Πίνακας συμμετοχής

Τον έχεις ξεκωλώσει τον Άη Βασίλη να πηγαινοέρχεται στο σπίτι σου φέτος. Μεγειές και καλόπαιχτη. Η σύζυγος τι λέει? By the way, δεν βλέπω τίποτα το ιδιαίτερο στο neck heel που να διευκολύνει την πρόσβαση στα τελευταία τάστα.

Μπράβο Μπάμπη, πολύ καλό. Προσωπικά, τα "ατελή" σηκώματα μου φάνηκαν σε νότες μέσα στο context, και όχι σε νότες που μένουν για αρκετό χρόνο σταθερές. Εκεί είσαι μια χαρά. Κάτι που με οδηγεί στην σκέψη ότι δεν φταίει η πίεση των χορδών τόσο, όσο η δυσκολία στην προσπάθεια να αποδοθεί σωστά το σήκωμα σε μια αλληλουχία από νότες (σκεφτόμενος να είσαι προετοιμασμένος για την επόμενη νότα που έρχεται, και να είσαι και μέσα στον χρόνο). Εδώ τράβηξες κάτι τρελά σηκώματα που κρατάνε ώρα, και δεν έχασες τρίχα. Να συμπληρώσω επίσης, ότι στα σηκώματα που κρατάνε ώρα, το βιμπράτο σου σκοτώνει, σε αντίθεση με τα πιο σύντομα σηκώματα μέσα σε φράση, που το βιμπράτο σου είναι πολύ αγχωμένο.

Ωραία. Σας ευχαριστώ και τους 2. Είστε οι φωνές που έψαχνα να μου ψιθυρίσουν: "κάν' το". Θα την κάνω την δοκιμή.

Πολύ όμορφη παρουσίαση!

Καλή Χρονιά σε όλους, με υγεία! Είπα να ξεκινήσω τη χρονιά με κάτι ερωτικό, με πάθος και πολλά σηκώματα... Still Got The Blues Solos.mp3

H Fender deluxe telecaster thinline είναι μια κιθάρα μεξικάνικης προέλευσης, η οποία κυκλοφόρησε από το 2016 μέχρι το 2019. Εκτός από την f-hole, ξεχωρίζει για τα μοντέρνα χαρακτηριστικά της. Έχει 12” radius ταστιέρα, locking tuners, vintage noiseless μαγνήτες και 4-way switch. Επίσης, το heel και το neck plate είναι σχεδιασμένο ώστε να παρέχει ανετότερη πρόσβαση στα χαμηλά τάστα. Ένα πραγματικό πολυεργαλείο. Ποιότητα κατασκευής Η ποιότητα κατασκευής σε ξύλα και βάψιμο είναι εφάμιλλη με την standard ΜΙΜ telecaster, και ελαφρώς καλύτερη σε σχέση με μια squier classic vibe. Εκεί που είναι ανώτερη, και κατά τη γνώμη μου δικαιολογεί τα 1000 ευρώ που κοστίζει καινούργια, είναι τα περιφερειακά της και τα μοντέρνα specs. Έχει locking tuners, 12inch radius ταστιέρα, εξαιρετική μοντέρνα γέφυρα με ατσάλινα saddles, καλούς μαγνήτες, πολύ καλά ηλεκτρικά, και γενικότερα έχει specs και σχεδιασμό που δεν συναντά κάποιος σε μια τυπική ΜΙΜ telecaster των 600-700 ευρώ. Από την μία έχει βίνταζ look και από την άλλη έχει πολύ μοντέρνα χαρακτηριστικά. Και η ποιότητα, θεωρώ, ότι είναι αισθητή παντού. Το βάψιμο είναι άψογο, δεν υπάρχουν ατέλειες πουθενά (παρά το ότι την πήρα ελαφρώς μεταχειρισμένη), τα 22 τάστα δεν έχουν κοφτερές άκρες, δεν μπαζάρει, και δίδει την αίσθηση ακριβού όργανου. Το σώμα είναι από alder και η ταστιέρα από Pau ferro. Έχει δωθεί πολλή προσοχή στην λεπτομέρεια. Playability Το μεγαλύτερο προσόν της deluxe είναι η ευχρηστία της. Ξεκινώντας από την ταστιέρα και το γεγονός ότι έχει 12inch radius, κάτι που με διευκολύνει απίστευτα στο παίξιμο. Τα narrow tall τάστα είναι, με διαφορά, τα αγαπημένα μου διότι μου δίδουν χώρο στα δάκτυλα για άνετα bends. Επιπλέον, το μανίκι είναι πιο παχύ συγκριτικά με μια squier classic vibe, αλλα συνολικά έχουν πολύ κοντινή αίσθηση, ειδικά με εκείνο της 70s custom, όπου έχει ίδιο satin finish. Αντίθετα, το μανίκι της standard MIM tele δεν θυμίζε καθόλου το μανίκι της deluxe, καθώς έχει gloss finish, medium jumbo τάστα, και αρκετά διαφορετική αίσθηση στο πιάσιμο. Ένας άλλος παράγοντας που ενισχύει την ευχρηστία της fender, είναι το πολύ χαμηλό βάρος της. Δεν την ζύγισα, αλλά δεν πρέπει να ξεπερνάει τα 3 κιλά. Είναι εντυπωσιακά πιο ελαφριά σε σχέση με τις αρκετά ελαφριές squier. Έχει τόσο ελαφρύ σώμα, που έχει μια ελαφριά τάση για neck dive (φορά και βαριά locking tuners), αλλά όχι κάτι το τραγικό. Αξίζει να αναφερθεί ότι ο σχεδιασμός του heel βοηθά πάρα στην πρόσβαση στα τελευταία τάστα, κάτι στο οποίο πάσχουν οι telecaster, γενικότερα. Επίσης, η θέση των χειριστηρίων είναι πολύ διαφορετική από εκείνη των κλασικών telecaster. Είναι αρκετά πιο χαμηλά, και για να ρίξεις πχ το volume pot πρέπει να τεντώσεις το χέρι τέρμα. Πολύ μεγαλύτερη διαδρομη, που θυμίζει λίγο εκείνη από μια les paul. Δεν είναι σημαντικό πρόβλημα. Το σημαντικότερο πρόβλημα είναι ο διακόπτης επιλογής μαγνήτων, όπου είναι δύσκολο να τον τσιμπήσει το δάκτυλο από την θέση bridge. Το πλαστικό στην κορυφή του είναι το ίδιο με μια στρατοκάστερ, και είναι τοποθετημένο σε χαμηλότερο ύψος από το volume pot. Σχεδόν το ακουμπάει, οπότε είναι δύσκολο με ένα δάκτυλο να αλλάξεις θέση. Ίσως θα ήταν καλό να το βάλω ένα πλαστικό από telecaster. Ήχος Ακουστικά, ο ήχος είναι πολύ δυνατος (διπλή ένταση σε σχέση με solid body tele) και με έντονο μπάσο. Πάλλεται έντονα όλο το σώμα κατά το παίξιμο. Ειναι κάτι που σε προδιαθέτει για το τι θα επακολουθήσει, μετά την σύνδεση σε ενισχυτή. Όντως ο ήχος είναι πολύ γεμάτος, νομίζω με μια μικρή τρύπα στα μεσαία, που ίσως φταίνε και οι μαγνήτες σε αυτό. Παρότι οι vintage noiseless (alnico 2) δεν έχουν την καλύτερη φήμη, ανάμεσα σε άλλους hum-free μαγνήτες, μου αρέσουν πάρα πολύ. Έχουν αρκετά χαμηλό output, τηρουμένων των αναλογιών, και αρκετά ισορροπημένο και καθαρό ήχο. Ο μαγνήτης στην γέφυρα έχει λίγο τσιμπημένα πρίμα, κάτι το οποίο το θεωρώ απαραίτητο για μια τελεκάστερ. Το αποτέλεσμα είναι ότι δίδουν την αίσθηση του μονού μαγνήτη, τόσο ηχητικά, όσο και στο “χέρι”, καθώς ανταποκρίνονται αρκετά στην πένα, και έχουν έντονη ατάκα. Είναι ιδανικοί για τζαζ μέχρι και hard rock. Είναι πολύ πιο κοντά σε τελεκάστερ, απ΄ότι οι samarium hum-free μαγνήτες είναι σε στρατοκάστερ. Για στουντιακή χρήση και λάιβ, όπου ο θόρυβος είναι θέμα, είναι άψογοι. Τα δύο ποτενσιομετρα ελέγχου έντασης και tone, επιδρούν ουσιαστικά στον ήχο. Όσο gain και να έχει ο ενισχυτής, με το ρίξιμο του volume ο ήχος καθαρίζει άμεσα, σε αντίθεση με τους Area hot T που έχω σε άλλη telecaster. Επίσης, η τέταρτη θέση στον 4-way διακόπτη, προσφέρει έναν έξτρα ήχο που συνδυάζει τους δύο μαγνήτες σε σειρά. Ο τόνος γίνεται παχύτερος και δίδει αίσθηση humbucker. Ένα βασικό πρόβλημα που αντιμετωπίζω είναι ότι βγάζουν αρκετό θόρυβο εάν δεν ακουμπώ με τα χέρια την γέφυρα ή τις χορδές. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και σε μια άλλη τέλε που έχω με hum-free μαγνήτες. Μου φαίνεται παράξενο, διότι στις υπόλοιπες τέλε με μονοπήνιους, έχω μηδέν θόρυβο όταν αφήνω χέρια. Το σημαντικό, βέβαια, είναι ότι γίνεται σχεδόν αθόρυβη όταν ακουμπώ μεταλλική επιφάνεια. Και λέω “σχεδόν” διότι η πραγματικά αθόρυβη είναι η deluxe Stratocaster που έχω στην κατοχή μου. Πάντως, παραμένει πιό αθόρυβη από αρκετές κιθάρες με humbuckers που έχω τεστάρει. Specs Body Type Semi-hollowbody Thinline Body Shape Telecaster Body Material Alder Body Finish Gloss Polyester Color 3-color Sunburst Neck Material Maple Neck Shape C profile Radius 12" Fingerboard Material Pau Ferro Fingerboard Inlay Pearloid dots Number of Frets 22, Narrow Tall Scale Length 25.5" Nut Width 1.650" Nut Material Synthetic bone Bridge/Tailpiece String-thru body with block saddles Tuners Deluxe cast/sealed locking with vintage style buttons Neck Pickup Vintage Noiseless Tele Single-coil Bridge Pickup Vintage Noiseless Tele Single-coil Controls 1 x master volume, 1 x master tone, 4-way blade pickup switch Ηχητικά Samples Παίζω με 9-42 ghr χορδές,σε έναν orange rocker 15, με μικρόφωνο Behringer B906, έχω προσθέσει λίγο delay και reverb από το DAW. Καθαρός ήχος teledlxclean.mp3 Mid gain teledlxmidgain.mp3 High gain teledlxhighgain.mp3 Επίσης, έκανα και ένα μίνι συγκριτικό με τις 10-52 χορδές που φορούσε, σε σχέση με τις 9-42 που του έβαλα στη συνέχεια. Με 10-52 inthemix1052.mp3 Με 9-42 inthemix942.mp3

Ναι το έχω παρατηρήσει. Μάλιστα κάποια πολύ ωραία bends του είναι και με τον δείκτη και δε μιλάμε για quarter tone bends. Είναι ένα ειδικά στο As the years go passing by. Και μάλιστα ακόμα και ποια τρέλα πενταντονικα runs τα κανει με δείκτη και μεσαίο. Ως προς αυτά δεν πάω με τα νερά του. Προσπαθώ να το κάνω όπως με παίρνει. Και πάντα ανάλογα με πιο δάκτυλο θα βάλω για bend θα βοηθησουν από πίσω 1-2 ακόμα. Αχ και αυτός ο Gilmour. Αυτός κι αν έχει bends καρφωμένα εκεί που πρέπει. Και μάλιστα τα prebends του (π.χ. Shine on You Crazy Diamond intro) τα κάνω ασκήσεις.

Γαμώ τα σηκώματα αυτουνού και του Gilmour....! Μας χαλάσαν τα καλύτερα μας χρόνια... Πέρα απ'την πλάκα, "μαλάκωσε" την κιθάρα σου! Τζάμπα παιδεύεσαι!

Τα bends γενικά είναι από τις τεχνικές που παλεύω περισσότερο και είναι αυτή που κατά τη γνώμη μου θα σε χαντακωσει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη αν δεν πάει καλά. Στο συγκεκριμένο έχουν πάει σίγουρα στραβά bends στα γρήγορα μέρη και είναι σε τάστα που νιώθω τα δάχτυλα να παλεύουν να κρατήσουν τη χορδή εκεί που πρέπει κάνοντας πολλές φορές και το απαιτούμενο βιμπράτο. Κι αυτά εδώ είναι στο 20ο και στο 22ο. Και ενα half step bend στο 19ο. Υπήρχαν όντως και bends που είχαν διάρκεια και ήταν και spot on. Όπως το βλέπω, όλα αυτά συνηγορούν στο ότι πάει ναι μεν καλά το πράγμα, αλλά η τεχνική προφανώς δεν είναι ακόμα εκεί. Χτίζεται ακόμα. Και ο Gary είναι από τους κιθαρίστες που λατρεύω να ακούω και να προσπαθω να πάρω πράγματα και τα bends του είναι ένα από αυτά.

Δεν ξέρω για τον φίδη... αλλά εδώ μιλάμε για τον Κβαντική Διεμπλοκή...

Κι εμένα το πρωτάθλημα. Αλλά ας όψεται η παράγκα ασούμε. Μην είσαι σίγουρος .... Ο φίδης έχει πολλά ποδάρια ...

Έχεις έξι δάχτυλα σε κάθε χέρι και πόδι ή έτσι μιλάμε....

Εγώ έχω 9αρες στις 24,75", όπως και σε 25,5". Υπάρχει διαφορά tension, αλλά δε με ενοχλεί καθόλου. Ίσα ίσα που το αριστερό μου χέρι απολαμβάνει τις 9αρες στα κοντά scale, καθώς η δουλειά γίνεται ευκολοτερα.

Μην αγοράζετε άλλες tele.δεν φτάνουν για ολους

Πολυ ωραια. Και μια και βλεπω εχεις ξεκινησει συλλογη να σου δωσω και μια δικια μου παλια ιδεα για ενα mini tele project που δεν θα πραγματοποιησω, οποτε λεω μπας και το πραγματοποιησει καποιος αλλος αρρωστος :-) Aγορα μιας thinline με τους widerange (τυχαια: https://www.thomann.de/gr/fender_sq_cv_70s_tele_thinline_mn_nat.htm?glp=1&gclid=Cj0KCQiAt8WOBhDbARIsANQLp94wv_0-T0lP3CcESAPBCeCeb9vEr024Cg1K9LELyskAR2KqvnsQ1DIaAg3rEALw_wcB ) αντικατασταση αυτων με δυο καλους P90.

Έτσι είναι όλες οι thinline λόγω χαμηλού βάρους και chambering.Αν σε ενοχλεί βάλε 11αρες.

Ναι, αλλά έτσι γεμίζεις tele. Να το προσέξεις αυτό, μπορεί να είναι επικίνδυνο.

Τι μου θύμησες τώρα!!!!

Στα μέσα της δεκαετίας του 90, τα μοναδικά recording options που είχαμε ανακαλύψει ήταν τα περίφημα τετρακάναλα και λίγο αργότερα τα οχτακάναλα. Λίγο πριν το 2000 είδα για πρώτη φορά στην ζωή μου το Cubase για Atari in action και έπαθα πολιτισμικό σοκ. Από τότε και μετά τα DAWs έγιναν τα μοναδικά εργαλεία που χρησιμοποιώ για ηχογραφήσεις και έτσι δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη να καταφύγω σε κάποια άλλη λύση. Χωρίς λοιπόν να έχω εμπειρία από workstations θεωρώ ότι τα editing tools που σου παρέχουν τα DAWs είναι αξεπέραστα και είναι μονόδρομος για μένα πλέον η χρήση τους σε κάθε βήμα της μουσικής παραγωγής. Παρόμοιο σοκ έπαθα και με τα VSTs...είτε αυτά ήταν synthesizers είτε samplers κτλ. Η ελευθερία που σου έδιναν να επιλέγεις μέσα από χιλιάδες ήχους, styles, synth αρχιτεκτονικές ή analog legends για το ίδιο κομμάτι ήταν μοναδική για όσους δουλεύαμε μέχρι τότε μόνο midi sequencing. Στην δομή λοιπόν ενός κομματιού χρησιμοποιώ ήχους από διάφορα VSTs ή VSTs και hardware ταυτόχρονα ανάλογα με τις απαιτήσεις του κομματιού.

?????????????? Πιδιμ δε σι καταλαβινου κι καΛηΝυχτα