Πίνακας συμμετοχής

Το πως γράφονται οι νότες φαίνεται απλό, λυμένο θέμα, έτσι; Κι όμως, δεν είναι ακριβώς έτσι. Στο παρόν άρθρο υπάρχουν ορισμένα λίγο έως πολύ τραβηγμένα πράγματα, αλλά είναι σημαντικό να τα ξέρει κανείς για να καταλάβει το πως λειτουργεί το σύστημα μουσικής γραφής, ο μηχανισμός. Αυτό είναι προαπαιτούμενο ώστε να μπορέσει να κατανοήσει σε βάθος τα διαστήματα, την κατασκευή κλιμάκων, συγχορδιών, μεταβάσεις από τη μία στην άλλη, κτλ. Μην τα θεωρήσετε τετριμμένα, δεν είναι! Αντίθετα, δημιουργούν παρανοήσεις συνεχώς, τις οποίες και δεν θα έχετε εφόσον τα κατέχετε. Καλή υπομονή! Πόσες νότες έχουμε στη χρωματική κλίμακα; Απάντηση: 12. Πόσα ονόματα έχουμε για νότες; Απάντηση: Η πρώτη απάντηση που παίρνω συνήθως είναι πάλι "12". Μετά όμως το ξανασκέφτονται και μου λένε "15". Το κακό όμως είναι ότι αν μου έλεγαν μια απάντηση, θα έπρεπε να ήταν μία από τις εξής δύο: 7, ή άπειρα! Ναι, καλά διαβάσατε. Ας δικαιολογήσουμε τις δύο απαντήσεις. Καταρχήν, γιατί 7; Για τον προφανή λόγο: C, D, E, F, G, A, B, ή Ντο, Ρε, Μι, Φα, Σολ, Λα, Σι αντίστοιχα αν προτιμάτε ελληνιστί. Αυτά τα ονόματα αντιστοιχούν ακριβώς στα άσπρα πλήκτρα του πιάνου, σε ένα σύνολο από νότες που λέγεται "φυσική κλίμακα" (αν και το μόνο φυσικό που έχει είναι ότι παίζεται ευκολότερα από αρχάριο από τις άλλες), "Ντο Μείζων" κτλ. Αφού τα άσπρα πλήκτρα του πιάνου έχουν αυτά τα ονόματα, τα μαύρα πλήκτρα του πιάνου ποια ονόματα έχουν; Η στάνταρ απάντηση είναι "διέσεις/υφέσεις". Έτσι, το μαύρο πλήκτρο που βρίσκεται ακριβώς δεξιά του C θα λέγεται C#, ενώ επειδή βρίσκεται ακριβώς αριστερά του D θα λέγεται ταυτόχρονα και "Db". Διπλή ονομασία λοιπόν. Προσοχή: Τα ονόματα C# και Db δεν είναι προφανώς τα ίδια, αλλά συμπίπτουν σαν πλήκτρα στο πιάνο. Σε όργανα που μπορούν να παίζουν μικροδιαστήματα, όπως π.χ. βιολιά, τρομπόνια κτλ, δεν συμπίπτουν απαραίτητα ως τονικά ύψη. Αυτό έχει να κάνει με ιδιότητες προσαγωγέων, το αφήνουμε ασχολίαστο. Πάντως, επειδή ακριβώς συμπίπτουν στο πιάνο, θα ονομάζονται "εναρμόνιες". Άρα: Αν δύο ονόματα νοτών αντιστοιχούν στο ίδιο πλήκτρο του πιάνου, θα λέγονται "εναρμόνια". Ή θα λέμε ότι "οι νότες τάδε και τάδε είναι εναρμόνιες" ακριβώς όταν αντιστοιχούν στο ίδιο πλήκτρο του πιάνου (ή τάστο της κιθάρας, ας μην τα χαλάσουμε για αυτό!) Άρα, τα μαύρα πλήκτρα, με βάση τα άσπρα πλήκτρα που βρίσκονται δίπλα τους, θα λέγονται: "C#/Db", "D#/Eb" για τα δύο μαύρα ανάμεσα στα C και E, και "F#/Gb", "G#/Ab". "A#/Bb" για τα τρία μαύρα ανάμεσα στα F και B. Όλες οι διπλές ονομασίες είναι εναρμόνιες μεταξύ τους. Όλα μαζί λοιπόν: όνομα ανά πλήκτρο για τα άσπρα πλήκτρα x 7 πλήκτρα στην οκτάβα = 7x1 = 7 ονόματα, και ονόματα ανά πλήκτρο για τα μαύρα πλήκτρα x 5 μαύρα πλήκτρα στην οκτάβα= 2x5 = 10 ονόματα, σύνολο 7+10=17 ονόματα. Στη σειρά: C [C#/Db] D [D#/Eb] E F [F#/Gb] G [G#/Ab] A [A#/Bb] B || C κτλ. (επανάληψη στην οκτάβα) όπου σκέτα τα άσπρα πλήκτρα και [...] τα μαύρα πλήκτρα. Όλα ωραία και καλά λοιπόν!!! Όχι. Δυστυχώς το παραπάνω είναι ελλιπές. Για να καταλάβουμε γιατί, πρέπει να δούμε λίγο πιο βαθιά τα πράγματα. Τι είναι η δίεση και η ύφεση; "Μα, σημείο αλλοιώσεως", θα μου πει κανείς. Δηλαδή; "Μπαίνει δίπλα στη νότα για να μας πει να την παίξουμε ένα ημιτόνιο ψηλότερα (δίεση) ή χαμηλότερα (ύφεση) από την κανονική θέση της." Σωστό. Η δίεση και η ύφεση μας λένε να παίξουμε ένα ημιτόνιο ψηλότερα ή χαμηλότερα από τη νότα στην οποία τοποθετούνται και μάλιστα χωρίς να αλλάξουμε το όνομα. Αυτό σημαίνει ότι κάνουμε έναν πολύ εύκολο υπολογισμό: Νότα με γνωστό όνομα (από τις ""φυσικές") + Δίεση = η νότα ακριβώς ένα ημιτόνιο πάνω. Π.χ. Ντο (γνωστό όνομα) + δίεση = η νότα ακριβώς ένα ημιτόνιο πάνω από την Ντο. Πως θα την αποκαλούμε; Ντο Δίεση (C#). Μας εμποδίζει κανείς να κάνουμε το ίδιο με όλα τα ονόματα που ξέρουμε; Όχι βέβαια. Άρα, μπορούμε να βάλουμε δίεση και στο Μι. Τότε ποιά νότα θα είναι το Μι#; Θα συμπίπτει με το πλήκτρο Φα! Όμοια, μπορώ να βάλω δίεση στο Σι, και πέφτει πάνω στο Ντο. Με υφέσεις, μπορώ να βάλω ύφεση στο Φα, οπότε πέφτω στο Μι, ή στο Ντο, οπότε πέφτω στο Σι. Καινούριες εναρμόνιες λοιπόν. Έχουν νόημα όλα αυτά; Έχει νόημα να συζητάμε για E#, B#, Fb, Cb; Ναι, έχει. Από τη στιγμή που έχουμε ένα σύστημα που μπορεί να τις παράγει, είναι καλό να ξέρουμε το πως γίνεται. Και βέβαια, έχουν σημασία για τις κλίμακες. Ο ανανεωμένος μας χάρτης λοιπόν έχει τώρα τις εξής ονομασίες: B#/C [C#/Db] D [D#/Eb] E/Fb E#/F [F#/Gb] G [G#/Ab] A [A#/Bb] B/Cb || B#/C κτλ. Σύνολο: 21 ονόματα: 7 σκέτα (C, D, E, F, G, A, B), 7 με δίεση (C#, D#, E#, F#, G#, A#, B#), και 7 με ύφεση (Cb, Db, Eb, Fb, Gb, Ab, Bb). Οι ακριβείς τους εναρμόνιες σχέσεις φαίνονται στην παραπάνω σειρά. Τελειώσαμε λοιπόν, έτσι; Όχι δυστυχώς. Διότι, κανείς δεν μας εμποδίζει να βάλουμε σημείο αλλοιώσεως σε νότα που ήδη έχει σημείο αλλοιώσεως. Δηλαδή, μπορούμε κάλλιστα να βάλουμε δίεση σε νότα που ήδη έχει δίεση ή ύφεση, και ύφεση σε νότα που έχει ήδη ύφεση ή δίεση. Έτσι, π.χ. Αν βάλω δίεση στη νότα C#, θα πάρω τη νότα (C#)#, δηλαδή τη νότα ακριβώς ένα ημιτόνιο πάνω από την C#. Αυτή πέφτει ακριβώς στο πλήκτρο D! Άρα, τo πλήκτρο D μπορώ να το ονομάσω και (C#)#. Στην πράξη, δεν γράφουμε (C#)#. Καταρχάς βγαίνει η παρένθεση, και μετά αντί για ## σημειώνουμε x, οπότε: (C#)# = C## = Cx, όπου x=##. Λέγεται διπλή δίεση. Άρα η νότα Cx = C## λέγεται "Ντο διπλή δίεση". Και βέβαια, οι νότες D και Cx είναι εναρμόνιες. Όμοια με υφέσεις. Μπορώ να βάλω π.χ. ύφεση στη νότα Eb, και να πάω στη (Eb)b, η οποία είναι η νότα ένα ημιτόνιο κάτω από τη Eb, και συμπίπτει πάλι με το πλήκτρο D! Πάλι οι παρενθέσεις φεύγουν - δεν υπάρχει όμως αυτή τη φορά σύμβολο για τις δύο υφέσεις όπως το x για τις διπλές διέσεις - και έτσι έχουμε ότι οι νότες D και Ebb ("Μι διπλή ύφεση") είναι εναρμόνιες. Άρα οι νότες Cx, D και Ebb είναι όλες εναρμόνιες, και αντιστοιχούν στο D του πιάνου. Μπορούμε να βάλουμε δίεση σε νότα με ύφεση; Ναι, αλλά η δίεση με την ύφεση αλληλοεξουδετερώνονται. Π.χ. η νότα (C#)b είναι η νότα ένα ημιτόνιο κάτω από τη C#, που είναι η νότα ένα ημιτόνιο πάνω από τη C, δηλαδή στο τέλος η ίδια η C. Όμοια, αν έχουμε ύφεση σε νότα με διπλή δίεση, μένει απλή δίεση. Ας έχουμε στο μυαλό μας τη δίεση σαν "+1" και την ύφεση σαν "-1". Τότε, η νότα (Cb)x θα είναι -1+2 = +1, δηλαδή C#. Είναι πραγματικά παιχνιδάκι. Με βάση αυτό το σκεπτικό, έχουμε τώρα 35 ονόματα: 7 φυσικά, 7 με δίεση, 7 με ύφεση, 7 με διπλή δίεση, και 7 με διπλή ύφεση. Οι ακριβείς τους θέσεις και εναρμόνιες σχέσεις είναι οι εξής: B#/C/Dbb [Bx/C#/Db] Cx/D/Ebb [D#/Eb/Fbb] Dx/E/Fb E#/F/Gbb [Ex/F#/Gb] Fx/G/Abb [G#/Ab] Gx/A/Bbb [A#/Bb/Cbb] Ax/B/Cb || B#/C/Dbb κτλ. Άρα, όλα τα πλήκτρα έχουν από 3 ονομασίες το καθένα, εκτός από το G#/Ab που έχει μόνο δύο! Τελειώσαμε πια, έτσι; Δυστυχώς όχι. Όπως είπαμε παραπάνω, "κανείς δεν μας εμποδίζει να βάλουμε σημείο αλλοιώσεως σε νότα που ήδη έχει σημείο αλλοιώσεως". Αυτό σημαίνει ότι μπορούμε να βάλουμε διέσεις πάνω σε νότες με διπλές διέσεις, φτιάχνοντας τριπλές διέσεις - το ίδιο και με υφέσεις. Μετά, καινούριες διέσεις πάνω στις τριπλές, φτιάχνοντας τετραπλές διέσεις κτλ., και πάλι το ίδιο με τις υφέσεις. Που σταματάει αυτό; ΠΟΥΘΕΝΑ. Συνεχίζεται επ' άπειρον! Μάλιστα, μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία: Κάθε 12 διέσεις έχω την ίδια νότα μια οκτάβα ψηλότερα. Οπότε σαν ονόματα συμπίπτουν, αλλά όχι ως πλήκτρα!!! Όμοια για υφέσεις, κάθε 12 από δαύτες έχουμε την ίδια νότα μια οκτάβα χαμηλότερα.Μπορώ να προσθέτω όσες διέσεις θέλω σε όσες διέσεις ή υφέσεις θέλω. Για να βγάλω άκρη, θεωρώ τις διέσεις σαν +1, τις υφέσεις σαν -1, βγάζω το αλγεβρικό τους άθροισμα, μετρώ από το στάνταρ πλήκτρο που ξέρω το αρχικό του όνομα, και τέλος. Παράδειγμα: Θέλω το πλήκτρο 4 ημιτόνια κάτω από το Cxxxx. Δηλαδή θέλω το (Cxxxx)bbbb. Θεωρώ ότι x=##=+2, άρα το Cxxxx είναι 4x2 = 8 ημιτόνια πάνω από το C. Αντίστοιχα, bbbb = 4 x (-1) = -4. Σύνολο: 8-4 = 4, άρα (Cxxxx)bbbb = Cxx, το οποίο είναι εναρμόνιο με το E! Είναι καλό να κάνετε εξάσκηση σε αυτά τα χαζά και μερικώς ανύπαρκτα πράγματα, για ένα και μόνο λόγο: δεν πρόκειται ποτέ να μασήσετε σε παρτιτούρα, πάντα θα μπορείτε να καταλάβετε τι πρέπει να παίξετε. Επίσης, θα έχετε μια πολύ σοβαρή βάση για να καταλάβετε τα διαστήματα, και αυτό είναι πραγματικά η βάση για τη μουσική σας ανάπτυξη. Διότι, το πρόβλημα που έχουν όλοι με τα διαστήματα είναι "γιατί να το λέω 4η ελαττωμένη αφού είναι το ίδιο με την 3η Μεγάλη;", και η απάντηση είναι ότι ΔΕΝ είναι το ίδιο. Αντιστοιχεί στις ίδιες νότες, αλλά το τονικό περιβάλλον είναι σαφώς διαφορετικό και για αυτό δεν θα ακουστεί καν το ίδιο. Αυτά παρακάτω... Ένα σχόλιο: Δεν υπάρχει κύκλος 4ης/5ης. Υπάρχει ΑΠΕΙΡΗ ΣΠΕΙΡΑ 4ης/5ης, την οποία κόβουμε σε συγκεκριμένα επιθυμητά σημεία, τα ενώνουμε και τα κάνουμε κύκλο. Σκεφθείτε το αυτό, δεν είναι δύσκολο. Εν τέλει λοιπόν, τι είναι τα σημεία αλλοιώσεως; Λοιπόν, φανταστείτε μία μηχανή που παίρνει μια είσοδο και δίνει μια έξοδο. Η δίεση είναι μηχανή που παίρνει για είσοδο ένα όνομα, και δίνει για έξοδο ένα όνομα ένα ημιτόνιο ψηλότερα από αυτό που πήρε, χωρίς να αλλάξει το όνομα της νότας που περιέχεται μέσα. Όμοια η ύφεση, και όλα τα σύμπλοκά τους. Υπό αυτήν την έννοια λοιπόν, τα σημεία αλλοιώσεως είναι συναρτήσεις. Με την έννοια του: #(Νότα) = η νότα ένα ημιτόνιο πάνω από τη "Νότα" με το ίδιο όνομα, και θα συμβολίζεται "Νότα#" π.χ. #(C) = η νότα ένα ημιτόνιο πάνω από το C, με το ίδιο όνομα = C# Στην πραγματικότητα λοιπόν, καθαρά ονόματα έχουμε μόνον τα 7 που ξέρουμε. Όλα τα άλλα είναι παράγωγα συναρτήσεων! Και η θλιβερή διαπίστωση της ημέρας: Αν οι 5 μαύρες νότες είχαν συγκεκριμένα ονόματα, όπως και οι C, D, E, F, G, A, B που ξέρουμε, π.χ. H, I, L, K, J ή ότι άλλο θέλετε, όλη η θεωρία θα ήταν απλούστερη, και πολλά ευτράπελα απλώς δεν θα υπήρχαν. Δυστυχώς, είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε σε ένα χρωματικό σύμπαν με μόνον 7 ονόματα, και αυτό έχει τις ολέθριες συνέπειες που έχει. Το βάρος της παράδοσης... [[Υπό την παραπάνω έννοια, η "αναίρεση" δεν είναι τίποτε άλλο από ενδεικτικό, όχι σημείο αλλοίωσης, αφού δεν αλλοιώνει το όνομα. Μας δείχνει ότι η νότα που συνοδεύει είναι φυσική, έχει αλγεβρικό άθροισμα 0 στα σημεία αλλοιώσεως. Φυσικά, αργότερα στις κλίμακες θα δούμε ότι η αναίρεση μπορεί στην πραγματικότητα να είναι σημείο αλλοιώσεως, εφόσον το φυσικό περιβάλλον της κλίμακας επιβάλει διέσεις ή υφέσεις εξ αρχής. Παρακάτω αυτά...]] ΑΣΚΗΣΗ Πάρτε κάθε ένα από τα 12 πλήκτρο του πιάνου μέσα στην οκτάβα (ή τάστο της κιθάρας στα πλαίσια μίας οκτάβας, αν προτιμάτε), και δώστε του όλα τα ονόματα, C, D, E, F, G, A και B, με την κατάλληλη προσθήκη διέσεων ή υφέσεων.Οι διέσεις ή υφέσεις να μην ξεπεράσουν τις 12 γιατί μετά έχετε επαναλήψεις. Παράδειγμα: Η νότα C του πιάνου, γράφεται ως εξής: C, Cxxxxxx, Cbbbbbbbbbbbb, Dbb, Dxxxxx, Ebbbb, Exxxx, Fbbbbb, Fxxx#, Gxx#, Gbbbbbbb, Ax#, Abbbbbbbbb, B#, Bbbbbbbbbbbb τα bold είναι τα πιο χρήσιμα, τα άλλα μουσειακό είδος, αλλά αν τα δείτε δεν θα τρομάξετε. Συνεχίστε εσείς με τις υπόλοιπες 11. Μην το αμελήσετε!

Στίχοι: Γιώργος Γκανέλης Φωνητικά: Εύα Κορνάρου, Γιώργος Κουρμούλης Μουσική/παραγωγή: Γιώργος Κουρμούλης ΚΑΠΟΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ Κάποια Τετάρτη θα σε δω μετά από χρόνιαέξω απ’ το σπίτι μου μονάχη να περνάςχωρίς ψυχή και με λυμένα τα κορδόνιακαι ένα σύννεφο στο χέρι να κρατάς. Κάποια Τετάρτη σε μια έρημη πλατείατη μοναξιά σου θα τη βγάζεις στο σφυρίείναι η ζωή αλλού και όχι στα βιβλίακι ο ουρανός από καιρό αιμορραγεί. Κάποια Τετάρτη σ’ ένα κόκκινο φανάριθ’ ανταμωθούμε ανταλλάσοντας ματιέςμίσος κι υδράργυρο θα στάζει το φεγγάριπάνω στην άσφαλτο θ’ ανάβουνε φωτιές. Κάποια Τετάρτη σε υπαίθρια συναυλίαμέσα στο πλήθος και λιωμένη απ’ το ποτόθ’ αναπολείς την περασμένη εφηβείακι η μουσική θα σου θολώνει το μυαλό. Αυτό το βράδυ γίνε ήλιος ανατέλλωνκι έλα να ζήσουμε για πάντα το παρόνγια μας δεν έχει παρελθόν ούτε και μέλλονάσε στην άκρη τα γινάτια των καιρών.

Ένα καινούριο τραγουδάκι μας. Να πω την αλήθεια δεν σκεφτόμουν να το ανεβάσω εδώ, γιατί το είδος του δεν πολυσυνάδει με ότι έχουμε συνηθίσει να ακούμε στο Νόιζ. Τελικά ενέδωσα στις Ερινύες.. Έχει πέσει πολύ δουλειά και από τους τρεις μας που δεν φαίνεται λόγω αφαιρετικής παραγωγής, με πολλές αλλαγές στα όργανα και στην φωνή για να πάρει αυτήν την τελική του μορφή. Προσωπικά έμεινα πολύ ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα, εάν εξαιρέσουμε την μίξη-mastering-παραγωγή του που ακόμη δεν δύναμαι να την κάνω σωστά. Σύνθεση, στίχοι, φωνή: Νίκος Φράγκος Πιάνο: Νίκος Αραβανής Κιθάρες, μπάσο, τύμπανα (προγραμματισμός), παραγωγή: Φώτης Τσίγγος Η μίξη και το mastering έγιναν στο @studiotsiggos...

Bad Monkey -> POG-2 ->TC Alter Ego delay V1 -> EQD Dispatch Master -> Jamman Looper XT. Τρία layers ήχων με κιθάρα Stagg LesPaul + DiMarzio pickups. Επέστρεψα πάλι στο παλιό σπίτι και θυμήθηκα αυτό το κομμάτι που είχα κάνει για τότε. I hope you like it.

Θέλω να μονώσω το χώρο μου Η απάντηση έχει δύο σκέλη που αφορούν τη διόρθωση και την στεγανοποίηση του χώρου. Ποιό από τα δύο νομίζεις ότι χρειάζεται ο χώρος; Να μονώσεις το δωμάτιο ώστε να μη διαφεύγει ο ήχος από και πρός τα έξω για να μην ενοχλείς ή ενοχλείσαι; Αυτό επιτυγχάνεται με κατασκευή τοιχοποιίας που προσθέτει μάζα και στεγανοποίηση στις πόρτες και παράθυρα. Να διορθώσεις τον ήχο απο τις αντηχήσεις μέσα στο δωμάτιο; Αυτό γίνεται με απορροφητικά υλικά (πετροβάμβακα, Ρικοφόν, Izifon, κ.α.) και κατασκευές πάνελ που απορροφούν ή και διαχέουν ελεγχόμενα τις αντηχήσεις. Αν είναι να κάνεις και τα δύο μη τα μπερδεύεις. Είναι διαφορετικές διαδικασίες και απαιτείται σχετική μελέτη. Για την διόρθωση δωματίου υπάρχουν έτοιμες λύσεις απο εταιρίες όπως η Auralex, που προσφέρει πακέτα μελετημένα για κάθε διάσταση. Δεν είναι φτηνά, όμως από το να πετάξεις έστω και λιγότερα και να μη κάνεις δουλειά τελικά, αξίζει τον κόπο. Παράλληλα υπάρχουν λύσεις απο εταιρίες όπως Alphacoustic, Acoustasonics, t.akoustik, κ.α. Τι λέμε ηχείο - monitor αναφοράς; Monitoring σημαίνει παρακολούθηση - ακρόαση, γι αυτό και ένα ηχείο τείνει συχνά να αποκαλείται monitor απο τους κατασκευαστές. Reference ή studio monitor είναι αυτό με προδιαγραφές για χρήση ελέγχου της μουσικής. Studio ή Reference Μόνιτορ = ηχείο αναφοράς. Ένα ηχείο αναφοράς θα αποδώσει σωστά μια ηχογράφηση με μικρές αποκλίσεις, ενώ ένα άλλο θα προσθέσει ή θα αφαιρέσει ανάλογα με τις αδυναμίες στη σχεδίαση του. 'Ενα ηχείο multimedia ή υπολογιστή, δεν κατασκευάζεται με προδιαγραφές πιστότητας. Όχι γιατί ψάχνει άλλο ήχο, αλλά επειδή σχεδιάστηκε με απλά υλικά για να πουλιέται φτηνά και να εξυπηρετεί τον σκοπό του που είναι να έχει ήχο ο υπολογιστής. Ειδικότερα για τα ηχεία αναφοράς εδώ: Τι είναι το power conditioner; Ενα power conditioner φιλτράρει και "καθαρίζει" το εναλλασσόμενο ρεύμα της πρίζας σας. Το ρεύμα έρχεται με πολύ θόρυβο από άλλες συσκευές καθημερινής χρήσης, air-condition, τροφοδοτικά υπολογιστών, κλπ. Παράλληλα προστατεύει τις συσκευές από το ασταθές ρεύμα, την υπερτροφοδότηση, τους κεραυνούς, κλπ. Τι είναι Normalization Είναι η διαδικασία αύξησης ή μείωσης της ηχητικής στάθμης σε σουίτες επεξεργασίας ψηφιακού σήματος. Με το Νormalization προστίθεται ένα σταθερό ποσό έντασης στην επιλεγμένη περιοχή του αρχείου ανεβάζοντας συνολικά την ένταση, χωρίς να επηρεάζεται δυναμικά η αρχική ηχογράφηση. Τυπικά λοιπόν η υψηλότερη κορυφή θα ανέλθει στο 98 - 100% (μεταξύ -0.3 και 0 dB) ενώ τα χαμηλότερα περάσματα θα παραμείνουν ποσοστιαία χαμηλότερα και στην ίδια σχέση που είχαν με τις κορυφές. Το Νormalization προστίθεται στο τελικό στάδιο και μετά από οποιαδήποτε δυναμική επεξεργασία. Τι είναι το mp3; Το mp3 είναι πρωτόκολλο συμπίεσης ήχου με σκοπό να μειωθεί το συνολικό μέγεθος του αρχείου. Είναι "lossy" μορφή επειδή η συμπίεση είναι μη αναστρέψιμη και ορισμένα από τα αρχικά δεδομένα της πηγής χάνονται κατά τη διάρκεια της συμπίεσης. Προσφέρει δυνατότητα της επιλογής του ποσοστού συμπίεσης. Άν συμπιεστεί πολύ, το αρχείο θα είναι μικρότερο αλλά και η ποιότητα χειρότερη. Εξυπηρετεί κυρίως για να στείλουμε μουσική κάπου (upload, email, streaming κ.α.) αλλά δεν το χρησιμοποιούμε σαν σημείο αναφοράς στο recording.

Μελοποίηση του ποιήματος "Μνήμες" του Γιώργου Γκανέλη, τον οποίο και ευχαριστώ ιδιαιτέρως. Στην αφήγηση ο Φώτης Τσίγγος. ΜΝΗΜΕΣ «Θυμήσου τα ωραία καλοκαίριαπου έκανες βουτιές στον ουρανόζωγράφιζες καράβια στο κενόκαι φύτευες τον ήλιο στα παρτέρια. Θυμήσου του φθινόπωρου τα βράδιαπου έσταζαν σκουριά και καταχνιάκλεισμένη μες στο σπίτι απ’ τις εννιάψηλάφιζες του τοίχου τα σκοτάδια. Θυμήσου του χειμώνα τα ταξίδιαπου κάναμε στις πίστες του χιονιούμετά στον καναπέ του σαλονιούσκαρώναμε ακατάλληλα παιχνίδια. Της άνοιξης θυμήσου τον αέραπου μύριζε αλκοόλ και γιασεμίη νύχτα σπαρταρούσε από ηδονήκαι άπλωνε τα δίχτυα της η μέρα.» «Γιατί δεν πας απέναντι να βρεις τη μοναξιάγιατί μετράς τον έρωτα με μνήμες και χαρτιά;Ποιος είπε πως οι όμορφες στιγμές θα διαρκούνμες στην αιωνιότητα και θα μας κυβερνούν;»

Ο σωστός τρόπος τοποθέτησης χορδών. Επειδη ολα τα προβληματα tuning ξεκινανε απο το γεγονος οτι λιγοι κιθαριστες ξερουν να περνανε σωστα τις χορδες τους ο σωστος τροπος ειναι ο εξης: Κλειδια lock (sperzel, gotoh, grover, schaller κτλ) περναμε την χορδη απο τον καβαλλαρη και μετα απο την τρυπα του κλειδιου φροντιζοντας να την τεντωσουμε οσο το δυνατον περισσοτερο ετσι ωστε να μην «γυρισει» καθολου γυρω απο το κλειδι μολις ασφαλισουμε το μηχανισμο. Αν η χορδη εχει εστω και ενα γυρισμα πανω σto tuner shaft εχουμε ουσιαστικα καταστησει το κλειδι αχρηστο Απλα κλειδια με την τρυπα στο πλαiνο μερος του tuner shaft (τα πιο συνηθισμενα δηλ. gotoh, shaller, grover, κτλ). Ο σκοπος ειναι να τυλιξουμε την χορδη ετσι ωστε να μην ξεκουρδιζει και να υπαρχει αρκετη γωνια, κλιση πισω απο το nut για να μην εχουμε τριξιματα (στα lock κλειδια αυτο γινεται αυτοματα μια και ειναι staggered) Στις κιθαρες που εχουν δυο string trees ή μεγαλη κλιση στο headstock (π.χ gibson) περναμε τη χορδη απο τον καβαλλαρη και μετα την περναμε απο την τρυπα του κλειδιου, την τεντωνουμε ωστε να μην εχει slack και αμέσως την λυγιζουμε προς το εσωτερικο του headstock μετά την περναμε κατω απο τον εαυτο της ετσι ωστε να κανουμε εναν «κομπο». Ετσι ουσιαστικα κανουμε ενα lock χωρις lock κλειδια. Αυτος ειναι και ο καλυτερος τροπος μια και μετα το στρεσαρισμα τον χορδων το κουρδισμα μας θα κραταει εκπληκτικα. Στις κιθαρες τυπου fender που δεν εχουν παρα ενα string tree και μικρο headstock angle περναμε την χορδη απο τον καβαλαρη και μετα απο την τρυπα του tuner και φρoντίζουμε να τυλιξουμε γυρω απο το τuner 3-4 στροφες (οχι παραπανω) προσεχοντας να μην γινεται overlapping δηλ. Να μην τυλιγουμε την μια στροφη πανω στην αλλη και να «κατεβαινουν» οι στροφες προς τη βαση του κλεδιου. ια την σολ χορδη επειδη συνηθως τριζει χωρις string tree πολυ προσεκτικα τυλιγουμε 5-6 στροφες για να μεγαλωσει η γωνια με το nut. Κλειδια τυπου vintage split shaft (σαν αυτα που εχουν τα μοντελα vintage της fender). Τα κλειδια αυτα εχουν την τρυπα απο πανω, για ασφαλεια οποτε πρεπει να κοψουμε την χορδη στο σωστο μηκος πριν την τοποθετησουμε. Περναμε παλι την χορδη απο τον καβαλαρη και μετα την κοβουμε 3 κλειδια πανω απο αυτο που θα την τοποθετησουμε (πχ. αν τοποθετουμε την μι μπασα κοβουμε την χορδη στο υψος του κλειδιου της σολ κ.ο.κ) βαζουμε την ακρη της χορδης βαθια μεσα στην οπη του tuner την λυγιζουμε και φρoντίζουμε να τυλιξουμε γυρω απο το τuner 3-4 στροφες προσεχοντας να μην γινεται overlapping δηλ. Να μην τυλιγουμε την μια στροφη πανω στην αλλη και να «κατεβαινουν» οι στροφες προς τη βαση του κλεδιου. Για την σολ χορδη επειδη συνηθως τριζει χωρις string tree πολυ προσεκτικα τυλιγουμε 5-6 στροφες για να μεγαλωσει η γωνια με το nut. Παντα «τεντώνουμε» τις νεες χορδες τραβωντας απαλα μακρια απο την ταστιερα. Στις κιθαρες με τρεμολο βοηθαει να κανουμε και μερικα υπερβολικα τραβηγματα με το τρεμολο. Η ρύθμιση της κιθάρας (setup). 1. Πρώτα απ'ολα τσέκαρουμε αν το μπράτσο εχει πολύ relief με τον εξής απλό τρόπο: βαλε ενα καποταστο πισω απο το πρωτο ταστο πατα την μπασα μι χορδη στο 14ο ταστο τσεκαρε την αποσταση της χορδης αυτης απο το 7ο η 8ο ταστο. πρεπει να ειναι περιπου 0,25 mm ή και λιγοτερο αν δεν κοπαναμε πολυ (οσο λιγοτερο relief εχει άλλωστε μια κιθαρα τοσο πιο ευκολα παιζει,τοσο πιο άμεσο ήχο έχει και τοσο καλύτερο intonation διατηρεί σε όλο το μήκος του μπράτσου). Για ακουστικες και παίκτες με πολύ βαρύ χέρι μπορούμε, αν τρίζει πολύ η κιθαρα να πάμε μέχρι 0,40 mm αλλά καλύτερα να πάμε το όργανο σε εναν τεχνικό για fret leveling αν τα τριξιματα επιμενουν απο το 0,40 mm και πάνω αν ειναι περισσοτερο τοτε το μπρατσο θελει "σφίξιμο" αν ειναι λιγοτερο θελει "χαλαρωμα" το truss rod (βέργα) ρυθμιζεται ως εξης: αν θελεις να το τεντώσεις (δηλ. να αφαιρεσεις relief) βαζεις το αναλογο κλειδακι (συνηθως ενα κλειδί allen) στην υποδοχη και γυρνας clockwise δηλ. προς τα δεξια. Προσοχη! Μονο ενα τεταρτο της στροφης την καθε φορα (καλο ειναι να λειπανεις με wd40 την υποδοχη αν εχεις καιρο να ρυθμισεις την κιθαρα). Ξαναμετρα τη αποσταση της χορδης μεχρι να γινει 0,2-0,3 mm. Για να χαλαρωσεις το μπρατσο (να προσθεσεις relief) κανεις ακριβως το αντιθετο counterclockwise. 2. Nut. Μετά θα πρεπει να τσεκαρεις το ποσο σωστα ειναι κομμενο το nut της κιθαρας (πολυ σπανια ειναι σωστο απο το εργοστασιο): βαλε παλι ενα καποταστο πισω απο το δευτερο ταστο και μετρα την αποσταση της χορδης απο το πρωτο ταστο. πρεπει να ειναι η ελαχιστη δυνατη χωρις να ακουμπα σε αυτο οσο ενα τσιγαροχαρτο περιπου. αν ειναι μεγαλυτερη τοτε πρεπει να βαθυνεις τα αυλάκια του nut (εκει που καθονται οι χορδες) αυτη ειναι μια δουλεια που θελει πειρα και ειδικές λίμες οποτε αστην σε καποιο επαγγελματια. Επισης πολύ σημαντικό είναι να μην «πιανουν» πολυ σφικτα τα αυλάκια την χορδη γιατί θα εχουμε πρόβλημα με το κούρδισμα μας. Οι χορδες πρεπει να «καθονται» χωρις πιεση στον καβαλλαρη και τα αυλάκια να ειναι αρκετα φαρδια (οχι ομως υπερβολικα) ωστε η χορδη να μπορει να κινηθει με ανεση οταν κανουμε bends. Λιγο απλο μολυβακι στα αυλάκια κάνει θαυματα. 3. Αν και το relief aλλα και το nut ειναι οκ τοτε το προβλημα του hιgh action ειναι στον καβαλαρη ο οποιος θελει χαμηλωμα. Στις ακουστικες που δεν εχουν ρυθμιζομενο καβαλαρη οπως οι ηλεκτρικες πρεπει να "φας" το κατω μερος του καβαλαρη. Τον αφαιρεις και τον "σερνεις" απολυτα flat πανω σε ενα γυαλοχαρτο σιγα σιγα μεχρι να φτασει στο επιθυμητο υψος, τσεκαροντας διαδοχικα και πανω στην κιθαρα το υψος. Στις ηλεκτρικες ανεβαζουμε ή κατεβαζουμε τον καβαλαρη μεχρι να πετυχουμε το actιον που μας αρεσει, φροντιζοντας να ακολουθουμε το radius (καμπυλη) της ταστιερας. Ενα καλο αcτιον πpεπει να επιτρεπει bends χωρις σβήσημο του ήχου και να ειναι αρκετα χαμηλο ωστε να μην ταλαιπωρει το χερι. Οσο πιο βαριες χορδες τοσο πιο χαμηλο αctιον μπορουμε να εχουμε γιατι τριζουν λιγοτερο 4. Intonation (πρωτα ρυθμιζουμε ολα τα αλλα και τελευταιο αυτο!) Κουρδίζουμε κάθε ανοιχτη xορδή στην κανονική τονικότητα της (πχ. μι) και αμέσως τσεκάρουμε στο 12ο τάστο αν η νότα είναι ακριβώς η ίδια και σωστά κουρδισμένη. Αν είναι χαμηλώτερη τότε μετακινούμε το saddle (σαμαράκι) προς την ταστιέρα της κιθάρας, ενώ αν είναι sharp (ψηλώτερη) αντίθετα. Ξανακουρδίζουμε την ανοιχτή χορδή, που τώρα θα είναι sharp η flat και ξανατσεκάρουμε το 12ο τάστο μέχρι να τίς κάνουμε να είναι ίδιες. 5. Μαγνήτες (ρυθμιση υψους) Το σημαντικοτερο πραγμα για τον ηχο της ηλ.κιθαρας ειναι οι σωστα ρυθμισμενοι μαγνητες. Εχω δει πολλες εξαιρετικες κιθαρες να «αδικουνται» απο την αθλια ρυθμιση των μαγνητων τους. Αφου ρυθμισουμε ολα τα παραπανω βαζουμε την κιθαρα στον ενισχυτη με καθαρό ηχο και βαζουμε ενα καποταστο στο τελευταιο ταστο. Ξεκιναμε απο τον bridge μαγνητη. Τον φερνουμε γυριζοντας τις βιδες οσο πιο κοντα μπορουμε στις χορδες μεχρι του σημειου που να εχουμε ενα δυνατο και καθαρο σημα χωρις παραμορφωση και χωρις να «τραβαει» τις χορδες καταστρεφοντας το intonation. Κατα μέσο όρο, για medium output μονους μαγνητες η αποσταση με πατημενο το τελευταιο ταστο της χορδης απο τους πόλους, πρεπει να ειναι περιπου οσο το παχος 1-2 νομισματων του ενος ευρω στα καντινια και 2-3 στα μπασα (λιγο περισσοτερο για τους humbuckers που εχουν υψηλοτερη εξοδο). Μετα ρυθμιζουμε και τους υπολοιπους μαγνητες (neck & middle αν εχει η κιθαρα μας) προσεχοντας να τους ισοροπήσουμε με τον bridge μαγνητη ετσι ωστε να εχουν περιπου την ιδια εξοδο. Οσο πιο κοντα στο μπρατσο ειναι ο μαγνητης τοσο πιο μεγαλη εξοδο βγαζει γι αυτο και συνηθως τον χαμηλωνουμε πιο πολυ απο τον bridge μαγνητη. Αυτα και ελπιζω να βοηθησα! superfunk