσι απέκτησαν παρέα και οι προηγούμενες γιατί παραπονιοΝτουστασανε μοναχες ?

Συμφωνώ απόλυτα! Όσο quantize και humanize κι αν γίνει σε ένα κομμάτι, εάν δεν είναι παιγμένο σωστά και με feel, πάντα κάτι θα του λείπει...

Εγώ το χρησιμοποιώ πάντα στα ντραμς και σχεδόν όποιο άλλο midi note όργανο και αυτό είναι μια τακτική που έχω αποκτήσει απο τότε που τα DAW ήταν midi sequencers. Πλέον ισχύει και για audio. Το Quantization έχει να κάνει με το timing, οπότε μουσικές που βασίζονται στον ρυθμό αν δεν έχουν σωστό χρόνο στο downbeat και upbeat ακούγονται... ελληνικό ροκ με αίσθημα.? Βέβαια, πρέπει να βρεις τι Quantization αρμόζει στο κομμάτι και κυρίως ανάλογα με το επίπεδο του παίκτη. Κάποιες φορές τα 16α και άλλες τα 64α για ελάχιστες μεταβολές, τρίηχα, κ.α. ενώ υπάρχει και η επιλογή που δίνει swing σε όποιο ποσοστό ορίσεις εσύ. Το δε groove είναι το feel όπως είπε και ο @fusiongtr και έχει να κάνει με το παίξιμο του συνόλου και το ρυθμικό επίπεδο του. Δεν προστίθεται κατα τη γνώμη μου ούτε διορθώνεται.

Αν δεν κάνω λάθος είσαι Κρήτη. Να την στείλεις στον @gkourmoul1 να κάνει εκτενές review.

Κατάφερα να δοκιμάσω την LP σε ένα μεγάλο κατάστημα της Ρώμης που έτυχε να επισκεφτώ πριν 2 μήνες, και μου άρεσε πολύ τόσο σαν αίσθηση στο neck όσο και οι ήχοι της. Ωστόσο αυτό που κατάλαβα μετά από αυτό το τεστ ήταν ότι αυτό που επιθυμούσα ακόμα περισσότερο ήταν μια κιθάρα με P90 στο neck και humbucker στο bridge. Κάπως έτσι, αρχικά μείωσα και πάλι το εύρος επιλογών σε δύο (απλά διαφορετικές δύο αυτή τη φορά, την Yamaha Pacifica 611 και την Reverend Double Agent OG), και μετά άρχισα να γλυκοκοιτάω και κάτι ladies από Βρετανία ονόματι PJD Carey Standard και Seth Baccus που δεν είχα υπόψη μου, οι οποίες αμφότερες μοιάζουν οργανάρες, αλλά για πιο γεμάτα πορτοφόλια (ξεκινούν από 2000 κάπου). Εκεί κάπου που είχα βαλτώσει λοιπόν και δεν έβλεπα να υπάρχει κάτι σε προσιτό κόστος που να κλικάρει όλα τα κουτάκια επιθυμητών χαρακτηριστικών, μου πετάχτηκε σαν link στο Youtube ένα όργανο που με κέρδισε με τη μία τόσο με την κοψιά του, όσο και με τα μοναδικά features του. Κι όχι μόνο μπήκε πρώτη στην ανανεωμένη λίστα κιθαροεπιθυμιών, αλλά την παρήγγειλα κιόλας... και το όνομα αυτής, Shergold Provocateur SP01-SD. Αναμένεται εντός ολίγων ημερών και θα ακολουθήσει σύντομο κειμενάκι με πρώτες εντυπώσεις.

Πρώτα πρώτα, το γκρουβάρισμα είναι θέμα συνόλου και όχι ατόμου (ενός οργάνου). Το κουαντάιζ είναι εργαλείο. Άλλες φορές βοηθάει στο να επιτευχθεί η γκρούβα, άλλες φορές την χαλάει. Μπορεί να χρειάζεται κουαντάιζ μόνο σε κάποια όργανα (σε κάποια μέρη του κομματιού), και κάποια όργανα να έχουν ρυθμική ελευθερία. Εξαρτάται και από το πρότζεκτ. Αλλά από εκεί και πέρα, δεν μπορώ να φανταστώ (και δεν θέλω βέβαια) πώς θα ήταν τα πιο γκρούβυ κομμάτια, αν ήταν τα πάντα όλα ακριβώς πάνω στον χρόνο με ακρίβεια κουανταϊζέισον. Προσωπικά δεν το έχω χρησιμοποιήσει ποτέ.

To quantization έχει και swing option.

Ό,τι ακούγεται καλά. Και audio θα κάνω quantize, και midi θα κάνω quantize, και καθόλου δεν θα το ακουμπήσω. Αρκεί να δένουν όλα, και αυτό εξαρτάται και από την αίσθηση. Για σφιχτό ρυθμό, θέλει quantize. Για πλεούμενα, θέλει ελεύθερο. Ή χαλαρό quantize, ή και σφιχτό quantize με λίγο σλιπ αριστερά δεξιά. Το θετικό της όλης ιστορίας είναι ότι όλα ξεδιαλύνον σε 1 μέτρο, οπότε δεν είναι χρονοβόρο σαν διαδικασία.

To quantization σε μουσικές φράσεις που δεν είναι απλές δεν είναι εύκολη υπόθεση. Πρέπει να γίνεται στις αξίες της φράσης. Π.χ. αν η φράση έχει σε κάποιο σημείο τρίηχα και κάποιος κάνει quantize σε δεκατα έκτα τότε η φράση θα χάσει την αρχική της ταυτότητα και το groove. Επιπρόσθετα αν κάποιος παίζει ολόκληρα και λόγω αργού attack χτυπάει πολύ πριν το click ή δεν είναι τόσο καλός παίχτης να παίζει σφιχτά στο tempo και κάνει quantize σε εξηκοστά τέταρτα... το quantisation σε πολλές νότες δεν θα γίνει σωστά. Επομένως κάνουμε quantize στην αξία της νότας. Αν γίνει σωστά και οι μουσικές φράσεις το υποστηρίζουν τότε το groove είναι εγγυημένο.

να συμπληρώσω, κάνω quantization, αλλά πολλές φορές το χαλάω πχ από 32άρι το κάνω 64άρι ή επίσης το κάνω ελεύθερο (με το χέρι) αν μου δώσει ακουστικά καλύτερη λύση. στο κομμάτι σου όλα τα λεφτά είναι μέχρι το 0.20 Εκείνο ένας επαγγελματίας παραγωγός θα το χτύπαγε σαν χταπόδι και μια βδομάδα (εγώ κανα δυο μέρες) μέχρι να το φέρει εκεί που θέλει και μετά θα το είχε σαν βάση να το κοπιάρει να το αλλάξει κλπ. Αλλά αφού το κλειδώσει πρώτα.

Εγώ κάμω πάντα quantization. Τώρα αν έχουν groove τα κομμάτια μου αΦτο θα το κρίνει ο ακροατης

πολύ δύσκολο ερώτημα. Βασικά απαιτεί την βαθειά γνώση του οργάνου που ψηφιοποιείται. εντάξει όλοι ξέρουμε λίγο τα άλλα όργανα αλλά μάλλον ένα (και αυτό με ερωτηματικό) το κατέχουμε τόσο όπως θα το παίξει ένας επαγγελματίας αντί από εμάς. Το πιό σημαντικό ιδίως με τέτοια φανκυ θέματα είναι το πως αντιμετωπίζει ο κάθε παίκτης τον χρόνο. Αν παίζει πάνω στο χρόνο, πίσω απ το χρόνο ή μπροστά. Θα δώσω ένα μικρό παράδειγμα στο κομμάτι σου. Στην αρχή και μέχρι το 0.19 έχεις ένα μικρό λικ E/F/F# που παίζεται 3 φορές. Αυτό εμένα τουλάχιστον τις 2 απο τις 3 ακούγεται εκτός γκρουβας. Το λικ ακούγεται στο 0.07, στο 0.12 και στο 0.16. Στα δικά μου αυτιά το 0.07 και το 0.16 καθυστερούν. Ενα ελάχιστο ποσοστό. Στο 0.12 έρχεται πιό φυσικό. Μπορεί να είναι τυχαίο αλλά από περιέργεια δες το αν όντως ισχύει. Φυσικά μπορεί να έχει να κάνει με την θέση του λικ μέσα στο όλο σχήμα και κάποια άλλα όργανα να το ρίχνουν πίσω επειδή εκείνα βιάζονται. Είναι πολύ δύσκολο. Προσωπικά όταν έκανα κάτι τέτοιο έκανα αναγκαστικά άπειρες δοκιμές και ακροάσεις. Απειρες. Μέχρι να ευχαριστηθεί το δικό μου αυτί. Και φυσικά όχι την ίδια μέρα. Κάνεις δοκιμάζεις καταλήγεις και ακούς ξανά ξεκούραστος πρώτο πράγμα την επόμενη. Αλλιώς βρίσκεις μουσικούς που να μπορούν να γκρουβάρουν και να σε βοηθήσουν.

Δεν ξέρω για τα midi, πάντως ξέρω ότι ο Πάνος κάνει quantize και την αναπνοή του ? (Τον θυμάμαι σε πολλές περιπτώσεις να κάνει quantize και audio αρχεία)

Καλόπαιχτη η νέα GRETSCH! Φτιάχνεις ωραία παρέα με τις τρεις τους. Λίγο με τη ζωγραφική να ασχοληθείς περισσότερο γιατί τα σχέδια στον τοίχο προδίδουν την ηλικία σου.?

Πρόστυχος;

ωρε αλιτε παλι θα μου μαγαρισετε το οργανο πριν το αγγιξω? πλυνετε κανα χΑΙΡΙ τουλαχιστΩ γιατι κυκλοφορΑει και κορονογιος

Μια χαρα θα επαιζαν, απλα εγω αν δεν ειναι handwired ή με τεθωρακισμενη πλακετα (Mesa,Rivera,VHT κτλ) ο ενισχυτης δεν ασχολουμαι... Καλα μη νομιζεις οτι παιζουν ασχημα ,μια χαρα παιζουν απλα γενικα οι διπλοι μαγνητες θελουν πολλα βαττ και 6V6,6L6 ή 6V6 IMHO....για εξαιρετικο καθαρο ηχο...για γκαζια μια χαρα ειναι και αυτοι που εχω (μη σου πω και καλυτεροι μια και πουσαρονται περισσοτερο)

https://smart.noiz.gr/details.php?id=515229 Λίγο πάνω από 200, αλλά είναι το πληρεστερο στην κατηγορία. Πολλές φορές το πετυχαίνει κάνεις και σε χαμηλότερη τιμή.

Το παληκάρι παρακάτω είναι ο JB Eckl. Ο ποιός ? θα ρωτήσετε και με το δίκιο σας. Λοιπόν αυτός είναι καναδός μουσικός και παραγωγός της "μοντέρνας" (!!! πάνω από εικοσαετία λέμε) γενιάς. Από αυτούς που οι μεγαλοκαρχαρίες της μουσικής τους λένε τρέχα και στήσε ένα άλμπουμ για τον ...ΤΑΔΕ ΤΕΡΑΣΤΙΟ... που σήμερα ...σέρνεται. Εχει συμμετάσχει λοιπόν με σύνθεση, εκτέλεση και παραγωγή με σημαντικό ποσοστό στα δυό ιστορικά άλμπουμ επανάκαμψης του Santana, Supernatural και Shaman. Λέει λοιπόν στο βίντεο μια σημαντική (γι αυτόν) ιστοριούλα ασήμαντη για άλλους (όπως ο Carlos) όπου σε ένα από τα κομμάτια που παρουσίασαν έτοιμα (μόνο για να σολάρει ο τεράστιος) στον Santana, έγραψε σαν οδηγό τα vocals ο ίδιος. Και του πάνε το κομμάτι στον Carlos για έγκριση και να αποφασίσει ποιός θα το πει. Και λέει ο Carlos άστο όπως είναι. Και έτσι το παληκάρι έχει ένα κομμάτι δικό του στο Shaman όπου συνθέτει, παίζει, ηχογραφεί και τραγουδάει. Παρακάτω λέει και άλλα, ότι σε κάποια φάση, αφού παραγνωριστήκανε, τον ρωτάει ο Carlos: Δε μου λες το κομμάτι αυτό, πόσο καιρό σας πήρε να το φτιάξετε και να μου το φέρετε? Περίπου 5 βδομάδες... Εγώ πόσο έπαιξα? Μια ώρα Ποιανού όνομα έχει επάνω? το δικό σου Βλέπεις λοιπόν τι γίνεται εδώ...? κλπ κλπ Αυτή είναι λοιπόν η μουσική βιομηχανά σήμερα. Δε λέω το παιδί μπορεί να είναι ευτυχισμένο που στάθηκε για λίγο δίπλα στον Carlos, αλλά και είναι το όνομά του κάπου σε δυο σημαντικούς (σε πωλήσεις κυρίως) δίσκους, αλλά τα πράγματα έχουν αλλάξει. εδώ το κομμάτι που έγραψε και τραγουδάει ο JB Eckl μεταξύ μας το κομμάτι αν και άψογο παραγωγικά ηχοληπτικά μαρκετιστικά είναι απελπιστικά αδιάφορο από κάθε άποψη και φυσικά εννοείται από παίξιμο του ίδιου του τεράστιου

Φίλος, μπορώ να την έχω με maple, για να δω αν (όντως) "φωτίζει" καλύτερα το σώμα;

Άμα θέλεις να τους "κόψεις" το headstock, κάντο σωστά ασούμε.

To decal εκτυπώθηκε σε mirror image και περάστηκε με χρυσό μαρκαδόρο. Θα περαστεί τρία χέρια νίτρο και αύριο θα είναι στο headstock.

Ή ένας Desmond Child...

ΟΚ λοιπόν, θαύμασε τες για να μην νομίζεις ότι έχω τίποτα... εμπάθειες ?

Ναι.. αλλά τι να γίνει; πάντα έτσι είναι. Αυτός που θέλει να φαίνεται έχει ταλέντο στο να φαίνεται, αυτός που θέλει να δουλεύει αθόρυβα δε θέλει να φαίνεται. Μου θυμίζει ένα ντοκυμανταίρ που έβλεπα και τράβαγα τα βυζιά μου με το Saturn V, που λέει ότι υπήρχε τέτοια άμεση συνεργασία μεταξύ μηχανικών/εργοστασίου, και τόσες μη καταγεγραμμένες αναθεωρήσεις, που μετά από τόσα χρόνια προσπαθούν να αναπαράξουν το σχέδιο των μηχανών από πρωτότυπα σχέδια και δεν μπορούν, γιατί ο τάδε που ήταν στο εργοστάσιο τότε που φτιάχνανε τις μπάφλες έχει πεθάνει ο άνθρωπος και δεν έχουν ποιον να ρωτήσουν για τις αλλαγές που είχαν γίνει. Αφανείς ήρωες. Που απλά θέλουν να κάνουν τη δουλειά τους όμορφα, αυτή είναι η αμοιβή.

Έτσι ακριβώς και ίσως λίγο χειρότερα. Ιδιαίτερα στη περίπτωση της Κίνας, οι ΗΠΑ το έχουν γυρίσει το... τσάμικο, διότι πήραν χαμπάρι με τον άσχημο τρόπο ότι καλό είναι το φθηνό από εκεί, αλλά μπορεί να σου κοπεί απότομα και να τρέχεις και να μην φτάνεις. Φανταστείτε ότι σήμερα η Κίνα απειλεί τις ΗΠΑ, γιατί η Πελόζι θέλει να επισκεφθεί την Ταϊβάν... Ε, με κάτι τέτοια πρέπει να το αλλάξεις ταχύτατα το... τσάμικο.

Μια χαρά είναι αυτή. Θα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερα τα πράγματα. Να είχε ανεβάσει καμιά tele ασούμε.

Virtual date, virtual sex, πες το όπως θέλεις. Καλώς ή κακώς, αυτή είναι η τάση σήμερα. Σκέψου ότι κάποτες, στα χρόνια τα παλιά, κάποιος κατασκευαστής έφτιαχνε ο ίδιος τις κιθάρες που πούλαγε. Τώρα δίνει specs στις Κινεζίες και τις Ινδονησίες, παίρνει τα parts και τα συναρμολογεί (ή και ολόκληρες τις κιθάρες και τις τσεκάρει), βάζει πάνω την μάρκα του, και μοσχοπουλάει. Το ίδιο πράγμα είναι.

αυτό ξέρεις τι μου θυμίζει? ένα ανέκδοτο. Που λέει: ρε πως ήταν? πως περάσατε? Φίλε Θεϊκά. Ωραία. Κι αυτή? Αυτή δεν ήρθε

Καλοί μου κύριοι, το θέμα δεν είναι ότι λείπουν οι καλοί παίκτες/συνθέτες κλπ, για να γραφτούν καλές μουσικές- και το καλές ΙMHO περιέχει και τον παράγοντα της διαχρονικότητας. Δηλαδή μουσικές που θα αντέξουν στον χρόνο και θα εκτιμούνται δεόντως δεκαετίες μετά την κυκλοφορία τους. Οι μουσικές που είχαν τα «συστατικά» της καλής μουσικής, γεννήθηκαν σε εποχές που είχαν κάποια χαρακτηριστικά: Είχαν έναν κοινωνικοπολιτικό "αναβρασμό" που δημιουργούσε ιδέες, ρεύματα. Δημιουργούσε "διάλογο". Επίσης υπήρχε ένας καλός νοούμενος καλλιτεχνικός νεωτερισμός, που εδράζονταν στο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι- πχ punk. Αυτά τότε... Από τα τότε έμειναν διάφορα ένδοξα "κουφάρια". Τι να κάνει και αυτή η έρημη η μουσική βιομηχανία, αφού ούτε τα "κουφάρια" μπορούν πλέον να γράψουν καλή μουσική (όπως την αντιλαμβάνεται ο καθένας) , αλλά ακόμα και αν μπορούσαν, αμφιβάλω αν το σημερινό κοινό θα μπορούσε να την καταλάβει. Οπότε έχεις το brand name, του κοτσάρεις από δίπλα ότι του κοτσάρεις και voila, o νέος δίσκος του Carlos και του κάθε Carlos. Bottom line: Δεν είναι στραβός ο γιαλός, στραβά αρμενίζουμε. Οι εποχές που διανύουμε είναι μέχρι εκεί. Καμιά μπουρδίτσα στο tik tok και έξω από την παράγκα. ΥΓ: Φαντάσου σε καμιά 40αρα χρόνια κάτι ανάλογο με τον Santana, με Justin Bieber. Δυστοπία λαίμαι ?

Αν σκεφτείς παράλληλα πως δεν υπάρχουν πια αυτες οι τρίχες, ίσως να μη φταίει αποκλειστικα ο Carlos.?

Τα εύγε μου για αυτές τις δύο εξαιρετικές διαπιστώσεις ? Εγώ στη "μεγάλη εικόνα" θα βάλω και το αισθητικό... Πέρα από το αμιγώς ηχητικό- λίγο πιο "σκαστός" ο ήχος με το maple- IMHO μια maple ταστιέρα αναδεικνύει καλύτερα κάποια χρώματα, "φωτίζει" το σώμα. Βέβαια και εδώ είναι γούστα. Πχ εδώ την "κική" ή την "κοκό"; (sherwood green οι κιουρίες).

?

Φαντάζομαι ότι θα έχουν κάποιες μικροδιαφορές στο brightness και στο δάγκωμα, αλλά τόσο μικρές που μια ρύθμιση στη προενισχυση ή ακόμα και στο ύψος των μαγνητων, θα είχε πολύ μεγαλύτερη επίδραση σε αυτές τις μεταβλητές. Η σημαντικότερη διαφορά είναι στην αίσθηση, στην αισθητική, και ίσως στην ακαμψία του μανικιου. Αυτές είναι οι παρατηρήσεις μου, χωρίς να είμαι κάποιος ειδικός.

Μόλις πήγα να το βάλω,αλλά με είχες προλάβει. Τι να σχολιάσω...

Κοίτα να δεις, μεγάλη κουβέντα το μπράβο. Και αυτό διότι εμένα πάντα η δουλειά μου ήταν άλλη- η μουσική σε πάρα πολλές περιπτώσεις ήταν χόμπι επί πληρωμή, ποτέ επάγγελμα. Οπότε σε σχέση με άλλους του σχήματος που ζούσαν αποκλειστικά από τη μουσική- τουλάχιστον μέχρι εκείνη τη δεκαετία, γιατί μετά τους περισσότερους τους πήρε και τους σήκωσε- εγώ είχα την "πολυτέλεια" να πω άφοβα το αυτονόητο. Απλά βρήκα την όλη προσέγγιση στο συγκεκριμένο συμβάν πολύ "ξετσίπωτη". Και την στάση της "ηγεσίας" αντιλαμβανόμουν και τα υπόλοιπα παιδιά του σχήματος- απλά εμένα δεν μου έκανε και αυτό δεν είναι μομφή κατά των συναδέλφων. Εξάλλου μετά από αυτό το συμβάν και την πάροδο κάποιου χρόνου, συνεργαστήκαμε εκ νέου.

Αύριο χορδές!

Καλορίζικες λοιπόν και για τους δύο σας. @SF ε, και την Yamaha δεν την λες και του... προλεταριάτου κιθάρα. Πιο πολύ του καπιταλιΖμου τη λες ? Για να είμαστε ειλικρινείς δηλαδής, το νταλαβέρι ήταν μάλλον... γκαπιταλιστικό και ουχί του λούμπεν προλεταριάτου ?

Να με έχουν στριμωγμένο σε μια γωνιά του μαγαζιού για να χωρέσουν κι άλλα τραπέζια και να μην μπορώ να κινούμαι πόντο. Σε ενα μέρος που έπαιζα επι 1,5 χρόνο μας είχαν τόσο κονσερβοποιημένους που όταν πάνω στο παίξιμο τύχαινε να πάει η κιθάρα 5 εκατοστά πιο αριστερά το headstock κοπανούσε το κεφάλι του τραγουδιστή! Στο τέλος του προγράμματος αφου σκαρφάλωνα τα σκαμπό και το μόνιτορ για να βγώ απο εκεί μέσα, οι αγκώνες και τα γόνατα ήταν λες και είχα αγκύλωση. Δύσκολα λυγίζανε. Τουλάχιστον δεν είχα καρούμπαλα!

Assembly time…

Καλοκαίρι και δουλειές δε μας αφήνουν να δουλέψουμε αλλά κάτι έγινε. ταστοδουλειά και μπάφιν και έτοιμη για συναρμολόγηση επιτέλους. Με το καλό σε κανα δυο μερες θα την ακούσουμε!