Πίνακας συμμετοχής

Συμφωνώ απολύτως. Βέβαια, ο πήχυς για το "καλό" αλλάζει δραματικά με την ηλικία. Άλλες απαιτήσεις και προσδοκίες έχεις στα 20, άλλες στα 40, άλλες στα 60, άλλες στα 160.

Ενημερωτικά, σου ρίχνω μια δεκαετία. Ξεκίνησα να παίζω ηλεκτρική σε μεγαλύτερη ηλικία απ' ότι είσαι τώρα, έχω κάνω αρκετά λάιβ με άλλους δύο τρελούς, και τελευταία 5ετια μάζεψα πάρα πολλές εμπειρίες. Τώρα δεν έχω μπάντα, και μου έχει στοιχίσει, αλλά παίζω κάθε μέρα κιθάρα διοτι βλέπω μέλλον και βλέπω φως. Δεν το βλέπω μάταιο. Και μόνο η ευχαρίστηση που μου δίδει να γρατζουνω χορδές φτάνει. Και εάν εγώ μπόρεσα να τα κάνω αυτά σε ένα κωλοχωρι στην άκρη της Ελλάδας, σκέψου τι θα μπορούσες να κάνεις εσύ εκεί πάνω, αρκεί να το θελήσεις. Λεφτά δεν θα βγάλεις, είναι σιγουρο. Πιο πολλά θα δίδεις... Αλλά αυτό δεν σε σταματάει από το να πραγματοποιήσεις τα όνειρα σου. Βρες κάνα δυο φιλαράκια ή άγνωστους, και πήγαινε παιξε μαζί τους.

Έχω γνωρίσει αρκετούς ανθρώπους που λένε ότι δεν τους ενδιαφέρουν καθόλου οι στίχοι των τραγουδιών και θα τους έκανε το ίδιο αν ο ερμηνευτής έλεγε π.χ. "λαλαλα" αντί για λέξεις. Ο καθένας με τα γούστα του προφανώς. Παρόλα αυτά δεν μπορώ να μη σκεφτώ ότι, σε πάρα πολλές περιπτώσεις, όσοι αντιμετωπίζουν το θέμα έτσι, χάνουν. Ένα πολύ απλό παράδειγμα από τις μουσικές που αναφέρθηκαν παραπάνω είναι το The Wall (όπως και όλα των PF προφανώς) όπου αν δεν ακούσεις/καταλάβεις το στίχο, έχεις αφήσει πίσω τουλάχιστον το 50% της ουσίας του άλμπουμ. Προσωπικά δεν μπορώ να φανταστώ ολοκληρωμένη ακρόαση έργων καλλιτεχνών όπως ο Springsteen, o Dylan, o Waits, o Cohen (και πολλοί Έλληνες προφανώς) κ.α., χωρίς να δοθεί σημασία στον στίχο. Είναι σα να βλέπεις ταινία στο mute. Ακόμα και σε μπάντες όπου οι στίχοι δεν ήταν ποτέ το δυνατό τους σημείο και που κατ' ουσία τραγουδάνε χαζομάρες, ο στίχος συνδέεται άρρηκτα με τη μουσική. Π.χ. οι AC/DC έχουν πει κατά 99,9% βλακείες στα τραγούδια τους αλλά πώς να σε πορώσει το ρεφρέν του back in black ή του TNT ας πούμε χωρίς τον εμβληματικό στίχο;

για τον @Yannis Methenitis αφιερωμένο εξαιρετικά

Βάλτε κι εμένα στο κλαμπ. Κάθε 20 μέρες κανά μισάωρο κι αυτό είναι όλο.

Συμπάσχω και εγώ με τον τρόπο μου. Παράτησα τη μουσική στα 19 όταν έσπασε η μπάντα, και μετά από 9 χρόνια την ξανάπιασα. Μετανιώνω που δεν συνέχισα, και ακόμη περισσότερο που δεν επικεντρώθηκα σε αυτή, για να είμαι εγώ ευχαριστημένος με τις ικανότητές μου. Νιώθω πολύ μειονεκτικά μπροστά σε άλλους, φίλους ή μη, γνωστούς και αγνώστους. Ειδικά η προβολή όλων αυτών μέσω του ίντερνετ μου λέει καθημερινά πόσο τρόμπας είμαι. Παρ'όλα αυτά κάτι κάνω, και ότι κάνω το απολαμβάνω - προσπαθώ τουλάχιστον.

Συμπάσχω κι εγώ Ρέμπελε. Έχω περίεργη σχέση με την κιθάρα και συχνά απομακρύνομαι βλέποντας αποκλειστικά ματαιότητα. Νιώθω τώρα τελευταία να ξανάρχεται, αλλά δεν είναι κάτι δραστικό από τη μια μέρα στην άλλη, τουλάχιστον για μένα. Υπομονή και ανοιχτά αυτιά, θα ξανάρθει.

Ρέμπελέ μου, κάτι τέτοιο παθαίνω εγώ κάθε κάποια χρόνια. Οι σκέψεις .... "γιατί να το κάνω, σάμπως θα γίνει τίποτα?", "τώρα πια μεγάλωσα", "μήπως δεν έχω τίποτα πια να πω?" είναι κλασσικές. Κι εγώ την είχα παρατήσει για παραπάνω από 10 χρόνια, άνοιγα μόνο την θήκη, την έβλεπα και την ξανάκλεινα. Και το έχω πάθει και τα τελευταία χρόνια. Οπότε ξέρω ακριβώς για τι πράγμα μιλάς, και σε καταλαβαίνω απόλυτα. Η γνώμη μου ... μην το πιέζεις, μόνο να εκτίθεσαι σε ακούσματα. Θα ξανάρθει. Τότε βέβαια θα έχεις κι άλλα (ψυχολογικής μορφής) προβλήματα να αντιμετωπίσεις, been there done that too, αλλά όταν με το καλό συμβεί αυτό τα ξαναλέμε.

Ζωγράφισες κυρ Ρέμπελε, κανονικά όμως. Ισχύει αυτό?

και όχι μόνο. Εφκιαξε και το σάουντρακι

Συγνώμη για το ξενέρωμα αλλά από πού είναι το γράφημα; Δεν έχω λόγο να το αμφισβητήσω αλλά έχω κουραστεί να βλέπω στατιστικά και infographics τον τελευταίο καιρό χωρίς να στηρίζονται σε δεδομένα.

Τι "sorry" βρε ... Ευχαριστούμε, αυτό είναι το νόημα του thread. Ακριβώς αυτό.

Εντάξει τοτενες. Θα το σκεφτώ ;)

Μία μικρή παρένθεση. Στην επικεφαλίδα αναφέρεις "Λάμπα ή τρανζίστορ". Στο ποστ αναφέρεις "Τελικά λάμπα ή ψηφιακός ήχος;". Το "ψηφιακός ήχος" σημαίνει ADC - DSP - DAC. Το τραζίστορ από μόνο του δεν σημαίνει ψηφιακός ήχος.

Ας πω κι εγώ την ιστορία μου, αν και διακόπτω ωραία κουβέντα. Όλα ξεκίνησαν το 2003, όταν άκουσα στου πατέρα μου για πρώτη φορά Queen. Με το που τελείωσε το intro solo από το "I Want It All" είχα αποφασίσει ότι θέλω να μάθω κιθάρα. Δυστυχώς τότε υπήρχαν ακόμα αυτές οι απαρχαιωμένες απόψεις τύπου "ξεκίνα με κλασική και θα έρθει και η ηλεκτρική", οπότε "έχασα" 3 χρόνια πηγαίνοντας στο ωδείο, κάνοντας κάτι που τελικά δε μου άρεσε. Παράλληλα στη μάνα μου άκουγα mainstream Ελληνική μουσική της εποχής, Πλούταρχος, Ρουβάς, Ρέμος, Τερζής, κλπ, χωρίς να μου κάνει κλικ κάτι. Στον πατέρα μου ανάποδα, prog rock τύπου ELP, Santana, Al Di Meola, κλασικές μπάντες όπως Queen, AC/DC, συν κλασική μουσική, όπερες και λίγη τζαζ. Το 2005 πήγα στην πρώτη μου συναυλία, όπου είδα τους Scorpions στο Καραϊσκάκης και είχα πάθει την πλακάρα μου. Κάπου εκεί άρχισαν και τα πρώτα κολλήματα με film scores από Ennio Morricone, John Williams, Hans Zimmer και Danny Elfman, βλέποντας ταινίες με τους γονείς μου. Το 2008 η συγχωρεμένη η γιαγιά μού πήρε την πρώτη μου ηλεκτρική κιθάρα, λίγους μήνες πριν μας αφήσει. Τότε άρχισα να μπαίνω πιο πολύ στην όλη φάση, άρχισα να παίζω σε μπάντες κουτσά-στραβά, αλλά και να κάνω τα πρώτα μου μαθήματα στην ηλεκτρική. Εκεί άρχισαν τα πιο σκληρά, τύπου Maiden, Sabbath, Metallica, Ozzy και από εκεί σε πιο κιθαριστική μουσική τύπου Buckethead, Malmsteen, Paul Gilbert. Όπως και ο Φούζιος, είχα αλλεργία σε οτιδήποτε ηλεκτρονικό, το οποίο το θυμάμαι τώρα και γελάω. Από το 2009 έως το 2014 έπαιξα σε μία μπάντα που κάτι ψιλοέκανε τοπικά (Πειραιάς), παίξαμε σε 3-4 μαγαζιά, φτάσαμε τελευταία φάση οντισιόν για το Schoolwave, παίξαμε μπροστά στον Σάκη Τόλη (παράσημο για μένα αυτό τότε), αλλά έβλεπα ότι δεν είμαι "performer", το άγχος δεν έφευγε ποτέ και ήταν λογικό μιας και είχα από μικρός μη διαγνωσμένη αγχώδη διαταραχή. Εκείνη την περίοδο πέρασα δύσκολα γενικά, πήγα ακόμα σε πιο ακραίες μουσικές, όπως melodic death metal (Children of Bodom, Feared, the Agonist) και prog metal πλέον τύπου Dream Theater, Fates Warning και Gojira. Αφότου έκανα 3 χρόνια ψυχοθεραπεία (2016-2019), άρχισα να ανακαλύπτω λίγο περισσότερο τον εαυτό μου και να μπαίνω σε ένα εσωτερικό ταξίδι, προσπαθώντας να απαντήσω ερωτήσεις του τύπου "ποιος είμαι", "γιατί είμαι εδώ", "γιατί νιώθω έτσι με το Α ή Β" και άλλα τέτοια υπαρξιακά. Έτσι άρχισα να φεύγω από τις μουσικές που ανέφερα προηγουμένως και να ακούω όλο και περισσότερα, όλο και πιο διαφορετικά πράγματα. Γύρισα πίσω στις πρώτες μου μνήμες, άκουσα ξανά prog rock από 70s, ανακάλυψα ξανά τη fusion της εποχής εκείνης, άρχισα να ακούω jazz, αλλά και πολλή κλασική μουσική (κυρίως Bach, Beethoven, Mozart, Prokofiev, Rachmaninoff, Chopin, Brahms). Παράλληλα με αυτά, άρχισα να αγαπώ την ηλεκτρονική μουσική, από disco house, house και techno, έως ambient. Πολύ πρόσφατα, απέκτησα ενδιαφέρον και για μοντέρνα blues-slide κιθάρα, οπότε ακούω και τέτοιους καλλιτέχνες. Εννοείται ότι όλα όσα ανέφερα προηγούμενως είναι τακτικά σε rotation, συνήθως τρώω 2-3 βδομάδες σκάλωμα με ένα είδος και μετά πάω σε άλλο, ανάλογα τη διάθεση. Αυτοί οι κύκλοι στο παρελθόν ήταν μεγαλύτεροι, ξεκίνησαν στα 6μηνα, πλέον είναι και στη βδομάδα. Συνολικά, είμαι χαρούμενος που είμαι πιο δεκτικός σε διαφορετικά πράγματα σε σχέση με το παρελθόν και θεωρώ ότι μόνο καλό μου έχει κάνει αυτό, κι ας μην έχω εντρυφήσει τελικά σε ένα πράγμα ως μουσικός ή ως κιθαρίστας. Κάνοντας αυτή τη μικρή ανασκόπηση θυμήθηκα διάφορα πράγματα από τη ζωή μου και είμαι ευγνώμων για τη διαδρομή μου. Sorry για το σεντόνι μες τη μέση της κουβέντας και μπράβο για την ιδέα του Φούζιου που έκανε πράξη ο Μπουζουκλερής.

Επί της ουσίας συμφωνούμε. Η προπαρασκευαστική διαδικασία διδάσκεται, ή αν θες ο τρόπος σκέψης, αλλά το αποτέλεσμα δε διδάσκεται. Το τι θεωρεί ο καθένας "keep it simple" είναι διαφορετικό, όπως και το τι θεωρεί ο καθένας ως το κατάλληλο part. Για αυτό έχει ενδιαφέρον να βλέπεις πώς προσεγγίζει ο καθένας τέτοιες καταστάσεις, αλλά τελικά όλο το θέμα γυρνάει στο ποιος είσαι εσύ ως άνθρωπος και ως μουσικός, πόσο δημιουργικός είσαι γενικά ή και ειδικά σε εκείνη τη στιγμή που καλείσαι να γράψεις κάτι.

Το βρισκω αρκετα πιθανο με τις τιμες που δινει το google στα κλικς. Αλλωστε σελεμπριτυ ειναι ολοι

Κάποιες σειρές γίνονται καλύτερες στους κύκλους που ακολουθούν π.χ. Friends, Seinfeld. Κάποιες πνευματώδεις, στην εξέλιξη βάζουν νερό στους χαρακτήρες για να γίνουν πιο εύπεπτοι σε ευρύτερο κοινό. π.χ. Two and a half men. Κάποιες κάνουν την τρίχα, τριχιά για να διατηρήσουν τον τίτλο "σειρά". Θα μπορούσαν να είναι μια περιεκτική ταινία. Αλλά πάντα υπάρχουν αυτές που στοχεύουν σε διαφορετικά κοινά, ακόμα και σε αυτά που γελούν με τον τρελό του χωριού που δεν είναι λίγες. Μάλλον, οι περισσότερες, οπότε μιας και ζω ανάμεσα τους δεν τις βλέπω, ούτε τις κρίνω. Βέβαια έπαψα να βλέπω action movies απο τότε που άρχισαν να κουνάνε την κάμερα για να υποδηλώσουν πως κάτι τρέχει, οπότε δεν βλέπω τις μισές σειρές απο θέση.Το ίδιο και με τις sci-fi. Γέρασα και τις βαριέμαι. Αντιθέτως, με τραβούν ταινίες και σειρές βασισμένες σε αληθινά γεγονότα που τις περισσότερες φορές ξεπερνούν καθε φαντασία και κοινωνικές για να δω πως ζουν κι οι άλλοι παραδίπλα, μπας και κάνω κάτι λάθος.?

Συμφωνώ, η ακρόαση δεν θεωρείται ολοκληρωμένη. Βέβαια, δεν έχω φτάσει στο σημείο να τη βρίσκω με το "λαλαλα", ακόμα τουλάχιστον ?. Οι λέξεις που εκφέρουν οι τραγουδιστές είναι σημαντικές για μένα, όχι για το νόημα τους (σε καμία περίπτωση), αλλά ως ένα μέρος του κομματιού. Σαν μια φράση κιθάρας, που δεν θα ήθελες να ακούσεις άλλη στη θέση της. Δεν είναι επιλογή μου να μην με ενδιαφέρει ο στίχος. Δεν είναι κάτι που θα μπορούσα να κάνω, αλλά το αποφεύγω. Ή το ΄χει, ή δεν το 'χει κάποιος να ακούει τους στίχους σε ένα κομμάτι. Δεν σηκώνει εκπαίδευση, όπως το να καταλαβαίνεις την αρμονία. Απλά δεν συγκεντρώνομαι να ακούσω τι λεει ο στίχος, διότι δεν θα ακούσω τη μουσική. Και ακαπέλα να μου τραγουδήσει κάποιος κάτι, θα ακούω τις λέξεις, αλλά μόλις τελειώσει το τετράστιχο, δεν θα ξέρω για τι μιλούσε. Τη μελωδία και ερμηνεία, όμως, θα τη θυμάμαι για καιρό (εάν είναι καλή).

To θέμα εδώ δεν είναι ο Τιμ αλλά ο Ντιμ ο οποίος ανοίγει τρίτο θρεντ με θεματολογία τη Μιμή. Αλλά δεν καταλαβαίνω τι μας κάνει εντύπωση. Ακόμα και οι σοβαροί, φτασμένοι επαγγελματίες έχουν ανάγκες και βιολογικά ένστικτα.

Να και κάτι που δεν περίμενα να διαβάσω. Και κατά 99% είμαι και εγώ έτσι. Δεν δίνω σχεδόν ποτέ σημασία στους στοίχους. Αφήνω ένα 1% για κάποια κομμάτια που τυχαία κατάλαβα για τι πράγμα μιλάνε, και τις περισσότερες φορές με "χάλασε", γιατί το mood που έβγαζε με πήγαινε κάπου αλλού. Όσες φορές έχω αναφέρει ότι δεν με ενδιέφεραν ποτέ οι στοίχοι και το "νόημα", λαμβάνω απαντήσεις τύπου, ΜΑ ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ, ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ, ΤΟΣΟ ΩΡΑΙΟ - μιλώντας συνήθως για καψουροτράγουδα που μιλάνε για ένα και μόνο πράγμα, με διαφορετικό τρόπο.

Οι ετικέτες είναι μεγάλη απάτη. Ναι μεν έχουν νόημα για να καταλάβεις αν πρόκειται για κλασικό έργο ή χορευτική μουσική αλλά η υπερανάλυση που δημιουργούν κυρίως οι δισκογραφικές εταιρίες για να προμοταρουν κάτι είναι απλά τέχνασμα. Το άσμα αυτό είναι rock. Και έχει την υπογραφή σου. Τεχνικά, εκτελεστικά, συνθετικά και ως βίντεο, έχει άποψη. Αυτό είναι και μπράβο!

Πολυυυ δυνατό! Παλιό καλό metal! Ανάρτησε και τους στίχους να μπούμε ακόμα πιο πολύ μέσα στο κομμάτι Μπράβο!

MEGA ΡΟΚΙΑ!!! Βγαλμενη απο καλες παλιες εποχες

Εγώ πάλι θα σου πω, ιδανικά διάλεξε την πιο ελαφριά... ? Και επειδή εικάζω ότι παράλληλα με την κιθάρα τραγουδάς, θα με θυμηθείς ?

No worries... Οι μαγνήτες έχουν το κακό συνήθειο να «ισοπεδώνουν» τα κσύλα. Σε ένα ακουστικό όργανο είναι πιο διακριτά, αλλά στα ηλεκτρικά το ποσοστό μειώνεται αισθητά.

Μπάντες υπάρχουν, δεν πάνε σε events. Πλέον μόνο στα social δείχνουν δουλειές τους. Και δεν μιλώ για όσους παίζουν και στο εξωτερικό. Απορίας άξιο πως έχουμε καλύτερη αναλογία από άλλες πιο παραδοσιακές δυνάμεις.

ναι μετά σας φταίει η Μιμή...

Σωστός... σωστός... ΥΓ: Κάτι ξέρεις εσύ... ?

Αυτομόλησε στις ΗΠΑ για να πάρει telecaster έχω ακούσει εγώ.

Ένας που το 2002 είχε κατέβει υποψήφιος... για τη Eurovision Ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες θέλουν να είναι πρώην πράκτορας της KGB, αλλά έμεινε στην ανεργία μετά το '89 ΥΓ: Τι μας κρύβουν; ?

Ουπς, τι έγινε, οι ΗΠΑ έχασαν την Αλάσκα;

στη ΜΙΜΗ του πραγματικού εθνάρχη? που μας έδωσε ψωμί και ήταν φίλος του λαού?. και την ΝΤΕΝΙΣΗ που εγώ τη γούσταρα.

Αυτη μάλιστα. Γυναικάρα. Της έχω γράψει και άσθμα

Sorry φίλος, δεν ήξερα ότι είχες βίτσια ? Πάντως αυτή είναι Μιμή Ντενίση. Η άλλη πέρασε στην ιστορία ως σκέτη Μιμή.

@kospas12345 Εάν δεν έχεις αγοράσει ήδη, τσεκαρε αυτή... https://smart.noiz.gr/details.php?id=512766

Δεν κΣερω ,οι προσωπικές αμαρτίες μένουν προσωπικές στην φιλελεύθερη δημοκρατία που έχουμε στη χώρα. Αν έρθει κσάνα ο κομμουνισμος όπως το 2015 δεν μπορώ να σου εγγυηθώ τίποτα όμως, μιλημενακσηγημενα :):)

Λάμπα φιλωουζ,δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Σαν το ΠΑΣΟΚ ένα πράμα σκεΠσου

Και πολύ καλά θα κάνετε... Εξάλλου κάποια στιγμή θα γίνουν οι εκλογές, οπότε (κατά κατάφωρη βέβαια παραβίαση των κανονισμών του forum), όλο και κάποια συζήτηση θα ανοίξει σε κάποιο "σκοτεινό υπόγειο". Οπότε κρατήστε την όρεξη σας για τότε. Μέχρι τότε όμως, ηρεμία, τάξη και ασφάλεια... ΥΓ: Ηρεμία, τάξη και ασφάλεια, άπαντες παρακαλώ... ?

σε λίγο όμως βλέπω να παίρνει άλλο τηλεφώνημα: Ελα Τιμ εδω Ντιμ. Είσαι να ανεβάσουμε το Trilogy των ELP ντουέτο?

Φίλος, me like Stranger Things οπότε το συμπεριέλαβα στη λίστα μου. Βέβαια όπως είπα, κρατάω την επιφύλαξη του φινάλε... Όσο για το Star Trek Discovery, sorry αλλά είναι η πρώτη φορά στην ιστορία των Star Treck που «κόλλησα» με σειρά του franchise. Βέβαια όπως είπα, "προσωπικά γούστα". ? ΥΓ: Βέβαια για να καταλάβεις, αγαπημένος μου δίσκος από τους Motorhead είναι το Another Perfect Day και από Deep Purple το Come Taste The Band- που δεν τα λες και τα πιο... συμβατικά τους ?

δεν πιστεύω να σε μπέρδεψε ο τίτλος.....

Τρία thread με τη Μιμή; Ύποπτο...

Τι, χωρίς στήριξη? Υπάρχει κι ο νόμος της βαρύτητας φίλως. Θα σκοντάφτεις πάνω τους ...

Πρωτοξεκίνησα με μια Boss GT-8, δεν κράτησε πολύ αυτό ? (αλλά την έχω ακόμα γιατί "ποτέ δεν ξέρεις") Το/τα rig μου ειναι κατα βάση αναλογικά ΑΛΛΑ άλλαξε η καθημερινότητά μου όταν ανακάλυψα το torpedo (live), πριν 2 χρόνια, και τη χαρά του να παίζεις μεσω αυτού σε interface + monitors. Οπότε μπορεί να είμαι φουλ αναλογικός ακόμα (κυρίως διότι έχω ολο τον εξοπλισμό, όχι λόγω άρνησης) μέχρι την έξοδο του τελικού ή του προενισχυτή, και από κει έχω emulated cab + mic chain ή ακόμα και emulated τελικό. Επίσης έχω εντυπωσιαστεί από τα Neural DSP plugins, οπότε παίζω (χαζολογάω) ενίοτε με αυτά χωρίς κανένα εξωτερικό μαραφέτι οπότε 100% digital. Έχω χρόνια την περιέργεια να δοκιμάσω AxeFx (και QUad Cortex) και νομίζω ότι αν ήμουν επαγγελματίας (ή έστω έπαιζα σοβαρά και τακτικά) θα είχα σίγουρα ήδη τέτοια λύση ?

Είσαι μέγιστος. Απίστευτη μπάντα οι Caligula's Horse ...και οι Tesseract

Εχτές που πήγα στο Ducati ψήνεται, 3 μπάντες στο πρόγραμμα, και οι 3 blues. Η μία ήταν η μπάντα της αδερφής μου, που οκ, όπου και να πάω, blues παίζουν κατά κύριο λόγο. Μπορεί να μην είναι 100% καθαρό αμερικάνικο blues, πάει και λίγο στο πιο alternative, αλλά δε ξεφεύγει και πολύ. Άσε που παίζουν ένα λίγο πιο γρήγορο με λίγο παραπάνω drive και ξαφνικά λένε ότι παίζουν και Μέταλ (το παν χτες και γελούσα μόνος μου). Αν υπάρχουν Μέταλ μπάντες και δε κάνουν εμφανίσεις ή σοβαρές δουλειές, τότε πώς διάολο κάνανε την έρευνα? Να πούμε και το άλλο. Το Noiz είναι σίγουρα το μεγαλύτερο μουσικό forum στην Ελλάδα, αλλά το Μέταλ δε μου πολυφαίνεται active κύκλος. Που και που θα ανεβάσει κάποιος ένα κομμάτι της μπάντας του στο Music, αλλά δε θα το λεγα "active metal community" σε καμμία περίπτωση. Αν υπάρχει πείτε μου να μπω και γω ?