Πολύ δυνατό post, όντως "η μεγαλύτερη επιτυχία είναι η ευτυχία".
Ξέρω ότι στην Ελλάδα οι συνθήκες εργασίας για τους περισσότερους είναι δύσκολες,
εγώ θα πω ζώντας στο εξωτερικό,ότι εκτιμάται απεριόριστα ο ελεύθερος χρόνος και όλοι πλέον προσπαθούν να εργάζονται λιγότερο παραμένοντας σε υψηλό επίπεδο αποδοχών.
Εγώ την ίδια ημέρα που μονιμοποιήθηκα,κατέθεσα και αίτηση να εργάζομαι λιγότερο,
μόνο από Δευτέρα έως Πέμπτη.
Δε θα περιμένω να γίνω 67(αν γίνω) για να πάρω σύνταξη και να κάνω τον πουρέιτζερ,
ούτε θα ξεσκιστώ τώρα στη δουλειά ώστε να προσπαθήσω να αγοράσω ακίνητο σε μια αγορά που πληρώνω νοίκι 28ευρώ/τ.μ.
Και σαν άτομο που τις μουσικές μου σπουδές τις έκανα επάγγελμα,όντας δάσκαλος Μουσικής σε σχολείο και κιθάρας σε Ωδείο,θα σου πω ότι δεν είναι πάντα ρομαντικά τα πράγματα.
Παλεύουμε απλά να αποσπάσουμε τη συγκέντρωση μιας γενιάς όπου πανευρωπαϊκά ακούει trap και λοιπά σκουπίδια,μια γενιά που την εγκλωβίσαμε στο τσιμέντο δίνοντάς της απλά ένα κινητό στο χέρι.
Συν τους γονείς,που εκπροσωπούν μία γενιά που δεν μπορεί να κάνει καλά,ούτε τα 10χρονα παιδιά τους.
Επίσης αυτό με τους στόχους και τις "καριέρες" είναι η κατάρα των δυτικών κοινωνιών..
Έχουν φάει και τη συγκεκριμένη παπάτζα οι γυναίκες,θυσιάζουν full time τα καλύτερά τους χρόνια στο βωμό μιας δήθεν επαγγελματικής ανέλιξης και καταλήγουν στα 35+ πανικόβλητες να πληρώνουν γιατρούς μπας και μείνουν έγκυες.
Αν δεν είσαι ο ΤΟΠ μουσικός,συνθέτης,επιστήμονας,κ.λ.π. όλα αυτά περί καριέρας είναι μία ΠΑΠΑΤΖΑ και μισή,που φυτεύτηκε στο μυαλό του σύγχρονου ανθρώπου,κάνοντάς τον τελικά δυστυχισμένο..