Πίνακας συμμετοχής

όταν είναι πολλές σίγουρα. Από την άλλη τις μετατροπίες να τις κάνεις αν δεν έχεις πλούσιο θέμα. Το ημιτόνιο στο ρεφραιν είναι αρκετά συνηθισμένο (πχ Whitney Houston, δεν ξέρω ποιός τα γράφει). Σίγουρα αποκτάει άλλη αίσθηση. Αλλά αυτό είναι overkill. Παρ όλα αυτά καλό κομμάτι. Όχι το πιό βολικό να τραγουδάει κάποιος στο μπάνιο. Σίγουρα δουλειά που δείχνει επαγγελματία που κάθεται να γράψει και δεν περιμένει να εμπνευστεί.

Οκ κάνουν μετατροπίες μόνο και μόνο για να λένε ότι κάνουν. Ειδικά αυτό με το ημιτόνιο στο ρεφραίν είναι αρκετά περίεργο. Αλλά και χωρίς αυτές, νομίζω πάλι έχει ενδιαφέρον. Τουλάχιστον δεν είναι οι γνωστές 4 συγχορδίες...

αυτό το "what?!?" πρέπει να το έχει καλοπροβάρει edit: σίγουρα πολύ πολύ ενδιαφέρουσες οι συνδέσεις, αξίζει το 20λεπτο για ιδεούλες.

Το έβλεπα πριν λίγες ώρες. Δεν άντεξα μέχρι το τέλος.

Σχεδόν αντίστοιχη ήττα μπορεί να φάει κάποιος αν πάει άνετος να παίξει Stevie Wonder, Elton John και πολλούς άλλους "pop" τραγουδοποιούς των περασμένων δεκαετιών. Για Βραζιλιάνους συνθέτες δε όπως ο Sergio Mendez, δεν το συζητάμε. Η αντιμετώπιση τους ως προς την αρμονία ενός κομματιού είναι εντελώς "ανοιχτή". Επίσης μια που αναφέρθηκαν οι μετατροπίες: Πολλοί τραγουδοποιοί, δεν τις αντιμετωπίζουν ως τέτοιες. Δεν πετάνε δηλαδή ξαφνικά ένα "ξένο" ακόρντο επίτηδες για να δημιουργήσουν εντύπωση και μετά να συνεχίσουν σε άλλη κλίμακα. Απλά ο τρόπος που συνθέτουν και αντιλαμβάνονται τη μουσική δεν έχει ουσιαστικούς αρμονικούς περιορισμούς. Προσωπικά αντιλαμβάνομαι αυτόν τον τρόπο σύνθεσης ως "γιατί όχι;", επειδή το "όχι" στη μουσική σύνθεση είναι συνήθως βαθιά ριζωμένο μέσα μας. Σε αυτιά όπως τα δικά μας όπου τα μουσικά μας βιώματα αποτελούνται από κομμάτια που είναι σχεδόν αποκλειστικά εντός μίας κλίμακας/mode, όλα αυτά μπορεί να ακούγονται λίγο έως πολύ παράξενα. Σε άλλες μουσικές κουλτούρες βέβαια, η "περιπετειώδης" αρμονία είναι πολύ συχνή και δεν κάνει αντίστοιχη εντύπωση.