Πίνακας συμμετοχής

κριμα να μην ειμαι καπου κοντα....

Μάχαιρα έδωκες, μάχαιρα θα λάβεις.

Φτιάξε κι εσύ ένα, δεν πειράζει, δεν είπαμε να πιείς γαλόνια, ένα κατιτίς μόνο. Να, άκου εδώ να φτιαχτείς. Άντε και τα τελευταία, γιατί βραδιάζει, και πλησιάζει η ώρα της μπύρας. Ωραία ήτονε τα κοκτέλια, δροσίστηκα.

Ότι θέλεις κάνεις. Παρά πολλοί ακουστικοι κιθαρίστες χρησιμοποιούν τόνους πεταλιων "ηλεκτρικής κιθάρας "

Προσωπικά, θυμάμαι πολύ καλά το italo-prog. ? Αλλά, άσχετο με το θέμα. Έχει διαμαντάκια η Italo-disco. Όπως και γενικά η disco. Μιλώντας βεβαια για μια χώρα που, εκτός από την καλύτερη κουζίνα στον κόσμο, έχει και μία από τις μεγαλύτερες και σημαντικότερες μουσικές σκηνές στον κόσμο, καταλαβαίνουμε ότι και στη disco μεγαλούργησε (με ένα δικό της τρόπο).

Απο αυτη τη βδομάδα προστέθηκε ένας επιλογέας Dark mode στη σελίδα των αγγελιών. Προσπαθήσαμε να την κάνουμε ευανάγνωστη και βολική για κινητά. Περιμένω τα σχόλια σας και πιθανά bugs.

Θα ήταν τέλεια μια επιπλέον λειτουργία Extra Dark Mode αποκλειστικά για τις μάπα αγγελίες. Δηλαδή, βλέπεις αγγελία για μεταχειρισμένη κιθάρα που πωλείται πιο ακριβά και από καινούρια γιατί είναι "original", "σπάνια", "συλλεκτικό κομμάτι" και την έχει παίξει ο Hendrix; Ενεργοποιείται το Extra Dark Mode και μαυρίζει εντελώς για να έχουμε την ησυχία μας ?

Οι μικρές, καθημερινές, χαρές της ζωής...?

Εχει πλακα. Δεν αρχιζω με τη μια. Ριχνω κανα λα μινορε open στην αρχη. Τποτα σκορπιες νοτες. Και μολις ασχοληθει με κατι αλλο, ξεκιναω.

Αυτό εννοείται. ?

Σε καμιά ωρίτσα, γιατί εδώ δεν φυσάει καθόλου, έχει πολύ ζέστη και ο ήλιος ακόμα βαράει άσχημα... Λέω για ένα Gordon's space.. και αυτό από κάτω.. σαν να είμαι εκεί θα είναι, παρεΐτσα ..

Ζηλεύω ρε συ!

Σιγά μην τον τρίψω κιόλας ασούμε. Έφτιασα κι άλλο ίδιο. Είπαμε να τσιλάρουμε λίγο.

Άτιμε, μου έλιωσες τα παγάκια.

Φίλος σε βρίσκω πολύ εξωτικό. Δεν πιστεύω εκεί δίπλα σου να βρίσκεται και κάνα κούτσουρο από ρίζα... αγριοπασατεμπιάς.... ? Αυτό για να «κουνήσει» το κοκτέιλ σου

Αν το κοκτέιλ είναι τόσο καλό όσο το κομμάτι, παρακαλώ τη συνταγή... ?

Έφτιασα ένα κοκτέλι, δροσερό, καλοκαιρινό, και έκατσα μπαλκόνι να απολάψω το δροσερό μελτεμένιο Ιουλιανό απόγιομα. Και αυτό το κομματάκι είναι η τέλεια συντροφιά για την περίστασις.

Εγω γουσταρω βιρτουζοζο. Μπαινω στο μαγαζι στο στυλ να ψωνισω δωρο για το γιο μου. Και αφου κανει την ποζερια του ο πωλητης, λεω ... να δοκιμασω κι εγω λιγο? Η συνηθης απαντηση ειναι "ξερεις να παιζεις"? και απαντω "κανω μαθηματα", αλλα δε διευκρινιζω αν δεχομαι ή παραδιδω. Αλλα και με εμπορο δεν ειναι ασχημα. Αφου μου πει τις παπατζες του, τον αρχιζω με τιποτα επιστημονικα και του φευγει η ουγια. .

Ένα remake του main theme από τη σειρά Monkey Island - ένα απ'τα αγαπημένα μου παιχνίδια. Οποιοδήποτε σχόλιο σχετικά με mixing/mastering ευπρόσδεκτο! Enjoy!

Χαίρομαι! Με συγκινεί πολύ το original, δεν ήθελα να αλλάξω το ύφος του. Καμιά φορά ξανάρχονται αυτές οι εποχές ? Περιμένουμε το 6ο στο τέλος της χρονιάς!

Πιο κοντά στο πορτοφόλι ήταν. Από τότενες έχω να πάω στην Πάτρα ......?

Ωραίο σκηνικό για καλτ ταινία.

Τι ιστορίες .... Ιστορία πρώτη. Μπαίνουμε σε μαγαζί. Γουόνα μπι μεταλάδες ροξταρζ. Στην και καλά θέση για δοκιμές οργάνων παίζει τα άπαντα φίλος του πωλητή, χασομέρης από τους λίγους, κιθάρα βιτρίνας - ντέμο - για γνώστες. Μας ζμπρώχνει πελάτης. Θέλει να αγοράσει μια ηλεκτρονική κιθάρα. Ο πωλητής ευγενικός του εξηγεί και κάπου τα βρίσκουν. Θα αγόραζε τελικώς μια Epiphone LP και έναν ενισχυτή Epiphone (επειδίς ήταν καλύτερα να είναι του ίδιου κατασκευαστή το ΣΕΤ). Χρόνος επίδειξης και παζαριού περίπου μισάωρο. Όλη αυτή την ώρα ο χασομέρης κιθαριστής - φίλος - βιρτουόζος έχει παίξει την μισή δισκογραφία Σαντάνα. Πάει στο ταμείο ο πελάτης να πλερώσει και να φύγει. Ο βιρτουόζος γυρνά ρεπερτόριο σε Clash. Toν ακούει ο ευχαριστημένος μέχρι εκείνη την ώρα πελάτης και λέει ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΙΘΑΡΑ ΘΕΛΩ . Τελικώς έφυγε με την Strat made in USA αγκαλιά αλλά χωρίς τον ενισχυτή. Ιστορία δευτέρα. Είμαι σε μεγάλο μαγαζί να δοκιμάσω μια Telecaster Thinline για φίλο. Υπάρχει ήδη πελάτης (καλός παίκτης το ομολογώ) με μια Yamaha αγκαλιά και καναδυο ενισχυτές υπό δοκιμή. Παίζει στα 130 db 80's pop metal hits. Σείεται όλο το πολυόροφο χτίριο σε σημείο που όσοι πήγαν για να δουν drums ΔΕΝ AKOYNE :) . Κάποια στιγμή ο πωλητής λέει με τρόπο Ρωμαίου εκατόνταρχου προς τον Οβελίξ : Μήπως θα χρειαστεί να δεις κάτι άλλο; Ο Έλληνας Nigel Tufnel ατρόμητος συνέχιζε τα δικά του. Για κανένα δεκάλεπτο δοκίμαζε σε καθαρό κανάλι με το volume στο 14. Τελειώνοντας την δοκιμή ακούμε πλέον την ανοικτή ακρόαση του κινητού του. ΚΑΛΗ Η ΠΡΩΤΗ ΚΙΘΑΡΑ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ ΝΑ ΕΧΕΙ ΤΟ ΕΥΡΟΣ ΣΥΧΝΟΤΗΤΩΝ ΠΟΥ ΘΑ ΗΘΕΛΑ. Ο τύπος είχε για σαράντα λεπτά ανοικτή ακρόαση και έπαιζε στο τέρμα για να αγοράσει κιθάρα κάποιος άλλος !!!!!! Ιστορία τρίτη. Παλιά ήμουν στην Πάτρα. Μπαίνω σε πασίγνωστο Μουσικό Οίκο. Τα λεφτά ζεστά στην τσέπη. Ήθελα Stratocaster. Την ποθούσα. Την ζητούσε η ύπαρξις μου. Στέκομαι στον χώρο. Περιμένω να έρθει πωλητής , πωλήτρια, ασυρματιστής, πυροσβέστης, τσαγκάρης κάποιος τελωσπάντω. ΚΑΝΕΙΣ. Περιμένω χαζεύω λιγουρεύομαι φαντασιώνομαι ανυπομονώ. ΟΥΔΕΙΣ. Κάποια στιγμή έρχεται επιτέλους κάποιος και πριν προλάβω να πω οτιδήποτε μου λέει : Σε βλέπω τόση ώρα από την κάμερα και σε λυπήθηκα. Αποθηκάριος είμαι. Αν περιμένεις πωλητή θα ξαναέρθουν αύριο πρωί. Καλό απόγευμα. Κράτησα το ρευστόν, το κατανάλωσα παρέα με αιθέριες υπάρξεις. Συμπέρασμα. Δεν υπάρχουν πωλητές. Παραγγελιολήπτες υπάρχουν.

Άλλο διάβασα στην αρχή ?. Θα σε γελάσω, ο luthier μου τις άλλαξε, αλλά όντως είναι αρκετά μαλακές και στο παίξιμο

Μέχρι και η κλασική κιθάρα συνδέεται άνετα με τα πετάλια της ηλεκτρικής...

Σήμερα, παίζει μια πολύ ιδιαίτερη μελιτζανοσαλάτα, μαζί με άλλα μεζέδια. Συνταγή. Παίρνουμε 4 φλάσκες μελιτζάνες, τις πιάνουμε από το κοτσάνι και τις βάζουμε στο γκαζάκι να "καούν" για να γίνουν καπνιστές. Ψήνουμε 2 πιπεριές Φλωρίνης, και 2 σκελίδες σκόρδο στον φούρνο. Παίρνουμε την σάρκα από τις μελιτζάνες όταν ψηθούν, και τις βάζουμε μαζί με τις ψημένες πιπεριές και το σκόρδο σε μια επιφάνεια κοπής, και με ένα μαχαίρι τα ψιλοκόβουμε. Τα πετάμε όλα σε ένα σκεύος, μαζί με ψιλοκομμένο δυόσμο, γαλοτύρι ή μαλακή ξυνομυζήθρα, κρέμα μπαλσάμικο, αλάτι, πιπέρι, καπνιστή πάπρικα, λίγο κίμινο, μπούκοβο, και από πάνω λίγο μέλι ( που έχουμε ζεστάνει για να είναι ρευστό) σε λεπτές γραμμές με ένα πηρούνι. Δεν υπάρχει το αποτέλεσμα!!!!!! Με αραβικές πίτες, νάτσος (σαν ντιπ), ψωμί, φέτα, τυροκαυτερή, είναι δολοφονία. Αν όμως προσθέσετε γύρω από το πιάτο και κόκκινες φακές σαλάτα ... κλείνετε άμεσα θέση στον Παράδεισο. Με μπόλικο κράσο πάντα. Καλή μας όρεξη!!!!!

ρε μαγκιτες δειτε λιγο αυτο μουσικη-στιχοι................................!

Τι με θύμισες............... Εξαιρετικότατη απόδοση , το έκαμες πάρα πολύ ωραίο, ακούγεται υπέροχα με εξαιρετική πιστότητα στα θέματα και το ύφος του original. Άλλες εποχές τότε, δεν ξανάρχονται. Μπράβο!!!!!!

Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά και οι εξελίξεις είναι ΡΑΓΔΑΙΕΣ.................

Εγώ ούτως η άλλως έχω πάντα dark mode στον browser, σε όλα τα σάιτ έτσι μπαίνω!

Banco del Μutuo Soccorso , Area, Le Orme, Quella Vecchia Locanda Museo di Rosenbach Και δεν τελειώνει η λίστα...

Τοτενες την αντιπαθούσα και τη σνομπαρα. Σημερις σε σχέση με το 99% της mainstream μουσικής μου φαίνεται....Μπετόβεν.

Προσπαθούμε να την ξεχάσουμε.....?

Το μυστικό σε αυτή την περίπτωση είναι να παίρνεις το όργανο με ύφος αδιάφορο, μετά να παίζεις μία νότα ΜΟΝΟ, και να δείχνεις με ύφος μπουρζουά ότι ακούς ΠΟΛΥ προσεκτικά μια κάποια λεπτομέρεια που ο χλεμπονιάρης προλετάριος της μπουρμπουλήθρας δεν μπορεί καν να την εντοπίσει, ούτε να τη διανοηθεί. Σιγά σιγά (μετά το 5λεπτο) μπορούμε να βάλουμε κι άλλες νότες, εξίσου βασανιστικά, μέχρι ο πωλητής να αγανακτήσει. Αν είναι ποκερόφατσα και αντέχει, μπορούμε να εισάγουμε μέσα στο βασανιστικό οστινάτο της μία μόνο νότας κι εμείς μια μπουρμπουλήθρα αλλά τελείως παρενθετικά και αναπάντεχα, χωρίς καμία προσοχή, ίσως συνοδευόμενο και από κάποιο μορφασμό ή κάποιο σαρδόνιο χαμόγελο ή επιφώνημα (π.χ. "Ε ναι", ή "Χμ" ή "Ίσως"). Μετά επιστροφή στη μία νότα. Άντε δύο. Αν βλέπουμε οτι είναι έτοιμος να εκραγεί, παίζουμε κανα δύο συγχορδίες, με έμφαση στο ρυθμό και όχι στην καθαρότητα. Τώρα αν το όργανο μας κάνει, μπορούμε να το πάρουμε, αλλά πρέπει να το κάνουμε μετα βδελυγμίας και δυσφορίας που αναγκαζόμαστε να μπλέξουμε με τη μπασκλασαρίστικη αγγαρεία της απόκτησης αγαθών. Αυτό το καταλαβαίνουμε ότι το κάναμε καλά αν ρωτήσει ο πωλητής "Ένα δηλαδή να βάλω τελικά;" Αν δε μας κάνει, μπορούμε να πούμε "Είναι εξαιρετικό για τα λεφτά του, αλλά δεν είναι αυτό που ψάχνω." Μπόνους πόντοι αν έχει κατέβει όργανο >5.000€. "Τεχνικαί ψυχολογικού πολέμου, ο Αλής. Παρεπάρε!"

Στράτο,ο Αρμάος στη Χαριλάου Τρικούπη έχει κλείσει. Δεν ξέρω αν έχει ανοίξει,αλλού. Να πώ και μια ιστορία. Μπαίνω πριν χρόνια σε κιθαρομάγαζο, να δοκιμάσω μια strat.Την πιάνει ο πωλητής κι αρχίζει τις μπουρμπουλήθρες. Να παίξω λίγο;Του λέω. Παίρνω την κιθάρα κι αρχίζω το και φεύγω.Κόκκαλο ο πωλητής...

Α ρε Αλέξη, τι μου θύμησες ... Λοιπόν το δηλώνω, αυτό είναι OFF TOPIC. Συζούσα με μια κοπέλα (με την οποία αργότερα παντρευτήκαμε) και ήμουνα φουλ ερωτευμένος. Έρχονται τα γενέθλιά της, και σκέφτομαι να της πάρω κάτι ιδιαίτερο. Αφού έσπασα το κεφάλι μου, αποφάσισα να της πάρω εσώρουχα, αλλά ακριβά. Αφού λοιπόν ψαχούλεψα τα συρτάρια της για να δω το νούμερο, βγήκα εσωρουχότσαρκα στην Ν. Σμύρνη που μέναμε. Πιτσιρίκος εγώ, είχα αποφασίσει ότι δεν θα ψάρωνα. Έμπαινα λοιπόν στα καταστήματα της πλατείας, και τους έβαζα να μου κατεβάσουν να δω από κοντά ότι μου έκανε κλικ. Αφού είχα γεμίσει τον πάγκο με βρακιά και σουτιέν, τους έλεγα να μην τα μαζέψουν, θα έρθω σε λίγο να τα ξαναδώ, και πήγαινα σε άλλο κατάστημα. Σ' ένα κατάστημα λοιπόν, μου δείχνουν ένα stand/δειγματολόγιο να διαλέξω. Πήγα λοιπόν, και τα έψαχνα ένα ένα, το μαγαζί ήταν τίγκα γεμάτο, μόνο γυναίκες, και ήμουν ο μόνος άντρας. Άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι κάποιες με κοιτούσαν περίεργα, προσπαθώντας να βγάλουμε όλοι άκρη από το ίδιο stand. Είμαι και αναποφάσιστος, είχα κάτσει καμιά ώρα να πιάνω τα βρακιά, να καταλάβω αν είναι καλό το ύφασμα (είχα μαύρα μεσάνυχτα). Εκεί λοιπόν που έπιανα τα βρακιά από εδώ, τα γύριζα από εκεί, ακούω μια φωνή ... - Στράτο τι κάνεις εδώ? Ήταν η μάνα μου, που είχε μπει στο ίδιο μαγαζί να ψωνίσει. Αφού έγινα πράσινος, της απαντάω με πανικό ... - Δεν είναι αυτό που νομίζεις ...

Να δώσω και οδηγίες προς ναυτιλομένους. Η καλύτερη μέρα για δοκιμές σε μαγαζιά, είναι η μεγάλη Παρασκευή, ειδικά μετά το μεσημέρι. Δεν υπάρχει ψυχή, όλοι οι πωλητές βαράνε μύγες και σκυλοβαριούνται. Το δοκίμασα μια φορά κάποτε, και έκτοτε το είχα κάνει σύστημα για κάποια χρόνια. Όπου μπήκα, σκίστηκαν να με εξυπηρετήσουν (μόνος μου ήμουν πάντα), με μεγάλη προθυμία μου έδιναν όργανα να δοκιμάσω (σε ένα κατάστημα που ζήτησα να δοκιμάσω μια κιθάρα μάλιστα, μου κατέβασαν και όλες τις υπόλοιπες που ήταν στο ίδιο στυλ, από μόνοι τους), και επίσης με ακόμα μεγαλύτερη προθυμία έπιαναν κουβέντα για τα όργανα, να σου πουν την γνώμη τους, να συζητήσουμε τις ανησυχίες μου (και τις δικές τους), γενικώς όλα ήταν ιδανικά. Οπότε ... την μεγάλη Παρασκευή, ξέρετε τι να κάνετε. Κιθαρότσαρκα.

Περίπου μέσα δεκαετίας '80 (αν θυμάμαι καλά), σε μια απο τις ελάχιστες κατεβασιές μας στην πρωτεύουσα τότε, μας στέλνει κάποιος φίλος στον "Αμερικάνο", νομίζω στην Ιπποκράτους(;) η κάπου τριγύρω. Πληροφορηθήκαμε πως υπάρχει πολύ πράμα εκεί, βιντατζ κυρίως αλλά και πολλά άλλα, όντως κάπως έτσι μας φάνηκε, άγουροι και διψασμένοι εμείς, σα να βρεθήκαμε μέσα στην Παναγία των Παρισίων κοιτούσαμε μαγεμένοι. Το αφεντικό, αραχτός στην πολυθρόνα του γραφείου του, κουστουμαρισμένος στην τρίχα, στον τοίχο πίσω του δεκάδες φωτογραφίες με τον ίδιο παρέα με έλληνες και ξένους επώνυμους του χώρου της τέχνης, υπογεγραμμένες με αφιερώσεις. Κάποια στιγμή βλέπω κάπου ψηλά μια κουφωτή που με κοιτάζει λάγνα, νομίζω πρέπει να ήταν Guild, του λέω, εκείνη η κιθάρα πόσο κάνει; Μπορείτε να την κατεβάσετε να την δω λίγο; Παύση αρκετών δευτερολέπτων, με κοιτάει με ένταση στα μάτια και λέει: "λεφτά έχεις;". Ξαφνιάστηκα, του λέω "έχω", μου απαντά "μπα, δεν έχεις λεφτά". Εκεί κόντεψα να βάλω τα γέλια, λέω μέσα μου τιναφτός ρε, παρόλα αυτά λέω ξανά "έχω, πόσο κάνει;". "Πόσα έχεις;" ξαναρωτάει. "Πόσο κάνει; Έχω χρήματα" ξανά εγώ. "Αφού δεν έχεις" επιμένει. Ε, του λέω κι εγώ μπαϊλντισμένος ένα πολύ μεγάλο ποσό για την εποχή (που φυσικά δεν είχα τόσα αλλά φουρκίστικα - και ήμουν πρόθυμος να χρεωθώ αρκετές χιλιάδες για κάτι που θα μου άρεζε), ας πούμε κάτι σαν 7-8 χιλιάδες ευρώ σημερινά, ξεκινά μια νέα μεγάλη παύση, κοιτώντας με σταθερά στα μάτια λέει: "Είδες που δεν έχεις λεφτά;"! Μέσα μου ξεκαρδίστηκα βέβαια, το γεγονός πάντως είναι πως δεν κατέβασε ποτέ την κιθάρα!

Ήταν πολύ ακριβή για τον πελάτη ?

Άλλη πιο πρόσφατη εμπειρία. Πριν καμιά 10αριά χρόνια, έχω βγει στην γύρα να πάρω μια ακουστική για δώρο στην κόρη μιας φίλης. Περπάτησα όλο το κέντρο και μπήκα σε όλα τα μαγαζιά, έπαιξα αρκετές κιθάρες. Προσπάθησα να παίξω και φθηνές (τέτοια έψαχνα) αλλά και ακριβές, για να έχω ένα μέτρο σύγκρισης. Μπαίνω και σ' ένα κατάστημα λοιπόν, και βλέπω μια Lag, μέσα στο budget μου. - Μπορώ να την δοκιμάσω? - Βεβαίως Την κατεβάζει από το stand, την πλαγκάρει και αρχίζει, ακκόρντα από δω (chord solo εννοώ), σολίδια μπλουζίστικα από εκεί. Αφού ξεχαρμάνιασε (έτσι νόμιζα) μου την έδωσε. Την δοκίμασα για λίγο και συνέχισα να κοιτάω στο stand τι άλλες κιθάρες είχε. Βλέπω μια Lakewood. - Μήπως μπορείς να την κατεβάσεις να την παίξω για λίγο ως μέτρο σύγκρισης? του λέω. - Αυτή είναι πολύ ακριβή, μου λέει. - Το ξέρω, του λέω, απλά λίγο να την παίξω να την συγκρίνω με την άλλη, να δω αν μπορώ να καταλάβω πόσο υστερεί η lag. Με κοιτάει, την κατεβάζει και .... η κόλαση κατέβηκε στην γη. Αντί να μου την δώσει, την πιάνει, και ως νέος Paco De lucia αρχίζει να γαζώνει. Ακκόρντα ταυτόχρονα με φράσεις, chord solo, και σόλα μαζί, και για επιδόρπιο, αρχίζει στο τέλος σόλο με τεχνητές αρμονικές. - Τι ωραία κιθάρα, μονολογούσε. Και μετά, αντί να μου την δώσει, την ξανάβαλε στο stand. Εννοείται ότι τον απάλλαξα από την παρουσία μου αμέσως.

Παλιά λοιπόν, είχε βγει μια πεταλιέρα της Boss από τις πρώτες σχετικά. Διάβαζα εγώ specs, τα είχα μάθει απ' έξω. Ονειρευόμουν τους ήχους του Holdsworth και του Henderson με τους Tech. Είχα διαβάσει τι πετάλια χρησιμοποιούσε ο Holdsworth και είχα την περιέργεια να την ακούσω. Μπαίνω σε μαγαζί που ήξερα ότι την είχε και ζήτησα να την δοκιμάσω. Έρχεται ένας πωλητής, την φέρνει, την πλαγκάρει, βάζει metal presets και αρχίζει τα πουρουπού. Ωραία, του λέω, αλλά εμένα με ενδιαφέρει αυτό κι αυτό, μπορώ να την πειράξω λίγο? Δεν μου απαντάει και αρχίζει να φτιάχνει patch, το πειράζει από εδώ δοκιμάζει, το πειράζει από εκεί, και συνεχίζοντας να παίζει μεταλλοπαπάδες, φωνάζει τον άλλο πωλητή. Έλα ρε να δεις έναν ήχο Holdsworth που έφτιαξα. Μετά από μισή ώρα περίπου βαρέθηκα κι έφυγα. Στην πορεία θα μιλήσω και για άλλες τέτοιες εμπειρίες.

Εγώ ξέρω το 4-2-3-1, το 3-5-2, το 4-3-3, το 3-4-3, το 4-4-2, το 5-3-2, και το 4-2-2-2 που παίζουν στην Ολλανδία. Τα 2-3 και 3-2, είναι για μικρό γήπεδο και 5Χ5 ασούμε.

Καλα, αν δειτε καμια παρτιτουρα απο Μαμαγκακη ή τις Ορνιθες του Χατζιδακι, δεν σας σωζει ουτε η σπανακοτυροπιτα ουτε το πεινιρλι, ουτε το πιροσκι. Καθε μετρο κι αλλο μονό. Θα πρεπει να ανοιξετε μπουγατσαδικο. .

Εγω κραταω σταθερη την σπανακοπιτα - απλα στα 7αρια βαζω και τυρακι! Σπα-να-κο-τυ-ρο-πι-τα!

Μέχρι τα 16 μου περίπου, ελληνική μουσική, κυρίως ρεμπέτικα, κλασσικά λαϊκά και δημοτικά. Μετά μου αγόρασαν πικαπ και μαζί κάποιους δίσκους, μερικοί ήταν: Barry White, Donna Summer, Eurovision Hits, Joe Dassin, Christophe κλπ. Κατόπιν (σύντομα) ήρθε ένα τεράστιο άλμα, αφού ο επόμενος δίσκος ήταν το Trick of the Tail (Genesis). Εκεί άρχισε η κατάδυση στο prog rock, άκουγα μανιωδώς τα πάντα, ό,τι μπορείτε να σκεφτείτε απο την 70ς κυρίως σκηνή, περπατούσα στην πλατεία Ναυαρίνου και απήγγειλα στίχους των Van Der Graaf Generator, καμμία σχέση με ροκ τύπου Περπλ, Ζέπελιν κλπ., ήμουν παντελώς άσχετος. Η αγάπη για το προγκ δεν πέθανε ποτέ, ακόμη και μέχρι σήμερα ακούω κατα καιρούς Camel, Zappa, ενώ παρακολούθησα μέχρις ενός σημείου και τη σκηνή του Neo Prog με τους Flower Kings να με εντυπωσιάζουν. Παράλληλα έβλεπα και άκουγα σιγά σιγά τη σκηνή της Θεσσαλονίκης, τους Apriori, A la carte, αμέτρητες συναυλίες του Παπάζογλου και διάφορες συναυλίες εδώ και στην Αθήνα, Pat Metheny, country σχήματα και ό,τι κυκλοφορούσε. Έφαγα ένα πολύ γερό κόλλημα με τη Ρέγγε και ειδικά με τον Μάρλευ που τον λάτρεψα. Αρχίζοντας να κάνω παρέα με μουσικούς, γοητεύτηκα και ψιλοάρχισα να γρατζουνάω. Εκεί συνάντησα τα μπλουζ και η ζωή μου άλλαξε. Στράφηκα σε αυτά κυρίως γιατί με γοήτευε η πλευρά του μουσικού - που τόσο στην απέξω ήταν στην ελληνική μουσική - και η πηγαία και αμόλυντη αίσθηση του αυτοσχεδιασμού σε μονοπάτια, ταχύτητες και δρόμους που μπορούσα να κατανοήσω. Παράλληλα ο κόσμος έτρεχε, ήρθαν στ αυτιά μου οι DrFeelgood & Dire Straits, οι Blues brothers & o Peter Green, ηχογραφούσαμε παράλληλα με γκρουπ όπως οι Τρύπες & Τα μωρά στη φωτιά, τα ακουστικά μπλουζ όμως των Skip James, Son House, John Hammond κλπ υπήρξαν αρχή και βάση ακούνητη. Στο πέρασμα των χρόνων, αξιώθηκα να συναντήσω (και να παίξω μαζί τους) πολλούς σπουδαίους μουσικούς, άκουσα και πολλά και διαφορετικά είδη, έθνικ, αφρικάνικα κλπ., τα μπλουζ όμως ήταν αυτά που με καθόρισαν σαν μουσικό και μου χάρισαν τη ζωή όπως την ξέρω.

Είχαν οι γονείς μου πικάπ, έπιπλο κανονικό ήταν τότενες, και ένα σκασμό 45άρια. Ήμουν 1 βία 1,5 χρονών, πήγαινα στο πικάπ, έβγαζα όλους τους δίσκους έξω, διάλεγα αυτούς που ήθελα (ακόμα μου λέει η μάνα μου "πώς στο διάολο τους ξεχώριζες?") και τους έδινα στους γονείς μου να τους βάλουν να ακούσω τα τραγούδια. Μου άρεσαν τα "Βγήκε ο Χάρος να ψαρέψει" (Παπαιωάννου), "Άνοιξε πέτρα να διαβώ" (Μαρινέλλα) που το αποκαλούσα "Τα και Βα" (δεν μπορούσα ακόμα να μιλήσω καλά), Καζατζίδης, Διονυσίου, κλπ. Αργότερα, ήρθαν οι ερασιτέχνες των FM, με τις κλασσικές rock επιτυχίες που έπαιζαν Jethro Tull, Dire Straits, Bad Company, κλπ Στην προεφηβεία έπεσα στο rock/hard rock κατευθείαν. AC/DC, Gallagher, Sabbath, Ozzy, Maiden (τότενες βγαίνανε αυτά, ήταν φρέσκα), Zeppelin, Status Quo, Purple, Rainbow, κλπ. Έλα όμως που εμένα με τραβούσαν περισσότερο τα σκληρά ... Όσο πιο σκληρά τόσο καλύτερα, και όσο πιο πολλά σόλα κιθάρας, τόσο τρελαινόμουν εγώ. Μετά μπήκαν και οι Motorhead (δεν έφυγαν ποτέ), και επίσης όλο το New Wave Of British Heavy Metal. Οπότε το γύρισα στο metal, χωρίς όμως να εγκαταλείπω τα υπόλοιπα. Εκείνη την εποχή, είχα αλλεργία σε οτιδήποτε θύμιζε ποπ, ήταν εμπορικό χιτάκι, είχε ηλεκτρονικά τύμπανα, ήταν χορευτικό χωρίς να είναι metal. Τα σόλα της κιθάρας με εκστασίαζαν, και σιγά σιγά ήρθα σε επαφή με τα blues που είχαν κι αυτά τεράστια σόλα, και από εκεί στα 70s που γινότανε χαμός, ξεκινούσε ο Frank Marino το σόλο σήμερα, και τελείωνε σ' ένα μήνα. Η επαφή μου με τα 70s, με πήγαινε όλο και πιο πίσω, στα 60s, την ψυχεδέλεια και τους hippies. Εκεί (ίσα που έμπαινα στην εφηβεία) βρήκα και ιδεολογικό πάτημα στην μουσική. Love, peace, flowers, κλπ. Οτιδήποτε ποπ και εμπορικό συνέχιζε να μου προκαλεί εμετούς, και αν άκουγα ηλεκτρονικά τύμπανα και σύνθια, έφευγα από εκεί που ήμουν. Έχω παρατήσει παρέες σύξυλες γι' αυτό τον λόγο. Η μεγάλη μου ενασχόληση με τα blues με πήγε στον Tom Waits (από όπου δεν έφυγα επίσης ποτέ), δίνοντάς μου άλλη μια θεώρηση ζωής πέραν των hippies, μια άλλη άποψη της Αμερικής, τον δρόμο, το αλκοόλ, την απελπισία της καθημερινότητας, μαζί με τον ρομαντισμό του επαρχιώτη με μεγάλα όνειρα που όμως διαψεύδονται, του "βρώμικου" κόσμου και έρωτα, του μικροαπατεώνα χωρίς ελπίδα, κλπ. Από τα 60s μπήκε και το rock'n'roll, ο Elvis,, ο Chuck Berry, κλπ. Και ήρθε και το πανκ και το hardcore, ως σκληρές και επαναστατικές μουσικές. Η ψυχεδέλεια από την άλλη και τα 70s ακούσματα, με τράβηξαν και προς το τεχνορόκ, τα τεράστια κομμάτια με τις πολλές και περίεργες αλλαγές, το απρόσμενο που ήταν πάντα εκεί και με μαγνήτιζε. Σε όλο αυτό το διάστημα μόνο πρόσθετα πράγματα, χωρίς να εγκαταλείπω κάτι από όσα ήδη άκουγα. Κάπου εκεί έσκασε το Kill them all, που με ταρακούνησε ευχάριστα. Για μεγάλο χρονικό διάστημα το άκουγα συνέχεια, αλλά ..... Η συνέχεια του είδους άρχισε να μου φαίνεται κάπως .. Μετά τους Metallica, τους Anthrax, τους Exodus, κλπ, μου φάνηκε να υπάρχει τέλμα στην σκηνή, ακόμα και στο Black Metal που μέχρι τότε παρακολουθούσα ανελιπώς, και άρχισα σιγά σιγά να αποστασιοποιούμαι. Μεγάλωνα? Ωρίμαζα από την επαφή μου και με άλλα πράγματα? Ποιος ξέρει. Ακούγοντας τα blues φανατικά, ήρθα σε επαφή με τα jazz blues, με πιο επιτηδευμένη αρμονία, με καινούριες μελωδίες, διαφορετικές, που όμως ταίριαζαν γάντι. Έπρεπε να το ψάξω το θέμα, και το έψαξα. Και πάνω λοιπόν που το έψαχνα, πέφτω πάνω σε κάτι που ήταν ίσως το μεγαλύτερο χαστούκι. Άκουσα κάποια πιο σύγχρονα jazz κομμάτια, και ... έπαιζαν φάλτσα ... αλλά .... υπέροχα φάλτσα. Πώς στο διάολα γίνεται? Εδώ θέλει πολύ ψάξιμο. Να καταλάβω την λογική. Και το έψαξα. Πολύ. Και έφτασα να καταλάβω. Μέσα όμως από αυτή την αναζήτηση, κατάλαβα πολύ περισσότερα από όσα περίμενα. Ένα υπέροχο ταξίδι γεμάτο συγκινήσεις, απρόοπτα, ανακάλυψη νέων αντιλήψεων, κάθε μέρα και κάτι νέο στην σκέψη, άλλαξαν τα πάντα. Και έφτασα σε ένα επίπεδο που να μπορώ πια να εκτιμήσω και την ποπ, την εμπορική μουσική, να μην ισοπεδώνω τα πάντα πίσω από μια ταμπέλα. Να μπορώ να ξεχωρίσω το καλό και το κακό, ακόμα και σε είδη που δεν πολυάκουγα. Να εκτιμήσω την αξία της κλασσικής μουσικής, της σύγχρονης μουσικής, της κινηματογραφικής μουσικής, της ηλεκτρονικής μουσικής. Να αγαπήσω τρελά κάποιες λαϊκές μουσικές όπως την gypsy jazz. Έμαθα να "βλέπω" μέσα τους κοιτάζοντας μέσα μου. Και μπορώ πια, βλέποντας τα πράγματα από απόσταση, να πω ότι αυτό το ταξίδι με άλλαξε τελείως, και μένα, και την θεώρησή μου για τα πράγματα και την ζωή.

Platinum Jubilee pudding : Lemon Swiss Roll and Amaretti Trifle Δεν υπάρχει (για να ξηγιΩμαστε εγώ τα γλυκά Δεν ξέρω να τα φτιάχνω αλλά τα τρώω μετά μανίας, αυτό το αριστούργημα το έφτιαξε η σύζυγος)

Καλοκαιρινό το μενού σήμερα. Καροτονοκρεμμυδοσαλατα :) και φασολάκια λαδερά. Φέτα Τριπόλεως.