Πίνακας συμμετοχής

Αυτά τα παραπάνω παλικάρι μου, φωνάζουν για κάποιον ειδικό. Έτσι όπως τα γράφεις ακριβώς. Να πας να μιλήσεις σε κάποιον καλό (συστημένο) ψυχοθεραπευτή (όχι ψυχολόγο). Γιατί πίσω από όλα αυτά (και άλλα προφανώς) υπάρχουν αιτίες που δεν γνωρίζεις/κατανοείς. Τίποτα δεν γίνεται χωρίς λόγο, όλα αυτά που περιγράφεις έχουν λόγο ύπαρξης. Και οι αιτίες είναι μέσα σου, χρειάζεσαι σωστή καθοδήγηση να τις αντιληφθείς, να τις αποδεχτείς, και να "ελευθερωθείς" από αυτές.

Αδικείς τον εαυτό σου. Το thread για τον θανατο του Παντελιδη πηγε 28 σελιδες ......εκ των οποιων στις 27,5 γινεται ,στα σοβαρα ? , συζητηση για το αν πρεπει να οδηγαμε οταν εχουμε πιει 2 μπουκαλια ουισκι ενω υπαρχουν και δεκαδες ποστ με τις συνηθισμενες κουραστικες συζητησεις περι σημειολογιας που διανθιζουν τον φορουμ μας. Πουθενα δε δεν αναφερεται ως "τεραστιο συνθετικο ταλεντο" Παντως σιγουρα θα πρεπει να εκτιμας το γεγονος οτι ,απο οτι ειδα στις ειδησεις,σκοτωθηκε την ιδια ημερα & ακριβως οπως ο Παντελιδης και ενας πασιγνωστος και διασημος Ελλην τραπερ (δεν γνωριζα καν την υπαρξη του προσωπικα αλλα πρεπει να τον ξερει πολυς κοσμος) και δεν ανοιχτηκε καν θεμα. Οσον αφορα τον Θεοδωρακη πιστευω οτι τα περισσοτερα μελη δεν γραφουν γιατι τους καλυπτουν πληρως αυτα που εχουν ηδη γραφτει. Εγω τουλαχιστον αυτο κανω.

Τι να κάνω είμαι fan. Πάντως τον ήχο τον έχουν ακόμη.

Τίποτα δεν γίνεται χωρίς λόγο αγαπητέ μου Alex. Και αν γίνει κάτι, το οποίο δεν έχει λόγο ύπαρξης, τότε δεν επιβιώνει, σταδιακά φθίνει και πεθαίνει. Όταν κάτι είναι εκεί και επιμένει, κάτι σημαίνει αυτό, από κάπου κρατιέται. Αλλά δεν είναι πολλές φορές δυνατό να το αντιληφθούμε, είτε γιατί είναι βαθιά ριζωμένο μέσα μας, είτε γιατί .... είμαστε εμείς, και δεν μπορούμε να δούμε αντικειμενικά τον εαυτό μας και να τον αξιολογήσουμε "από μέσα" (κάτι ανάλογο με το να ακούς την φωνή σου ηχογραφημένη αν δεν είσαι τραγουδιστής). Όπως και να έχει, οι επιλογές είναι δικές σου.

Καλοφτιαγμενο,μου θυμισε πολύ πρωιμους C Real. Βρες τραγουδιστη.

Η μουσική είναι συμπαθητική. Η ερμηνεία όχι.

Δεν χρειάζεσαι τίποτα άλλο, τα έχεις όλα.

Ο Μίκης Θεοδωράκης γεννήθηκε στη Χίο. Η καταγωγή του πατέρα του, Γιώργη Θεοδωράκη, Μπιζανομάχου, ήταν από τον Γαλατά Χανίων και της μητέρας του, Ασπασίας Πουλάκη, από τον Τσεσμέ της Μικράς Ασίας. Οι γονείς του συναντήθηκαν στη Μικρά Ασία, λίγο πριν από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Τα παιδικά του χρόνια ο Μίκης Θεοδωράκης τα πέρασε σε διάφορες πόλεις της ελληνικής επαρχίας, όπως τη Μυτιλήνη, τα Γιάννενα, το Αργοστόλι, τον Πύργο Ηλείας, την Πάτρα, και κυρίως στην Τρίπολη Αρκαδίας, λόγω των συχνών μεταθέσεων του δημοσίου υπαλλήλου πατέρα του. Στην Τρίπολη, μόλις 17 ετών, δίνει την πρώτη του συναυλία παρουσιάζοντας το έργο του «Κασσιανή» και παίρνει μέρος στην αντίσταση κατά των κατακτητών. Στη μεγάλη διαδήλωση της 25ης Μαρτίου 1943 συλλαμβάνεται για πρώτη φορά από τους Ιταλούς και βασανίζεται. Διαφεύγει στην Αθήνα, όπου οργανώνεται στον ΕΛΑΣ και εκτελεί χρέη διαφωτιστή στον Πέμπτο Τομέα της ΕΠΟΝ, ενώ αγωνίζεται και σαν διμοιρίτης της Μεταξωτής διμοιρίας του 1ου τάγματος της Νέας Σμύρνης κατά τα Δεκεμβριανά. Συγχρόνως σπουδάζει στο Ωδείο Αθηνών με καθηγητή τον Φιλοκτήτη Οικονομίδη. Το 1950 αποφοιτά από το Ωδείο με δίπλωμα στην αρμονία. Το 1954 μεταναστεύει με κρατική υποτροφία στο Παρίσι, όπου εγγράφεται στο Conservatoire και σπουδάζει με τον Ολιβιέ Μεσιάν, για σύντομο χρονικό διάστημα, μουσική ανάλυση, καθώς επίσης και διεύθυνση ορχήστρας με τον Εζέν Μπιγκό. Συνθέτει μουσική για το μπαλέτο της Λουντμίλα Τσέρινα, το Κόβεντ Γκάρντεν, το Μπαλέτο της Στουτγκάρδης και επίσης για τον κινηματογράφο. Το 1957 του απονέμεται το πρώτο βραβείο του Φεστιβάλ της Μόσχας από τον Σοστακόβιτς για το έργο του Suite No 1 για πιάνο και ορχήστρα. Συγχρόνως συνθέτει πολλά έργα συμφωνικής μουσικής και μουσικής δωματίου. Ως πολιτικός υπήρξε υπουργός και τέσσερις φορές εκλεγμένος βουλευτής του ελληνικού Κοινοβουλίου με το ΚΚΕ και τη ΝΔ, ενώ παράλληλα ήταν ακτιβιστής τιμημένος με το Βραβείο Ειρήνης Λένιν το 1983. Είχε ασχοληθεί με όλα τα είδη της μουσικής, ενώ είχε συνθέσει τον ίσως πιο αναγνωρίσιμο ελληνικό ρυθμό διεθνώς, το συρτάκι «Ζορμπάς» (1964), βασισμένο σε παραδοσιακή κρητική μουσική. Επίσης έχει ασχοληθεί με την κλασική μουσική γράφοντας συμφωνίες, ορατόρια, μπαλέτα, όπερες και μουσική δωματίου. «Αν δεν είχα βιώσει αυτά που βίωσα, δεν θα είχα γράψει αυτή τη μουσική. Η μουσική για εμένα ποτέ δεν υπήρξε αυτοσκοπός, είναι κάτι το βιωματικό», έλεγε. Πηγή: iefimerida.gr

Γιατί, υπάρχει άλλο set?

Ας γίνει κι έτσι… ;)

Δεν χρειάζονται πολλά λόγια, θεωρώ. Ενδιαφέρον θα είχαν κάποιες ανέκδοτες ιστορίες από τα μέλη που επιθυμούν να τις παραθέσουν. υγ: Θάνατος παντελιδη: 76398 σελίδες, με ολόκληρα ποστ που επεξηγούσαν το πόσο τεράστιο «ταλέντο συνθετικό» υπήρξε. Θανατος Μικη: 1,5 σελίδα και έχει ο Θεός. Αντε πέστε να με φάτε τώρα ?

Κατά το ήμισυ ισχύει. Όσα "κερδίζεις" εσύ από τους άλλους, το ίδιο "κερδίζουν" και οι άλλοι απο εσένα, αντίστοιχα. Άρα δεν είναι εκμετάλλευση, αλλά κατάσταση win win. Ούτε ανήθικο, ούτε κακό είναι να αποζητας μια συγκεκριμένη παρέα για συγκεκριμενο λόγο, διαφορετικό από εκείνον που εσύ θα ήθελες. Γνώμη μου είναι ότι ούτε να αλλάξεις χρειάζεται (δεν ξέρω εάν γίνεται, καν), ούτε να πιεστείς. "Παρ'το" αλλιως, που λεν στα μέρη μας, και προσαρμοσε λίγο την τακτική σου. Γύρνα λιγο όψη στο νόμισμα και ξεκινα να χρησιμοποιείς τα δεδομένα, γύρω σου, προς όφελος σου.

πριν λιγες ημερες..burger home made..και το ψωμακι χειροποιητο..

Αγάπα τον τον εαυτό σου και με τα ελαττώματά του. Είναι δύσκολο πολύ................... Μου θυμίζεις έναν στίχο που είχα γράψει κάποτε............ Ότι αξίζει, πονάει κι είναι δύσκολο........................? χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα

RIP Τρισμέγιστος τιτάνας. Χτες το βράδυ για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να εξηγήσω άκουσα το 'βρέχει στη φτωχογειτονιά' από Μπιθικώτση , Μητροπάνο και Νταλάρα. Στον Νταλάρα, χωρίς να υπονοώ κάτι, μετά από μια δύσκολη μέρα με πήρε ο ύπνος και ξύπνησα με αυτή την είδηση. Weird. Σεβασμός και πραγματικά αθάνατος μέσα από το έργο του. Επάξια.

Εχω κάνει πολλά ταξίδια. Δουλειά κι αναψυχή. Αν έχω να θυμάμαι ένα, ήταν την πρώτη φορά που τόλμησα να κατέβω στον Πειραιά χωρίς παρέα με τη μοτοσυκλέτα και μπήκα στο πρώτο καράβι που πήγαινε Κυκλάδες. Κατέβηκα στο πρώτο νησί που δεν ήξερα. Έμεινα μόνος την πρώτη μέρα. Την τρίτη μέρα επέστρεψα Αθήνα για να παω στο ραντεβού που είχα απο πριν στην Ομόνοια με μοτοπαρέα για ταξίδι, για να τους πω πως δεν θα πάω... γιατι είχα ανακαλύψει ένα άλλο κόσμο στο νησί που σίγουρα με παρέα αποκλείεται να συνέβαινε. Πολύ πριν τα κινητά εποχή. Κι επέστρεψα για άλλες δυο βδομάδες. Ισχύει αυτό που λέει ο ντοτόρε, να τα'χεις καλά με τον εαυτό σου και να προσθέσω, πως έχεις δείξει πως περνάς καλά με τον εαυτό σου στο σπίτι που άλλοι φρικάρουν και μόνο στην ιδέα. Έχεις κερδίσει τον μισό αγώνα.

Η κοπελιά είναι η δασκάλα στο μπάσο στην τάξη της κόρης μου στο Artez. Τόσο που άρχισα να σκέφτομαι να πάρει minor στο μπάσο...

Μόλις παρέλαβα φέτα (Ρούσκας) και ντομάτες από Άγιο Γεώργιο Τυμφρηστού (Ευρυτανία).

Σαν νέος δε με άγγιζε καθόλου, μεγαλώνοντας η μουσική του έγινε κάτι σαν παράδοση γύρω μας τα βιώματα που είχαν οι πατεράδες μας και οι παππούδες για κάποιους τελείως διαφορετικά από τα δικά μας γι αυτό και έμειναν ανεξίτηλα σε αυτά τα τραγούδια ειναι ο ογκόλιθος της μουσικής μας θα παραμείνει αθάνατος απο τα τραγούδια του θα ξεχωρίσω αυτά που τραγούδησε ο Μπιθικώτσης

Στο μυαλό μου πάντα υπήρχε μία αντιστοιχία: Αν ο Χατζηδάκις ήταν ο Μότσαρτ της νεότερης ελληνικής μουσικής τότε ο Θοδωράκης ήταν ο Μπετόβεν. Μεγάλοι, διαφορετικοί και συμπληρωματικοί μαζί. Προσωπικά θα τον θυμάμαι για ό,τι μας δίδαξε: πρώτα από όλα είμαστε Έλληνες και αυτός είναι ο ισχυρότερος συνδετικός κρίκος, πιο ισχυρός από οτιδήποτε θα προσπαθεί να μας διχάζει. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σκεπάσει μία τόσο δυνατή προσωπικότητα. Είθε να φτάσουμε τα χρόνια του διατηρώντας τη διαύγειά του.

Επειδή η πραγματικότητα εδώ είναι κωμικοτραγική και περιγράφεται όπως το έκανε ο δόκτορ, τα πράγματα είναι τόσο απλά αλλά και δύσκολα. Θα πω όμως δυο λόγια στον αέρα, έτσι γιατί τα σκέφτομαι καιρό. Ολοι μου οι αγγλοσάξωνες συμμαθητές και φίλοι το πρώτο που ήθελαν να κάνουν μετα το σχολείο ήταν να γυρίσουν τον κόσμο. Κι όχι γιατι είχανε λεφτά, αυτά δεν τα δίνουν οι γονείς σε ενήλικες όπως Ελλάδα, αλλά με όποιο τρόπο μπορούσαν. Δουλεύοντας εδω κι εκεί, ταξιδεύοντας με τρένο ή όποιο μέσο θα μπορούσαν να πληρώσουν απο τις οικονομίες τους, backpacking. ΟΚ δεν θα μείνεις σε πεντάστερα ξενοδοχεία σίγουρα και δεν θα σερβίρουν πρωινό αλλά μην ξεχνάς πως δεν έχει ξαναυπάρξει τέτοια άνεση και ευκαιρία να ταξιδέψεις στις πιο αναπτυγμένες χώρες του κόσμου, που ευτυχώς βρίσκονται στην ΕΕ και να έχεις την ελευθερία να μείνεις όσο θέλεις ή και να δοκιμάσεις ν' αρχίσεις μια νέα ζωή εκεί. Δεν μ' αρέσει εκεί, πάω παραδίπλα! Ακούγεται Οδύσσεια αλλά δεν είναι και σίγουρα όσο ταξιδέψει κι αντέξει κανείς, καλό είναι. Δεν ξέρεις τι κέρδος είναι. Ανοίγουν τα μάτια, μαθαίνεις την διαφορετικότητα και ακόμα κι αν επιστρέψεις, ξέρεις το γιατί. Εγω το έκανα αλλά όχι όσο θα' θελα δυστυχώς, ήταν κι άλλες εποχές και δύσκολα ταξίδευες ελεύθερα. Ήθελες προετοιμασίες, προξενεία, πρόγραμμα. Αλλά δεν είναι και στο πετσί μας αυτή η κουλτούρα του κοσμοπολίτη, ταξιδευτή. Αν αρχίσεις τα πως θα συνεννοούμαι, που θα μείνω, τι θα κάνουν οι φίλοι μου πίσω, μάλλον έχεις ήδη βολευτεί και ξέρεις που ανήκεις. Με όλες τις συνέπειες. Θετικές και αρνητικές. Είναι ήδη μια απόφαση. Τα λέω για να τ' ακούω και σε παρακαλώ να μην τα πάρεις τις μετρητοίς. Εδώ δεν έπεισα τον γιό μου...

Άφησε τεράστιο έργο πίσω του, και θα τον θυμούνται εκατομμύρια, οπότε δε θα πεθάνει ποτέ.

Γιατί ψέματα είναι? Εγώ το έχω πιάσει το νόημα της ελληνικής ζωής χρόνια τώρα και παράλληλα δηλώνω και συνθέτης, μποξέρ, είμαι συνδικαλιστής άρα άτρωτος ?, μόνο ο ΕΝΦΙΑ μας τα χαλάει. Τα καλύτερα (ΤΟ ΕΦΆΠΑΞ) έρχεται. Και θα σας πω και κάτι που μου έλεγε ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου. Να κάνεις παρέα με πλούσιους. Άμα κάνεις παρέα με φτωχούς, στο τέλος θα γίνεις κι εσύ φτωχός ? Και ένας άλλος μου είχε πει κάτι σοφό αλλά δεν το τηρησα και τελικά είναι λάθος. ? Πριν την παντρευτείς αφού σε θέλουν να τους βάλεις να στα γράψουν πρώτα τα πεθερικά τα σπίτια . Έτσι θα σε σέβονται περισσότερο, δεν θα τολμούν να κουνηθουν. ???? χαχαχαχαχαχαχα.

Το καλύτερο θέμα τελευταία στο noiz. Μέχρι να το διαβάσω, νόμιζα πως κάτι μου συμβαίνει και εδώ και καιρό ακουμπάω τα όργανα στη χάση και στη φέξη, από εκεί που για 4 δεκαετίες δεν μπορούσα ούτε μέρα χωρίς. Τώρα που είδα πως είμαστε πολλοί, αναθάρρησα και ξαναξεκίνησα δειλά δειλά. Εύχομαι να ξαναγυρίσει σύντομα η παλιά εποχή, καλές μουσικές σε όλους.

Alex θα σου γράψω κάτι ακόμα, που για μένα είναι "ευαγγέλιο". Έχει να κάνει με την αντίληψη των Τολτέκων (μιας νομαδικής φυλής της κεντρικής Αμερικής πριν τους Μάγιας που πια εξαφανίστηκε), και την καθοδήγηση από δάσκαλο σε μαθητή. "- Μπροστά σου, ανοίγονται πολλοί δρόμοι. Εσύ πρέπει να ακολουθήσεις το μονοπάτι που έχει καρδιά. Είναι δύσκολο να αποφασίσεις ποιο είναι αυτό, αλλά μόλις το βρεις, να το ακολουθήσεις χωρίς ποτέ να κοιτάξεις πίσω. Στον δρόμο σου θα βρίσκεις συνέχεια άλλα μονοπάτια που διασταυρώνονται με το δικό σου. Μονοπάτια όμορφα, θα θέλεις να τα ακολουθήσεις, αλλά μην το κάνεις, γιατί θα χάσεις τον δρόμο σου. Να μπαίνεις να τα βλέπεις, να παίρνεις ότι καλό έχουν να σου δώσουν, αλλά πάντα να ξαναγυρίζεις στο δικό σου μονοπάτι. - Και πώς θα καταλάβω αν κάποιο μονοπάτι έχει καρδιά? - Θα το νιώσεις. Δεν υπάρχει ένα μονοπάτι με καρδιά για όλους, για κάθε έναν υπάρχει το δικό του μονοπάτι με καρδιά, πρέπει να βρεις το δικό σου. Το δύσκολο είναι να το βρεις. Όταν το βρεις όμως, πρέπει να το πάρεις μέχρι το τέρμα, γιατί μόνο αυτό το μονοπάτι που έχει καρδιά για σένα, θα σε πάει εκεί που θέλεις." Αυτό ισχύει για τα πάντα, από δουλειά, σχέσεις, χόμπι, μέχρι ....

Μεγάλη κουβέντα ανοίξατε, ωραία αλλά και στενάχωρη. Κι εγώ ανήκω σε εκείνους που περίμεναν ότι ο υποχρεωτικός εγκλεισμός θα τους "έστρωνε" να γράψουν. Η πραγματικότητα με διέψευσε. Σκόρπια riffs εδώ κι εκεί, κάνα jamάρισμα με backing tracks και αυτό ήταν για τον τελευταίο 1.5 χρόνο. Η μεγάλη συνειδητοποίηση ήταν τώρα που έφυγα για Ολλανδία μόνο με ένα laptop μέχρι να έρθουν τα πράγματα με τη μεταφορική. Περίμενα ότι αυτές τις 2 βδομάδες θα τη ζητήσω την κιθάρα μου, ότι θα μου λείψει. Δυστυχώς πάλι διαψεύσθηκα. Ίσως είναι και το στρες που είχα με όλα όσα έπρεπε να γίνουν, με τα έντονα συναισθήματα που βίωσα φεύγοντας, αλλά ήταν μεγάλη σφαλιάρα ότι πέρασαν 2 βδομάδες και δεν πέρασε καν απ'το μυαλό μου. Σήμερα ήρθαν τα πράγματα και ούτε καν κόλλησα το μπράτσο με το σώμα. Σκεφτόμουν εδώ και λίγο καιρό να κάνω ένα διάλειμμα από την κιθάρα, εννοώντας κυρίως τα μαθήματα. Είναι άλλο να γρατζουνάς πού και πού επειδή σου ήρθε και άλλο επειδή έχεις ύλη να βγάλεις. Ίσως ασχοληθώ λίγο με άλλα πράγματα στη μουσική, θέλω να δω και τι vibe θα μου βγάλει η πόλη που ήρθα, τι ανθρώπους θα συναναστραφώ, τι θα νιώσω εδώ. Θέλω να νιώσω κάτι για να δημιουργήσω, αλλιώς προτιμώ να παίζω όποτε μου κάνει κέφι.

To καλύτερο pho bo του κόσμου, εκτός Βιετνάμ φυσικά. (Επειδή οι Ασιάτες έχουν την μάσκα βαθειά ριζωμένη ριζωμένη στην κουλτούρα τους ειναι και τα ασφαλέστερα εστιατόρια στο Βερολίνο) Εξαιρετικό και το...από πάνω Θουριγικο αλλά μου ήρθε ο Ανατολικογερμανος με τη μάσκα μουσι στο μισό μέτρο και φρίκαρα.... δεν με βλέπω να τρώω εδω άλλο φαγητό εκτός από ασιατικό μέχρι να τελειώσειη πανδημία(καλά όχι ότι υπάρχει και τίποτα άλλο ή καλύτερο μια και η συντριπτική πλειοψηφία των εστιατόριων ασιατικά είναι εδω) Edit,κάτσε να βάλω και το χθεσινό phο,υποδεέστερο βέβαια μια και είναι κοτοπουλο :)

Η μόνη περίπτωση να μη ζητήσω χρήματα είναι όταν πρόκειται για φιλανθρωπική ,η αλλου τέτοιου τύπου ΣΥΝΑΥΛΙΑ.Να παίξω σε μαγαζί και να μην πάρω χρήματα,ενω ο μαγαζάτορας θα πάρει?ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΣΤΟ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ! Το μόνο "σκόντο" που κάνω είναι στό studio,έχω κάνει αρκετές παραγωγές χωρίς να πάρω φράγκο σε πολλά πρωτοεμφανιζόμενα group (ειδικά στα demo τους) ΜΟΝΟ ομως αν είναι πιτσιρικάδες που πραγματικά δεν έχουν χρήματα.... Επίσης έχω παίξει μερικές φορές σε δίσκους φίλων μου χωρίς χρήματα. Εννοείται οτι και στίς τηλεοπτικές εμφανίσεις (για promotion) δεν ζητάμε λεφτά... :wink: