Πίνακας συμμετοχής

Δοκιμασε και τις sigma

Έπος σίγουρα. Απίστευτο! Πάντως dim, να σου πω αυτό, αν και πολύ λίγο θα σε ενδιαφέρει. Από αυτό που ακούω, ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ κέρδος εκτός αυτών που έγραψες παραπάνω, είναι στην τεχνική σου στην κιθάρα. Έχω ακούσει πολλά κομμάτια σου (πάρα πολλά), και εδώ η κιθαριστική σου τεχνική είναι απίθανη, σε αντίθεση με κάποια άλλα κομμάτια. Πραγματικά εκπληκτική. Θεωρώ λοιπόν ότι μπήκες στην πρίζα, και ασχολούμενος κάθε μέρα με αυτό, χωρίς ίσως να το πάρεις χαμπάρι, βελτιώθηκες σε ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ βαθμό κιθαριστικά. Ένα "ΜΠΡΑΒΟ" είναι λίγο.

Γράφω όσο το ακούω. Μωρε μπράβο! Πολλή δουλειά. Σίγουρα πρέπει να σου είχε αφήσει κουσούρι απο τα 15. Εξηγούνται πολλά.? Είσαι ο brother methodius. Υπομονετικός, μεθοδικός και μελετηρός. Συγχαρητήρια. Υ.Γ. Το ότι δεν επιτρέπεις να ιδωθεί το βιντεο πέρα απο το Youtube οφείλεται στο ότι...

Κατ' αρχήν να πω ότι ο Νέστορας με Les Paul είναι πρίγκηπας, όχι απλά sir. Νέστορα σου πάει τόσο πολύ, που στην θέση σου δεν θα έπαιζα με άλλη κιθάρα. Και σου πάει και εμφανισιακά αλλά και ηχητικά. Από εκεί και πέρα, πάρα πολύ ωραίο παίξιμο από όλους, πειστικό, άμεσο, αλήτικο, όπως πρέπει. Αλλά εκεί που μπαίνει το wah .... τα ρέστα μου, βγήκαν οι ίδιοι οι Lizzy στην σκηνή. Μπράβο ρε μάγκες.

Αναφέρομαι στο ότι οι περισσότεροι κιθαρίστες είμαστε νάρκισσοι και ποζάρουμε ανάλογα με στενά ρούχα ή γυμνασμένα μπρατσάκια και κορμιά έξω οπότε πιστεύω πως και αυτή εμπίπτει στην ίδια κατηγορία. Το έχω σκεφτεί με τις κοπέλες που ανεβάζει ο cos_dr κατα καιρούς και νομίζω πως απο τη στιγμή που γίνεσαι spectacle (θελεις να είσαι το κέντρο της προσοχής) σαν μουσικός, σχεδόν όλα είναι θεμιτά. Απλά δεν έχουμε συνηθίσει κοπέλες με βιντατζ stratocaster.?

Το ρωτάς σοβαρά ή κάνεις πλάκα; Αν το ρωτάς σοβαρά, μιλάμε για ένα τελείως διαφορετικό πράγμα. 1ον (Αντικειμενικό κριτήριο) Από τη μια μιλάμε για μια συναυλία με θεατράλε προσέγγιση και απο την άλλη για μια βιντεοσκόπηση στο σπίτι. 2ον (Υποκειμενικό κριτήριο) Καλώς η κακώς, το γυμνό ανδρικό στέρνο δεν φαίνεται διαχρονικά να σκανδαλίζει και για αυτό προφανώς τα ανδρικά μαγιό δεν έχουν top ?. Υ.Γ. Δεν σκανδαλιστικά από την εμφάνιση της. Για την ακρίβεια την θεωρώ χοντρή για τα γούστα μου , δεν κάνει για τέτοιο outfit και την αδικεί παρά την κολακεύει.

έφαγε όλα τα λεφτά της στις κιθάρες και δεν της έμεινε κάνα φράγκο να ρίξει κανα ρούχο πάνω της . Πέρα από την πλάκα , ενώ και καλά παίζει και την ενδιαφέρει το θέμα κιθάρα από ο,τι φαίνεται, με αυτά που φοράει χαλάει το review και είναι προφανές ότι το κάνει για τα κλικς.

Συγχαρητήρια. Σίγουρα, η ικανοποίηση,που έλαβες, θα ήταν τεράστια.

Έχει κοστίσει 1.000.000 φορές περισσότερο από της Μπιλυ. (Της Μπίλι είναι τζάμπα, σε ένα λαπτοπ τα φτιάχνει ο αδερφός της με Sonar οπότε υπολόγισε 1 δολάριο για το ρεΒμα) Στης ΜαντόναΣ σκέψου μόνο ότι ο ντράμερ (ο μακαρίτης ο Τονυ Τομσον) χρεωνε... 200 δολάρια την ταμπουρια (και καλά έκανε) :) Άσε ποσο πήγαινε το lockout ή η ώρα στα Power Station Studios. Γενικώς μη συγκρίνουμε τα ασύγκριτα αλλά και διαφορετικές εποχές, ήθη, έθιμα και οικονομικό περιβάλλον.

Πολύ καλοί μπράβο! Άψογος στο σόλο στο τέλος!

Απίστευτα πράγματα. Περίμενα κάτι ιδιαίτερο και καλό, κάτι πιθανον με πολύ προγραμματισμό (ήξερα ότι το δουλευεις έναν χρόνο), αλλά δεν περίμενα ένα τόσο μεγαλειώδες έργο και τόσο μεγάλη παραγωγή. Συμφωνώ με τον Στρατό για την εξέλιξη σου στην κιθάρα, και βασικά πιστεύω πως μάλλον επανηλθες στα στάνταρ σου παιξιματα όταν ήσουν σε φόρμα.

Τι κάθισες και έφτιαξες βρε άνθρωπε! Μπράβο σου για το κουράγιο, την επιμονή και υπομονή σου!

Τι έφτιαξε ο άνθρωπος… Υπόκλιση και μόνο. Υπόκλιση!

Αυτό ακριβώς. Συγχαρητήρια! Επος!

Μα γι 'αυτό είπα ότι είναι ένα θέμα με άπειρες εσωτερικές εκφάνσεις, και σαφώς έγκειται στην μοναδικότητα καθενός (ότι φύλλου και να είναι). Από εκεί και πέρα, είναι γνωστό ότι έχεις bachelor σε κάτι τέτοια θέματα συμπεριφοράς. By the way, πέρα από την πλάκα, η κοπέλα με την κιθάρα, ότι και να μην φορέσει, εμένα δεν μου αρέσει εμφανισιακά.

Στεγνά! Και σε πιό αδύνατο. Καλά, εδώ μιλάμε, για Θεά.

Δηλαδή για τις εκτελεστικές τους ικανότητες κάνουν έτσι οι κοπέλες. Απο Beatles μέχρι Mayer...

Ως συνήθως, ογκόλιθος του wah και ζεν πρεμιέ της μπάντας, ο Νέστωρ. Καλά κάθισε στο μπάσο ο Σπύρος. Εχετε και τα μέσα πλέον με επιχειρηματίες οπότε να υποθέσω πως δεν θα παίξετε support σε κανέναν.?

Έχε στο νου σου και τις αγγελίες. Κατά καιρούς βρίσκεις εξαιρετικές κιθάρες, υψηλότερης ποιότητας από αυτή που επιτρέπει το budget σου για καινούργια

Κι εγώ έτσι νόμισα (το έγραψα και στο 1ο μου ποστ εδώ...) αλλά τελικά άλλαξα γνώμη βλέποντας το 2ο βίντεο... το "ξεχείλωσε" η κοπελίτσα! Οπότε μάλλον "κοροϊδευτικό" θα βάπτιζα το θέμα.. Edit: Λάκη μαζί γράφαμε... Πάω να δω και να ακούσω τώρα τον Νέστορα....

Μόνη της το έκανε.

Αποφασίζεις για κάποιο περίεργο λόγο, καποτε να παντρευτείς. Έχεις τρεις υποψήφιες. Η πρώτη σκάει με strat, η δεύτερη με tele, και η τρίτη με lp. Ποια διαλέγεις; Απλο. Αυτή με τα μεγαλύτερα βυζγιά. ΥΓ Πολύ σεξιστικό το θέμα.

Είπα για τα γούστα μου. Δεν τη ζύγισα. Εγώ έχω μείνει στα στανταρτς των 90'ς στις γυναίκες....μη διδεις σημασία. ?

Τον massισες τον εταίρο κιθαρίστα, tonewise και volumewise.

YAMAHA ...

Πολύ ωραίο Νίκο!!! Μερακλίδικα πράγματα και με γούστο! Με την πρώτη ευκαιρία θα ήθελα να κάνω κι εγώ ένα gear rig, αλλά σε λίγο ετοιμάζεται MEGA REVIEW έκπληξη!

Ωραίοι στίχοι..

Εγώ πάντως είδα μια πολύ χαρούμενη κοπελίτσα που έκανε ένα όνειρο της πραγματικότητα....

Καλώς ήρθες . Τη Yamaha.

Προειδοποίηση. Ακολουθεί σεντόνι. Τα links είναι μετά το σεντόνι. Ήρθε η ώρα να παρουσιάσω κάτι που ήθελα πολύ καιρό να το κάνω και το «σχεδίαζα» επίσης για πολύ καιρό από τη στιγμή που μου μπήκε η ιδέα, δηλαδή περίπου πριν 4-5 χρόνια. To Tarkus είναι το 2οstudio album των ELP και κυκλοφόρησε το 1971, και ένα χρόνο αργότερα και στην Ελλάδα. Το ομώνυμο κομμάτι καλύπτει όλη την πρώτη πλευρά του δίσκου, διαρκεί 20 λεπτά και περιλαμβάνει 8 μέρη. Με επιρροές από κλασικούς όπως ο Bartok και ο Stravinsky, ο Keith Emerson εφτιαξε ένα σύνθετο κομμάτι με συνεχείς εναλλαγές στους ρυθμούς και το τέμπο που ως επί το πλείστον είναι μονοί, ενώ το μεγαλύτερο μέρος είναι γραμμένο με εμφαση σε sus4 ή sus2 συγχορδίες. Το έργο έχει μεταγραφεί για συμφωνική ορχήστρα και έχει παρουσιαστεί ζωντανά στη μορφή αυτή σε συναυλίες στην Ιαπωνία και έχει κυκλοφορήσει σε δίσκο για το κλασικό ρεπερτόριο. Ηχογράφησα τον δίσκο για πρώτη φορά γύρω στα 15 απο το ράδιο σε κασέτα και τον αγόρασα λίγο μετά και από τότε μου έκανε εντύπωση η πολυπλοκότητα της σύνθεσης, καθώς ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι αυτή η μουσική παίζεται από απλούς ανθρώπους και πολύ περισσότερο οτι θα μπορούσε να παιχτεί κάποτε από μένα. Η μουσική αυτή δεν θύμιζε τίποτα συνηθισμένο ούτε από αρμονία ούτε από χρόνο, όμως ήταν ένα παράξενο ελκυστικό άκουσμα που σε ωθούσε να πιάσεις ένα όργανο (αν είχες) για να το παρατήσεις μερικά μόνο δευτερόλεπτα αργότερα βαθύτατα απογοητευμένος. Τα τελευταία χρόνια άρχισα να πλησιάζω το έργο και κάποια στιγμή μπήκε στο μυαλό μου ότι ίσως θα μπορούσα να το παίξω στην πλήρη του μορφή, αντικαθιστώντας όλα τα μέρη, είτε παίζονται από πλήκτρα είτε έγχορδα, με κιθάρες, χαλαρά και με την ησυχία μου. Ετσι στην αρχή του χρόνου έδωσα στον εαυτό μου ένα χρόνο περίπου προθεσμία ώστε να μπορώ να το ολοκληρώσω μέσα στην επέτειο των 50 χρόνων από την παρουσίασή του δηλαδή εντός του 2021. Το εγχείρημα ήταν υπερβολικά δύσκολο και αποφάσισα να προσπαθήσω όσο μπορώ και ό,τι καταφέρω τελικά, με την βοήθεια ενός DAW. Στο διαδίκτυο υπάρχουν αρκετά video μουσικών που έχουν κάνει γι αυτό covers, αλλά στην συντριπτική πλειονότητα είναι με πλήκτρα και όποιος προσπάθησε με κιθάρα συνήθως παίζει ένα μικρό μόνο απόσπασμα. Ξεκίνησα μαζεύοντας υλικό. Μετά από εξαντλητικό ψάξιμο στο διαδίκτυο μπόρεσα και βρήκα την βασική παρτιτούρα (κύριο όργανο - συνήθως B3, πιάνο και μπάσο ή θέμα φωνής). 35 σελίδες μόνο μια από αυτές (χωρίς τα σόλο) που και πάλι ήταν ένα απλό βοήθημα (αν και τελικά ευαγγέλιο) για κάποιον που μόλις συλλαβίζει στο διάβασμα. Βασικό ερώτημα ήταν αν στο τελικό αποτέλεσμα θα είχα τύμπανα ή όχι. Η πρώτη σκέψη ήταν όχι, διότι θα ήταν αδύνατος ο προγραμματισμός τους από έναν άσχετο. Μετά από ψάξιμο βρήκα στο διαδίκτυο κάποια midi αρχεία που είχαν σχεδόν όλα τα όργανα και τα τύμπανα σε κάποιο βαθμό, και λέω σε κάποιο βαθμό, διότι ενώ φαινομενικά υπήρχαν τα πάντα, σε καίρια σημεία ήταν εντελώς απλοϊκά, υπήρχαν πολλές ελλείψεις εδώ και εκεί, μέρη κενά ή ακόμα χειρότερα, πολλά λάθη και γεμίσματα από διάφορα επαναλαμβανόμενα μέρη. Παρ όλα αυτά το θεώρησα ένα ικανοποιητικό αρχικό βοήθημα και ξεκίνησα να το μεταφέρω στο Cubase χωρίς πολλές προσδοκίες και χωρίς να ξεχνάω ποτέ την ιδέα να μην υπάρχουν καθόλου τύμπανα. Αρχικά μετρήθηκαν τα bpm, και φορτώθηκε το midi. Διορθώθηκαν τα λάθη στο σχεδόν ημιτελές midi και ευθυγραμμίστηκαν όλα τα midi tracks (περίπου 10, όσα πάνω κάτω χρησιμοποίησαν οι ELP στο στούντιο). Από την παρτιτούρα έβαλα tempo track και όρισα σε κάθε μέτρο το ανάλογο tempo καθώς και τις ράμπες-αλλαγές των bpm, που υπήρχαν μεταξύ των μερών. Μετά έγινε import το κανονικό κομμάτι σε wav, σε ένα track, και μετά από πολύ κόπο εφαρμόζοντας τεχνικές time warp το έφερα σε πλήρη ταύτιση με το click track. Αυτό ήταν ένα πολύ δύσκολο αλλά απαραίτητο εγχείρημα, διότι αφ ενός παρ όλο που ο Palmer σε όλο το δίσκο είναι σχεδόν μετρονόμος, έπρεπε να συγχρονιστεί απόλυτα το original track με το midi διότι πολλά μέρη έπρεπε να βγούν με το αυτί. Στο σύνολο έφτασα να έχω 690 μέτρα πυκνής μουσικής που εκτείνεται από τα 30 έως τα 210 bpm και από τα συνηθισμένα 5/4 και 9/4 στα 12/8 και 13/8. Απο το σημείο εκείνο άρχισε ο γολγοθάς. Για κάθε όργανο, (δηλαδή διάφορα Β3, πιάνο, σύνθι, κιθάρες ακουστικές ηλεκτρικές, μπάσο, φωνή), που έχει ρόλο έπρεπε να γίνει επιλογή πόσα και ποιά όργανα θα παιχτούν με κιθάρες ώστε να υπάρχει οικονομία αλλά και βγαίνει ο χαρακτήρας του έργου. Σ αυτό που έφτιαξα δεν υπάρχει κανένα άλλο όργανο εκτός από κιθάρες και midi drums. Διάλεξα ποιό όργανο θα παιχτεί με τί κιθάρα και ήχο-εφε, έβαλα κάτω την παρτιτούρα και ξεκίνησα μέτρο μέτρο. Φυσικά δεν θα ισχυριστώ με κανένα τρόπο ότι μπόρεσα ή μπορώ ακόμα και τώρα να παίξω αυτά τα πράγματα. Ιδίως τα δυσκολότερα στον δίσκο, δηλαδή τα πλήκτρα, που αφ ενός ασχολήθηκα μαζί τους κάποια περίοδο μόνο και αφ ετέρου παίζονται από τον Keith Emerson. Αρκέστηκα στο να χωρίζω τα μέρη σε μικρότερα που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν βατά και τα έπαιζα εξαντλητικά μέχρι να τα κάνω κτήμα μου και να έχω το επιθυμητό αποτέλεσμα. Εγιναν πολλαπλά takes και έπεσε τεράστιο editing. Με τα καθαρά κιθαριστικά μέρη τα πράγματα ήταν πιό εύκολα και τα έβγαλα όλα με το αυτί. Γενικά θα έλεγα ότι το όλο project δεν ήταν για μένα τόσο εκτελεστικό όσο «παραγωγικό»και «ηχοληπτικό» και μόνο ως τέτοιο είμαι ευχαριστημένος από την επίδοσή μου. Μια τεράστια εργασία, εξάσκηση και περαιτέρω εκμάθηση των τεχνικών ψηφιακής ηχογράφησης. Σημαντικές ήταν οι προκλήσεις να προσομοιάσω με τις κιθάρες χαρακτηριστικά σημεία του έργου όπως τα mellotron χωροδιακά portamento στην αρχή, ή τη χροια του mini moog. Ξόδεψα άπειρες ώρες στο διαδίκτυο και σε φόρουμ ψάχνοντας για λύσεις. Επίσης να δώσω τον χαρακτήρα από τα διάφορα phasing/flanging/panning/reverse effects στα τύμπανα όπου υπήρχαν, τα marching drums με το reverb στο τέλος, τα gong, τα φωνητικά, το doubling κλπ. Για άλλη μια φορά τονίζω ότι δεν υπάρχει πουθενά πλήκτρο, sampled ή midi όργανο, εκτός από τα τύμπανα. Για την ιστορία χρησιμοποίησα σχεδόν σε ποσοστό 50% την dot με τον benedetto, σε 15% την deluxe, 30% την tele με τους Bill Lawrence και 5% την Brent Mason. Επίσης την Ovation και το ΗΒ τετράχορδο μπασάκι. Εφέ σχεδόν παντού S-gear. Ο τρόπος σύνθεσης του Emerson είναι ιδιαίτερα πολύπλοκος και τα μέρη, ακόμα και σε αποσπάσματα λίγων μέτρων, είναι ιδιαίτερα στρυφνά, καθώς επέλεξα την απλοϊκή λύση της αντιγραφής και όχι προσαρμογής νότα νότα μουσικής για πλήκτρα σε κιθάρα, και διότι ουσιαστικά δεν παίζονται όπως είναι με κιθάρα, τουλάχιστον από απλό παίκτη όπως εγώ. Τα διαστήματα είναι ιδιαίτερα αλλόκοτα και μεγάλα, και σχεδόν πάντα ή έκταση της κιθάρας δεν καλύπτει το μέρος για το αντίστοιχο πληκτροφόρο όργανο. Ετσι κάποιες φορές είτε έπρεπε να γίνει αλλαγή (δηλαδή επικάλυψη) οκτάβας, ή να μοιραστούν πολύ χαμηλά περάσματα με το μπάσο (άλλωστε κάποιες φορές το επιβάλλει η παρτιτούρα) ή σε ακόμα πιό δύσκολα σημεία να καταφύγω σε scordatura (δηλ διαφορετικό κούρδισμα σε κάποιες χορδές) ώστε να είναι δυνατόν να παιχτούν κάποια ακόρντα. Σε κάποια μέρη η ψηλότερη νότα ήταν F# ή G μετά το 24ο τάστο ή και C κάτω από την χαμηλή E. Πάντως ακόμα και μικρές παρεες από νότες ήταν πολύ δύσκολο να παιχτούν, ιδίως σε σόλα του Emerson όπου χρησιμοποιεί κατα κόρον αλλοιώσεις και αναιρέσεις. Άλλες φορές πάλι παίζει με το Β3 ή το πιάνο clusters από διαδοχικές νότες, δυό ή και τρεις μαζί, κάτι πρακτικά αδύνατον σε κιθάρα, αλλά τόσο απαραίτητο για να βγει ο χαρακτήρας του έργου. Τέλος ο πολύ γρήγορος ρυθμός και η ανάγκη να ακουστούν καθαρά τα μεγάλα διαστήματα σε 16α ή 32α σχεδόν ακυρώνουν τον χαρακτήρα του οργάνου. Ετσι έπρεπε να ψάξω να βρω τρόπους να έχει η κιθάρα άλλοτε διάρκεια, άλλοτε όχι, άλλοτε καθαρό ήχο ή άλλοτε να τονίζεται ο κρουστικός χαρακτήρας. Εν ολίγοις κατέφυγα σε every trick in the book και όχι μόνο, έχοντας ως σκοπό να ακουστεί το έργο με ήχο κιθάρας σε μια «ουτοπική άρτια ηχογράφηση». Αν κάποια στιγμή βρεθούν κάποιοι να παρουσιάσουν κάτι τέτοιο ζωντανά σίγουρα θα πρέπει να ακολουθήσουν άλλο δρόμο και να προσαρμόσουν τα μέρη για κιθάρα, κάτι που δεν έκανα διότι ούτε γνώσεις, ούτε υπομονή, ούτε χρόνο είχα. Ήθελα να «περπατήσω» κάθε λεπτομέρεια του έργου με κιθάρα, να την κάνω κτήμα μου και να την βγάλω προς τα έξω. Η παρτιτούρα ήταν απαραίτητη (χωρίς αυτη δεν θα γινόταν τίποτα) αλλά και τα midi βοήθησαν αν και έπρεπε να διορθώσω αρκετά πράγματα που ήταν λάθος σε σχέση με την παρτιτούρα. Ευτυχώς μετά από τόσα χρόνια που γνωρίζω το κομμάτι έχει μπει στο πετσί μου, οπότε τα λάθη τα μυριζόμουν αμέσως. Φυσικά κάθε λάθος ψαχνόταν εξαντλητικά ώστε να επαληθεύσω ότι η παρτιτούρα ήταν λάθος, ενώ άλλες φορές επί ώρες προσπαθούσα να καταλάβω τι νότες έπαιζε ένα όργανο, που δεν ήταν στην παρτιτούρα, ή να αποφασίσω με τί να γεμίσω ένα μέρος πλήκτρων με το υποσύνολο της κιθάρας όταν στο μέρος που ακούγονταν μπορεί και να υπήρχαν 3 ή 4 διαδοχικές νότες. Για κάθε σημείο που ηχογραφούσα διάλεγα και έκανα καταγραφή οργάνου, μαγνήτη, ρύθμισης και ηχογραφούσα πάντα dry και di, ώστε μετά να προσθέσω εφέ, αλλά και να επανέλθω με διορθώσεις. Επίσης διάλεγα τη σωστή (αλλά και πιό βολική) θέση στην κιθάρα που θα ήταν δυνατόν να παιχτεί το μέρος που ηχογραφούσα και εννοείται πάντα κούρδιζα τοπικά ώστε να μην υπάρχει θέμα intonation όταν υπήρχαν μεγάλα διαστήματα. Επίσης μέσα στο ίδιο το σόλο, συχνά έπρεπε να γίνει αλλαγή θέσης για να μπορέσει να παιχτεί κάτι, με αποτέλεσμα σε κάποια διαδοχικά σημεία να ακούγεται τυλιχτή σολ χορδή αντί απλή σι, που γίνεται αμέσως αντιληπτό από μουσικούς τουλάχιστον. Στις παρτιτούρες δυστυχώς δεν υπήρχαν τρια μεγάλα σόλο Β3 που ήταν αδύνατον να παιχτούν με το αυτί. Το ένα βρέθηκε αργότερα σε μια διαφορετική παρτιτούρα, το άλλο υπήρχε με κάποια λάθη και κενά στο midi και βγήκε άκρη βλέποντας κάποιον που το έπαιζε στα πλήκτρα σε βίντεο και το τρίτο που είναι αυτοσχεδιασμός B3 και τύμπανα δεν παίζεται πουθενά και ακόμα και στην μεταγραφή του έργου για συμφωνική ορχήστρα έχει περικοπεί σχεδόν στο μισό. Τα μέρη που έχουν μεταγραφεί εντοπίστηκαν πριν λίγο καιρό σε μια on line παρτιτούρα της κακιάς ώρας, μια άλλη αγοράστηκε μέσω συνδρομής σε σχετικό site, ενώ για την ακουστική αποκρυπτογράφηση χρησιμοποίησα την επανέκδοση του 2012 που περιέχει το 5.1 mix του Steven Wilson. Στο τέλος αποφάσισα να τολμήσω και να συμπεριλάβω και τον αυτοσχεδιασμό τύμπανα/Β3 για τα τύμπανα με το αυτί και τις κιθάρες από την παρτιτούρα. Αναγκάστηκα να ντουμπλάρω αρκετές κιθάρες και μπάσο ώστε να πλησιάσω αίσθηση Β3. Το αποτέλεσμα με τις αδυναμίες του τα λέει όλα, αλλά έπρεπε να συμπεριληφθεί. Φυσικά τα προβλήματα δεν περιορίζονταν εκεί, καθώς τα όργανα στον δίσκο μαζί με τα overdubs, είναι πολύ περισσότερα από όσα υπάρχουν στην παρτιτούρα και στα midi που βρήκα. Εκεί χρειάστηκε και περισσότερη μελέτη και σε κάποια σημεία αυτοσχεδιασμός. Τα σχετικά βατά μέρη ήταν οι ηλεκτρικές ....κιθάρες, οι ακουστικές, τα φωνητικά και κάποια σύνθι. Τα τύμπανα ήταν τεράστιο πρόβλημα επίσης, καθώς το midi είχε μια εντελώς βασική αίσθηση του κομματιού. Τελικά αναγκάστηκα να τα προγραμματίσω μόνος μου από το μηδέν ακούγοντας εξαντλητικά πίσω μπρος και παίζοντάς τα με τα pads στο midi keyboard και διορθώνοντας με το ποντίκι. Το όλο εγχείρημα είχε πολλές προκλήσεις αλλά και ωφέλη. Βασικά εξοικειώθηκα με όλα τα μέρη και αποκρυπτογράφησα όλα τα μυστικά τους και μπήκα στα βαθειά, εκτίμησα ακόμα περισσότερο και αναγνώρισα την αξία αυτού του έργου. Μπορεί να το ήξερα ακουστικά, αλλά άλλο είναι να βλέπεις τις ίδιες τις νότες και τη διαδοχή τους και το πως αναπτύσσει ο συνθέτης το έργο. Εκπαιδεύτηκα σημαντικά στην πειθαρχία στο παίξιμο για ηχογράφηση, κάτι πολύ σημαντικό όταν ανάψει το κόκκινο φως και πρέπει να παίξεις 15-20-30 νότες χωρίς να «χτυπήσει» καμιά. Επίσης μια ενδιαφέρουσα διαπίστωση ήταν ότι από την αρχή του χρόνου μέχρι το τέλος, πολλά μέρη που είχα ηχογραφήσει τον πρώτο καιρό έπρεπε να πεταχτούν στα σκουπίδια καθώς η διαφορά στην ποιότητα της εκτέλεσης ήταν εμφανής. Εκανα σημαντική πρόοδο στην ανάγνωση παρτιτούρας, κάτι που χρόνια παλευα περιστασιακά και τελικά αποδεικνύεται ότι μόνο με σκληρή μελέτη και με αυστηρό πρόγραμμα μπορείς να κάνεις έστω και μικρά βήματα. Τέλος μπήκα στα πολύ βαθειά του editing κυρίως, αλλά και άλλων τεχνικών της ψηφιακής ηχογράφησης. Για την ηχογράφηση χρησιμοποίησα every trick in the book που γνώριζα ή έμαθα στην πορεία, ενώ εξαντλητικές ήταν οι καθημερινές ακροάσεις. Κάθε πρωί με ξεκούραστο αυτί άκουγα ό,τι έφτιαξα την προηγούμενη αλλά και το σύνολο για σωστές στάθμες, eq, μετάβαση από μέρος σε μέρος, τύμπανα κλπ. Αυτό συνεχιζόταν όλη τη μέρα και πάλι από την αρχή την επόμενη. Οι σημειώσεις έφτασαν να γεμίσουν ένα τετράδιο και το κομμάτι τελικά έφτασε να έχει πάνω από 100 tracks και περίπου 20 εκδόσεις σωσμένες σε διάφορα στάδια. Θυμίζω ότι είναι μουσικό έργο που έπαιζαν οι ELP ως τρίο ΚΑΙ ζωντανά στη σκηνή – αυτό για να καταλάβει κανείς τι είδους γκρουπ ήταν. Τρία βασικά όργανα γι αυτούς Live, και στο στούντιο με overdubs και bouncing σε 8κάναλο σε διάστημα σχεδόν 10-12 ημερών και όλα αυτά πίσω στο 1971. Για μένα αντίστοιχα χρειάστηκε ένας χρόνος χαλαρά με ένα διάλειμα ενός δυο μηνών, σε one man show και κρατημένα tracks χωρίς bouncing για κάθε μέρος έτσι ώστε να μπορώ να διορθώνω μέχρι την τελευταία στιγμή. Βέβαια η επιλογή να είναι όλα τα όργανα κιθάρες περιόρισαν σημαντικά το συχνοτικό περιεχόμενο κάνοντας την διαδικασία της μείξης 100 tracks ακόμα πιό δύσκολη. Ήταν ένα project ζωής και ένα προσωπικό στοίχημα, ένα όνειρο που από την ηλικία των 15 φαίνονταν άπιαστο. Ενα ταξίδι που ο προορισμός δεν μετράει όσο οι εικόνες της διαδρομής. Μια εξαιρετικά δύσκολη, αγχώδης και ενδιαφέρουσα εμπειρία ίσως χωρίς αντίκρυσμα καθώς δεν περιμένω τίποτα από αυτό, δεν έχει την αξία μιας μεταγραφής του έργου ούτε περιμένω να βρω κοινό. Ήταν ένα πείσμα και ένα καπρίτσιο. Πολλές φορές έφτασα στο σημείο να μην τρώω, να μην κοιμάμαι, να μην μπορώ να ασχοληθώ με τίποτα άλλο κι από την άλλη να λέω, ως εδώ-τα παρατάω, ακόμα και μετά από 10 μήνες δουλειάς. Τόσο βουνό μου φαίνονταν. Αλλά με υπομονή και επιμονή συνέχιζα. Σίγουρα δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι μπορώ ακόμα και τώρα ανα πάσα στιγμή να ανοίξω την παρτιτούρα και να παίξω άψογα όλα τα μέρη, αλλά τουλάχιστον είχα την υπομονή να ολοκληρώσω την μεταφορά από πλήκτρα σε έγχορδα, ενός τεράστιου έργου και να μπορέσω να το κατανοήσω καλύτερα και γι αυτό και μόνο είμαι ικανοποιημένος. Όπως και να κατανοήσω την απελπισία του συνθέτη που δεν άντεξε στη σκέψη ότι κάποτε το έπαιζε και δεν θα μπορούσε πια ποτέ να το ξαναπαίξει και να δώσει τέλος στη ζωή του. Εδώ το βιντεάκι που έφτιαξα και εδώ το soundcloud αν κάποιος θέλει να μπει στο νόημα του έργου, ας δει καλύτερα βίντεο για να παρακολουθεί την παρτιτούρα

Nile Rodgers

Μπα,αφού το έκανες μικρός. Είναι σαν το εμβόλιο της διφθερίτιδας, you are set for life.

Και συ αν το δούλευες ένα χρόνο έτσι θα γινόταν. Είμαι σίγουρος πάλι ο Στρατός ? ? ειλικρινά περιμένω να γυρίσω στα άλλα στάνταρ παιξίματα....Αυτό ήταν βραχνάς Να προσθέσω στο σημείο αυτό ότι πρέπει να ευχαριστήσω όλο το φόρουμ που σε ανύποπτους χρόνους μου έδινε λύσεις όταν έβρισκα τοίχο μπροστά μου και δεν ήξερα πως να φτάσω κάπου. Σε πολλές περιπτώσεις εφάρμοσα πράγματα που μου προτάθηκαν εδώ ...με επιτυχία !

σελεμπριτιλίκι.... πες το γρήγορα αν μπορείς! material girl ήταν ΕΝΑ. Και είχε ΔΙΑΡΚΕΙΑ

Να τα πάλι τα σεξουαλικά υπονοούμενα ....

Μήπως έχεις κορώνα?

Είχες παλαιά. Έχεις ΜΠΟΛΙΑΣΤΕΙ λοιπόν.

Αν και δεν ειμαι ο dimsonc ...ρεβανι και σχετικα κομμενα

ΕuroVISION το καματε εδω μεσα αλλα και εκει υπαρχουν διαφοροποιησεις αυτο ειναι Eurovision και αυτο ειναι EuroBΥΖΙΟΝ

Τα έχουμε ξαναπεί πολλές φορές παίδες. Είμαστε στην εποχή της υπέρτατης ποζεριάς. Η ουσία του θέματος παίζει 3ο ρόλο και το περιτύλιγμα είναι μακράν το πρωτεύον. Κάποιοι και κάποιες, το εκμεταλλεύονται στο έπακρο. Δεν είναι θέμα φύλου. Αν κι οι άντρες είχαν το αντίστοιχο του γυναικείου στήθους και του appeal του, το ίδιο θα έκαναν. Συμπέρασμα: Από την εποχή της φροϋδικής ανάλυσης περί ζήλιας των γυναικών προς τους άνδρες γιατί εκείνες δεν έχουν πουλί, περάσαμε σε μια μετα-ψυχαναλυτική εποχή που οι άντρες ζηλεύουν τις γυναίκες για την απουσία, σε αυτούς, βυζιών.

Θα το κρατήσει, τελικά, το μαγαζί;

Τελευταία φορά που έκανα ολοκληρωμένο κομμάτι αποκλειστικά με workstation, ήταν με το Korg Kronos. Ήταν και είναι άλλωστε το ΜΟΝΟ hardware workstation που μπορεί να φέρει εις πέρας κάτι τέτοιο. Είναι εμφανές πλέον ότι οι εταιρίες έχουν αποδεχθεί την "ήττα" τους. Αν εξαιρέσεις το Kronos, δεν υπάρχει άλλο πραγματικά πλήρες workstation στην αγορά. Το μόνο που κάνουν τα αντίπαλα δέη των Yamaha- Roland είναι να διαφημίζουν το integration με τα computer based DAW, έχοντας αφαιρέσει βασικά στοιχεία όπως audio multitracking, ή ακόμα και το πλήρες sequencer. Επιστρέφω λοιπόν στο Kronos, όπου έχω να πω τα εξής: Πρώτον και κύριον, για κάποιον που είναι εξίσου άνετος με hardware και software, δεν υπάρχει κάποιο πραγματικό πλεονέκτημα που να επιβάλει την αγορά ενός τέτοιου οργάνου, εκτός φυσικά από τη λογική ότι θα το κουβαλάει σε live. ΟΚ, προσωπικά θα προτιμούσα κάτι φτηνότερο και ελαφρύτερο για αυτήν τη δουλειά, αλλά αν το θέλει κάποιος και για τα live τότε ΟΚ. Αλλά όσο αφορά καθαρά την παραγωγή και ηχογράφηση, υπάρχουν μόνο μειονεκτήματα. Όχι φυσικά ότι δεν μπορείς να κάνεις δουλειά με το μηχάνημα, αλλά να: Πρώτα από όλα το inerface είναι τραγικό. Όχι τραγικό για hardware, ίσα ίσα που για hardware είναι κορυφαίο, αλλά όταν έχεις συνηθήσει την 32άρα το θηρίο, και μετά πέφτεις στις 10 ίντσες, απλά τραβάς τα μαλλιά σου. Το να γράψεις απλά τα παιξίματα δεν είναι πρόβλημα, αλλά οποιοδήποτε λεπτομερές editing γίνεται πραγματικά κινέζικο βασανιστήριο. Σε δεύτερη φάση υπάρχουν μόνο μειονεκτήματα και ηχητικά. Ας πούμε τα κρουστά του δεν έφταναν ούτε στο νυχάκι τα software, ενώ τα εφέ του παρότι σίγουρα θα κάνουν δουλειά, δεν έχουν κάποιες από τις μαγικές επιλογές που υπάρχουν σε software. Σε synth ήχους, πιάνα κλπ το μηχάνημα ήταν πολύ καλό, χωρίς όμως να ξεχωρίζει πραγματικά από το καλό software. Με λίγα λόγια για κάθε ήχο που έπαιξα υπάρχει αντίστοιχα καλό ή και καλύτερο software. Με άλλα λόγια, ένα όργανο σαν το Kronos είναι ακριβώς αυτό: Ένα όργανο. Όσο καλή εταιρία και να είναι η Korg, όταν μπορείς στο ίδιο περιβάλλον να συνδυάσεις κορυφαίο εξειδικευμένο sequencer, εφέ και όλες τις υπόλοιπες εταιρίες με τα VST που κυκλοφορούν πλέον, το ηχητικό πλεονέκτημα θα είναι στη δεύτερη περίπτωση. Φυσικά και αν θέλεις να κάνεις και "βελονάκι" με το editing, το sequencing, το automation κλπ, πάλι θέλεις μεγάλη οθόνη, και όλα τα features που έχει ένα πλήρες DAW. Άρα τι μένει; Η περίπτωση του να έχεις ένα τέτοιο μηχάνημα απλά για όργανο- πηγή ήχου, ή περίπτωση του live, ή η περίπτωση για τον Α ή Β λόγο να μη γουστάρεις ρε αδερφέ το DAW και τα PC. Αυτό είναι απολύτως σεβαστό, αλλά πλέον είναι γεγονός ότι οι πλατφόρμες που βασίζονται στους υπολογιστές έχουν ξεπεράσει σε δυνατότητες τα Hardware Workstations. Εδώ και χρόνια δηλαδή, και χρόνια πολλά (για τις γιορτές που έρχονται δηλαδή ΧΑΧΑ )

Πολύ ωραίο βρε Πάνο, αλλά μήπως θυμίζει Παπαθανασίου (blade runner) παραπάνω απ'όσο "πρέπει";

Ωραίο.Αλήτικο. Εύγε και στο Μπασίστα...

Αυτή που κάνει, τα καλύτερα bends... @JimmyPap Σωστός.Κι εγώ εξ αρχής στην πλάκα το πήρα. Δεν είναι και για κάτι περισσότερο.

Από πού το μετράνε??

Τη Κυριακή παίξαμε εκτάκτως στο No Remorse Festival No 11 κάνοντας ένα μικρό tribute στους Thin Lizzy. Ένα κομμάτι που έπαιζαν οι Lizzy live αλλα δεν θυμάμαι αν ήταν σε κάποιο studio LP ήταν το Are you ready.

Μπράβο σου για το αποτέλεσμα.εαν και δεν ακούω το συγκεκριμένο ιδίωμα οι συνθέσεις μου άρεσαν και εντυπωσιάστηκα από την τεχνική σου

Το ζήτησε το αφεντικό. Υπάκουσα άμεσα :) Κάποιο glitch έφαγε στο τέλος ,τα monitor ειναι Dynaudio BM5 :)