Πίνακας συμμετοχής

Σαν εναν πραγματικό καλό λαμπατο ενισχυτή στα ΚΑΘΑΡΑ δεν ακούγεται ΚΑΜΜΙΑ άλλη "λύση ". Αυτή είναι η πικρή πραγματικότητα. Η....γλυκιά πραγματικότητα είναι ότι στα ΒΡΩΜΙΚΑ πολλές "λύσεις " ακούγονται δραματικά κοντά. Και μια και οι περισσότεροι κιθαρίστες δεν παίζουν, τουλάχιστον στη χώρα που ζούμε ,σχεδόν ποτέ τελείως καθαρά υπάρχει πεδίο δόξης λαμπρό. Αλλά για ΚΑΘΑΡΑ όλα αυτά τα μαραφέτια είναι close but no cigar.

Για τα λεφτά το έκανε....

Σιγά μη το έκανες για τα hits...

Πολύ καλό και ωραίες "κιθάρες"... Το μόνο που δεν μου ακούστηκε καλά είναι τα τύμπανα, σαν να μην ταίριαζαν ,σήκωνε πιο "heavy metal" παιξίματα (δίκασο με διπλομποτιές, άλλο ταμπούρο κ.τ.λ.)

Πολύ εμπνευσμένο και ψαρωτικο στην αρχη. Όπως πρέπει κατά τη διάρκεια. Εάν είχε και αληθινές κιθάρες, με "κανονική" παραγωγη, θα ήταν ανεπανάληπτο και σαν εκτέλεση. Πολλά μπράβο!

Δεν είναι κιθαρίστες.Ειναι πλούσιοι που παίζουν κιθάρα.Οπως αυτοί που αγοράζουν Ferrari δεν είναι οδηγοί αγώνων.

Προειδοποίηση. Ακολουθεί σεντόνι. Τα links είναι μετά το σεντόνι. Ήρθε η ώρα να παρουσιάσω κάτι που ήθελα πολύ καιρό να το κάνω και το «σχεδίαζα» επίσης για πολύ καιρό από τη στιγμή που μου μπήκε η ιδέα, δηλαδή περίπου πριν 4-5 χρόνια. To Tarkus είναι το 2οstudio album των ELP και κυκλοφόρησε το 1971, και ένα χρόνο αργότερα και στην Ελλάδα. Το ομώνυμο κομμάτι καλύπτει όλη την πρώτη πλευρά του δίσκου, διαρκεί 20 λεπτά και περιλαμβάνει 8 μέρη. Με επιρροές από κλασικούς όπως ο Bartok και ο Stravinsky, ο Keith Emerson εφτιαξε ένα σύνθετο κομμάτι με συνεχείς εναλλαγές στους ρυθμούς και το τέμπο που ως επί το πλείστον είναι μονοί, ενώ το μεγαλύτερο μέρος είναι γραμμένο με εμφαση σε sus4 ή sus2 συγχορδίες. Το έργο έχει μεταγραφεί για συμφωνική ορχήστρα και έχει παρουσιαστεί ζωντανά στη μορφή αυτή σε συναυλίες στην Ιαπωνία και έχει κυκλοφορήσει σε δίσκο για το κλασικό ρεπερτόριο. Ηχογράφησα τον δίσκο για πρώτη φορά γύρω στα 15 απο το ράδιο σε κασέτα και τον αγόρασα λίγο μετά και από τότε μου έκανε εντύπωση η πολυπλοκότητα της σύνθεσης, καθώς ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι αυτή η μουσική παίζεται από απλούς ανθρώπους και πολύ περισσότερο οτι θα μπορούσε να παιχτεί κάποτε από μένα. Η μουσική αυτή δεν θύμιζε τίποτα συνηθισμένο ούτε από αρμονία ούτε από χρόνο, όμως ήταν ένα παράξενο ελκυστικό άκουσμα που σε ωθούσε να πιάσεις ένα όργανο (αν είχες) για να το παρατήσεις μερικά μόνο δευτερόλεπτα αργότερα βαθύτατα απογοητευμένος. Τα τελευταία χρόνια άρχισα να πλησιάζω το έργο και κάποια στιγμή μπήκε στο μυαλό μου ότι ίσως θα μπορούσα να το παίξω στην πλήρη του μορφή, αντικαθιστώντας όλα τα μέρη, είτε παίζονται από πλήκτρα είτε έγχορδα, με κιθάρες, χαλαρά και με την ησυχία μου. Ετσι στην αρχή του χρόνου έδωσα στον εαυτό μου ένα χρόνο περίπου προθεσμία ώστε να μπορώ να το ολοκληρώσω μέσα στην επέτειο των 50 χρόνων από την παρουσίασή του δηλαδή εντός του 2021. Το εγχείρημα ήταν υπερβολικά δύσκολο και αποφάσισα να προσπαθήσω όσο μπορώ και ό,τι καταφέρω τελικά, με την βοήθεια ενός DAW. Στο διαδίκτυο υπάρχουν αρκετά video μουσικών που έχουν κάνει γι αυτό covers, αλλά στην συντριπτική πλειονότητα είναι με πλήκτρα και όποιος προσπάθησε με κιθάρα συνήθως παίζει ένα μικρό μόνο απόσπασμα. Ξεκίνησα μαζεύοντας υλικό. Μετά από εξαντλητικό ψάξιμο στο διαδίκτυο μπόρεσα και βρήκα την βασική παρτιτούρα (κύριο όργανο - συνήθως B3, πιάνο και μπάσο ή θέμα φωνής). 35 σελίδες μόνο μια από αυτές (χωρίς τα σόλο) που και πάλι ήταν ένα απλό βοήθημα (αν και τελικά ευαγγέλιο) για κάποιον που μόλις συλλαβίζει στο διάβασμα. Βασικό ερώτημα ήταν αν στο τελικό αποτέλεσμα θα είχα τύμπανα ή όχι. Η πρώτη σκέψη ήταν όχι, διότι θα ήταν αδύνατος ο προγραμματισμός τους από έναν άσχετο. Μετά από ψάξιμο βρήκα στο διαδίκτυο κάποια midi αρχεία που είχαν σχεδόν όλα τα όργανα και τα τύμπανα σε κάποιο βαθμό, και λέω σε κάποιο βαθμό, διότι ενώ φαινομενικά υπήρχαν τα πάντα, σε καίρια σημεία ήταν εντελώς απλοϊκά, υπήρχαν πολλές ελλείψεις εδώ και εκεί, μέρη κενά ή ακόμα χειρότερα, πολλά λάθη και γεμίσματα από διάφορα επαναλαμβανόμενα μέρη. Παρ όλα αυτά το θεώρησα ένα ικανοποιητικό αρχικό βοήθημα και ξεκίνησα να το μεταφέρω στο Cubase χωρίς πολλές προσδοκίες και χωρίς να ξεχνάω ποτέ την ιδέα να μην υπάρχουν καθόλου τύμπανα. Αρχικά μετρήθηκαν τα bpm, και φορτώθηκε το midi. Διορθώθηκαν τα λάθη στο σχεδόν ημιτελές midi και ευθυγραμμίστηκαν όλα τα midi tracks (περίπου 10, όσα πάνω κάτω χρησιμοποίησαν οι ELP στο στούντιο). Από την παρτιτούρα έβαλα tempo track και όρισα σε κάθε μέτρο το ανάλογο tempo καθώς και τις ράμπες-αλλαγές των bpm, που υπήρχαν μεταξύ των μερών. Μετά έγινε import το κανονικό κομμάτι σε wav, σε ένα track, και μετά από πολύ κόπο εφαρμόζοντας τεχνικές time warp το έφερα σε πλήρη ταύτιση με το click track. Αυτό ήταν ένα πολύ δύσκολο αλλά απαραίτητο εγχείρημα, διότι αφ ενός παρ όλο που ο Palmer σε όλο το δίσκο είναι σχεδόν μετρονόμος, έπρεπε να συγχρονιστεί απόλυτα το original track με το midi διότι πολλά μέρη έπρεπε να βγούν με το αυτί. Στο σύνολο έφτασα να έχω 690 μέτρα πυκνής μουσικής που εκτείνεται από τα 30 έως τα 210 bpm και από τα συνηθισμένα 5/4 και 9/4 στα 12/8 και 13/8. Απο το σημείο εκείνο άρχισε ο γολγοθάς. Για κάθε όργανο, (δηλαδή διάφορα Β3, πιάνο, σύνθι, κιθάρες ακουστικές ηλεκτρικές, μπάσο, φωνή), που έχει ρόλο έπρεπε να γίνει επιλογή πόσα και ποιά όργανα θα παιχτούν με κιθάρες ώστε να υπάρχει οικονομία αλλά και βγαίνει ο χαρακτήρας του έργου. Σ αυτό που έφτιαξα δεν υπάρχει κανένα άλλο όργανο εκτός από κιθάρες και midi drums. Διάλεξα ποιό όργανο θα παιχτεί με τί κιθάρα και ήχο-εφε, έβαλα κάτω την παρτιτούρα και ξεκίνησα μέτρο μέτρο. Φυσικά δεν θα ισχυριστώ με κανένα τρόπο ότι μπόρεσα ή μπορώ ακόμα και τώρα να παίξω αυτά τα πράγματα. Ιδίως τα δυσκολότερα στον δίσκο, δηλαδή τα πλήκτρα, που αφ ενός ασχολήθηκα μαζί τους κάποια περίοδο μόνο και αφ ετέρου παίζονται από τον Keith Emerson. Αρκέστηκα στο να χωρίζω τα μέρη σε μικρότερα που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν βατά και τα έπαιζα εξαντλητικά μέχρι να τα κάνω κτήμα μου και να έχω το επιθυμητό αποτέλεσμα. Εγιναν πολλαπλά takes και έπεσε τεράστιο editing. Με τα καθαρά κιθαριστικά μέρη τα πράγματα ήταν πιό εύκολα και τα έβγαλα όλα με το αυτί. Γενικά θα έλεγα ότι το όλο project δεν ήταν για μένα τόσο εκτελεστικό όσο «παραγωγικό»και «ηχοληπτικό» και μόνο ως τέτοιο είμαι ευχαριστημένος από την επίδοσή μου. Μια τεράστια εργασία, εξάσκηση και περαιτέρω εκμάθηση των τεχνικών ψηφιακής ηχογράφησης. Σημαντικές ήταν οι προκλήσεις να προσομοιάσω με τις κιθάρες χαρακτηριστικά σημεία του έργου όπως τα mellotron χωροδιακά portamento στην αρχή, ή τη χροια του mini moog. Ξόδεψα άπειρες ώρες στο διαδίκτυο και σε φόρουμ ψάχνοντας για λύσεις. Επίσης να δώσω τον χαρακτήρα από τα διάφορα phasing/flanging/panning/reverse effects στα τύμπανα όπου υπήρχαν, τα marching drums με το reverb στο τέλος, τα gong, τα φωνητικά, το doubling κλπ. Για άλλη μια φορά τονίζω ότι δεν υπάρχει πουθενά πλήκτρο, sampled ή midi όργανο, εκτός από τα τύμπανα. Για την ιστορία χρησιμοποίησα σχεδόν σε ποσοστό 50% την dot με τον benedetto, σε 15% την deluxe, 30% την tele με τους Bill Lawrence και 5% την Brent Mason. Επίσης την Ovation και το ΗΒ τετράχορδο μπασάκι. Εφέ σχεδόν παντού S-gear. Ο τρόπος σύνθεσης του Emerson είναι ιδιαίτερα πολύπλοκος και τα μέρη, ακόμα και σε αποσπάσματα λίγων μέτρων, είναι ιδιαίτερα στρυφνά, καθώς επέλεξα την απλοϊκή λύση της αντιγραφής και όχι προσαρμογής νότα νότα μουσικής για πλήκτρα σε κιθάρα, και διότι ουσιαστικά δεν παίζονται όπως είναι με κιθάρα, τουλάχιστον από απλό παίκτη όπως εγώ. Τα διαστήματα είναι ιδιαίτερα αλλόκοτα και μεγάλα, και σχεδόν πάντα ή έκταση της κιθάρας δεν καλύπτει το μέρος για το αντίστοιχο πληκτροφόρο όργανο. Ετσι κάποιες φορές είτε έπρεπε να γίνει αλλαγή (δηλαδή επικάλυψη) οκτάβας, ή να μοιραστούν πολύ χαμηλά περάσματα με το μπάσο (άλλωστε κάποιες φορές το επιβάλλει η παρτιτούρα) ή σε ακόμα πιό δύσκολα σημεία να καταφύγω σε scordatura (δηλ διαφορετικό κούρδισμα σε κάποιες χορδές) ώστε να είναι δυνατόν να παιχτούν κάποια ακόρντα. Σε κάποια μέρη η ψηλότερη νότα ήταν F# ή G μετά το 24ο τάστο ή και C κάτω από την χαμηλή E. Πάντως ακόμα και μικρές παρεες από νότες ήταν πολύ δύσκολο να παιχτούν, ιδίως σε σόλα του Emerson όπου χρησιμοποιεί κατα κόρον αλλοιώσεις και αναιρέσεις. Άλλες φορές πάλι παίζει με το Β3 ή το πιάνο clusters από διαδοχικές νότες, δυό ή και τρεις μαζί, κάτι πρακτικά αδύνατον σε κιθάρα, αλλά τόσο απαραίτητο για να βγει ο χαρακτήρας του έργου. Τέλος ο πολύ γρήγορος ρυθμός και η ανάγκη να ακουστούν καθαρά τα μεγάλα διαστήματα σε 16α ή 32α σχεδόν ακυρώνουν τον χαρακτήρα του οργάνου. Ετσι έπρεπε να ψάξω να βρω τρόπους να έχει η κιθάρα άλλοτε διάρκεια, άλλοτε όχι, άλλοτε καθαρό ήχο ή άλλοτε να τονίζεται ο κρουστικός χαρακτήρας. Εν ολίγοις κατέφυγα σε every trick in the book και όχι μόνο, έχοντας ως σκοπό να ακουστεί το έργο με ήχο κιθάρας σε μια «ουτοπική άρτια ηχογράφηση». Αν κάποια στιγμή βρεθούν κάποιοι να παρουσιάσουν κάτι τέτοιο ζωντανά σίγουρα θα πρέπει να ακολουθήσουν άλλο δρόμο και να προσαρμόσουν τα μέρη για κιθάρα, κάτι που δεν έκανα διότι ούτε γνώσεις, ούτε υπομονή, ούτε χρόνο είχα. Ήθελα να «περπατήσω» κάθε λεπτομέρεια του έργου με κιθάρα, να την κάνω κτήμα μου και να την βγάλω προς τα έξω. Η παρτιτούρα ήταν απαραίτητη (χωρίς αυτη δεν θα γινόταν τίποτα) αλλά και τα midi βοήθησαν αν και έπρεπε να διορθώσω αρκετά πράγματα που ήταν λάθος σε σχέση με την παρτιτούρα. Ευτυχώς μετά από τόσα χρόνια που γνωρίζω το κομμάτι έχει μπει στο πετσί μου, οπότε τα λάθη τα μυριζόμουν αμέσως. Φυσικά κάθε λάθος ψαχνόταν εξαντλητικά ώστε να επαληθεύσω ότι η παρτιτούρα ήταν λάθος, ενώ άλλες φορές επί ώρες προσπαθούσα να καταλάβω τι νότες έπαιζε ένα όργανο, που δεν ήταν στην παρτιτούρα, ή να αποφασίσω με τί να γεμίσω ένα μέρος πλήκτρων με το υποσύνολο της κιθάρας όταν στο μέρος που ακούγονταν μπορεί και να υπήρχαν 3 ή 4 διαδοχικές νότες. Για κάθε σημείο που ηχογραφούσα διάλεγα και έκανα καταγραφή οργάνου, μαγνήτη, ρύθμισης και ηχογραφούσα πάντα dry και di, ώστε μετά να προσθέσω εφέ, αλλά και να επανέλθω με διορθώσεις. Επίσης διάλεγα τη σωστή (αλλά και πιό βολική) θέση στην κιθάρα που θα ήταν δυνατόν να παιχτεί το μέρος που ηχογραφούσα και εννοείται πάντα κούρδιζα τοπικά ώστε να μην υπάρχει θέμα intonation όταν υπήρχαν μεγάλα διαστήματα. Επίσης μέσα στο ίδιο το σόλο, συχνά έπρεπε να γίνει αλλαγή θέσης για να μπορέσει να παιχτεί κάτι, με αποτέλεσμα σε κάποια διαδοχικά σημεία να ακούγεται τυλιχτή σολ χορδή αντί απλή σι, που γίνεται αμέσως αντιληπτό από μουσικούς τουλάχιστον. Στις παρτιτούρες δυστυχώς δεν υπήρχαν τρια μεγάλα σόλο Β3 που ήταν αδύνατον να παιχτούν με το αυτί. Το ένα βρέθηκε αργότερα σε μια διαφορετική παρτιτούρα, το άλλο υπήρχε με κάποια λάθη και κενά στο midi και βγήκε άκρη βλέποντας κάποιον που το έπαιζε στα πλήκτρα σε βίντεο και το τρίτο που είναι αυτοσχεδιασμός B3 και τύμπανα δεν παίζεται πουθενά και ακόμα και στην μεταγραφή του έργου για συμφωνική ορχήστρα έχει περικοπεί σχεδόν στο μισό. Τα μέρη που έχουν μεταγραφεί εντοπίστηκαν πριν λίγο καιρό σε μια on line παρτιτούρα της κακιάς ώρας, μια άλλη αγοράστηκε μέσω συνδρομής σε σχετικό site, ενώ για την ακουστική αποκρυπτογράφηση χρησιμοποίησα την επανέκδοση του 2012 που περιέχει το 5.1 mix του Steven Wilson. Στο τέλος αποφάσισα να τολμήσω και να συμπεριλάβω και τον αυτοσχεδιασμό τύμπανα/Β3 για τα τύμπανα με το αυτί και τις κιθάρες από την παρτιτούρα. Αναγκάστηκα να ντουμπλάρω αρκετές κιθάρες και μπάσο ώστε να πλησιάσω αίσθηση Β3. Το αποτέλεσμα με τις αδυναμίες του τα λέει όλα, αλλά έπρεπε να συμπεριληφθεί. Φυσικά τα προβλήματα δεν περιορίζονταν εκεί, καθώς τα όργανα στον δίσκο μαζί με τα overdubs, είναι πολύ περισσότερα από όσα υπάρχουν στην παρτιτούρα και στα midi που βρήκα. Εκεί χρειάστηκε και περισσότερη μελέτη και σε κάποια σημεία αυτοσχεδιασμός. Τα σχετικά βατά μέρη ήταν οι ηλεκτρικές ....κιθάρες, οι ακουστικές, τα φωνητικά και κάποια σύνθι. Τα τύμπανα ήταν τεράστιο πρόβλημα επίσης, καθώς το midi είχε μια εντελώς βασική αίσθηση του κομματιού. Τελικά αναγκάστηκα να τα προγραμματίσω μόνος μου από το μηδέν ακούγοντας εξαντλητικά πίσω μπρος και παίζοντάς τα με τα pads στο midi keyboard και διορθώνοντας με το ποντίκι. Το όλο εγχείρημα είχε πολλές προκλήσεις αλλά και ωφέλη. Βασικά εξοικειώθηκα με όλα τα μέρη και αποκρυπτογράφησα όλα τα μυστικά τους και μπήκα στα βαθειά, εκτίμησα ακόμα περισσότερο και αναγνώρισα την αξία αυτού του έργου. Μπορεί να το ήξερα ακουστικά, αλλά άλλο είναι να βλέπεις τις ίδιες τις νότες και τη διαδοχή τους και το πως αναπτύσσει ο συνθέτης το έργο. Εκπαιδεύτηκα σημαντικά στην πειθαρχία στο παίξιμο για ηχογράφηση, κάτι πολύ σημαντικό όταν ανάψει το κόκκινο φως και πρέπει να παίξεις 15-20-30 νότες χωρίς να «χτυπήσει» καμιά. Επίσης μια ενδιαφέρουσα διαπίστωση ήταν ότι από την αρχή του χρόνου μέχρι το τέλος, πολλά μέρη που είχα ηχογραφήσει τον πρώτο καιρό έπρεπε να πεταχτούν στα σκουπίδια καθώς η διαφορά στην ποιότητα της εκτέλεσης ήταν εμφανής. Εκανα σημαντική πρόοδο στην ανάγνωση παρτιτούρας, κάτι που χρόνια παλευα περιστασιακά και τελικά αποδεικνύεται ότι μόνο με σκληρή μελέτη και με αυστηρό πρόγραμμα μπορείς να κάνεις έστω και μικρά βήματα. Τέλος μπήκα στα πολύ βαθειά του editing κυρίως, αλλά και άλλων τεχνικών της ψηφιακής ηχογράφησης. Για την ηχογράφηση χρησιμοποίησα every trick in the book που γνώριζα ή έμαθα στην πορεία, ενώ εξαντλητικές ήταν οι καθημερινές ακροάσεις. Κάθε πρωί με ξεκούραστο αυτί άκουγα ό,τι έφτιαξα την προηγούμενη αλλά και το σύνολο για σωστές στάθμες, eq, μετάβαση από μέρος σε μέρος, τύμπανα κλπ. Αυτό συνεχιζόταν όλη τη μέρα και πάλι από την αρχή την επόμενη. Οι σημειώσεις έφτασαν να γεμίσουν ένα τετράδιο και το κομμάτι τελικά έφτασε να έχει πάνω από 100 tracks και περίπου 20 εκδόσεις σωσμένες σε διάφορα στάδια. Θυμίζω ότι είναι μουσικό έργο που έπαιζαν οι ELP ως τρίο ΚΑΙ ζωντανά στη σκηνή – αυτό για να καταλάβει κανείς τι είδους γκρουπ ήταν. Τρία βασικά όργανα γι αυτούς Live, και στο στούντιο με overdubs και bouncing σε 8κάναλο σε διάστημα σχεδόν 10-12 ημερών και όλα αυτά πίσω στο 1971. Για μένα αντίστοιχα χρειάστηκε ένας χρόνος χαλαρά με ένα διάλειμα ενός δυο μηνών, σε one man show και κρατημένα tracks χωρίς bouncing για κάθε μέρος έτσι ώστε να μπορώ να διορθώνω μέχρι την τελευταία στιγμή. Βέβαια η επιλογή να είναι όλα τα όργανα κιθάρες περιόρισαν σημαντικά το συχνοτικό περιεχόμενο κάνοντας την διαδικασία της μείξης 100 tracks ακόμα πιό δύσκολη. Ήταν ένα project ζωής και ένα προσωπικό στοίχημα, ένα όνειρο που από την ηλικία των 15 φαίνονταν άπιαστο. Ενα ταξίδι που ο προορισμός δεν μετράει όσο οι εικόνες της διαδρομής. Μια εξαιρετικά δύσκολη, αγχώδης και ενδιαφέρουσα εμπειρία ίσως χωρίς αντίκρυσμα καθώς δεν περιμένω τίποτα από αυτό, δεν έχει την αξία μιας μεταγραφής του έργου ούτε περιμένω να βρω κοινό. Ήταν ένα πείσμα και ένα καπρίτσιο. Πολλές φορές έφτασα στο σημείο να μην τρώω, να μην κοιμάμαι, να μην μπορώ να ασχοληθώ με τίποτα άλλο κι από την άλλη να λέω, ως εδώ-τα παρατάω, ακόμα και μετά από 10 μήνες δουλειάς. Τόσο βουνό μου φαίνονταν. Αλλά με υπομονή και επιμονή συνέχιζα. Σίγουρα δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι μπορώ ακόμα και τώρα ανα πάσα στιγμή να ανοίξω την παρτιτούρα και να παίξω άψογα όλα τα μέρη, αλλά τουλάχιστον είχα την υπομονή να ολοκληρώσω την μεταφορά από πλήκτρα σε έγχορδα, ενός τεράστιου έργου και να μπορέσω να το κατανοήσω καλύτερα και γι αυτό και μόνο είμαι ικανοποιημένος. Όπως και να κατανοήσω την απελπισία του συνθέτη που δεν άντεξε στη σκέψη ότι κάποτε το έπαιζε και δεν θα μπορούσε πια ποτέ να το ξαναπαίξει και να δώσει τέλος στη ζωή του. Εδώ το βιντεάκι που έφτιαξα και εδώ το soundcloud αν κάποιος θέλει να μπει στο νόημα του έργου, ας δει καλύτερα βίντεο για να παρακολουθεί την παρτιτούρα

Άμ το άλλο που δεν διαβάζουν Noiz..., ακόμα 09-42 και 10-46 σύρματα βάζουν στις κιθάρες τους. Χάθηκαν οι 10-38, το μέλλον στις χορδές;

Τσίπηδες είναι εκεί στην Fender αφού.

Mexico ρε γαμώτο..., Mexico? Ξεφτίλα...

Για τη δόξα που θα φέρει το signature model το έκανε...

Φαντάζεσαι να το ακούσει ο Palmer, να του αρέσει και να τον κάνει διάσημο και πλούσιο (με αυτήν την σειρά...). Μετά δεν θα μας μιλάει!

Για τις γκόμενες ....

καλά, αν είναι να πάει κανενός το μυαλό ότι απασχολήθηκα επι 12 μήνες να παίξω αυτό το πράγμα για 1000 χιτς, θα ψάχνει να μου στείλει τρελλογιατρούς

Ευχαριστώ πολύ Γιώργο! Ευχαριστώ και για τις πολύτιμες συμβουλές και τα φρέσκα αυτιά!

Μερικές σκέψεις και προβληματισμοί... το βίντεο (βίντεο τρόπος του λέγειν - να χαρακτηρίζεται η όλη ιστορία αυτή των 12 μηνών ως βίντεο, που ως οπτικό αποτέλεσμα χρειάστηκε μόνο 2 μέρες) κατάφερε και έπιασε αυτές τις μέρες τις 1000 θεάσεις. Αυτό θα μπορούσε κανείς να το πει επιτυχία αν σκεφτεί ότι πρόκειται για cover 1. πολύ δύσκολης μουσικής 2. μουσικής που έχει μπει στο χρονοντούλαπο ή στο περιθώριο μετά το 1978 3. εξειδικευμένο (αλλαγμένο) cover 4. βίντεο που φτιάχτηκε εντελώς ερασιτεχνικά 5. βίντεο από την ελλάδα 6. ακόμα και να σκεφτεις ότι από τους ELP σήμερα υπάρχει μόνο το P. Απο την άλλη το πιό πιθανό είναι να το πει αποτυχία αν σκεφτεις ότι χρειάστηκε εξαντλητικές προσπάθειες 12 μήνων για να αποκρυπτογραφηθεί - ηχογραφηθεί το μουσικό έργο από έναν με λίγη θεωρητική εμπειρία για να συλλέξει το ποσοστό αυτό μετά από 5 μήνες.. Σίγουρα είναι κάτι που δεν θα το ξαναδοκίμαζα αν δεν ήταν μουσική που με σημάδεψε στα νεανικά μου χρόνια. Εννοείται προώθηση δεν υπήρχε, τουλάχιστον καμμία από τις "γνωστές" πλάγιες. Απλά κοινοποιήθηκε σε χώρους που υπήρχε κοινό που θα το εκτιμούσε, δηλαδή τρεις fb fan pages για τους ELP, το νοιζ και τον μικρό μου κύκλο στο fb, όπου φυσιολογικά πολύ μικρό ποσοστό γνωρίζει τι είναι ELP. Γνωρίζοντας ότι τουλάχιστον στις σελίδες αυτές βρίσκονται άτομα που πραγματικά αγαπάνε τους ELP τα σχόλιά τους ήταν παραπάνω από ικανοποίηση και συγκίνηση. Τωρα μερικά στατιστικά.... (μόνο από youtube που τα βγάζει μόνο του) Σε 5 μήνες 1002 θεάσεις, 53 likes και 24 θετικά σχόλια (αν εξαιρέσεις κανα δυό που είπαν να αλλάξω ύφος και να το ξαναπαίξω...) Μέση διάρκεια θέασης πάνω από 3 λεπτά που είναι σημαντικό για κομμάτι των 20 λεπτών. Αντίστοιχα το 60% παρακολούθησαν σχεδόν μισό λεπτό. Όλα αυτά τα κρίνω θετικά για prog που ανάγεται 50 χρόνια πίσω. Επίσης γύρω στο 25% ήρθε από πρόταση του ίδιου του youtube. Οι συνδρομητές που απέφερε ήταν γύρω στους 7 από τους συνολικά 25 που έχω Και όσον αφορά στην κατανομή γύρω στο 38 % ήταν από κυρίως ΗΠΑ μετα Καναδά, ΗΒ και 15% Ελλάδα. 100% άνδρες...(!) ηλικίας 55-64 ως αναμενόταν. Στον ίδιο χρόνο για σύγκριση στο soundcloud η θέαση ήταν γύρω στο 50. Εν ολίγοις βαριά η καλογερική. Ιδίως όταν την κάνεις απο χόμπυ. Με ένα κανάλι που μόλις έκλεισε 2 χρόνια, χωρίς καμία προοπτική με συνολο καμιά 30ριά βιντεάκια, όλα σχεδόν (...σχεδόν) στο πόδι, one man show και φυσικά χωρίς τα γνωστά παρακάλια, πατήστε το κουμπί, το κουδουνι κλπ. Ετσι απο περιέργεια και για να περνάει η ώρα. Ακόμα κι η ανάλυση αυτή για να περνάει η ώρα είναι...

Της αλεπούς ο θάνατος γίνεται σήμερα στα crypto. Sell off του κιαρατά.

μια συνθεσουλα απο μενα για σας, προχηραντζα... θα μαθουμε που θα παει. περιμενω οποιος θελει αποψης!

Προέκυψε από τις τυχόν συνομιλίες που είχες με κάποιο πρόσωπο είτε στο κατάστημα είτε αλλού για τα συγκεκριμένα προϊόντα. Πριν μερικές μέρες μιλούσα με έναν φίλο δικηγόρο που με ρώτουσε πως θα κάνει διαφήμιση του γραφείου του στο ίντερνετ.Του έλεγα ότι τα κινητά ακούν και έτσι προκύπτουν οι διαφημίσεις.Την επόμενη μέρα είχα διαφημίσεις από δικηγορικά γραφεία... Αναμενόμενο. Να ξέρετε ότι όχι μόνο ακούνε αλλά και βλέπουν από τις κάμερες.

Γιατί είναι πιο χρήσιμος ένας πίνακας από ένα πετάλι;Και το πίνακα τον βγάζεις αντίγραφο και μάλιστα 100% πιστό αντίγραφο. Οι τιμές αυτές υπάρχουν διότι πολύ απλά υπάρχουν άνθρωποι που δίνουν τα λεφτά.Δεν υπάρχει κανένας άλλος λόγος.

Αν σκάσει φίλος στο διαμέρισμα με λαμπάτο θα με διώξουν σε 5 λεπτά, υπάρχει όρος στο συμβόλαιο σχετικά με παραγωγή ήχου πάνω από συγκεκριμένα όρια. Βασικά υπερβάλλω, τις πρώτες 2 φορές δε θα με διώξουν, αλλά θα πληρώσω 50 ευρώ στον ιδιοκτήτη. Να σημειωθεί πως δε μένω στην Ελλάδα. Έχω dual input audio interface, όποτε θα κούμπωνε εκεί και θα ακούγαμε από studio monitors, χωρίς να με παίρνει τηλέφωνα και ο landlord. Για να απαντήσω στο ερώτημά σου τώρα, είχα πολλούς λαμπάτους όσο έμενα Ελλάδα και έπαιζα σε μπάντες. Blackstar HT-5, Marshall JVM50, Victory Kraken 50w, κλπ. Όλα αυτά ανεξαιρέτως τα άνοιγα στο σπίτι στο 0.5 και μάτωναν τα αυτιά μου από το ξύσιμο και τα high frequences. Από εκεί πήγα σε digital λυσεις τύπου Axe Fx και studio monitors. Μετά σταμάτησα να παίζω σε μπάντες, έφυγα στο εξωτερικό και όλα μου τα projects είναι home based, μιας και δεν ενδιαφέρομαι πλέον να παίξω live. Αυτές τις μέρες ασχολούμαι με ηλεκτρονική μουσική και film scoring. Για τα δικά μου projects, γράφω κιθάρες με plugins, καρφί στην κάρτα ήχου. Έχω πολύ καλύτερο ήχο απ'όταν έπαιζα λαμπάτους. Για ένα διάστημα έπαιζα με Victory Kraken, loadbox και studio monitors. Ηχάρα, άνοιγα και τον λαμπάτο όσο "δυνατά" ήθελα, αλλά δε μπορώ να δικαιολογήσω τέτοιο κόστος απλά για να παίζω και να γράφω σπίτι μου. Για να μην πολυλογώ, ο λόγος που έγραψα είναι για να δείξω ότι όλα είναι σχετικά και έχουν να κάνουν αποκλειστικά με τις ανάγκες και τις προτιμήσεις του καθενός. Και να μου χάριζες λαμπάτο Twin Reverb δε θα τον έπαιρνα, όχι γιατί δεν είναι καλός ενισχυτής, αλλά γιατί δεν συμβαδίζει με τις προτιμήσεις και τον τρόπο ζωής μου.

Μάλλον δε θυμάσαι καλά τι γινόταν όταν είχε βγει ο ToneMaster. Οι ίδιοι ακριβώς "επώνυμοι" κιθαρίστες έβγαιναν στο YouTube και τον αποθέωναν. Η Fender έσκασε τρελά φράγκα για διαφήμιση, φέρνοντας ονόματα όπως ο Richie Kotzen για να δοκιμάσουν τον ενισχυτή. Ο λόγος που ο συγκεκριμένος ενισχυτής δεν "έπιασε" αντίστοιχα δεν είναι ότι δεν ήταν λαμπάτος, αλλά ότι το κύριο πρόβλημα αυτού του platform παρέμεινε, δηλαδή το βάρος και ο όγκος. Δεν ξέρω τι ακριβώς σε χαλάει με τα amp-in-the-box πετάλια, υπάρχουν χρόνια τώρα και δίνουν τρελές δυνατότητες για ampless rigs, παίζοντας είτε καρφί σε PA με Impulse Responses, είτε στον εκάστοτε λαμπάτο που παρέχει το μαγαζί. Γλιτώνεις βάρος, κερδίζεις ευελιξία σε ηχοχρώματα, χάνεις σε ήχο/feel (για κάποιους, όχι για μένα). Αν σε ενοχλεί το επιθετικό marketing της UA, τότε μάλλον δεν έχεις δει τι κάνουν οι υπόλοιπες εταιρίες κάθε φορά που βγάζουν το παραμικρό. Δεν είπε κανείς ότι τα πετάλια αυτού του design είναι καλύτερα από τους ενισχυτές που προσομοιώνουν/αντιγράφουν, προσφέρουν άλλα θετικά, ενώ πάσχουν σε κάποια άλλα πράγματα. Τώρα το αν αξίζει ένα πετάλι 400 ευρώ σε αυτό το οικονομικό περιβάλλον, θα το κρίνεις εσύ και η τσέπη σου. Εγώ εύκολα τα έδινα αντί ενός combo γομαριού που ούτε να το κουβαλήσω μπορώ λόγω μέσης, ούτε να το ανοίξω πάνω από το 0.5 γιατί μένω σε διαμέρισμα.

αφού αυτές τις μέρες έτυχε να πρέπει να λείπω και γίνεται τότε...................... Ακόμα και ΕΓΩ δεν μπορώ να είμαι σε δυο διαφορετικά σημεία και μάλιστα σε διαφορετικούς νομούς ταυτόχρονα. Αν ήταν δύο διαφορετικά σημεία στην ίδια πόλη κάτι θα μπορούσε να γίνει χαχαχαχαχαχαχαχα αντε γειά μας??

Πάντως αν δεν έβγαζα τα μάτια μου με όλες αυτές τις ανόητες μπουρμπουλήθρες που καθόμουν και ανεβοκατέβαζα επί ώρες στις πάλαι ποτέ "χρυσές" εποχές των κολάν και των eyeliner, και χρόνο θα είχα κερδίσει, και καλύτερος κιθαρίστας θα ήμουν.

Βαδίζω αργά διότι βιάζομαι.