Φανταστικό Γιώργο.
Δεν άκουσα κανένα από τα θέματα συνοχής που υπήρχαν κατά την γνώμη μου σε άλλα έργα σου.
Είναι αριστοτεχνικά δομημένο, ακόμα και εκεί που "φεύγει" το πράγμα, υπάρχει πάντα από πίσω ένας "αόρατος" συνδετικός κρίκος, που δεν αφήνει την προσοχή να αποεστιαστεί ούτε δευτερόλεπτο.
Να πω ότι εμένα μου θύμισε Cecil Taylor στα σύγχρονα free του, όσο περίεργο και αν ακούγεται αυτό.
Συγχαρητήρια ρε φίλε, συγχαρητήρια.
Μετά το κλείσιμο (το οποίο είναι φοβερό) σηκώθηκα από την καρέκλα και χειροκρότησα για κανένα λεπτό.
Φανταστικό πραγματικά.