Πίνακας συμμετοχής

Δεν λέει μόνο αυτό, λέει κι άλλα ενδιαφέροντα.

Ίσως και να μην έχω εκφράσει σωστά την σκέψη μου. Δεν το είχα και πότε αναλύσει/φιλοσοφήσει έως τώρα. Τα κομμάτια που μου αρεσουν, μου αρέσουν διότι η μουσική τους μου ξυπνά συναισθήματα. Ο ήχος τους, οι αλλαγές αρμονίας, η φωνή του τραγουδιστη, οι νότες του σόλο κλπ, είναι στοιχεία που ο οργανισμός μου αντιδρά. Ανάλογα τη φάση που βρίσκομαι, θέλω και την ανάλογη μουσική υπόκρουση. Το μη "σοβαρός" ακροατής πάει στο γεγονός ότι δεν ξέρω τι λέει, ποιος το λέει, τι αλλά καλά έχει πει, πόσα διαζύγια έχει πάρει κλπ. Δεν υπήρξα ποτέ ψαγμενος ακροατης.

Χμμμ... Προσωπικά για εμένα ένα «κομβικό» σημείο πρέπει να ήταν το «αγροτικό» μου με τα Παιδιά από την Πάτρα. Και αυτό γιατί ήρθα σε επαφή (παικτικά) με έναν... σκασμό διαφορετικών μουσικών, διαφορετικών ρυθμών (και δεν αναφέρομαι μόνο στα λαϊκά). Από εκεί και πέρα, όταν κυριαρχήσει η μουσική περιέργεια, θες και επόμενο και το επόμενο- και νομίζω ότι κάπως έτσι το ένα φέρνει το άλλο. Λες πχ, για να δω αυτό το είδος- α, ενδιαφέρον αυτό. Και προσπαθείς να αφομοιώσεις κάτι από αυτό το είδος στο παίξιμο, στον ήχο σου... Και μετά κάτι άλλο και κάτι άλλο... Και από εκεί που τα πράγματα ήταν «μονοδιάστατα» (ας πούμε μόνο heavy metal), step by step έχεις βρεθεί σε νέους (μουσικούς) κόσμους, που θα λειτουργήσουν επάνω σου συνδυαστικά. Και τότε το πράγμα έχει γίνει πολύ ενδιαφέρον.

Το κομμάτι τα σπάει... (εντάξει λίγο λιγότερο reverb στο ταμπούρο ίσως του έκανε καλό, αλλά δεν γαμείς..) Ο Νίκος ο Achilleus - Montaniozo είναι καλλιτεχνάρα και με κάθε καινούριο του κομμάτι το αποδεικνύει αυτό περίτρανα...

Μπράβο ρε Νίκο, φτιάχτηκα!

Sabbathίλα και ξύλο ατελείωτο. Φανταστικό και λάτρεψα το μπάσο που...«μουγκανίζει» (με την καλή έννοια). ? Σούπερ και τα μπράβο μου.

Πολύ ωραία και εμπνευσμένη σύνθεση και μίξη. Μου θύμισε και μένα λίγο sisters of mercy, η μουσική λίγο bauhaus. Μπραβο.....

Είναι .... κολλητικό το ριφ. Πολύ ωραίο. Όσο για το είδος .... είναι Sisters of mercy καραμπινάτο.

Ας δούμε σιγά σιγά με τι παίζει ο καθένας, για να έχουμε και μία εικόνα για το πού πρέπει να στοχεύσει το περιεχόμενο. Εννοείται πως θα τα καλύπτουμε όλα αν υπάρχει ενδιαφέρον. Κάνω την αρχή: Ξεκίνησα το γύρω στο 2011 με το Line 6 POD (φασόλι). Σοκ με τις επιλογές σε ενισχυτές, καμπίνες, μικρόφωνα. Δεν είχα ιδέα πού παν' τα 4, αλλά τουλάχιστον βρέθηκε ευκαιρία τότε να γρατζουνάω λίγο παραπάνω, ακόμα και σε πολύ βραδινές ώρες. Από εκεί πήγα σε κάποια λαμπάτα rigs για μερικά χρόνια, αλλά πάντα το φασόλι το είχα FX Loop για modulation, delay και reverb. Το 2014 έκανα το άλμα σε Fractal Axe Fx Ultra, το οποίο λάτρεψα τότε, αλλά κάποιοι περιορισμοί (κυρίως ο buggy και μη υποστηριζόμενος πλέον editor) με ώθησαν στο να το πουλήσω 1.5 χρόνο αργότερα. Τότε έκανα το πρώτο μου hybrid rig, με μια κεφαλή Victory Kraken, ένα Torpedo Captor loadbox και εφέ από Eventide plugins. Αν και ήταν με διαφορά ο καλύτερός μου ήχος, αναγκάστηκα να πουλήσω όλο το hardware 1 χρόνο αργότερα για να βάλω χρήματα στην άκρη για τη μετακόμιση που έκανα πέρσι στο Amsterdam. Ενδιάμεσα πέρασε και ένα Amplifire 3 από τα χέρια μου, επίσης πολύ καλό (ειδικά σε feel), αλλά ο editor που είχε ήταν ψιλοαπαράδεκτος και η εταιρία δεν είχε ιδιαίτερα ενεργό community για να μάθω τα κόλπα. Έκτοτε έχω κάνει τη μετάβαση σε 100% computer based rig με plugins, γιατί δεν παίζω καθόλου live τα τελευταία 5 χρόνια. Χρησιμοποιώ κυρίως το Line 6 Helix Native, 3-4 plugins της Neural DSP και από effects Eventide, Soundtoys και Valhalla. Τα effects τα χρησιμοποιώ και σε synths, sample libraries, κλπ.

Το έκλεψα στεγνά το θέμα και δεν ντρέπουμαι διόλου. Αμ' πώς ! Ένα ωραίο thread θα ήταν να γράψει ο καθένας την προσωπική του μουσική ιστορία ως ακροατής. Πως ξεκίνησε, από που πέρασε, υπό ποιες συνθήκες και πότε, σχετικά με τις μουσικές που άκουγε. Το πως σκεφτόταν/αντιμετώπιζε τα διαφορετικά είδη μουσικής, ανά τις εποχές. Ξεκινώ. Βρέφος άκουσα πολύ να πάρα πολύ : Κλαρίνο Καρακώστα και Σούκα, βιολί Ζέρβα, τραγούδι Πυργάκη Λαμπράκη , Ζάχο και Παπασιδέρη. Λαϊκά Μητσιά, Καζανζίδη και Μπέλλου. Ξενόγλωσσα Latin & The Champs. Παιδί άκουσα πολύ να πάρα πολύ : Rory Galagher AC/DC Black Sabbath Λαϊκά Αλεξίου , Μούτση, Ρεμπέτικα απαγορευμένα. Κλαρίνα και λοιπά παραδοσιακά live το αυτί στο ηχείο. Έφηβος άκουσα πολύ να πάρα πολύ : Heavy Metal Heavy Metal Heavy Metal Heavy Metal Heavy Metal Heavy Metal όλα τα είδη υποκατηγορίες και φατρίες. Κλαρίνα και λοιπά παραδοσιακά όπου τα πετύχαινα live, πρώτο τραπέζι πίστα. Νίκο Παπάζογλου και λοιπούς ηχογραφούντες στο "Αγροτικόν" Ενήλιξ μέχρι τούδε : Heavy Metal όλα τα είδη υποκατηγορίες και φατρίες. Συμφωνική μουσική Οπερετικά Soundtracks Από ιθαγενείς ότι πετύχω και μου κάνει κλίιιιικ στο τζιέρι. Λόγω inernet ανακαλύπτω διαμαντάκια από άλλους πολιτισμούς . Κλαρίνα ότι έχει μείνει και δεν πρόλαβα να ακούσω προ ετών (σιγά μην προλάβω να ακούσω εν τη σύντομη ύπαρξη μου). Άει γειά μας. Δεν το βλέπετε αλλά έχω υψώσει μπύρα παγωμένη. Εκτός από μπόμπιρας , το αισθητήριο μου δεν έχει αλλάξει ανά τις εποχές, να με κάνει να νιώθω όμορφα και ας είναι και trip hop underground acid jazz

Να και κάτι που δεν περίμενα να διαβάσω. Και κατά 99% είμαι και εγώ έτσι. Δεν δίνω σχεδόν ποτέ σημασία στους στοίχους. Αφήνω ένα 1% για κάποια κομμάτια που τυχαία κατάλαβα για τι πράγμα μιλάνε, και τις περισσότερες φορές με "χάλασε", γιατί το mood που έβγαζε με πήγαινε κάπου αλλού. Όσες φορές έχω αναφέρει ότι δεν με ενδιέφεραν ποτέ οι στοίχοι και το "νόημα", λαμβάνω απαντήσεις τύπου, ΜΑ ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ, ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ, ΤΟΣΟ ΩΡΑΙΟ - μιλώντας συνήθως για καψουροτράγουδα που μιλάνε για ένα και μόνο πράγμα, με διαφορετικό τρόπο.

ε ναι.... πρέπει να σου άφησε κουσούρια...

Σπίτι μικρός μόνο λαϊκά (Καζαντζίδης κ.τ.λ) ακουγόταν, δεν μου άρεσαν ποτέ παρά μόνο μετά τα σαράντα μου και πάλι όμως λίγα και συγκεκριμένα πράγματα (Καζαντζίδης...). Κάποτε άκουγα μπουζούκι κι έφευγα.. Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε χωριό, οπότε οι μόνες μου πληροφορίες περί μουσικής ήταν από μεγαλύτερα μου ξαδέρφια, τους φίλους τους και φυσικά το ραδιόφωνο. Μιλάμε για τέλη 70's. 9-10 χρονών άκουγα σε ένα μονοφωνικό ραδιοκασετόφωνο Abba, Boney M, Disco της εποχής και το smoke on the water. 10-13 Scorpions (τα παλιά, τα καλά, in trance, dark lady, the sails of charon e.t.c.) και κάποια light ροκάκια-ποπάκια της εποχής κι όχι μόνο.. 14 χρονών το μεγάλο μπαμ... PINK FLOYD! Το LP Wall το αγόρασα τρεις φορές μέσα σε 2 χρόνια (λιωμένα αυλάκια...). To 1981 14 χρονών, έμαθα από πρώτο χέρι τον Rory (συναυλία παλέ ντε σπορ) πλέον αρκετά μεγάλος ώστε να πηγαίνω με το τραίνο στην Θεσσαλονίκη και τα δισκάδικα της.... 15 χρονών το 2ο μεγάλο μπαμ NEIL YOUNG, DAVID BOWIE & TIM BUCKLEY (μεγάλη αγάπη)! 16+ AC/DC, CAMEL, RAY CHARLES, B.B. KING και ολίγον από Blues. 18 και μέχρι σήμερα εκτός από κάποια ονόματα που έμαθα από δω κι από κει αλλά και στο Νοιζ, τα ίδια και τα ίδια.... Edit: Heavy metal δεν άκουσα ποτέ, το πιο "βαρύ" ας πούμε που έχω ακούσει είναι οι Ac/dc και κάποια στιγμή και για λίγους μήνες λίγο Motorhead αλλά μου πέρασε...

Λες ??

δεν έκανα αναφορά στην ελληνική μουσική. Ακουγα παράλληλα πολλή ελληνική μουσική. Και αυτό διότι άκουγα ραδιόφωνο ή απλώς έπαιζε το ραδιόφωνο στο σπίτι. Κι αν εγώ επεδίωκα να ακούω ξένη, αυτή ήταν σε μικρό ποσοστό. Το 1970 πχ υπήρχαν όλες οι προσφερόμενες εκπομπές όλων των εταιρειών μαζί αλλά μόνο στο Β πρόγραμμα που έφτανε στην επαρχία μόνο με FM, και τα FM τότε ήταν...ακριβή υπόθεση. Συνεπώς καθημερινά εκτός από την Χρυσή Δισκοθήκη του Λ. Κογκαλίδη στην ΥΕΝΕΔ, και τους αμερικάνους ή ιταλούς (σε βραδυνές ώρες) ΟΛΗ τη μέρα το ράδιο έπαιζε ελληνική μουσική. Και δεν είχα πρόβλημα, άκουγα τα πάντα. Βέβαια μιλάμε όταν δεν ήταν ο πατέρας στο σπίτι να επιλέξει τα δικά του. Μην ξεχνάμε ότι σε τέτοια ηλικία ζούσαμε και με γιαγιάδες που είχαν προτιμήσεις. Στο σχολείο ήμουν στις μειοψηφίες. Όταν στις εκδρομές στέλναμε κασέτες στον οδηγό, οι δικές μου δεν παίζονταν ποτέ. Περνούσε ο Μητσιάς, ο Μητροπάνος, η Αλεξίου και ο Βιολάρης. Οι πιθανότητες ήταν 20:1. Και αν έμπαινε ένα κομμάτι, σε 2 λεπτά είχε βγεί. Ετσι τα άκουσα όλα. Τον Θοεδωράκη τον έμαθα στην μεταπολίτευση, Χατζηδάκη, Ξαρχάκο ψώνιζα παράλληλα. Αλλά έως εκεί. Και Νιόνιο. Φυσικά πέρασα απο όλες τις βαθμίδες του νέου κύματος, Αρλέττα, Χωματά, Ρωμανό, όπως επίσης και στην κλασική κιθάρα, Φάμπα, Μηλιαρέση, Ζωη, Ασημακόπουλο λόγω αδερφού. Αργότερα λίγο η ορχήστρα στο στρατό, λίγο τα πανηγύρια ήρθε κι ο Μαργαρίτης κι ο Ζαγοραίος κι ο Γαβαλάς κι ο Στέλιος

Μέχρι και σήμερα, δεν υπήρξα ποτέ σοβαρός ακροατής μουσικής. Επέλεγα και επιλέγω μουσική βάσει του mood που μου προκαλεί. Δεν ακούω/διαβάζω στίχο για κανένα κομμάτι. Δεν ξέρω καν για τι πράγμα μιλάει, ακόμα και τα ελληνικά. Μπορεί να τύχει να πρέπει να τα τραγουδήσω, αλλά δεν ξέρω για τι πράγμα μιλάνε. Δεν με ενδιαφέρει, και ποτέ δε με ενδιέφερε. Η μουσική, η ενορχήστρωση, η φωνή, το γενικότερο mood είναι που μου "μιλάνε". Αυτό μόνο ακούω και το κάνω όταν είμαι στο αμάξι ώστε να "φτιαχτώ" μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου. Όταν έχω νεύρα θα βάλω μεταλ. Όταν θέλω να χαλαρώσω θα βάλω gilmour ή camel. Οταν μυρίζει καλοκαίρι θα βάλω reggae. Όταν θέλω να προβληματιστώ θα βάλω depeche mode. Όταν έχω όρεξη θα βάλω Gary Moore, κοκ. Δεν έχω εμβαθύνει σε κανένα είδος μουσικής. Ακόμα και συγκροτήματα ή καλλιτέχνες που μου αρέσουν, θα ακούσω επιλεγμένα κομμάτια και, πιο σπάνια, άλμπουμ ολόκληρα. Τελευταία 30 χρόνια αναμασάω τα ίδια και τα ίδια, με ελάχιστες προσθήκες. Είναι κάτι που μου το "έχω παράπονο", καθώς υπάρχουν τόσα πολλά ωραία είδη μουσικής, αλλά εάν δε νιώθω ανάγκη για κάτι, γιατί να πιεστώ. Εν ολίγοις, τι μου αρέσει να ακούω? Μπορώ να ακούσω τα πάντα εφόσον το mood μου είναι συγχρονισμένο με το mood της μουσικής που θα ακούσω. Δεν συμβαίνει συχνά, γι' αυτό και έχω το στικάκι στο αμάξι, ώστε να μην χρειάζεται να ψάχνομαι... Κάτι ανάλογο συμβαίνει και όταν παίζω μουσική. Ανάλογα το mood, έρχεται και το παίξιμο, ο ήχος και οι νότες.

Παίζει και με tele k με strat απλά έχει ιδιαίτερη αγάπη στις gretcsh πιστεψέ με το ξέρω εκ των έσω …..?

O Jaco, όπως και ο Geddy, ήρθαν μέσω φίλων και συνεργατών που γούσταραν Weather Report και Rush. Οπότε υπήρξε διεύρυνση των ακουσμάτων με μουσικές που (μεταξύ άλλων) «αποθέωναν» το μπάσο. Εξάλλου, ο Jaco είναι ομολογημένη επιρροή του Geddy. Μετά, «κοινός παρανομαστής» έγινε το jazz bass, που προσωπικά μου έγινε «εμμονή» (όπως και το alder). ? Αλλά δεν είναι μόνο αυτοί. Ήταν «λιγότερος» ο Rocco Prestia, ο Verdine White ή ο Mike Porcaro (για να αναφέρω μερικούς εν ζωή ή μη); Όλοι σε μπάντες που μας άφησαν μουσικές από άλλες... διαστάσεις και νομίζω μας επηρέασαν τα μάλα. Το πώς και υπό ποιες συνθήκες, θα το συνόψιζα ως εξής: Ακούς και μένεις κάγκελο. Ακούς μετά, παραμένεις κάγκελο αλλά αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι κάτι από αυτό που ακούς. Τσούκου - τσούκου, όσο πιο πολύ αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι την «λογική» (δεν τολμώ να πω ότι θα μπορέσεις να το περάσεις στα χέρια σου), τότε νομίζω ότι αρχίζει η επιρροή.

Ειδική καρδούλα για την απόσταση από τον Knopfler !!

Στο κινητό βλέπεις custom feed δικό σου. Καν'το και στο desktop. Το πληκτρολόγιο στα Xiaomi, Huawey το κουμπί δίνει εντολή Next και όχι enter.? Μπήκε το κουμπί Αναζήτηση απο κάτω πλέον.

Καταπληκτική κιθάρα που έπρεπε να κάνει τα διπλά από όσα κάνει. Οι μαγνήτες της είναι super και πάρα πολύ κοντά σε real Filtertones. Πάρτην χτες. Για να μην αυτοκτονήσεις ως νεοπας στην αλλαγή χορδών με Bigsby πάρε και ένα τέτοιο https://www.thomann.de/gr/vibramate_string_spoiler.htm?glp=1&gclid=CjwKCAjwiJqWBhBdEiwAtESPaDU1gu4fphp2nhJkaeSAowCJWkjc4YAxCH1WxkIZ4vp1prgrkOzNrxoCNt8QAvD_BwE Αλλιώς δες κάνα βίντεο στο γιουτιουμπι για το πως αλλάζουν χορδές σε bigsby

Έξι κομβικά για μένα σημεία: Chapter 1: Όταν μικρός άρχισα να καταλαβαίνω τι εστί πικάπ (του πατέρα μου), ξεκίνησα να ψαχουλεύω τους δίσκους της αδερφής μου που είναι μεγαλύτερη. Εκεί βρήκα πολλά, αλλά 2 δίσκοι με ταρακούνησαν γερά και δε με έχουν αφήσει ακόμα: - Μια συλλογή του Bob Dylan με τα γνωστότερά του, κυρίως σε ακουστικές εκτελέσεις. - Το Brothers in Arms των Dire Straits. Chapter 2: Όταν ξεκίνησα μαθήματα κιθάρας στα 17 μου, ο δάσκαλος μου έγραψε μια κασέτα με διάφορα blues για δειγματοληψία, μια και ως τότε με ενδιέφερε σχεδόν αποκλειστικά να μάθω να παίζω Metallica και Sepultura. Στην κασσέτα, μεταξύ άλλων, είχε και το Boot Hill από Στίβι ρέι Βόγκαν (έτσι τον λέγαμε τότε), από το μετά θάνατον άλμπουμ/συλλογή The sky is crying. Τεράστιο σοκ που άλλαξε τα πάντα. Chapter 3: Κάπου στα 20, στο σπίτι φίλου που ήταν fan soul/funk/jazz, άκουσα Joe Pass από το Virtuoso 3. Τεράστιο σοκ νούμερο 2. Την επόμενη μέρα πήγα σε δισκάδικο και σήκωσα ό,τι υπήρχε από Pass. Το άλμπουμ αυτό όμως με στοίχειωσε. Chapter 4: Στα 24-25, σε μια εκδρομή στο Λουτράκι και φιλοξενούμενος στο σπίτι ξαδέρφης, ψαχουλεύοντας σκονισμένα cd του θείου, έπεσα πάνω στο Blue Valentine του Tom Waits. Η ακρόασή του, ήταν η αρχή ενός μεγάλου ταξιδιού που διήρκησε καμιά 15αριά χρόνια. Chapter 5: Ίδια περίπου εποχή, φίλος με εκλεπτυσμένο γούστο που τον κοροϊδεύαμε ως επιτηδευμένα κουλτουριάρη, με έπεισε να τον ακολουθήσω στο Μέγαρο όπου εμφανιζόταν ο Paco Pena με το τότε σύνολό του που αποτελούνταν από άλλους 2 κιθαρίστες και 2 τραγουδιστές/χορευτές, μια γυναίκα κι έναν άντρα. Έχοντας ακούσει μόνο περιστασιακά flamengo, έκατσα στη θέση μου με ειρωνικό χαμογελάκι "τι να μας πει τώρα ο μπάρμπας" και όταν τελείωσε η συναυλία είχα ρίξει τέτοιο κλάμα που δεν μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου. Chapter 6: Λυκαβηττός 2008. Στάθηκα μονοψήφιο αριθμό μέτρων μακριά από τον Mark Knopfler. Το θυμάμαι και ανατριχιάζω.

Πρωτοξεκίνησα με μια Boss GT-8, δεν κράτησε πολύ αυτό ? (αλλά την έχω ακόμα γιατί "ποτέ δεν ξέρεις") Το/τα rig μου ειναι κατα βάση αναλογικά ΑΛΛΑ άλλαξε η καθημερινότητά μου όταν ανακάλυψα το torpedo (live), πριν 2 χρόνια, και τη χαρά του να παίζεις μεσω αυτού σε interface + monitors. Οπότε μπορεί να είμαι φουλ αναλογικός ακόμα (κυρίως διότι έχω ολο τον εξοπλισμό, όχι λόγω άρνησης) μέχρι την έξοδο του τελικού ή του προενισχυτή, και από κει έχω emulated cab + mic chain ή ακόμα και emulated τελικό. Επίσης έχω εντυπωσιαστεί από τα Neural DSP plugins, οπότε παίζω (χαζολογάω) ενίοτε με αυτά χωρίς κανένα εξωτερικό μαραφέτι οπότε 100% digital. Έχω χρόνια την περιέργεια να δοκιμάσω AxeFx (και QUad Cortex) και νομίζω ότι αν ήμουν επαγγελματίας (ή έστω έπαιζα σοβαρά και τακτικά) θα είχα σίγουρα ήδη τέτοια λύση ?

Είσαι μέγιστος. Απίστευτη μπάντα οι Caligula's Horse ...και οι Tesseract

Μέχρι τα 16 μου περίπου, ελληνική μουσική, κυρίως ρεμπέτικα, κλασσικά λαϊκά και δημοτικά. Μετά μου αγόρασαν πικαπ και μαζί κάποιους δίσκους, μερικοί ήταν: Barry White, Donna Summer, Eurovision Hits, Joe Dassin, Christophe κλπ. Κατόπιν (σύντομα) ήρθε ένα τεράστιο άλμα, αφού ο επόμενος δίσκος ήταν το Trick of the Tail (Genesis). Εκεί άρχισε η κατάδυση στο prog rock, άκουγα μανιωδώς τα πάντα, ό,τι μπορείτε να σκεφτείτε απο την 70ς κυρίως σκηνή, περπατούσα στην πλατεία Ναυαρίνου και απήγγειλα στίχους των Van Der Graaf Generator, καμμία σχέση με ροκ τύπου Περπλ, Ζέπελιν κλπ., ήμουν παντελώς άσχετος. Η αγάπη για το προγκ δεν πέθανε ποτέ, ακόμη και μέχρι σήμερα ακούω κατα καιρούς Camel, Zappa, ενώ παρακολούθησα μέχρις ενός σημείου και τη σκηνή του Neo Prog με τους Flower Kings να με εντυπωσιάζουν. Παράλληλα έβλεπα και άκουγα σιγά σιγά τη σκηνή της Θεσσαλονίκης, τους Apriori, A la carte, αμέτρητες συναυλίες του Παπάζογλου και διάφορες συναυλίες εδώ και στην Αθήνα, Pat Metheny, country σχήματα και ό,τι κυκλοφορούσε. Έφαγα ένα πολύ γερό κόλλημα με τη Ρέγγε και ειδικά με τον Μάρλευ που τον λάτρεψα. Αρχίζοντας να κάνω παρέα με μουσικούς, γοητεύτηκα και ψιλοάρχισα να γρατζουνάω. Εκεί συνάντησα τα μπλουζ και η ζωή μου άλλαξε. Στράφηκα σε αυτά κυρίως γιατί με γοήτευε η πλευρά του μουσικού - που τόσο στην απέξω ήταν στην ελληνική μουσική - και η πηγαία και αμόλυντη αίσθηση του αυτοσχεδιασμού σε μονοπάτια, ταχύτητες και δρόμους που μπορούσα να κατανοήσω. Παράλληλα ο κόσμος έτρεχε, ήρθαν στ αυτιά μου οι DrFeelgood & Dire Straits, οι Blues brothers & o Peter Green, ηχογραφούσαμε παράλληλα με γκρουπ όπως οι Τρύπες & Τα μωρά στη φωτιά, τα ακουστικά μπλουζ όμως των Skip James, Son House, John Hammond κλπ υπήρξαν αρχή και βάση ακούνητη. Στο πέρασμα των χρόνων, αξιώθηκα να συναντήσω (και να παίξω μαζί τους) πολλούς σπουδαίους μουσικούς, άκουσα και πολλά και διαφορετικά είδη, έθνικ, αφρικάνικα κλπ., τα μπλουζ όμως ήταν αυτά που με καθόρισαν σαν μουσικό και μου χάρισαν τη ζωή όπως την ξέρω.

Πόσο γοητευτικά είναι τα ταξίδια όλων μας ... Και πόσο όμορφο να τα μοιραζόμαστε ... Ευχαριστούμε Αλέξη!

Μικρός άκουγα ότι έπαιζε το ράδιο και η μάνα μου - αυτό που σήμερα λέμε ελληνική trash. Βίσση και Πλούταρχος ήταν οι αγαπημένοι της, ενώ σίγουρα υπήρχε και η Βανδή και φυσικά ο Σάκης στο ρεπερτόριο. Όσο μεγάλωνα, όταν βλέπαμε μια φορά τη βδομάδα τον μπαμπά, στο σπίτι θα μας έπαιζε στο μπουζούκι κάτι σε παλιά λαϊκά, και στο αυτοκίνητο θα μας έβαζε mixtapes με Johnny B, Der Kommissar, Lemon Tree, I Turn to You, και ένα σωρό άλλα της εποχής του. Με είχαν κερδίσει περισσότερο τα λαϊκά, οπότε κάπου στην ηλικία των 9 μου πήραν ένα μπαγλαμαδάκι (επειδή ήμουν μικρόσωμος) και ξεκίνησα να παίζω κομμάτια τύπου Φραγκοσυριανή, Το Άγαλμα, Θα Ζήσω Ελεύθερο Πουλί κτλ. Όταν μπήκα στο μουσικό σχολείο, επιτέλους μου πήραν και ένα μπουζούκι, και εκεί έπιασα μέχρι και Χιώτη. Ταυτόχρονα μπορεί να άκουγα και καμιά μπαλάντα του Χατζηγιάννη (κλαίω). Όταν η αδερφή μου μπήκε γυμνάσιο ξεκίνησε να ακούει (δυνατά) Limp Bizkit, Linkin Park, Metallica, Iron Maiden, κτλ. Στην αρχή την κοροϊδευα, αλλά σιγά σιγά άρχισαν να μου αρέσουν. Εκεί ξεκίνησαν τα δικά μου mixtapes που ξεκινούσαν από Evanescence και Scorpions, και τελείωναν με Ζαμπέτα, Χιώτη και λίγο Ημισκούμπρια έτσι για το καλό. Αυτά παίζει να ταν 2004-2006. Κάποια στιγμή της έδωσαν ένα CD με κάτι βίντεο κλιπ, εκ των οποίων τα 2 ήταν το Sweet Child 'O Mine και November Rain από Guns N' Roses. Κάπου στο 2007 πρέπει να ταν. Εκεί εγώ και η παρέα μου πάθαμε το 1ο κοκομπλόκο, σε σημείο να σχηματίσουμε μπάντα που ήταν σχεδόν tribute GnR. Άντε παίζαμε και λίγο AC/DC, Whitesnake, και κάτι ξέμπαρκα για να κάνουμε το χατήρι της αδερφής μου μας έκανε την τιμή να τραγουδάει. Κάπου στο Λύκειο, ένα αμόρε της αδερφής μου της έδωσε ένα CD με Tool. Αυτή έτρεξε σε μένα με ενθουσιασμό και μου λέει "άκου να πάθεις πλάκα". Όντως έπαθα την πλακάρα μου, και εκεί ξεκίνησε το ταξίδι μου στην prog. Λίγο καιρό μετά ο συγχωρεμένος θείος μου έδωσε τη δισκογραφία των Dream Theater, και για πολύ (πολύ) καιρό, άκουγα ΜΟΝΟ Tool και Dream Theater. Και κάτι που δε το χω αναφέρει ποτέ: Το 3ο έτος στη σχολή (2011), σε ένα gaming φόρουμ έφτιαχνα κάτι εικονιδιάκια, και μου ζητούσαν συνέχεια να φτιάχνω κάποια με κάτι ασιάτισες. Έκατσα και τις έψαξα και είδα ότι ήταν μουσικό group. Το group αυτό ήταν οι Girls' Generation, και για κάποιο λόγο αυτή η μουσική, ονόματι K-Pop μου έφτιαχνε τη διάθεση, σε μια πολύ σκοτεινή φάση της ζωής μου. Έτσι λοιπόν ξεκίνησε μια μεγάλη εμμονή που έπαθα με την Κορέα σε όλα της, κουλτούρα, μουσική, κινηματογράφος. Φανταστείτε ότι έκατσα για πάνω από ένα χρόνο και μάθαινα Κορεάτικα σοβαρά, και έψαχνα τρόπο να πάω να μείνω εκεί. Αυτό κράτησε μέχρι και λίγο πριν πάω στρατό (2016) που ξαναγύρισα στους Dream Theater. Τυχαία χάζευα κάποια βίντεο στα related του YouTube, και είδα ένα βίντεο με τη φράση Math Metal στον τίτλο. Ήταν ένα ολόκληρο album των Tesseract. Εκεί έπαθα άλλη μια μεγάλη πλακάρα. Με τον ίδιο τρόπο βρήκα του Contortionist, Periphery, Spiritbox, και άλλες μπάντες με παρόμοιο ύφος. Έκτοτε ακούω κυριολεκτικά μόνο Prog/Djent. Γενικά τρώω κολλήματα. Το τελευταίο το έφαγα πρόσφατα με μια μπάντα ονόματι Caligula's Horse, και έχω 15 κομμάτια στο repeat όλη μέρα.

Schecter pt

Telecaster είναι και ξεχνάς τις αγγελίες ...

Εμενα μου αρέσει αυτη...

Μια τελευταία ρε παιδια (για φετο) ... Μια μπασταρδεμενη με διπλους τελω!!!

Όταν ξεκίνησα πίσω στο 1997, η προφανής επιλογή ήταν για μένα τα πεταλάκια. Ένα-ένα. Στην αρχή χύμα σε μια τσάντα. Ύστερα από κάποια χρόνια αάρχισαν να κάθονται πάνω σε Pedaltrain. Σε flight case! Ακόμα πονάνε τα χέρια μου. Ενισχυτή, είχα έναν Fender transistor για το σπίτι και μόνο. Για πρόβες/live ότι υπήρχε διαθέσιμο. (Δε σκάμπαζα και πολλά) Κάποια στιγμή όταν έσκασε μύτη το G-System (TC Electronic) κάπου το 2006, αρχισα να λοξοκοιτάω, αλλά πολλά τα λεφτά. Η πρώτη μου επαφή με amp modelling έγινε το 2009, όταν αγόρασα το Line 6 POD UX-1 (audio interface) το οποίο συνοδευόταν απο το Pod Farm plugin. Το 2011 αγόρασα το Nova System (TC Electronic) και με αυτό πορεύτηκα για 2-3 χρόνια. Το 2013 αποφάσισα να "αναβαθμιστώ". Αγόρασα για πρώτη φορά "κεφάλι". To Tubemeister 36 από Hughes & Kettner καθώς και το G-System. Δυστυχώς, δεν ήταν αυτό που περίμενα. Άρχισαν να μαζεύουν σκόνη. Ύστερα από μια 3ετή μουσική αγρανάπαυση, αποφάσισα το 2016 να πουλήσω τα πάντα και να πάρω το Kemper. Έκτοτε live, πρόβες, home recording γίνονται με ήχους από το Kemper. Live πάντα απευθείας στο PA Στις πρόβες τον πρώτο καιρό το συνέδεα στο Return του effects loop του έκαστοτε ενισχυτή. Τα τελευταία 2 χρόνια χρησιμοποιώ τον τελικό Matrix GT1000FX. Kemper --> Matrix --> Cabin

Εγώ άλλαξα όταν γρατσούνισα μια ακουστική παρέα με καναδυοτρείς σωστούς επαγγελματίες μουσικούς. Ένας μεταλάς , εγώ, ένας μπουζουκίστας ένας του εντέχνου και καναδυο κλασικής παιδείας βρεθήκαμε σε ορχήστρα. Θα τους ευγνωμονώ για πάντα. Σε δέκα πρόβες κατάλαβα την αξία της συμμετοχής σε σύνολο , την αξία των άλλων μουσικών ειδών δια αντιπροσώπου και την τεράστια αξια της ζωντανής εμφάνισης για τον οργανοπαίκτη.

Νομίζω ότι εμείς οι κάποιας... ηλικίας, λίγο-πολύ θα έχουμε στην αφετηρία των ακουσμάτων μας (ακούσια) και από έναν... Καζατζίδη ? Για να μην απεραντολογήσω, και εγώ μέσες άκρες, μια από τα ίδια με τους προλαλήσαντες. Όλα ξεκίνησαν από rock, hard rock και heavy metal- και ως έναν βαθμό αυτά παραμένουν και σήμερα. Αλλά όταν ξεπεράστηκαν τα «στεγανά», άνοιξαν τα αυτιά και ήρθε η μουσική από πολλές και διαφορετικές πλευρές και εκεί ήταν που το θέμα απέκτησε ενδιαφέρον.

Και θέλεις να σου δουλέψει η εφαρμογή με τέτοια ομολογία?

Είχαν οι γονείς μου πικάπ, έπιπλο κανονικό ήταν τότενες, και ένα σκασμό 45άρια. Ήμουν 1 βία 1,5 χρονών, πήγαινα στο πικάπ, έβγαζα όλους τους δίσκους έξω, διάλεγα αυτούς που ήθελα (ακόμα μου λέει η μάνα μου "πώς στο διάολο τους ξεχώριζες?") και τους έδινα στους γονείς μου να τους βάλουν να ακούσω τα τραγούδια. Μου άρεσαν τα "Βγήκε ο Χάρος να ψαρέψει" (Παπαιωάννου), "Άνοιξε πέτρα να διαβώ" (Μαρινέλλα) που το αποκαλούσα "Τα και Βα" (δεν μπορούσα ακόμα να μιλήσω καλά), Καζατζίδης, Διονυσίου, κλπ. Αργότερα, ήρθαν οι ερασιτέχνες των FM, με τις κλασσικές rock επιτυχίες που έπαιζαν Jethro Tull, Dire Straits, Bad Company, κλπ Στην προεφηβεία έπεσα στο rock/hard rock κατευθείαν. AC/DC, Gallagher, Sabbath, Ozzy, Maiden (τότενες βγαίνανε αυτά, ήταν φρέσκα), Zeppelin, Status Quo, Purple, Rainbow, κλπ. Έλα όμως που εμένα με τραβούσαν περισσότερο τα σκληρά ... Όσο πιο σκληρά τόσο καλύτερα, και όσο πιο πολλά σόλα κιθάρας, τόσο τρελαινόμουν εγώ. Μετά μπήκαν και οι Motorhead (δεν έφυγαν ποτέ), και επίσης όλο το New Wave Of British Heavy Metal. Οπότε το γύρισα στο metal, χωρίς όμως να εγκαταλείπω τα υπόλοιπα. Εκείνη την εποχή, είχα αλλεργία σε οτιδήποτε θύμιζε ποπ, ήταν εμπορικό χιτάκι, είχε ηλεκτρονικά τύμπανα, ήταν χορευτικό χωρίς να είναι metal. Τα σόλα της κιθάρας με εκστασίαζαν, και σιγά σιγά ήρθα σε επαφή με τα blues που είχαν κι αυτά τεράστια σόλα, και από εκεί στα 70s που γινότανε χαμός, ξεκινούσε ο Frank Marino το σόλο σήμερα, και τελείωνε σ' ένα μήνα. Η επαφή μου με τα 70s, με πήγαινε όλο και πιο πίσω, στα 60s, την ψυχεδέλεια και τους hippies. Εκεί (ίσα που έμπαινα στην εφηβεία) βρήκα και ιδεολογικό πάτημα στην μουσική. Love, peace, flowers, κλπ. Οτιδήποτε ποπ και εμπορικό συνέχιζε να μου προκαλεί εμετούς, και αν άκουγα ηλεκτρονικά τύμπανα και σύνθια, έφευγα από εκεί που ήμουν. Έχω παρατήσει παρέες σύξυλες γι' αυτό τον λόγο. Η μεγάλη μου ενασχόληση με τα blues με πήγε στον Tom Waits (από όπου δεν έφυγα επίσης ποτέ), δίνοντάς μου άλλη μια θεώρηση ζωής πέραν των hippies, μια άλλη άποψη της Αμερικής, τον δρόμο, το αλκοόλ, την απελπισία της καθημερινότητας, μαζί με τον ρομαντισμό του επαρχιώτη με μεγάλα όνειρα που όμως διαψεύδονται, του "βρώμικου" κόσμου και έρωτα, του μικροαπατεώνα χωρίς ελπίδα, κλπ. Από τα 60s μπήκε και το rock'n'roll, ο Elvis,, ο Chuck Berry, κλπ. Και ήρθε και το πανκ και το hardcore, ως σκληρές και επαναστατικές μουσικές. Η ψυχεδέλεια από την άλλη και τα 70s ακούσματα, με τράβηξαν και προς το τεχνορόκ, τα τεράστια κομμάτια με τις πολλές και περίεργες αλλαγές, το απρόσμενο που ήταν πάντα εκεί και με μαγνήτιζε. Σε όλο αυτό το διάστημα μόνο πρόσθετα πράγματα, χωρίς να εγκαταλείπω κάτι από όσα ήδη άκουγα. Κάπου εκεί έσκασε το Kill them all, που με ταρακούνησε ευχάριστα. Για μεγάλο χρονικό διάστημα το άκουγα συνέχεια, αλλά ..... Η συνέχεια του είδους άρχισε να μου φαίνεται κάπως .. Μετά τους Metallica, τους Anthrax, τους Exodus, κλπ, μου φάνηκε να υπάρχει τέλμα στην σκηνή, ακόμα και στο Black Metal που μέχρι τότε παρακολουθούσα ανελιπώς, και άρχισα σιγά σιγά να αποστασιοποιούμαι. Μεγάλωνα? Ωρίμαζα από την επαφή μου και με άλλα πράγματα? Ποιος ξέρει. Ακούγοντας τα blues φανατικά, ήρθα σε επαφή με τα jazz blues, με πιο επιτηδευμένη αρμονία, με καινούριες μελωδίες, διαφορετικές, που όμως ταίριαζαν γάντι. Έπρεπε να το ψάξω το θέμα, και το έψαξα. Και πάνω λοιπόν που το έψαχνα, πέφτω πάνω σε κάτι που ήταν ίσως το μεγαλύτερο χαστούκι. Άκουσα κάποια πιο σύγχρονα jazz κομμάτια, και ... έπαιζαν φάλτσα ... αλλά .... υπέροχα φάλτσα. Πώς στο διάολα γίνεται? Εδώ θέλει πολύ ψάξιμο. Να καταλάβω την λογική. Και το έψαξα. Πολύ. Και έφτασα να καταλάβω. Μέσα όμως από αυτή την αναζήτηση, κατάλαβα πολύ περισσότερα από όσα περίμενα. Ένα υπέροχο ταξίδι γεμάτο συγκινήσεις, απρόοπτα, ανακάλυψη νέων αντιλήψεων, κάθε μέρα και κάτι νέο στην σκέψη, άλλαξαν τα πάντα. Και έφτασα σε ένα επίπεδο που να μπορώ πια να εκτιμήσω και την ποπ, την εμπορική μουσική, να μην ισοπεδώνω τα πάντα πίσω από μια ταμπέλα. Να μπορώ να ξεχωρίσω το καλό και το κακό, ακόμα και σε είδη που δεν πολυάκουγα. Να εκτιμήσω την αξία της κλασσικής μουσικής, της σύγχρονης μουσικής, της κινηματογραφικής μουσικής, της ηλεκτρονικής μουσικής. Να αγαπήσω τρελά κάποιες λαϊκές μουσικές όπως την gypsy jazz. Έμαθα να "βλέπω" μέσα τους κοιτάζοντας μέσα μου. Και μπορώ πια, βλέποντας τα πράγματα από απόσταση, να πω ότι αυτό το ταξίδι με άλλαξε τελείως, και μένα, και την θεώρησή μου για τα πράγματα και την ζωή.

Έχω αμίτα.... γαμώ τον μπελά μου μέσα και όλους τους γιατρούς μαζί!

Κυρ Αλή μου με πέθανες ... Στα 10άρια "μια σαλάτα και δύο μπύρες" ...

@fusiongtr Κυρ Φιουζιονάρα μου, στα πεντάρια σπανακόπιτα, στα εφτάρια μελιτζανοσαλάτα, στα εννιάρια μία χόρτα μία θράψαλα, στα δεκάρια θάλασσα ψάρια ψάρια θάλασσα... δε θα τη βγάλω τη δουλειά πέρα, θα σφάξω άνθρωπο από την πείνα στο πρώτο μισάωρο. ?

Και για 7ηχο έχω το "μελιτζανοσαλάτα". Μόλις θυμήθηκα έναν Έλληνα ντράμμερ (παλιό) να παίζει και να λέει ταυτόχρονα (θα καταλάβετε τα μέρη του σετ από την φράση που έλεγε) ... "Πού πας (ο τόνος μόνο στο "πού"), πού πας, πού πας, πού πας, Τρίκαλα, Τρίκαλα, Τρίκαλα, Τρίκαλα".

εγω με εν δυό τρι τε πε

Εγώ το κάνω με λέξεις. Για 5ηχα "σπα-να-κό-πι-τα". Εξαρτάται βέβαια που είναι ο τόνος (ή βρίσκω μια λέξη με τον τόνο στην 1η συλλαβή, ή αλλάζω τον τονισμό της λέξης).

το 2017 πηρα το helix,μετα απο πολυ ψαξιμο καταφερα να βγαλω καλους ηχους,στην αρχη αγορασα καποια ετοιμα preset αλλα ηταν πεταμενα λεφτα…μονο οταν εκατσα και ασχοληθηκα σοβαρα να στησω τον ηχο απτο μηδεν καταφερα να το φερω εκει που ηθελα ωστοσο δεν με καλυπτε τοσο στα καθαρα και γυρισα παλι σε πεταλια…παραλληλα ομως ειχα και το native στο pc και πριν ενα χρονο πηρα το hx stomp και εστησα hybrid πεταλιερα και ειναι οτι πιο ευελικτο εχω δοκιμασει μεχρι στιγμης

Εγώ πάντως το έντεχνο-ελληνικό ροκ το είχα πάντα συνυφασμένο με Fender όργανα, και δη την Stratocaster.... Eιδικά εφόσον είσαι ακουστικός κιθαρίστας και χρησιμοποιείς ανοικτά ακκόρντα, η Strat είναι πιο κατάλληλο μοντέλο για τέτοιες περιπτώσεις κατά την ταπεινή μου γνώμη. Ανοικτά ακκόρντα με μέτριας δύναμης strumming δεν είναι και ό,τι καλύτερο για τύπου les paul κιθάρα, που είναι ήδη αρκετά ''μπασαδούρικα'' σαν όργανα, και οι ανοικτές χορδές στις ανοικτές συγχορδίες θα ενισχύουν ακόμα περισσότερο αυτήν την μπασαδούρα. Από την άλλη μια τύπου strat κιθάρα είναι πολύ πιο καθαρή για ακκόρντα, ειδικά αν ο ενισχυτής σου δεν σηκώνει πολλά-πολλά σε ό,τι αφορά το headroom. Βέβαια αυτά δεν σου τα λέω για να σε αποθαρρύνω, αν γουστάρεις εμφανισιακά όργανου τύπου Les Paul ή semi hollow και αν δεν σου αρέσουν οπτικά οι stratocaster τύπου κιθάρες, go for it.

Ηχητικά έχουν όλες μειονεκτήματα και πλεονεκτήματα. Το βασικό είναι να σου αρέσει η εμφάνιση και να είναι άνετη στο χερι. Τα του ήχου όλα φτιάχνουν. Οι Η7 και L7 έχουν κοντή κλιμακα. Ο ήχος είναι με περισσοτερα μεσαία και λιγότερο πριματες. Οι στρατοκαστερ και τελεκαστερ είναι πιο πριματες, αλλά αυτό δεν τις κάνει λιγότερο "γλυκές" με το σωστό παίξιμο. Κατά τη γνώμη μου, οι κιθάρες με μονους μαγνήτες έχουν πλεονεκτημα στο ρυθμικό παίξιμο, καθως είναι καθαρότερες και ακούγονται κάπως καλυτερα μέσα στο μιξ. Σηκώνουν περισσότερα εφέ χωρίς να λασπωνει ο ηχος.

ένα βασικό στοιχείο στον προσωπικό τρόπο και στην ρουτίνα της δουλειάς μου, απ ανέκαθεν ήταν ένα αξιόπιστο και εργονομικό spectral frequency display... και ναι καλά χρυσά κι άγια τα DAW, αλλά δεν μπορούσαν (κι ούτε ακόμα μπορούν) επ ουδενί να ανταγωνιστούν τις δυνατότητες ενός εξειδικευμένου wave editor... από τα 90s του πάλαι ποτέ cool edit μέχρι την σύγχρονη εκδοχή του με το audition ή το νέο αίμα του izotope RX η Cakewalk με είχε καλομάθει στο να μπορώ να φορτώνω οποιοδήποτε clip μέσω του interface του daw, απευθείας στον εξωτερικό editor σαν αυτός να ήταν μέρος του... φοβερά βολικό για μένα... κι όλα καλά μέχρι την έκδοση SONAR X3 Producer (x64) αν θυμάμαι καλά που σταμάτησε να παρέχεται άμεσα η δυνατότητα... βέβαια τόσο καιρό δεν με είχε απασχολήσει ιδιαίτερα το γεγονός γιατί τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκα κυρίως με multimedia και post production πάνω στους ίδιους τους editors και ελάχιστα με τα DAW... όλα αυτά βέβαια μέχρι πρόσφατα που χρειάστηκε να κάνω μαζικές παραγωγές στο Sonar και είδα τον Χριστό φαντάρο και την Παναγία επισκεπτήριο (σόρυ στους ευσεβείς αλλά δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος να περιγράψω το δράμα μου με τα συνεχή import-export)...? αναγκάστηκα λοιπόν μετά πολλών κόπων και βασάνων να βρω τρόπο να δει με το στανιό το σύγχρονο Sonar (ή καλύτερα πλέον Cakewalk by BandLab για να είμαστε ακριβείς) το adobe audition από το περιβάλλον του... τες πα δεν θα σας ζαλίσω περαιτέρω και για να μη φάει άλλος ανάλογο λούκι, ανεβάζω ένα αρχείο .reg που έχω φτιάξει... όποιος ενδιαφέρεται ας το τρέξει οπότε και πλέον θα βλέπει το ΑΑ στο Utilities menu από το οποίο και θα μπορεί να το καλεί άμεσα (εφόσον βέβαια το έχει ήδη εγκατεστημένο στον υπολογιστή του)... το αρχείο μπορείτε να το κατεβάσετε εδώ: sonar external editor by npap είναι απίθανο να δημιουργηθεί πρόβλημα ακόμα κι αν δεν λειτουργήσει σε κάποιον από εσάς, αλλά για τον φόβο των Ιουδαίων κάντε πριν το τρέξετε ένα μπακ απ στην registry... τώρα για όσους θέλετε αντί του audition να χρησιμοποιήσετε άλλον editor π.χ. wavelab, απλά ανοίξτε το αρχείο με το notepad και στην θέση των αναφορών του (διεύθυνση στον δίσκο και ονόματα) βάλτε τα ανάλογα... πχ Windows Registry Editor Version 5.00 [HKEY_LOCAL_MACHINE\SOFTWARE\Cakewalk Music Software\Tools Menu\Steinberg Wavelab] "Type"="WaveEditor" "ExePath"="C:\\Program Files\\Steinberg\\Wavelab\\Wavelab.exe" "MenuText"="&Wavelab" "RegionFlag"=dword:00000001 δεν το έχω δοκιμάσει πέραν του adobe αλλά λογικά δεν θα υπάρχει θέμα να φορτώσει τον οποιοδήποτε editor αν δηλωθεί σωστά στην registry... enjoy

άτονο και βαρετό. Δεν κατάλαβα ποιες είναι αυτές οι πολλές ιδέες που μαζεύεις καιρό και τις βάζεις όλες μαζί σε ένα τραγούδι γιατι αυτό τουλάχιστο το τραγούδι σου επαναλαμβάνεται χωρίς νέες μουσικές ιδέες είτε ενορχηστρωτικά είτε ερμηνευτικά είτε στιχουργικά.