Πίνακας συμμετοχής

ένα επετειακό remix που μου εμπιστεύθηκε να της κάνω η αγαπημένη φίλη Tirill Mohn από την Νορβηγία για promo στα ραδιόφωνα εκεί, σε ένα κομμάτι από το άλμπουμ της Nine and Fifty Swans που είχε κυκλοφορήσει το 2011, με συνθέσεις της βασισμένες σε ποιήματα του William Butler Yeats (1865–1939)... ΥΓ. ουσιαστικά αυτό είναι ένα "premix" που της έστειλα για να δούμε που βρισκόμαστε σε σχέση με αυτό που έχει στο μυαλό της (η απόσταση είναι μεγάλο πρόβλημα σε τέτοιες περιπτώσεις)... η προσπάθεια να δοθεί το "απόκοσμο" περιβάλλον που μου περιέγραψε ότι επιθυμεί η Tirill (σε συνδυασμό με κάποιες τεχνικές δυσκολίες όπως πχ τα padοειδή track ήταν γραμμένα από midi κιθάρα σε mono), με οδήγησε σε ένα αέναο παιχνίδι με τις χρονικές φάσεις που είχε ως αποτέλεσμα την (επιτηδευμένη σε αυτήν την περίπτωση) "αστάθεια των ειδώλων" στην stereo απεικόνιση (χωρίς να χρησιμοποιηθεί ad hoc auto pan ή volume)... λόγω αυτών το ανέβασα κι εδώ μετά και από προτροπή φίλου, θέλοντας να πιστεύω ότι θα έχει ενδιαφέρον και ως παράδειγμα μετά την πρόσφατη κουβεντούλα μας περί panning...

Η ζωή προχωράει, αλλάζουμε, ξεχνάμε. Αρκεί όμως ο ήχος μιας απλής μελωδίας να μας γυρίσει πίσω σε χρόνια που ζουν και αναμένουν υπομονετικά μέσα μας, ατάκτως ερριμμένα στο μαγικό μουσικό κουτί των αναμνήσεων μας.

Ενα ενδιαφερον κομματι που εφτιαξα με την αδερφη μου, συνδιαζοντας το ακουστικο πιανο με μοντερνους metal ηχους.

Πλάσματα μικρά Μετά από πέντε κορίτσια ήμερα ένα αγόρι περίμενα Για να ριζώσει τ’ ονομά μου Μετά από πέντε ξενύχτια άγρια πως καρτερούσα πως υπέμενα Πολλά τα νυφικά πια, φτάνουν Αφήνω το χωράφι και ξεκινώ κοιτώ με εγκαρτέρηση τον ουρανό Πολλά τα νυφικά πια, φτάνουν Μα κάτω απ’ την εικόνα της Παναγιάς και όπως τρεμοπαίζει ο ίσκιος μας Πράγμα, δύσμορφο, στρεβλό Ραγίζει την καρδιά μου Είναι σκληρή η Γη για πλάσματα μικρά, κυρά το αγόρι σου ισχνό και θα υποφέρει Και πες πως έφυγε μαζί με το αγέρι, όπως σκορπούν τα ροδοπέταλα στη γη Κυρά μην κλαις και μη ρωτάς πια το γιατί, και αν το σκέπασα καλά να μην κρυώνει Η κάθε ανάσα του μου ανοίγει μια πληγή, θα μας κοιτά απ’ του Παραδείσου το μπαλκόνι Στα χρόνια που περνούν σαν καταιγίδα, ζεύω το βόδι μου μα αυτό άγρια με κοιτά Σκύβω να πιώ νερό μα στάζει αίμα, πικρός καρπός τη γη μου σπαταλά Οι πέντε κόρες μου αργοπεθαίνουν, και ένα στίγμα τους τρώει τα σωθικά Χλωμή η κυρά μου ουρλιάζει « φέρτον πίσω », μα πως να δέσω δέρμα σε σκιά Σκληρή η Γη για πλάσματα μικρά Σκληρή η Γη για πλάσματα μικρά