Πίνακας συμμετοχής

Συμφωνώ απολύτως. Βέβαια, ο πήχυς για το "καλό" αλλάζει δραματικά με την ηλικία. Άλλες απαιτήσεις και προσδοκίες έχεις στα 20, άλλες στα 40, άλλες στα 60, άλλες στα 160.

Ενημερωτικά, σου ρίχνω μια δεκαετία. Ξεκίνησα να παίζω ηλεκτρική σε μεγαλύτερη ηλικία απ' ότι είσαι τώρα, έχω κάνω αρκετά λάιβ με άλλους δύο τρελούς, και τελευταία 5ετια μάζεψα πάρα πολλές εμπειρίες. Τώρα δεν έχω μπάντα, και μου έχει στοιχίσει, αλλά παίζω κάθε μέρα κιθάρα διοτι βλέπω μέλλον και βλέπω φως. Δεν το βλέπω μάταιο. Και μόνο η ευχαρίστηση που μου δίδει να γρατζουνω χορδές φτάνει. Και εάν εγώ μπόρεσα να τα κάνω αυτά σε ένα κωλοχωρι στην άκρη της Ελλάδας, σκέψου τι θα μπορούσες να κάνεις εσύ εκεί πάνω, αρκεί να το θελήσεις. Λεφτά δεν θα βγάλεις, είναι σιγουρο. Πιο πολλά θα δίδεις... Αλλά αυτό δεν σε σταματάει από το να πραγματοποιήσεις τα όνειρα σου. Βρες κάνα δυο φιλαράκια ή άγνωστους, και πήγαινε παιξε μαζί τους.

Έχω γνωρίσει αρκετούς ανθρώπους που λένε ότι δεν τους ενδιαφέρουν καθόλου οι στίχοι των τραγουδιών και θα τους έκανε το ίδιο αν ο ερμηνευτής έλεγε π.χ. "λαλαλα" αντί για λέξεις. Ο καθένας με τα γούστα του προφανώς. Παρόλα αυτά δεν μπορώ να μη σκεφτώ ότι, σε πάρα πολλές περιπτώσεις, όσοι αντιμετωπίζουν το θέμα έτσι, χάνουν. Ένα πολύ απλό παράδειγμα από τις μουσικές που αναφέρθηκαν παραπάνω είναι το The Wall (όπως και όλα των PF προφανώς) όπου αν δεν ακούσεις/καταλάβεις το στίχο, έχεις αφήσει πίσω τουλάχιστον το 50% της ουσίας του άλμπουμ. Προσωπικά δεν μπορώ να φανταστώ ολοκληρωμένη ακρόαση έργων καλλιτεχνών όπως ο Springsteen, o Dylan, o Waits, o Cohen (και πολλοί Έλληνες προφανώς) κ.α., χωρίς να δοθεί σημασία στον στίχο. Είναι σα να βλέπεις ταινία στο mute. Ακόμα και σε μπάντες όπου οι στίχοι δεν ήταν ποτέ το δυνατό τους σημείο και που κατ' ουσία τραγουδάνε χαζομάρες, ο στίχος συνδέεται άρρηκτα με τη μουσική. Π.χ. οι AC/DC έχουν πει κατά 99,9% βλακείες στα τραγούδια τους αλλά πώς να σε πορώσει το ρεφρέν του back in black ή του TNT ας πούμε χωρίς τον εμβληματικό στίχο;

για τον @Yannis Methenitis αφιερωμένο εξαιρετικά

Βάλτε κι εμένα στο κλαμπ. Κάθε 20 μέρες κανά μισάωρο κι αυτό είναι όλο.

Συμπάσχω και εγώ με τον τρόπο μου. Παράτησα τη μουσική στα 19 όταν έσπασε η μπάντα, και μετά από 9 χρόνια την ξανάπιασα. Μετανιώνω που δεν συνέχισα, και ακόμη περισσότερο που δεν επικεντρώθηκα σε αυτή, για να είμαι εγώ ευχαριστημένος με τις ικανότητές μου. Νιώθω πολύ μειονεκτικά μπροστά σε άλλους, φίλους ή μη, γνωστούς και αγνώστους. Ειδικά η προβολή όλων αυτών μέσω του ίντερνετ μου λέει καθημερινά πόσο τρόμπας είμαι. Παρ'όλα αυτά κάτι κάνω, και ότι κάνω το απολαμβάνω - προσπαθώ τουλάχιστον.

Συμπάσχω κι εγώ Ρέμπελε. Έχω περίεργη σχέση με την κιθάρα και συχνά απομακρύνομαι βλέποντας αποκλειστικά ματαιότητα. Νιώθω τώρα τελευταία να ξανάρχεται, αλλά δεν είναι κάτι δραστικό από τη μια μέρα στην άλλη, τουλάχιστον για μένα. Υπομονή και ανοιχτά αυτιά, θα ξανάρθει.

Ρέμπελέ μου, κάτι τέτοιο παθαίνω εγώ κάθε κάποια χρόνια. Οι σκέψεις .... "γιατί να το κάνω, σάμπως θα γίνει τίποτα?", "τώρα πια μεγάλωσα", "μήπως δεν έχω τίποτα πια να πω?" είναι κλασσικές. Κι εγώ την είχα παρατήσει για παραπάνω από 10 χρόνια, άνοιγα μόνο την θήκη, την έβλεπα και την ξανάκλεινα. Και το έχω πάθει και τα τελευταία χρόνια. Οπότε ξέρω ακριβώς για τι πράγμα μιλάς, και σε καταλαβαίνω απόλυτα. Η γνώμη μου ... μην το πιέζεις, μόνο να εκτίθεσαι σε ακούσματα. Θα ξανάρθει. Τότε βέβαια θα έχεις κι άλλα (ψυχολογικής μορφής) προβλήματα να αντιμετωπίσεις, been there done that too, αλλά όταν με το καλό συμβεί αυτό τα ξαναλέμε.

Ζωγράφισες κυρ Ρέμπελε, κανονικά όμως. Ισχύει αυτό?

και όχι μόνο. Εφκιαξε και το σάουντρακι

Συγνώμη για το ξενέρωμα αλλά από πού είναι το γράφημα; Δεν έχω λόγο να το αμφισβητήσω αλλά έχω κουραστεί να βλέπω στατιστικά και infographics τον τελευταίο καιρό χωρίς να στηρίζονται σε δεδομένα.

Τι "sorry" βρε ... Ευχαριστούμε, αυτό είναι το νόημα του thread. Ακριβώς αυτό.

Εντάξει τοτενες. Θα το σκεφτώ ;)

Ας πω κι εγώ την ιστορία μου, αν και διακόπτω ωραία κουβέντα. Όλα ξεκίνησαν το 2003, όταν άκουσα στου πατέρα μου για πρώτη φορά Queen. Με το που τελείωσε το intro solo από το "I Want It All" είχα αποφασίσει ότι θέλω να μάθω κιθάρα. Δυστυχώς τότε υπήρχαν ακόμα αυτές οι απαρχαιωμένες απόψεις τύπου "ξεκίνα με κλασική και θα έρθει και η ηλεκτρική", οπότε "έχασα" 3 χρόνια πηγαίνοντας στο ωδείο, κάνοντας κάτι που τελικά δε μου άρεσε. Παράλληλα στη μάνα μου άκουγα mainstream Ελληνική μουσική της εποχής, Πλούταρχος, Ρουβάς, Ρέμος, Τερζής, κλπ, χωρίς να μου κάνει κλικ κάτι. Στον πατέρα μου ανάποδα, prog rock τύπου ELP, Santana, Al Di Meola, κλασικές μπάντες όπως Queen, AC/DC, συν κλασική μουσική, όπερες και λίγη τζαζ. Το 2005 πήγα στην πρώτη μου συναυλία, όπου είδα τους Scorpions στο Καραϊσκάκης και είχα πάθει την πλακάρα μου. Κάπου εκεί άρχισαν και τα πρώτα κολλήματα με film scores από Ennio Morricone, John Williams, Hans Zimmer και Danny Elfman, βλέποντας ταινίες με τους γονείς μου. Το 2008 η συγχωρεμένη η γιαγιά μού πήρε την πρώτη μου ηλεκτρική κιθάρα, λίγους μήνες πριν μας αφήσει. Τότε άρχισα να μπαίνω πιο πολύ στην όλη φάση, άρχισα να παίζω σε μπάντες κουτσά-στραβά, αλλά και να κάνω τα πρώτα μου μαθήματα στην ηλεκτρική. Εκεί άρχισαν τα πιο σκληρά, τύπου Maiden, Sabbath, Metallica, Ozzy και από εκεί σε πιο κιθαριστική μουσική τύπου Buckethead, Malmsteen, Paul Gilbert. Όπως και ο Φούζιος, είχα αλλεργία σε οτιδήποτε ηλεκτρονικό, το οποίο το θυμάμαι τώρα και γελάω. Από το 2009 έως το 2014 έπαιξα σε μία μπάντα που κάτι ψιλοέκανε τοπικά (Πειραιάς), παίξαμε σε 3-4 μαγαζιά, φτάσαμε τελευταία φάση οντισιόν για το Schoolwave, παίξαμε μπροστά στον Σάκη Τόλη (παράσημο για μένα αυτό τότε), αλλά έβλεπα ότι δεν είμαι "performer", το άγχος δεν έφευγε ποτέ και ήταν λογικό μιας και είχα από μικρός μη διαγνωσμένη αγχώδη διαταραχή. Εκείνη την περίοδο πέρασα δύσκολα γενικά, πήγα ακόμα σε πιο ακραίες μουσικές, όπως melodic death metal (Children of Bodom, Feared, the Agonist) και prog metal πλέον τύπου Dream Theater, Fates Warning και Gojira. Αφότου έκανα 3 χρόνια ψυχοθεραπεία (2016-2019), άρχισα να ανακαλύπτω λίγο περισσότερο τον εαυτό μου και να μπαίνω σε ένα εσωτερικό ταξίδι, προσπαθώντας να απαντήσω ερωτήσεις του τύπου "ποιος είμαι", "γιατί είμαι εδώ", "γιατί νιώθω έτσι με το Α ή Β" και άλλα τέτοια υπαρξιακά. Έτσι άρχισα να φεύγω από τις μουσικές που ανέφερα προηγουμένως και να ακούω όλο και περισσότερα, όλο και πιο διαφορετικά πράγματα. Γύρισα πίσω στις πρώτες μου μνήμες, άκουσα ξανά prog rock από 70s, ανακάλυψα ξανά τη fusion της εποχής εκείνης, άρχισα να ακούω jazz, αλλά και πολλή κλασική μουσική (κυρίως Bach, Beethoven, Mozart, Prokofiev, Rachmaninoff, Chopin, Brahms). Παράλληλα με αυτά, άρχισα να αγαπώ την ηλεκτρονική μουσική, από disco house, house και techno, έως ambient. Πολύ πρόσφατα, απέκτησα ενδιαφέρον και για μοντέρνα blues-slide κιθάρα, οπότε ακούω και τέτοιους καλλιτέχνες. Εννοείται ότι όλα όσα ανέφερα προηγούμενως είναι τακτικά σε rotation, συνήθως τρώω 2-3 βδομάδες σκάλωμα με ένα είδος και μετά πάω σε άλλο, ανάλογα τη διάθεση. Αυτοί οι κύκλοι στο παρελθόν ήταν μεγαλύτεροι, ξεκίνησαν στα 6μηνα, πλέον είναι και στη βδομάδα. Συνολικά, είμαι χαρούμενος που είμαι πιο δεκτικός σε διαφορετικά πράγματα σε σχέση με το παρελθόν και θεωρώ ότι μόνο καλό μου έχει κάνει αυτό, κι ας μην έχω εντρυφήσει τελικά σε ένα πράγμα ως μουσικός ή ως κιθαρίστας. Κάνοντας αυτή τη μικρή ανασκόπηση θυμήθηκα διάφορα πράγματα από τη ζωή μου και είμαι ευγνώμων για τη διαδρομή μου. Sorry για το σεντόνι μες τη μέση της κουβέντας και μπράβο για την ιδέα του Φούζιου που έκανε πράξη ο Μπουζουκλερής.

Επί της ουσίας συμφωνούμε. Η προπαρασκευαστική διαδικασία διδάσκεται, ή αν θες ο τρόπος σκέψης, αλλά το αποτέλεσμα δε διδάσκεται. Το τι θεωρεί ο καθένας "keep it simple" είναι διαφορετικό, όπως και το τι θεωρεί ο καθένας ως το κατάλληλο part. Για αυτό έχει ενδιαφέρον να βλέπεις πώς προσεγγίζει ο καθένας τέτοιες καταστάσεις, αλλά τελικά όλο το θέμα γυρνάει στο ποιος είσαι εσύ ως άνθρωπος και ως μουσικός, πόσο δημιουργικός είσαι γενικά ή και ειδικά σε εκείνη τη στιγμή που καλείσαι να γράψεις κάτι.

Το βρισκω αρκετα πιθανο με τις τιμες που δινει το google στα κλικς. Αλλωστε σελεμπριτυ ειναι ολοι

Κάποιες σειρές γίνονται καλύτερες στους κύκλους που ακολουθούν π.χ. Friends, Seinfeld. Κάποιες πνευματώδεις, στην εξέλιξη βάζουν νερό στους χαρακτήρες για να γίνουν πιο εύπεπτοι σε ευρύτερο κοινό. π.χ. Two and a half men. Κάποιες κάνουν την τρίχα, τριχιά για να διατηρήσουν τον τίτλο "σειρά". Θα μπορούσαν να είναι μια περιεκτική ταινία. Αλλά πάντα υπάρχουν αυτές που στοχεύουν σε διαφορετικά κοινά, ακόμα και σε αυτά που γελούν με τον τρελό του χωριού που δεν είναι λίγες. Μάλλον, οι περισσότερες, οπότε μιας και ζω ανάμεσα τους δεν τις βλέπω, ούτε τις κρίνω. Βέβαια έπαψα να βλέπω action movies απο τότε που άρχισαν να κουνάνε την κάμερα για να υποδηλώσουν πως κάτι τρέχει, οπότε δεν βλέπω τις μισές σειρές απο θέση.Το ίδιο και με τις sci-fi. Γέρασα και τις βαριέμαι. Αντιθέτως, με τραβούν ταινίες και σειρές βασισμένες σε αληθινά γεγονότα που τις περισσότερες φορές ξεπερνούν καθε φαντασία και κοινωνικές για να δω πως ζουν κι οι άλλοι παραδίπλα, μπας και κάνω κάτι λάθος.?

Συμφωνώ, η ακρόαση δεν θεωρείται ολοκληρωμένη. Βέβαια, δεν έχω φτάσει στο σημείο να τη βρίσκω με το "λαλαλα", ακόμα τουλάχιστον ?. Οι λέξεις που εκφέρουν οι τραγουδιστές είναι σημαντικές για μένα, όχι για το νόημα τους (σε καμία περίπτωση), αλλά ως ένα μέρος του κομματιού. Σαν μια φράση κιθάρας, που δεν θα ήθελες να ακούσεις άλλη στη θέση της. Δεν είναι επιλογή μου να μην με ενδιαφέρει ο στίχος. Δεν είναι κάτι που θα μπορούσα να κάνω, αλλά το αποφεύγω. Ή το ΄χει, ή δεν το 'χει κάποιος να ακούει τους στίχους σε ένα κομμάτι. Δεν σηκώνει εκπαίδευση, όπως το να καταλαβαίνεις την αρμονία. Απλά δεν συγκεντρώνομαι να ακούσω τι λεει ο στίχος, διότι δεν θα ακούσω τη μουσική. Και ακαπέλα να μου τραγουδήσει κάποιος κάτι, θα ακούω τις λέξεις, αλλά μόλις τελειώσει το τετράστιχο, δεν θα ξέρω για τι μιλούσε. Τη μελωδία και ερμηνεία, όμως, θα τη θυμάμαι για καιρό (εάν είναι καλή).

To θέμα εδώ δεν είναι ο Τιμ αλλά ο Ντιμ ο οποίος ανοίγει τρίτο θρεντ με θεματολογία τη Μιμή. Αλλά δεν καταλαβαίνω τι μας κάνει εντύπωση. Ακόμα και οι σοβαροί, φτασμένοι επαγγελματίες έχουν ανάγκες και βιολογικά ένστικτα.

Να και κάτι που δεν περίμενα να διαβάσω. Και κατά 99% είμαι και εγώ έτσι. Δεν δίνω σχεδόν ποτέ σημασία στους στοίχους. Αφήνω ένα 1% για κάποια κομμάτια που τυχαία κατάλαβα για τι πράγμα μιλάνε, και τις περισσότερες φορές με "χάλασε", γιατί το mood που έβγαζε με πήγαινε κάπου αλλού. Όσες φορές έχω αναφέρει ότι δεν με ενδιέφεραν ποτέ οι στοίχοι και το "νόημα", λαμβάνω απαντήσεις τύπου, ΜΑ ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ, ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ, ΤΟΣΟ ΩΡΑΙΟ - μιλώντας συνήθως για καψουροτράγουδα που μιλάνε για ένα και μόνο πράγμα, με διαφορετικό τρόπο.

Εγώ πάλι θα σου πω, ιδανικά διάλεξε την πιο ελαφριά... ? Και επειδή εικάζω ότι παράλληλα με την κιθάρα τραγουδάς, θα με θυμηθείς ?

No worries... Οι μαγνήτες έχουν το κακό συνήθειο να «ισοπεδώνουν» τα κσύλα. Σε ένα ακουστικό όργανο είναι πιο διακριτά, αλλά στα ηλεκτρικά το ποσοστό μειώνεται αισθητά.

Μπάντες υπάρχουν, δεν πάνε σε events. Πλέον μόνο στα social δείχνουν δουλειές τους. Και δεν μιλώ για όσους παίζουν και στο εξωτερικό. Απορίας άξιο πως έχουμε καλύτερη αναλογία από άλλες πιο παραδοσιακές δυνάμεις.

Το έκλεψα στεγνά το θέμα και δεν ντρέπουμαι διόλου. Αμ' πώς ! Ένα ωραίο thread θα ήταν να γράψει ο καθένας την προσωπική του μουσική ιστορία ως ακροατής. Πως ξεκίνησε, από που πέρασε, υπό ποιες συνθήκες και πότε, σχετικά με τις μουσικές που άκουγε. Το πως σκεφτόταν/αντιμετώπιζε τα διαφορετικά είδη μουσικής, ανά τις εποχές. Ξεκινώ. Βρέφος άκουσα πολύ να πάρα πολύ : Κλαρίνο Καρακώστα και Σούκα, βιολί Ζέρβα, τραγούδι Πυργάκη Λαμπράκη , Ζάχο και Παπασιδέρη. Λαϊκά Μητσιά, Καζανζίδη και Μπέλλου. Ξενόγλωσσα Latin & The Champs. Παιδί άκουσα πολύ να πάρα πολύ : Rory Galagher AC/DC Black Sabbath Λαϊκά Αλεξίου , Μούτση, Ρεμπέτικα απαγορευμένα. Κλαρίνα και λοιπά παραδοσιακά live το αυτί στο ηχείο. Έφηβος άκουσα πολύ να πάρα πολύ : Heavy Metal Heavy Metal Heavy Metal Heavy Metal Heavy Metal Heavy Metal όλα τα είδη υποκατηγορίες και φατρίες. Κλαρίνα και λοιπά παραδοσιακά όπου τα πετύχαινα live, πρώτο τραπέζι πίστα. Νίκο Παπάζογλου και λοιπούς ηχογραφούντες στο "Αγροτικόν" Ενήλιξ μέχρι τούδε : Heavy Metal όλα τα είδη υποκατηγορίες και φατρίες. Συμφωνική μουσική Οπερετικά Soundtracks Από ιθαγενείς ότι πετύχω και μου κάνει κλίιιιικ στο τζιέρι. Λόγω inernet ανακαλύπτω διαμαντάκια από άλλους πολιτισμούς . Κλαρίνα ότι έχει μείνει και δεν πρόλαβα να ακούσω προ ετών (σιγά μην προλάβω να ακούσω εν τη σύντομη ύπαρξη μου). Άει γειά μας. Δεν το βλέπετε αλλά έχω υψώσει μπύρα παγωμένη. Εκτός από μπόμπιρας , το αισθητήριο μου δεν έχει αλλάξει ανά τις εποχές, να με κάνει να νιώθω όμορφα και ας είναι και trip hop underground acid jazz

έχω μήνες να αγγίξω κιθάρα ? . Δεν έχω πλέον όρεξη , σαν κιθαροκατάθλιψη ένα πράμα τύπου " και τι θα αλλάξει , λες και θα κάνεις κάτι με αυτό στη ζωή σου " . Μεγάλη κουβέντα , ένα κεφάλιο - τοπικ από μόνο του

Ναι αλλά δεν τα λέμε αυτά έτσι.... δυο παιδιά έχω!

μέχρι τα 12-13-14 δεν υπήρχε ιδιαίτερα η μουσική στη ζωή μου , δεν προέρχομαι από οικογένεια που άκουγαν και τόση πολλή μουσική άκουγα και δεν άκουγα μουσική . Θυμάμαι όμως εκτός από Ρέμους και Πλούταρχους ( τον έχω ακόμα σε εκτίμηση ) να έχω ένα sony walkman όπου άκουγα που και που κάτι κασέτες με όπερα Παβαρότι κλπ που τα είχε ο παππούς μου . Χωρίς να με ενθουσιάζει αλλά παράλληλα καταλαβαίνοντας ότι ακούω σπουδαίους καλλιτέχνες Ευτυχώς, τα ερεθίσματα από το σχολείο άρχισαν σιγά σιγά να με επηρεάζουν και να μπαίνω στον κόσμο της ροκ . Να σημειώσω εδώ ότι ειμαι η γενιά των 00'ς ουσιαστικά , γεννημένος το 1991 . Τι σημαίνει πρακτικά αυτό ;; Ενδεικτικά , limewire - "πειρατεία" , μούφα cd από Αφρικανούς συμπολίτες , mp3 κλπ ωραία . Είμαι η γενιά που δεν υπάρχει ούτε fanzines , ούτε tape trading , ούτε Metal Hammer , ούτε αγοράζω βινύλιο - cd στην κουλτούρα μας . Και δεν μπήκε ποτέ στη δική μου ακόμα και σήμερα Στο γυμνάσιο Γαλάτσι μπαίνουν στη ζωή μου τα " ευκολάκια " . Scorpions .Και ένας κόσμος ανοίγεται μπροστά μου Μεγαλώνω λιγάκι , αλλάζω περιοχή , έρχομαι Νέα Φιλαδέλφεια όπου τελειώνω την Γ΄ Γυμνασίου και το Λύκειο . Είμαι πιο ελεύθερος στις μετακινήσεις και είναι και πιο βολικές . Σκάει μια μέρα στο MAD TV το άλλο " ευκολάκι " . Σωτήριον έτος 2005 και Bon Jovi - Have a Nice Day . ΣΟΚ ο έρωτας με Bon Jovi θα με κάνει να αγοράσω όλη τη δισκογραφία τους . Από τον Σκλαβενίτη στην Αχαρνών που στο πρώτο όροφο είχε δισκοπωλείο . Φτάνω σε σημείο να βάζω τα cd και να αντιγράφω τις κινήσεις του Bon Jovi από τα dvd σα να παίζω εγώ playback . Ομοιως και για τον Richie Sambora . Συντροφιά σε ανεκπλήρωτους εφηβικούς έρωτες οι Bon Jovi , έρωτας που κρατάει ακόμα , όχι τόσο έντονος αλλά τους έχω ακόμα στα αγαπημένα μου γκρουπ Υπάρχει και άλλο σουπερ μαρκετ μεγάλο στην περιοχή με δισκοπωλείο . Μπαίνω μέσα , χαζεύω και πέφτω πάνω στον Ozzy , ένα dvd που ονομάζεται don't blame me . Ακόμα και σήμερα δεν καταλαβαίνω τι με ώθησε να το αγοράσω αφού δεν ήξερα τον καλλιτέχνη . ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΣΟΚ . Άλλος νέος κόσμος ξεδιπλώνεται , είναι το turning point της ζωής μου . Εκτίθεμαι στο μεγαλείο του Randy Rhoads . Χαζεύω τον Zakk Wylde να κάνει σβούρες και να κλωτσάει στον αέρα παίζοντας ταυτόχρονα παπάδες . Ροκσταριλίκι Παράλληλα ανοίγουν τα αυτιά μου , έχω φιλαράκι καλό που συναντάω μόνο τα καλοκαίρια στο χωριό με παρόμοια ακούσματα . Έχω και τον πρώτο ξάδερφο της μάνας μου , μόνο 10 χρόνια διαφορά από μένα που μου κάνει δώρο cd Ozzy , το Trash του Alice Cooper ( άλλο σοκ ) , Malmsteen - Rising Force , Van Hallen διάφορα άλλα . Στα πλαίσια καλής γειτνίασης με την πολυκατοικία , ο άνδρας της διπλανής οικογένειας και αυτός ροκάς που κάνει δώρο 3-4 cd . AC/DC , Journey , Pink Floyd . Πλέον δεν ξανακοίταζω πίσω Όλα αυτά παράλληλα , πηγαίνω με τα πόδια από Φιλαδέλφεια Νέο Ηράκλειο και μπαίνω σε ένα τυχαίο μαγαζί με μουσικά όργανα . Αγοράζω μια ιδιοκατασκευή του γιου του μαγαζάτορα , μια στρατοκαστερ , ό,τι πιο φθηνό είχε και ξεκινάω το ταξίδι μου που κρατάει αισίως 16ετία , δεν βλέπω ότι θα ολοκληρωθεί και ποτέ βεβαια , αλλά με τρώει ακόμα μέσα μου μιας και δεν παίζω πλέον αλλά ..... με τρώει που δεν έγινα "κάτι " . Πάντα θα με τρώει που δεν έπαιξα ποτέ με άλλους , δεν έκανα μπαντούλα όταν ήμουν μικρός , δεν έχω εκτεθεί σε κόσμο λόγω άγχους ( δεν έχω ποστάρει ούτε νότα εδώ μέσα , ε ; ) . Θα μου τρώει για πάντα τα σωθικά Μπαίνουν στη ζωή μου και οι συναυλίες. Τεράστιο σοκ . Δεν υπάρχει άλλη μοεφή διασκέδασης που μπορεί να με κάνει να νιώσω αυτά που νιώθω στα λαηβ αγαπημένων μπαντών . Από τις 12:00 έξω από το Καραϊσκάκη να δω Scorpions ... στις 22:00 !!! . 16 χρονών ..... Flash Forward στο 2018 από τη 13:30 στη Μαλακάσα για να βγουν οι Iron Maiden 22:00 , 28 και δεν σοβάρεψα ακόμα έρχονται και τα ερεθίσματ της εποχής , Linkin Park , System of a Down , Bullet for my Valentine . Δεν αποκλείω κανένα άκουσμα όλα ακούγονται όπως θέλω και πρέπει Μην μακρηγορώ , δεν έχει αλλάξει τίποτα από τα 15 μέχρι τα 31 , το ταξίδι δεν σταματάει ποτέ , το μόνο που μένει σταθερό και θα μείνει μάλλον για πάντα είναι ο έρωτας μου με το ροκ και το μεταλ , με ελάχιστα φίλτρα που είναι θέμα γούστου . Δεν έχει φτάσει η στιγμή ακόμα στη ζωή μου να με ενδιαφέρει να ακούσω κάτι διαφορετικό , δεν το απορρίπτω αλλά δεν με αγγίζει όσο αυτό το είδος . Πότε θα σοβαρευτείς ;; Τότε ?

Ποιός είναι ο Tim Pierce, ποιός είναι αυτός ο @Yannis Methenitis και σε ποιά "στοά" φοράει τα καλά του (χιτώνες, μάσκες κ.τ.λ...) και επιτέλους ποιός είναι αυτός που κρύβεται πίσω από το nickname @Superfunk....? Edit: Εντάξει έψαξα κι έμαθα για τον Tim... σεσιονάς σε διάφορους ατάλαντους ήταν, αλλά οι άλλοι δυο; ?

Όχι, αν πάει σ' αυτόν θα έχουν σοβαρέψει τα πράγματα ...

Εσύ αγόρι μου είσαι για Αυστραλία, Μέξικο, και Ιράν, εδώ στην χώρα σου δεν έχεις την αναγνώριση που θα έπρεπε.

Ουπς, τι έγινε, οι ΗΠΑ έχασαν την Αλάσκα;

στη ΜΙΜΗ του πραγματικού εθνάρχη? που μας έδωσε ψωμί και ήταν φίλος του λαού?. και την ΝΤΕΝΙΣΗ που εγώ τη γούσταρα.

Αυτό το γράφημα που έβαλες βρε Κώστα είναι απίθανο. Ορίστε η Ελλάδα, 2384 entries. https://www.metal-archives.com/lists/GR

απο εδώ https://www.gislounge.com/map-of-heavy-metal-bands-by-country-per-capita/ αλλά υπάρχουν και από αλλού

Sorry φίλος, δεν ήξερα ότι είχες βίτσια ? Πάντως αυτή είναι Μιμή Ντενίση. Η άλλη πέρασε στην ιστορία ως σκέτη Μιμή.

@kospas12345 Εάν δεν έχεις αγοράσει ήδη, τσεκαρε αυτή... https://smart.noiz.gr/details.php?id=512766

Όχι ρε φιλωουζ μη ξαναμεταναστευουμε πάλι στα γεράματα.... Δείξε λίγο έλεος, κάνε τη σωστή επιλογή. Θα δώσει λέει και ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ μεγάλες ο Κούλης... Μη μας το χαλάς στο 90... :)

Και πολύ καλά θα κάνετε... Εξάλλου κάποια στιγμή θα γίνουν οι εκλογές, οπότε (κατά κατάφωρη βέβαια παραβίαση των κανονισμών του forum), όλο και κάποια συζήτηση θα ανοίξει σε κάποιο "σκοτεινό υπόγειο". Οπότε κρατήστε την όρεξη σας για τότε. Μέχρι τότε όμως, ηρεμία, τάξη και ασφάλεια... ΥΓ: Ηρεμία, τάξη και ασφάλεια, άπαντες παρακαλώ... ?

Εγω θυμαμαι αχνα (δημοτικο) απο τα λιγο μεγαλυτερα ξαδελφια μου που μεναμε σε διαφορετικα σπιτια αλλα με κοινη αυλη, λιγο Beatles, Bee Gees (προ SNF), Adamo και Jacques Brel (καθοτι η ξαδελφη Γαλλομαθης), μετα γυμνασιο -λυκειο οτι ολοι, (Stones, Floyd, Doors, Dylan, Zepp, Gallagher, Scorpions κλπ κλπ κλπ αλλα και Stranglers, Police, Clash, Pistols καθοτι τελη 70 αρχες 80, μαζι με Yes, Genesis, Crimson, Manfred Mann, Frumpy κλπ κλπ και εκτοτε μεχρι σημερα τα ιδια και τα ιδια με μικρες αποδρασεις σε κλασσικη, soundtracks, jazz

Σε μερικά χρόνια θα ενημερώσω κι εγώ. Για την ώρα δεν βλέπω σειρές. Δεν με αφήνει η μαμά μου.

Περαστικά του εύχομαι κι εγω. Αναρωτήθηκα βέβαια, γιατί να πήγαν την κιθάρα στο νοσοκομείο άραγε... και μετά είδα τον Norman μέσα, που είναι πιο λογικό.?

Δηλαδή δε σας αρέσει από Focus το Hocus Pocus? ? https://youtu.be/MV0F_XiR48Q

...έπεσες στα σκληρά;

Μπορείς να τα γράφεις και τμηματικά. Το ξέρω ότι είναι δύσκολο μονορούφι. Γράψε περίοδο - περίοδο, πώς πήγες από το ένα στο άλλο, πώς σε επηρέασε κάθε τι, κλπ. Και τα λέω αυτά ξέροντας ότι έχεις το "μικρόβιο" του ακροατή και ενίοτε του συλλέκτη, έχεις ακούσει πάρα πολλά και διαφορετικά πράγματα, και θα είχε πολύ ενδιαφέρον να μάθουμε "πως και τι".

Προφανώς, υπάρχουν διάφορες κατηγορίες ακροατών, οι οποίοι επεξεργάζονται/αντιδρούν διαφορετικά στα μουσικά ερεθίσματα. Και εγώ φουλ Χιώτη έπαιζα, τυχαίο? ?

Ίσως και να μην έχω εκφράσει σωστά την σκέψη μου. Δεν το είχα και πότε αναλύσει/φιλοσοφήσει έως τώρα. Τα κομμάτια που μου αρεσουν, μου αρέσουν διότι η μουσική τους μου ξυπνά συναισθήματα. Ο ήχος τους, οι αλλαγές αρμονίας, η φωνή του τραγουδιστη, οι νότες του σόλο κλπ, είναι στοιχεία που ο οργανισμός μου αντιδρά. Ανάλογα τη φάση που βρίσκομαι, θέλω και την ανάλογη μουσική υπόκρουση. Το μη "σοβαρός" ακροατής πάει στο γεγονός ότι δεν ξέρω τι λέει, ποιος το λέει, τι αλλά καλά έχει πει, πόσα διαζύγια έχει πάρει κλπ. Δεν υπήρξα ποτέ ψαγμενος ακροατης.

Μια εποχή έπαιζε με 335 (μια natural καρακουκλάρα), με 330 (μια κόκκινη καρακουκλάρα), με strat, με Gretcsh, με tele (του είπανε ότι μοιάζει με τον Springsteen και είπε να του μοιάσει περισσότερο), με ότι να 'ναι γενικώς.

Πρωτοξεκίνησα με μια Boss GT-8, δεν κράτησε πολύ αυτό ? (αλλά την έχω ακόμα γιατί "ποτέ δεν ξέρεις") Το/τα rig μου ειναι κατα βάση αναλογικά ΑΛΛΑ άλλαξε η καθημερινότητά μου όταν ανακάλυψα το torpedo (live), πριν 2 χρόνια, και τη χαρά του να παίζεις μεσω αυτού σε interface + monitors. Οπότε μπορεί να είμαι φουλ αναλογικός ακόμα (κυρίως διότι έχω ολο τον εξοπλισμό, όχι λόγω άρνησης) μέχρι την έξοδο του τελικού ή του προενισχυτή, και από κει έχω emulated cab + mic chain ή ακόμα και emulated τελικό. Επίσης έχω εντυπωσιαστεί από τα Neural DSP plugins, οπότε παίζω (χαζολογάω) ενίοτε με αυτά χωρίς κανένα εξωτερικό μαραφέτι οπότε 100% digital. Έχω χρόνια την περιέργεια να δοκιμάσω AxeFx (και QUad Cortex) και νομίζω ότι αν ήμουν επαγγελματίας (ή έστω έπαιζα σοβαρά και τακτικά) θα είχα σίγουρα ήδη τέτοια λύση ?